Tres tres lourd. Loodzwaar en gitzwart. Maar: gitzwart met een paar dunne streepjes licht.
Rinkelende recensies gelezen van deze Franse drama-film. Spekkie naar mn bekkie: uit bovenstaande mag blijken dat het makkelijke snack is, het is een zware zit maar ab so luut de moeite waard.
Yann is een krabbelaar, hij kokt her en der maar krijgt nergens de chef-functie die hij ambieert. Bij weer een mislukte sollicitatie ontmoet hij Nadia, een serveerster. Ze raken "aan elkaar" en na enige tijd introduceert Nadia haar zoontje Slimane. Stiefvader kan goed opschieten met t joch, met de dame eigenlijk ook en ze beginnen aan een toekomst te denken.
Tijdens een uitstapje ziet Yann het toekomstige restaurant van zijn dromen, maar er moet nog veel aan gebeuren. Hypotheek op het huis, extra leningen voor de verbouwingen maar hey, dat gaat allemaal terugverdiend worden vanaf de opening.
Als de opening wegens vergunningproblemen wordt uitgesteld en er extra verbouwingen op stapel staan, beginnen de problemen. Eerst financieel, het ene gat wordt met het andere gedicht. Vervolgens relationeel, want door de geldsores staat de verhouding onder druk. En knalt.
Nadia zegt voor een goede baan naar het buitenland te gaan en laat Slimane bij Yann achter. Noodgewongen leren die aan elkaar wennen, wat vervolgens verplichting wordt als moeder maandenlang niets van zich laat horen.
Er is nergens geld voor, er zijn geen zonnige vooruitzichten. Het knarst en het sijpelt.
Mooi Mooi Mooi.
En ziedaar: één klein streepje blauwe lucht tussen de donkere wolken. Ook de kijker moet even volhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten