Nog net op de valreep van het jaar zag ik deze prijswinnende film. Onderhoudend, vond ik m. Niet in het minst door het spetterende acteerwerk. Bradley Cooper ken ik verder niet zo, maar la Lawrence ( ik zou als man van middelbare leeftijd zelfs Oh la la Lawrence willen zeggen) zag ik in meerdere hoedanigheden al eerder voorbij komen. En ik vond haar ditmaal net zo overtuigend goed als in "Winter's bone'.. Dat zegt wat.
De film draait om Pat (Bradley Cooper), een man met bipolaire stoornis die na 8 maanden ontslagen wordt uit de psych-inrichting waar ie een poging tot verpleging heeft ondergaan.
Mams is een zorgtype, paps is een moeilijk communicerende man die alleen maar leeft voor zijn favoriete baseballteam. Een gevoel overigens dat ie graag met zijn zoon zou willen delen, als in : dan praten we tenminste met elkaar, dan doen we iets samen.
Pat blijkt nog vol te zijn van zijn ex-vrouw, ondanks haar overspel en vervolgens overstap. Hij is daar knap neurotisch in. Op curieuze wijze ontmoet hij een dame die net zoveel psychische lasten lijkt mee te dragen, maar die hem wel gaandeweg probeert te bevrijden van zijn hang naar zn ex en het juk van z'n vader.
De film culmineert in een verwikkeling waarbij vader weddenschappen over zijn eigen (financiële) toekomst slechts kan winnen door de prestaties van zijn zoon. Prestaties in een danswedstrijd met de wulpse Tiffany, dus.
3 opmerkingen:
Ik vond 'm meer dan onderhoudend. Zie: http://eigenwijsinonderwijs.blogspot.nl/2013/04/silver-linings-playbook.html
Ook de muziek in de film is een puntje van waardering waard. Een film waar je even moeite voor moet doen om erin te komen, maar dan heb je ook wat!
Zie ook:
http://eigenwijsinonderwijs.blogspot.nl/2013/04/monster-mash-en-girl-from-north-country.html
Zeker, Peter, een zeer onderhoudende film. Weliswaar wat gemakkkelijke oplossingen, maar het vermaak overheerste. En La Lawrence natuurlijk
Een reactie posten