Dé vaderlandse feelgoodhit van vorig jaar is nu ook op Film1 te zien. Afgelopen zondagavond, na een zeer verregende middag, hebben vrouwlief en ik ons er dan maar toe gezet.
Als criticus zeg ik dat de film -gebaseerd op de columns van Sylvia Witteman- wel heel erg volgens formule verloopt, als filmkijker zeg ik dat ik snap waarom zoveel mensen er met een goed gevoel uit vandaan kwamen. Een "Love actually" achtige blijheid moest de film uiteindelijk uitstralen, nadat eerst de vermoeiende belevenissen van de kookdame op iets heel anders lijken af te stevenen. Niet dus, feelgood is feel good.
Soof is een dame van middelbare leeftijd die een eigen bedrijfje in catering probeert op te zetten. Dat gaat best lastig: koken in een druk bevolkt huis met continue vragende kinderen en een immer afwezige (zaken)man. Het komt niet van de grond, het kost meer dan het oplevert.
Als manlief in een persoonlijke crisis terecht komt en besluit een sabbatical year op te nemen, wordt alles anders. Niet alleen kan Soof zich meer op het koken storten, tevens wordt duidelijk hoe zeer man en vrouw van elkaar zijn verwijderd de afgelopen jaren.
Neemt u van mij aan dat het aan het eind goed komt, maar eerst komen er nog wat crushes en crashes van beide zijden voorbij.
Niets-aan-de-hand-film, zegt u? Klopt. Maar dat mag best. Blijkbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten