Zoetzure film over verlies en wederopbouw. Sprankjes hoop tussen het allesverzengende leed.
Vanaf scene 1 is de toon gezet: Mr. Morgan (opnieuw een karakterrol van Michael Caine) zit aan het sterfbed van zijn vrouw en weigert afscheid te nemen van haar zielloze lichaam. Men moet hem letterlijk van het bed wegsleuren om de begrafenisondernemer hun werk te kunnen laten doen.
Morgan woont in Parijs maar spreekt geen woord Frans. Gaande de film ontdekken we dat de keuze voor Parijs er een voor en van zijn vrouw was, een plek waar zij haar laatste dagen wilde slijten in plaats van terug te reizen naar het Amerika van haar kinderen.
Morgan verslonst, vereenzaamt en verslechtert. Op het moment dat de wanhoop (en een zelfgekozen einde) nabij is, is ook de eerste streep licht te zien. Hij ontmoet Pauline, een jonge danslerares die al het goede in zich belichaamt dat Morgan zo in zijn leven mist. En vooral : wat ie van zijn overleden vrouw zo mist.
Ze komen in contact, de jonge Pauline voelt zich verantwoordelijk voor een soort resocialisatie van de man. Toch gaat het mis: Morgan slikt een overdosis pillen en overleeft ternauwernood.
Overhaast vliegen zijn kinderen in vanuit de VS. Die worden niet alleen geconfronteerd met een berg aan onverwerkt oud zeer met hun vader, ze zien tevens een jonge deerne om hun pappie heen dartelen en trekken daaruit veel overhaaste conclusies.
Vader, zoon en de jonge vrouw geraken in een soort rituele dans waar pijnverwerking, hoop- en zingeving en vooruitdenken met elkaar in een stevig gevecht zijn.
Mooi uitgevoerde film, die tussen feelgood en zwaar drama laveert. Ik vond t wel fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten