Twee redelijk favoriete acteurs, een film op z'n Frans zoals op z'n Frans hoort te zijn. Voorwaar een pretje voor de filmkijker zoals ik er een ben.
Met dat "op z'n Frans" doel ik er op dat er geen groots en meeslepend verhaal verteld wordt, maar dat het eerder een uitvergroting is van één of meerdere huiskamerproblemen. Existentiële problemen meestal.
Zo ook hier: Paul en Lucie zijn lang getrouwd. Te lang, zo lijkt het. Welgesteld , maar verre van welbespraakt leven zij koeltjes langs elkaar heen. Zij is voornamelijk tuinier van de immense gronden om hun immense villa, hij is als chirurg continue van huis en iets te vaak oproepbaar.
Lucie begint Paul van vreemdgaan te verdenken als hij apart gedrag vertoont. Aparter dan daarvoor, klaarblijkelijk. Inderdaad heeft hij een dame ontmoet, een fraaie ook nog eens. Maar niet in de zin die zijn vrouw denkt. Er is sprake van andere gesprekken, van andere levensvisies en dat vindt Paul al interessant genoeg.
Maar er blijkt meer: waar komt die mysterieuze dagelijkse bos bloemen vandaan? En waarom leidt de derde persoon in hun verhouding zo'n niet met de verhalen kloppend leven.
Ik vond hem boeiend, al is de film er niet een die de visie op cinema zal veranderen. Frans is Frans, dat doet in dit geval meer dan voldoende met de kijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten