Heeft iedereen , hoe verlaten of mislukt hij/zij zichzelf ook voelt, een zielsverwant in zijn bestaan? De film die ik gisteravond zag, bewijst van wel. Twee 100 procent eenzaten blijken op een verrassende manier in elkaars leven een rol te spelen.
Endre is financieel directeur bij een slachthuis (ja mensen, bereid je even voor op sommige nogal directe beelden), Maria wordt daar aangenomen als kwaliteitscontroleur. Hij is op leeftijd, heeft al geaccepteerd dat hij altijd alleen zal blijven , wellicht door zijn gesloten communicatie en wellicht door zijn eenzijdige verlamming (hij kan maar één arm gebruiken). Op het oog is Maria het tegenovergestelde: ze is jong, ze is mooi, ze heeft gestudeerd en ze is goed in haar werk. Te goed waarschijnlijk, want ze is autistisch precies.
De film wordt gelardeerd met beelden van een besneeuwd bos waarin twee herten (een enorm mannetje en een ranke hinde) elkaar langzaam benaderen en proberen af te tasten of ze iets voor elkaar kunnen betekenen. We blijken op dat moment te kijken naar de respectievelijke dromen van de hij en de zij uit het verhaal. In het dagelijks leven lukt het maar moeilijk om tot contact te komen, in de nacht ontmoeten ze elkaar echter daadwerkelijk in hun dromen.
Er zit uiteraard wel een script omheen gebouwd, maar bovenstaand verhaal lijkt echt hetgene te zijn dat de regisseur wil vertellen: hoeveel pogingen ook mislukken, als je echt voor elkaar bestemd bent, komt er vast een moment dat er wél contact is. Moeizaam of niet, het kan een opmaat zijn voor een klein beetje levensgeluk.
Fantastisch spel van Alexandra Borbély, ze sleepte er al enkele prijzen mee in de wacht. Maar ook de rol van Endre wordt sympathiek neergezet door Geza Morcszany. Deze prachtfilm sleepte al een nominatie in de wacht voor Oscar Beste Buitenlandse Film!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten