Een lang gekoesterde wens, deze documentaire eindelijk te ondergaan. Jaren geleden al eens op IDFA te zien, was m uit t oog verloren maar werd plots verblijd door Canvas, dat m vorige maand uitzond.
Begin jaren 90 waren er 2 man in Hoorn die de muziek van DJ kenden, dat waren de encyclopedische Nielsch de Wit en mijn persoontje. "Artistic Vice" en "Fun" waren de twee platen die ik van m kocht, nadat ik het bijzondere verhaal van een muziekmakende , continu psychotische patient hoorde.
De docu laat the rise, fall, rerise and stationary van Daniel Johnston zien: van vervelend puberettertje tot de van de medicijnen bolstaande bijna 50'er die hij in 2005 was.
Complete gekte, geuit in krijsende muziek en duivelse dan wel goddelijke tekeningen: de man moet een continue kronkel in het hoofd naar buiten hebben voelen dringen. Via de juiste manager en de juiste contacten lukt het hem om het tot grote podia en grote samenwerkingen te schoppen (Sonic Youth!) , terwijl zijn muzikale kwaliteiten niet noemenswaardig zijn: 1-akkoord-gitaarpartijen, dito pianospel en een slechtere stem dan de gemiddelde ekster van 3 zomers oud. Maar man-oh-man: die teksten, die impact, dat gevoel en die gejaagde uitstraling maken alles goed.
Daniel Johnston was een creatief genie, die zowel makke als mazzel had met zijn psychotische bezetenheid. Ongetwijfeld voer voor de vakgenoten van mijn lief, verder een must-see voor indie-muziekliefhebbers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten