Na het zien van deze en de hierboven genoteerde Wes Anderson-film schreef ik gisteren dat blijkt dat beide gerenommeerde regisseurs blijkbaar ook niet de gouden formule in handen hebben. Ik smulde van eerdere films van ze , maar had gisteren blijkbaar een ongelukkige hand van kiezen.
De uitermate productieve Michael Winterbottom grijpt voor deze film terug op zijn 24hourpartypeople-ster Steve Coogan. Die speelt opnieuw een nachtclubeigenaar (en opnieuw een die echt bestaan heeft), maar dit keer is hij daarnaast ook uitgever, theatermaker, scenarist en wat dies meer zij. Alle producties die hij maakt en bedenkt, alle clubs die hij bezit en alle panden die hij verzamelt, ze staan allemaal in het teken van de erotiek en de seks. Stripteasetenten, revuetheaters bevolkten in de jaren 60, 70 en 80 de Londonse wijk Soho. Ze overheersten zelfs in het straatbeeld.
De Paul Raymond die Coogan hier weergeeft, was de grootste van hen allemaal. Hij bezat de halve wijk, at in de duurste restaurants en had de faam dat hij veel van zijn danseressen eerst zelf uitprobeerde om te kijken of ze wel verleidelijk genoeg waren voor zijn podia.
Zakelijk is veel koek en ei, maar Raymond heeft het thuis niet op de rit. Zijn vrouw vergeeft hem veel, maar ze vertrekt als hij echt blijkt te vallen voor een van zijn dames. Zoonlief gaat mee maar dochterlief blijft trouw aan papa. Hij verzint een song&dance-act voor haar, maar het blijkt hoog gegrepen. Het gaat mis als ze de drugs ontdekt uit onvrede om haar artistieke vermogens.
Les van de film is "Can't buy me love". Raymond heeft alles en zelfs meer dan dat ,maar hij kan het geluk voor zijn gezin niet kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten