Titane op IMDb (6,6)
De brille spat ervan af: de films van de Franse regisseuse Julia Ducournau kennen hun gelijke niet. Geen enkele andere filmmaker komt op dit moment maar een beetje in de buurt van de originaliteit en de spetterende energie van haar films. Vanuit die invalshoek snap ik de keuze van de Cannes-jury wel, om deze "Titane' de Gouden Palm toe te kennen. Kan. Maar nergens is dit een plezierige film, nergens wordt de kijker behaagd. De beelden en het verhaal worden over ons uitgestrooid met een heftigheid die niet iedereen kan hebben. Binnen 10 minuten verlieten dan ook al enkele mensen de zaal gisteravond, ze waren hier niet op voorbereid. U bent dus gewaarschuwd, wellicht bent u zelfs al enigszins getraind als u Ducournau's doorbraakfilm "Raw" bekeek.
Alexia zit als 7 jarig meisje bij haar vader op de achterbank van de auto. Dat treft, ze is gek op auto's: hoe sneller hoe beter, tot gekmakens toe sart ze haar vader met het imiteren van het geluid van de automotor. Het gaat mis als vader haar probeert te corrigeren en daardoor even niet op de weg let: crash. Met een zware operatie wordt het leven van Alexia gered, ze zal echter door haar verdere leven moeten met een plaat titanium in haar hoofd die haar hersenen nog enigszins rangschikt.
Alexia is een jongvolwassen vrouw als we haar weerzien: ze is een gogo-danseres op autoshows. Met wulpse dansjes verleidt ze de bezoekers, ze kronkelt en krioelt over de motorkap. Het kost haar geen enkele moeite, want die liefde voor auto's , die is er door de operatie niet uit gegaan. Sterker nog, in de nachtelijke uren kruipt ze zelfs in auto's om daar seks te hebben. Niet met andere mensen overigens, nee, met de auto's zelf. 
Ze houdt meer van auto's dan van mensen, sterker nog: ze haat mensen, op een psychopatische manier zelfs. Stuk voor stuk worden fans, collega's en onschuldigen in de val gelokt , ze vermoordt hen met de houten pen die eigenlijk bedoeld is om haar kapsel bijeen te houden. Als ze zelfs zover gaat dat ze haar eigen huis in brand steekt - nadat ze eerst haar ouders erin heeft opgesloten - , moet ze op de vlucht.
Ze komt terecht bij de oude brandweercommandant Vincent, die in dit schepsel zijn lang verloren zoon terug meent te zien. Alexia heeft haar best gedaan om haar oude identiteit weg te poetsen en kan met enige aanpassing inderdaad voor een jongetje doorgaan. Alexia wordt Adrian.
Ondanks scepsis van anderen weigert Vincent toe te geven dat dit zijn prodigal son helemaal niet kan zijn. Hij stort zich met liefde op de zorg van dit getroebleerde schepsel. Er sluipt zowaar enige genegenheid in de film. En een bijzondere zwangerschap.
Zoals gezegd: ongekend heftig, dit ongemakkelijke verhaal. Zien is geloven, meer kan ik er niet aan toe voegen.
Met : Agathe Rousselle , Vincent Lindon
FIN - song : Bobby Vinton - Mr. Lonely
1 opmerking:
Wederom een treffende recensie. Ik zag de film in mijn eentje in een bioscoop in Maastricht. Verpletterende film, bizar verhaal, gruwelijke scenes en dat zorgt voor een schokkende ervaring. Filmisch zeer knap gemaakt en even verdwijnen in bizarre fantasie kan toch een aangenaam uitstapje zijn! ;0)
Een reactie posten