Simple Minds: Everything is possible op Moviemeter (3,30)
Een 8,0 op IMDb. Dat is echt maar voor héél weinig titels weggelegd. Het is dan ook een goede documentaire (misschien dan weer niet zo goed dat ie een 8 rechtvaardigt, maar vooruit). Als vroege fan en latere Sjaak Afhaak zat ik hier toch wel met de nodige interesse naar te kijken. Rise and fall helder in beeld, met daaraan toegevoegd toch nog weer een bescheiden klimmetje bergopwaarts. De film wekt sympathie voor behoorlijk oprechte muzikanten die zich een tijdje in een maalstroom hebben bevonden maar toch veilig de oever wisten te bereiken.
Zeg je Simple Minds, dan zeg je Jim Kerr. Poseur, aansteller misschien. Maar zeer zeker ook een oprecht betrokken mens, met een behoorlijk goede maatschappelijke insteek. Afkomstig uit de armere delen van muziekstad Glasgow treft hij verderop in de straat de creatieve Charlie Burchill aan. De twee gaan een vriendschap aan die tot op heden nog steeds huizenhoog overeind staat. Burchill is een muzikaal genie, die al snel in bandjes verzeild raakt, waar Kerr aanvankelijk nog langs de zijlijn staat. Die komt pas aan bod als na een eerste optreden de onvrede over de dan vigerende zanger resulteert in het einde van dat gezelschap. Kerr is literair geïnteresseerd en schrijft al een tijdje teksten. De twee gaan een co-schap aan, de rest is geschiedenis/
Van het punkbandje Johnny & the Self-Abusers naar de new wave van Simple Minds. Een logisch proces waarbij de Minds opvallen (jazeker ook bij mij, ik zag ze in 1981 al live in onze hoofdstad) door hun vervreemdende soundscapes en aparte songstructuren. Prachtige platen kwamen er uit voort, maar (nog) geen hits. Daartoe legt de band de bekende weg af van producer naar producer om uiteindelijk toch nummer 1-albums te scoren in Canada, VS, Engeland en delen van Europa. Als ze vervolgens met "Don't you (forget about me") een hit scoren voor de succesfilm The Breakfast Club gaan alle deuren open: stadions lopen vol, wereldtours uitverkocht, hitlijsten bestormd. Via Live Aid en Rock against Apartheid weet de band - ondanks de steeds pompeuzere sound- wel voldoende geloofwaardigheid te behouden. Totdat dit opeens ophoudt: eenmaal de 40 bereikt viel de creatieve stroom droog. Was dit nog wel hun muziek? De band breekt op, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een aantal jaren na de split-up proberen Burchill en Kerr toch nog een keer het beste uit zichzelf te persen. En wat denk je? Wereldtour, volle stadions en zo? Yep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten