Four Daughters op Moviemeter (3,73)
Prachtig dit. Ondanks alle gruwelijkheden die er in zitten, kent de documentarische film vele vermakelijke en aandoenlijke momenten waarin blijkt hoe hecht de onderlinge band tussen de dames geweest moet zijn. Een hechtheid die alleen doorbroken kon worden door de harde realiteit van een religieuze oorlog, die - je weet toch- met onderdrukking van de vrouw gepaard gaat.
De insteek van de film is prachtig: we beginnen met de auditie van twee jonge vrouwen die de rollen moeten gaan innemen van twee zussen uit het gezin. Deze twee, zo weten we al lang voordat het daadwerkelijk in de film benoemd wordt- verdwenen tijdens de religieuze oorlog die leidde tot de opkomst van het kalifaat waarnaar het terroristische regime van IS streefde. In dit geval laveren we tussen Tunesië (waar het gezin vandaan komt) en het nog instabielere Libië waar moeder vaak heentrekt om te werken. Er moet immers ook eten op tafel komen voor de jongedames.
Wat de film vooral toont, is hoezeer de religieuze verdwazing de ontwikkeling van jonge mensen tegenhoudt: in alles lijken de 4 zussen zich te ontwikkelen tot openhartige en veelzijdige vrouwen, met alle problemen van dien. Maar ook met alle pret, met alle verlangens en met alle (onderlinge) strijd. Met de gebruikelijke botsingen van traditionele opvoeding en vrijheidsdrang van puberale en jongvolwassen mensen.
We schakelen continu tussen realiteit en verbeelding, de echte moeder en (de helft van) de echte zussen geven continu commentaar op de verrichtingen van de voor hen ingehuurde actrices. Het is - hoe raar dat ook klinkt- bij vlagen hilarisch. En dat staat dan weer in schril contrast tussen het pijnlijke gemis van twee gezinsleden die zijn geschaakt door het Islamitische leger, door mensen met kwade bedoelingen. Het wordt prachtig in beeld gebracht hoe zeer dat inbreuk deed aan de ontwikkelingen binnen het gezin. De hechte band tussen de zussen is noodgedwongen opgerekt en uiteindelijk zelfs verbroken.
Ik heb zitten kijken naar pijn, naar onbeschrijflijk leed. Maar ik heb het niet vaak zo ongecompliceerd en vrolijk in beeld gebracht zien worden. Waardoor het des te tragischer wordt om te beseffen hoe hard de realiteit is geweest.
Met: Olfa Hamrouni, Eya Chikhaoui, Tayssir Chikhaoui
Geen opmerkingen:
Een reactie posten