Eismayer - David Wagner

Eismayer op IMDb (7,0)

Eismayer op Moviemeter (3,02)

Eismayer op Wikipedia

Er zijn meer films die het onderwerp "homoseksualiteit in het leger" behandelen, maar "Eismayer" is hierin wel uitzonderlijk. Het is namelijk geen knap in elkaar gezette fictie, dit verhaal berust op waarheid. Meneer Eismayer heeft echt bestaan: aan het eind van de film krijgen we nog enkele kiekjes uit zijn bestaan. Met die kennis in het achterhoofd bekijk je de film toch enigszins anders.

Zijn roem is hem vooruitgesneld, alle nieuwe rekruten vrezen te worden ingedeeld in het peloton van majoor Eusmayer. Waarom hij dan zo gevreesd is? Hij is bikkelhard, agressief en duldt geen enkele zwakte. Opgestapelde verhalen over de straffen die hij "falende" soldaten-in-spe oplegde, ze zijn in grote mate voorhanden. Kortom, iedereen schrikt als na de incheck de naam van de monsterlijke majoor valt. Iedereen? Nee, niet iedereen.

Rekruut Mario Fallak is blij met de benoeming van Eismayer tot zijn leidinggevende. Waarom? Mario is ambitieus, op twee totaal verschillende fronten. Hij wíl die loodzware trainingen en oefeningen doorstaan want hij wil beroepsmilitair worden, een hele goede ook. Daarvoor moet je vernederingen en ontberingen doorstaan, dat beseft hij. Maar Mario heeft nog een andere reden: Mario is homoseksueel en weet dat dit hem een uitzonderingspositie geeft in de groep rekruten. Mikpunt van spot, dat snapt hij, hij weet dat hij zal worden beproefd door zowel de legerleiding als de medeleerlingen. Fallak verbergt niet, is open over zijn geaardheid en denkt/hoopt de eerste soldaat te zijn die niets te verbergen heeft: door uit te blinken in zijn vak wil hij aantonen dat de stelling "het leger is niet voor mietjes" aperte onzin zijn, 
Terwijl wij steeds meer inzage krijgen over het privéleven van majoor Eismayer zien we dat die op de werkvloer overduidelijk moeite heeft met het uitdagende gedrag van rekruut Fallak. Een confrontatie is onvermijdelijk. 

Met; Gerhard Liebmann, Luka Dinic, Julia Koschitz

FIN - song : Lilit - Sun is low

Kwestie van geduld - Ruud Schuurman

Kwestie van geduld op IMDb (5,4)
 Kwestie van geduld op Moviemeter (2,14)

Kwestie van geduld op Wikipedia

Waarom ik het toch elke keer weer doe, Nederlandse romkoms aanklikken, weet ik niet meer zo goed. Het bevalt meestal matig tot slecht, maar ik vind wel dat ik het - met de nodige vertraging - wel moet blijven volgen. Ze bedienen een groot publiek, alleen daarom al is het terecht dat deze films gemaakt worden. Ook zijn ze een kweekvijver voor nationaal acteertalent, zowel voor oudere acteurs die zo aan het werk kunnen blijven als voor de jonge opkomende acteurs die de sterren van de toekomst kunnen worden. Ook voor de filmzalen zijn ze van groot belang want het publiek stroomt gretig toe. Tenslotte: als je pretendeert een gevarieerde filmquiz te maken met je team, moet je ook door genres hen waar je zelf niet als eerste aan denkt. Alle reden dus voor een <klik>.

Zoals zoveel van deze films beginnen we in hartje Amsterdam, waar chefkok Monica zeer succesvol is met haar kleine restaurantje. Dermate succesvol zelfs dat ze een Bib Gourmand verdient met haar kookkunsten. De "Bib" is een vooraankondiging van de Michelin-ster dus Monica beseft dat ze naar een andere locatie zal moeten om de verwachte aanloop te kunnen bedienen en de Bib daarmee te gelde te maken. Maar hoe financier je dat? Plots beseft dat ze nog een rekenng te vereffenen heeft in haar geboorteplaats. Ze tuft naar Limburg.

Daar aangekomen komt ze tot het besef dat haar keuze voor Amxterdam een terechte was. Alles is nog hetzelfde in haar dorpje, haar oude vrienden zijn er allemaal blijven hangen en doen hun dagelijkse- helaas niet zo ambitieuze- ding. Of toch? Ze komt erachter dat haar oude vriendinnen elk hun eigen drijfveer hebben. Maar vooral ontdekt ze dat haar oude liefde helemaal niet de sukkel is geweest die ze hem verwijt te zijn. 

Met: Barbara Sloesen, Frans Dam, Genelva Krind, Manuel Broekman

FIN - song : Roel Gommans/Jules Pelvers-  A matter of patience

FIN - song : Rowwen Heze- Limburg

En Fanfare (aka the Marching Band) - Emmanuel Courcol

En Fanfare op IMDb (7,4)
 En Fanfare op Moviemeter (3,65)

En Fanfare op Wikipedia 

Wat kunnen de Fransen dat toch goed: een lekker doorwrocht drama maken van kleine, middelgrote én hele grote menselijke problemen. Net als bijvoorbeeld "Bienvenue chez les Ch'tis" heeft deze film slechts een klein haakje naar verslechterende sociale omstandigheden nodig om een maatschappelijke problemen licht aan de kaak te stellen. Maar het belangrijkste nog is het wijzen op sociale cohesie, op gemeenschapszin, zowel in de grote stad als op het platteland. Hartverwarmend vaak, dit genre. Ik kwam dan ook blij uit de zaal, zeker na de imposante slotscene. Fijne film dit, de medewerkers van ons filmtheater vertelden dat ze fijne reacties krijgen van het publiek dat de zaal verlaat.

Thibaut is dirigent, wat zeg ik: mééster-dirigent die over de hele wereld gevraagd wordtom orkesten te begeleiden. Wanneer hij weer een keer terug in Parijs is, gaat het plots mis: hij zakt in elkaar met de baton nog in de hand. Ziek blijkt hij, doodziek zelfs. Hij blijkt leukemie te hebben en alleen door een beenmergtransplantatie gered te kunnen worden. Hij snelt naar zijn moeder en zus om ze om levensreddende medewerking te vragen. Uit tests blijkt zijn zus niet compatibel te zijn, simpelweg omdat ze zijn zus helemaal niet is. Pas nu- na zoveel jaren- begint zijn moeder uitleg te geven: zijn zus is niet zijn zus, zijn moeder is niet zijn moeder. Het pad naar het verleden wordt uitgestippeld, het loopt naarhet mijnengebied in  Noord-Frankrijk vanwaar Thibault destijds geadopteerd is. Uiteraard reageert Thibault geschokt, maar hij grijpt met beide handen de laatste kleine strohalm aan: hij heeft een broer.

Die broer blijkt op zijn beurt altijd gedacht te hebben dat hij enig kind was van zijn reeds lang overleden moeder. Heel anders dan zijn beroemde broer leidt hij een eenvoudig leven: hij is kok in het restaurant van een van de lokale mijnbouwbedrijven, blaast in de dorpsfanfare zijn partijtje mee en toont zijn grote sociale hart door de stakende mijnwerkers van een ander bedrijf dagelijks van eten te voorzien. 
De twee totaal verschillende broers moeten dus iets voor elkaar gaan betekenen, sterker nog, ze blijken van elkaar afhankelijk : Jimmy helpt uiteraard broer Thibault direct uit de medische brand maar valt direct terug in zijn bescheiden sociale leven. Dat gaat niet zomaar, want Thibault wil graag iets terug doen. Dat kan, zo blijkt: hun ver uit elkaar liggende muzikale werelden kunnen best érgens samen komen.

Zoals eerder gezegd: de finale van de film is majestueus en werkt vol op het gemoed. Het maakt dat je blij de zaal uitkomt. Dat deed ik toch al, ik was volledig ingepakt door de heerlijke rol van Pierre Lottin, die een ontwapend eerlijk personage neerzet.

Met: Benjamin Lavernhe, Pierre Lottin, Sarah Suco

FIN - song : Michel Petrossian - Valse pur Thibault

Gezien in : Cinema Oostereiland

Joan Baez : I am a noise - Miri Navasky/Maeve O'Boyle/Karen O'Connor

Joan Baez: I am a noise op IMDb (7,0)
 Joan Baez: I am a noise op Moviemeter (3,38)
Joan Baez: I am a noise op Wikipedia

Getriggerd door "haar" prominente rol in de recente Bob Dylan-film bedacht ik dat deze nog op de harde schijf had staan. Alsnog maar kijken dus. Dat bleek nog geen onverdeeld genoegen: de materie razend interessant, maar de vertelvorm tegen het saaie aan. Dat loste ik op door het kijken in 3 delen op te knippen, dat lijkt me vast geen goed teken, waardoor ik het toch tot een goed einde bracht. 

Dat razend interessante in de materie zit m erin dat de van Indiaanse afkomst zijnde zangeres op beslissende momenten in de geschiedenis op de juiste plek was. Ze was er toen de young folkie Bob Dylan zijn eerste schreden op het muzikantenpad zette, er zouden vele albums,duetten en optredens volgen. Ze werden een liefdespaar, maar zagen allebei tijdig in dat daaraan vasthouden destructief zou zijn. 

Ze was aanwezig bij de cruciale momenten in de opkomst van Martin Luther King, ze volgde en ondersteunde de droom die hij had. Ze demonstreerde mee, liep mee in de mars naar Washington en liep over de brug bij Selma. Ze demonstreerde - met haar toenmalige partner, die ook de vader van haar kind werd- tegen de oorlog in Vietnam, ging daarbij zelfs zover dat ze zich liet arresteren. Ze was, kortom, een vrouw die stond voor haar mening. Een vrouw die streed voor gelijke rechten voor iedereen. Een vrouw die wist dat ze met haar hemelse stem de meningen van al die onderdrukten kon verwoorden. Activisme was haar handelsmerk. 
Tussen al die politieke, historisch bepalende momenten door krijgen we in de documentaire ook een inzicht in haar dramatische privéleven: niet alleen vond ze slechts moeizaam "de man van haar leven", ook nare jeugdherinneringen en familiaire trauma's komen aan bod. Baez is inmiddels ruim 80- enkele jaren geleden gestopt met touren- haar tijd wordt nu volledig gevuld met overdenkingen van haar roerige verleden. 

FIN - song : Sarah Lynch - Back Home

On falling - Laura Carreira

On falling op IMDb (7,4)
 On Falling op Moviemeter (3,36)

On Falling op Wikipedia

Sociaal drama op zijn pittigst. Een ongemakkelijke film, deze "On Falling". Dat komt oa door het gekozen tempo, maar zeker ook door het gebrek aan lichtpuntjes die het leven van onze hoofdpersoon beschijnen. Omdat het voorpremiére-avond was, werden we weer geacht een waarderingscijfer aan te geven, ik heb dat - op de vijfpuntsschaal - in het midden gelaten. Gelukkig voor de makers steekt dat toch al enigszins af met de waarderingen op IMDb en Moviemeter. Mijn advies aan u is dan ook om het gewoon te gaan proberen, hopelijk ben ik degene die ietwat afwijkt. 

Aurora (ja, weer een) is vanuit Portugal op het platteland van de UK beland. Op zoek naar verbetering is ze uiteindelijk beland bij een groot distributiebedrijf waar zij een orderpicker is. Een van de betere, dat dan weer wel: ze krijgt met enige regelmaat complimenten van de bedrijfsleiding en wordt zelfs een keer uitgeroepen tot "medewerker van de maand". Andersom gebeurt het echter ook dat ze aangesproken wordt op het inzakken van haar productiecijfers als ze haar mindere dagen heeft.

Wat je zou verwachten, is dat Aurora deze baan als opstap gebruikt om in te burgeren en haar leven te verbeteren. Maar dat komt steeds maar niet: in de bedrijfskantine is ze zwijgzam, 's avonds zit ze op haar kamer of in de keuken van haar appartementencomplex waar ze zich voornamelijk afzijdig houdt van haar medebewoners, haar telefoon lijkt haar enige vriend. Voornamelijk zeg ik, want die nieuwe Poolse bewoner is wel erg aardig: hij vraagt of ze mee wil eten en biedt haar een drankje aan. Er gloort dus hoop, gaat ze dan toch communicatiever en socialer worden? Als er dan ook nog een keer een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek binnenkomt, lijken langzamerhand alle seinen op groen te staan. Maar dan moet ze er wel wat voor gaan doen: ze zal moeten ontbolsteren. 

Met: Joana Santos, Ines Vaz, Piotr Sikora

FIN - song : Lankum - What do we do when we have no money

Gezien in : Cinema Oostereiland

Astolfo (aka Never too late for love)- Gianni di Greogorio

Astolfo op IMDb (6,3)

Astolfo op Moviemeter (2,56)

Astolfo op Wikipedia

Deze heeft vrij lang gedraaid in ons filmtheater, maar op een of andere manier koos ik steeds voor andere titels. Toen ie dan ook op een van mijn filmzenders voorbij kwam, klikte ik snel op opnemen. ik houd sowieso wel van Italiaanse films (aantrekkelijke landschappen, interessante taal) en wist dus dat ik me bij feelgood van deze categorie geen buil zou vallen. 

Het begint echter allemaal wel wat problematisch: Astolfo, een professor-in-ruste, krijgt van zijn hospita te horen dat zij zijn woonruimte nodig heeft voor de gezinsuitbreiding die haar familie treft. Astolfo moet zo goed als halsoverkop vertrekken. Gelukkig heeft hij een alternatief: voordat hij naar Rome vertrok, woonde hij in een enorm groot pand dat ooit door de Pauselijke Alliantie aan zijn familie was geschonken. Hij is er decennialang niet meer geweest maar het buitenhuis zou nu zomaar zijn domicilie kunnen worden. Maar dat gaat zomaar niet.
Bij aankomst in het dorp wordt Astolfo al met scheve ogen bekeken. Vanuit de aanpalende pastorie (oorspronkelijk ook onderdeel van zijn panden) gluurt men angstig door de gordijnen, bang om langzaam ingepalmde woon- en leefruimte weer te verliezen. In het pand wacht hem nog een verrassing: er doolt een man rond die het pand acht jaar geleden kraakte omdat hij dakloos dreigde te worden. Astolfo raakt niet in paniek, sterker nog: hij gaat samen met deze man én met de pastoor richting woningverbetering: ze leggen stroom aan, de keuken wordt bruikbaar gemaakt en er is zelfs plek voor een derde bewoner die voor de mannen gaat koken. Het lijkt vredig allemaal, maar Astolfo wordt door de notabelen van het dorp steeds met argwaan behandeld; zijn oude eigendomspapieren zouden wel eens hun plannen kunnen doorkruisen. Het lijkt hem allemaal niet te deren want zijn focus ligt elders: hij heeft zijn zinnen gezet op een warm contact met de mooie dame Stefania. Hij wil daten, hij wil gezelschap zijn én geven. Niets gaat zonder slag of stoot.

met: Gianni de Gregoria, Stefania Sandrelli, Alphonso Santagao

FIN - song : Mattia Carratello & Stefano Ratchev - Amare Sognare Forse Russare

Danny Collins- Dan Fogelman

Danny Collins op IMDb (7,0)
 Danny Collins op Moviemeter (3,32)

Hoewel er best wat fout is aan deze - op waarheid gebaseerde- film is ie heel goed te verdragen. Dat foute, dat zit m voor een groot deel in Al Pacino, die schmiert in het kwadraat. Tegelijkertijd zorgt die Pacino er met een uitdagend soort humor toch voor dat de film goed te verdragen is. Wat de film heel plezierig maakt, zijn de uitstekende en beeldbepalende bijrollen: Annette Bening (hoe zou je níét van haar kunnen houden), Christopher Plummer en Bobby Cannevalle : als je die op je castlist hebt staan, kun je aan de slag. 

Uitgeblust is ie, de zanger-op-leeftijd die Danny Collins hier weer op een podium staat uit te hangen. Altijd weer zijn grootste hit "Baby Doll" te moeten zingen, is al een opgave maar meer nog baalt Collins ervan dat zijn publiek met zijn succesnummer is meegegroeid. En dan vooral qua leeftijd: hij zit tegen een verzameling krulspeldenkapsels aan te kijken waar hij niet meer blij van kan worden. Als hij dan ook na een volgende avond van optreden, coke snuiven en alcohol slempen zijn veel te jonge vrouw opnieuw met een andere man aantreft, is het genoeg: roer om!

Hij breekt zijn tour af, schenkt zijn huis aan zijn aanstaande ex en vliegt met zijn privéjet naar New Jersey. Daar neemt hij intrek in een hotel alwaar hij afkickt van de drugs (en bijna ook van de drank) en vervolgens gaat proberen een totaal ander repertoire te schrijven: hij wil kleiner, hij wil persoonlijker. Wat we dan namelijk net geleerd hebben: aan het begin van zijn carrière was Collins een veelbelovend songschrijver wiens werk dermate opviel dat hij na zijn eerste- geflopte- album een persoonlijke brief kreeg van John Lennon. Nou ja, hij kreeg die brief niet zelf, de manager hield hem. Na veel omwegen is de brief bij zijn huidige manager belandt, die hem uiteraard aan Collins cadeau doet. De brief brengt de gedachten terug naar die begintijd en Collins wil kijken of hij nog een keer een net zo frisse blik op het leven kan weergeven. Zijn persoonlijke leven is hem tot inspiratie: in New Jersey doet hij ook een nieuwe poging om met zijn zoon in contact te komen, na decennialang niet naar hem te hebben omgekeken. Dat gaat niet makkelijk. Na het eerste desastreuze contact vervalt Collins weer in oude rock-n-roll-patronen, zodanig dat de charmante hoteleigenaar hem weer bij zinnen moet brengen.

Met: Al Pacino, Annette Bening, Christopher Plummer, Bobby Cannevalle, Jennifer Garner

FIN - song : Al Pacino - Don't look down

Motherhood- Katherine Dickmann

Motherhood op IMDb (4,6)
 Motherhood op Moviemeter (1,92)

Hoewel dit een aan vele kanten matige romkomedie is, heb ik me toch wel beziggehouden gevoeld. Dat komt voornamelijk door het fris ontwapenende spel van Uma Thurman. Door haar aanpak verzandt de film niet in een opeenstapeling van clichés. En toch een beetje wel (vandaar de matige waardering). 

Midlife all over. Eliza, halverwege 40, kan het nauwelijks allemaal bijbenen: de kinderen uit bed halen, ontbijten regelen, dagplanning maken met haar sullige man, kinderfeestje voorbereiden, boodschappen én shoppen. Het is teveel, zoveel is duidelijk. Gevolg van al deze rituele plichten is dat ze zich niet meer gewaardeerd voelt: niet meer sexy, niet meer nuttig, niet meer avontuurlijk. Terwijl ze vroeger als beginnend schrijfster toch zo veel te vertellen had.

Ze probeert een doorbraak te forceren door mee te doen aan een schrijfwedstrijd over moederschap, waarbij ze alle hierboven genoemde problemen op tafel legt. Dat ze daarbij ook het gedrag van andere moeders - en zelfs van intieme vriendinnen - meeneemt, veroorzaakt al snel ophef. Moet ze dan toch het roer maar weer omgooien, moet ze alle schepen achter zich verbranden en opnieuw beginnen? Oh wacht, eerst dat kinderfeestje nog.

Met : Uma Thurman, Anthony Edwards, Minnie Driver, 

FIN - song : Baby Flamehead - Desire

Il Traditore (aka The Traitor) - Marco Bellocchio

Il Traditore op IMDb (7,1)
 Il traditore op Moviemeter (3,250

Dit blijft sterk hoor, heb m toch weer vol inspanning zitten kijken. Niet alleen het ongelooflijk boeiende - op harde waarheid gebaseerde - verhaal van maffia-kopstuk Tomasso Buscetta en rechter Falcone, maar ook het intens prachtige acteerwerk van topacteur Pierfrancesco Favino pakken je helemaal in. Het maakt deze film tot een heerlijk exemplaar van de Italiaanse cinema. Misschien zelfs exemplarisch. Heel tof.

Cosa Nostra, Omerta, maffia, capo di tutti capi: andiamo!

Mijn recensie van 5 jaar geleden: BEGT: Il Traditore (The Traitor) - Marco Bellocchio

FIN - song : Tomasso Buscetta - Historia de un amor

The apartment - Billy Wilder

The apartment op IMDb (8,3) !!!

The Apartment op Moviemeter (3,80)

Ongelooflijk genoten gisteren, in het prachtige instituut LAB111 (daar ademt men film).

Hoewel de film van Billy Wilder ouder is dan ikzelf ben, is er werkelijk niets gedateerds aan. Er is klucht, er is dynamiek, er is romantiek, er is een licht stukje maatschappijkritiek. Heel goed gewoon, niet voor niets haalt de film 65 jaar na verschijning nog gewoon een 8,3 als waarderingscijfer binnen. Komt natuurlijk mede door het sprankelende acteerwerk van de geweldige sterren Jack Lemmon en Shirley MacLaine: alles oogt nog tintelfris. Voor de filmstudenten die het grootste deel van de bezoekers van LAB111 vormen, is het basismateriaal. Fijn voor hen dat dermate oude films, die we thans klassiekers mogen noemen,  nog gewoon bekeken kunnen worden. Leer ervan (net zoals wij als verwend kijker overigens moeten doen). 

Daar zit hij weer, de ambitieuze kantoorklerk C.C. Baxter. Zoals elke dag neemt hij zijn positie in op de 19e etage van het majeusteuze kantoorgebouw van zijn werkgever, verzekeringsgigant Consolidated Life. Voorzichtig bouwt hij aan zijn carrière, hij wil letterlijk hogerop in het gebouw. Al snel merken we dat hij daar een bijzondere service voor moet verlenen: met iets te grote regelmaat verhuurt hij zijn appartement voor een paar uurtjes onder aan (een pool van) collega's. Die kunnen daar hun buitenechtelijke escapades botvieren. Het maakt dat Baxter regelmatig overwerkt omdat hij zijn appartement niet in kan, hetgeen bij collega's overkomt alsof hij er alles voor overheeft om door te groeien in zijn bedrijf. Het mes snijdt daarmee aan alle kanten. Maar het kan natuurlijk niet altijd goed blijven gaan.

Zelf heeft Baxter zijn blik laten vallen op de charmante ongecompliceerde liftbediende Fran Kubelik. Zij lijkt niet ongevoelig voor zijn charme-offensief maar hapt steeds maar niet toe. Terwijl Baxter de agenda van de verhuur van zijn appartement ietwat in het honderd laat lopen, komt hij er op een gegeven moment achter waarom. Fran blijkt een van de dames te zijn met wie zijn collega's afspreken in zijn appartement. Sterker nog: ze doet het met directeur Sheldrake, die op zijn beurt Fran aan het lijntje houdt met loze beloftes dat hij voor haar zal kiezen. Baxter snapt dat hij nooit verder naar Fran toe zal kunnen groeien omdat hij daarmee zijn carrière op het spel zal moeten zetten door tegen de directeur op te staan. De oplossing komt uiteindelijk van Fran zelf, al is haar keuze vele malen dramatischer dan iedereen kan vermoeden.

Met : Jack Lemmon, Shirley MacLaine, Fred MacMurray, Ray Walston, Jack Kruschen

Gezien in : LAB111

Vermiglio (aka Vermiglio, the Mountain Bride)- Maura Delpero

Vermiglio op IMDb (6,9)
 Vermiglio op Moviemeter (3,46)

Wel degelijk zaten er sterke of zelfs magische momenten in de film, maar toch maar toch: zelf zag ik de Zilveren Leeuw (de juryprijs van het 81e filmfestival van Venetië) niet aan af. Daarvoor zat er niets iets te veel gelatenheid, te veel kalmte in de film die net te weinig van dat soort oplevingen kende. Volbloed arthouse, dat zeker, dus het werkte wel voor mij maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen even voldaan uit de zaal kwam. Wel zat de film boordevol prachtige beelden en interessante personages, dus u kunt aan de bak!

Het laatste oorlogsjaar van WO2, in de Italiaanse bergen is het een pittige opgave om te overleven. Barre koude, veel armoede en veel geïsoleerde levens met weinig toekomstperspectief. Het grote gezin Graziadei (jazeker, "dank aan God") rommelt zo goed en zo kwaad door: elk jaar een nieuw kind ( hoewel ze de armoede en de ziektes niet allemaal overleven), niet voor iedereen is er toegang tot onderwijs en daarmee kans op een beter gevulde toekomst. Vader is de dorpsonderwijzer en is een strenge en hardvochtige man: hij heeft zijn keuzes al gemaakt welke van zijn kinderen verder gaan komen en welke kinderen maar moeten afwachten in welke hoedanigheid de toekomst op hen afkomt. 

Een van hen, dochter Lucia, valt in de laatste categorie: ze blinkt niet uit in leren maar is wel een kundige kracht in het boerenbestaan dat de familie er op na houdt. 
Alle settings veranderen als er plots een vreemdeling het dorp intreedt: hij (Pietro) komt van Sicilié maar is op het vasteland terecht gekomen doordat hij de vijand moest bevechten. Die strijd blijkt hij nu ontvlucht. Hoe logisch dat ook mag lijken, een deel van het dorp kijkt hem daarop aan: men heeft geen greintje waardering voor deserteurs. Zonder de achtergrond van Pietro te kennen, delen de partijen zich op. Pietro klust was op de boerderij van de Grazadei's en vat interesse op voor de stille dochter Lucia. 

Die weet niet goed wat ze daarmee moet, maar ze ziet ook wel in dat het mogelijk haar enige kans is op een ander leven: een huwelijk zou voor haar een uitweg zijn uit het kansloze armoedige boerenbestaan. Ze trouwen, de oorlog eindigt en plots lijkt alles een stuk zonniger te worden. Lijkt, zeg ik, want plots komt er een pikzwarte sluier over het gezin en met name over de zwangere Lucia te hangen.

Met: Martina Scrinzi, Tomasso Ragno, Giuseppe de Domenico

Gezien in : Cinema Oostereiland

Deux (aka Two of us) - Filippo Meneghetti

Deux op IMDb (7,2)
 Deux op Moviemeter (3,48)

Uitermate sfeervolle, ja zelfs warme film over de spanningsvelden tussen onvoorwaardelijke liefde en liefde onder voorwaraden. Twee ervaren acteurs dragen de film, waarbij ik vooral het weerzien met Barbara Sukowa een positieve opsteker vond: die heb ik in de jaren 80 een aantal loodzware rollen ijzersterk zien neerzetten, om haar nu opeens in een Franse film haar grote kunsten te zien etaleren, was een prettige openbaring.

Sukowa speelt Nina, een vrouw op leeftijd die al jaren een verborgen leven leidt. In een ver verleden - toen ze als reisleidster in Rome werkte- ontmoette ze de vriendelijke Francaise Madeleine. De twee werden verliefd, Nina reisde achter haar aan naar Frankrijk. Er was echter één grote maar.

De twee konden hun liefde niet openbaren, daarvoor was Madeleine's scheiding te vers. Daar werd ze toch al op aangekeken door haar kinderen. Het bekendmaken van een nieuwe liefde, die dan ook nog eens een vrouw is, zou de band met haar kinderen (en daarmee ook die met haar geliefde kleinzoon) mogelijk definitief doorbreken. De dames vinden de oplossing door in een trappenhuis twee appartementen tegenover elkaar te bewonen. Elke avond, als de visite weg is, zoeken ze elkaar op. 

Nu ze op leeftijd raken, groeit de wens om permanent samen te zijn: ze denken over terugkeren naar Rome, daar een leuk appartementje te kopen van de opbrengst van hun eigen twee woningen. Maar ja: hoe vertel ik het mijn kinderen? Terwijl de makelaar al over de vloer is, dringt Nina nog een keer op openheid aan bij Madeleine. Die vindt dat lastig. Er ontstaat een clash tussen de geliefden, met bijna fatale afloop. Ineens liggen alle kaarten anders, ineens moeten zowel toekomst als verleden herschikt worden.

Met: Barbara Sukowa, Martine Chevalier, Lea Drucker 

FIN - song : Betty Curtis- Sul mio carro

The Last Victim - Naveen A. Chathapuram

The Last Victim op IMDb (5,0)
 The Last Victim op Moviemeter (2,56)

Het type film waar ik weinig chocola van kan maken, dit soort gewelddadige moderne westerns. Helemaal als het wordt gelardeerd met quasi-filiosofie om er dan aan het eind ook nog een stukje magisch realisme bij te plakken, mij win je er niet mee. Gauw weer door dus, deze ben ik eigenlijk alweer vergeten. 

De openingsscene kent nog wel enige spanning, al weet je vooraf de afloop al. We maken kennis met een gevaarlijke misdadige Yank, die de man die tegenover hem in de diner zit, intimideert en bedreigt. En uiteindelijk gewoon neerknalt. Van deze ene moord komen er meer en de overlevende misdadigers moeten sporen uitwissen. Daartoe dienen de lijken te worden gedumpt in een naburig natuurpark.
Toevallig het natuurpark waar de dwangmatige Susan en haar man enige tijd willen recreëren. Dat gaat mis omdat ze gespot worden door bovengenoemde misdadigers. Susan's man overleeft het niet, maar zij weet te ontkomen door het park in te rennen. Ze is fit, ze is sterk maar ze voelt de hete adem van drie mannen met geweren in haar nek. 
Ondertussen is de politie in de diner beland, waarna ze achteruit werkend op het spoor komen van de misdadigers. En dus ook maar naar het park rijden alwaar de hele club elkaar probeert te pakken te krijgen, zij het elk met een ander doel.

Met: Ali Larter, Ralph Ineson, Ron Perlman, Camille Legg

FIN - song : Sanjara Devarajan- I'll see you again

I'm still here (aka Ainda Estou Aqui) - Walter Salles

I'm still here op IMDb (8,5)
 I'm still here op Moviemeter (3,93)

Gedegen politiek drama, dat terecht veel lof oogstte bij de recente Oscar- uitreikingen (het werd verkozen tot "Beste Internationale Film"). De film is op waarheid gebaseerd, regisseur Walter Salles gebruikte voor het script het boek met de memoires van hoofdpersonage Eunice Palva). Beklemmend, beangstigend én bemoedigend is het verhaal, de film sleept je zonder pardon een gruwelijk verhaal in.

We gaan naar 1970, Brazilië. Hoewel het land dan zucht onder een dictatuur merken we daar aanvankelijk nog weinig van: het gezin Palva brengt de dagen grotendeels aan het strand of aan de keukentafel door, zonnigheid is troef. Daar komen echter barstjes in als de oudste- langzaam steeds meer vrijgevochten - dochter thuiskomt met de melding dat ze is aangehouden en gefouilleerd die avond, toen ze met haar vriendin in de auto door de stad reed. Ze brengt daarmee het eerste stukje repressieve spanning in huis, een spanning die al snel vervolg krijgt. Nog diezelfde week wordt vader, ex-parlementslid maar nu al jaren als zakenman actief, thuis opgehaald: hij moet meen aar het bureau, het zal voor een korte ondervraging zijn. Niet dus: vader komt niet meer terug. Als dat twee dagen geduurd heeft, begint het moeder Eunice de keel uit te hangen dat ze maar geen antwoord krijgt op de vraag wanneer haar man weer thuiskomt. Ze begeeft zich meermaals naar het bureau, met als gevolg dat uiteindelijk ook zij en haar middelste dochter worden opgepakt. 

Als ze na een paar nachten in de cel weer thuis terugkeert, lukt het haar niet om het ritme weer op te pakken, hoezeer ze ook probeert om de kinderen onwetend te houden van het drama dat zich over het gezin voltrekt. De centen raken op, Eunice moet een bedelronde beginnen bij de oude vrienden van haar man, ondertussen verzamelt ze steeds meer puzzelstukjes van de gruwelijke werkelijkheid. Ze legt zich niet zonder meer bij de situatie neer, steeds minder lijdzaam wordt haar verzet.

Met: Fernanda Torres, Selton Mello, Valentina Herszage, Barbara Luz

FIN - song : Erasmo Carlos- E Preciso dar um Jeito, Meu Amigo

Gezien in : Cinema Oostereiland

Ik ben geen robot (aka I'm not a robot)- Victoria Warmerdam

Ik ben geen robot op IMDb (7,1)
 Ik ben geen robot op Moviemeter (3,33)

Met enige regelmaat ruim ik tijd in voor het bekijken van enkele korte films (er staat nog zo'n weekendje op de harde schijf), maar deze kwam plots op onze eigen NPO voorbij. Ik moest dus snel zijn met "uitgesteld kijken" want films verdwijnen daar doorgaans snel. Deze moest natuurlijk wel een eervolle vertoning krijgen, na het prachtige succes bij de Oscar-uitreikingen van twee weken geleden. Ik snap de prijs wel: korte films zijn vaak al vervreemdend en vragen veel voorstellingsvermogen van de kijker, maar deze is..eeeuh... van een andere dimensie. Boeiend!

Lara pakt even een rustmomentje achter haar bureau. Ietsje achterover leunend luistert ze even naar de muziek op haar koptelefoon. Maar dan: PIEP doet de popup. Ze moet een programmaatje updaten, zegt de melding. Ze klikt, het loopt en net voordat ze wil afronden, gaat het mis. Ze loopt vast bij het bekende setje foto's dat we CAPTCHA noemen (in deze film leerde ik dat dit staat voor completely automated public Turing test to tell computers and humans apart).

Wat ze ook probeert (auto's, verkeersborden, stoplichten): steeds wordt ze door het systeem tegengehouden, hoe vaak ze ook op "Ik ben geen robot" klikt. Haar collega's hebben het probleem blijkbaar niet dus ze besluit de servicedesk te bellen. Die denkt aanvankelijk met haar mee maar al snel volgt daar de onverbiddelijke vraag: "Zou het misschien zo kunnen zijn dat u ..echt een robot bent?"
Lara ontkent, keihard en hardnekkig, ze is toch verdorie niet gek? Ze sluit de laptop en loopt de gang op om stoom af te blazen. Om de paniek enigszins te stelpen, besluit ze haar vriend Daniël te bellen. Dat had ze misschien beter niet kunnen doen.

Met: Ellen Parren, Henry van Loon, Thekla Reuten, Juliette van Ardenne

FIN - song : Skala & Kolacny Brothers- Creep

La Civil - Teodora Mihai

La Civil op IMDb (7,2)
 La Civil op Moviemeter (3,54)

Zonder mijn abonnement op de filmzenders van Film1 had ik nooit van het bestaan van deze spijkerharde misdaadfilm geweten. Kan me niet herinneren er iets  over gelezen te hebben, terwijl het wel een pittig interessant thema behandelt. Ik zag nog een keer bevestigd dat Mexico in ieder geval niet een van mijn toekomstige reisdoelen gaat worden: mijn angsten met een gewelddadige maatschappij te worden geconfronteerd werden hier weer eens vet bevestigd.

Ze zitten nog even gezellig aan tafel, moeder en dochter, voordat de jongste uitgaat: ze heeft een afspraak met haar vriendje. "Doe je voorzichtig, kijk je uit", dat werk. Het blijkt tevergeefs: dochter komt die nacht niet thuis en moeder Cielo krijgt al snel bezoek van een paar misdadige patsertjes: ze hebben haar ontvoerd, moeder zal met geld (én de patserauto van haar ex-man) over de brug moeten komen als ze haar nog levend terug wil zien. 

Aanvankelijk doet moeder natuurlijk alles om dit te bewerkstelligen, ze gaat ervoor op haar knieën bij haar ex-man en zijn decadente nieuwe vlam. Ze krijgen net niet het geëiste bedrag bij elkaar waardoor de overhandiging en uitwisseling mislukt. De hernieuwde confrontatie met de ontvoerders maakt Cielo niet alleen angstiger, maar ook militanter. Ze gaat op onderzoek uit en stapt met haar bevindingen naar de politie. Die houden aanvankelijk de boot af - kidnappings zijn immers aan de orde van de dag- maar de informatie van Cielo trekt wel de interesse van een specifieke geheime politie-eenheid. Samen werken ze aan een plan, maar eerst moeten ze door een aantal schokkende ontdekkingen heen.

Met: Arciela Ramirez, Alvaro Guerrero, Ayelen Muzo, Jorge A. Jimenez

The Brutalist - Brady Corbet

The Brutalist op IMDb (7,6)
 The Brutalist op Moviemeter (3,60)

Lag het aan het weer? Lag het aan de lengte van de film? Geen idee, maar feit was dat ik - nog geen week na het binnenslepen van een Oscar voor beste acteur - een hogere opkomst had verwacht voor "The Brutalist". Natuurlijk, hij draait al enkele weken maar toch had ik gehoopt op een betere buzz na dit fijne filmnieuws. Want ondanks genoemde lengte (3,5 uur ruim) heb ik me geen moment verveeld, zelfs niet in de wetenschap dat er heel veel zijpaden in de film worden bewandeld die niet per se noodzakelijk zijn voor het verhaal. Mijn interpretatie is dat de regisseur die extra verhaallijnen gebruikt om de karakters van de hoofdpersonen nog beter te schetsen en vooral: om ze nog beter in de tijd te plaatsen. Voeg daar de verwennerij van fantastische visuals aan toe en je krijgt gewoonweg een sterke film waarvan ik blij ben deze te hebben mogen ondergaan.

Alleen het begin al, de film neemt je direct in de greep. Geen idee waar we zitten maar als na enkele minuten rumoer plots een gekantelde versie van het Vrijheidsbeeld opduikt, kunnen wij the math wel doen: we zitten op een immigrantenschip dat langs Ellis island vaart. WO2 is net voorbij, al zal blijken hoe lang die doorwerkt in hoofden en harten van de hoofdrolspelers. 

We maken kennis met Laszlo Toth, overlever van de Holocaust, die aan het begin staat van een nieuw leven in Amerika (dat kon toen nog). Zijn vrouw moest achterblijven in het door de Russen bezette Hongarije, het is de bedoeling dat ze zich later bij hem gaat voegen. Neef Attila vangt hem op en geeft hem werk op zijn kleine meubelbedrijfje. Al snel ontdekken we dat Laszlo in Europa al een indrukwekkende cv heeft opgebouwd als architect (gestudeerd bij Bauhaus in Dessau, waarna hij al een mooie reeks brutalistische gebouwen heeft neergezet - de meesten overleefden ook nog eens de oorlog).

Maar ja, hij heeft helemaal niets aan dat mooie CV, want hij begint overzee met he-le-maal niets. Zijn eerste grote opdracht in dienst van zijn neef verpest hij, althans in de ogen van de opdrachtgever. Deze steenrijke ondernemer Harrison Van Buren komt er later echter achter dat Toth iets prachtigs heeft ontworpen. Excuses zus, excuses zo en "wil je niet voor mij komen werken? Toth hapt voorzichtig toe en sleept de opdracht voor een megaproject in de wacht: een combinatie van ontmoetingscentrum, kerk, bibliotheek en gemeenschapshuis inéén. Niet vier gebouwen, maar één megacomplex. Onder voorwaarde dat zijn vrouw en nichtje mogen overkomen, accepteert Toth de opdracht. Compromisloos is zijn ontwerp, kosten-verslindend ook maar hij wil niets weten van bezuinigingen of aanpassingen, desnoods betaalt hij uit eigen zak. Terwijl hij iedereen tegen zich opzet met zijn non-conformistische houding blijkt pas gaandeweg hoe Toth tot de vorming van zijn gedachten is gekomen. De epiloog van de film grijpt je bij de keel.

Met: Adrien Brody, Felicity Jones. Guy Pearce, Joe Alwyn, Raffey Cassidy

FIN - song : La Bionda- One for you, one for me

Gezien in : Cinema Oostereiland