Buladó op IMDb (7,1)
Gemengde gevoelens bij het verlaten van de zaal. En dat bedoel ik ditmaal veel minder negatief dan het klinkt. Voor het leeuwendeel had ik naar een pijnlijk schrijnende film over verlies zitten kijken, maar het poëtische einde vergoedde veel en maakte veel inzichtelijk.
Kenza is een jong tienermeisje, bezig een jonge vrouw te worden. Ze leeft met haar vader en haar opa op een rommelig autokerkhofje op Curacao . Moeder is er niet meer en dat gemis ligt elke dag op tafel. Opa leeft in het verre verleden van zijn voorvaderen, haar vader probeert zo veel mogelijk quasi-realistisch in het heden te leven en Kenza, zij zit daar precies tussenin. Ze krimpt ineen als haar vader aan de schooldirecteur uitlegt dat zij haar moeder nooit gekend heeft en haar daardoor simpelweg ook niet kan missen. Wij weten als kijker wel beter: ze snuffelt in de spullen van haar moeder, ze spijbelt van school om dan naar de begraafplaats te fietsen en het graf van haar moeder te verzorgen.
Kenza neigt meer naar de spirituele benadering van haar opa dan naar het kille wegstoppen van verdriet door haar vader. Opa vertelt haar verhalen over de oude geesten van de vroegere bewoners, de slaven die het eiland zo lang draaiende hebben gehouden. Volgens hem is Kenza's moeder ook ergens in die contreien beland: ze zit in een imaginaire wereld van waaruit ze op haar eigen manier contact zoekt met Kenza.
Vader krijgt steeds meer moeite met de zweverigheid van opa , maar Kenza stelt zich ferm op. Ze verdedigt opa , al zit daar ook een vorm van wensdenken in. Opa bereidt ondertussen zijn naderende einde voor en vraagt zijn kleindochter te voorkomen dat hij in een verzorgingshuis wordt geplaatst (hij noemt dat "een betonnen grafkist") . Kenzo wordt met grote stappen volwassen.
Met : Tiara Richards, Felix de Rooy, Everon Jackson Hooi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten