The Postcard Killings op IMDb (5,7)
Nog meer seriemoordenaars, het was zo'n avondje gisteren. Maar eerst moesten we even van de schrik bekomen van de fysieke toetakeling die actrice Famke Janssen zich heeft veroorloofd. Net als bij bijvoorbeeld Nicole Kidman leidt de facelift voortdurend af van de acteerprestaties: het is lastig om er doorheen te kijken. Maar dat ligt aan mij (aan ons, mijn vrouw denkt er eender over). Maar oke, we zijn hier voor een filmrecensie.
Jacob Kanon is een detective in ruste , eentje met een alcoholprobleem. Dat wordt alleen maar heftiger wanneer zijn dochter (en haar kersverse echtgenoot) vermoord wordt aangetroffen. En niet zomaar vermoord, nee : ritueel en satanisch vermoord. De moordenaar heeft er een schouwspel van gemaakt dat zowel artistiek als gruwelijk is. Kanon gaat zich uiteraard met het politieonderzoek bemoeien, al wordt hem dat niet in dank afgenomen. Hij ziet al snel een verband tussen moorden elders in Europa en vooral tussen de ansichtkaarten die in die steden bij lokale journalisten terechtkomen. Waar de politie traag acteert, ziet Kanon - met zijn jarenlange ervaring én met zijn persoonlijke gedrevenheid in dit verhaal - al snel verbanden die de politie in eerste instantie mist. Hij krijgt her en der hulp, dat wel. Vooral een Duitse rechercheur en een Zweedse journalisten helpen hem het ritme en de logica van de moordenaar te achterhalen, waardoor hij steeds dichter op de huid van de dader komt te zitten. Hij moet er alles aan doen om de volgende moorden te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten