This much i know to be true op Moviemeter (3,64)
Mijn hele tijdlijn stond vol, enkele weken geleden. Louter jubelende berichten over de fenomenale concerten die Nick Cave in de grote concertzaal in Amsterdam gegeven zou hebben. Ik ging niet. Ook het tot tweemaal toe beluisteren van zijn nieuwe "Wild God" album riep bij mij niet de reactie op dat ik naar de platenwinkel moest. Dat was 40 jaar geleden wel anders, toen hij eerst met The Birthday Party en later met the Bad Seeds mijn gehoor, mijn leven en mijn café binnen kletterde. Heerlijk vond ik het, dat muzikaal exorcisme waarmee een wild om zich heen maaiende Cave de demonen van zich af sloeg. Vijftien jaar later nam hij plaats achter de piano en begon aan zijn tweede muzikale fase: introspectieve en vaak religieus beladen liederen die steeds een dreigende dan wel verzachtende sfeer opriepen. Voor mij is het jammer dat Cave in dat deel van zijn oeuvre is blijven hangen. Tuurlijk, een mens wordt ouder en Cave heeft nogal het nodige voor zijn kiezen gekregen. Maar zelf loop ik niet meer warm voor zijn mompelende liedjes over de duivel, die worden afgewisseld met - terechte - bespiegelingen over de pijn van het verlies van zijn dierbaren. Nog steeds verkies ik zijn muziek boven 90 procent van de hitparade, laat dat duidelijk zijn, maar ik ga niet meer achter zijn platen aan. Nou ja, een paar van zijn oude misschien nog ;-]
"This much i know to be true" is een wordingsfilm. Niet zoals zijn eerdere "Idiot Prayer" een priveconcert-registratie, nee: in deze film kijken we naar het creatieve proces dat aan de ontstaansgeschiedenis van de albums "Ghosteen" en "Carnage" ten grondslag lag (waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de laatste, omdat die minder eenvormig van tempo is). De invloed van Cave's vaste compaan Warren Ellis is duidelijk, wordt immer groter zelfs. Ellis is multi-instrumentalist en zorgt voor de broodnodige afwisseling om Cave's dialogen met de duivel muzikaal te omkleden. Spannend, dreigend, vaak ook indrukwekkend maar - ik zeg het maar zoals ik het beleef - met te weinig variatie. Gelukkig wordt de film aangevuld met impressies van Cave's eigen creatieve processen (schrijven, beeldhouwen) en vooral zijn redactionele werk aan "The Red Hand Files", een forum-website waarop hij vragen van luisteraars beantwoordt. En dat gaat ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten