Idiot Prayer op IMDb (8,7)
Een fluwelen duivel , zo was mijn kwalificatie van zanger Nick Cave gisteravond na het zien van deze bijzondere filmervaring (8,7 op IMDb, dat heb ik zelf nog niet eerder gezien). Ik volg de man al sinds begin jaren 80, toen hij met zijn band The Birthday Party een spoor van destructie achterliet in de ziel van de luisteraar. Met zijn begeleidingsband The Bad Seeds heeft hij inmiddels een carrière van 35 jaar overbrugd waarbij de muziek van donkere zware rock evolueerde naar een groter repertoire aan ballades en luistersongs, niet minder donker overigens.
Cave is gepreoccupeerd met de twee-eenheden "god en duivel" en "leven en dood". In al zijn teksten zitten verwijzingen naar deze onderwerpen, hoezeer hij ook meester blijkt te zijn om liefdesliedjes te schrijven die weliswaar optimistisch van toon zijn maar die toch een wanhoop en een afhankelijkheid tekenen die ongemak verraadt. Cave heeft zelf de duisternis iets te vaak beleefd: drugs- en alcoholverslaving overleefd, ruzies alom ook. Maar de grootste donderwolk van de laatste jaren is toch wel het verongelukken van zijn zoon, die enkele jaren geleden van een klif donderde rondom Cave's huis (al dan niet onder invloed, overigens). Cave gebruikt zijn muziek als catharsis, hij verwerkt de tragedie in zijn songs. Mijn interpretatie was dan ook dat de openingstekst, "Spinning song" , door hem als gedicht werd opgedragen aan zijn zoon.
Midden in de Corona-periode nam Cave in zijn eentje plaats achter de piano in het majestueuze Alexandra Palace. Normaal een joekel van een concertzaal, dampend en rumoerig door de aanwezigheid van het publiek. Maar nu een kille en stille, doch ook zeer statige zaal waar Cave zijn solitair optreden doet. Opvallend voor mij was dat het ingetogener nieuwe werk naadloos past bij de intense vertolking van oudere classics als "The Mercy Seat" en zeker "Papa, won;t leave you, Henry". Uit alles blijkt dat Cave een performer is, een verhalenverteller. Een zeer intense, dat wel, maar je moet tamelijk van steen zijn als je niet geraakt wordt door de direct aansprekende vertolkingen van Cave, die elke keer maar weer een begenadigd tekstschrijver blijkt. Voor mij een indrukwekkende ervaring, dit filmconcert.
Met: Nick Cave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten