Sick of myself (Syk Pike) - Kristoffer Borgli

Sick of myself op IMDb (7,1)
 Sick of Myself op Moviemeter (3,23)

Sick of Myself op Wikipedia

Deze film stond geafficheerd als black comedy, maar ik ervoer hem als een veel serieuzer sociaal drama. De problematiek die de jonge hoofdrolspeelster Signe treft, is m.i. mogelijk veel te serieus om louter als komisch te worden gezien. Mijn gedachten gingen enkele decennia terug toen ik een jonge vrouw kende die zo model had kunnen staan voor deze rol: pathologische leugens, ingebeelde ziekte, zelfkwelling. Tegenwoordig zijn er hele mooie DSM-5 benamingen voor dit soort patronen, dat is een stap vooruit in maatschappelijke hulpverlening. Dit was maar film, maar een mens kan zo zijn gedachten hebben, hè. 

Signe is een jonge vrouw, best een knappe ook. Ze heeft een relatie met de jonge kunstenaar Thomas en daar begint al een deel van de problematiek. Thomas begint namelijk langzamerhand naam te maken, een eerste expo en dergelijke. De meeste mensen zouden blij voor hun partner zijn, zo niet Signe. Ze is zelfs ziekelijk jaloers en probeert op allerlei manieren de aandacht van haar vriendje af te leiden. Ze fabuleert er op los, ze maakt haar leven als serveerster een stuk interessanter dan ie in werkelijkheid is maar wat ze ook probeert: het gaat steeds maar niet over haar, hoe interessant ze haar profiel op sociale media ook probeert op te spicen. 
Ze zal dus zwaardere middelen moeten inzetten en - gek genoeg- ze blijkt daar ook toe bereid. Via het darkweb bestelt ze zware Russische medicatie die ze helemaal niet nodig heeft, maar die wel een vernietigend effect op haar uiterlijk gaan hebben. Opeens heeft ze een ziektebeeld, ze krijgt vlekken en littekens. En, nog mooier, ze krijgt aandacht. Aandacht van haar zorgzame vriendje, aandacht van de medische wereld, aandacht van haar sociale kring, aandacht van de media. Ze is waar ze wilde zijn, maar ze blijk daarmee niet alleen moreel in verval. 

Met: Kristine Kujath Thorp, Eirik Saether, Fanny Vager,

FIN - song : DeLillos- Min Beibi Dro Avsted

Jaws@50: The Definitive Inside Story- Laurent Bouzereau

Jaws@50 op IMDb (7,6)
 Jaws@50 op Moviemeter (3,58)

Jaws @ 50 op Wikipedia

Ongeveer 14 zal ik geweest zijn toen de filmklassieker verscheen, ongeveer 15 toen ik m zag: tere zieltjes he, die moest je beschermen vroeger. Dus niet meteen vol d'r op. Ik zal daarmee een van de laatsten van mijn generatie geweest zijn die m zag want de bezoekersstroom was onvoorstelbaar groot. Een wereldsucces, een film die de toon zette en een film die bijna iedereen die ouder is dan 30 wel gezien heeft. 

De film werd dus 50 jaar oud dit jaar, dat moet gevierd. Er waren Jaws-feestjes, er waren nieuwe vertoningen van een opgekalefaterde film en er is - gelukkig voor mij dan- deze documentaire. Erg fijn verhaal, erg verhelderend ook. We leren dat de film een breekpunt zou worden in de carrière van misschien wel de grootste regisseur van onze tijd. Het pad om daar te komen waar hij wilde zijn, was bezaaid met prikkeldraad, met valkuilen en met bedreigingen. Ver over het budget, ver over de geplande opnametijd, vlak voor het de-nek-omdraaien van het project: Spielberg scheerde langs de rand van meerdere afgronden om 'Jaws" daadwerkelijk tot een afgerond geheel te krijgen. 

De docu licht ons in over de locatie, over de figuranten (allemaal dorpelingen uit Martha's Vineyard), over de componist van de uit duizenden herkenbare filmmuziek,  over de spanningen én de ontspanningen tussen de acteurs. Allemaal ups & downs, maar het leeuwendeel van de docu draait om de gebrekkige techniek: een zelfgebouwde mechanische haai, die levensecht die mega Carcharodon Carcharias moest weergeven die soms daadwerkelijk langs die gebieden zwemt. 

FIN - song : The Bat Kings- Chumpstep

The African Queen - John Huston

The African Queen op IMDb (7,7)
 The African Queen op Moviemeter (3,31)

The African Queen op Wikipedia

Klassieker van de maand! Als in: als je jezelf fervent filmkijker noemt, moet je wel proberen elke maand een oudere film te bekijken. Dat lukt meestal wel, maar heel soms loop je tegen een titel aan die nog ouder is dan je zelf bent. Deze dus, een en al filmkanonnen: Humphrey Bogart, Katherine Hepburn, Huston (wiens latere film "Under the volcano" nog steeds tot mijn favoriete films aller tijden behoort). Het kon niet op. De film is ook daadwerkelijk op locatie in Afrika gefilmd, ik stel me zo voor dat dit een geweldige operatie moet zijn geweest. 

Zendelingen zijn ze, broer en zus Samuel en Rose Sayer. Ze werken in een Duitse kolonie in Oostelijk Afrika. En ze hebben de vaart erin: de lokale bevolking zingt dapper mee in het kleine kerkje. Heel vredig allemaal. Totdat ze te van de langsvarende beurtschipper te horen krijgen dat het hommeles is in de wereld. In Europa woedt een oorlog tussen verschillende landen: hun thuisland Engeland is in oorlog gekomen met Duitsland. Het duurt dan ook niet lang voordat Duitse soldaten ook in de kolonies voorbij komen stampen, de lokale bevolking met zich meevoerend en alle dorpen platbrandend. Samuel verzet zich en krijgt dermate veel klappen dat hij er een dag later aan overlijdt. 
Schipper Charlie Alnutt komt opnieuw langs en waarschuwt Rose dat ze daar niet in haar eentje kan blijven. Ze zegt toe met hem mee te willen varen, op één voorwaarde: ze wil wraak op de Duitsers. Dat houdt in dat ze het grote Duitse oorlogsschip Louisa tot zinken wil brengen. Een onmogelijke opdracht, zo lijkt het; het betekent dat het kleine scheepje "The African Queen' de wilde en onherbergzame rivier moet afzakken, tussen de rotsen en stroomversnellingen en zelfs watervallen door. En dat blijkt mogelijk niet eens de grootste uitdaging want de zedige Rose botst nogal met het ruwe en losbandige karakter van Charlie. Ruziënd tot de bodem, zo is de verwachting.

Met: Humprey Bogart, Katherine Hepburn

FIN - song : Allan Gray/Gavin Sutherland - The African Queen

Gezien in : ONS

One Battle After Another - Paul Thomas Anderson

One Battle After Another op IMDb (8,5)
 One Battle After Another op Moviemeter (4,31)

One Battle After Another op Wikipedia

Het is natuurlijk een oneerlijke vergelijking, want zo goed als "Magnolia" wordt het misschien wel nooit meer. Die al bijna 30 jaar oude film staat al bijna 3 decennia verankerd in mijn persoonlijke top-3, het was een vroege piek in het werk van Paul Thomas Anderson. Niet dat ie zich daarna achterover liet leunen hoor, denk alleen maar aan het fenomenale "There will be blood", maar latere titels bleven niet allemaal zo geweldig goed hangen als genoemde twee. Edoch; altijd een belevenis als hij nieuw werk brengt en dat is hier weer net zo waar. Een film met een ongelooflijke vaart, met onderkoelde humor en hardrealistische actie, de drie uurtjes in de zaal vliegen voorbij. 

Van meet af zitten we vol in de actie: we monsteren aan bij de militante actiegroep "The French 75". Bevrijdingsacties gericht tegen mensenhandel, overvallen en aanslagen tegen corrupt kapitalistische instellingen: de groep flitst van verzet naar verzet, daarbij de Amerikaanse overheid en haar ICE-achtige knokploegen tot het uiterste tergend. De net iets te flegmatieke Pat Calhoun en de agressief-strijdlustige Perfidia Beverly Hills coördineren veel van die acties, Perfidia vindt daarbij tussen het schieten en binnenvallen door nog tijd voor romantische experimenten. Zo eist ze seks met Calhoun terwijl de net geplaatste bom op knallen staat, dito doet ze dat met de dan vers gegijzelde legercommandant Lockjaw. Die laatste zweert wraak, al moet hij er jaren over doen om de verzetsgroep op te rollen. Hij krijgt uiteindelijk Perfidia te pakken en leert al snel dat hij de biologische vader is geworden van haar dochter. Terwijl Perfidia onder druk doorslaat bij de straffe verhoren, bereidt ze toch haar vlucht uit het safehouse voor. 

We springen 15 jaar verder: Lockjaw is nooit gestopt met zoeken naar The French 75, waarmee hij positief in beeld komt bij The Christmas Adventurers, een iets te softe naam voor een KKK-achtige groep machtige blanke mannen. Lockjaw is vereerd dat hij is genomineerd voor lidmaatschap, maar beseft dat zijn korte fling met een gekleurde activist die benoeming in de weg kan zitten. Hij moet dus op zoek naar zijn dochter, die van niets weet en argeloos opgroeit bij haar zorgvader. En dat blijkt..meneer Calhoun. U voelt het al: het heden zal met het verleden worden geconfronteerd.

Met: Leonardo Di Caprio, Sean Penn, Benicio del Toro, Regina Hall, Teyana Taylor, Alana Haim, Chase Infiniti

FIN - song : Tom Petty & the Heartbreakers- American Girl

Gezien in : Cinema Oostereiland

Heads of State - Ilja Naishuller

Heads of State op IMDb (6,4)
 Heads of State op Moviemeter (3,07)

Heads of State op Wikipedia

Er zijn heel veel redenen om dit een "Mwoah" film te noemen, maar zelf wist ik er toch nog wel wat positieve dingen uit te halen. Natuurlijk verloopt het script volgens een voorspelbaar Hollywood-patroon, maar dan nog: zelf ging ik erg goed op de - niet altijd even subtiele- verwijzingen die er zaten naar de actualiteit. De opgeblazen en competitieve karakters waarmee Amerikanen worden neergezet, tegenover de onderkoelde en wat meer cultureel onderlegde Britten, het vormde de sleutel van deze film. En inderdaad zat daar af en toe iets grappig herkenbaars in. Ik bracht het daarmee tot een goed einde. En ik vind Idriss Elba een charmante man, dat helpt ook (bovendien was ik gisteren daarmee niet de enige in de huiskamer). 


Aan de vooravond van een grote NAVO-conferentie in Triest zulllen de Amerikaanse president en de Britse prime-minister elkaar even ontmoeten. Ze liggen elkaar niet, dat is duidelijk. POTUS is een voormalig acteur die steeds maar gelooft dat de Amerikanen de wereld beter maken, de Brit is een man die zich meer zorgen maakt over de sociale en culturele status van zijn bevolking. Ze hebben nog een appeltje met elkaar te schillen, waardoor hun gezamenlijke persconferentie uit de hand loopt. Hun adviseurs wijzen erop dat dit een verkeerd signaal is om straks dat grote bondgenotenoverleg in te gaan. Of ze niet een publiek verzoenend gebaar kunnen maken.
Dat doen ze: ze zullen samen in de deur opening van Air Force One gaan staan, ze zullen eenheid uitstralen. Maar dat gaat al snel mis. Aan boord van het vliegtuig zit namelijk een terrorist die werkt voor de wapenhandelaar Viktor Gradov. Die heeft namelijk met béíde staatshoofden nog een appeltje te schillen omdat ze hem en zijn familie ernstig hebben benadeeld. De heren overleven als enigen een vliegtuigcrash en beseffen dat ze zullen moeten samenwerken om weer in de bewoonde wereld te komen, laat staan om alsnog die NAVO-top te bereiken.

Met: Idris Elba, John Cena, Priyanka Chopa Jonas, Paddy Considine

FIN - song : Bill Withers - Lean on me

Piece of my heart - Dana Nechustan

Piece of my heart op IMDb (6,8)
 Piece of my heart op Moviemeter (3,24)

Piece of my heart in de Filmkrant

Nog niet zo heel lang geleden (na het zien van de film "Joika") stelde ik aan mijn team voor om in de nieuwsbrief eens aandacht te besteden aan balletfilms. Er is inmiddels een aardige reeks titels van op te noemen. Toen ik dat zei, wist ik nog niet eens van het bestaan van deze titel. We hebben dus ook gewoon een "eigen" balletfilm, er is er een van vaderlandse bodem. Deze week gekeken: hoewel aardig in de richting van jeugdfilm vond ik de film tamelijk onderhoudend, vooral dankzij het geloofwaardige spel van Elaine Meijerink. Komt ie.


Het is even fors slikken voor de ambitieuze Irma. Zij is tot dan toe met enige afstand de meest talentvolle danser van haar balletgezelschap, ze is daarmee ook een behoorlijk lievelingetje van haar beschermende lerares mevrouw Shapiro. Geen vuiltje lijkt er aan de lucht, totdat daar plots de gracieuze Olga binnenstapt. Irma mokt en schikt zich in de competitieve sfeer die direct ontstaat. Bij de eerstvolgende auditie blijken zowel Olga als Irma boven de rest uit te stijgen, ze worden geworven voor een plek bij het Nationaal Ballet. 

Hoewel opponenten blijkt al snel dat de dames elkaar hard nodig hebben. Ja, Olga is beter en krijgt een leading role. Maar Irma blijkt een veel stabielere persoonlijkheid te hebben, een waar Olga juist in die wervelwind van gebeurtenissen behoefte aan heeft. Irma staat op het tweede plan, maar ziet al snel dat het helemaal niet fijn vertoeven is in de felle spotlights. Naast de pers en de aandacht heeft Olga ook nog eens last van een overambitieuze pappie, die de set platloopt en de pers probeert te bespelen. U snapt: ze stoten elkaar af en ze trekken elkaar aan. Hun tegenstrijdige karakters blijken complementair te werken. Bijna alles lijkt goed te komen. Bijna.

Met: Elaine Meijerink, Roos Englebert , Daniel Bossevain, Peter Paul Muller, Katelijne Damen, Jan Kooiman, Gijs Scholten van Aschat, Yannick Josefzoon

Heldin (aka Late Shift) - Petra Biondina Volpe

Heldin op IMDb (7,8)
 Heldin op Moviemeter (3,74)

Heldin (Late Shift) op Wikipedia

Het is inmiddels allang geschiedenis, maar er was een tijd dat er mensen achter geopende ramen stonden om massaal te applaudisseren voor de werkenden in de gezondheidszorg. Men vond dat er steun verleend moest worden aan hardwerkende mensen die grote gezondheidsrisico's namen om andere mensen met gezondheidsproblemen te helpen. Er was sympathie, er was steun, er was applaus. En toen...werd het stil. De maatschappij kwam weer in beweging en de aandacht voor een sector in problemen (die de zorg nu eenmaal is) verslapte. Hoe onterecht dat is, hoe zeer we allemaal te maken kunnen krijgen met de krapte, de commercialisering en het tijdsgebrek blijkt heel goed in deze ijzersterke Zwitserse film. Wij keken hem deze week in een al 's middags goed gevulde zaal; de gastvrouw van het theater sprak haar vermoeden uit dat er veel mensen in de zaal zaten die in de zorg werken of mensen kénnen die dat doen. Dat klopte. Ik hield het ternauwernood droog, zo indringend is deze film. Zo menselijk ook. En zo herkenbaar.

Onontkoombaar wordt u meegezogen in de avonddienst van de kordate verpleegkundige Floria Lind (een F.E.N.O.M.E.N.A.L.E. rol van rising star Leonie Benesch). Floria neemt de verantwoordelijkheid die bij haar werk hoort uitermate serieus. Ze luistert goed bij de flitsend korte overdracht, ze ontvangt en begeleidt de stagiaire, ze leest zich in in de rapportages over de op de afdeling verblijvende bewoners en ze plant haar rondes langs de bedden strak. Eigenlijk is zo'n avonddienst één lange sprint: 8,5 uur zorgen voor mensen voor wie je eigenlijk geen tijd hebt omdat je alweer naar de volgende moet. Persoonlijke aandacht geven aan mensen die in de war zijn, die bezorgd zijn over hun medische status. Zelfs aandacht geven aan mensen die je ruw en oneerlijk behandelen door je het label op te leggen dat jij helemaal geen aandacht besteedt aan juist hún moeder, hún man. Je ondergaat de beledigingen van de privaat-verzekerde die een voorkeursbehandeling eist en die aan zijn status een badinerende houding meent te mogen ontlenen. Je lacht minzaam, je schuifelt voorzichtig achteruit naar de deur. Omdat je verder móét. Omdat de OK belt, omdat artsen door hun immense werkdruk nalaten om hun patiënten in te lichten over hun ziektebeeld. Omdat die stagiair toch niet alles beheerst zoals zo moeten. Je rent, je vliegt, je doet het. Totdat. Totdat.

Schitterend dit, echt schitterend. Wat zou het toch mooi zijn als films als deze de maatschappelijke impact krijgen die ze verdienen. En dan bedoel ik niet alleen een Oscar voor de hoofdrolspeelster.

Met: Leonie Benesch

FIN - song : Antony & the Johnsons - Hope there's someone

Gezien in : Cinema Oostereiland

NB: Over de FIN-song. Die komt knuppelhard binnen, in ieder geval als je het nummer kent. Na anderhalf uur getuige te zijn geweest van verpleegkundigen onder megadruk grijpen de openingszinnen je bij de keel:
"Hope there's someone
to take care of me
When I die, will i go?"

Mutiny in heaven: The Birthday Party - Ian White

Mutiny in heaven: The Birthday Party op IMDb (7,4)
 Mutiny in Heaven: The Birthday Party op Moviemeter (3,50)

Mutiny in Heaven: The Birthday Party op Eye

Gisteren was de verjaardag van Nick Cave. 67 alweer, een leeftijd waarvane hij heel lang dacht die nooit te zullen halen. Want waar de man nu zelfs Top2000-fähig is (zijn lieflijke "Into my arms" wordt er met enige regelmaat in gestemd), werd hij in de jaren 80 gezien als een maatschappelijke bedreiging. Want voordat hij de huidige piano-bard werd (oa vereeuwigd in de docu's "Idiot Prayer" en "This much i know to be true"), zelfs nog vóór hij met zijn begeleidingsband the Bad Seeds ruige bluesrock maakte op een grote reeks albums, voor dat alles was er The Birthday Party. Zelf ben ik nét iets jonger dan Cave, dat was dus de uitgelezen leeftijd om te vallen voor deze Australische ..eh..ja..hoe noem je zoiets? Rockband misschien?

"Are those nazi's?"
"Worse, they're nihilists."

Deze quote uit de succesfilm "The Big Lebowski' leen ik even om de sfeer te schetsen rondom dit Australische fenomeen. Aan het einde van hun tienertijd, net voordat ze studies zouden aanvangen, kwam een vijftal Australische jongemannen elkaar tegen op liederlijke feestjes. Ze vonden elkaar in hun voorliefde voor literatuur, in hun afkeer van gezapigheid en in hun ontevredenheid over de manier waarop punkmuziek zich ontwikkelde. Het moest anders. Het moest ontregelend, ontheiligend en ongemakkelijk worden: hun muziek, vooral hun liveconcerten, moesten duivels zijn (én ze moesten net zo goed die duivels uitdrijven). Trage lome basritmes, harde drumklappen, fel krassende gitaren en bovenop dat alles de krijsende en/of grommende vocalen van Nick Cave. Naar The Birthday Party luisterde je niet voor je lol: je tartte jezelf, je legde jezelf op alles in twijfel te trekken wat er aan omgangsvormen als "geaccepteerd' werd gezien. Want dáár moest je overheen, dat moest doorbroken. 
De schitterende docu behandelt uiteraard de rise en onverbiddelijke fall van de band: een wandeling langs meerdere continenten, langs kameraadschap en ruzies, langs drugs en seks, langs god en duivel. Fantastisch, ik ga "Jennifer's veil" en "Sonny's burning" weer snel eens draaien. Meer van zuks!

FIN - song : The Birthday Party - Mutiny in heaven

Caravaggio - Derek Jarman

Caravaggio op IMDb (6,5)
 Caravaggio op Moviemeter (2,91)

Caravaggio op Wikipedia

Voorafgaand aan de zeer aanlokkelijke tentoonstelling "Ongoing" van/door/over Tilda Swinton, vertoont het fenomenale Eye Filmmuseum alvast deze film uit 1986, waarin Swinton een prominente (debuut)rol speelt. Mijn vrouw en ik willen graag naar die tentoonstelling, ter opwarming treinde ik alvast naar onze hoofdstad om de biografische filmklassieker van Derek Jarman als een vorm van aftrap te gebruiken. Jarman moet met minimaal twee ideeën aan deze film zijn begonnen: uiteraard de prachtige werken van de kunstenaar met de dubieuze levensstijl verbeelden, maar daarnaast ook juist die levensstijl wat meer ...eh..belichten. Het maakt de film tot een prachtig kijkspektakel.

Kunstschilders waren wereldsterren, in de tijd waar wij in deze film naar teruggaan. Caravaggio viel op door zijn prachtige belichting en de scherpe lijnen waarmee hij zijn schilderijen neerzette. Destijds waren bijna alle schilderijen nog verbeeldingen van bijbelverhalen, logisch dus dat een schilder van faam in het Vaticaan belandde. Michelangelo Caravaggio - die voornaam is belangrijk want hij moet steeds duidelijk maken dat hij niet díé schilder is- ensceneert zijn werken in zijn "Roomse" atelier, mede dankzij de medewerking en vooral de financiering van op faam beluste kardinalen. Caravaggio raakt ingewijd in de liederlijke feesten die de kardinalen (én de Heilige Vader) op touw zetten. Hoewel de geestelijk zichzelf ook niet onbetuigd laten, veroordelen ze het "bestiale" gedrag van de schilder. Zolang hij echter zorgt dat hij de ganse clerus laat terugkeren op zijn doeken tolereren ze hem echter. Dat gaat natuurlijk mis, we weten wie er aan het langste eind zal trekken. Dat weten we eigenlijk al vanaf het begin, want we starten bij het sterfbed van een verbannen kunstenaar.

Met: Nigel Terry, Sean Bean, Tilda Swinton, Garry Cooper, Nigel Davenport, Robbie Coltrane, Michael Gough

FIN - song : Simon Fisher Turner - I love you more than my eyes

Gezien in : Eye Filmmuseum

Faedre & Modre (aka Fathers & Mothers) - Paprika Steen

Faedre & Modre op IMDb (5,8)
 Faedre & Modre op Moviemeter (3,14)

Faedre og Modre op Wikipedia

"De Luizenmoeder", maar dan op zijn Deens. In een drukke komedie vol verwikkelingen en vooral vol misverstanden fileert actrice-regisseuse Paprika Steen het fenomeen "inspraak" waarmee ze aantoont hoe makkelijk dingen uit de hand kunnen lopen als iedereen zijn democratische zegje mag doen terwijl er ondertussen wel beslissingen moeten worden genomen. Uitermate gechargeerd allemaal, maar wel op een fijn komische manier. 

Daar zitten ze dan, op de kamer van de schooldirecteur. De betrokken ouders Piv & Ulrik willen uiteraard het beste voor hun dochter, maar door omstandigheden is het meisje al aan haar vierde school toe. Dit keer moet het lukken, stellen de ouders vastberaden. Als de directeur meldt dat ze met hun neus in de boter vallen omdat volgende week al het jaarlijkse schoolkamp plaatsvindt, zien ze direct mogelijkheden. Ulrik zal de eerste dagen meegaan, daarna zal moeder Piv zich losweken van haar werk en ook naar de bossen afreizen. Voordat ze afreizen, moeten de ouders al door een omslachtig democratisch proces van voorbereidingen heen: verantwoordelijkheden, zorgen, bewijsdrang, vrijzinnigheid versus strenge opvoeding. De zeer gevarieerde meningen van de ouders maken dat Piv & Ulrik op eieren moeten lopen om zich maar een beetje geaccepteerd te voelen. 

Eenmaal op locatie blijkt Ulrik zich best makkelijk te schikken in de omgang met de huisregels, zo makkelijk zelfs dat hij iets te amicaal met sommige mensen optrekt en zich 's avonds bij het kampvuur behoorlijk vergaloppeerd: de ouders lijken al snel te vergeten dat ze daar voor hun kinderen zijn gekomen, ze storten zich op liederlijk gedrag dat de kinderen hoofdschuddend waarnemen.

Met: Jacob Lohmann, Katrine Greis-Rosenthal, Rasmus Bjerg, Nikolaj Lie Kaas, Lisa Loven Kongsli, Amanda Collin, Carsten Björnlund

FIN - song : Les Humphries Singers - Mama Loo

When fucking spring is in the air (aka Als de fucking lente komt) - Danayel Sugawara

When fucking spring is in the air op IMDb (6,1)
 When fucking spring is in the air op Moviemeter (3,23)

Naast al te bloederige films (van de week binnen enkele minuten "Bones and all" af gezet) kan ik ook niet heel goed tegen films waar de hoofdpersoon louter negatief en agressief in de wereld staat. Die laatste categorie kijk ik dan altijd wel tot aan de aftiteling af, maar er vindt geen enkele personificatie plaats: ik kan me dan maar moeilijk vinden in de karakterontwikkeling. Terwijl dat vaak een bewuste keuze is van de regisseur, daar ben ik me terdege van bewust. In deze specifieke film probeerde ik me dus te focussen op het sociaal verhaal en op een aantal acceptabele bijrollen. 

Want mensen, mensen, wat een bloedirritant type is hoofdpersoon Kasia hier. Aanvankelijk wint ze nog een beetje onze sympathie door tussen de geldeisers en haar oma te gaan staan: ze beschermt het oude vrouwtje door de pandeigenaren van het erf te jagen. Door deze consternatie komt ze er amper aan toe om de ware reden van haar bezorgde thuiskomst aan oma te melden: ze is zwanger. En dat is voor een meisje van 16 in het niet hoogwelstandige Polen een belabberd toekomstbeeld. 

Nog los van haar eigen toekomstbeeld moet ze nu dus ook nog eens op zoek naar geld om oma's schuldeisers af te schudden. Waar haal je in zo korte tijd 50.000 Zloty vandaan? Dat kan volgens Kasia maar op één manier: ze moet haar al jaren afwezige moeder vinden. En lukt dat niet, dan moet ze haar zoektocht doorzetten en kijken waar haar nog langer afwezige vader ergens in het buitenland zit. Misselijk is ze ervan, zowel letterlijk als figuurlijk.

Met; Ada Szczepaniak, Nadine Ignas, Cesary Lukaszewicz, Julia Kijowska, Guido Pollemans

FIN - song : Bumble Bees - Day by day

Rainbow Warrior - Edward McGurn

Rainbow Warrior op IMDb (8,1)
 Rainbow Warrior op Moviemeter (3,17)

Rainbow Warrior op Wikipedia

Kennedy-momentje hoor, deze. Zo oud ben ik al, dat ik me deze gruwelijke affaire nog goed kan herinneren. De Greenpeace-organisatie volgde ik ook toen al met belangstelling, heb ze ook jarenlang middels vaste donaties gesteund. Strijders tegen internationaal onrecht hebben meestal al mijn sympathie, maar deze organisatie maakte zich daarbij ook nog eens als een van de eerste clubs écht zorgen om klimaat, milieu en de wereldzeeën. Daarom ging ik deze week opnieuw de zee op om deze documentaire mee te beleven.

Als bottom-up organisatie is Greenpeace vanaf begin jaren 70 al bezig om de aandacht te vestigen op de dreiging die de wereld ondergaat van nucleaire proeven. Aanvankelijk is dat nog op Canadees grondgebied, maar al snel breidt het zich uit tot de wereldzeeën. Een autonoom opererend land als Frankrijk bijvoorbeeld eigende zich gebieden rond Polynesië toe om daar hun gruwelijke wapens uit te testen. Afschrikking ja vast, maar ondertussen werd de lokale bevolking opgezadeld met gruwelijke gevolgen: ziekte, vergroeiingen, verpeste natuur. 
Greenpeace stond daartegen op, stuurde het pas aangeschafte schip Rainbow Warrior die kant op om de operaties te dwarsbomen. Frankrijk pikte dat niet en tuigde een geheime operatie op: een zestal geheim agenten werd naar Nieuw-Zeeland gedirigeerd om daar het milieuprotest-schip naar de kelder te jagen. Daarbij vergat men in te calculeren dat er ook nog mensen aan boord zouden kunnen zitten. Het kostte de Portugees/Nederlandse fotograaf Fernando Pereira het leven.
Deze documentaire ontrafelt de geheimen die er destijds allemaal omheen hingen. Razend interessant. Go, Greenpeace, Go!

FIN - song : Wang Chung - Dance Hall Days

En ik doe er zelf een gratis liedje bij. De Ierse geweldenaar Luka Bloom maakte speciaal over deze gebeurtenis dit nummer: Rainbow Warrior

Djupid (aka The Deep) - Baltasar Kormakur

The Deep op IMDb (6,6)
 The Deep op Moviemeter (3,05)

The Deep op Wikipedia

Hoewel doorgaans gezegend met een prima geheugen gebeurt het mij natuurlijk ook wel eens dat ik wat vergeet. Tijd is daarbij een factor: niet alles wat opgeslagen is in de bovenkamer, blijft daar voor eeuwig zitten. Nu zijn 11 volle jaren wel een hele tijd, maar dat ik me van deze film niet meer wist te herinneren dat ik hem ooit gezien had verbaasde wel enigszins. Gelukkig heb ik met dit blog al een dossier van zo'n 15 jaar opgebouwd, dus ik kon er op teruggrijpen. En wat blijkt: ik sta er nog niet veel anders in. Heb meerdere films van de onconventionele Kormakur gezien, bijna altijd hebben ze met de zee en de isolatie van het eiland te maken. Zo ook deze, maar daar kwam nog een leuk stukje wetenschap bij. En bovendien op waarheid gebaseerd, dat maakt het allemaal zeer onderhoudend.

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie The Deep uit 2014

Met: Olafur Darri Olafson, Thora Bjorg Helga, Joi Johansson, Stefan Hallur Stefansson

En ook nog eens een fijne Sigur Ros- song als afsluiter. Heel fijn.

FIN - song : Sigur Ros - Staralfur

O Último Azul (aka The Blue Trail) - Gabriel Mascaro

O Ultimo Azul op IMDb (7,3)

The Blue Trail op Moviemeter (1,50)
 O Ultimo Azul op Wikipedia

Mijn vrouw vond het maar "zo zo" maar ik kwam heel tevreden de zaal uit. Ik kon hier wel wat mee, met deze zoektocht van een eigenzinnige onafhankelijke vrouw. Zelf had ik het idee dat de maker deze film baseerde op de verdeeldheid zaaiende plannen van de voormalige Braziliaanse president Bolsonaro, maar dat neem ik voor eigen rekening. Feit is wel dat het opnieuw een sterke film uit Brazilië is, na het imponerende "I'm Still Here" en het al net zo indrukwekkende "Manas". Net als bij die laatste titel begeven we ons naar het immense rivierengebied van Zuid-Amerika.

Terwijl ze rustig de plantjes rondom haar kleine huisje aan het bewateren is, krijgt de oude Tereza bezoek van een vertegenwoordiger van de overheid. Ze is nu zo oud geworden (77, lees ik in de filmrecensies) dat ze met haar ouderdom alleen al een bijdrage heeft geleverd aan de maatschappij. Haar huis zal blijvend worden versierd met decoratieve slingers, zodat iedereen weet: dáár woont een respectabel oud mens.
Tereza wil het niet, maar zal er toch aan moeten geloven. Ze weet immers wat dit betekent: binnenkort zal ze op transport worden gezet, binnenkort zal ze zich moeten vestigen in "De Kolonie", een schimmig gebied aan de randen van het land waar alle oudjes bijeen worden gebracht om nog even lekker verwend te worden en met elkaar te keuvelen over hun voltooide leven. Want dát is de crux van deze politiek: de vluchtige maatschappij heeft niets aan oude sukkelaars, die moeten uit de samenleving worden weggenomen en veilig opgeborgen. U snapt: Tereza heeft daar geen zin in, ze wil helemaal niet onder voogdij van haar dochter staan. Ze pakt haar spaarcentjes, vult een tasje en breekt uit. Onder de radar, uit zicht van de immer controlerende overheid: ze wil gewoon nog een paar bucketlist- dingen doen in haar leven. Inschepen, gaan!

Met: Denise Weinberg, Rodrigo Santoro, Miriam Socarras

FIN - song : Maria Bethania - Rosa dos Ventos

Gezien in : Cinema Oostereiland

Marlowe - Neil Jordan

Marlowe op IMDb (5,4)

Marlowe op Moviemeter (2,35)

Marlowe op Wikipedia
 

De derde film die ik die dag bekeek. En dat wreekte zich. Na twee sterke zwartwit klassiekers belandde ik weer in dit decennium. Neil Jordan, zag ik staan als regisseur en daar heb ik toch wel wat sterke staaltjes van gezien. Ik ging er dus nog wel goed voor zitten (mooi rijtje acteurs ook) maar ik verloor gaandeweg de aandacht. Dat is niet helemaal terecht, want de film was enigszins matig maar ook weer niet heel slecht. 

We rijden door vooroorlogs Hollywood, maar dan ook net. 1939, de wereld is zich aan het voorbereiden op heel veel rep en nog meer roer. Dansen op de vulkaan doet men dus ook in Los Angeles. Precies in die sfeer stappen wij het kantoor van privédetective Philip Marlowe binnen. Hij krijgt bezoek van de ravissante Clare Cavendish, die hem opdracht geeft haar vermiste liefdespartner (niet haar man trouwens) op te sporen. Deze Nico Peterson trok een veel te grote broek aan: als hij dan slechts props-hulpje op filmsets was, waarom begaf hij zich dan in veel chiquere kringen? We zullen het niet te weten komen, want Marlowe komt er al snel achter dat Peterson is verongelukt op het parkeerterrein van een trendy beachclub. Hoewel hij denkt snel klaar te zijn met het vervullen van zijn opdracht, beseft ie al snel dat de waarheid anders is. 
In de denkwijze van Marlowe was het aangetroffen lichaam namelijk niet van Peterson, hetgeen hem daarmee "vermist" in plaats van "overleden" maakt. Hij ontdekt dat er rondom mevrouw Cavendish een keur van dubieuze figuren rondgaat: haar moeder, een ambassadeur, een rijke zakenman en de eigenaar van genoemde beachclub. Hoewel hij zelf gevaar loopt, begint Marlowe te graven.

Met : Liam Neeson, Diane Kruger, Jessica Lange, Francois Arnaud, Alan Cumming, Colm Meaney

FIN - song : Jon Batiste- The light shines brightest in the dark

Brief Encounter - David Lean

Brief Encounter op IMDb (8,0)
 Brief Encounter op Moviemeter (3,70)

Brief Encounter op Wikipedia

Het is een oneerlijke strijd, daar in filmbeschrijversland. Kritisch is men op veel nieuw verschijnende films, op vele genres ook. Moet natuurlijk ook, zolang kritiek gefundeerd is mag men proberen de makers op andere gedachten te brengen. Zelf vind ik het echter opvallend dat die kritiek verstomt als dit oude films betreft. Films uit de zwart-wit-periode krijgen al snel het predikaat "klassieker" opgespeld, terwijl er feitelijk niet zo heel veel vernieuwends aan de hand is, met de blik van nu althans. Natuurlijk beseffen we dat films destijds met minimale middelen en zonder heel veel effecten gemaakt moesten worden. Kijk dus daar doorheen, is de opdracht aan filmbeschrijvers. Kijk of de regisseur durfde te vernieuwen, plaats het in het tijdsbeeld. Dit weekend nam ik = van BBC 2= bovenstaande film op, een hooggeprezen film die dit jaar 80 (!) oud is en dus in de bioscoop verscheen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Dat beeld hield ik in gedachten bij het bekijken, En jawel, ik was geboeid. Onconventionele verteltrant, sterk acteerwerk (met name Trevor Howard) en een niet zo 1-2-3 verwacht einde.

Is ze ziek of is er iets anders met haar aan de hand? Feit is dat Laura Jesson er niet goed bij zit, daar in de stationsrestauratie. Ze ziet bleek, is in zichzelf gekeerd en hoort amper wat een toevallig langskomende vriendin daar tegen haar zegt. Gelukkig is ze in het gezelschap van een dokter, die weet vast wel wat er met haar aan de hand is, waar die flauwtes vandaan komen die Laura overkomen.

Dat klopt, de dokter is op de hoogte, maar anders dan wij denken. We gaan namelijk eerst even terug in de tijd, naar de eerste korte ontmoeting die de twee op hetzelfde station hadden. Zij, eerzaam getrouwd met een goedmoedige en zorgzame man, onderweg naar het stadje verderop voor haar wekelijkse bibliotheek- respectievelijk bioscoopbezoekje. Hij, charmante en ondernemende dokter in het ziekenhuis van dat dorpje. Als Laura door een passerende trein een vuiltje in haar oog krijgt, verwijdert hij dat met zachte hand. Dat blijkt het begin van een reeks ontmoetingen, waarbij hij toeschietelijker is en zij steeds maar haar deugdzaamheid boven alles plaatst. Hoewel de verleiding groot is, blijft de moraal lang overeind. Lang genoeg? 

Met : Celia Johnson, Trevor Howard, Cyril Raymond, Joyce Carey

Cléo de 5 a 7 (aka Cleo from 5 to 7) - Agnes Varda

Cléo de 5 a 7 op IMDb (7,8)
 Cléo de 5 a 7 op Moviemeter (3,61)

Cléo de 5 a 7 op Wikipedia

Er zijn meerdere "grande dames" te benoemen in de Franse Cinema, maar meestal staan die aan de voorkant van de camera. Draai je het beeld om en ga je áchter de camera zitten, dan kom je onherroepelijk op de naam van Agnès Varda uit. Een onconventioneel cineaste die met zowel documentaires als speelfilms verandering bracht in de tot dan toe vrij traditionele wereld van de Franse film. Ik zag er enkele van haar hand, maar toen ik las dat  er op dit moment een retrospectief van haar werk draait, greep ik direct even de kans. Deze titel, die ik lekker op de zondagmiddag in een rustige filmzaal bekeek, wordt vaak genoemd als een van de startpunten van de Nouvelle Vague. Vlijmscherp zwart-wit geschoten, een niet-voor-de-hand-liggende vertelwijze die de kijker vooral dwingt tot introspectie.

We gaan namelijk met zijn allen een reisje maken in het hoofd van de vermoeid ogende Cléo. Het reisje duurt maar twee uur, maar we krijgen inzicht in de problemen én de geluksmomenten van een succesvolle vrouw. What's up? Helemaal precies weten we dat niet (aan het eind van de film pas) maar we snappen dat Cléo in grote onzekerheid zit. Ze heeft enkele weken een medisch onderzoek gehad, vandaag is de dag dat ze moet gaan bellen voor de uitslag. Vandaag dus, maar wát een lange dag is dat.

Cléo weet niet waar ze het zoeken moet: de succesvolle zangeres heeft een repetitie met haar muzikanten maar die verloopt in ruziënde sfeer. Ze gaat troostwinkelen en doet daarbij onnodige aankopen, ze drinkt koffie in een karakteristiek Parijs' cafeetje maar ergert zich stevig aan het constante gekakel van haar personal assistent. De tijd kruipt voort, ze besluit hem te vullen met onnodige activiteiten: een ritje met de bus, een walk in the park. Alle ontmoetingen die ze daarbij doet, kunnen haar niet afleiden van die dwingende gedachte: wat als het straks een slechtnieuwsgesprek is?  

Met: Corinne Marchand, Dominique Davray, Antoine Bourseiller, Michel Legrand, Dorothee Blanck

Gezien in : Cinema Oostereiland

Historias para no contar (aka Stories not to be told) - Cesc Gay

Historias para no contar op IMDb (6,2)
 Historias para no contar op Moviemeter (2,58)

Historias para no contar op WIkipedia

Het is niet het eerste mozaïekmodel dat gebruikt wordt om een wereldstad mooi in het daglicht te zetten: ooit leenden Londen, Parijs en New York (New York I love you) zich er bijvoorbeeld ook al voor, in dit vijfluik maken we een stedentrip door Barcelona. Niet om de fraaie architectuur en historische gebouwen uit te lichten, nee: gewoon om weer te geven hoe de mensen in zo'n drukke toeristen- en zakenstad leven. Regisseur Cesc Gay richt zich daarbij vooral op het complexe liefdesleven van enkele stadsbewoners en maakte een vertelling waarbij "het leugentje om bestwil" een aanjager is van grote problemen. De film is luchtig van opzet, niet alle verhalen zijn even geslaagd maar er wordt met dermate veel vaart door de mensenlevens heen gestapt dat we het doorzichtige gekeuvel best wel kunnen hebben.

De verhalen variëren van opzet, maar leidden steeds naar het moment dat het de hoofdpersoon goed lijkt om nét een klein stukje naast de waarheid te praten om de regie in handen te houden. Een regie die ze natuurlijk vervolgens geheel kwijtraken: de buurvrouw die zich door de buurman laat helpen om haar hond te verzorgen en door die hulpvaardigheid denkt dat ze romantische gevoelens voor hem moet opvatten, wordt natuurlijk ruw uit die droom geholpen doordat haar man iets eerder terugkomt van zakenreis Het stel dat een net gescheiden vriend helpt om zich weer op liefdespad te gaan maar hem daarbij net iets te succesvol voorstelt aan een vrouw die mogelijk heel anders is dan zij denken, dat stel moet in paniek hun "misstap' herstellen en hun vriend behoeden. De drie collega's die tijdens de pauze luisteren naar de stoere overspelverhalen van de een, terwijl de ander toevallig net iets meer weet van het besproken onderwerp, de man die zijn overspel wil opbiechten aan zijn hoogzwangere vrouw maar vervolgens een reactie krijgt die hij nooit verwacht had. En zo dus nog twee andere historias, verhaaltjes die voor de betrokkenen eigenlijk beter niet verteld hadden moeten worden. 

Met: Anna Castillo, Antonio de La Torre, Maribel Verdu, Alejandra Onieva, Javier Camara, Veronica Echequi

FIN - song : Arnau Bataller - Historias para no contar