Het zegt iets, als je meegezogen wordt in een film. Als ie het voor elkaar krijgt om je scepsis over "gemakkelijk thema, setje dure acteurs, dat zal wel rits-rats-klik in elkaar gezet zijn". Ho but.
Deze film gaat op een fijne manier diep op de persoonlijke beleving van de crisis in. Op wat het doet met trots, met vriendschap, met status en met het vermogen om je leven te liegen. Knap, echt.
GTX is een toonaangevend, beursgenoteerd scheepswerf-bedrijf. Van de ene op de andere dag regent het plots ontslagen: de crisis slaat toe, de winst staat onder druk en de aandeelhouders eisen desondanks rendement. Dat kan - dogma dogma- alleen door de kosten te gaan drukken. Het personeel gaat dus langzamerhand alleen nog maar naar het kantoor van de reïntegratie-bedrijven, het eigen office is no go.
Het begint onderaan, maar langzamerhand vallen ook de managementlagen uiteen.
Ben Affleck en Tommy Lee Jones proberen elk op hun eigen manier de draad van het buitenwereld-leven weer op te pakken. Dat gaat niet zonder slag of stoot, dat gaat niet zonder relaties onder spanning, dat gaat niet zonder het verlies (soms letterlijk) van vrienden.
Wat het zegt over mijn gevoel over werk, over zekerheid en over de huidige standenmaatschappij , dat durf ik niet hardop te zeggen. Maar het geeft een sterk tijdsbeeld. Ik ken er teveel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten