Het meesterschap van Woody Allen is zichtbaar. Met slechts een minimum aan conflict (toch echt een vereiste voor een beetje film) creëert hij opnieuw een film waar je je prettig bij voelt. De sfeer is net zo niets-aan-de-handerig als in Midnight in Paris en To Rome with love, zijn laatste films. Hij zit duidelijk in een constructieve flow en wil wellicht nog louter plezierige films maken waar hij zelf zijn eitjes in kwijt kan. Zoals daar zijn: jazzmuziek, liefde voor de roaring twenties, Europese landschappen en meer van dat soort feelgood-zaken.
Want feelgood is opnieuw hét kernwoord voor deze film: we hebben aan de ene kant een illusionist die met wetmatige trucjes de mensen een fictieve wereld voorschotelt en we hebben aan de andere kant een medium die oude mensjes geld probeert af te troggelen door "contact" te maken met hun dierbaren aan gene zijde.
De illusionist (een herkenbare Colin Firth) wordt ingeschakeld om de paragnostische dame te ontmaskeren. U snapt het al: dat gaat hem niet makkelijk af. Komt bij dat ze nog best een appetijtelijke dame is en dat meneer Firth daar niet heel makkelijk doorheen kan kijken.
Ikzelf had de plot van het verhaal al vroeg door, dat gaf me de gelegenheid om de aandacht te verleggen naar een van de sterkste punten van de film: het kortweg schitterende taalgebruik. Er wordt me een stukje aristocratisch Engels gebruikt waar je u tegen zegt. En dat zeg ik graag. U?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten