Four Hours at the Capitol op Moviemeter (3,93)
Of ik er slim aan heb gedaan om deze documentaire te gaan bekijken, weet ik niet. Het is namelijk een behoorlijke aanslag (pun intended) op mijn gestel: agressie komt naar boven, je hebt de neiging om te vloeken maar wat na anderhalf uur hoofdschudden overblijft is : moedeloosheid. Hoe gaat dat land, hoe gaat onze wereld er ooit nog uitkomen? De wereld zit in een impasse die op menig vlak speelt: uiteraard politiek, maar toch zeker ook sociaal en economisch. Nog niet heel de westerse wereld is verloren, in veel landen is het nog lang niet zo erg als in de VS de afgelopen decennia, maar de vooruitzichten zijn niet fijn. Ook in ons land worden burgermilities gevormd, vooralsnog niet bewapend en daarmee dus niet te vergelijken met het triggerhappy Amerika, maar het gezever over "zuivering" en "tribunalen" belooft niet veel goeds. Die types zitten ook gewoon in de Tweede Kamer, het is dan ook helemaal niet zo'n denkbeeldig scenario dat een belegering ons parlement zal treffen.
Want daar gaat het hier over: het is een belegering geweest, het is een aanslag geweest, het was terrorisme. Onomwonden riep de toen nog zittende president Donald Trump zijn legertje op tot opstomen naar het Capitool, om daar duidelijk te maken dat zij de democratische uitslag van de verkiezingen niet zouden accepteren. "Stop the steal" werd het credo, het presidentschap was van ze gestolen. Over 2 weken zou Joe Biden worden geïnaugureerd en dat was een ontwikkeling die ze geen van allen hadden zien aankomen. In hun verwrongen wereld hadden vier jaren Trump het land beter gemaakt, hadden ze afgerekend met elite en links, hadden ze Amerika teruggewonnen van Washington en Wall Street. Proud Boys waren ze, die de waarden van God, gezin en wapens als een evangelie over het land zouden verspreiden. In dat scenario kwam een verkiezingsnederlaag niet van pas, die nederlaag is er in hun ogen dus ook nooit geweest. Trump riep nog het een en ander, voordat hij weer naar zijn golfresort vloog. Tevreden zag hij de kokende woede bij de strak staande meute: zijn soldaatjes zouden voor hem doen wat hij zelf in de presidentsrace niet had kunnen klaren.
90 minuten lang wordt je diep meegezogen in een onthutsend verslag, veel van de footage komt van de agressieve rebellen zelf: zij filmden hun opmars richting de trappen, zij filmden het doorbreken van politiecordons en afzettingen, zij filmden het vernielen van deuren en ramen en zij filmden de joelende carnavalsoptocht richting het centrum van de Amerikaanse democratie. Deze beelden zijn vermengd met interviews met politie-agenten die in de frontlinie hebben gestaan en met senatoren die zich maar ternauwernood in veiligheid wisten te brengen. Sommigen keken de dood in de ogen, bij enkelen keek de dood onverkwikkelijk terug. 6 slachtoffers vielen, waaronder 1 agent. Een traumatische ervaring moet het geweest zijn voor de mensen die deze dag in het gebouw aan het werk waren. En de schreeuwers zelf? Die zijn nog geen stap verder, die wauwelen een jaar later nog steeds over diefstal van het presidentschap, over satanisme en kindermisbruik en over een take-back van de macht. Als God het wil natuurlijk he, want die bepaalt nu eenmaal alles daar.
Met enige speelsigheid zou ik dit een horrorfilm willen noemen. Maar helaas, het is gewoon een realisische documentaire. It happened. And it will happen again.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten