Van een mozaïekfilmpje op zijn tijd ben ik niet weg, maar het kan te gek. Cloud Atlas is niet alleen een verhaal dat in verschillende mensenlevens speelt, maar ook nog eens in verschillende tijdperken en dimensies. Het maakt het moeilijk om de bijna 3 uur durende film ongehinderd uit te zitten. Ik ben tussendoor een kop thee gaan zetten, zelfs even internet gaan lezen en had toch het gevoel dat ik min of meer de draad kon oppakken. Dat kan niet de bedoeling zijn van een filmmaker, elke volle minuut zou raak moeten zijn. Experiment dus volop, maar het bevordert niet de cijferwaardering. Pluspuntje van de film is het hoge aantal dubbelrollen van zeer bekende acteurs, waardoor je automatisch gaat puzzelen naar links in de tijd.
Wat de film doet is verbanden leggen tussen mensenlevens in verschillende tijdperken: ten eerste daarmee een lans brekend voor de gedachte van reïncarnatie, geeft het ten tweede aan dat een slechte dan wel goede daad doorwerkt in de familielijnen na je. De regisseurs (ja, Tom Tykwer- daar heb ik normaal wel wat mee) leggen lijntjes tussen middeleeuwen en de 21e eeuw, laten ook rustig futuristische schepen door de prehistorie glijden, leggen verbanden tussen versluiering van homoseksualiteit en pogingen tot vrijgevochtenheid in onze tijd.
Niet een film die je gewoon effe navertelt, dat is het knappe eraan, maar vooral een lawine aan beelden waarbij de kijker geacht wordt de eindjes aan elkaar te knopen. Waarbij ik dan zeg dat dat me beter zou zijn gelukt als er een uur minder in de film had gezeten. Maar ik heb zeker goede stukken en aanzetten gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten