Niet zozeer een goede film, als wel een zeer interessant gegeven.
De vorig jaar omgekomen (snelle en furieuze) Paul Walker speelt in deze film Nolan, een kersverse vader. Bij de geboorte sterft zijn vrouw in het kraambed, hij is kapot. Hij wil het kind niet, hij wil zijn vrouw terug.
Dat is op zich nog niet de meest cruciale lijn in het verhaal. De kern van dit verhaal is dat de geboorte plaatsvindt in de nacht van de Katrina-ramp, de overstroming in New Orleans na de dijkdoorbraken door de gelijknamige storm. 2005, voor wie het exact weten wil.
Door de ramp stromen de vloeren van het ziekenhuis onder. Terwijl vele lijken in de gangen worden gestald (ergens daartussen moet zijn vrouw liggen), besluit de directie om het gebouw te ontruimen. Maar dat kan helemaal niet: de baby die Nolan nog met zijn overleden vrouw verbindt, ligt in de couveuse en is afhankelijk van beademing. Die beademing gaat op stroom, dat kan er niet zomaar af.
Nolan besluit te blijven.
Eenzame uren brengt hij door, pratend tegen zijn baby. De stroomgeneratoren begeven het, hij moet noodoplossingen verzinnen en vindt een accu die hij om de paar minuten handmatig moet opdraaien. De voedingsvloeistof raakt op, hij moet op zoek naar medicijnkasten. Maar moet daarbij op tijd terug zijn om de beademing door te laten gaan.
Dat gegeven is best spannend uitgewerkt, al wordt het wel een herhaling van zetten op een gegeven moment. Voor eventjes best een stukje kijkvermaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten