Zoals er filmpersonages zijn waar je wel van moet houden, zo is dit er een waar je wel een hekel aan moet hebben. Ik kan me niemand voorstellen die sympathie kan opbrengen voor het nare personage dat Sarah Silverman hier neerzet. In alles is zij een vervelend egoistisch wijf. En dat maakt de film ook moeilijk te verdragen.
Laney lijkt ogenschijnlijk alles bereikt te hebben wat een vrouw kan wensen. Een liefhebbende echtgenoot met behoorlijke baan en inkomen, twee lieve kindertjes en een fijn huis. Toch is Laney niet tevreden. Wat het is, weet ze niet maar ze zoekt en zoekt.
Ze zoekt het in drugs, ze zoekt het in seks met vreemden, ze zoekt het in bot taalgebruik in gezelschap: op alle manieren probeert ze aan te geven dat ze niet tevreden is met het leven dat ze leidt. Probleem is alleen dat niemand haar kan helpen, omdat niemand de kern van het probleem echt te pakken krijgt.
Langzaamaan vervreemdt ze zich van iedereen, om uiteindelijk in de kliniek te belanden waar men alles voor haar moet oplossen. Maar ook daar dient zich de vraag aan: wat dan?
Eerlijk is eerlijk: vervelende film.
Met Sarah Silverman, Josh Charles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten