Even zat ik fout. Even dacht ik op een oeverloos trage Zuidamerikaanse cultmovie te zijn gestuit. Langgerekte shots, overbodige autoritten lijken weer de richting van een moeilijk-doen-op-niets-af film op te gaan. Niets is minder waar.
De aanloop van de film is nodig om te laten zien waar de beide hoofdrolspelers (vader en dochter) staan : ze verhuizen - na het dodelijk verongelukken van vrouw/moeder - naar een andere stad om het verschrikkelijke te vergeten. Vader start een nieuw restaurant, dochter gaat naar een nieuwe school.
Alle voortekenen zijn goed: vader komt aanvankelijk moeizaam op gang, Alejandra lijkt meer succes te hebben bij haar nieuwe start. Dat is ook alles wat vader eist (en biedt overigens) : ze moet het goed doen op school.
Hier ergens gaat het mis: Alejandra maakt vrienden, gaat naar een feestje, gaat in op avances van een van de jongetjes van de klas, maar die blijkt hun avontuurtje te hebben gefilmd op zijn mobiel. Al snel gaat dat filmpje het schoolplein rond en beginnen de pesterijen. Het gaat van kwaad tot erger: ze raakt geïsoleerd, ze wordt vernederd en uiteindelijk, tijdens een schoolreisje, zelfs verkracht. Ze verdwijnt.
School in alle staten, vader in alle staten. Langzaam maar zeker ontrafelt men het verwerpelijke gedrag van de klasgenoten. Maar daarmee hebben ze Alejandra nog niet terug. Vader onderneemt zelf actie.
Meeslepend verhaal, godsliederlijk actueel zelfs als je de pestdiscussie in ogenschouw neemt. Bij vlagen gruwelijk en plaatsvervangend beschamend. Maar wat goed om dit zo in beeld te brengen. Iedereen die ook maar iets meent aangaande de "stop pesten"discussie moet proberen deze film te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten