Happy End - Frans Weisz

Happy End op IMDb (5,9)
 Happy End op Moviemeter (2,68)

Het was niet mijn lucky night gisteren want ook de tweede film die ik aanzette, kon me maar matig bekoren. Ik moest zelfs aan een oude Freek de Jonge-grap denken: "ik was laatst bij een voorstelling van Het Dagboek van Anne Frank, maar dat werd zo slecht gespeeld dat toen de Duitsers het huis binnenvielen het publiek massaal schreeuwde: "ZE ZITTEN IN HET ACHTERHUIS HOOR!". U snapt, als je als kijker tussen door aan dat soort zaken gaat denken, is de film niet goed genoeg. Een van de mindere van de toch breed gerespecteerde Frans Weisz, lijkt me. En dit ondanks het feit dat er een keur aan stevige Nederlandse acteurs kwam opdraven. 

Het is een komen en gaan in het huis van vader Simon. Iedereen wil de lieve en gewaardeerde man respect komen betonen als hij op zijn sterfbed komt te liggen. Simon is Holocaust-overlever, dat heeft zijn sporen in de familie nagelaten. Niet alleen houdt hij zelf een deel van zijn geschiedenis voor de familieleden geheim, de familieleden zelf kunnen er ook wat van. 

Een festival van gemiste kansen, jaloezie, verrassende onthullingen en knellende verhoudingen. Simon lijkt het allemaal niet bewust meer mee te maken, maar ondertussen..

Met: Pierre Bokma, Sophie van Winden, Kitty Courbois, Peter Oosthoek , Edwin de Vries

Girl at the window - Mark Hartley

Girl at the window op IMDb (4,2)
 Girl at the window op Moviemeter (1,82)

Natuurlijk ben ik er vaak blij mee om abonnee te zijn op minimaal 5 filmzenders, je kunt immers niet altijd naar de filmzaal zelf toe. Maar het schept verplichtingen, het gaat soms van lust naar last als je door het aanbod heen bladert, "opnemen" aanklikt en dan een tijdje later naar de desbetreffende titel gaat kijken. Gelukkig wordt je regelmatig verrast maar er zitten ook titels tussen waarvan je je afvraagt waarom ze eigenlijk gemaakt zijn; te mager, te slecht om genrefilm te zijn et cetera. Hier trof ik er dus weer zo een: zie de gemiddelde waardering op de filmsites.

Amy en haar moeder zijn vers komen wonen in de buurt, maar van meet af aan heeft Amy de creeps voor haar buurman. Amy blijkt geestelijk niet helemaal stabiel, ze ziet overal gevaar. En nu al helemaal: haar vader - die haar grote held was- is net verongelukt en kan haar geen bescherming meer bieden. Dat is vooral lastig omdat de in de regio actieve "Clockwork Killer" nog steeds niet opgepakt is. Amy's fantasie slaat op hol: de opstellen die ze bij haar charmante leraar inlevert staan bol van de griezelige elementen, veel daarvan is in haar fantasie geïnspireerd door die seriemoordenaar op vrije voeten. Terwijl ze laat in de avond en zelfs 's nachts aan haar werkstukken werkt, ziet ze de buurman vaak met zijn busje vertrekken om pas uren later - met gedoofde lichten- weer terug te keren. Ze vindt het een creep, helemaal als haar moeder ook nog eens een soort van verhouding met hem aanknoopt. Amy vertrouwt het niet, ze gaat - samen met haar klasgenootje Lian Chen - op onderzoek uit. Dat had ze misschien beter niet kunnen doen.

Met: Ella Newton, Radha Mitchell, Karis Oka, Vince Colosimo, James Mackay

FIN - song : Bob Welch - Ebony eyes

Coup de Chance - Woody Allen

 

Coup de Chance op IMDb (6,4)

Coup de Chance op Moviemeter (2,94)

Achtentachtig is ie inmiddels, maar nog steeds rijgt Woody Allen de ene filmregie aan de andere. Zelden zijn ze nog zo spraakmakend als zijn werk in de jaren 70 en 80, steeds meer is hij in de richting gegaan van een vermakelijk relationeel verhaaltje. Maar het is nog steeds geen straf, want dat verhaal vertellen, dat kan ie echt goed. Deze, van vorig jaar, is voor zover ik weet zijn eerste Franstalige film dus nog steeds wordt het experiment niet geschuwd. Blijkbaar keerde hij met veel plezier terug naar Parijs, na eerder succes aldaar. 

Ze botsen nog net niet tegen elkaar op, daar midden op het plaveisel van de Parijse straten. Het is Alain die haar aanspreekt: "Sorry. Eh..maar, hallo, jij bent toch Fanny?" Fanny schrikt, maar knikt. Ze had hem niet herkend, haar oude schoolgenootje. Enthousiast begint hij verhalen af te steken: over hoe ze er vroeger uitzag, hoe heimelijk verliefd hij was op haar, hoe leuk het is dat hij haar nu na al die jaren tegenkomt. Koffie?

Fanny houdt de boot enigszins af. Natuurlijk best leuk, zo'n ontmoeting, maar ze kan zich de jongeman amper herinneren en bovendien: ze zit midden in een welgestelde relatie met de enigszins directieve Jean. Fanny heeft alles wat haar hartje begeert, maar toch, maar toch: blijkbaar is haar relatie enigszins ingedut want ze kiest toch voor de spanning van een afspraakje met de niet onknappe schrijver Alain. Ze wandelen, lunchen in het park en meer en meer ziet Fanny de charmes van Alain in. Het gaat jeuken, ze gaat overstag en begint een verhouding. 
Al snel merkt Jean veranderingen in haar gedrag en zet er een detective op die de handel en wandel van zijn vrouw moet nagaan (fraai detail: bijna gelijktijdig filmde Melvil Poupaud een vergelijkbare rol in het spannende "L Amour et les forêts": ook daarin was hij de jaloerse echtgenoot die ver gaat om zijn zin te krijgen). Jean neemt vergaande stappen om zijn vrouw terug te winnen.

Met: Lou de Laâge, Melvil Poupaud, Niels Schneider, Valerie Lemercier

FIN - song : Nat Adderley- Cantaloup Island

From Russia with love - Terence Young

From Russia with love op IMDb (7,3)
 From Russia with love op Moviemeter (3,43)

Nog eentiende boven onderstaande film staat echter "From Russia with love", al meer dan 60 jaar oud inmiddels. Kort na Dr. No verschenen, men zette er vaart achter. Classic James Bond: Koude Oorlog-dreiging, vrouwelijk schoon, veel actie en all the world's a stage. Best wel gedateerd maar dat lijkt de kijkers in deze filmreeks weinig te deren.

James moet achter de organisatie Spectra aan aan dit keer. Nou ja, eigenlijk achter de Russen waar Spectre achteraan zit. Die hebben hun zinnen gezet op Lektor, een decodeermachine a la Enigma. Daarvoor belandt James in Istanbul waar hij de bevallige dubbelspionne Natalya ontmoet: zij werkt eigenlijk voor de Russen maar ja, die charmes van Bond hé. James weet na de nodige knok- en moordpartijen de koffer met Lektor veilig te stellen en monstert aan op de Orient express waarmee hij de machine naar het westen wil brengen. U snapt: er zitten anderen aan boord, die dat ding ook willen.

Met: Sean Connery, Robert Shaw, Lotte Lenya, Daniela Bianchi

FIN - song : Matt Monro - From Russia with love 

GoldenEye (aka Golden Eye) - Martin Campbell

Golden Eye op IMDb (7,2)
 Golden Eye op Moviemeter (3,45)

Bijna 30 jaar na dato nog steeds een van de beter gewaardeerde James Bond-films, dit Goudoogje. Of dit nu komt door het acteerwerk (de charmante Brosnan of door het Nederlandse tintje dat Famke Janssen er aan geeft) weten we niet, het zal in ieder geval niet door het verrassende verloop van de film komen. Mogelijk was het doordat op dat moment het computertijdperk ook voor de reguliere burger een aanvang nam, zodat men zich beter kon inleven in de IT-technieken die altijd al een deel van de filmreeks uitmaakten. Hoe dan ook, weer dik twee uur vermaak waarin weer met de slechterik wordt afgerekend. Sorry, dat heb ik alvast verpest.

Hoewel Bond meestal in zijn eentje opereert, wordt hij bij een actie diep in Rusland dit keer begeleid door vakbroeder 006. Samen moeten ze een lanceringsdepot van chemische wapens onklaar maken. Dat lukt maar ten dele: Bond schakelt flink wat tegensoldaten uit, maar raakt zijn collega 006 kwijt als die wordt neergeschoten door de troepen van generaal Ouroumov. Deze slaagt er toch in om nog een ruimtelancering plaats te laten vinden waardoor de dreiging blijft. De rest gaat in vlammen op.

Gaandeweg de film blijkt niet iedereen het loodje te hebben gelegd: de agressieve vechtjas Xenia Onatopp (een - ahum- "beklemmende" rol van Famke Janssen) duikt weer op als Bond vlucht met de overlevende en overlopende computerprogrammeur Natalya, die spijt heeft van haar vernietigende werk en nu als Bond-girl aan de zijde van James ten strijde trekt om te voorkomen dat die ene satelliet vanaf een andere basis toch in werking kan worden gezet. Daar ontmoet hij 006 plotseling ook weer: hij is niet dood, hij leeft. 006 blijkt Alec Trevelyan te zijn, en eigenlijk Oostblokker die een appeltje met Engeland te schillen heeft. Alle ballen op GoldenEye!

Met: Pierce Brosnan, Sean Bean, Izabella Scorupco, Famke Janssen, Joe Don Baker, Judi Dench, 

FIN - song : Eric Serra - The Experience of Love

Widow Cliquot - Thomas Napper

Widow Cliquot op IMDb (6,2)
 Widow Cliquot op Moviemeter (2,70)

Ja, hij zet dan wel zijn naam eronder, die Thomas Napper, maar dit is eigenlijk vooral de film van Haley Bennett. Niet alleen produceerde zij de film, haar bijzondere looks dragen ook de hele film: wanhopig, smachtend, onderzoekend, vastberaden, eigenwijs, lief. Bennett heeft het allemaal in huis, het is een plezier om naar te kijken. Moet ook wel, want verder is de film tamelijk plat van opzet. Enigszins aan de zoete kant zelfs, terwijl er toch een bloedserieus verhaal verteld moet worden. Komt ie.

Haar aanstaande schoonvader vindt haar te eenvoudig, vertrouwt er niet op dat Nicole-Barbe Cliquot-Ponsardin in haar eentje zorg kan dragen voor de wijngaard die haar net overleden man Francois runde (grotendeels gefinancierd door zijn pappie overigens, maar hij dacht zich onder dat juk vandaan te kunnen werken). Pappie staat klaar om het aanbod aan te nemen van de rijke wijnboer Moët, maar heeft daarbij gerekend buiten de eigenwijsheid van Barbe. Zij acht zichzelf voldoende opgeleid en ingewerkt door haar man Francois, die met grote liefde en toewijzing leefde voor zijn wijnranken. Helaas is Francois niet stabiel genoeg, eerst geestelijk en daarna fysiek aftakelend zelfs. 

Barbe krijgt een kans van haar schoonvader, maar die weet dat de vorige mislukte oogsten en de keiharde wetten van de nieuwe keizer Napoleon een grote belemmering vormen om de onderneming goed van de grond te krijgen. Barbe volhardt, krijgt steun van wijnhandelaar Louis Bohne. Deze bewondert de wilskracht (en het fraaie fysiek) van Barbe en is bereid risico's te nemen de bottels van de Cliquot-wijngaard verderop in Europa te slijten. Hij moet daarvoor achter de linies van Napoleon zien te komen, een gevaarlijke opdracht. Terwijl hij probeert geld te verdienen voor de wijngaard, ontwikkelt de Weduwe Cliquot steeds verder een eigen procedé voor haar eigen champagnelijn.  Ze zal er wereldberoemd mee worden, ondanks alle tegenwerkingen van juridische en financiële aard. 

Met : Haley Bennett, Tom Sturridge, Sam Riley, Ben Miles

FIN - song :  Noel Gallagher High Flying Birds - Dead to the world

Gezien in : Cinema Oostereiland

Un Silence (aka A Silence) - Joachim Lafosse

Un Silence op IMDb (5,8)
 Un Silence op Moviemeter (2,56)

Daar ik deze in mijn woonplaats had gemist (het kan ook zijn dat ie er niet eens gedraaid heeft, overigens), kon ik eindelijk weer eens een oud ritueel oppakken: na het werk een filmvoorstelling pakken voordat ik met de trein naar huis sjees. Het was een fijn weerzien met het aloude theater The Movies , waar ik sinds de verbouwing mijn neus nog niet eens had laten zien. Waar Cineville al niet allemaal goed voor is..Fijn er weer te zijn.

De film zelf, daar worstelde ik meer mee. Regisseur Joachim Lafosse heeft al niet de reputatie een gemakkelijke te zijn, maar net als zijn eerdere "Les Intranquilles" ging ik deze toch maar aan. Komt mede doordat ik moeilijk slecht kan spreken over topacteur Daniel Auteil, hier in van zijn meer ongrijpbare rollen.

Auteil speelt topadvocaat Francois Schaar, die verwikkeld is in een slepend maar vooral een gruwelijk proces waarin hij een echtpaar verdedigt. Met de achteraf-kennis dat de film gebaseerd is op verwikkelingen in de verschrikkelijke zaak-Dutroux werden bepaalde zaken me achteraf veel helderder.

Toch vormt die zaak niet de insteek van de film, nee: die draait vooral om de impact die deze zaak op het gezin van de advocaat heeft, maar meer nog zoekt het zijn motivaties in een zaak van 25 jaar geleden waarin advocaat Schaar privé over de schreef zou zijn gegaan. Zijn vrouw Astrid heeft gezwegen, altijd gezwegen, maar nu in de nieuwe zaak haar man in verband gebracht wordt met gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen, nu kan Astrid er niet meer omheen. Er dreigen klachten te worden ingediend tegen haar man- dat kan ze nog wel handlen - maar ook haar adoptiefzoon Raphael begint te graven in het heden en verleden van zijn vader. Er komen bijzondere (én bijzonder nare) dingen - en trekjes- boven water.

Met : Daniel Auteuil, Emmanuelle Devos, Matthieu Galoux, Louise Chevillotte,

FIN - song :  Meredi - White flowers take their bath

No time to die - Cary Joji Fukunaga

No time to die op IMDb (7,3)
 No time to die op Moviemeter (3,43)

Nog 2 weken, dan komt er weer een nieuw filmprogramma in de zaal die ik frequenteer. Alles wat nu draait en wat ik wíl zien, heb ik wel ongeveer gezien. Daarom nog maar een Bondje, uit de herkijkreeks. 

Zo mooi als de eerste keer werd het niet, maar ik kon toch nog wel genieten van de wat donkerdere insteek van het leven van ons aller geheim agent (afgezien van de iets te lange speelduur). Zie hier de recensie van 2021, destijds vanaf een Grieks eiland:

Recensie No Time To Die 2021

Dr. No (aka Ian Fleming's Dr. No) - Terence Young

Dr. No op IMDb (7,0)
 Dr. No op Moviemeter (3,40)

Ik weet nog goed toen deze uitkwam: ik was 1 jaar oud en het was de beste film die ik ooit gezien had. Nee, zonder gekheid: er ging nog bijna anderhalf decennium overheen voordat ik aan mijn eerste James Bond's begon. Maar ik heb ze inmiddels allemaal toch wel gezien (en de meeste zelfs hérzien). 

Hoewel een film als deze na ruim 60 jaar toch wel een oude-van-dage genoemd mag worden (en dus best wel een beetje oubollig en verjaard oogt), zit toch alles er al in. Uiteraard is Bond de geheim agent die in conflict raakt met zijn bazen bij de geheime dienst. Uiteraard komt ie daar met de nodige kwinkslagen en martini;s wel uit. Uiteraard wrijft hij zich tegen het nodige vrouwelijk schoon aan. Uiteraard moet hij de wereld redden van een megalomane gek die de wereld naar de sodemieterij wil helpen. En uiteraard kunt u de eindscene al min of meer uittekenen.

In dit geval speelt het zich af op Jamaica, waar de "man ter plaatse", de Britse aristocraat Strangways, plotseling verdwijnt. Bond wordt er op af gestuurd en bemerkt weer de nodige vreemde gedragingen aldaar. De sporen leiden uiteindelijk naar het vlakbij gelegen eiland Crab Key, alwaar de geheimzinnige Dr. No een basis heeft gebouwd die de lancering van de volgende maanraket vanaf Cape Canaveral moet verstoren en zelfs doen verongelukken. Dr. No heeft daartoe het nodige nucleaire materiaal tot zijn beschikking. Gelukkig kunnen Bond en zijn wonderschone assistente Honey Rider hier een stokje voor steken. Dat gaat zomaar niet, maar - spoiler alert - het gáát!

Met : Sean Connery, Ursula Andress, Joseph Wiseman, Jack Lord, Anthony Dawson, John Kitzmiller

FIN - song :  The John Barry Seven - The James Bond Theme

Un amor - Isabel Coixet

Un Amor op IMDb (6,7)

Un Amor op Moviemeter (2,25)

Vlakbij de 5 scheurde ik het scheurkaartje in: net niet helemaal top maar wel heel goed, deze film die ik gisteravond in de voorpremière zag. Mijn favoriete theater kiest steeds 1 film uit die enkele dagen voor de officiële lancering alvast wordt vertoond aan de nieuwsgierige liefhebber. Which is - often- me. De nieuwste van de onconventionele regisseuse Isabel Coixet is van een heerlijke ruwheid, van een ongemak dat je doet schuiven op de stoel (en dat inderdaad ook iemand de zaal tijdens de voorstelling deed verlaten). Zelf kon ik er wel wat mee. 

Om haar hoofd en vooral haar emoties enigszins tot rust te laten komen, verhuist Nat naar een klein dorpje in de Spaanse bergen. Klein is hier echt klein: een paar huizen waar iedereen elkaar kent en volgt. En "huizen" is hier een groot woord, want Nat belandt in een gruwelijke bouwval dat bij de eerste de beste regenbui uiteen dreigt te vallen. Niet dat het haar iets uitmaakt: ze moet loskomen van haar zware taak als tolkvertaalster voor vluchtelingen, ze heeft zich de dramatische verhalen veel te veel aangetrokken (vooral vanwege het belang dat aan de woorden van de vluchtelingen wordt gehecht). Een paar kleine vertaalklussen, een laptop en een zwerfhond; heel veel meer lijkt ze niet nodig te hebben. 

Plots staat "De Duitser', een van de dorpelingen voor haar deur. Hij kent haar problemen met het lekke dak en wil haar helpen. Maar: hij vraagt daar wel wat voor terug. Aanvankelijk houdt Nat dit af maar, tussen de brokstukken van haar woning levend, geeft uiteindelijk toch toe. En het valt niet tegen: de brute, ruwe en botte man haalt zijn gerief, maar Nat zelf ook. Zozeer zelfs, dat ze een wilde seksuele relatie met hem aangaat. Dat leidt tot praatjes in het dorp en het plaatst Nat dusdanig in de picture dat ze op eieren moet lopen. De hond kwispelt, hij ziet de verandering bij zijn baas. Maar blijft dat zo?

Met; Laia Costa, Hovik Keuchkerian, Hugo Silva

FIN - song :  Max Raabe- Es wird wieder gut

Gezien in : The Movies

La Ligne (aka The Line) - Ursula Meier

La Ligne op IMDb (6,0)
 La Ligne op Moviemeter (3,21)

Ongemakkelijke, misschien zelfs ronduit onvriendelijke film. De kijker moet met een zoeklicht speuren naar sympathieke personages en vindt die misschien hooguit in de jongste dochter van dit disfunctionele gezin. Het was doorbijten om het tot de aftiteling te redden.

Dat kwam hard aan. De woede-uitbarsting die Margaret losliet op haar moeder resulteerde in trekken en duwen en uiteindelijk een harde val van moeder. Moeder valt keihard op de pianokruk. Met die kruk en die piano moet ze haar geld verdienen maar ze loopt door de klap een gehoorbeschadiging op. 

Margaret krijgt een contactverbod voor 3 maanden, een harde klap die haar echter volledig toekomt. Ze mag niet binnen een straal van 100 meter van de woning van haar moeder komen. Dat bemoeilijkt de muzieklessen die ze aan haar jongste zusje Marion geeft. Deze is gezegend met een hemelse stem, is overactief in een kerkkoor en moet blijven repeteren voor het volgende grote optreden. Ze vindt een oplossing: met een touw trekt ze een cirkel rondom het huis, de blauwe lijn markeert de grens tot waar haar agressieve zus mag komen. Zij aan de ene kant van de lijn met haar stem, zuster Margaret aan de andere met de gitaar. Tussendoor probeert Margaret op allerlei manieren met haar moeder in contact te komen, maar die laat steeds meer zien waarom en hoe ze haar dochter(s) tot razernij dreef. Terwijl de termijn van het verbod bijna afloopt, nadert de datum van de rechtszitting die moet gaan bepalen hoe dit gezin in vredesnaam (!) verder moet.

Met: Stephanie Blanchoud, Valeria Bruna Tedeschi, Benjamin Biolay, Elli Spagnolo

FIN - song :  Anjelika Akbar - Desert rose

The interpreter - Sydney Pollack

The Interpreter op IMDb (6,4)
 The Interpreter op Moviemeter (3,20)

Er was een tijd dat films als deze in hordes op je af kwamen. Thriller, complex plot, veel actie, FBI en globaal  terrorisme waren daar vaak de hoofdingrediënten. Door dat grote aanbod zijn er natuurlijk veel die ik destijds heb gemist, gelukkig zijn daar de filmzenders om lang na de verschijnen nog een keer je moment te kiezen om "niemendalletjes" als deze te bekijken. Zijn natuurlijk helemaal geen niemendalletjes, natuurlijk waren en zijn er in het echt ook landen waar corruptie en onderdrukking van het volk dermate onmenselijk zijn dat er in vergaderingen van de Verenigde Naties over gepraat wordt.

Daar beginnen we de film, in de grote vergaderzaal van de VN in New York. Daar zit tolkvertaalster Silvia Broome elke dag in haar hokje verslag te doen van het besprokene. (Zelf vind ik "interpreter" een ongelukkige term, want men dient geen interpretatie van het besprokene te geven, nee, men dient eigenlijk letterlijk te vertalen). Terug naar de film: wegens het uitvallen van de beveiligingspoortjes dient het gebouw te worden ontruimd. Dus ook de hokjes van de vertalers. 

Omdat Silvia direct door moet naar muziekles keert ze toch even terug in haar cabine en hoort daar door de openstaande microfoon een gesprek dat niet voor haar oren bedoeld is, maar dat hard binnenkomt omdat zij de taal verstaat die er gesproken wordt. Ze hoort dat er een aanslag voorbereid wordt op de strenge heerser van het Afrikaanse land Matobo, waar een voormalig vrijheidsstrijder inmiddels een corrupt regime in het zadel houdt (m.i. diende hier de voormalige Zimbabwaanse leider Robert Mugabe als inspiratiebron). President Zuwanie moet voor de ene helft van het volk naar het Internationaal Strafhof worden gebracht, voor de andere helft is hij nog steeds een volksheld. 

Het complexe aan het verhaal is dat Silvia, die toevallig dit gesprek opvangt, zelf in het land Matobo gewoond heeft en er ook een schimmig verleden heeft. Chef veiligheidsdienst Tobin Keller weet dat hij Broome moet beschermen, maar twijfelt steeds meer aan de geloofwaardigheid van haar verhaal. Ze zou immers ook belang kunnen hebben bij de onrust die rondom het bezoek van Zuwanie ontstaat.

Met : Nicole Kidman, Sean Penn, Catherine Keener, Jesper Christensen, Earl Cameron

FIN - song :  James Newton Howard - End Credits (Atolago)

Memory- Michel Franco

Memory op IMDb (6,6)
 Memory op Moviemeter (3,29)

Zeer intrigerend verhaal: ongemakkelijk doch hoopvol, verontrustend doch zielenzalvend, onbegrijpelijk maar logisch. Net iets meer dan anderhalf uur heeft regisseur Franco (oa het ook al bijzondere "Sundown") nodig om de kijker voor een paar uur aan napraatstof te leveren. Daar hou ik van. Prima film derhalve, bovendien ook nog eens sterk geacteerd en prijswinnend.

We weten al direct dat Sylvia met demonen worstelt maar ze lijkt die gevechten inmiddels te boven te zijn. Nog steeds bezoekt ze de AA-meetings, maar ze is al zover in het ontnuchteringsproces dat ze haar dochter al meeneemt om samen aan de groep te tonen waar ze nu staan. Haar eigen ervaringen maken dat ze reuze streng is voor haar dochter Anna, die steeds meer in de leeftijd komt van afspraakjes en nieuwsgierigheid naar wat de wereld te bieden heeft. Sylvia houdt het af, meestal sluiten ze zich af in hun beveiligde flat. Haar zus Sara moet fors haar best doen om Sylvia een keer de deur uit te krijgen, na enige weerstand gaat Sylvia mee naar een schoolreünie.

Ook daar zondert ze zich af maar krijgt aan tafel gezelschap van een indringend zwijgende man. Sylvia verdraagt het niet en gaat naar huis. Maar dat gaat zomaar niet: de man loopt -zonder een woord te zeggen- mee, tot aan haar voordeur zelfs. Als hij er de volgende ochtend nog steeds zit (in de regen), neemt de hulpverlener in haar het heft in handen: ze regelt dat de zonderling wordt opgehaald. Het lijkt klaar. Maar dan begint het pas.

Ze is nieuwsgierig naar wat de beweegreden van de man waren en neemt contact op met de familie. Ze regelt een ontmoeting en trekt daarmee een beerput aan herinneringen op. Ze werpt zich op als buddy voor de dementerende man, maar beseft niet wat ze daarmee voor zichzelf én voor haar dochter aan gevoelens blootlegt.

Met : Jessica Chastain, Peter Sarsgaard, Brooke Timber

FIN - song :  Procol Harum- A whiter shade of pale

Gezien in : Cinema Oostereiland

Kingsmen: The Secret Service - Matthew Vaugh

Kingsman: The Secret Service op IMDb (7,7)
 Kingsman: The Secret service op Moviemeter (3,55)

Het was er de lome avond voor, een actiefilm bekijken die je allebei al een keer gezien hebt. Ter afwisseling van het herzien van de James Bond-reeks kwam nu deze op de aanbevelingenlijst voorbij. Zelf wist ik dat ik deze al eens gezien had, mijn vrouw bleek de film niet te kunnen herinneren. Nou ja, met een ijsje in de hand op de bank bleek het allemaal goed te doen. 

Mijn recensie uit 2016 houdt niet helemaal meer stand, want ik oordeelde ditmaal iets milder dan ik destijds blijkbaar deed. Ik kon het gisteren allemaal hebben.

Recensie uit 2016 L:  https://begt.blogspot.com/2016/03/kingsman-secret-service-matthew-vaughn.html

FIN - song :  Bryan Ferry- Slave to Love

Resistance - Jonathan Jakubowitz

 Resistance op IMDb (6,5)

Resistance op Moviemeter (3,06)

Niet geheel geslaagde, maar wel zeer interessante biopic over het leven van de grote Franse mimespeler Marcel Marceau. Het minder geslaagde deel zit hem er niet zozeer in het verloop van de film zelf, nee, het probleem ligt meer bij mij. Ik vind Jesse Eisenberg vaak prima zijn rol neerzetten, maar ik zie in hem geen verzetsheld. En ook geen comedian. Dat ligt aan mij- want hij doet het heus niet onverdienstelijk - en het hield me tegen de film het krediet te geven dat het toch wel verdient. 

Vader vindt het maar niks, dat gedoe van zoon Marcel. Terwijl zijn zoon zijn tijd verdoet met acteren en toneelspelen, zou hij beter een voorbeeld kunnen nemen aan zijn broer Alain. Die is politiek betrokken en staat op tegen de steeds grotere Duitse overheersing van zijn land. Terwijl de Duitsers Parijs naderen, raakt Marcel door toedoen van zijn broer toch betrokken bij het verzet tegen de nazi's. Broerlief vraagt hem om mee te werken aan de opvang van groep joodse kinderen die allemaal hun ouders door de oorlog zijn kwijtgeraakt.
Marcel ziet zichzelf nog niet als verzetsheld maar heeft wel door welk effect hij heeft op de kinderen. Steeds zwaarder trekt hij zich hun lot aan en uiteindelijk vlucht hij samen met zijn broer verder naar het zuiden. Hij belandt in Lyon, waar ze te maken krijgen met de griezelige Klaus Barbie, een Duitse commandant die een waar terreurbewind uitvoert over de lokale bevolking, alles om maar zoveel mogelijke Joodse mensen op te kunnen pakken. Marcel traint de kinderen in weerbaarheid en overleven en uiteindelijk nemen ze een grote beslissing: ze willen vluchten naar Zwitserland voordat Barbie hun opvang helemaal overvalt en uitmoordt. 

Met : Jesse Eisenberg, Clemence Poesy, Matthias Schweighöferr, Felix Moati, Ed Harris

FIN - song :  Angelo Milli - Shalom Alehem

Casino Royale - Martin Campbell

Casino Royale op IMDb (8,0)
 Casino Royale op Moviemeter (3,68)

Zo luchtig als de vroege James Bond-films waren, zo werden ze in de edities van deze eeuw niet meer. De "Casino Royale" die ik hier beschrijf lijkt qua sfeer weinig op de oorspronkelijke versie die hiervan uitkwam in 1967. Sterker nog: als die eerste versie op dezelfde wijze was aangepakt, zou de Bond reeks waarschijnlijk lang niet zo'n succes zijn geworden. 

In de 21e eeuw blijkt Bond niet de luchtige grappenmaker die - terwijl hij de ene na de andere dame schaakt - tussendoor even een paar keer de wereld redt. Bond is serieuzer dan ooit en wordt ook serieuzer dan ooit aangepakt: niet alleen moet hij 's werelds gevaarlijkste boeven bestrijden, ook intern bij de spionagedienst moet hij op zijn tellen passen. Men twijfelt of hij nog wel de juiste man op de juiste plaats is en of hij zijn licentie nog wel waard is. Hij moet zich de blaren op de tong praten om niet door M en Q en en al die andere letters te worden afgeserveerd. Daarnaast moet hij serieuzer voor zijn leven vrezen dan in eerdere films

In grote lijnen gaat deze film over de internationale wapenindustrie, die een bedreiging vormt voor de wereldvrede. De mysterieuze handelaar Le Chiffre (een zalig dreigende rol van Mads Mikkelsen) heeft zijn tentakels over grote delen van de wereld verspreid en heeft zelfs her en der zijn dubbelspionnen uitgezet waardoor hij aardig ongrijpbaar blijft. Bond vindt echter zijn zwakke plek: de wiskundige Le Chiffre vindt zichzelf de beste pokerspeler die er is en neemt daardoor een grote gok. Bond weet dat de financiers van de grote wapendeals zijn opponent danig op de huid zitten. Als 007 dus die geldstroom ook maar een beetje verder kan verstoren, kan hij hem in de hoek dringen: een heus pokertoernooi wordt opgezet in het Casino Royal van Montenegro, the stakes are high en James schuift aan aan de pokertafel. En Bondmeisje-van-de-dag, de prachtige Vesper Lynd, ziet hoe de spanningen bij alle partijen oplopen.

Met: Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen, Judi Dench, Jeffrey Wright, Giancarlo Giannini

FIN - song :  Chris Cornell - You know my name

Beats - Brian Walsh

Beats op IMDb (7,1)
 Beats op Moviemeter (3,53)

Er zijn twee "Beats". JA, ik weet het: er zijn er natuurlijk veel meer. Maar als het om films gaat, kwam ik er op de moviesites maar 2 tegen, allebei uit 2019. De andere ken ik (nog) niet, ik bekeek alleen de Schotse editie. En die was goed. Bijzonder sfeertje in het -op waarheid gebaseerde- verhaal, lekker stukje tegendraadsheid en zelfs buitenwettelijkheid ook. Fijn!

Dat buitenwettelijke zit hem erin dat de Britse regering in de jaren 90 een heuse wet uitvaardigde die het uit de klauwen gierende fenomeen van de raveparty's moest tegengaan. De Criminal Justice Act gaf de politie de ruimte om illegale feesten te  ontruimen waarbij gedanst werd op afwisselende beats. Zelfs de vondst die de dj's deden om dan maar in één monotone beat te gaan party'en werd door de ME teniet gedaan: er op los meppen, apparatuur in beslag nemen en zoveel mogelijk arrestaties verrichten. En dat bij herhaling.

We stappen in het leven van twee boezemvrienden: de lowlife party-animal Spanner en de wat bedachtzamere en meer welgestelde Johnno. De twee gaan- ondanks hun totaal verschillende achtergrond al jaren met elkaar om, hun wederzijdse familieleden vinden daar iets van. Spanner woont samen met zijn randcriminele broer Fido, waardoor hij in een agressieve en assertieve wereld leeft. Johnno komt uit een beschermd gezin: zijn ouders zijn weliswaar gescheiden maar moeder vond in de rechtgeaarde politieagent Robert een veilige en keurige nieuwe partner. Robert is van plan het gezin een beter leven te geven maar wil daarvoor wel verhuizen naar een andere buurt. En dat is tegen het zere been van Johnno. 

Die is namelijk wel geïnteresseerd in het rebelse gedrag van zijn maatje Spanner, die druk bezig is om zich in te werken in het wereldje van illegale radiostations en dito raveparty's. Als Johnno vervolgens na een ruzie thuis boos het huis verlaat, zoekt hij steun bij Spanner. Deze staat op het punt om een revolutionare rave te bezoeken, waarom zou Johnno niet mee gaan? Deze hapt toe, geeft zich over een gevaarlijker leven en betreedt volstrekt nieuwe paden. Waarbij gelukkig zijn goede inborst enorm goed van pas komt.

Met ; Cristian Ortega, Lorn MacDonald, Laura Fraser, Brian Ferguson

Soeur Sourire (aka Sister Smile) - Stijn Conincx

Soeur Sourire op IMDb (6,5)
 Soeur Sourire op Moviemeter (3,41)

Met weinig verwachtingen ging ik deze film in, maar het werd gaandeweg steeds boeiender. Natuurlijk kende ik - als gewezen katholiek, met nonnen en priesters in de familie- het verhaal van de Zingende Non wel maar dat er zoveel drama achter verscholen zat, wist ik niet. Goed om deze dramatische biografie dus bekeken te hebben. 

Jeannine Deckers groeit op in een streng gelovig gezin, maar heeft moeite zich binnen de knellende banden te bewegen. Het is eind jaren 50, ze wil Elvis worden maar weet dat ze nooit de vrijheid zal krijgen om het muzikale pad op te gaan. Haar moeder is streng, bits en afgemeten. Ze heeft voor Jeannine allang de route uitgestippeld van: trouwen met een brave man, de patisseriezaak van vader overnemen en verder haar gebedjes prevelen. Geen uitspattingen, geen frivoliteit. Met haar zus Francoise bespreekt ze 's avonds op de slaapkamer haar wensen om uit te breken, deze waarschuwt haar voor de toorn van moeder. En van die van God natuurlijk. Beter is het om te blijven sparen voor de missie, zodat ze later alsnog in Afrika kan werken en de ruimte kan inademen. 

Als de druk van moeder te verstikkend wordt, neemt Jeannine een stevig besluit: ze gaat uit huis, ze gaat het Dominicanenklooster van Fichermont in. Een niet zo slimme zet, want het eerste wat moeder-overste doet, is haar gitaar in beslag nemen. Toch ontwikkelt Jeannine gaandeweg een band met de kloosterleiding en ze mag zich uiteindelijk gaan storten op de begeleiding van bezoekers. Ook muzikale begeleiding, ja. Daarmee is het hek van de dam voor de eigenwijze Jeannine; ze pakt haar zelfgeschreven teksten erbij en creëert zowaar een liedje dat aan blijkt te slaan: het vrolijke doch godvrezende "Dominique" wordt opgepikt door de radio en tv-stations: onder de artiestennaam Soeur Sourire staat Jeannine plots in de top 40. En in de schijnwerpers. Dat kan niet lang goed gaan. Haar drang tot expansie en zelfontwikkeling staat haaks op de soberheid van het nonnenbestaan. Ze treedt uit en zoekt haar oude vriendin Annie op. Er heeft altijd iets gebroeid tussen hen, plots kunnen verstopte gevoelens naar buiten. Niks mis mee, zeggen wij nu, maar in de jaren 60 had dit dus gevolgen voor je carrière, ja zelfs voor je hele bestaan.

Met: Cécile de France, Sandrine Blancke, Chris Lomme, Jan Decleir, Jo Deseure, 

FIN - song :  Soeur Sourire- Dominique