vrijdag, oktober 28, 2011

Ondine- Neil Jordan

Niemendalletjes moeten er ook zijn. Deze dus o.a.
Ik nam m op vanwege de te verwachten fraaie beelden van de Ierse natuur. Daarin werd ik in ieder geval niet teleurgesteld.

Colin Farrell als beroepsvisser: het is even slikken. Maar ok, het verhaal: op een van z'n dagelijkse vaartochten vindt ie opeens een dame in z'n net. Ze lééft. Beetje vreemd is het wel, maar hij besluit haar te helpen, verstopt r in t oude huisje van zijn moeder. Langzamerhand komt z'n dochter erachter en die gelooft hier met een heus zeewezen van doen te hebben. Daardoor worden er sprookjesachtige vaardigheden aan Ondine, de zeenimf, toegedicht.
Dat blijkt - gedurende de film - deels zelfs waar.

Geen hoogvlieger, maar ok..

dinsdag, oktober 25, 2011

You will meet a tall dark stranger- Woody Allen

In de filmzaal zag ik reeds zijn laatste, maar die daarvoor moest ik van de filmzender plukken.
Geheel in de stijl van de bekende regisseur een overvol plot met vele mensen en minstens evenzovele problemen.
De grote thematiek kon ik in deze film niet ontdekken, moet dan ook eerlijk zeggen dat ie dermate voorbijkabbelde dat ik niet kan zeggen dat ik m boeiend vond.
Dit ondanks een megacast met Anthony Hopkins, Naomi Watts en Josh Brolin, om er maar een paar te noemen.

Relatiegeneuzel, zo valt deze film makkelijk af te doen. De waarheid is iets meer dan dat, maar het is zeker niet zijn meesterwerk.

Celda 211 (Cell 211) - Daniel Monzon


Gevangenisfilms, ze vormen een genre op zich. Altijd poogt de regisseur om bij de kijker sympathie op te wekken voor figuren die an sich de meest wanstaltige daden hebben verricht, maar diep van binnen echt menselijk zijn. Omdat niets menselijks ze vreemd is, zoiets.

Deze film had een kleine cultstatus verworven en ik mocht m deze week via de filmzender aanschouwen. Knap script: daags voordat Juan zn werk als gevangenenbewaker aanvangt, komt ie alvast een dagje meelopen op locatie. Nadat ie door een vallend stukje steen gewond raakt, wordt ie even in een leegstaande cel gelegd zodat zijn aanstaande collega's hulp kunnen halen. En dan gebeurt het: opstand breekt uit en in de melee wordt Juan vergeten.

maandag, oktober 24, 2011

Rabat - Jim Taihuttu/ Victor Ponten


Zonder enige twijfel de meest spraakmakende film van Nederlandse bodem dit jaar.
Is het niet om het jaloersmakende succes voor een zo goed als low-budget-film, dan is het wel op de fabuleuze wijze waarop Nasrdin Dchar tijdens het Nederlands Film Festival zijn -terechte, zo blijkt hieronder- Gouden Kalf incasseerde.
Tuurlijk gingen alle haartjes overeind staan bij de "moet dat nou"-mensen die vonden dat ie er niet zo een Marokkaans Manifest van had moeten maken, maar ik denk dat deze man gewoon oprecht blij was. Blij om de waardering voor een product dat zichzelf knap uit de anonimiteit heeft ontworsteld.

Verhaal is bekend: Amsterdamse zoonlief wordt door vader opgedragen een taxi van Mokum naar Rabat te rijden om hem aldaar cadeau te doen aan een oude vriend. Dat die vriend tegelijkertijd een charmante huwbare dochter in de aanbieding heeft is voor vader de echte reden van deze bruidsschat.
En dat is exact wat Nadir verhult voor zijn twee boezemvrienden, die wel zin hebben in een reisje voordat ze eindelijk stappen maken met hun toekomstplannen.
Wat begint als een cliché uiteenzetting van Noordafrikaanse -mannelijke - rituelen, ontvouwt zich tot een sterke film over vriendschap, over dromen en over verplichtingen. Roadmovie ten top bovendien, met fraaie beelden van de Euro-landen die doorkruist worden.

Een zo goed als alle leeftijden film, die blij maakt . Oók omdat hij met zoveel trots gepresenteerd wordt. Alle prijzen en loftuitingen zijn terecht.

zondag, oktober 23, 2011

Die Friseuse - Doris Dörrie

Gemist in t filmhuis vorig jaar, nu via film1 weer ingehaald.
Plus van de film is de vrolijke en hoopgevende uitstraling, min is dat t wel allemaal erg van lange halen gauw thuis is.
Corpulente tante raakt in geldproblemen en moet weer aan t werk. Ze blijkt alle kapsterspapieren te hebben, maar wordt steeds "om esthetische redenen" afgewezen.

DAT ZULLEN WE NOG WEL S ZIEN!!

Onder die houding sprokkelt ze geld bijeen voor een eigen zaak, voordat ze zover is moeten er ook nog mishandeling- en mensensmokkelproblemen worden overwonnen. Maar dan gaat t daarna ook eindelijk los. Toch?

Ondanks dat hierboven doorschemert dat er veel aan de film te verbeteren is, toch niet echt slecht.

De eetclub- Robert Jan Westdijk

Zaterdagavond gezinsavond: met de dochters op de bank, tijd voor een NL-film.
Vrouwlief had het boek gelezen en verwachtte op 1 of andere manier niet veel van de verfilming, ze had de juiste beslissing genomen door niet mee te kijken.

Wat me helaas opnieuw t meest in t oog sprong: het abominabel onnatuurlijke spel van de fine fleur van de Nederlandse filmwereld. Zelfs de doorgaans niet tegenvallende Halina Reijn deelde in de malaise. Jammerlijk, dito de dialogen.

verhaal is dat een of ander goois dorp nieuwe bewoners krijgt. Via het schoolplein volgt een uitnodiging voor een dames-eetclub. Lijkt allemaal erg gezellig om er een beetje in te komen, maar er blijken vreemde dingen aan de hand. Onderlinge relaties lijken ietwat complex, als er dan achtereenvolgens branden uitbreken en er een reeks doden vallen, wordt het allemaal nog ingewikkelder.

voor de liefhebber..

vrijdag, oktober 21, 2011

Exit through the gift shop- Banksy

Mn hele vriendenkring had m al gezien, en ik moest nog. Terwijl ik toch altijd zo geporteerd ben geweest van street-art. Meer van street-art dan van graffiti overigens.
Situatiekunst vind ik altijd wel een imponerende manier van mensen verwarren, en dat gebeurt in deze film bij uitstek.
Want is t nou een documentaire, een mockumentary, een hommage of een soort biopic. Wie t weet, mag t zeggen.

Het verhaal handelt over Thierry Guetta, een nietsnut die toevallig altijd een filmcamera bij zich heeft en via een neef getuig is van de hete opkomst van de nachtelijke ridders van de straatkunst. Overal is ie aanwezig met zn camera, waardoor zn naam en faam groeit en hij op een gegeven moment in contact komt met de Johnny Depp, de Michael Jackson van de straatkunst: Banksy!
Banksy neemt m op sleeptouw, en baart daarmee een monster.

Of is t nou andersom? of is t helemaal een en dezelfde? Of is t eigenlijk gewoon niks? Verwarrend hoor. Maar gossie, wat leuk.

Bikur Ha-Tizmoret (The Band's Visit) - Eran Kolirin


Heerlijke kleine film: in 80 minuten een lieflijk verhaal verteld over echte mensen.

Egyptisch politieorkest strandt in israëlisch grensdorpje op weg naar een concert dat ze verderop in het buurland moeten geven.
In het dorp is niets te doen, maar een klein deel van de lokale bevolking gaat de uitdaging aan en biedt onderdak.
De droogkomische momenten zijn een welkome aanvulling op het werkelijke kernelement van deze film: de persoonlijke gesprekken van mensen uit twee verschillende culturen, die elk zo hun eigen oorspronkelijke problemen blijken te hebben.

Begt zegt: prachtig!

donderdag, oktober 20, 2011

The Future- Miranda July

Het is toch razend knap om een film te maken waar zo goed als niets gebeurt maar waarna je toch de kijker in verwarring achterlaat.
July flikt t opnieuw, na de al zo wonderlijke (en verwonderende) film "Me and you and everyone we know".

Deze film heeft m.i. duidelijk gekozen voor de midlife-problematiek. Als je eenmaal besluit om definitieve, ononmkeerbare keuzes te maken in het leven, wat ga je dan allemaal missen of wat heb je dan nog niet gedaan dat echt nog moet?
Het jonge stel in deze film kiest voor adoptie. Adoptie van een huisdier weliswaar en dan nog een van het zieke, dus tijdelijke soort, maar toch: ze hebben nog een maand met z'n tweeën, daarna zal veel in t teken staan van de keuzes voor zorg en verantwoordelijkheid.
Bizarre gesprekken, minstens zo bizarre wendingen en invalshoeken: de futiele mug wordt een onhandig opererende olifant.

Sterk, vond ik. er zullen legio mensen zijn die niets met dit soort films kunnen, maar ik ga met een glimlach de zaal uit.

dinsdag, oktober 18, 2011

Crazy/Beautiful - John Stockwell

Een oudje dat nog op de harde schijf stond, gisteren er maar doorheen gespoeld.
Pas nu is te zien dat Kirsten Dunst grote stappen heeft gemaakt in haar acteren: haar goede prestatie in "Melancholia" is al vele malen beter dan het eendimensionale pruilmeisje dat ze hier neerzet. Ik ga deze film dan ook geen al te hoge plaats in mijn eigen galerij der groten toewijzen.

Puberende etterbakdochter met te veel geld zet zich af tegen alles en iedereen: school, burgers, bezit, drugs- en drankregels en vooral tegen pappa en tegen nieuwe mamma.
op speelse wijze ontmoet ze een serieuze medescholier die wél bereid is om de regeltjes te volgen om zich aan zn armoedige afkomst te ontworstelen.
De rest kunt u ongeveer zelf invullen: aantrekken/afstoten tussen zowel de geliefden als vader/dochter en vriendin/vriendin.
Of ik niet in de stemming was , weet ik niet, feit is dat deze film eigenlijk vandaag mn gedachten alweer verlaten heeft.

dinsdag, oktober 11, 2011

Crossing Over -Wayne Kramer

Slotfilm van de marathon was deze, die van de harddisk afkwam. We wilden, na 2 knap inspannende films, wat luchtiger afsluiten. dat is met deze film dus faliekant mislukt. Sterker nog: het was - door het behandelde onderwerp - de zwaarste van de drie.

"Crossing over": de titel refereert zowel aan het passeren van de Amerikaanse grens als het overgaan van de status van vreemdeling naar amerikaans staatsburger. In een knappe mozaïekvertelling zet Kramer (zelf import-amerikaan) een samenleving neer die verwrongen is, die op twee gedachten hinkt en die hevig worstelt met de rauwe realiteit.
Zowel westerlingen als afrikanen als moslim-immigranten zijn bereid zo ongeveer elke moraal overboord te gooien om maar amerikaans staatsburger te worden. Bedrijven zien er geen been in om illegalen in dienst te nemen, maar al werkende lopen die de continue kans overvallen te worden door de uitzet-politiediensten. Harrison Ford speelt een knappe twijfelaar: zijn geweten speelt hem parten als hij een jonge Mexicaanse moeder over de grens laat zetten, terwijl haar kind in de VS blijft.
Zo zijn er nog veel meer morele dilemma's in deze film, die één ding keihard aantoont: we moeten niet kijken naar paspoorten, maar naar de menselijke wens om te slagen in een soms vijandige maatschappij. iedereen die een beetje politiek betrokken is, die bekijkt deze film!

Five Minutes of Heaven - Oliver Hirschbiegel


Meteen na "Unknown' zagen we deze, opnieuw dus Liam Neeson.
Het doosje triggerde vanwege de hoofdrolspelers, maar zeker ook vanwege de regisseur. Die maakte immers met "Das Experiment' een van de heftigste en krachtigste filmstatements van de laatste decennia. Kijken dus.

Opnieuw is de film een verhandeling over de mindfuck van de hoofdrolspelers. Neeson wordt -als op leeftijd gekomen moordenaar uit de tijd van de Ierse Troubles - weggespeeld door James Nesbitt. Die laatste speelt de volwassen versie van het jongere broertje van een slachtoffer van Neeson. Voor zijn jongensogen werd zijn katholieke broer vermoord door de protestantse 17-jarige revolutionair.

Werkelijk schitterend verbeeldt Nesbitt (ex-Cold Feet en ex-Bloody Sunday) de man die met een tv-maker heeft afgesproken de moordenaar van zijn broer na al die jaren te ontmoeten. Terwijl de crew aan hem sleutelt en op hem inpraat dat "niets moet in het gesprek", draait Nesbitt langzaam maar zeker dol. Z'n hoofd staat op knappen.

Meer vertellen is meer verraden, uitermate boeiende "kleine" film

Unknown - Jaume Collet-Serra

Hier zat ik al een tijdje achteraan, omdat ik de trailer in de bioscoop had gezien. ik sloeg niet aan op Liam Neeson, niet op een spannend "mistaken identity" verhaal, nee: ik wilde m zien omdat de film in Berlijn speelt en ik allerlei beelden zag van plekken waar ik kort daarvoor nog had gelopen.

Dat stuk interesse werd aardig bevredigd, maar voor andere filmkijkers is deze film ook best te doen. Voornaamste oorzaak daarvan is de hoge mate van spanning die aan het verhaal te pas komt. Knap gedaan.

Staat tegenover dat het verhaal in enkele minuten is verteld: man komt voor conferentie in Berlijn aan, maar vergeet koffer op vliegveld. op de weg terug daarheen krijgt hij een ongeluk en raakt in coma. Bij het ontwaken blijkt zijn plek, zijn verleden, zijn vrouw en zijn identiteit overgenomen.
En dan moet je dus in een vreemde stad jezelf terug gaan vinden, letterlijk.

Al met al wel een voldoende voor deze dvd'er.

donderdag, oktober 06, 2011

Jane Eyre- Cary Fukunaga


Het boek stamt al uit 1847, het verhaal is langzamerhand overbekend maar toch lokt deze nieuwe verfilming weer vele mensen naar onze en andere zalen.

Is het de cast (de stevig aan de weg timmerende Michael Fassbender en Mia Wasikowska, die u kunt kennen als de dochter uit "The kids are allright" of als de laatste Alice die Wonderland bezocht. De twee hoofdrolspelers worden ook nog ondersteund door de immer geloofwaardige Judi Dench, wat toch n prachtactrice)?

Is het de art-direction (bleke actrices, weidse Engelse velden en dalen, schimmige kastelen en vooral heel veel heel scherp licht)?

Is het het uitstekend gebruik van archaïsch Engels, zoals schrijfster Charlotte Brönte het bedoeld moet hebben?

Of is het toch het verhaal (armoedig weesmeisje wordt verstoten door tante en op een keiharde kostschool gezet. als ze de kostschool ontgroeid is, komt ze als gouvernante bij een rijke, aanvankelijk botte maar langzamerhand ontbolsterende aristocraat in dienst, waarna de romantische spanning per minuut toeneemt)?

Wat het ook is: deze filmversie is een geslaagde editie uit de toch al zo succesvolle Brönte-reeks. Valt u zich beslist geen buil aan, als een van bovenstaande elementen u aanspreekt.

woensdag, oktober 05, 2011

The killer inside me- Michael Winterbottom


Er is inmiddels al bijna een dag overheen en ik ben er nog niet uit. Vanuit die optiek zou je kunnen zeggen dat Michael Winterbottom er opnieuw in geslaagd is een totaal ander deel van de cinema te belichten.
Weinig regisseurs slagen er in om zoveel filmgenres te bezoeken en er ook nog een geslaagde film uit te persen. Uiteraard is de ene meer geslaagd dan de andere en uiteraard heb ik ze nog niet allemaal gezien (zijn pornoprobeersel Nine Songs heb ik nog niet aangedurfd), maar dat ie hiermede - met Lars von Trier- een van de meest experimentele regisseurs van zijn tijd is is een feit.

Waar ik dan nog niet uit ben? Of ik nou een hele goede, een redelijke of een duffe film heb gezien gisteravond. Het verhaal is wel vaker verteld, maar nog nooit zo en zeker zelden zo expliciet verbeeld. Politieagentje in redneck-Amerika blijkt zelf een dubieuze levenswandel erop na te houden. En dan is dubieus een eufemisme: de man is ronduit sadistisch, met name richting vrouwen.
Culminerend in de ultieme misdaad, loopt de film langs een enerzijds kalme serie rollen en anderzijds langs een onnodig grof en heftig verhaal.
Juist die tweespalt maakt dat ik niet weet of ik hier nou een oordeel over heb. Dus: doe dat svp zelf...

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...