A perdre la raison op IMDb
Nogal heftig einde van mijn filmjaar, ik zat echt even stevig te slikken bij het opdoemen van de aftiteling.
Murielle is een appetijtelijke jongedame, geen wonder dat Mounir verliefd wordt en wil trouwen. Dat stuit aanvankelijk op weerstand van zijn adoptiefvader, een rijke dokter die de jongen al op jeugdige leeftijd uit Marokko heeft overgehaald.
Mounir zet door (zo ongeveer zijn laatste daad van verzet tegen de manipulatieve dokter) , ze trouwen en krijgen kind op kind. Dit terwijl ze inwonen bij een man die aan alle kanten hun leven wil beheersen: het lijkt allemaal zeer charitatief wat hij doet, maar het moet wel allemaal op zijn manier. Waarom zou hij anders zo veel geld en energie in een jonge kansloze Marokkaanse jongen en diens familie steken?
Murielle slikt en slikt. Op een gegeven moment zelfs letterlijk: de druk wekt bij haar psychische problemen op. De dokter zorgt natuurlijk voor de verwijzing, medicatiegebruik neemt toe.
Het enige lichtpuntje dat Murielle nog heeft, is haar schoonmoeder. Ze voelt warmte bij de vrouw die ze voor geen meter verstaat, ter ontspanning reist ze enkele malen af naar Marokko om op adem te komen.
Alles wijst erop dat deze bom op barsten staat. Met heel heel grote gevolgen voor het gezin..
NB: de aftiteling meldde dat het een iets lossere interpretatie was van een waargebeurd verhaal. Dat nieuws heb ik dan even gemist. Gruwelijk.
woensdag, december 31, 2014
maandag, december 29, 2014
Arbitrage - Nicholas Jarecki
Arbitrage op IMDb
Dat ik ondanks hevige vermoeidheid deze film heb afgekeken gisteren, zegt veel. Het zegt dat ik er -ondanks gaap en traan- toch wel in zat, in dit verhaaltje over enig wel en veel wee van de financiële wereld. Intrigerend verhaaltje en ongetwijfeld hyperactueel.
Richard Gere speelt Robert Miller, een steenrijke hedgdefund-eigenaar. Investeerder van beroep, maar het gaat een beetje knellen. Successen blijven uit waardoor hij de ene megadeal keihard nodig heeft om de andere te kunnen sluiten. Hij gaat daarbij zover dat hij de boekhouding enigzins soepel hanteert om de aanblik van zijn bedrijf op te poetsen. Dit uiteraard omdat investeerders liever met gezonde bedrijven werken dan met zieke of doodzieke. Binnen het bedrijf ontstaat wrijving, onder andere met zijn dochter die de financiële trucs van haar vader ontrafelt en hem voor het blok zet.
Ondertussen zet ook zijn privéleven hem een hak. Het vriendinnetje dat hij er op nahoudt, begint haar aandacht op te eisen, iets wat hij bij zijn vrouw weer lastig kan verkopen. Als hij besluit om zijn maitresse maar even mee te nemen naar zijn buitenhuis, gaat het mis. Hij doezelt weg achter het stuur, krijgt een ongeluk waarbij zij omkomt. U snapt, hij kan geen commotie gebruiken tijdens het sluiten van die megadeals, dus moet dit ongeval weggemoffeld. Dat lukt slechts ten dele, waardoor hij al snel de politie op zijn nek krijgt.
Goed spel, zelfs van Gere, maar vooral van de altijd fijne en vileine Susan Sarandon en van bijtertje Tim Roth. Dat maakt deze film best draagbaar.
Dat ik ondanks hevige vermoeidheid deze film heb afgekeken gisteren, zegt veel. Het zegt dat ik er -ondanks gaap en traan- toch wel in zat, in dit verhaaltje over enig wel en veel wee van de financiële wereld. Intrigerend verhaaltje en ongetwijfeld hyperactueel.
Richard Gere speelt Robert Miller, een steenrijke hedgdefund-eigenaar. Investeerder van beroep, maar het gaat een beetje knellen. Successen blijven uit waardoor hij de ene megadeal keihard nodig heeft om de andere te kunnen sluiten. Hij gaat daarbij zover dat hij de boekhouding enigzins soepel hanteert om de aanblik van zijn bedrijf op te poetsen. Dit uiteraard omdat investeerders liever met gezonde bedrijven werken dan met zieke of doodzieke. Binnen het bedrijf ontstaat wrijving, onder andere met zijn dochter die de financiële trucs van haar vader ontrafelt en hem voor het blok zet.
Ondertussen zet ook zijn privéleven hem een hak. Het vriendinnetje dat hij er op nahoudt, begint haar aandacht op te eisen, iets wat hij bij zijn vrouw weer lastig kan verkopen. Als hij besluit om zijn maitresse maar even mee te nemen naar zijn buitenhuis, gaat het mis. Hij doezelt weg achter het stuur, krijgt een ongeluk waarbij zij omkomt. U snapt, hij kan geen commotie gebruiken tijdens het sluiten van die megadeals, dus moet dit ongeval weggemoffeld. Dat lukt slechts ten dele, waardoor hij al snel de politie op zijn nek krijgt.
Goed spel, zelfs van Gere, maar vooral van de altijd fijne en vileine Susan Sarandon en van bijtertje Tim Roth. Dat maakt deze film best draagbaar.
zaterdag, december 27, 2014
California Solo - Marshall Lewy
California Solo op IMDb
Klein arthousertje, van de nachtuitzendingen van Sundance geplukt. Deze was ok!
Lachlan MacAldonich, een naam als een kasteel. In deze film hoort hij echter bij een mislukte Schotse lowlife-muzikant, die na het sneven van de bandcarrière in Californië aan lager wal raakt. Hij werkt op een boerderij, drinkt teveel en wordt als gevolg van dat laatste opgepakt. Men zoekt zijn dossier na, ziet zijn immigrantenstatus die ondanks 15 jaar VS blijkbaar voor vergrijpen als deze -in combinatie met een klein delict 12 jaar geleden - direct beëindigd kan worden .
Hij moet vechten voor lijfsbehoud, terwijl langzaam alle grond onder zijn voeten wegzinkt. Onmin op zijn werk, verliefdheid op een onbereikbare vrouw en onmogelijke, torenhoge eisen van de advocatuur en de immigratiedienst.
Te langen leste neemt hij contact op met zijn ex, die hij toentertijd in de steek heeft gelaten. En met haar zijn dochter. Ze blijken zijn laatste strohalm om te mogen blijven in het land waar ie het ooit dacht te gaan vinden. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot.
Klein arthousertje, van de nachtuitzendingen van Sundance geplukt. Deze was ok!
Lachlan MacAldonich, een naam als een kasteel. In deze film hoort hij echter bij een mislukte Schotse lowlife-muzikant, die na het sneven van de bandcarrière in Californië aan lager wal raakt. Hij werkt op een boerderij, drinkt teveel en wordt als gevolg van dat laatste opgepakt. Men zoekt zijn dossier na, ziet zijn immigrantenstatus die ondanks 15 jaar VS blijkbaar voor vergrijpen als deze -in combinatie met een klein delict 12 jaar geleden - direct beëindigd kan worden .
Hij moet vechten voor lijfsbehoud, terwijl langzaam alle grond onder zijn voeten wegzinkt. Onmin op zijn werk, verliefdheid op een onbereikbare vrouw en onmogelijke, torenhoge eisen van de advocatuur en de immigratiedienst.
Te langen leste neemt hij contact op met zijn ex, die hij toentertijd in de steek heeft gelaten. En met haar zijn dochter. Ze blijken zijn laatste strohalm om te mogen blijven in het land waar ie het ooit dacht te gaan vinden. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot.
vrijdag, december 26, 2014
Stand up guys - Fisher Stevens
Stand up guys op IMDb
Er is een term voor dit genre, maar ik ben m effe kwijt. Op leeftijd gekomen acteurs, die op leeftijd gekomen vrienden spelen en nog een keertje iets jongs willen doen. Zegt u het maar.
Christopher Walken - Al Pacino - Alan Arkin. Stevige namen nietwaar? Het zijn bejaarde criminelen. Pacino komt net vrij uit de gevangenis, Walken haalt hem op. De gezonde achterdocht van Val (Pacino) leert hem al snel dat Doc (Walken) de opdracht heeft gekregen hem om te brengen. Doc is dat ook wel van plan, maar niet nadat ze een heerlijke laatste dag samen doorbrengen , als ware het een bucketlist verhaal. Ze halen hun oude vriend op uit het bejaardenhuis en doen wat kattenkwaad, doen aan viagraseks en eten ondertussen meerdere malen in het restaurantje van de beeldschone serveerster.
Het verhaal kan alle kanten op, maar kiest voor een kalm verloop richting het onvermijdelijke slot. Zou dat nou...?
Aardige film met een keur aan goede momenten. En uiteraard met meer dan volwassen acteurs. Niks schokkends, maar prima voor een kerstdag \o/
Er is een term voor dit genre, maar ik ben m effe kwijt. Op leeftijd gekomen acteurs, die op leeftijd gekomen vrienden spelen en nog een keertje iets jongs willen doen. Zegt u het maar.
Christopher Walken - Al Pacino - Alan Arkin. Stevige namen nietwaar? Het zijn bejaarde criminelen. Pacino komt net vrij uit de gevangenis, Walken haalt hem op. De gezonde achterdocht van Val (Pacino) leert hem al snel dat Doc (Walken) de opdracht heeft gekregen hem om te brengen. Doc is dat ook wel van plan, maar niet nadat ze een heerlijke laatste dag samen doorbrengen , als ware het een bucketlist verhaal. Ze halen hun oude vriend op uit het bejaardenhuis en doen wat kattenkwaad, doen aan viagraseks en eten ondertussen meerdere malen in het restaurantje van de beeldschone serveerster.
Het verhaal kan alle kanten op, maar kiest voor een kalm verloop richting het onvermijdelijke slot. Zou dat nou...?
Aardige film met een keur aan goede momenten. En uiteraard met meer dan volwassen acteurs. Niks schokkends, maar prima voor een kerstdag \o/
Pompeii - Paul W.S. Anderson
Pompeii op IMDb
Rampenfilms zijn voor mij vaak echt rampenfilms. Zo ook deze: onwaarschijnlijk slecht.
Alsof het verhaal over Pompeii an sich al niet dramatisch genoeg is, wordt de dreigende ondergang van de stad in dit verhaal nog eens aangekleed met een gladiatoren- én een liefdesverhaaltje.
Als volgt:
Jochie ziet in Brittanica zijn ouders vermoord worden door de Romeinen. Komt jaren later als gladiator in het Romeinse rijk terecht, in Pompeii zelfs. Daar redt hij de dochter van de stadsregent, die stiekem natuurlijk een crush ontwikkelt. Maar dat kan helemaal niet tussen Romeinen en slaven.
De Kelt moet vechten tegen sterke mannen, ontmoet stom toevallig ook nog de senator die persoonlijk zijn ouders heeft vermoord. Dat zal dan de drijfveer zijn om zich vrij te vechten en achter dat wijffie aan te gaan.
Dit alles tegen de achtergrond van een steeds meer borrelende Vesuvius. En wat denkt u? Net op de dag dat alles samenkomt qua vechten en senatoren, barst ook die vulkaan nog eens uit.
Rampenfilms zijn voor mij vaak echt rampenfilms. Zo ook deze: onwaarschijnlijk slecht.
Alsof het verhaal over Pompeii an sich al niet dramatisch genoeg is, wordt de dreigende ondergang van de stad in dit verhaal nog eens aangekleed met een gladiatoren- én een liefdesverhaaltje.
Als volgt:
Jochie ziet in Brittanica zijn ouders vermoord worden door de Romeinen. Komt jaren later als gladiator in het Romeinse rijk terecht, in Pompeii zelfs. Daar redt hij de dochter van de stadsregent, die stiekem natuurlijk een crush ontwikkelt. Maar dat kan helemaal niet tussen Romeinen en slaven.
De Kelt moet vechten tegen sterke mannen, ontmoet stom toevallig ook nog de senator die persoonlijk zijn ouders heeft vermoord. Dat zal dan de drijfveer zijn om zich vrij te vechten en achter dat wijffie aan te gaan.
Dit alles tegen de achtergrond van een steeds meer borrelende Vesuvius. En wat denkt u? Net op de dag dat alles samenkomt qua vechten en senatoren, barst ook die vulkaan nog eens uit.
Foxfire (Confessions of a girl gang) - Laurent Cantet
Foxfire op IMDb
Niet onaardige, maar iets te lange film over een girlgang. Het is een boekverfilming, weet niet of het op ware gebeurtenissen stoelt.
We zitten in de jaren 50, ergens in de staat New York. Een club schoolmeisjes begint zich langzaam te verzetten tegen de seksistische en oneerlijke maatschappij. Ze sluiten een verbond, zweren trouw aan elkaar om het kwaad te bestrijden en elkaar door dik en dun te dekken.
Oorspronkelijk begint dat nog onschuldig, met wraakteksten op de vernederende leraar wiskunde en op de vieze oom die iets meer van zijn nichtje wil dan vriendelijke aandacht. Langzamerhand ontaardt het in diefstallen en worden ze gepakt. De grote leidster wordt een tijdje opgeborgen en het bestaan van de groep wankelt.
Ze komt vrij, aanvankelijk begint alles netjes op orde te komen maar de groep hervindt zich, start een commune-woning en bedenkt plannen om aan geld te komen. Ook dat gaat in het begin voornamelijk op een betrekkelijk keurige manier : hoerenlopende mannen worden groepsgewijs bedreigd en geld afgetroggeld. Als dat niet voldoende blijkt om de groep te voeden, worden de plannen gevaarlijker.
Er ontstaat een breuk in de trouw, niet alle meisjes willen zover gaan.
Er was geen 2,5 uur voor nodig geweest maar an sich is de film interessant en goed te volgen.
Niet onaardige, maar iets te lange film over een girlgang. Het is een boekverfilming, weet niet of het op ware gebeurtenissen stoelt.
We zitten in de jaren 50, ergens in de staat New York. Een club schoolmeisjes begint zich langzaam te verzetten tegen de seksistische en oneerlijke maatschappij. Ze sluiten een verbond, zweren trouw aan elkaar om het kwaad te bestrijden en elkaar door dik en dun te dekken.
Oorspronkelijk begint dat nog onschuldig, met wraakteksten op de vernederende leraar wiskunde en op de vieze oom die iets meer van zijn nichtje wil dan vriendelijke aandacht. Langzamerhand ontaardt het in diefstallen en worden ze gepakt. De grote leidster wordt een tijdje opgeborgen en het bestaan van de groep wankelt.
Ze komt vrij, aanvankelijk begint alles netjes op orde te komen maar de groep hervindt zich, start een commune-woning en bedenkt plannen om aan geld te komen. Ook dat gaat in het begin voornamelijk op een betrekkelijk keurige manier : hoerenlopende mannen worden groepsgewijs bedreigd en geld afgetroggeld. Als dat niet voldoende blijkt om de groep te voeden, worden de plannen gevaarlijker.
Er ontstaat een breuk in de trouw, niet alle meisjes willen zover gaan.
Er was geen 2,5 uur voor nodig geweest maar an sich is de film interessant en goed te volgen.
woensdag, december 24, 2014
The road north (Tie pohjoiseen) - Mika Kaurismäki
The Road North op IMDb
Menig cinematografisch uurtje heb ik al doorgebracht met de Finse filmfamilie Kaurismäki. Stamvader Aki, enkele zoons en ik geloof ook nog een dochter: allemaal maken ze films met een duidelijk stempel van Scandinavische makelij. Traag, vervreemdend en een fijn soort zelfkanthumor.
Ikke like!
De verhaaltjes zijn meestal niet heel vet, aan de magere kant eerder. Het gaat om het spel , het gaat om de verbeelding. Zo ook in deze roadmovie.
Succesvol pianist komt terug van een concert en ziet een -in zijn ogen dronken- man voor de deur van zijn appartement liggen. Het blijkt zijn vader te zijn, een man die hem al in zijn vroegste jeugd verliet en nooit meer iets van zich liet horen. Ze komen in gesprek, langzaam weet vader zoonlief van zijn goede bedoelingen met de terugkeer te overtuigen.
Om dat te laten zien moeten ze op weg: naar zijn onverwachte zuster, naar zijn ex die met zijn dochter naar Lapland is vertrokken, naar motels en hotels en uiteindelijk, ja uiteindelijk naar de bron van hun gezamenlijk bestaan.
Zoals gezegd: verhaaltje is binnen de minuut verteld maar de knappe humor, de lowlife karakters en de kortste weg naar hoop zijn allemaal ingrediënten die ik graag in een film terug zie.
Menig cinematografisch uurtje heb ik al doorgebracht met de Finse filmfamilie Kaurismäki. Stamvader Aki, enkele zoons en ik geloof ook nog een dochter: allemaal maken ze films met een duidelijk stempel van Scandinavische makelij. Traag, vervreemdend en een fijn soort zelfkanthumor.
Ikke like!
De verhaaltjes zijn meestal niet heel vet, aan de magere kant eerder. Het gaat om het spel , het gaat om de verbeelding. Zo ook in deze roadmovie.
Succesvol pianist komt terug van een concert en ziet een -in zijn ogen dronken- man voor de deur van zijn appartement liggen. Het blijkt zijn vader te zijn, een man die hem al in zijn vroegste jeugd verliet en nooit meer iets van zich liet horen. Ze komen in gesprek, langzaam weet vader zoonlief van zijn goede bedoelingen met de terugkeer te overtuigen.
Om dat te laten zien moeten ze op weg: naar zijn onverwachte zuster, naar zijn ex die met zijn dochter naar Lapland is vertrokken, naar motels en hotels en uiteindelijk, ja uiteindelijk naar de bron van hun gezamenlijk bestaan.
Zoals gezegd: verhaaltje is binnen de minuut verteld maar de knappe humor, de lowlife karakters en de kortste weg naar hoop zijn allemaal ingrediënten die ik graag in een film terug zie.
dinsdag, december 23, 2014
Night Train(Ye Che) - Yi'nan Diao
Night train op IMDb
Moeizame film, zelfs voor een arthouser.
Wu Hongyan werkt in een gevangenis, ze begeleidt de (ter dood) veroordelen naar de rechtbank en zelfs naar hun eventuele executie. Dat zet kwaad bloed: soms bij de slachtoffers, soms bij de nabestaanden van de daders.
Ze is weduwe en probeert via dating toch weer enige vastigheid in haar bestaan te vinden. Helaas loopt ze te vaak tegen de verkeerde man op. Het verhaal krijgt een verrassende en dreigende wending als ze in eerste instantie achtervolgd, en vervolgens getriggerd wordt door een weduwnaar van een dame die zij ter executie heeft gebracht.
Er ontstaat een bizarre verhouding, die zwaar laveert tussen romantiek en geweld. En dreiging. Een dreiging die haar dwingt tot bizarre keuzes.
Moeizame film, zelfs voor een arthouser.
Wu Hongyan werkt in een gevangenis, ze begeleidt de (ter dood) veroordelen naar de rechtbank en zelfs naar hun eventuele executie. Dat zet kwaad bloed: soms bij de slachtoffers, soms bij de nabestaanden van de daders.
Ze is weduwe en probeert via dating toch weer enige vastigheid in haar bestaan te vinden. Helaas loopt ze te vaak tegen de verkeerde man op. Het verhaal krijgt een verrassende en dreigende wending als ze in eerste instantie achtervolgd, en vervolgens getriggerd wordt door een weduwnaar van een dame die zij ter executie heeft gebracht.
Er ontstaat een bizarre verhouding, die zwaar laveert tussen romantiek en geweld. En dreiging. Een dreiging die haar dwingt tot bizarre keuzes.
Hemel op Aarde - Pieter Kuijpers
Hemel op Aarde
Ik vond hem uiteindelijk net iets minder slecht dan ik aanvankelijk dacht. Dat is winst.
Jong Limburgs tienertje stamt uit een streng gelovig gezin, in dit geval natuurlijk streng katholiek. Moeder is godsdienstfanaat, heeroom is priester (jaja, ik had ze ook vroeger), hijzelf is misdienaar (die status heb ik zelf nooit gehaald, mijn broers wel).
Alles gaat goed in zijn poging om zelf een "heilige" te worden: hij helpt in de kerk en doet geen foute en stoute dingen. Totdat... totdat in het dorp een Belgisch gezin komt wonen. Vader begint een videoverhuur-bedrijf (we spreken hier over de jaren 70) en gaat natuurlijk in het dorp over de tong omdat hij "smeerlappenfilms" verhuurt. Zoonlief is een etterbakje die het met de grenzen der wet niet al te nauw neemt. Ze raken bevriend en beginnen aan kattekwaad. In het begin helpt biechten nog, maar het gaat al gauw wat verder.
En dan blijkt dat nog niet zijn grootste dwalingen te veroorzaken: die ontstaan door de mooie jonge tienerdochter van het Belgische gezin, die hem tot minder roomse zaken in verleiding brengt.
Uiteraard treffen meerdere rampen hem en zijn gezin en begint hij te twijfelen aan het effect van zijn godvruchtigheid. En dan wordt het meisje ook nog eens zien. Ongeneeslijk ziek. Hij moet op zoek naar een wonder.
Ik vond hem uiteindelijk net iets minder slecht dan ik aanvankelijk dacht. Dat is winst.
Jong Limburgs tienertje stamt uit een streng gelovig gezin, in dit geval natuurlijk streng katholiek. Moeder is godsdienstfanaat, heeroom is priester (jaja, ik had ze ook vroeger), hijzelf is misdienaar (die status heb ik zelf nooit gehaald, mijn broers wel).
Alles gaat goed in zijn poging om zelf een "heilige" te worden: hij helpt in de kerk en doet geen foute en stoute dingen. Totdat... totdat in het dorp een Belgisch gezin komt wonen. Vader begint een videoverhuur-bedrijf (we spreken hier over de jaren 70) en gaat natuurlijk in het dorp over de tong omdat hij "smeerlappenfilms" verhuurt. Zoonlief is een etterbakje die het met de grenzen der wet niet al te nauw neemt. Ze raken bevriend en beginnen aan kattekwaad. In het begin helpt biechten nog, maar het gaat al gauw wat verder.
En dan blijkt dat nog niet zijn grootste dwalingen te veroorzaken: die ontstaan door de mooie jonge tienerdochter van het Belgische gezin, die hem tot minder roomse zaken in verleiding brengt.
Uiteraard treffen meerdere rampen hem en zijn gezin en begint hij te twijfelen aan het effect van zijn godvruchtigheid. En dan wordt het meisje ook nog eens zien. Ongeneeslijk ziek. Hij moet op zoek naar een wonder.
maandag, december 22, 2014
Before Sunset- Richard Linklater
Before Sunset op IMDb
Hoewel minder innemend dan het eerste deel van de trilogie was ook de tweede film van de Before-trilogie een bijzondere gebeurtenis.
Negen jaar na de plotselinge ontmoeting in Wenen ontmoet het stel elkaar weer , als de man een signeersessie houdt van het boek dat hij over die eerste ontmoeting schreef. Zij heeft het gelezen en daagt op in de boekhandel.
Opnieuw begint een lange praatsessie met als rode draad "What if.." . Wat als zij nu wel was komen opdagen op de afspraak die ze een half jaar na dato hadden gezet? Waren ze dan nu een stel geweest , waren ze dan nu niet beiden ongelukkig in hun huidige relatie. Of anders: wat als ze het toen wél geprobeerd hadden, zouden ze dan nu nog wel samen zijn of zou de magie van de ontmoeting juist zijn uitgewerkt?
Erg interessante stellingname, begeleid door beelden van een romantisch Parijs. Linklater heeft een uitermate eigen visie op tijd (de spelers zijn ook daadwerkelijk negen jaar ouder dan in de eerste film, ze tekenen ook qua leeftijd met de ontwikkeling mee).
Ik ben wel om, ik vind het interessant. Deel 3 heb ik ook staan, die moet er deze week nog aan geloven.
Hoewel minder innemend dan het eerste deel van de trilogie was ook de tweede film van de Before-trilogie een bijzondere gebeurtenis.
Negen jaar na de plotselinge ontmoeting in Wenen ontmoet het stel elkaar weer , als de man een signeersessie houdt van het boek dat hij over die eerste ontmoeting schreef. Zij heeft het gelezen en daagt op in de boekhandel.
Opnieuw begint een lange praatsessie met als rode draad "What if.." . Wat als zij nu wel was komen opdagen op de afspraak die ze een half jaar na dato hadden gezet? Waren ze dan nu een stel geweest , waren ze dan nu niet beiden ongelukkig in hun huidige relatie. Of anders: wat als ze het toen wél geprobeerd hadden, zouden ze dan nu nog wel samen zijn of zou de magie van de ontmoeting juist zijn uitgewerkt?
Erg interessante stellingname, begeleid door beelden van een romantisch Parijs. Linklater heeft een uitermate eigen visie op tijd (de spelers zijn ook daadwerkelijk negen jaar ouder dan in de eerste film, ze tekenen ook qua leeftijd met de ontwikkeling mee).
Ik ben wel om, ik vind het interessant. Deel 3 heb ik ook staan, die moet er deze week nog aan geloven.
woensdag, december 17, 2014
Mr. Turner - Mike Leigh
Mr Turner op IMDb
Groot bewonderaar van de regisseur, doorgaans zeer tevreden over de prestaties van de hoofdrolspeler. Ik was dan ook aangenaam verrast door de positieve recensies die deze film kreeg en moest en zou hem gaan zien. Dat viel dus een beetje tegen. Nee , het viel míj een beetje tegen.
Mensen die met iets minder hooggespannen verwachtingen heengaan zien een mooie film die prachtige plaatjes levert en ook nog eens knap acteerwerk, maar ikzelf eis van dit koppel iets meer.
Ik zag een prachtige biopic, maar ik miste conflict (doorgaans een van de sociale extraatjes van Leigh), ik miste een scherpe stellingname (doorgaans een van de sociale extraatjes van Leigh).
Natuurlijk blijkt Turner een onaangepast en gekweld kunstenaar, natuurlijk gooit hij met zijn onconventionele benadering de erkende kunstkennerswereld overhoop, maar het is een te gering deel om een "echte Leigh" te mogen worden genoemd. Feitelijk: als deze film van elk andere regisseur was geweest, had ik hem waarschijnlijk heel goed gevonden. Probleem ligt dus bij mijn eigen verwachtingen, want de film is oké en de onafhankelijke kijker ziet een prima en mooi gevormde film. Later nog maar eens terugkijken dan, wellicht zit ik er dan anders in.
Groot bewonderaar van de regisseur, doorgaans zeer tevreden over de prestaties van de hoofdrolspeler. Ik was dan ook aangenaam verrast door de positieve recensies die deze film kreeg en moest en zou hem gaan zien. Dat viel dus een beetje tegen. Nee , het viel míj een beetje tegen.
Mensen die met iets minder hooggespannen verwachtingen heengaan zien een mooie film die prachtige plaatjes levert en ook nog eens knap acteerwerk, maar ikzelf eis van dit koppel iets meer.
Ik zag een prachtige biopic, maar ik miste conflict (doorgaans een van de sociale extraatjes van Leigh), ik miste een scherpe stellingname (doorgaans een van de sociale extraatjes van Leigh).
Natuurlijk blijkt Turner een onaangepast en gekweld kunstenaar, natuurlijk gooit hij met zijn onconventionele benadering de erkende kunstkennerswereld overhoop, maar het is een te gering deel om een "echte Leigh" te mogen worden genoemd. Feitelijk: als deze film van elk andere regisseur was geweest, had ik hem waarschijnlijk heel goed gevonden. Probleem ligt dus bij mijn eigen verwachtingen, want de film is oké en de onafhankelijke kijker ziet een prima en mooi gevormde film. Later nog maar eens terugkijken dan, wellicht zit ik er dan anders in.
dinsdag, december 16, 2014
The Lunchbox - Ritesh Batra
The lunchbox op IMDb
Sympathieke film die vorig jaar op ons lokale filmfestival draaide.
De film speelt in Mumbai, de wereldstad waar zich vele fenomenen afspelen. Deze kende ik bijvoorbeeld nog niet en maakte de blik op de Indiase samenleving toch weer heel anders.
Kantoormensen lunchen (warm) op kantoor en worden daarvoor bevoorraad door koeriers die bij diverse kook-adressen de lunchpannetjes ophalen. Een zeer ingewikkeld systeem dat van fietskoeriers via treindistributie naar werkvloerverdeling gaat. Dat moet/mag natuurlijk een keertje misgaan.
Ila is niet heel gelukkig in haar huwelijk en stopt haar ziel en zaligheid in het koken voor haar man. Die krijgt echter niet de lunchbox die voor hem bedoeld is, deze komt terecht bij een oude weduwnaar die in zijn laatste werkweken zit. Hij smikkelt, de pannetjes worden schoongelikt terug geleverd en Ila is verbaasd. Ze voegt een briefje toe en komt er via het briefje terug achter dat het niet haar man is die zo heerlijk zit te lunchen. Er ontwikkelt zich een smartelijke briefwisseling waarbij beiden hun persoonlijkheid blootleggen, alle sores incluis.
Het stuurt aan op een ontmoeting, maar krijgen ze dat (ongezien) voor elkaar?
Sympathieke film die vorig jaar op ons lokale filmfestival draaide.
De film speelt in Mumbai, de wereldstad waar zich vele fenomenen afspelen. Deze kende ik bijvoorbeeld nog niet en maakte de blik op de Indiase samenleving toch weer heel anders.
Kantoormensen lunchen (warm) op kantoor en worden daarvoor bevoorraad door koeriers die bij diverse kook-adressen de lunchpannetjes ophalen. Een zeer ingewikkeld systeem dat van fietskoeriers via treindistributie naar werkvloerverdeling gaat. Dat moet/mag natuurlijk een keertje misgaan.
Ila is niet heel gelukkig in haar huwelijk en stopt haar ziel en zaligheid in het koken voor haar man. Die krijgt echter niet de lunchbox die voor hem bedoeld is, deze komt terecht bij een oude weduwnaar die in zijn laatste werkweken zit. Hij smikkelt, de pannetjes worden schoongelikt terug geleverd en Ila is verbaasd. Ze voegt een briefje toe en komt er via het briefje terug achter dat het niet haar man is die zo heerlijk zit te lunchen. Er ontwikkelt zich een smartelijke briefwisseling waarbij beiden hun persoonlijkheid blootleggen, alle sores incluis.
Het stuurt aan op een ontmoeting, maar krijgen ze dat (ongezien) voor elkaar?
vrijdag, december 12, 2014
The Salt of the Earth - Wim Wenders
The salt of the earth op IMDb
Ik geef het je te doen: een documentaire maken over een fotograaf. En die dan ook nog eens boeiend te laten zijn. Hoe vertaal je die statische momentopnamen naar bewegend beeld? Hoe vertoon je op een groot doek wat de intenties en de drijfveren zijn van een foto-kunstenaar?
Wim Wenders flikt het en volgens mij kan dat alleen maar doordat hij zijn eigen onderwerp mateloos bewondert.
Sebastia Salgado is een Braziliaanse fotograaf die het allemaal heeft gezien en gedaan. Vakmatig gegroeid in het hippie-tijdperk laat hij langzaam zijn maatschappelijke bewustwording bepalen wat hij gaat vastleggen: hij trekt de arme werelddelen in, hij gaat op zoek naar ongerepte volkeren, hij doet oorlogen en rampen. Langzamerhand heeft dat zijn geest en hoofd gevuld en als het eenmaal te vol wordt, gaat hij over op natuurfotografie. Eervol gebied natuurlijk: met een scherp oog als het zijne legt ie dingen vast die anderen niet of niet zó zien.
Het meest interessante deel komt aan het eind als Salgado toont waar hij nu mee bezig is: geen fotografie meer, nee: de strijd tegen ontbossing in zijn geliefde Brazilië. Wat begon als herplanten van boompjes op de oude boerderij van zijn vader groeide uit tot een beschermd natuurpark waarvan inmiddels het beheer is overgedragen.
Wonderlijke man, intens verhaal. Al vanaf de eerste vertoonde foto zat ik er vol in: ik kende die reportage van die Braziliaanse goudmijnen. Zo zag ik meer bekend werk voorbij komen. Fraai verhaal, een visueel feestje ook.
Ik geef het je te doen: een documentaire maken over een fotograaf. En die dan ook nog eens boeiend te laten zijn. Hoe vertaal je die statische momentopnamen naar bewegend beeld? Hoe vertoon je op een groot doek wat de intenties en de drijfveren zijn van een foto-kunstenaar?
Wim Wenders flikt het en volgens mij kan dat alleen maar doordat hij zijn eigen onderwerp mateloos bewondert.
Sebastia Salgado is een Braziliaanse fotograaf die het allemaal heeft gezien en gedaan. Vakmatig gegroeid in het hippie-tijdperk laat hij langzaam zijn maatschappelijke bewustwording bepalen wat hij gaat vastleggen: hij trekt de arme werelddelen in, hij gaat op zoek naar ongerepte volkeren, hij doet oorlogen en rampen. Langzamerhand heeft dat zijn geest en hoofd gevuld en als het eenmaal te vol wordt, gaat hij over op natuurfotografie. Eervol gebied natuurlijk: met een scherp oog als het zijne legt ie dingen vast die anderen niet of niet zó zien.
Het meest interessante deel komt aan het eind als Salgado toont waar hij nu mee bezig is: geen fotografie meer, nee: de strijd tegen ontbossing in zijn geliefde Brazilië. Wat begon als herplanten van boompjes op de oude boerderij van zijn vader groeide uit tot een beschermd natuurpark waarvan inmiddels het beheer is overgedragen.
Wonderlijke man, intens verhaal. Al vanaf de eerste vertoonde foto zat ik er vol in: ik kende die reportage van die Braziliaanse goudmijnen. Zo zag ik meer bekend werk voorbij komen. Fraai verhaal, een visueel feestje ook.
dinsdag, december 09, 2014
The Darjeeling Limited- Wes Anderson
The Darjeeling Limited op IMDb
Grote successen vierde hij de afgelopen jaren met "Moonrise Kingdom" en vooral "The Grand Budapest Hotel" , maar deze film bewijst dat Anderson het ook allemaal heeft moeten leren.
Pijnlijk onleuk is deze film over drie broers die, een jaar na het overlijden van hun vader, een treinreis door India maken om de banden met elkaar te verstevigen. De onderlinge verschillen , de pikorde , het komt allemaal aan bod en natuurlijk zitten er wel een paar echte vondsten in, maar over het algemeen is het te lauw en te voorspelbaar om goed te zijn.
Bonje in de trein, bezoeken aan tempels en zelfs een heuse heldendaad. Het passeert allemaal de revue tijdens de reis die uiteindelijk zelfs leidt tot een bezoek aan hun moeder, die ergens in een Himalaya-klooster het geluk aan het zoeken is.
Owen Wilson, Adrian Brody, Jason Schwartzman, Anjelica Huston, Bill Murray: aan de namen ligt het niet. Aan de poging tot absurdisme ook niet. Maar het komt er niet allemaal uit.
Grote successen vierde hij de afgelopen jaren met "Moonrise Kingdom" en vooral "The Grand Budapest Hotel" , maar deze film bewijst dat Anderson het ook allemaal heeft moeten leren.
Pijnlijk onleuk is deze film over drie broers die, een jaar na het overlijden van hun vader, een treinreis door India maken om de banden met elkaar te verstevigen. De onderlinge verschillen , de pikorde , het komt allemaal aan bod en natuurlijk zitten er wel een paar echte vondsten in, maar over het algemeen is het te lauw en te voorspelbaar om goed te zijn.
Bonje in de trein, bezoeken aan tempels en zelfs een heuse heldendaad. Het passeert allemaal de revue tijdens de reis die uiteindelijk zelfs leidt tot een bezoek aan hun moeder, die ergens in een Himalaya-klooster het geluk aan het zoeken is.
Owen Wilson, Adrian Brody, Jason Schwartzman, Anjelica Huston, Bill Murray: aan de namen ligt het niet. Aan de poging tot absurdisme ook niet. Maar het komt er niet allemaal uit.
The look of love - Michael Winterbottom
The look of love op IMDb
Na het zien van deze en de hierboven genoteerde Wes Anderson-film schreef ik gisteren dat blijkt dat beide gerenommeerde regisseurs blijkbaar ook niet de gouden formule in handen hebben. Ik smulde van eerdere films van ze , maar had gisteren blijkbaar een ongelukkige hand van kiezen.
De uitermate productieve Michael Winterbottom grijpt voor deze film terug op zijn 24hourpartypeople-ster Steve Coogan. Die speelt opnieuw een nachtclubeigenaar (en opnieuw een die echt bestaan heeft), maar dit keer is hij daarnaast ook uitgever, theatermaker, scenarist en wat dies meer zij. Alle producties die hij maakt en bedenkt, alle clubs die hij bezit en alle panden die hij verzamelt, ze staan allemaal in het teken van de erotiek en de seks. Stripteasetenten, revuetheaters bevolkten in de jaren 60, 70 en 80 de Londonse wijk Soho. Ze overheersten zelfs in het straatbeeld.
De Paul Raymond die Coogan hier weergeeft, was de grootste van hen allemaal. Hij bezat de halve wijk, at in de duurste restaurants en had de faam dat hij veel van zijn danseressen eerst zelf uitprobeerde om te kijken of ze wel verleidelijk genoeg waren voor zijn podia.
Zakelijk is veel koek en ei, maar Raymond heeft het thuis niet op de rit. Zijn vrouw vergeeft hem veel, maar ze vertrekt als hij echt blijkt te vallen voor een van zijn dames. Zoonlief gaat mee maar dochterlief blijft trouw aan papa. Hij verzint een song&dance-act voor haar, maar het blijkt hoog gegrepen. Het gaat mis als ze de drugs ontdekt uit onvrede om haar artistieke vermogens.
Les van de film is "Can't buy me love". Raymond heeft alles en zelfs meer dan dat ,maar hij kan het geluk voor zijn gezin niet kopen.
Na het zien van deze en de hierboven genoteerde Wes Anderson-film schreef ik gisteren dat blijkt dat beide gerenommeerde regisseurs blijkbaar ook niet de gouden formule in handen hebben. Ik smulde van eerdere films van ze , maar had gisteren blijkbaar een ongelukkige hand van kiezen.
De uitermate productieve Michael Winterbottom grijpt voor deze film terug op zijn 24hourpartypeople-ster Steve Coogan. Die speelt opnieuw een nachtclubeigenaar (en opnieuw een die echt bestaan heeft), maar dit keer is hij daarnaast ook uitgever, theatermaker, scenarist en wat dies meer zij. Alle producties die hij maakt en bedenkt, alle clubs die hij bezit en alle panden die hij verzamelt, ze staan allemaal in het teken van de erotiek en de seks. Stripteasetenten, revuetheaters bevolkten in de jaren 60, 70 en 80 de Londonse wijk Soho. Ze overheersten zelfs in het straatbeeld.
De Paul Raymond die Coogan hier weergeeft, was de grootste van hen allemaal. Hij bezat de halve wijk, at in de duurste restaurants en had de faam dat hij veel van zijn danseressen eerst zelf uitprobeerde om te kijken of ze wel verleidelijk genoeg waren voor zijn podia.
Zakelijk is veel koek en ei, maar Raymond heeft het thuis niet op de rit. Zijn vrouw vergeeft hem veel, maar ze vertrekt als hij echt blijkt te vallen voor een van zijn dames. Zoonlief gaat mee maar dochterlief blijft trouw aan papa. Hij verzint een song&dance-act voor haar, maar het blijkt hoog gegrepen. Het gaat mis als ze de drugs ontdekt uit onvrede om haar artistieke vermogens.
Les van de film is "Can't buy me love". Raymond heeft alles en zelfs meer dan dat ,maar hij kan het geluk voor zijn gezin niet kopen.
zondag, december 07, 2014
My old lady - Israel Horovitz
My Old Lady op IMDb
Gelukkig zag ik enkele uren daarvoor een film die me wél bijbleef, die me verraste ook.
Waar ik heenging met de veronderstelling een komedie te gaan zien, verliet ik de zaal met een stevig positieve indruk van het menselijk drama dat ik zojuist had aanschouwd.
Tuurlijk, als Kevin Kline in de film zit weet je dat er wat kolderkomische momenten in zullen zitten qua bekkentrekken en afwijkend gedrag, maar juist Kline groeide wat mij betreft in de film en liet uiteindelijk een echt serieuze acteursrol zien.
Man arriveert in Parijs. Berooid en alleen. Het enige wat hij nog heeft is een briefje met een adres van een appartement. Dat blijkt zijn vader hem te hebben nagelaten. Insteek is dat appartement rap te verkopen en met dat geld alsnog iets van zijn resterende levensjaren te gaan maken.
Dat gaat zomaar niet: in het appartement blijkt een dame te wonen die een slimme verkoop heeft gedaan volgens een beproefde Franse clausule: bij de koop wordt afgesproken dat de verkoper er tot zijn dood in mag blijven wonen en recht heeft op een toelage, na overlijden valt dan alles toe aan de koper.
U snapt: de oude dame is fit en vief en de man heeft het geld niet om haar nog jarenlang van een toelage te voorzien. Als dan ook nog blijkt dat de dame een dochter heeft die inwoont en als een leeuwin de rechten van haar moeder verdedigt, is het conflict aanstaande. Al snel blijkt dat het financiële stuk niet het enige verhaal is dat het drietal tegen elkaar opzet, maar ook bindt.
Erg sterk uiteengezet, een kammerspiel dat groeit naar zwaar sociaal drama. Me like!
Naast Kevin Kline ook de favoriete actrice van mijn vrouw (Kristen Scott Thomas) en de altijd sterk acterende Maggie Smith als de grand old lady. Laat je verrassen door deze fijne rolprent.
Gelukkig zag ik enkele uren daarvoor een film die me wél bijbleef, die me verraste ook.
Waar ik heenging met de veronderstelling een komedie te gaan zien, verliet ik de zaal met een stevig positieve indruk van het menselijk drama dat ik zojuist had aanschouwd.
Tuurlijk, als Kevin Kline in de film zit weet je dat er wat kolderkomische momenten in zullen zitten qua bekkentrekken en afwijkend gedrag, maar juist Kline groeide wat mij betreft in de film en liet uiteindelijk een echt serieuze acteursrol zien.
Man arriveert in Parijs. Berooid en alleen. Het enige wat hij nog heeft is een briefje met een adres van een appartement. Dat blijkt zijn vader hem te hebben nagelaten. Insteek is dat appartement rap te verkopen en met dat geld alsnog iets van zijn resterende levensjaren te gaan maken.
Dat gaat zomaar niet: in het appartement blijkt een dame te wonen die een slimme verkoop heeft gedaan volgens een beproefde Franse clausule: bij de koop wordt afgesproken dat de verkoper er tot zijn dood in mag blijven wonen en recht heeft op een toelage, na overlijden valt dan alles toe aan de koper.
U snapt: de oude dame is fit en vief en de man heeft het geld niet om haar nog jarenlang van een toelage te voorzien. Als dan ook nog blijkt dat de dame een dochter heeft die inwoont en als een leeuwin de rechten van haar moeder verdedigt, is het conflict aanstaande. Al snel blijkt dat het financiële stuk niet het enige verhaal is dat het drietal tegen elkaar opzet, maar ook bindt.
Erg sterk uiteengezet, een kammerspiel dat groeit naar zwaar sociaal drama. Me like!
Naast Kevin Kline ook de favoriete actrice van mijn vrouw (Kristen Scott Thomas) en de altijd sterk acterende Maggie Smith als de grand old lady. Laat je verrassen door deze fijne rolprent.
De president - Erik de Bruyn
De President op IMDb
Niet te hachelen zo slecht dit. Ergens , het zal in de tijd van Costa en Volle Maan geweest zijn, is er in de Nederlandse filmindustrie een productieproces ontstaan dat een halfbakken idee koppelde aan nationale tv-sterretjes en soapies. Als we daar dan een beetje grappige film omheen bouwen, zit de zaal vol. Deze film put uit de hoek van ShoufShoufHabibi, dat dan in ieder geval nog de eer krijgt een oorspronkelijk idee te bevatten.
Een illegale Marokkaan zucht onder het zware werk voor een foute koppelbaas. Met een aantal Roemeense mannen woont hij in een kampje, waar op een gegeven moment brand uitbreekt. Als hij dan twee mensen uit de vuurzee redt, wordt hij een held.
De politiek stort zich erop , waarbij de populist van dienst hem al snel inpalmt. Hi groeit uit tot nationaal symbool en wordt uiteindelijk zelfs verkozen tot president. Tja.
Dan is er ook nog een liefdesontwikkeling in het verhaal, want het meisje dat hij redt is net zo illegaal als hij. Hij gaat naar haar op zoek en wil samen met haar het land veranderen. Of zo of zo of zo.
Spijtig. Er zal vast een publiek voor zijn.
Niet te hachelen zo slecht dit. Ergens , het zal in de tijd van Costa en Volle Maan geweest zijn, is er in de Nederlandse filmindustrie een productieproces ontstaan dat een halfbakken idee koppelde aan nationale tv-sterretjes en soapies. Als we daar dan een beetje grappige film omheen bouwen, zit de zaal vol. Deze film put uit de hoek van ShoufShoufHabibi, dat dan in ieder geval nog de eer krijgt een oorspronkelijk idee te bevatten.
Een illegale Marokkaan zucht onder het zware werk voor een foute koppelbaas. Met een aantal Roemeense mannen woont hij in een kampje, waar op een gegeven moment brand uitbreekt. Als hij dan twee mensen uit de vuurzee redt, wordt hij een held.
De politiek stort zich erop , waarbij de populist van dienst hem al snel inpalmt. Hi groeit uit tot nationaal symbool en wordt uiteindelijk zelfs verkozen tot president. Tja.
Dan is er ook nog een liefdesontwikkeling in het verhaal, want het meisje dat hij redt is net zo illegaal als hij. Hij gaat naar haar op zoek en wil samen met haar het land veranderen. Of zo of zo of zo.
Spijtig. Er zal vast een publiek voor zijn.
vrijdag, december 05, 2014
Ne me quitte pas- Sabine Lubbe Bakker/ Niels van Koevorden
Ne me quitte pas op IMDb
Interessanter was de andere film die ik gisteravond bekeek. Een docudrama, noemen we dit. Het is documentarisch opgezet, maar het verhaal lijkt te zeer bedacht en verzonnen om helemaal waar te kunnen zijn.
Twee Belgische mannen, de een Waal en de ander Vlaming , leven met overtuiging de zelfkant des levens. Afgekeurd door de maatschappij, uit de relatie gestoten, nog net niet have- en dakloos. Een enkel middel redt en rest hen: alcohol.
In grote hoeveelheden en met grote regelmatig is de liquide vriend hun bindmiddel. De film lijkt een soort "Leaving Las Bruxelles" te worden als plots een van de twee een moment van inkeer krijgt. Hij wil het nog één keer proberen, nog één keer een vader voor zijn kinderen te zijn en een bezoekregeling tot een goed einde te brengen. Hij gaat in de detox.
De enige die hem daar bezoekt, is zijn drinkebroeder. Ze blijven in contact en na afronding van zijn periode van onthouding komen ze ook weer bij elkaar over de vloer. Ik zeg: tijdbom.
Hoewel bij vlagen iets te langdradig was dit toch een interessante kijkbeleving.Speelden deze mannen nu zichzelf? Speelden ze een rol? Hoe diep is België gezonken? Overdenkingen....
Interessanter was de andere film die ik gisteravond bekeek. Een docudrama, noemen we dit. Het is documentarisch opgezet, maar het verhaal lijkt te zeer bedacht en verzonnen om helemaal waar te kunnen zijn.
Twee Belgische mannen, de een Waal en de ander Vlaming , leven met overtuiging de zelfkant des levens. Afgekeurd door de maatschappij, uit de relatie gestoten, nog net niet have- en dakloos. Een enkel middel redt en rest hen: alcohol.
In grote hoeveelheden en met grote regelmatig is de liquide vriend hun bindmiddel. De film lijkt een soort "Leaving Las Bruxelles" te worden als plots een van de twee een moment van inkeer krijgt. Hij wil het nog één keer proberen, nog één keer een vader voor zijn kinderen te zijn en een bezoekregeling tot een goed einde te brengen. Hij gaat in de detox.
De enige die hem daar bezoekt, is zijn drinkebroeder. Ze blijven in contact en na afronding van zijn periode van onthouding komen ze ook weer bij elkaar over de vloer. Ik zeg: tijdbom.
Hoewel bij vlagen iets te langdradig was dit toch een interessante kijkbeleving.Speelden deze mannen nu zichzelf? Speelden ze een rol? Hoe diep is België gezonken? Overdenkingen....
Uncle Kent - Joe Swanberg
Niet heel geslaagde film over internetdating. Beginnend veertiger probeert wanhopig om te slapen met de dame in die hij voor een weekend in huis uitgenodigd heeft (via internet inderdaad).
Zij moet er niets van weten, want meer lesbisch dan bi, en wil wel veel met hem praten maar verder niet.
Oplossing blijkt te zijn als ze - opnieuw via datingsites- een extra dame uitnodigen, die de verbindende schakel tussen de twee zou kunnen gaan vormen. Veel pogingen tot gefröbel, maar weinig toenadering.
Niet echt spectaculair.
donderdag, december 04, 2014
Zwart als roet (Our Colonial Hangover) - Sunny Bergman
Zwart als roet op IMDb
Net als het onderwerp van deze documentaire, is ie zelf spraakmakend en discutabel. Mensen spreken over vooringenomenheid, mensen spreken over "blind links activisme', mensen spreken. Mensen spreken.
Bergman beschrijft de weg die ze volgt als ze begint haar sympathie uit te spreken die Zwarte Piet uit het Sinterklaasfeest wil halen wegens racisme. Zij dacht er zelf blijkbaar al langer zo over en vindt dat die mening niet alleen door gekleurde mensen moet worden uitgedragen als zij niet de enige zijn die er zo over denken.
Systematisch toont ze aan hoe subtiel racisme in onze samenleving verweven zit. En uiteraard is van iedereen de verdediging "Ik ben geen racist, maar....". DAT is de grote boodschap van deze docu en daarom is belangrijk. En - wat mij betreft- goed.
Schitterende hoogtepunten zijn wat mij betreft de twee cases die ze in de docu aanvoert: met Sint en twee geschminkte Pieten door London lopen om te kijken of men daar óók inziet dat het niet racistisch is doch schoorsteenroet. Ze worden nog net niet tegen het plaveisel geslagen, maar ontvangen ferme tegenreacties op hun verkleedpartij.
Andere is een sociaal experiment in het Vondelpark: 3 eender geklede mannen zagen een fietsketting los, midden tussen het volk. Waar de blanke man geen strobreed in de weg wordt gelegd (en zelfs hulp wordt geboden) , krijgen de Noordafrikaanse en de Afrikaanse man te maken met politie, met fotograferende mensen en met voorbijgangers die ronduit vragen "is die fiets wel van jou?".
Het is hard, mensen, maar ze toont aan dat het er zit. Niet iets om van te schrikken, maar ook niet langer mogelijk om te ontkennen: de blanke mens heeft een kern van racisme en superioriteit in zich gebakken zitten. White privilige, it is.
Ik vond m sterk, deze documentaire.
Net als het onderwerp van deze documentaire, is ie zelf spraakmakend en discutabel. Mensen spreken over vooringenomenheid, mensen spreken over "blind links activisme', mensen spreken. Mensen spreken.
Bergman beschrijft de weg die ze volgt als ze begint haar sympathie uit te spreken die Zwarte Piet uit het Sinterklaasfeest wil halen wegens racisme. Zij dacht er zelf blijkbaar al langer zo over en vindt dat die mening niet alleen door gekleurde mensen moet worden uitgedragen als zij niet de enige zijn die er zo over denken.
Systematisch toont ze aan hoe subtiel racisme in onze samenleving verweven zit. En uiteraard is van iedereen de verdediging "Ik ben geen racist, maar....". DAT is de grote boodschap van deze docu en daarom is belangrijk. En - wat mij betreft- goed.
Schitterende hoogtepunten zijn wat mij betreft de twee cases die ze in de docu aanvoert: met Sint en twee geschminkte Pieten door London lopen om te kijken of men daar óók inziet dat het niet racistisch is doch schoorsteenroet. Ze worden nog net niet tegen het plaveisel geslagen, maar ontvangen ferme tegenreacties op hun verkleedpartij.
Andere is een sociaal experiment in het Vondelpark: 3 eender geklede mannen zagen een fietsketting los, midden tussen het volk. Waar de blanke man geen strobreed in de weg wordt gelegd (en zelfs hulp wordt geboden) , krijgen de Noordafrikaanse en de Afrikaanse man te maken met politie, met fotograferende mensen en met voorbijgangers die ronduit vragen "is die fiets wel van jou?".
Het is hard, mensen, maar ze toont aan dat het er zit. Niet iets om van te schrikken, maar ook niet langer mogelijk om te ontkennen: de blanke mens heeft een kern van racisme en superioriteit in zich gebakken zitten. White privilige, it is.
Ik vond m sterk, deze documentaire.
woensdag, december 03, 2014
Disconnect- Henry Alex Rubin
Disconnect op IMDb
Ook deze van de Sundance-zender geplukt. Deze was goed, of op zijn minst zeer intrigerend. Over internet valt van alles te zeggen, dus ook mindere zaken. Deze film mozaiekt een aantal verhalen aan elkaar die als gemene deler hebben dat mensen last hebben van internet: internetfraude, internetpesten, internetsex, internetopsporing. Mensen komen in de knel met de vrijheden en de mogelijkheden van internet, waar anderen juist weer onbegrensde ruimte en kansen in zien.
Er zijn :
- het echtpaar dat slachtoffer wordt van creditcardmisbruik nadat de dame in een internetforum op een link van een medebezoeker klikt. Daarmede installeert ze malware op haar computer waardoor het huishoudpotje van het jonge - door een sterfgeval toch al zo getroffen- gezin ineens leeg is. Deurwaarders , gedwongen verkoop, the whole shebang. De man groeit in woede en besluit via een detective de dader op te sporen en het recht in eigen hand te nemen.
- het tienerjongetje dat op school een buitenbeentje is maar toch contact krijgt met een meisje. Achter dat meisje blijkt een vals facebookprofiel te schuilen, waar twee schoolgenootjes de reacties van de jongen gebruiken om hem op school voor lul te zetten. Hetgeen leidt tot een zelfmoordpoging. En de - late- inkeer van de dadertjes.
- een journaliste wil hét item maken waardoor ze eindelijk doorbreekt en van de kleine lokale tv-zender kan overstappen naar nationale televisie. Ze begeeft zich in de grimmige wereld van internetsex en krijgt contact met een webcam-jongen. Ze haalt hem over om undercover zijn verhaal te vertellen, waarna voor hem de hel begint van jagende FBI'ers en wantrouwen binnen zijn oude kringetje van mede-internetsexers en de exploitant van de webcamsite.
U snapt, het is een zwart drama, het komt op sommige punten bij elkaar (zoals het in een beetje mozaiekfilm hoort) en u snapt ook dat sommige zaken goed aflopen.
Ik zat er goed in, vond het een boeiende film.
Ook deze van de Sundance-zender geplukt. Deze was goed, of op zijn minst zeer intrigerend. Over internet valt van alles te zeggen, dus ook mindere zaken. Deze film mozaiekt een aantal verhalen aan elkaar die als gemene deler hebben dat mensen last hebben van internet: internetfraude, internetpesten, internetsex, internetopsporing. Mensen komen in de knel met de vrijheden en de mogelijkheden van internet, waar anderen juist weer onbegrensde ruimte en kansen in zien.
Er zijn :
- het echtpaar dat slachtoffer wordt van creditcardmisbruik nadat de dame in een internetforum op een link van een medebezoeker klikt. Daarmede installeert ze malware op haar computer waardoor het huishoudpotje van het jonge - door een sterfgeval toch al zo getroffen- gezin ineens leeg is. Deurwaarders , gedwongen verkoop, the whole shebang. De man groeit in woede en besluit via een detective de dader op te sporen en het recht in eigen hand te nemen.
- het tienerjongetje dat op school een buitenbeentje is maar toch contact krijgt met een meisje. Achter dat meisje blijkt een vals facebookprofiel te schuilen, waar twee schoolgenootjes de reacties van de jongen gebruiken om hem op school voor lul te zetten. Hetgeen leidt tot een zelfmoordpoging. En de - late- inkeer van de dadertjes.
- een journaliste wil hét item maken waardoor ze eindelijk doorbreekt en van de kleine lokale tv-zender kan overstappen naar nationale televisie. Ze begeeft zich in de grimmige wereld van internetsex en krijgt contact met een webcam-jongen. Ze haalt hem over om undercover zijn verhaal te vertellen, waarna voor hem de hel begint van jagende FBI'ers en wantrouwen binnen zijn oude kringetje van mede-internetsexers en de exploitant van de webcamsite.
U snapt, het is een zwart drama, het komt op sommige punten bij elkaar (zoals het in een beetje mozaiekfilm hoort) en u snapt ook dat sommige zaken goed aflopen.
Ik zat er goed in, vond het een boeiende film.
A teacher - Hannah Fidell
A teacher op IMDb
Ben me wat meer aan het toeleggen op de vertoonde films op het Sundance-kanaal van Film1. Dat kanaal- vernoemd naar het "alternatieve" filmfestival in de VS- vertoont meer arthouse-titels dan de andere en zou daarmee dus automatisch meer in míjn straatje moeten liggen.
Gisteren probeerde ik er twee.
Deze film hield me nét lang genoeg geboeid om niet af te haken, iets waar ik halverwege nog over zat te twijfelen. Het verhaaltje van de highschool-lerares die een affaire begint met een leerling en weet dat zulks niet in goede aarde kan vallen, werd iets te simpel neergezet.
Op een gegeven moment kantelt de film en begint bij de lerares de twijfel. Ze begint de jongen af te stoten uit angst voor praatjes, ze kapt de verhouding af maar kan niet zonder. En dán begint het betere deel van de film. Ze raakt vertwijfeld: ze heeft nu wel "het goede" gedaan maar heeft ze daar ook goed aan gedaan? Voor zichzelf bijvoorbeeld. Ze moet handelen.
Ben me wat meer aan het toeleggen op de vertoonde films op het Sundance-kanaal van Film1. Dat kanaal- vernoemd naar het "alternatieve" filmfestival in de VS- vertoont meer arthouse-titels dan de andere en zou daarmee dus automatisch meer in míjn straatje moeten liggen.
Gisteren probeerde ik er twee.
Deze film hield me nét lang genoeg geboeid om niet af te haken, iets waar ik halverwege nog over zat te twijfelen. Het verhaaltje van de highschool-lerares die een affaire begint met een leerling en weet dat zulks niet in goede aarde kan vallen, werd iets te simpel neergezet.
Op een gegeven moment kantelt de film en begint bij de lerares de twijfel. Ze begint de jongen af te stoten uit angst voor praatjes, ze kapt de verhouding af maar kan niet zonder. En dán begint het betere deel van de film. Ze raakt vertwijfeld: ze heeft nu wel "het goede" gedaan maar heeft ze daar ook goed aan gedaan? Voor zichzelf bijvoorbeeld. Ze moet handelen.
maandag, december 01, 2014
Whiplash - Damien Chazelle
Whiplash op IMDb
Zeer sterke film over ambitie, over macht en gedrevenheid. En, niet onbelangrijk, over de beste willen zijn en niet met middelmaat genoeg nemen.
Andrew is een jonge conservatoriumstudent die de beste wil worden. De beste drummer, wel te verstaan. Hij zit uren in zijn oefenhok en wordt opgemerkt door Terence Fletcher. Deze leraar/dirigent heeft een reputatie zijn conservatoriumband samen te stellen op basis van alleen excellente prestaties. Ritme, gehoor, toon, discipline, dienstbaarheid : slechts met de juiste mix van deze ingrediënten verdien je een plekje in de groep die de wedstrijden langs gaat om de eer van het conservatorium te verdedigen.
Fletcher is spartaans, Fletcher is onmenselijk en onredelijk, Fletcher is zelfs onbehoorlijk. Fouten maken betekent tot de grond toe afgemaakt te worden, te worden beledigd en, ultieme consequentie, verwijderd uit de band of zelfs van de opleiding.
Andrew ontwikkelt een haat/liefde verhouding met die rare man. Hij zegt z'n ontluikende verkering op en gaat aan de slag: hij moet en zal in die band, hij moet en zal de jazzdrummer worden waar jaren later nog over gesproken wordt. Fletcher ruikt dat, misbruikt dat en kleineert hem waar hij kan. Het loopt uit op een clash.
Schitterende film, met een onnavolgbaar goede rol van J.K, Simmons als Terence Fletcher. Film zoals film is bedoeld: het zuigt je op in een verhaal dat niet per se het jouwe hoeft te zijn, als je je maar kunt inleven in de confrontatie der hoofdpersonen. Sterk eindlijstjeswerk .
Zeer sterke film over ambitie, over macht en gedrevenheid. En, niet onbelangrijk, over de beste willen zijn en niet met middelmaat genoeg nemen.
Andrew is een jonge conservatoriumstudent die de beste wil worden. De beste drummer, wel te verstaan. Hij zit uren in zijn oefenhok en wordt opgemerkt door Terence Fletcher. Deze leraar/dirigent heeft een reputatie zijn conservatoriumband samen te stellen op basis van alleen excellente prestaties. Ritme, gehoor, toon, discipline, dienstbaarheid : slechts met de juiste mix van deze ingrediënten verdien je een plekje in de groep die de wedstrijden langs gaat om de eer van het conservatorium te verdedigen.
Fletcher is spartaans, Fletcher is onmenselijk en onredelijk, Fletcher is zelfs onbehoorlijk. Fouten maken betekent tot de grond toe afgemaakt te worden, te worden beledigd en, ultieme consequentie, verwijderd uit de band of zelfs van de opleiding.
Andrew ontwikkelt een haat/liefde verhouding met die rare man. Hij zegt z'n ontluikende verkering op en gaat aan de slag: hij moet en zal in die band, hij moet en zal de jazzdrummer worden waar jaren later nog over gesproken wordt. Fletcher ruikt dat, misbruikt dat en kleineert hem waar hij kan. Het loopt uit op een clash.
Schitterende film, met een onnavolgbaar goede rol van J.K, Simmons als Terence Fletcher. Film zoals film is bedoeld: het zuigt je op in een verhaal dat niet per se het jouwe hoeft te zijn, als je je maar kunt inleven in de confrontatie der hoofdpersonen. Sterk eindlijstjeswerk .
vrijdag, november 28, 2014
The act of killing- Joshua Oppenheimer
The Act of Killing op IMDb
Tussendoor zag ik ook nog deze documentaire de afgelopen week. Ik bekeek hem in delen, omdat ik hem te onwerkelijk vond om waar te zijn. Te gruwelijk ook bij vlagen.
Toch is het waar, het is zo gebeurd.
Doodseskaders waardden door IndonesiË, tijdens de politieke zuiveringen van de jaren 50 en 60. Communisten, ongelovigen, tegenstanders van de regering. Iedereen moest er aan geloven.
De regering betaalde mensen die bereid waren om hun medeburgers over de kling te jagen, of dat nou humaan gebeurde of op de meest gruwelijke manier.
De moordenaars zelf, inmiddels aan hun oude dag toe, komen aan het woord en doe via re-enacting de oude tijd herleven. Ze spelen de scenes van toen na, waar die scenes van toen vaak al nagespeelde maffiafilm-scenes waren.
Gruwelijk om te zien hoe makkelijk er wordt gesproken over deze moorden. Slechts bij een enkeling breekt het lijntje na zoveel jaren: die is bang dat hij er ooit op afgerekend gaat worden, die beseft dat hij kinderen van hun ouders en hun toekomst heeft beroofd, die beseft dat hij niet alleen levens genomen, maar ook andere levens verwoest heeft.
Griezelig waar. De docu won dan ook prijzen.
Tussendoor zag ik ook nog deze documentaire de afgelopen week. Ik bekeek hem in delen, omdat ik hem te onwerkelijk vond om waar te zijn. Te gruwelijk ook bij vlagen.
Toch is het waar, het is zo gebeurd.
Doodseskaders waardden door IndonesiË, tijdens de politieke zuiveringen van de jaren 50 en 60. Communisten, ongelovigen, tegenstanders van de regering. Iedereen moest er aan geloven.
De regering betaalde mensen die bereid waren om hun medeburgers over de kling te jagen, of dat nou humaan gebeurde of op de meest gruwelijke manier.
De moordenaars zelf, inmiddels aan hun oude dag toe, komen aan het woord en doe via re-enacting de oude tijd herleven. Ze spelen de scenes van toen na, waar die scenes van toen vaak al nagespeelde maffiafilm-scenes waren.
Gruwelijk om te zien hoe makkelijk er wordt gesproken over deze moorden. Slechts bij een enkeling breekt het lijntje na zoveel jaren: die is bang dat hij er ooit op afgerekend gaat worden, die beseft dat hij kinderen van hun ouders en hun toekomst heeft beroofd, die beseft dat hij niet alleen levens genomen, maar ook andere levens verwoest heeft.
Griezelig waar. De docu won dan ook prijzen.
Before Sunrise- Richard Linklater
Before Sunrise op IMDb
Voor mij is 2014 filmisch gesproken het jaar van Richard Linklater. Ik zag al twee films van hem dit jaar, waaronder mijn onbetwiste nummer 1 voor de top100 van het jaar. Gister zag ik de derde: ivm het succes van Boyhood zond Filmnet de Before-trilogie uit. Gisteren zag ik deel 1, de andere twee staan al te popelen op de harddisk.
Bijna twintig jaar oud deze, ik zag hem niet eerder. Ik vond hem sterk, indrukwekkende praatfilm. En daar houd ik van. Sterk acteerwerk bovendien, vooral van Julie Delpy wat mij betreft. Zin in de andere twee delen.
Het verhaal? Twee jongelingen ontmoetten elkaar bij toeval in een internationale trein, ze raken aan de praat. Hij moet in Wenen uitstappen om terug te vliegen naar de VS, zij is na familiebezoek in Budapest onderweg naar Parijs waar ze woont.
Hun gesprek is indringend, veeleisend en de man trekt de stoute schoenen aan: waarom stap je niet met mij uit in Wenen, zodat we 1 dag samen doorbrengen en jij morgen weer doorreist? Als het niks wordt, pak je gewoon eerder de trein. Maar als het leuk is, dan hebben we allebei een dag om nooit te vergeten.
Ze doet het, ze gaan aan de wandel door het oude Wenen. De gesprekken gaan van toekomstverwachtingen naar ontboezemingen over eerste liefdes of seksuele ervaringen. U snapt het: niet alleen de gesprekken worden intiemer en bovenin het reuzenrad volgt de eerste kus. Het gaat verder.
Die ene dag - en die zwoele , met rode wijn overgoten, nacht - blijken te kort. Met pijn in het hart nemen ze bij de trein afscheid. Nee, we gaan geen contact houden. Of zullen we hier over vijf jaar gewoon weer staan? Of over een half jaar?
Schitterend gegeven, en geen regissuer die hier zoveel langlopende levenslijnen uit kan halen als Linklater. Ik ben postiuum overtuigd van het belang van deze film.
Voor mij is 2014 filmisch gesproken het jaar van Richard Linklater. Ik zag al twee films van hem dit jaar, waaronder mijn onbetwiste nummer 1 voor de top100 van het jaar. Gister zag ik de derde: ivm het succes van Boyhood zond Filmnet de Before-trilogie uit. Gisteren zag ik deel 1, de andere twee staan al te popelen op de harddisk.
Bijna twintig jaar oud deze, ik zag hem niet eerder. Ik vond hem sterk, indrukwekkende praatfilm. En daar houd ik van. Sterk acteerwerk bovendien, vooral van Julie Delpy wat mij betreft. Zin in de andere twee delen.
Het verhaal? Twee jongelingen ontmoetten elkaar bij toeval in een internationale trein, ze raken aan de praat. Hij moet in Wenen uitstappen om terug te vliegen naar de VS, zij is na familiebezoek in Budapest onderweg naar Parijs waar ze woont.
Hun gesprek is indringend, veeleisend en de man trekt de stoute schoenen aan: waarom stap je niet met mij uit in Wenen, zodat we 1 dag samen doorbrengen en jij morgen weer doorreist? Als het niks wordt, pak je gewoon eerder de trein. Maar als het leuk is, dan hebben we allebei een dag om nooit te vergeten.
Ze doet het, ze gaan aan de wandel door het oude Wenen. De gesprekken gaan van toekomstverwachtingen naar ontboezemingen over eerste liefdes of seksuele ervaringen. U snapt het: niet alleen de gesprekken worden intiemer en bovenin het reuzenrad volgt de eerste kus. Het gaat verder.
Die ene dag - en die zwoele , met rode wijn overgoten, nacht - blijken te kort. Met pijn in het hart nemen ze bij de trein afscheid. Nee, we gaan geen contact houden. Of zullen we hier over vijf jaar gewoon weer staan? Of over een half jaar?
Schitterend gegeven, en geen regissuer die hier zoveel langlopende levenslijnen uit kan halen als Linklater. Ik ben postiuum overtuigd van het belang van deze film.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...