A Vigilante op IMDb (5,8)
Een naargeestig verhaal. Daarmee nog niet meteen een slechte film, maar vrolijk word je er niet van.
Sadie is vigilante, een waakzame strijder. Waar ze tegen strijdt? Tegen huiselijk geweld. Ze komt vrouwen te hulp die leven met een gewelddadige man, ze 'bevrijdt' ze uit hun relatie en dwingt af dat de man ze hierna met rust laat. Een enkele keer doet ze dat trouwens ook bij gewelddadige moeders, die hun kinderen het leven zuur maken.
Geen vrolijk geheel dus, en het moet natuurlijk ergens vandaan komen. We leren hoe Sadie zo gekomen is, waarom ze zich na de aanvankelijke zelfhulpgroepen uiteindelijk bekwaamt in vecht- en krachtsporten. Ze maakt zich weerbaar , zoveel is duidelijk. Naast de hulp aan lotgenoten richt ze zich op de uiteindelijke confrontatie: een ontmoeting met haar agressieve en nare man is onvermijdelijk. En als we de film goed gezien hebbben, weten we op wie we ons geld moeten zetten.
Met : Olivia Wilde, Morgan Spector
vrijdag, februari 28, 2020
The Company You Keep - Robert Redford
Gisteravond herzien, deze stond nog op de schijf. En ik had zin in een goed potje acteerwerk. Ik beschreef de film al eerder, in een
Recensie uit 2014
donderdag, februari 27, 2020
Les Misérables - Ladj Ly
Les Misérables op IMDb (7,8)
7,8. Dat zegt wat , mensen. Ik ben er erg van: films die je doen schudden in je tuig. Films waarbij je zelf rechtop zit aan het eind van de film, met open mond zelfs. Het enige wat ik kon uitkramen, was een langerekt : "zóóóóóóóóóó!". De film heeft niets met de beroemde musical te maken. En toch weer wel, want het allerlaatste shot is een quote uit het beroemde Victur Hugo-boek: "Er zijn geen slechte bloemen, er zijn geen slechte mensen. Er zijn alleen slechte kwekers."
We duiken diep de banlieus van Parijs in, waar ledigheid het opgeschudde oorkussen van de duivel is. Werkloosheid, armoede, raciale en religieuze spanningen. Ga er maar aanstaan om je daar als politie te handhaven, laat staan als bewoner. We reizen mee met een speciaal interventie-team , een drietal waarin alle facetten van de politieteams zijn vertegenwoordigd: multicultureel, inlevend, sociaal bewogen, begripvol. Maar ook: agressief, machtsbelust en autoritair. Als er binnen dit drietal al zoveel spanningen zijn, hoe moeten zij dit dan buiten beeld houden voor de burgers die zij moeten beschermen?
Het gaat mis natuurlijk. Helemaal mis. Een van de bekendere straatschoffies steelt een leeuwenwelpje van een circusterrein, waarop de ganse (zigeuner)circusfamilie verhaal komt halen bij de woonflats waar de Afrikaanse bevolking huist. Die verwijzen naar de moslim-wijken waar de crimineel waarschijnlijk vandaan komt. Door één simpele kwajongensstreek staan drie bevolkingsgroepen in 1 keer lijnrecht en agressief tegenover elkaar, de politie wordt heen en weer gekaatst tussen de belangen. Dat gaat natuurlijk mis, helemaal wanneer blijkt dat die specifieke actie is gefilmd door een drone, die vanuit een van de flats is bestuurd. Er ontstaat een driedubbele zoektocht: de waarheid (die sneuvelt natuurlijk als eerste) , het leeuwenwelpje én de drone moeten allemaal boven water komen.
De scenes zijn druk, scherp en lawaaiig. Waar ik dat een maand geleden bij "Uncut Gems" dé grote irritatiefactor vond, achtte ik het bij deze film volledig op zijn plaats. Onze samenleving staat op spanning, het vereist evenwichtskunst om met elkaar om te blijven gaan.
Met : Damien Bonnard, Alexis Manenti, Djebril Zonga, Issa Perica
7,8. Dat zegt wat , mensen. Ik ben er erg van: films die je doen schudden in je tuig. Films waarbij je zelf rechtop zit aan het eind van de film, met open mond zelfs. Het enige wat ik kon uitkramen, was een langerekt : "zóóóóóóóóóó!". De film heeft niets met de beroemde musical te maken. En toch weer wel, want het allerlaatste shot is een quote uit het beroemde Victur Hugo-boek: "Er zijn geen slechte bloemen, er zijn geen slechte mensen. Er zijn alleen slechte kwekers."
We duiken diep de banlieus van Parijs in, waar ledigheid het opgeschudde oorkussen van de duivel is. Werkloosheid, armoede, raciale en religieuze spanningen. Ga er maar aanstaan om je daar als politie te handhaven, laat staan als bewoner. We reizen mee met een speciaal interventie-team , een drietal waarin alle facetten van de politieteams zijn vertegenwoordigd: multicultureel, inlevend, sociaal bewogen, begripvol. Maar ook: agressief, machtsbelust en autoritair. Als er binnen dit drietal al zoveel spanningen zijn, hoe moeten zij dit dan buiten beeld houden voor de burgers die zij moeten beschermen?
Het gaat mis natuurlijk. Helemaal mis. Een van de bekendere straatschoffies steelt een leeuwenwelpje van een circusterrein, waarop de ganse (zigeuner)circusfamilie verhaal komt halen bij de woonflats waar de Afrikaanse bevolking huist. Die verwijzen naar de moslim-wijken waar de crimineel waarschijnlijk vandaan komt. Door één simpele kwajongensstreek staan drie bevolkingsgroepen in 1 keer lijnrecht en agressief tegenover elkaar, de politie wordt heen en weer gekaatst tussen de belangen. Dat gaat natuurlijk mis, helemaal wanneer blijkt dat die specifieke actie is gefilmd door een drone, die vanuit een van de flats is bestuurd. Er ontstaat een driedubbele zoektocht: de waarheid (die sneuvelt natuurlijk als eerste) , het leeuwenwelpje én de drone moeten allemaal boven water komen.
De scenes zijn druk, scherp en lawaaiig. Waar ik dat een maand geleden bij "Uncut Gems" dé grote irritatiefactor vond, achtte ik het bij deze film volledig op zijn plaats. Onze samenleving staat op spanning, het vereist evenwichtskunst om met elkaar om te blijven gaan.
Met : Damien Bonnard, Alexis Manenti, Djebril Zonga, Issa Perica
maandag, februari 24, 2020
Midsommar - Ari Aster
Midsommar op IMDb (7,2)
Nog steeds komen er meer films uit dan ik zie, dan ik kan zien ook. Om die reden is het handig als je af en toe getipt wordt. Deze film stond bij vele filmliefhebbers hoog in de lijstjes eind vorig jaar, dus ik pakte de kans om de eerste week van roulatie op Netflix te gebruiken om dat gemis weg te werken. Tips zijn immers altijd welkom en ik ga redelijk goed op Florence Pugh, dus negeerde ik het horrorlabel en klikte ik op "SPEEL" .
Dat kwam me duur te staan, althans: ik vond deze film ronduit belachelijk. Een groep Amerikaanse studenten, waaronder een door een heftig familiedrama getroubleerde vrouw, maakt een soort studietrip naar Zweden. Ze gaan daar de rituelen rondom de midzomer-traditie bestuderen, meer specifiek de rituelen die het Harga-volk toepast. Dit blijkt niet gewoon een regionaal clubje te zijn, nee het is een heuse sekte , vol met "oude tradities" en "historische waarden".
Afvalrace begint, de groep dunt "op mysterieuze wijze" steeds meer uit en dat getroubleerde meisje moet natuurlijk de nieuwe zomerkoningin van het dorpje worden. Potsierlijke dansjes en gebruiken krijgen we voorgeschoteld voordat we langzamerhand het einde bereiken. Het einde van de studentengroep in ieder geval.
Met : Florence Pugh, Jack Reynor,
Nog steeds komen er meer films uit dan ik zie, dan ik kan zien ook. Om die reden is het handig als je af en toe getipt wordt. Deze film stond bij vele filmliefhebbers hoog in de lijstjes eind vorig jaar, dus ik pakte de kans om de eerste week van roulatie op Netflix te gebruiken om dat gemis weg te werken. Tips zijn immers altijd welkom en ik ga redelijk goed op Florence Pugh, dus negeerde ik het horrorlabel en klikte ik op "SPEEL" .
Dat kwam me duur te staan, althans: ik vond deze film ronduit belachelijk. Een groep Amerikaanse studenten, waaronder een door een heftig familiedrama getroubleerde vrouw, maakt een soort studietrip naar Zweden. Ze gaan daar de rituelen rondom de midzomer-traditie bestuderen, meer specifiek de rituelen die het Harga-volk toepast. Dit blijkt niet gewoon een regionaal clubje te zijn, nee het is een heuse sekte , vol met "oude tradities" en "historische waarden".
Afvalrace begint, de groep dunt "op mysterieuze wijze" steeds meer uit en dat getroubleerde meisje moet natuurlijk de nieuwe zomerkoningin van het dorpje worden. Potsierlijke dansjes en gebruiken krijgen we voorgeschoteld voordat we langzamerhand het einde bereiken. Het einde van de studentengroep in ieder geval.
Met : Florence Pugh, Jack Reynor,
zaterdag, februari 22, 2020
Tokarev (aka Rage) - Paco Cabezas
Tokarev op IMDb (5,0)
Die goeie ouwe Nicholas Cage. Je kunt hem altijd bellen voor een rol in een lekkere wraakfilm. De kachel brandt lekker, nieuw pak en misschien zelfs nieuwe schoenen. En, niet onbelangrijk: weer een nieuwe vermelding op IMDb, weer een rol toegevoegd aan de lange lijst.
Regisseur Cabezas moet niet lang hebben nagedacht toen hij dit script in handen kreeg: dit is er een met genoeg woede en wraak om meneer Cage de hoofdrol aan te bieden.
Waar kijken we naar? Cage is Paul Maguire, een voormalige crimineel die zich heeft opgewerkt tot succesvol projectontwikkelaar, hij verkeert in hoge kringen. Overduidelijk is er ergens ooit iets in de doofpot gestopt , maar zolang meneer het nu beschaafd houdt, mag hij door ontwikkelen. Letterlijk dus.
Zijn dochter wordt op een dag ontvoerd , Maguire verliest in 1 x alle controle en valt terug in zijn oude agressieve mètier. Hij vertrouwt daarbij op zijn eigen aanleg voor het misdaadvak én op zijn twee trouwe vrienden, die blijkbaar vroeger ook al in zijn bende zaten.
Het loopt verkeerd af met de dochter, Maguire zweert wraak en komt erachter dat een en ander een spel is tussen zijn oude gangbaas en een Russische bende. Zijn dochter is vermoord met een uniek Russisch wapen, een Tokarev, waarvan Maguire slechts een paar bezitters kent. Waaronder hijzelf.
Met: Nicholas Cage, Rachel Nichols, Max Ryan, Michael McGrady, Peter Stormare
Die goeie ouwe Nicholas Cage. Je kunt hem altijd bellen voor een rol in een lekkere wraakfilm. De kachel brandt lekker, nieuw pak en misschien zelfs nieuwe schoenen. En, niet onbelangrijk: weer een nieuwe vermelding op IMDb, weer een rol toegevoegd aan de lange lijst.
Regisseur Cabezas moet niet lang hebben nagedacht toen hij dit script in handen kreeg: dit is er een met genoeg woede en wraak om meneer Cage de hoofdrol aan te bieden.
Waar kijken we naar? Cage is Paul Maguire, een voormalige crimineel die zich heeft opgewerkt tot succesvol projectontwikkelaar, hij verkeert in hoge kringen. Overduidelijk is er ergens ooit iets in de doofpot gestopt , maar zolang meneer het nu beschaafd houdt, mag hij door ontwikkelen. Letterlijk dus.
Zijn dochter wordt op een dag ontvoerd , Maguire verliest in 1 x alle controle en valt terug in zijn oude agressieve mètier. Hij vertrouwt daarbij op zijn eigen aanleg voor het misdaadvak én op zijn twee trouwe vrienden, die blijkbaar vroeger ook al in zijn bende zaten.
Het loopt verkeerd af met de dochter, Maguire zweert wraak en komt erachter dat een en ander een spel is tussen zijn oude gangbaas en een Russische bende. Zijn dochter is vermoord met een uniek Russisch wapen, een Tokarev, waarvan Maguire slechts een paar bezitters kent. Waaronder hijzelf.
Met: Nicholas Cage, Rachel Nichols, Max Ryan, Michael McGrady, Peter Stormare
donderdag, februari 20, 2020
Spike Island - Mat Whitecross
Spike Island op IMDb (6,3)
Na een aantal wat zwaardere films (en na wat forse uurtjes sporten) had ik gisteren zin in iets luchtigers. Iets dat desondanks recht in mijn straatje kwam: Brits én muziekcultuur. Het werd een knusse avond.
We gaan terug naar de vroege jaren 90 , Manchester. Engeland zit nog in de slechte kant van de economische golf, armoede en uitzichtloosheid. In die sociale klasse ontmoeten we een vijftal vrienden, nog net aan scholier, die hun uitvlucht vinden in muziek. In het zelf maken : hun beginnende bandje Shadow Caster lijkt veelbelovend maar moet in Manchester uiteraard van goede huize komen wil het opvallen. Maar ook de andere kant van de muziek komt in beeld: naast zelf actief zijn de jongens ook nog eens idolaat van de "grootste band aller tijden", in ieder geval op dat moment. The Stone Roses: de jongens ademen het. Elk woordje , elk nootje wordt bestudeerd. Zij willen ook zo zijn.
Het toeval wil dat the Roses een mega-concert gepland hebben, iets verderop richting Liverpool. Ze willen graag heen maar hoe kom je aan (geld voor) kaartjes? Elk van de jongeren kent - zoals het hoort- zijn eigen problemen. Hoofdpersoon Tits bijvoorbeeld reist af en aan naar het ziekenhuis, waar zijn vader in diens laatste dagen ligt. Hij wordt verscheurd tussen deze morele plicht, de hunkering naar zijn muziekhelden en ook nog eens door de charmante benadering van een zijn schoolgenootjes die met hem naar het concert wil. Er zal veel moeten wijken, maar naar het concert zullen ze!
Heerlijke muziek in de soundtrack, uiteraard veel Stone Roses maar ook andere Man- en Madchester-bands komen voorbij. Daarnaast ben ik altijd erg geporteerd van een inkijkje in de lowlife-jongerencultuur. Ik zat goed gisteravond.
Met : Elliot Tittensor, Nico Mirallegro, Adam Long, Emilia Clarke
Na een aantal wat zwaardere films (en na wat forse uurtjes sporten) had ik gisteren zin in iets luchtigers. Iets dat desondanks recht in mijn straatje kwam: Brits én muziekcultuur. Het werd een knusse avond.
We gaan terug naar de vroege jaren 90 , Manchester. Engeland zit nog in de slechte kant van de economische golf, armoede en uitzichtloosheid. In die sociale klasse ontmoeten we een vijftal vrienden, nog net aan scholier, die hun uitvlucht vinden in muziek. In het zelf maken : hun beginnende bandje Shadow Caster lijkt veelbelovend maar moet in Manchester uiteraard van goede huize komen wil het opvallen. Maar ook de andere kant van de muziek komt in beeld: naast zelf actief zijn de jongens ook nog eens idolaat van de "grootste band aller tijden", in ieder geval op dat moment. The Stone Roses: de jongens ademen het. Elk woordje , elk nootje wordt bestudeerd. Zij willen ook zo zijn.
Het toeval wil dat the Roses een mega-concert gepland hebben, iets verderop richting Liverpool. Ze willen graag heen maar hoe kom je aan (geld voor) kaartjes? Elk van de jongeren kent - zoals het hoort- zijn eigen problemen. Hoofdpersoon Tits bijvoorbeeld reist af en aan naar het ziekenhuis, waar zijn vader in diens laatste dagen ligt. Hij wordt verscheurd tussen deze morele plicht, de hunkering naar zijn muziekhelden en ook nog eens door de charmante benadering van een zijn schoolgenootjes die met hem naar het concert wil. Er zal veel moeten wijken, maar naar het concert zullen ze!
Heerlijke muziek in de soundtrack, uiteraard veel Stone Roses maar ook andere Man- en Madchester-bands komen voorbij. Daarnaast ben ik altijd erg geporteerd van een inkijkje in de lowlife-jongerencultuur. Ik zat goed gisteravond.
Met : Elliot Tittensor, Nico Mirallegro, Adam Long, Emilia Clarke
woensdag, februari 19, 2020
Hvítur, Hvítur Dagur (A white white day) - Hiynur Palmason
Hvitur Hvitur Dagur op IMdb (7,1)
Soms prijs ik mezelf gelukkig dat ik in ieder geval op filmvlak experimenteel ben. Dat ik een volstrekt onbekende titel van een onbekende regisseur met onbekende spelers uitkies om een winderige rit naar het filmeiland voor te maken. Omdat ik daardoor soms verrast en beloond word. Gisteravond was er zo een, wat was ik blij dat ik voor de minder veilige keuze ging en deze eruit pikte.
Ergens staat geschreven dat "op een witte witte dag" (een dag waar je het onderscheid tussen aarde en hemel niet kunt zien- mist dus) je contact kunt hebben met de andere wereld. Onze held van de dag, Ingimundur, zoekt dat contact. Bij een mysterieus ongeval (ook in de mist trouwens) is zijn vrouw van de weg geraakt , het ravijn in gedoken en omgekomen. Ingimundur zit in een rouwproces.
Zijn werk als politieagent heeft hij nog niet opgepakt, hij stort zich volledig op de bouw van een huis voor zijn dochter en schoonzoon, maar vooral voor zijn geweldige kleindochter Salka. Met haar heeft hij een enorme band: als het even kan, brengen ze tijd samen door.
Wanneer Ingimundur van zijn dochter een doos met nagelaten spullen van zijn overleden vrouw krijgt, slaat de schrik hem om het hart: langzamerhand komt hij tot de conclusie dat zijn vrouw een minnaar had. Die ontdekking verstoort zijn gehele rouwproces.
Eerst moet hij uitvinden of zijn gevoel wel klopt, maar met wie kan hij hier nu over praten? Niet met zijn kinderen, niet met zijn collega's en zeker niet met Salka. Hij begint met vragen op de sportclub, hoe die mannen het allemaal doen. En met wie. Stukje bij beetje ontwart hij de puzzel, stukje bij beetje maakt de rouw plaats voor wraakgevoelens. Hoewel hij weet dat hij er helemaal de man niet naar is, moet hij toch die onvriendelijke gedachten bij zichzelf toestaan. Hij denkt, nee hij voelt dat hij actie moet ondernemen.
Ijzersterke rol van vader en kleindochter, wat een intensiteit.
En voor wie het iets zegt: onder de eindscene is het majestueuze "Memories" van Leonard Cohen gemonteerd. En dat is veelzeggend.
Met : Ingvar Sigurdsson , Ida Mekking Hlynnsdottir
Soms prijs ik mezelf gelukkig dat ik in ieder geval op filmvlak experimenteel ben. Dat ik een volstrekt onbekende titel van een onbekende regisseur met onbekende spelers uitkies om een winderige rit naar het filmeiland voor te maken. Omdat ik daardoor soms verrast en beloond word. Gisteravond was er zo een, wat was ik blij dat ik voor de minder veilige keuze ging en deze eruit pikte.
Ergens staat geschreven dat "op een witte witte dag" (een dag waar je het onderscheid tussen aarde en hemel niet kunt zien- mist dus) je contact kunt hebben met de andere wereld. Onze held van de dag, Ingimundur, zoekt dat contact. Bij een mysterieus ongeval (ook in de mist trouwens) is zijn vrouw van de weg geraakt , het ravijn in gedoken en omgekomen. Ingimundur zit in een rouwproces.
Zijn werk als politieagent heeft hij nog niet opgepakt, hij stort zich volledig op de bouw van een huis voor zijn dochter en schoonzoon, maar vooral voor zijn geweldige kleindochter Salka. Met haar heeft hij een enorme band: als het even kan, brengen ze tijd samen door.
Wanneer Ingimundur van zijn dochter een doos met nagelaten spullen van zijn overleden vrouw krijgt, slaat de schrik hem om het hart: langzamerhand komt hij tot de conclusie dat zijn vrouw een minnaar had. Die ontdekking verstoort zijn gehele rouwproces.
Eerst moet hij uitvinden of zijn gevoel wel klopt, maar met wie kan hij hier nu over praten? Niet met zijn kinderen, niet met zijn collega's en zeker niet met Salka. Hij begint met vragen op de sportclub, hoe die mannen het allemaal doen. En met wie. Stukje bij beetje ontwart hij de puzzel, stukje bij beetje maakt de rouw plaats voor wraakgevoelens. Hoewel hij weet dat hij er helemaal de man niet naar is, moet hij toch die onvriendelijke gedachten bij zichzelf toestaan. Hij denkt, nee hij voelt dat hij actie moet ondernemen.
Ijzersterke rol van vader en kleindochter, wat een intensiteit.
En voor wie het iets zegt: onder de eindscene is het majestueuze "Memories" van Leonard Cohen gemonteerd. En dat is veelzeggend.
Met : Ingvar Sigurdsson , Ida Mekking Hlynnsdottir
dinsdag, februari 18, 2020
Naked - Mike Leigh
NAked op IMDb (7,8)
Begin jaren 90 zag ik deze al, in het kleine lokale filmhuisje. Kan me herinneren dat ik het een moeilijke, nihilistische film vond. Gisteravond hadden wij filmclub, waarbij we ons laten verrassen door de verantwoordelijke filmkeuze van onze gastheer. Komt ie met deze.
Ik kon hem aanmerkelijk beter hebben dan destijds: nihilistisch was het nog steeds, maar beter dan destijds doorzag ik de dubbele lagen en de boodschap die sociaalfilmer Mike Leigh er wellicht mee had. Geen makkelijke film, eerder ongemakkelijk zelfs, maar bij mij kwam ie gisteren goed binnen.
Johnny is een etterbak, een nietsnut die weinig beter weet te doen dan iedereen tegen zich in het harnas jagen. Slim is ie, dat zeker. Praten kan ie, dat ook. Maar empathie, nee , dat is niet zijn effort. Gek genoeg lukt het hem elke keer weer om mensen te ontmoeten die op een of andere manier vallen voor zijn praatjes en die hem onderdak en voeding verlenen. Dat is vreemd, omdat Johnny niet nalaat iedereen om zich heen te schofferen, of het nu de hand is die hem voedt of niet.
Hij komt vanuit Manchester naar Londen om een oude vriendin het leven zuur te maken en dat lukt aardig. Ten eerste doordat hij eerst haar huisgenoot te grazen neemt: liefdeloze , agressieve seks is de deur naar een nieuw tijdelijk onderdak. Het simpele - en constant dronken- meisje raakt verliefd, maar daar is het Johnny allemaal niet om te doen. Niet deze Sophie, maar haar huisgenote Louise is het mikpunt van zijn pesterijen. U en ik zouden weglopen, maar Louise lijkt het over zich heen te laten komen. Om uiteindelijk toch soeverein te heersen.
Veel karikaturen in de film: de vrouwen zijn zorgzaam, zijn heersend, zijn onderdanig of zijn hoer. De steeds terugkerende man is de duivel. De later tamelijk succesvolle regisseur Leigh speelt met allerlei verwijzingen naar literatuur en bijbel om een zorgelijk beeld van de Britse zelfkant te schetsen. Geslaagd.
Met : David Thewlis , Katrin Cartlidge, Lesley Sharp, Greg Crutwell , Claire Skinner
Begin jaren 90 zag ik deze al, in het kleine lokale filmhuisje. Kan me herinneren dat ik het een moeilijke, nihilistische film vond. Gisteravond hadden wij filmclub, waarbij we ons laten verrassen door de verantwoordelijke filmkeuze van onze gastheer. Komt ie met deze.
Ik kon hem aanmerkelijk beter hebben dan destijds: nihilistisch was het nog steeds, maar beter dan destijds doorzag ik de dubbele lagen en de boodschap die sociaalfilmer Mike Leigh er wellicht mee had. Geen makkelijke film, eerder ongemakkelijk zelfs, maar bij mij kwam ie gisteren goed binnen.
Johnny is een etterbak, een nietsnut die weinig beter weet te doen dan iedereen tegen zich in het harnas jagen. Slim is ie, dat zeker. Praten kan ie, dat ook. Maar empathie, nee , dat is niet zijn effort. Gek genoeg lukt het hem elke keer weer om mensen te ontmoeten die op een of andere manier vallen voor zijn praatjes en die hem onderdak en voeding verlenen. Dat is vreemd, omdat Johnny niet nalaat iedereen om zich heen te schofferen, of het nu de hand is die hem voedt of niet.
Hij komt vanuit Manchester naar Londen om een oude vriendin het leven zuur te maken en dat lukt aardig. Ten eerste doordat hij eerst haar huisgenoot te grazen neemt: liefdeloze , agressieve seks is de deur naar een nieuw tijdelijk onderdak. Het simpele - en constant dronken- meisje raakt verliefd, maar daar is het Johnny allemaal niet om te doen. Niet deze Sophie, maar haar huisgenote Louise is het mikpunt van zijn pesterijen. U en ik zouden weglopen, maar Louise lijkt het over zich heen te laten komen. Om uiteindelijk toch soeverein te heersen.
Veel karikaturen in de film: de vrouwen zijn zorgzaam, zijn heersend, zijn onderdanig of zijn hoer. De steeds terugkerende man is de duivel. De later tamelijk succesvolle regisseur Leigh speelt met allerlei verwijzingen naar literatuur en bijbel om een zorgelijk beeld van de Britse zelfkant te schetsen. Geslaagd.
Met : David Thewlis , Katrin Cartlidge, Lesley Sharp, Greg Crutwell , Claire Skinner
vrijdag, februari 14, 2020
A sun - Mong-Hong Chung
A Sun op IMDb (7,8)
Op het oog een Aziatisch modelgezin, papa en mama blij. Totdat blijkt dat de jongste zoon is opgepakt voor een gewelddadige overval. Hij wordt veroordeeld wegens medeplichtigheid omdat hij niet degene is die het brute geweld toepaste , maar gaat wel voor een aantal jaren achter slot en grendel. Vanaf dat moment ontkent vader zijn bestaan en focust zich volledig op de "voorbeeldige" oudste zoon. Die trekt de schaamte ook allemaal niet, hij is dusdanig ontregelt dat hij uit het leven stapt.
Vader en moeder blijven achter met het meisje dat zonder dat zij het wisten hun schoondochtern bleek te worden, ze is in verwachting van de bajesklant. Die besluit in de gevangenis dat hij -eenmaal vrij- zijn leven zal moeten beteren wil hij ooit nog voor vol aangezien worden, wil hij ooit nog door zijn vader aangekeken worden zelfs. Dat lijkt te lukken, na enige tijd vindt hij een baan en begint een ogenschijnlijk geordend leven zich te vormen. Als filmkijker weten wij dat dat niet lang goed kan gaan. En ja hoor, daar staat zijn oude overvalmaatje weer op de stoep. Dwingend en wel.
Pluk de dag, bepaal je pad. Pappa's levensmotto, maar het gezin bleek er moeite mee te hebben.
Met : Chien-Ho Wu, Yi- Wen Chen, Samanta-Sue Chin Ko
Op het oog een Aziatisch modelgezin, papa en mama blij. Totdat blijkt dat de jongste zoon is opgepakt voor een gewelddadige overval. Hij wordt veroordeeld wegens medeplichtigheid omdat hij niet degene is die het brute geweld toepaste , maar gaat wel voor een aantal jaren achter slot en grendel. Vanaf dat moment ontkent vader zijn bestaan en focust zich volledig op de "voorbeeldige" oudste zoon. Die trekt de schaamte ook allemaal niet, hij is dusdanig ontregelt dat hij uit het leven stapt.
Vader en moeder blijven achter met het meisje dat zonder dat zij het wisten hun schoondochtern bleek te worden, ze is in verwachting van de bajesklant. Die besluit in de gevangenis dat hij -eenmaal vrij- zijn leven zal moeten beteren wil hij ooit nog voor vol aangezien worden, wil hij ooit nog door zijn vader aangekeken worden zelfs. Dat lijkt te lukken, na enige tijd vindt hij een baan en begint een ogenschijnlijk geordend leven zich te vormen. Als filmkijker weten wij dat dat niet lang goed kan gaan. En ja hoor, daar staat zijn oude overvalmaatje weer op de stoep. Dwingend en wel.
Pluk de dag, bepaal je pad. Pappa's levensmotto, maar het gezin bleek er moeite mee te hebben.
Met : Chien-Ho Wu, Yi- Wen Chen, Samanta-Sue Chin Ko
Mister Soul: A story about Donny Hathaway - David Kleijwegt
Mister Soul op IMDb (8,5)
Naast het heerlijke fenomeen film heb ik nog een andere jarenlange addictie: muziek. Luisteren doe ik sowieso nog veel, maar muziek kopen en concerten bezoeken komt ook nog frequent voor. Wanneer er dus een documentaire verschijnt over een fameus muzikant, dan wil ik die altijd wel zien. Niet dat ik - in dit specifieke geval - nu zo'n soul- en gospelliefhebber ben, maar levensverhalen tellen.
Dat van Donny Hathaway is een onwaarschijnlijke. Vakbroeders en critici zijn een voor een van mening dat deze man een grootheid had moeten staan, die bovenaan de lijst van inspiratiebronnen had gestaan. Boven Sam Cooke, boven Marvin Gaye en ook boven Stevie Wonder, die onomwonden heeft bekend dat hij zijn manier van zingen van deze Hathaway heeft overgenomen. Waarom is die man dan niet bekender geworden?
Wij leren dat dit alles te maken heeft met de psychisch instabiele toestand van dit wonderkind. Hij funkte en soulde, hij rockte zelfs bij vlagen maar in zijn hoofd woedde een storm. Hoe zeer hij ook de Heer aanriep in zijn liedjes, het gaf hem geen troost en rust. Derhalve zocht hij zijn heil in drugs en kalmeringsmiddelen, hetgeen overduidelijk tot een versneld einde geleid heeft. Voordat Hathaway richting hits en erkenning kon gaan, was hij al van het padje. Zodanig, dat hij het zelf uiteindelijk niet meer aankon.
De docu laat deze verwording goed zien. We leren iets meer van zijn muziek kennen , vooral in de prachtige scenes met zijn zussen en broer. Zij zingen samen werk van hun broer , ondertussen toegevend dat ook zij niet onberoerd zijn gelaten voor de hulp van verdovende middelen. Aangrijpend.
Naast het heerlijke fenomeen film heb ik nog een andere jarenlange addictie: muziek. Luisteren doe ik sowieso nog veel, maar muziek kopen en concerten bezoeken komt ook nog frequent voor. Wanneer er dus een documentaire verschijnt over een fameus muzikant, dan wil ik die altijd wel zien. Niet dat ik - in dit specifieke geval - nu zo'n soul- en gospelliefhebber ben, maar levensverhalen tellen.
Dat van Donny Hathaway is een onwaarschijnlijke. Vakbroeders en critici zijn een voor een van mening dat deze man een grootheid had moeten staan, die bovenaan de lijst van inspiratiebronnen had gestaan. Boven Sam Cooke, boven Marvin Gaye en ook boven Stevie Wonder, die onomwonden heeft bekend dat hij zijn manier van zingen van deze Hathaway heeft overgenomen. Waarom is die man dan niet bekender geworden?
Wij leren dat dit alles te maken heeft met de psychisch instabiele toestand van dit wonderkind. Hij funkte en soulde, hij rockte zelfs bij vlagen maar in zijn hoofd woedde een storm. Hoe zeer hij ook de Heer aanriep in zijn liedjes, het gaf hem geen troost en rust. Derhalve zocht hij zijn heil in drugs en kalmeringsmiddelen, hetgeen overduidelijk tot een versneld einde geleid heeft. Voordat Hathaway richting hits en erkenning kon gaan, was hij al van het padje. Zodanig, dat hij het zelf uiteindelijk niet meer aankon.
De docu laat deze verwording goed zien. We leren iets meer van zijn muziek kennen , vooral in de prachtige scenes met zijn zussen en broer. Zij zingen samen werk van hun broer , ondertussen toegevend dat ook zij niet onberoerd zijn gelaten voor de hulp van verdovende middelen. Aangrijpend.
donderdag, februari 13, 2020
A Hidden Life - Terrence Malick
A Hidden Life op IMDb (7,6)
Duimendik ligt de signatuur van Terrence Malick bovenop deze film. De verstilling, de voice-overs, de dromerigheid. En vooral de fantastische beelden, het onnavolgbaar mooie camerawerk. Aan alles is te zien dat de maker van oa "Knight of Cups" , "Song to song" en "Tree of life" het in de vingers heeft: hij neemt de kijker mee op een trip. Het is aan jou om het verhaal beet te pakken, om in de lijn van de bedoelingen te komen.
En daarmee hebben we het bestaansrecht van deze film te pakken: voor het eerst pakt Malick een waargebeurd verhaal aan, hij baseert zich op heuse gebeurtenissen. We gaan hiervoor naar het begin van de Tweede Wereldoorlog, we bevinden onszelf op lommerrijke bergweiden , langs frisse bergstroompjes en in hoge, zuivere berglucht. In zo'n omgeving wonen Franz en Fani Jägerstätter met hun gezin. Het gezin stroomt over van liefde voor elkaar en ondanks de zware arbeidsomstandigheden straalt het geluk ervan af. Totdat de mobilisatie komt. Plots blijkt het idyllische bergdorpje verdeeld, simpelweg in : iedereen tegen de Jägerstätters. Franz is namelijk niet van plan Hitler te dienen. In zoverre: hij wil best nog een soldatenpakje aantrekken, hand- en spandiensten verlenen maar vechten gaat ie niet. En trouw zweren aan de nazi-dictator is al helemaal nicht im frage. Het is tegen al zijn principes en hij is bereid daar ver voor te gaan.
Dat blijkt ook te moeten. Want inderdaad wordt hij opgepakt, gevangen gezet. Hij wordt gewezen op de "simpele" mogelijkheden om vrij te komen maar het blijkt voor hem allemaal een stap te ver. Hij kan het simpelweg niet over zijn hart verkrijgen om zich in te zetten voor zo'n verderfelijk systeem. Aanvankelijk wordt de achtergebleven familie in het dorp gemeden, later gepest en vervolgens zelfs tegengewerkt. Dit terwijl Franz steeds dichter bij een gruwelijke veroordeling komt te zitten. Wat houdt hem tegen om alles wat hij liefheeft te beschermen en aan de borst te drukken?
Zoals gezegd: de beelden zijn adembenemend, de schuchtere en rustige sfeer maken de film een beleving. Ook het principiële karakter van Franz spreekt tot de verbeelding: niets in deze man zou je kunnen tegenstaan, behalve wellicht zijn keuze voor de uiterste consequentie. En daar komt mijn enige bezwaar tegen deze film naar boven: het had allemaal wat minder stichtelijk gemogen, Malick laat het godsbesef iets te veel doorklinken in de film. Verder: prachtig.
Met : August Diehl, Valeria Pachner, Maria Simon
Duimendik ligt de signatuur van Terrence Malick bovenop deze film. De verstilling, de voice-overs, de dromerigheid. En vooral de fantastische beelden, het onnavolgbaar mooie camerawerk. Aan alles is te zien dat de maker van oa "Knight of Cups" , "Song to song" en "Tree of life" het in de vingers heeft: hij neemt de kijker mee op een trip. Het is aan jou om het verhaal beet te pakken, om in de lijn van de bedoelingen te komen.
En daarmee hebben we het bestaansrecht van deze film te pakken: voor het eerst pakt Malick een waargebeurd verhaal aan, hij baseert zich op heuse gebeurtenissen. We gaan hiervoor naar het begin van de Tweede Wereldoorlog, we bevinden onszelf op lommerrijke bergweiden , langs frisse bergstroompjes en in hoge, zuivere berglucht. In zo'n omgeving wonen Franz en Fani Jägerstätter met hun gezin. Het gezin stroomt over van liefde voor elkaar en ondanks de zware arbeidsomstandigheden straalt het geluk ervan af. Totdat de mobilisatie komt. Plots blijkt het idyllische bergdorpje verdeeld, simpelweg in : iedereen tegen de Jägerstätters. Franz is namelijk niet van plan Hitler te dienen. In zoverre: hij wil best nog een soldatenpakje aantrekken, hand- en spandiensten verlenen maar vechten gaat ie niet. En trouw zweren aan de nazi-dictator is al helemaal nicht im frage. Het is tegen al zijn principes en hij is bereid daar ver voor te gaan.
Dat blijkt ook te moeten. Want inderdaad wordt hij opgepakt, gevangen gezet. Hij wordt gewezen op de "simpele" mogelijkheden om vrij te komen maar het blijkt voor hem allemaal een stap te ver. Hij kan het simpelweg niet over zijn hart verkrijgen om zich in te zetten voor zo'n verderfelijk systeem. Aanvankelijk wordt de achtergebleven familie in het dorp gemeden, later gepest en vervolgens zelfs tegengewerkt. Dit terwijl Franz steeds dichter bij een gruwelijke veroordeling komt te zitten. Wat houdt hem tegen om alles wat hij liefheeft te beschermen en aan de borst te drukken?
Zoals gezegd: de beelden zijn adembenemend, de schuchtere en rustige sfeer maken de film een beleving. Ook het principiële karakter van Franz spreekt tot de verbeelding: niets in deze man zou je kunnen tegenstaan, behalve wellicht zijn keuze voor de uiterste consequentie. En daar komt mijn enige bezwaar tegen deze film naar boven: het had allemaal wat minder stichtelijk gemogen, Malick laat het godsbesef iets te veel doorklinken in de film. Verder: prachtig.
Met : August Diehl, Valeria Pachner, Maria Simon
maandag, februari 10, 2020
The Poson Rose - Francesco Cinquemani/ George Gallo
The Poison Rose op IMDb (4,6)
Nietszeggende misdaadfilm over verlopen detective die terug moet naar zijn Texaanse geboortestad. Officieel moet hij voor zijn client op zoek naar haar moeder die weggestopt is in een nogal zonderling verpleegtehuis, maar in de praktijk zoekt hij zijn ex op die in louche zaken verzeild is geraakt. Er is een rijke casinobaas, die als slechte spin-in-het-web de misdaad ter plekke coördineert. Er is een meisje die met de lokale AmericanFootball-hunk verkeert en die hem door dat misdaadsyndicaat vermoord ziet worden. En er is die verpleeghuisdirecteur die niet helemaal in de haak is. Ergens in de film komen die verhaallijnen bij elkaar, terwijl Travolta van scene naar scene sjokt.
Met: John Travolta, Morgan Freeman, Famke Janssen , Peter Stormare
Nietszeggende misdaadfilm over verlopen detective die terug moet naar zijn Texaanse geboortestad. Officieel moet hij voor zijn client op zoek naar haar moeder die weggestopt is in een nogal zonderling verpleegtehuis, maar in de praktijk zoekt hij zijn ex op die in louche zaken verzeild is geraakt. Er is een rijke casinobaas, die als slechte spin-in-het-web de misdaad ter plekke coördineert. Er is een meisje die met de lokale AmericanFootball-hunk verkeert en die hem door dat misdaadsyndicaat vermoord ziet worden. En er is die verpleeghuisdirecteur die niet helemaal in de haak is. Ergens in de film komen die verhaallijnen bij elkaar, terwijl Travolta van scene naar scene sjokt.
Met: John Travolta, Morgan Freeman, Famke Janssen , Peter Stormare
zaterdag, februari 08, 2020
Little Women - Greta Gerwig
Little Women op IMDb (8,1)
"Dit was Andere tijden, terug naar de onze". Van de week zag ik een 25 jaar oude boekverfilming van dit verhaal, gisteravond betrad ik de zaal voor het aanschouwen van de recentste bewerking van het succesvolle boek van Louisa May Alcott uit 1868. Waar wij allen "Het bittere kruid" en werken van Louis Couperus op de boekenlijst moesten zetten, zetten miljoenen Amerikaanse tieners dit boek op hun school-leeslijst. Het is daar een algemeen bekend verhaal , terwijl het bij ons weinig bellen doet rinkelen. Ten eerste was ik benieuwd naar de verschillen in aanpak tussen de vorige versie en deze (wat kan men met een moderne aanpak veranderen aan zo'n historisch verhaal?) , ten tweede was ik benieuwd of het als film overeind zou blijven als ik recent net een variant ervan had bekeken. Dat doet het. Gerwig oogst alom lof voor haar aanpak, een goed gevulde prijzenkast lonkt.
De nieuwe versie gaat wat mij betreft meer uit van het "sterke vrouw" principe: de rebelse Jo March moet standvastig blijven in haar wens tot onafhankelijkheid, ze betaalt af en toe de prijs voor haar onaangepaste opstelling. (Noem het een feministische tint die de regisseur aan het verhaal toevoegt.)
Boven alles blijft staan dat Jo stapelgek is op haar zussen , dat ze een centrale rol speelt in het te verkrijgen levensgeluk van de drie anderen. Elk heeft zo haar artistieke talenten: oudste zus Meg is de goede toneelspeelster, jongere zus Beth is muzikaal en benjamina Amy schildert niet onverdienstelijk. En Jo, Jo is de schrijfster. Ze vermaakt haar zussen met zelfgeschreven toneelstukken, ze heeft een kleine bijverdienste met het schrijven van verhalen voor de krant maar haar grote wens blijft toch het schrijven van een roman. Voordat ze zover komt, moet ze eerst door diepe dalen.
De zussen raken langzamerhand in de huwbare leeftijd , het spel moet worden gespeeld om elk een betrouwbare en vooral welstandige partner in de wacht te slepen. Alleen Jo houdt zich daar niet mee bezig, ze heeft geen oog voor de overduidelijke genegenheid die de charmante buurjongen Laurie naar haar toont . Kloppende harten , emotionele besluiten, de ratio in tweestrijd.
Twee van de allerbeste jonge acteurs vqn onze tijd duelleren in deze film: Saoirse Ronan flonkert en Timothée Chalamet is jaloersmakend goed, in al zijn nonchalance en ridderlijkheid. Voeg daar nieuwkomer Florence Pugh aan toe, besprenkel het met een stevige ervaring-saus (Laura Dern, Meryl Streep, Chris Cooper) en je snapt dat je een drama, een kostuumfilm én een acteursfilm te pakken hebt. Prima tijdverdrijf.
"Dit was Andere tijden, terug naar de onze". Van de week zag ik een 25 jaar oude boekverfilming van dit verhaal, gisteravond betrad ik de zaal voor het aanschouwen van de recentste bewerking van het succesvolle boek van Louisa May Alcott uit 1868. Waar wij allen "Het bittere kruid" en werken van Louis Couperus op de boekenlijst moesten zetten, zetten miljoenen Amerikaanse tieners dit boek op hun school-leeslijst. Het is daar een algemeen bekend verhaal , terwijl het bij ons weinig bellen doet rinkelen. Ten eerste was ik benieuwd naar de verschillen in aanpak tussen de vorige versie en deze (wat kan men met een moderne aanpak veranderen aan zo'n historisch verhaal?) , ten tweede was ik benieuwd of het als film overeind zou blijven als ik recent net een variant ervan had bekeken. Dat doet het. Gerwig oogst alom lof voor haar aanpak, een goed gevulde prijzenkast lonkt.
De nieuwe versie gaat wat mij betreft meer uit van het "sterke vrouw" principe: de rebelse Jo March moet standvastig blijven in haar wens tot onafhankelijkheid, ze betaalt af en toe de prijs voor haar onaangepaste opstelling. (Noem het een feministische tint die de regisseur aan het verhaal toevoegt.)
Boven alles blijft staan dat Jo stapelgek is op haar zussen , dat ze een centrale rol speelt in het te verkrijgen levensgeluk van de drie anderen. Elk heeft zo haar artistieke talenten: oudste zus Meg is de goede toneelspeelster, jongere zus Beth is muzikaal en benjamina Amy schildert niet onverdienstelijk. En Jo, Jo is de schrijfster. Ze vermaakt haar zussen met zelfgeschreven toneelstukken, ze heeft een kleine bijverdienste met het schrijven van verhalen voor de krant maar haar grote wens blijft toch het schrijven van een roman. Voordat ze zover komt, moet ze eerst door diepe dalen.
De zussen raken langzamerhand in de huwbare leeftijd , het spel moet worden gespeeld om elk een betrouwbare en vooral welstandige partner in de wacht te slepen. Alleen Jo houdt zich daar niet mee bezig, ze heeft geen oog voor de overduidelijke genegenheid die de charmante buurjongen Laurie naar haar toont . Kloppende harten , emotionele besluiten, de ratio in tweestrijd.
Twee van de allerbeste jonge acteurs vqn onze tijd duelleren in deze film: Saoirse Ronan flonkert en Timothée Chalamet is jaloersmakend goed, in al zijn nonchalance en ridderlijkheid. Voeg daar nieuwkomer Florence Pugh aan toe, besprenkel het met een stevige ervaring-saus (Laura Dern, Meryl Streep, Chris Cooper) en je snapt dat je een drama, een kostuumfilm én een acteursfilm te pakken hebt. Prima tijdverdrijf.
Nackt unter Wölfen (Naked among wolves) - Philipp Kadelbach
Nackt unter Wölfen op IMDb (7,2)
Rauwe, zelfs harde film. Maar dat kan moeilijk anders met dit onderwerp.
Kamp Buchenwald, 1945. Berichten over oprukkende geallieerde troepen bereiken ook de gevangenen in dit gruwelijke concentratiekamp. De hoop groeit: zouden ze deze horror , deze onmenselijke misstanden dan toch gaan overleven? De Duitsers beseffen ook dat het einde van hun succes nadert en weten dat ze moeten voortmaken met hun Endlösung. Tegelijkertijd groeit bij hen het besef dat ook hen de strop wacht als de geallieerden in het kamp alleen maar lijken aan zullen treffen. Ze kampen zowaar met een moreel dilemma, uiteraard alleen omdat het nu henzelf betreft.
Er is een kleine groep gevangen die zich hebben georganiseerd: ze bouwen een informatiekring op die -doordat ze in het bevoorradingscentrum werken- zelfs aan wapens kunnen komen. Wanneer er op een dag een nieuwe groep gevangenen en een van hen weigert zijn koffer af te geven, doen ze een schokkende ontdekking. De man heeft een kind meegesmokkeld in de koffer, een peuter nog. Het jongetje komt uit het verder volledig uitgemoorde gezin van zijn vriend, hij heeft beloofd dat dit kind de oorlog zal overleven.
De groep komt in aanraking met zijn geweten: als de Duitsers ontdekken dat zij een kind verstoppen, eindigen ze zeker in de gaskamer en zal de bevrijding voor hen zeker te laat komen. Daartegenover staat dat ze zichzelf al niet meer menswaardig vinden als ze niet eens een kind kunnen beschermen. Ze kiezen dus voor het laatste, maar dat heeft verstrekkende gevolgen. Niet alleen de Duitsers, ook de tijd werkt als hun grootste vijand.
Met : Florian Stettel , Peter Schneider, Sylvester Groth
Rauwe, zelfs harde film. Maar dat kan moeilijk anders met dit onderwerp.
Kamp Buchenwald, 1945. Berichten over oprukkende geallieerde troepen bereiken ook de gevangenen in dit gruwelijke concentratiekamp. De hoop groeit: zouden ze deze horror , deze onmenselijke misstanden dan toch gaan overleven? De Duitsers beseffen ook dat het einde van hun succes nadert en weten dat ze moeten voortmaken met hun Endlösung. Tegelijkertijd groeit bij hen het besef dat ook hen de strop wacht als de geallieerden in het kamp alleen maar lijken aan zullen treffen. Ze kampen zowaar met een moreel dilemma, uiteraard alleen omdat het nu henzelf betreft.
Er is een kleine groep gevangen die zich hebben georganiseerd: ze bouwen een informatiekring op die -doordat ze in het bevoorradingscentrum werken- zelfs aan wapens kunnen komen. Wanneer er op een dag een nieuwe groep gevangenen en een van hen weigert zijn koffer af te geven, doen ze een schokkende ontdekking. De man heeft een kind meegesmokkeld in de koffer, een peuter nog. Het jongetje komt uit het verder volledig uitgemoorde gezin van zijn vriend, hij heeft beloofd dat dit kind de oorlog zal overleven.
De groep komt in aanraking met zijn geweten: als de Duitsers ontdekken dat zij een kind verstoppen, eindigen ze zeker in de gaskamer en zal de bevrijding voor hen zeker te laat komen. Daartegenover staat dat ze zichzelf al niet meer menswaardig vinden als ze niet eens een kind kunnen beschermen. Ze kiezen dus voor het laatste, maar dat heeft verstrekkende gevolgen. Niet alleen de Duitsers, ook de tijd werkt als hun grootste vijand.
Met : Florian Stettel , Peter Schneider, Sylvester Groth
vrijdag, februari 07, 2020
Boy meets gun - Joost van Hezik
Boy meets gun op IMDb (7,2)
Intrigerende film. Niet per se goed, maar wel opvallend en op zekere manier indringend. Wat het daarmee natuurlijk eigenlijk een goede film maakt. Telefilm, heerlijk fenomeen want soms tref je er eentje die beklijft.
Maarten is - hoewel filosofieleraar- een sukkeltje. Onderdanig , te bescheiden, niet uitgesproken en te meegaand. Een slappeling, noemde men dat vroeger.
Alles wordt anders wanneer Maarten toevallig - als slachtoffer- betrokken raakt bij een overval op een supermarkt. De dader van die overval raakt in de consternatie zijn wapen kwijt en Maarten stopt dat stiekem in zijn jaszak. Het maakt hem een ander mens, wanneer hij het 's avonds op zijn zolderkamertje voorzichtig op zijn bureau legt. Er ontstaat een "wat als" situatie waarbij hij zichzelf een heldenrol toedicht. Plots weet hij dat het kan.
Vanaf die dag loopt Maarten zelfverzekerder naar buiten. Hij pakt de brommerbuurtjongens aan, hij maakt zijn colleges levendiger, hij weerspreekt zijn vrouw en bezorgt haar plots wilde seksnachten. Hij is een vigilant geworden, een strijder.
Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan: zowel de dader van de overval als diens rascriminele vader zijn op zoek naar het wapen. En natuurlijk is de politie dat ook. Het net rond Maarten sluit zich, maar hij is tamelijk vastberaden (geworden).
Met : Eelco Smits, Victor Ijdens, Mara van Vlijmen
Intrigerende film. Niet per se goed, maar wel opvallend en op zekere manier indringend. Wat het daarmee natuurlijk eigenlijk een goede film maakt. Telefilm, heerlijk fenomeen want soms tref je er eentje die beklijft.
Maarten is - hoewel filosofieleraar- een sukkeltje. Onderdanig , te bescheiden, niet uitgesproken en te meegaand. Een slappeling, noemde men dat vroeger.
Alles wordt anders wanneer Maarten toevallig - als slachtoffer- betrokken raakt bij een overval op een supermarkt. De dader van die overval raakt in de consternatie zijn wapen kwijt en Maarten stopt dat stiekem in zijn jaszak. Het maakt hem een ander mens, wanneer hij het 's avonds op zijn zolderkamertje voorzichtig op zijn bureau legt. Er ontstaat een "wat als" situatie waarbij hij zichzelf een heldenrol toedicht. Plots weet hij dat het kan.
Vanaf die dag loopt Maarten zelfverzekerder naar buiten. Hij pakt de brommerbuurtjongens aan, hij maakt zijn colleges levendiger, hij weerspreekt zijn vrouw en bezorgt haar plots wilde seksnachten. Hij is een vigilant geworden, een strijder.
Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan: zowel de dader van de overval als diens rascriminele vader zijn op zoek naar het wapen. En natuurlijk is de politie dat ook. Het net rond Maarten sluit zich, maar hij is tamelijk vastberaden (geworden).
Met : Eelco Smits, Victor Ijdens, Mara van Vlijmen
donderdag, februari 06, 2020
Le sac de farine (aka The Bag of Flour) - Khadija Leclere
Le Sac de Farine op IMDb (6,6)
Ingetogen drama over het slimme meisje Sarah. Als ze een jaar of 8 oud is, wordt ze door haar vader ontvoerd. Hij troont haar mee van het Belgische klooster waar ze een lieve, godvruchtige leerling blijkt te zijn naar een stoffig Marokkaans dorpje waar zijn familie woont. Al snel gaat vader weer terug naar België om door te gaan met geld verdienen voor de thuisblijvers, hij laat Sarah ontheemd achter.
Uiteraard wordt Sarah vreemd aangekeken door de meisjes in de straat en op school. Ze spreekt de taal niet en moet enorm moeite doen om zich geaccepteerd te voelen. Het strenge klooster-kostschoolleven valt in het niet bij de Spartaanse familiegebruiken in het Marokkaanse gezin. Erg gelukkig zal ze er niet worden, dat weten we al snel.
Toch doet ze enorm haar best, ze beschikt nu eenmaal over een gedienstig karakter. Ze leert breien op de meisjesschool (geen wiskunde, geen natuurkunde en geschiedenis nee, dat past de dames niet) en al snel heeft ze haar hele familie aan het breien gezet. Ze maken een soort productielijn voor de marktkoopman die hun truien en vesten verkoopt. Sarah koopt zakken meel en rijst van de opbrengst, maar niemand weet dat ze ook geld apart legt voor zichzelf: niemand weet dat ze heimelijk haar terugreis voorbereidt.
Met : Hafsia Herzi, Hiam Abbas , Mehdi Dehbi
Ingetogen drama over het slimme meisje Sarah. Als ze een jaar of 8 oud is, wordt ze door haar vader ontvoerd. Hij troont haar mee van het Belgische klooster waar ze een lieve, godvruchtige leerling blijkt te zijn naar een stoffig Marokkaans dorpje waar zijn familie woont. Al snel gaat vader weer terug naar België om door te gaan met geld verdienen voor de thuisblijvers, hij laat Sarah ontheemd achter.
Uiteraard wordt Sarah vreemd aangekeken door de meisjes in de straat en op school. Ze spreekt de taal niet en moet enorm moeite doen om zich geaccepteerd te voelen. Het strenge klooster-kostschoolleven valt in het niet bij de Spartaanse familiegebruiken in het Marokkaanse gezin. Erg gelukkig zal ze er niet worden, dat weten we al snel.
Toch doet ze enorm haar best, ze beschikt nu eenmaal over een gedienstig karakter. Ze leert breien op de meisjesschool (geen wiskunde, geen natuurkunde en geschiedenis nee, dat past de dames niet) en al snel heeft ze haar hele familie aan het breien gezet. Ze maken een soort productielijn voor de marktkoopman die hun truien en vesten verkoopt. Sarah koopt zakken meel en rijst van de opbrengst, maar niemand weet dat ze ook geld apart legt voor zichzelf: niemand weet dat ze heimelijk haar terugreis voorbereidt.
Met : Hafsia Herzi, Hiam Abbas , Mehdi Dehbi
woensdag, februari 05, 2020
Little Women - Gillian Armstrong
Little Women op IMDb (7,3)
Experimentje gedaan: vanaf morgen draait een nieuwe versie van deze film. Een versie waarvan de roem ver vooruitgesneld is, dus daar ben ik wel benieuwd naar. Het is vaker verfilmd en toevallig kwam deze voorbij in mijn keuzelijst: deze stamt uit 1994 en lijkt bij vlagen al gedateerd.
De poster en de stills geven de indruk dat we naar een kerstfilm kijken en zo begint de film dan ook. Gaandeweg gaat het verhaal over de 4 zussen echter richting meer inhoud: langzaam worden de onderlinge verhoudingen en vooral de onderlinge karakters duidelijker. Hoewel ze allen met verschillende artistieke talenten zijn uitgerust, blijken vooral de karakters de levensloop te bepalen van de zusjes March. Wij volgen vooral Jo(sephine) , de oudere zus die zo goed kan schrijven en die een stuk minder aangepast en braaf is dan haar zusjes.
Stuk voor stuk zetten de zussen hun eerste stappen op het liefdespad, maar Jo is daarin niet zo succesvol. Buurjongen Laurie is wel zeer geïnteresseerd, maar Jo ziet hem toch meer als maatje dan als man. Ze zoekt het verderop, verhuist naar New York maar mist haar zussen daar toch wel heel erg. Die gaan gestaag verder. Nou ja, eentje wordt ziek, ernstig ziek en Jo keert terug. Ze schikt zich steeds meer in haar rol als verzorgende zus , steeds verder schuift ze haar oorspronkelijke ambities van zich af. Totdat..
Met : Winona Ryder, Christian Bale, Susan Sarandon, Kirsten Dunst
Experimentje gedaan: vanaf morgen draait een nieuwe versie van deze film. Een versie waarvan de roem ver vooruitgesneld is, dus daar ben ik wel benieuwd naar. Het is vaker verfilmd en toevallig kwam deze voorbij in mijn keuzelijst: deze stamt uit 1994 en lijkt bij vlagen al gedateerd.
De poster en de stills geven de indruk dat we naar een kerstfilm kijken en zo begint de film dan ook. Gaandeweg gaat het verhaal over de 4 zussen echter richting meer inhoud: langzaam worden de onderlinge verhoudingen en vooral de onderlinge karakters duidelijker. Hoewel ze allen met verschillende artistieke talenten zijn uitgerust, blijken vooral de karakters de levensloop te bepalen van de zusjes March. Wij volgen vooral Jo(sephine) , de oudere zus die zo goed kan schrijven en die een stuk minder aangepast en braaf is dan haar zusjes.
Stuk voor stuk zetten de zussen hun eerste stappen op het liefdespad, maar Jo is daarin niet zo succesvol. Buurjongen Laurie is wel zeer geïnteresseerd, maar Jo ziet hem toch meer als maatje dan als man. Ze zoekt het verderop, verhuist naar New York maar mist haar zussen daar toch wel heel erg. Die gaan gestaag verder. Nou ja, eentje wordt ziek, ernstig ziek en Jo keert terug. Ze schikt zich steeds meer in haar rol als verzorgende zus , steeds verder schuift ze haar oorspronkelijke ambities van zich af. Totdat..
Met : Winona Ryder, Christian Bale, Susan Sarandon, Kirsten Dunst
dinsdag, februari 04, 2020
Ne me quitte pas - Sabine Lubbe Bakker/Niels van Koevorden
Ne me quitte pas (7,2)
Straf verhaaltje, deze documentaire over twee zelfdestructieve mannen die alcoholisme tot levensdoel hebben gekozen. Overleven is niet per se een keuze, de heren Bob en Marcel leven hun troosteloze leventje in een huisje aan de rand van een bos.
Alle fasen van het ziekteproces zitten erin: de ontkenning , de scheidingsproblemen met ex-partner en kinderen, de poging tot rehad, het excuus, de vastberadenheid om het goed te doen, maar ook de totale moedeloosheid én doelloosheid die leiden tot de overgave.
Interessant om naar te kijken, al word je er gruwelijk niet blij van.
Met : Bob, Marcel
Straf verhaaltje, deze documentaire over twee zelfdestructieve mannen die alcoholisme tot levensdoel hebben gekozen. Overleven is niet per se een keuze, de heren Bob en Marcel leven hun troosteloze leventje in een huisje aan de rand van een bos.
Alle fasen van het ziekteproces zitten erin: de ontkenning , de scheidingsproblemen met ex-partner en kinderen, de poging tot rehad, het excuus, de vastberadenheid om het goed te doen, maar ook de totale moedeloosheid én doelloosheid die leiden tot de overgave.
Interessant om naar te kijken, al word je er gruwelijk niet blij van.
Met : Bob, Marcel
Beautifully Broken - Eric Welch
Beautifully Broken op IMDb (5,7)
Goedbedoelde doch zwaar amateuristische film met ook nog eens een - voor mij- iets te hoog EO-gehalte. Onderwerpkeuze is prima: koppel de verschrikkingen van de Rwandese burgeroorlog aan de problemen van een welstandige Amerikaanse familie en verras jezelf over de overeenkomsten.
Het begint natuurlijk bij de grote verschillen: het gezin van koffieplanter William Mwizerwa moet op de vlucht voor de slachtende Hutu-milities. Ze belanden in een vluchtelingenkamp in Kenia. Daar krijgen ze de tip dat William vanwege zijn functie een gevaar was voor de Hutu's , waardoor hij in aanmerking komt voor een asielvergunning in de VS. Hij gaat daarheen, in de hoop later herenigd te kunnen worden met zijn gezin.
In Amerika is een welstandige vader bezig zijn gezin het beste van het beste te geven, de rest gaat naar de kerkgemeenschap. Zijn dochter is een tot op het bot verwend meisje , totdat ze in haar puberteit seksueel lastig gevallen wordt door een vreemdeling. Haar karakter verandert, er is geen land meer mee te bezeilen. De ouders doen hun best maar krijgen de boel niet aan de praat.
Toevallig loopt in hun kerkgemeenschap een nieuweling rond, u raadt het al: William weet met goedbedoelde adviezen het meisje wat handelbaarder te maken. Het Amerikaanse gezin blijkt een FosterParents- kind, een tienermeisje, te hebben in .. Rwanda. De drie meisjes leven in drie totaal verschillende omstandigheden, maar er is iets wat hen verbindt.
Met : Benjamin A. Onyango, Scott William Winters , Emily Hahn
Goedbedoelde doch zwaar amateuristische film met ook nog eens een - voor mij- iets te hoog EO-gehalte. Onderwerpkeuze is prima: koppel de verschrikkingen van de Rwandese burgeroorlog aan de problemen van een welstandige Amerikaanse familie en verras jezelf over de overeenkomsten.
Het begint natuurlijk bij de grote verschillen: het gezin van koffieplanter William Mwizerwa moet op de vlucht voor de slachtende Hutu-milities. Ze belanden in een vluchtelingenkamp in Kenia. Daar krijgen ze de tip dat William vanwege zijn functie een gevaar was voor de Hutu's , waardoor hij in aanmerking komt voor een asielvergunning in de VS. Hij gaat daarheen, in de hoop later herenigd te kunnen worden met zijn gezin.
In Amerika is een welstandige vader bezig zijn gezin het beste van het beste te geven, de rest gaat naar de kerkgemeenschap. Zijn dochter is een tot op het bot verwend meisje , totdat ze in haar puberteit seksueel lastig gevallen wordt door een vreemdeling. Haar karakter verandert, er is geen land meer mee te bezeilen. De ouders doen hun best maar krijgen de boel niet aan de praat.
Toevallig loopt in hun kerkgemeenschap een nieuweling rond, u raadt het al: William weet met goedbedoelde adviezen het meisje wat handelbaarder te maken. Het Amerikaanse gezin blijkt een FosterParents- kind, een tienermeisje, te hebben in .. Rwanda. De drie meisjes leven in drie totaal verschillende omstandigheden, maar er is iets wat hen verbindt.
Met : Benjamin A. Onyango, Scott William Winters , Emily Hahn
zondag, februari 02, 2020
Uncut Gems - Benny & John Safdie
Uncut Gems op IMDb (7,9)
In tijden niet zo'n bloedirritante film gezien. Nodeloos onrustig, louter geschreeuw en nergens maar dan ook nergens een poging tot het wekken van sympathie. U hoeft niet verder te lezen, spaar uw tijd: ga deze film gewoon niet kijken.
Tenzij je het allemaal leuk vindt natuurlijk, zo'n overdreven nare sjacheraar als Howard Ratner. Zo'n man die alles aan elkaar liegt voor een beetje geldelijk gewin, die het ene bedrag belegt en beleent om daarmee een ander bedrag te verdienen. Hij is continu op de vlucht voor zijn schuldeisers en als hij ze dan niet langer kan ontlopen, houdt hij ze voor dat hij nu echt met de deal der deals bezig is en dat ze dus volgende week hun geld zullen hebben.
Daarvoor investeerde hij in een edelsteen uit de Ethiopische opaalmijnen, in de hoop deze met vette winst te slijten aan een rijke hiphopper of een rijke basketballer. Het wordt een wedstrijdje verpissen, en dat onder druk. Gaat het Ratner lukken om de schuldeisers voor te blijven?
Met : Adam Sandler , Julia Fox
In tijden niet zo'n bloedirritante film gezien. Nodeloos onrustig, louter geschreeuw en nergens maar dan ook nergens een poging tot het wekken van sympathie. U hoeft niet verder te lezen, spaar uw tijd: ga deze film gewoon niet kijken.
Tenzij je het allemaal leuk vindt natuurlijk, zo'n overdreven nare sjacheraar als Howard Ratner. Zo'n man die alles aan elkaar liegt voor een beetje geldelijk gewin, die het ene bedrag belegt en beleent om daarmee een ander bedrag te verdienen. Hij is continu op de vlucht voor zijn schuldeisers en als hij ze dan niet langer kan ontlopen, houdt hij ze voor dat hij nu echt met de deal der deals bezig is en dat ze dus volgende week hun geld zullen hebben.
Daarvoor investeerde hij in een edelsteen uit de Ethiopische opaalmijnen, in de hoop deze met vette winst te slijten aan een rijke hiphopper of een rijke basketballer. Het wordt een wedstrijdje verpissen, en dat onder druk. Gaat het Ratner lukken om de schuldeisers voor te blijven?
Met : Adam Sandler , Julia Fox
Pop Aye - Kirsten Tan
Pop Aye op IMDb (6,6)
Gek dat - wanneer je het over Aziatische films hebt - het woord "poëtisch" vaak valt. Komt het door de kalmte, komt het door de ingetogen karakters van de acteurs of komt het door de volstrekt andere blik op nut en noodzaak van het dagelijks leven? Mij bevalt het vaak wel. Oké, de films zijn vaak een tikkeltje traag, ze vragen wel wat van je. Maar je leert wel anders naar de zaken kijken. En dat vergoedt veel.
Deze film vertelt het onwaarschijnlijke verhaal van een man en een olifant. De man is een architect die moeite heeft met de zakelijke aanpak van zijn baas en bovendien ook nog worstelt met de complexiteit van zijn huwelijk. Het verklaart dat hij ontvankelijk is voor avontuur. Bij een wandeling door de stad ziet hij een man met een (soort van) circusolifant en hij denkt het dier te herkennen.
Het moet Pop Aye zijn, het dier dat in zijn jeugd op de velden rond zijn dorp rondliep/ Hij bespeurt herkenning bij het dier en hij besluit het dier uit handen van zijn tirannieke baas te redden, hij koopt het dier en besluit het terug te brengen naar zijn geboortedorp.
Een lange reis met vele ontmoetingen volgt. Vele tegenslagen ook, de reis is voor de man ook een moment om tot inkeer te komen en zijn eigen leven onder de loep te nemen. De band met het dier is net zo groot als het dier zelf is: het is een vriendschap die hij niet zo snel bij mensen onderling herkent.
Met : Thanet Wanahkrulnukroh , Penpak Sirikul
Gek dat - wanneer je het over Aziatische films hebt - het woord "poëtisch" vaak valt. Komt het door de kalmte, komt het door de ingetogen karakters van de acteurs of komt het door de volstrekt andere blik op nut en noodzaak van het dagelijks leven? Mij bevalt het vaak wel. Oké, de films zijn vaak een tikkeltje traag, ze vragen wel wat van je. Maar je leert wel anders naar de zaken kijken. En dat vergoedt veel.
Deze film vertelt het onwaarschijnlijke verhaal van een man en een olifant. De man is een architect die moeite heeft met de zakelijke aanpak van zijn baas en bovendien ook nog worstelt met de complexiteit van zijn huwelijk. Het verklaart dat hij ontvankelijk is voor avontuur. Bij een wandeling door de stad ziet hij een man met een (soort van) circusolifant en hij denkt het dier te herkennen.
Het moet Pop Aye zijn, het dier dat in zijn jeugd op de velden rond zijn dorp rondliep/ Hij bespeurt herkenning bij het dier en hij besluit het dier uit handen van zijn tirannieke baas te redden, hij koopt het dier en besluit het terug te brengen naar zijn geboortedorp.
Een lange reis met vele ontmoetingen volgt. Vele tegenslagen ook, de reis is voor de man ook een moment om tot inkeer te komen en zijn eigen leven onder de loep te nemen. De band met het dier is net zo groot als het dier zelf is: het is een vriendschap die hij niet zo snel bij mensen onderling herkent.
Met : Thanet Wanahkrulnukroh , Penpak Sirikul
Acts of Vengeance- Isaac Florentine
Acts of Vengeance op IMDb (5,7)
Wraakfilms hebben een bepaald nut. Ik vermoed dat veel kijkers reageren met opmerkingen als "Terecht!" en "Eigen schuld, dikke bult" of "Hij vroeg erom". Het geeft de beperking van de formule aan: de film gaat doorgaans linea recta van misdaad naar rechtvaardigheid. Het is dan aan de regisseur om de variatie of de diepte in de film aan te brengen.
Frank Valera is een zeer succesvol advocaat, spraakmakend en welsprekend. Het succes in zijn werk belemmert hem in zijn rol als vader en echtgenoot, maar er staat voor hem veel tegenover. Wanneer zijn vrouw en dochter door een misdrijf om het leven komen, knapt er iets bij Frank. Hij gaat door een diep dal van twijfel , zelfhaat en drankzucht heen totdat hij besluit het roer om te gooien: als de politie de zaak niet oplost, zal hij het zelf wel doen. Hij betert zijn leven, leert vechtsporten aan en besluit te zwijgen tot hij een oplossing heeft voor deze kwelling van zijn geweten. Gaandeweg komt hij achter de lijntjes , steeds dichter nadert hij de dader.
Met : Antonio Banderas, Paz Vega, Karl Urban
Wraakfilms hebben een bepaald nut. Ik vermoed dat veel kijkers reageren met opmerkingen als "Terecht!" en "Eigen schuld, dikke bult" of "Hij vroeg erom". Het geeft de beperking van de formule aan: de film gaat doorgaans linea recta van misdaad naar rechtvaardigheid. Het is dan aan de regisseur om de variatie of de diepte in de film aan te brengen.
Frank Valera is een zeer succesvol advocaat, spraakmakend en welsprekend. Het succes in zijn werk belemmert hem in zijn rol als vader en echtgenoot, maar er staat voor hem veel tegenover. Wanneer zijn vrouw en dochter door een misdrijf om het leven komen, knapt er iets bij Frank. Hij gaat door een diep dal van twijfel , zelfhaat en drankzucht heen totdat hij besluit het roer om te gooien: als de politie de zaak niet oplost, zal hij het zelf wel doen. Hij betert zijn leven, leert vechtsporten aan en besluit te zwijgen tot hij een oplossing heeft voor deze kwelling van zijn geweten. Gaandeweg komt hij achter de lijntjes , steeds dichter nadert hij de dader.
Met : Antonio Banderas, Paz Vega, Karl Urban
zaterdag, februari 01, 2020
The Girl In The Book - Marya Cohn
The Girl In The Book op IMDb (6,1)
Complexe , tamelijk ongemakkelijke film. Aan het eind van de film weten we allemaal waar dat ongemak vandaan komt, maar we moeten daar even doorheen.
Alice is eindredacteur bij een boekenuitgeverij en Alice heeft het moeilijk, met haar werk maar vooral met zichzelf. Jong, slim en knap maakt allemaal niet zo veel uit als je van ver komt. We leren al snel waar dit allemaal vandaan komt.
Alice's vader is een hork eerste klas, een arrogante uitgever die vrij dominant zijn gezin (maar ook zijn vriendschappen) bestuurt. In zijn kring zit een succesvol beginnend schrijver. Diens debuutroman komt nu in een heruitgave bij de uitgeverij van Alice terecht en ze heeft daar zichtbaar moeite mee. Wij weten waarom: het verhaal over de ruimschoots volwassen man en het onzekere tienermeisje gaat namelijk over háár. En over die schrijver-vriend van haar vader.
Er zijn dingen gebeurd en Alice worstelt nog steeds met de trauma's. Ze kan geen relatie vasthouden, terwijl ze avond aan avond flirtend de bars afstruint. Ze durft nog steeds niet tegen haar tirannieke vader in te gaan, omdat hij destijds - bij het opbiechten van de gebeurtenissen - niet haar maar zijn vriend geloofde. Alice zal moeten werken aan zichzelf, zal zelfvertrouwen moeten krijgen om al die mannen in haar leven de waarheid onder ogen te laten zien, zoniet zal alles blijven stuklopen.
Met : Emily van Camp, Michael Nyqvist, Ali Ahn, David Call
Complexe , tamelijk ongemakkelijke film. Aan het eind van de film weten we allemaal waar dat ongemak vandaan komt, maar we moeten daar even doorheen.
Alice is eindredacteur bij een boekenuitgeverij en Alice heeft het moeilijk, met haar werk maar vooral met zichzelf. Jong, slim en knap maakt allemaal niet zo veel uit als je van ver komt. We leren al snel waar dit allemaal vandaan komt.
Alice's vader is een hork eerste klas, een arrogante uitgever die vrij dominant zijn gezin (maar ook zijn vriendschappen) bestuurt. In zijn kring zit een succesvol beginnend schrijver. Diens debuutroman komt nu in een heruitgave bij de uitgeverij van Alice terecht en ze heeft daar zichtbaar moeite mee. Wij weten waarom: het verhaal over de ruimschoots volwassen man en het onzekere tienermeisje gaat namelijk over háár. En over die schrijver-vriend van haar vader.
Er zijn dingen gebeurd en Alice worstelt nog steeds met de trauma's. Ze kan geen relatie vasthouden, terwijl ze avond aan avond flirtend de bars afstruint. Ze durft nog steeds niet tegen haar tirannieke vader in te gaan, omdat hij destijds - bij het opbiechten van de gebeurtenissen - niet haar maar zijn vriend geloofde. Alice zal moeten werken aan zichzelf, zal zelfvertrouwen moeten krijgen om al die mannen in haar leven de waarheid onder ogen te laten zien, zoniet zal alles blijven stuklopen.
Met : Emily van Camp, Michael Nyqvist, Ali Ahn, David Call
Patser (aka Gangsta) - Adil el Arbi/Bilall Fallah
Patser op IMDb (6,8)
Als u ooit een paar uurtjes over heeft en u heeft de kans om deze film te bekijken,..... doe het niet. Zonde van uw tijd, tenzij u wel heel erg van de gangsterfilm bent en simpelweg alles slikt. Deze film is namelijk in alles te lauw, te saai, te voorspelbaar. Alles is té. En dat is jammer, want ditzelfde regisseursduo debuteerde met "Black" : óók een gangsterfilm maar wel eentje met pit en avontuur. Dat mis ik volledig bij "Patser".
We bevinden ons in de Kiel, een Antwerpse achterbuurt met een hoog criminaliteitsgehalte. Vier Marokkaanse vrienden groeien er in lastige omstandigheden op maar hun vriendschap blijft onvervalst staan. Ze dromen van het luxe leven, van rijkdom en auto's. Daartoe zullen we ooit wel "patser" moeten worden, ze zullen grote stappen moeten zetten in het criminele milieu. Groter in ieder geval dan Farid, de vader van Badia en stiefvader van Adamo. Farid vermengt een bovenwereldse pizzeria met een onderwereldse hasjverkoop, maar vindt dat ook goed genoeg. "Groter dromen leidt tot grotere problemen" , zo is zijn devies.
Dat is bij Adamo en zijn vrienden aan dovemansoren gezegd. Wanneer er dan ook een Amsterdamse cokedeal komt verkennen of hij de Antwerpse haven kan gebruiken voor zijn doorvoer, stapt ons vrolijke viertal er in. En dat gaat - na een aarzelende start- al snel mis. Ze staan tegenover elkaar en moeten kortstondig de wijk nemen naar Marokko. Alwaar hun luxe gedrag opvalt bij Hassan Kamikaze, weer een andere Amsterdamse cokebaas, die met de andere strijdt over de hegemonie in zowel Amsterdam als Antwerpen. En dan zijn er ook nog Colombianen..
Met : Matteo Simoni. Nora Garib, Ali Bouali
Als u ooit een paar uurtjes over heeft en u heeft de kans om deze film te bekijken,..... doe het niet. Zonde van uw tijd, tenzij u wel heel erg van de gangsterfilm bent en simpelweg alles slikt. Deze film is namelijk in alles te lauw, te saai, te voorspelbaar. Alles is té. En dat is jammer, want ditzelfde regisseursduo debuteerde met "Black" : óók een gangsterfilm maar wel eentje met pit en avontuur. Dat mis ik volledig bij "Patser".
We bevinden ons in de Kiel, een Antwerpse achterbuurt met een hoog criminaliteitsgehalte. Vier Marokkaanse vrienden groeien er in lastige omstandigheden op maar hun vriendschap blijft onvervalst staan. Ze dromen van het luxe leven, van rijkdom en auto's. Daartoe zullen we ooit wel "patser" moeten worden, ze zullen grote stappen moeten zetten in het criminele milieu. Groter in ieder geval dan Farid, de vader van Badia en stiefvader van Adamo. Farid vermengt een bovenwereldse pizzeria met een onderwereldse hasjverkoop, maar vindt dat ook goed genoeg. "Groter dromen leidt tot grotere problemen" , zo is zijn devies.
Dat is bij Adamo en zijn vrienden aan dovemansoren gezegd. Wanneer er dan ook een Amsterdamse cokedeal komt verkennen of hij de Antwerpse haven kan gebruiken voor zijn doorvoer, stapt ons vrolijke viertal er in. En dat gaat - na een aarzelende start- al snel mis. Ze staan tegenover elkaar en moeten kortstondig de wijk nemen naar Marokko. Alwaar hun luxe gedrag opvalt bij Hassan Kamikaze, weer een andere Amsterdamse cokebaas, die met de andere strijdt over de hegemonie in zowel Amsterdam als Antwerpen. En dan zijn er ook nog Colombianen..
Met : Matteo Simoni. Nora Garib, Ali Bouali
Abonneren op:
Posts (Atom)
Lee - Ellen Kuras
Lee op IMDb (7,0) Lee op Moviemeter (3,50) Enkele jaren geleden las ik dat Kate Winslet de filmrechten op het boek " The Lives of Lee...
-
I am all girls op IMDb (5,6) I am all girls op Moviemeter (3,18) Mensenhandel. Een van de laagste manieren van misdaad die er bestaat, in ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...