zondag, december 27, 2015

The Gambler- Rupert Wyatt

The Gambler op IMDb (6,0)
Onwaarschijnlijk verhaal. En da's net een beetje jammer. Want er wordt behoorlijk geacteerd, er zit wat spanning in en er zitten her en der wat levenslesjes in. Bij elkaar wel een voldoende film, by the way.
Het onwaarschijnlijke zit hem erin dat Mark Wahlberg een gokker speelt zonder gokverslaving. Hij is namelijk niet verslaafd aan het winnen, hij wil eigenlijk alleen maar verliezen. Omdat het leven hem niet spannend genoeg is als hoogleraar en amateur-schrijver, omdat hij het geld van de familie nooit als dat van zijn eigen heeft willen zien. Er zit dus ook weinig spanningsopbouw in de gokscenes omdat je weet dat hij steeds zal doorspelen en verdubbelen tot het mis gaat.
Een van zijn studentes probeert hem wat stabiliteit aan te praten, maar het is paarlen voor de zwijnen. Steeds dieper duikt hij in de schulden, steeds meer leent hij van steeds luguberder kredietverstrekkers. Hij raakt aan het randje van de criminaliteit, hij wordt meermaals afgetuigd en stevent af op een compleet debacle. En wat dan nog, zie je hem denken? Dan hebben we het maar gehad.
Maar plots komt hij tot inkeer, hij bedenkt de ultieme manier om in 1 x van al zijn schulden én zijn schuldeisers af te komen. Met een beetje mazzel lukt hem dat ook nog.

Reasonable doubt - Peter Howitt

Reasonable doubt op IMDb (5,7)
Tja. 13 in een dozijn , wat mij betreft. Dan mag Samuel Jackson een karakteracteur zijn, hier doet iet dat op de automatische piloot. Kon de aandacht er niet heel goed bijhouden en zat lang te wachten op het voorspelbare einde. Wie het proberen wil, die mag.

Dominic Cooper speelt een OM-aanklager die bekend staat om zijn successen , hij krijgt veel mensen achter slot en grendel. Als hij na een borrel met collega's besluit om met drank op achter het stuur te stappen gaat het mis. Hij rijdt iemand aan, belt noh wel 112 maar rijdt door. Hij kan het er qua carrière en qua verse gezinsplanning niet bij hebben dat hij hiervoor een strafblad gaat oplopen.
De zaak komt toch op zijn bureau terecht, de opgepakte verdachte is aan alle kanten doorzichtig fout. Maar de jonge rechtsman snapt dat hij deze crimineel niet voor deze zaak kan opsluiten. Er volgt een miraculeuze maar terechte vrijspraak. Klaar, zou je denken. Fout: het begint pas.
De crimineel zoekt hem op, want heeft hem gezien en begint hem te chanteren. Dus probeert het advocaatje hem achter slot en grendel te krijgen. Dat lijkt pas te lukken als er meerdere slachtoffers zijn gevallen. Langzamerhand wordt het zijn collega's duidelijk dat hij ook niet brandschoon is.


vrijdag, december 25, 2015

Girlhood (Bande des filles) - Celine Sciamma

Girlhood op IMDb (6,8)
Toen deze film in Nederland in roulatie ging, dachten velen een meisjesvariant op de toenmaals zeer bejubelde Linklatertitel "Boyhood" te zien te krijgen. Niets is minder waar. Deze film gaat juist niet over kalm opgroeien, over kabbelende onmin in het gezin en de problemen van jonge adolescenten.
Nope.
Girlhood is - hoewel vriendelijk verfilmd- een keihard streetgang verhaal. Marieme woont in een van die vele onbestemde buitenwijken van Parijs, waar ze als niet-autochtoon meisje al met de nodige achterstanden begint. Vader is nergens te bekennen, moeder heeft een mager schoonmaakbaantje, broer is een losse-handjes-macho die denkt de vaderrol te kunnen spelen. Alleen met haar twee jongere zusjes heeft ze een fijn contact.
Aanvankelijk lijkt er weinig aan de hand tot ze te horen krijgt dat ze niet door mag naar de bovenbouw van haar school, wegens te slechte resultaten. Ze is precies in de verkeerde stemming als ze dan een trio straatmeisjes ontmoet, die wars zijn van school en vooral erg streetwise proberen hun wereld te domineren. Schoorvoetend sluit Marieme aan. En zoals wel vaker: ze ziet deuren opengaan door het ongeremde gedrag van de anderen, langzaam verandert ze van het verlegen mooie meisje in een naargeestig straatkind. En deinst ze nergens voor terug.
Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan: het net ontdekte vriendje twijfelt over haar gedrag, broerlief ranselt haar de kamer door en ze voelt zich gedwongen tot een radicaal besluit: ze kan niet meer terug, ze moet kiezen voor een randbestaan tussen straat, drugs en prostitutie. Want ze wil niet de huis-, tuin- en keukenmoeder zijn die ze dreigt te worden als ze wel kiest voor dat vriendje en voor die ondergeschikte rol. Marieme wil heersen, ze wil rulen. En dat gaat haar veel kosten.

A most violent year - J.C. Chandor

A most violent year op IMDb (7.0)
Enigszins misleid was ik. Door de titel verwachtte ik iets heel anders(iets in de geest van History of Voilence met Viggo Mortensen) maar dat pakte heel anders uit. Deze film gaat wel óver geweld, maar is in beeld en uitvoering niet gewelddadig. Sterker nog: gezien het onderwerp is de film zeer ingetogen.

1981. Een selfmade man werkt zich stukje bij beetje op tot oliebaron. Transport en handel moeten hem na jarenlange inspanningen eindelijk eens de poen gaan opleveren die die markt hem al de hele tijd beloofd. Hij heeft één probleem: hij is zo rechtschapen als de dominee van Spakenburg. Niet in de zin van godvrezendheid, maar in de zin van het volgen van de letter van de wet.
Die houding wordt hem lastig gemaakt: al wekenlang vinden overvallen plaats op juist zijn transportwagens. Anderen lijken buiten schot te blijven en hij verdenkt dus logischerwijze zijn branchegenoten. Het moet opgelost en het moet netjes opgelost, juist omdat hij op dat moment én bezig is met het sluiten van een lucratieve deal waarvoor hij financiering nodig heeft én doordat hij op dat moment mikpunt is van een diepgaand onderzoek. Hij is van overtuiging dat hij brandschoon is, dus maakt zich over het onderzoek geen zorgen. Zijn vrouw, dochter van een gangsterbaas, spoort hem langzamerhand aan tot radicaler middelen want de druk op gezin en bestaan wordt te groot.
Gaandeweg ontwart hij de knopen van het lot dat hem ten deel valt. Lukt het hem om aan de goede kant van de morele lijn te blijven?

maandag, december 21, 2015

Carol- Todd Haynes

Carol op IMDb
Geheel naar verwachting kwam ik onder de indruk uit de zaal. Onder de indruk van vooral een fors staaltje acteerwerk, onder de indruk van een stevige strijd tegen moralisme (een moralisme dat je je nu niet meer durft voor te stellen in het westen), onder de indruk van de ijzersterk vormgegeven jaren 50 sfeer in de film.
Door de hertjesblik van de fraai geboetseerde Rooney Mara, die in de film de grasgroene verkoopster Therese Belivet speelt, moest ik heel vaak denken aan Fellini's prachtige "La Strada". Daarin speelt Giuletta Masina net zo een onervaren meisje, die geïmponeerd raakt door haar wereldse tegenspeler.
In Carol is die tegenspeler een mondaine societyvrouw, die gevangen zit in een moeizaam huwelijk. Al snel blijkt dat de moeilijkheden niet alleen maar komen door een botte houwdegen van een echtgenoot, nee, het komt mede doordat Carol sterke amoureuze gevoelens opvat voor vrouwen. Dat vinden we nu niet meer zo opzienbarend, maar in de jaren 50 is dat toch een ander verhaal. En in de VS sowieso, daar duurt dat allemaal nog wat langer.
Na de toevallige ontmoeting (Carol laat in de winkel, waar ze iets koopt bij Therese, haar handschoenen liggen) ontstaat er langzamerhand een broeierige spanning tussen de twee dames. Maar ja, die buitenwereld. Carol is gedecideerd: ze vlucht en neemt Therese mee op een rit dwars door de VS. De dames maken een reis, letterlijk en figuurlijk. Met alle hobbels van dien. En met besef van de onmogelijkheden die damesliefde nu eenmaal kent. Ze moeten afscheid nemen, maar weten beiden dat dat niet voor eeuwig kan zijn.

woensdag, december 16, 2015

La Jaula de Oro- Diege Quemada Diez

La Jaula De Oro op IMDb
Ach, hield onze politicus van het jaar maar een beetje van film. Wellicht zou ie dan ook deze gaan bekijken. En wellicht zou ie dan wat andere invalshoeken krijgen voor zijn stupide vluchtelingenverhaal. Deze film is in diverse varianten al eens gemaakt, maar belicht toch het vluchtelingenprobleem eens van een andere kant. Wat er hier nog aan ingrediënt wordt toegevoegd, is aantonen dat er niet zoiets als een groep bestaat. Dat de vluchtelingen heel heel divers is. En dat men daarbij dus allemaal zijn andere redenen heeft om op zoek te gaan naar het voor hen beloofde land.

Een drietal Guatemalteekse jongeren verwacht het in eigen land niet te gaan vinden, het geluk. Weinig economische vooruitzichten, sloppenwijk-leven , vies en gevaarlijk en ongezond. Men probeert via Midden-Amerika de grens van de VS te bereiken. Een van de drie is een meisje dat met voorbedachten rade de borsten in snoert, de haren afknipt omdat ze denkt als jongetje meer kans heeft de reis succesvol te beëindigen.
De eerste poging mislukt, men wordt teruggetransporteerd maar probeert het opnieuw. Ditmaal sluit een andere jongen aan die van begin af aan slecht geaccepteerd wordt omdat hij duidelijk Indiaans bloed heeft (Peruviaan? Chileen? Wie zal het zeggen?). De onderlinge competentiestrijd wordt een extra barrière om uiteindelijk in Amerika te geraken.
De weg kent vele hobbels, is gevaarlijk en zal uiteindelijk niet het complete trio op de eindbestemming brengen. Tot die tijd worden de onderlinge verhoudingen danig op de proef gesteld. En dat alles voor een beetje meer geluk dan op de thuisplaat.

Het zet je tot denken. Het maakt dat je je schaamt voor de politici die praten over quota, die praten over louter hun eigen landgenoten en de rest aan hun lot overlaten. Deze film is goed. Voor dat specifieke doel is ie heel goed. Ga eens nadenken over mensen, ipv over getallen en over geld.

zondag, december 13, 2015

De Boskampi's - Arne Toonen

De Boskampi's op IMDb
En er zelfs nog een jeugdfilm tegenaan gegooid vanmiddag. Lamlendig genoeg daarvoor.

Rik is mikpunt van pesterijen op school, Rik hoopt op een stoere vader, Rik heeft veel fantasie.
Als ze verhuizen vanwege een nieuwe baan voor pappie, zet Rik vol in op een nieuw imago: hij vertelt rond dat zijn vader een maffiabaas is en dat men dus ook hem maar beter met ontzag kan behandelen.
Dat helpt, in eerste instantie: nieuwe vrienden enzo maar bedrog komt altijd uit. Ook de dame van de trattoria waardeert niet langer de hulp van vader en zoon. Alles lijkt mis te lopen, er is geen sprake meer van een stoer imago. Want:  eerlijkheid komt altijd uit.

Ach, Rene van t Hof doet een stukje slapstick, Meral Polat is de love interest en Rikkie bedenkt slimme trucjes om de school-etter te slim af te zijn. Dat is het dan wel ongeveer.


Zurich - Sacha Polak

Zurich op IMDb
Makkelijke films zijn het niet, die van Sacha Polak. Eerder al zag ik haar "Hemel" over een seksueel zoekende vrouw, dat was geen hapslikweg-film. Ook deze "Zurich" is dat niet.
Wende Snijders speelt Nina, een verwarde vrouw. Ze is uit het veld geslagen door de dood van de vader van haar dochtertje. Bij diens dood blijkt de man, een vrachtwagenchauffeur, ook in een ander gezin de vader te hebben gespeeld. Nina kan het niet aan, minder nog het verlies van haar man dan het ontmantelen van een dubbelleven. Ze kijkt anders tegen haar kind aan en weet niet meer hoe ze verder moet. Rigoureuze beslissingen moet ze nemen: ze laat haar kind achter bij het andere weduwe-gezin, ze vlucht. Ze gaat onderweg leven, langs de snelwegen. Met alle risico's en dubieuze ontmoetingen vandien.

Wende Snijders speelt goed. De rol zal haar veel kracht gekost hebben, maar ze kan het aan. Ze draagt de film, die niet makkelijk wegkijkt maar wel boeit.

Publieke Werken - Joram Lürsen

Publieke Werken op IMDb
Eerder op de dag zag in de grote zaal deze film, die eerder deze week in première ging. Ik dien te bekennen dat ik met hoge verwachtingen heen ging, maar dat ik me na afloop bekocht voelde. De acteurs behoren toch tot de fine fleur van Nederland, het boek was een regelrechte bestseller.
Maar dat kwam er allemaal niet uit. Het was opnieuw een staaltje amateurtoneel, te veel opgezegde dialogen en een armzalig aan elkaar gewerkt plot. Mij kon het niet bekoren.

Het verhaal speelt in Amsterdam, zowel als in het Drentse Hoogeveen. Twee neven, de vioolbouwer Vedder en de apotheker Anijs, voeren elk hun eigen strijd tegen de autoriteiten. In Amsterdam wordt het Centraal Station gebouwd en als reactie daarop start een consortium de uitkoop van de huizen tegenover dat station. Daar moet als megaproject het Victoria Hotel ontstaan. Vedder ruikt geld en verkoopt zijn huid (of eigenlijk: zijn huis) zo duur mogelijk. De apotheker op dat moment voert strijd tegen de autoriteiten omdat hij eigenlijk ongediplomeerd doktertje speelt voor de armlastige arbeiders op de veengronden in Drente.
De neven zetten een plan op om samen met hun neef in de VS het leven van de arbeiders beter te maken door ze als emigranten richting Amerika te dirigeren. Daar is geld voor nodig, dat hoopt Vedder van het bouwconsortium te ontvangen.

U snapt, het loopt natuurlijk mis. De goede bedoelingen strandden in papierwerk en de plannen voor een beter leven voor velen dreigen in gevaar te komen.


Niet mijn film, het kwam allemaal niet goed genoeg naar voren.,

Convicts - Peter Masterson

Convicts op IMDb

Dat ik vandaag via IMDb de exacte titel moest opzoeken, zegt al genoeg over deze film. Deze film was niet gewoon slecht, hij was irritant. Dat kwam vooral door de rol van Robert Duvall, normaal toch een respectabel acteur. Hij speelt hier een irritant oudje, die veteraan is geweest in de Burgeroorlog en die nu veroordeelden bewaakt die op een plantage werken. Hij dementeert, vergeet steeds met wie hij in gesprek is en speelt daardoor tegen wil en dank de stoere man , terwijl hij aan alle kanten hulp nodig heeft.
Die hulp krijgt hij van Horace, een jong jochie (Lukas Haas) die ook op de plantage werkt omdat hij geld bijeen moet sparen voor een grafsteen van zijn vader. En dat geld moet ie dus krijgen van die dementerende man, die steeds maar vergeet wat dat jongetje de hele tijd om hem heen doet.

Ik begreep er niet veel van, kreeg de bedoeling van de film niet te pakken.

woensdag, december 09, 2015

Suffragette - Sarah Gavron

Suffragette op IMDb
Tuurlijk is het een draak. Tuurlijk is het een goede film.
Beide kanten van het spectrum hoorde ik van beoordelingen van filmhuiscollega's en wat mij betreft hebben ze beiden een stukje gelijk. Er zitten overdramatische momenten in, die dik op het gevoel aansturen. Maar het historische stukje, het stuk sociale strijd, dat komt ook echt wel binnen.
Juist voor dat laatste stukje ben ik een sucker, want gek op geschiedenis en nogal een voorkeur voor de sociale invalshoek. Alleen daarmee al haalde de film dus bij mij een voldoende.

In de jaren 00 en 10 van de vorige eeuw was het hommeles in Engeland. Slechte werkomstandigheden voor man en vrouw, maar voor de laatste kwam er dan ook nog eens de volstrekte rechteloosheid bij. Niets hadden ze in te brengen op de werkvloer, thuis hadden ze alleen letterlijk wat in de melk te brokkelen , voor de rest moesten ze de man volgen.
Er ontstaat een beweging die ijvert voor vrouwenkiesrecht, onder aanvoering van de beroemde Emeline Parkhurst. Zij krijgt her en der volgelingen, maar die moeten zwaar boeten voor het uitkomen voor hun mening. Ontslag, ontzetting uit de ouderlijke macht. Toch, eenmaal bewust van het onrecht, blijkt er geen weg meer terug. De vrouwen betalen een zware prijs maar streven toch naar gelijkheid. In onze tijd lachen we erom, zo vanzelfsprekend als sommige van die rechten nu zijn, maar in die periode moest elke decimeter worden veroverd. Dát is het belang van deze film, dat ie dat laat zien. Dan neem je de rest op de koop toe.

Goeie rollen van Carey Mulligan en Brendan Gleeson.  Bij elkaar een goed onderhoudende film.
 

maandag, december 07, 2015

Dom Hemingway - Richard Shepard

Dom Hemingway op IMDb
Tweede film was ook niet best, maar iets beter te dragen. Heet dit een misdaadkomedie? Zo een waarin de crimineel overgekarikatureerd is als "ruwe bolster, blanke pit" en zo?

Jude Law speelt een crimineel die vrijkomt na 12 jaar in de bak. Maar....hij heeft niet gelekt, hij heeft niets verklapt. Hij rekent op een beloning en reist af naar het Franse landhuis van zijn toenmalige opdrachtgever. Inderdaad krijgt hij een forse som geld, maar bij het vieren van dat heuglijke moment gaat het mis. Het gezelschap verongelukt en in de verwarring gaat de vriendin van de grote baas er vandoor met het geld van Dom (ja sorry, die naam had ie echt in de film).
Hij probeert - terug in Engeland- contact te zoeken met zijn dochter omdat hij die zo verwaarloosd heeft in de jaren intern. Ze wil niks van hem weten, maar haar zoontje vindt de nieuwe opa wel leuk.

Nou ja, twaalf ambachten en dertien ongelukken verder komt er iets van toenadering. Zoiets.

Sex Tape- Jake Kasdan

Sex Tape op IMDb
Twee beschamend slechte films op 1 avond, doe het me maar (niet) na. Ik blijk op een of andere manier ongevoelig te zijn voor Amerikaanse humor. Waar ik de Britse variant vaak kan waarderen om de ingetogen diepzinnigheid, is de USA-wijze van platvloerse grappigheid doorgaans niet de mijne. We hebben een halfjaartje een gratis abonnement op HBO en die staan meer bekend om de series dan om de films. Laat ik nou net meer van die laatste tijdsbesteding zijn. Maar ik wist waar ik aan begon.

Vers gekoppeld paartje neukt de sterren van de hemel. Waar ze maar kunnen, doen ze de droomdaad, bedrijven ze de liefde, hebben ze sex, nemen ze elkaar en doen ze van dattum. Zo opent de film dus ook, te pas en te onpas moeten we ervaren dat deze twee elkaar echt heel lekker vinden. Maar dan komt het eerste kind. En de klad.
Te moe, te weinig tijd, te weinig intimiteit en er is dus geen tijd meer voor dat lekkere spelletje. Op een gegeven moment moet de tijd worden ingepland, moet er oppas worden geregeld om maar enige kans op lekkere seks te maken. En dan nog gaat het niet vanzelf. Om elkaar een beetje op te winden, denkt men dat het op video vastleggen van hun daden de oplossing is. Dat blijkt te lukken, het zaakje wordt gefilmd. Ja, haar zaakje ook.
De man in kwestie is muzikant en deelt playlistjes met mensen via de ipad. En u snapt het al, via al die ipads en via de cloud wordt het filmpje per ongeluk gedeeld. En dan moet het stel die filmpjes terug gaan halen voordat iedereen ze ziet. Vrienden, collega's , school, u kent het allemaal wel. Hi lá ri sche situaties. Vinden zij dan..

Een van de grappige kanten aan deze film vind ik dat ie heel goed de dubbelhartigheid van de Amerikaanse samenleving laat zien: zeer open gaat men om met het praten over seks, ondertussen mag er geen blote borst in beeld komen en trekt de actreutel continu het dekbed hoog op terwijl ze met haar man over de meest intensieve standjes aan het praten is. Seks is dan dus toch onnatuurlijk. Het hoeft natuurlijk niet helemaal andersom - zoals het in Nederlandse films gebeurt- maar dit is bespottelijk.


vrijdag, december 04, 2015

Er ist wieder da- David Wnendt

Er ist wieder da op IMDb
Briljante film! In die zin: de film heeft alles wat een film zou kunnen hebben. Vooraleerst is er de ijzersterke humor (f**k de correctheid, hier moet je gewoon keiharde grappen over kunnen maken), er is sterk acteerwerk (ook behoorlijk zwak acteerwerk, maar daarover later meer) , er is een catharsis en er is een boodschap. Wat wil je nog meer?
Er werd hard gelachen in de zaal. Terecht. Na afloop sprak ik een wat ouder filmvrienden-stel, dat diep onder de indruk was. "Ik zit hier met zweet in de handen' , zei hij, "onvoorstelbaar om te zien hoe makkelijk men mee gaat. En het gebeurt, nog elke dag. ". Dát is de kracht van de film, dat ie vanuit een luchtig en geestig perspectief richting een conclusie werkt die bikkeltje hard is: de roep om een sterke man is van alle tijden en doet de laatste tijd weer ongelooflijk snel opgeld. Wat de film aantoont, is dat er dan gegarandeerd volgelingen klaar staan. "Want hij spreekt wel de waarheid, hij verbloemt niets".

2014, Berlijn. Midden tussen de huizenblokken ontwaakt een gehavende Adolf Hitler. Waar is hij beland, waar zijn Bormann en Göring?  Hij ontwaart een stad die hij wel herkent als de zijne, maar hij ontwaart een gemeenschap die hij van geen kant herkent. Zijn ze gek geworden? Wat is er overgebleven van zijn grootDuitse gedachte, van de orde en netheid die hij voor zich zag? Hij krijgt de kans zich in te lezen, ontdekt wat er de afgelopen 70 jaar is gebeurd en weet genoeg. Hij weet dat dit land, deze wereld nog steeds een man van stavast nodig heeft om de problemen op te lossen. Hij doet rondvraag, hij krijgt gehoor en uiteindelijk krijgt hij zelfs een podium. Aanvankelijk kijkt de wereld stomverbaasd naar hem: wie is deze acteur die in zijn vermomming hardop durft te zeggen wat zij al jaren denken? Het loopt uit de hand, er komt weerstand (gelukkig wel) en men stevent af op een confrontatie. Kan de splitsing in de maatschappij nog worden voorkomen?

Oliver Masucci speelt fenomenaal, blaast werkelijk iedereen van het doek. Zozeer zelfs, dat enorm opvalt hoe zwak de rest van het verhaal is, hoe slecht er geacteerd wordt op die fake-redactie. Masucci krijgt het voor elkaar om strak in zijn rol te blijven en dat is enorm confronterend. Deze film is een hele belangrijke: we dienen allemaal na te denken wat we zouden doen als we zelf zo'n sterke man voor ons zouden zien. Gaan we mee? Of gaan we in verzet?
Prachtfilm. Must-see.



maandag, november 30, 2015

Closed Circuit - John Crowley

Closed Circuit op IMDb
Spannende thriller, gesitueerd rondom de aanslagen in Londen van enige jaren geleden. Twee advocaten worden toegewezen aan een verdachte van een meer dan 100 slachtoffers kostende bomaanslag  op een markt. Een advocaat is voor het officiële proces, de andere is voor de besloten zittingen die nu eenmaal bij dit soort staatsgevaarlijke zaken horen.
Extra complicatie is dat de advocaten voormalig geliefden zijn. Ze moeten dat zelfs verzwijgen bij het aannemen van de klus, ook is onderling contact tijdens het proces verboden.
Er gaat nogal wat mis in de aanloop naar het proces en de "openbare" advocaat ontdekt dat er bijzondere betrokkenheid is bij de aanslag. Hij komt erachter dat de geheime dienst MI5 meer weet dan ze de pers laten weten. Sterker nog: dat ze hebben verzuimd de aanslag te voorkomen, omdat er belangen speelden rondom de verdachten.
De ene advocaat doorbreekt de code om de andere hiervan op de hoogte te brengen, vervolgens moeten zij hun uiterste best doen om de informant in deze zaak in leven te houden en ongeschonden in de rechtbank te krijgen. Ze ondervinden daarbij volop tegenwerking van de Britse regering, de procureur-generaal én van de geheime dienst uiteraard.
Het script is aangenaam in elkaar gevlochten, de spanning neemt toe tijdens het kijken. Dat is een verdienste.
Met oa : Eric Bana, Rebecca Hall, Jim Broadbent en Ciaran Hinds

zaterdag, november 28, 2015

Red Corner - Jon Avnet

Red Corner op IMDb
Eerder op de avond keek ik deze. Ik moet toch een beetje aan kunnen haken met mijn filmquizcollega's dus deed ik maar eens een Hollywoodje. Richard Gere wordt alom verguisd, dat maakt het vormen van een mening over deze film voor mij een stuk makkelijker.
Ik, mijn besten, vond deze film niet tegenvallen. Niet om het acteerwerk, nee. Ook niet om de standaard David tegen Goliath- verhaallijn. Nee, vooral omdat er een inventief script was gebouwd om de grote opkomst van Azië in die jaren eens in perspectief te zetten. Men praatte volop over vooruitgang, men praatte over openheid maar de puntjes kwamen nergens bij de paaltjes. De oude machinaties overheersten nog te veel de wens tot vernieuwing. Dat toont deze film aardig aan.

Verhaal: Gere is een zakenman in satelliet-telecommunicatie. Zijn firma wil programma's verkopen aan het ontbolsterende Oosten. Dat kan natuurlijk niet zomaar, want censuur en zo, maar er lijkt een akkoord op komst. Om dat te vieren wordt er geborreld in een nachtclub, ontmoet hij een dame van lichtere zeden dan de andere en krijgt haar mee naar de hotelkamer.
De volgende ochtend: hij ligt bebloed op bed en de dame is dood. Alleen: hij kan zich zelf niet herinneren wat er gebeurd is, hij is overtuigd van zijn onschuld. Er moeten dus anderen zich hiermee hebben bemoeid.
Gevang, rechtbank, onrechtvaardigheid: het hele blik wordt open getrokken. De hem toegewezen advocate gaat pas na lang aarzelen om: ze begint te zien dat het zaakje stinkt en dat deze man erin is geluisd. Ze neemt stoute stappen: tegen de gangbaarheid in wil ze de onschuld van de westerling bewijzen.

Love, Rosie - Christian Ditter

Love, Rosie op IMDb
Vooralsnog ga ik er vanuit dat ie niet bestaat. Althans, niet op deze basis. Je kunt niet als jongen en meisje dermate close bevriend met elkaar opgroeien dat de rede het altijd wint van de romantiek. Er komt altijd een moment waarop de zwakte toeslaat en waarin het eigenbelang van een van de twee de bovenhand krijgt. En dus tot serieuze avances leidt.
In deze film is het meerdere malen "close, but no cigar" . Rosie en Alex lijken al vroeg voor elkaar bestemd maar het gebeurt steeds maar niet. Van het laatste schoolfeest tot aan de eerste bedpartners in het nieuwe leven, steeds draaien ze om elkaar heen maar vormen ze nooit met zijn tweeën de combinatie.
Dat leidt uiteraard tot ongeluk, steeds is een van de twee niet happy als de andere "involved" is. Maar ja, het verstand zegt dat ze de ander moeten laten gaan en zelf het geluk moeten zoeken.
Het beste deel van deze film zit in het midden, als er juist heel veel met die twijfel wordt gedaan. Als de twijfel zelf ten twijfel wordt gesteld, eigenlijk. De rest van de film kent een iets te grote mate van voorspelbaarheid, je voelt regelmatig de volgende scene al met chocoladeletters aankomen. Dat is jammer, want an sich is het geen beroerde rolprent.

Aan het eind van de film schoof mijn vrouw aan, terug van haar afspraak. Ze keek mee en zei me: dat mooie meisje, dat is dus de dochter van Phil Collins. Dan weet u dat nu ook!





vrijdag, november 27, 2015

3 Coeurs- Benoit Jacquot

3 Coeurs op IMDb
Als je Benoit Poelvoorde op de poster ziet staan, denk je : dat wordt grappig.
Als je Charlotte Gainsbourg op de poster ziet staan, denk je: dat wordt heavy.

Deze film heeft het allebei. Ik dacht aanvankelijk naar een niemendalletje te gaan kijken, maar ik was na afloop behoorlijk onder de indruk. Het begint als een vrolijke comedy of errors, maar het eindigt als een thriller: de driehoeksverhouding die in dit verhaal centraal staat, sloopt alle hoeken en zijden van die driehoek.

Marc wordt, Parijse belastingambtenaar zijnde, gedetacheerd op het platteland om orde op zaken te stellen. Hij mist de laatste trein naar Parijs en voelt zich gedwongen door de straten te dwalen. Hij ontmoet een vrouw met wie het klikt, stevig klikt. Ze wandelen en praten tot zonsopgang en zij neemt een stevig besluit: ze gaat niet met haar man mee verhuizen naar Amerika, ze gaat naar Parijs om met Marc door te gaan. Ze maken een afspraak elkaar in de Tuilerieën te ontmoeten.
Dat gaat natuurlijk mis: zij is er, maar hij wordt opgehouden door zijn werk en komt pas twee uur later, als zij al teleurgesteld terug is. Om alsnog achter haar man aan te reizen naar de VS.
Hij heeft moeite de misslag te verwerken, maar dat wordt hem makkelijker gemaakt als hij in het plattelandsdorpje ook aan het werk moet voor een lokale antiekgallery-houdster. Die - hij weet het niet - de zus van zijn mislukte date is. Ze groeien naar elkaar toe, het gaat aan en ze gaan samenwonen.
Als Marc zijn vrouw op een gegeven moment ziet skypen met haar zus in de VS, krijgt hij de schrik van zijn leven. Hij zegt niks en zet zelfs zijn trouwplannen door. Maar in zijn hoofd knaagt het. Een confrontatie is onvermijdelijk. Wat te volgen: hoofd of hart?

De film werkt prachtig naar het einde toe, mede door sterk acteerwerk van alledrie (en natuurlijk van de moeder van de dames, de onvolprezen Catherine Deneuve). Goeie film!


donderdag, november 26, 2015

A somewhat gentle man (En ganske snill mann) - Hans Petter Moland

A somewhat gentle man op IMDb
Ulrik zit al 12 jaar in de bak. En eigenlijk vindt ie het allemaal weer prima. Het bericht dat ie wordt vrijgelaten omdat hij zijn tijd heeft uitgezeten, overvalt hem dan ook een beetje  (sorry voor die woordkeus).
Wat moet ie dan, als ie eenmaal buiten staat? Moet ie naar zijn ex of naar zijn zoon? Moet ie naar zijn oude criminele baas? Moet hij naar de verklikker die hem in de gevangenis deed belanden?
Hij komt ze allemaal tegen en wonderwel redt hij zich met laveren tussen al die verschillende belangen. Ieder heeft zijn afrekenmomentje met hem, maar hij probeert het goede te doen. Hij vindt een kamertje bij een iets te gewillige huisbazin, hij vindt een baantje in een iets te ouderwetse garage, hij krijgt contact met zijn oude maten.
Iedereen wil wat van hem maar hij zoekt eigenlijk rust. Hij wil eindelijk even vader zijn, hij wil het rechte pad lopen, maar men maakt het hem niet makkelijk. Als uiteindelijk de spanning oploopt (baan kwijt, geldgebrek, druk van zijn oude maffiamaatjes), staat Ulrik op het kruispunt: blijf ik zuiver of breek ik? Beter ik mijn leven of verval ik in oude gewoonten?

Ik ben altijd redelijk geporteerd van Stellan Skarsgard. Hoewel hij hier af en toe ook een sukkeltje neerzet, komt hij er wel mee weg,

The Continent (Hou Hui wu qi) - Han Han

The Continent op IMDb
Wazige maar niet vervelende film. Roadmovie.
Drie jonge mannen wonen aan de uiterste oostkant van China, op een saai eilandje. Het leven biedt niets. Als een van de drie een baan krijgt als onderwijzer in het uiterste westen zien de andere twee hun kans schoon: als zij nou eens hun vriend begeleidden op zijn reis naar de andere kant van het land, dan zijn ze in ieder geval voorlopig even verlost van het dodelijk voorspelbare ritme.

Men gaat en beleeft onderweg een aantal vervreemdende avonturen: uiteraard neigt de leraar ertoe om zijn reis niet af te maken als hij de veronderstelde vrouw van zijn leven tegenkomt onderweg. Uiteraard eindigen ze de reis niet als trio. Door onderlinge spanningen maar ook gewoon door kwijtraken. Een wereldreiziger die tevens ooit ruimtereiziger wil worden, kruist hun pad en ze gaan vol mee in zijn idealistische verhaal. Zal de leraar ooit in het westen voor de klas staan?


zondag, november 15, 2015

Kill your darlings - John Krokidas

Kill your darlings op IMDb
Hij hinkt weliswaar op twee gedachten, maar toch is dit een interessante film. Hij vertelt namelijk het verhaal van de gekwelde kunstenaar. Een dichter in dit geval, die het leed van de wereld op zijn schouders neemt maar die tegelijkertijd zelf onvermogend blijkt om de liefde in zijn nabijheid op waarde te schatten.

Daniel Radcliffe speelt Allen Ginsberg, de bekende beat poet uit de jaren 60. Moeilijke jeugd gehad (vader met een oorlogstrauma maar toch een gevierd dichter, moeder geestelijk totaal doorgedraaid). Allen krijgt het toch voor elkaar om letteren te gaan studeren en in dat wereldje ontmoet hij mensen die zijn leven voorgoed veranderen. Jack Kerouac komt opdagen, William Burroughs zit in de kring, maar vooral raakt hij onder de invloed van de flamboyante levensgenieter Lucien Carr. Amoureuze gevoelens staan regelmatig in de weg van hun uiteindelijke missie: met nieuwe en wilde poëzie de tijd naar hun hand zetten. Schoppen tegen de gevestigde orde, er uit halen wat er in zit. Daarnaast zorgen ze er uiteraard voor dat ze dat onder het genot van zoveel mogelijk geestverruiming beleven.
Lucien beleeft een soort studiefinanciering van een oudere man (Michael C Hall, die we kennen als Dexter). Die ziet Lucien door deze ontwikkeling steeds verder van zich af staan en hij beschouwt Ginsberg dan ook als regelrechte concurrent op het liefdespad. Het gaat wringen, het zal clashen.

dinsdag, november 10, 2015

Son of Saul (Saul Fia) - Laszlo Nemes

Son of Saul op IMDb
Of ik wel goed geslapen had, vroeg mijn vrouw me vanmorgen. Of ik niet van de film gedroomd had.
Nee. Ik niet.

Mijn koffie is zwart. Mijn garderobe is grotendeels zwart. Mijn favoriete muziekstijlen zijn zwaar en donker en films zie ik ook het liefst zwaar en indringend. Kortom: ik schrik niet van de gruwelijke sfeer in deze film, ik ben niet ontregeld door wat je hier aan onmenselijkheid voorgeschoteld krijgt.
Sterker nog: ik ben wellicht een van de weinigen die vindt dat de vorm van deze film tegen haar werkt. Zo machinaal en onpersoonlijk is het werk, zo verwerpelijk is de industrie waar hij zich op dat moment in bevindt, dat je moeilijk de kans te baat neemt om te zien welke persoonlijke strijd deze man eigenlijk voert.
Ik snap dat de regisseur de bedoeling heeft om te shockeren, misschien zelfs om ons niet te laten vergeten hoe verfoeilijk de concentratiekampen waren. Bij mij werkte het averechts. Alle geluiden, alle hectiek alle onscherpe bloederigheid en gruwelijkheid ten spijt, ik had al mijn aandacht nodig om te blijven zien waar Saul eigenlijk echt de hele dag mee bezig was. Want dat is een persóónlijk verhaal en niet een groot historisch moment.

Saul maakt deel uit van het Sonderkommando. Een groep van mensen die door de toenmalige nazi's werd geselecteerd om hen terzijde te staan bij de Endlösung. Het radicale uitroeiingssysteem in de concentratiekamp vereiste vele werkzaamheden en daarvoor werd een deel van de gevangenen ingezet. Gebruikt totdat ze uiteindelijk zelf aan de beurt waren. Het maakt duidelijk waarom de onderlinge verstandhoudingen binnen de groep zo op scherp staan: elk hoopt via een wit voetje in een of andere uitzonderingspositie te komen.
Saul doet zijn dingetje mee, maar verandert spoortslags als hij in een van de binnengebrachte slachtoffers zijn zoon meent te herkennen. Hij kan niets meer voor hem doen, nou ja, misschien toch nog één ding. Hij probeert te voorkomen dat zijn zoon de ovens ingaat, gaat op zoek naar een rabbi voor de laatste rituelen en hoopt dan zijn zoon een normale begrafenis te kunnen geven, al is dat dan op het kampterrein.
Hij neemt daarbij veel risico's en krijgt veel weerstand vanuit de groep. Omdat hij toch niets te verliezen heeft, zet hij door. Hij maakt gebruik van een opstand in het kamp om te proberen met lijk en al weg te komen.

Zware film, gruwelijke film. Maar helaas bij mij rakelings langs het doel. Spraakmakend is de film zeker, maar ik vond hem te veel op het effect en relatief te weinig op het persoonlijke verhaal leunen.

zondag, november 08, 2015

The Theory of Everything- James Marsh

The theory of everything op IMDb
Niet onaardige biopic. Ik zeg met nadruk "niet onaardig" omdat ik m ook niet heel goed vond. Er zaten voor mij wat wringende kantjes in, die wat punten van het eindresultaat afsnoepten.
Nevertheless, als verhaal is het natuurlijk prettig om naar te kijken. De verwording van briljante mensen, die vasthouden aan hun eigenwijze ideeën en daarmee frequent voor gek versleten worden, dat is altijd makkelijk een kant kiezen.
Voeg daaraan toe dat hier ook nog eens de toenemende fysieke ongemakken van onze filmheld en je snapt dat het vrij simpel is om heldendom toe te dichten aan de besproken persoon.
Dat gaat in deze film lang goed: het is geloofwaardig dat die frêle dame valt voor die onhandige stoetel , omdat ie inderdaad grappig en charmant is. En dat gedurende een heel groot gedeelte van de film blijft. Je snapt dus ook dat ze hem blijft verzorgen als het verval van zijn lichaam versneld intreedt. Ze voedt hem, ze kleedt hem, ze duwt hem en rijdt hem. Inderdaad , er komen nog kinderen ook. Het lijkt allemaal een bijzonder, doch hecht gezin.
Echter: als gaandeweg de film blijkt dat de ondersteunende werkzaamheden vrouw Jane boven het hoofd groeien, komt er een rare knik in de film. Ze vinden iemand, het is bovendien een aimabele en aantrekkelijke kerel, dus het is logisch dat er iets groeit tussen hem en Jane. Zonder dat er iets gebeurt overigens.
Als Hawking ook het vermogen van de spraak verliest, wordt er een trainster in huis gehaald om hem toch taalvaardig te houden dmv allerlei speltechnieken. En daar komt wat mij betreft het ongeloofwaardigde deel: van het ene op het andere moment is Hawking minder afhankelijk dan hij lijkt en schuift hij patsboem zijn vrouw aan de kant. Niets wordt daarvan uitgediept, de volgende scene is simpelweg een verhuisdozenscene. Ik heb dat niet begrepen.
Verder is de film natuurlijk een fijne getrouwe vertelling van het aparte leven van de hyperintelligente nerd die wetenschapper Stephen Hawking was. En is.
Als ik dat ene wegdenk, blijft er een redelijke film over. Hij had m.i. dus sterker gekund.

donderdag, november 05, 2015

Infiltrant - Shariff Korver


Tegenvallende film. Ik kan het maar beter meteen zeggen. Nasrdin Char is weliswaar een rijzende ster binnen ons vaderlandse firmament, dat wil nog niet zeggen dat ie elke keer de goede keuzes maakt. Deze film is een te matige combinatie van zijn succesvolle debuut "Rabat" en Flikken Rotterdam. En Amsterdam trouwens, we zien de steden door elkaar gebruikt worden. 

 Sam (eigenlijk Said) heeft met bijzonder goed resultaat de politie-academie doorlopen, doet keurig zijn ding totdat het misgaat bij een arrestatie. Het toegeworpen scheldwoord "hoerenjong" doet hem net iets te veel aan zijn zieke moeder herinneren en hij draait door. Schorsing, penning inleveren, dat werk.
Op dat moment wordt hij benaderd door een AIVD-achtige vrouw die hem zegt zijn carrière nog een gunstige wending te kunnen geven. Hij moet undercover, hij moet infiltreren in de Marokkaanse drugsoorlog in Amsterdam. Dat doet ie. Dermate succesvol zelfs dat ie met een aantal "collega's" welhaast amicaal wordt, in ieder geval sympathie voor voelt. 
Dat zit natuurlijk dwars bij de grote finale: als de politie de bende uiteindelijk wil arresteren. ontstaat er iets van wroeging.


zondag, november 01, 2015

Pawn Sacrifice - Edward Zwick

Pawn Sacrifice
Krankzinnig. Goed. En ook zonder goed krankzinnig. Bobby Fischer was het allebei: hij gaat door voor de beste schaker aller tijden, maar hij is tevens een van de bekendere beroemdheden die ten onder zijn gegaan aan achtervolgingswaan.

Zijn ideeën dat ie op de huid gezeten wordt door zo ongeveer alle geheime diensten ter wereld, door Joodse organisaties en Amerikaanse patriotten, zitten hem dusdanig dwars dat zijn genialiteit in het spelen van het edele schaakspel eraan ten onder gaan.
Hij is vastbesloten wereldkampioen te worden maar moet daarvoor de allersterksten van zijn tijd - stuk voor stuk Russisch - verslaan. Juist die tegenstelling wordt gretig opgepikt door nationalistische Amerikanen, die Vietnam en Watergate ondergaan en die deze schaakstrijd zien als het mogelijk overwinnen van de Koude Oorlog.
Bobby gruwt van de machinaties , wil alleen maar spelen maar krijgt steeds meer twijfels bij al die begeleiders en al die media. Niemand vertrouwt hij meer, hij neemt tegendraadse beslissingen die hem min of meer zijn carrière kosten.
Zijn grootste opponent, Boris Spasski, wil óók graag bewijzen dat hij niet voor niets al een tijd de nummer 1 van de wereld is. En dus gaat die tweekamp er komen: op Ijsland zal worden gestreden om de wereldtitel. Maar komt het allemaal op tijd voor de langzaam doordraaiende Fischer?

Zeer spannende thriller, ondanks het feit dat je vooraf de uitkomsten al kent (het is immers allemaal waargebeurd). Een goede Tobey Maguire, een dragende rol van Peter Sasgaard: fijne film. Boeiend tot het eind.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...