dinsdag, januari 29, 2019

Proud Mary - Babak Najafi

Proud Mary op IMDb (4,9)
Ter verdediging wil ik zeggen dat ik net terugkwam van mijn sportuurtjes. En dat direct na een pittige werkdag.
U snapt dat mijn weerstand laag was, ik klikte gewoon de film aan die op dat moment op Film1 begon.
Filmisch begon het allemaal wel ok, beetje donkere voorbereiding op heldhaftig wapengekletter.
Mary is blijkbaar een soort huurling, ze werkt voor een of andere bende in de criminele scene.
Bij een van haar laatste opdrachten heeft ze verzuimd voor haar baas volledig werk te verrichten: ze vermoordde wel de gokbaas met schulden, maar niet diens onschuldige en spelende tienerzoon.
Het is het begin van moreel besef bij Mary.
Wanneer ze die jongen later gewond op straat aantreft, aarzelt ze geen moment. Ze neemt hem mee naar huis en verzorgt hem. Sterker nog: ze gaat verhaal halen bij degene die dit de jongen heeft aangegaan.
En daar gaat het mis want Mary heeft niet veel manieren om geschillen op te lossen. Dat doet ze meestal door wild in het rond te schieten.
Hierdoor ontstaat een soort bende-oorlog, waarbij Mary voor haar baas geheim moet houden dat zij de oorzaak is. U snapt, dat loopt uit de hand en zo.

Met : Taraji P. Henson , Jahi Di'Allo Winston. Billy Brown, Danny Glover

zondag, januari 27, 2019

Nina - Olga Chajdas

Nina op IMDb (6,7)
Het wil maar niet lukken in het huwelijk van Nina en Wojtek. Heel graag willen ze kinderen maar zij lijkt onvruchtbaar. Ze zetten uiteindelijk een speurtocht op naar een draagmoeder, waar vinden ze iemand die aan hun eisen voldoet?
Het geluk lacht hen toe bij een ongeluk: Nina rijdt de auto aan van een jonge vrouw, die fris en vrijgevochten lijkt. Magda is in eerste instantie misschien niet het type moeder dat het echtpaar zoekt, maar ze wagen het erop. Ze knopen contact aan: Wojtek kan in zijn garage haar auto repareren, ze moet maar komen eten om kennis te maken.
Het lijkt helemaal mis te gaan als het doel van hun contact bekend wordt, maar Nina laat niet los. Ze zoekt opnieuw contact met Magda en er gebeurt iets vreemds: er slaat een vonk over maar anders dan Nina gedacht had. Niet langer ziet ze in Magda een moeder van haar kind, nee, ze wordt tot over haar oren verliefd op deze rebelse maar strikt homoseksuele dame. Alle vastigheden van Nina gaan op de schop: hoe gaat ze vorm geven aan het volgende deel van haar leven? Stoute schoenen staan klaar, maar de oude passen ook nog zo goed.

Met : Julia Kijowska, Eliza Rycembel , Andrzej Konopka

vrijdag, januari 25, 2019

Werk ohne Autor (Never look away) - Florian Henckel von Donnersmarck

Werk ohne Autor op IMDb (7,3)
Henckel von Donnersmarck schuwt het grote gebaar niet. Deze film kent niet de ingetogenheid van "Das leben der Anderen" , nee, deze gaat voor het effect. En het lukt hem. Zelf heb ik de avond (een lange zit trouwens) ervaren als twee films in 1, waarbij mijn voorkeur uitging naar het heftige en ijzersterke openingsdeel, dat aan het eind van de film weer wordt opgepakt. En niet eens helemaal afgerond, hetgeen ik als kijker altijd prettig vind: laat me zelf ook nog maar even interpreteren hoe het verder kan gaan.

Elisabeth is een jonge en frisse tante met Lust zum Leben. Samen met haar kleine neefje Kurt bezoekt ze een tentoonstelling over Entartete Kunst. Zwijgend ziet ze het aan, haar minzame glimlach verklapt dat ze het oneens is met de nazi-theorie. Ze fluistert dat haar neefje in, daarmee bij hem ook de artistieke sprankeling oplichtend. Wanneer Elisabeth de maatschappelijke spanningen niet meer aankan en in een soort psychose raakt, wordt ze opgenomen en dat is het begin van het einde. Haar einde in dit geval, ze belandt in de machinerie van de nazi's en wordt geclassificeerd als onwaardig en onnuttig mens. Ze wordt vermorzeld door de moordmachine, waar onder andere haar arts, professor Seeband,  met een simpele pennenstreek voor verantwoordelijk is.

Sprongetje: de oorlog is beëindigd, Duitsland is opgesplitst. Kurt groeit op in het benauwende Oosten, een plek waar zijn kunstige kwaliteiten louter ten dienste mogen worden gesteld van de revolutie en de socialistische maatschappij. Dat houdt hij een tijdje vol, hij is zelfs een redelijk succesvol student en een voorbeeld voor de rest van de academie. Maar ondertussen..
Ondertussen heeft hij de dame van zijn dromen ontmoet, waarvan wij al spoedig ontdekken dat ze de dochter is van die enge professor Seeband. Dochterlief valt volledig voor Kurt, ook als ze weet dat haar vader de relatie niet accordeert. Het heeft gruwelijke gevolgen.
Net voordat de grenzen en muren sluiten, vluchten Ellie en Kurt naar het westen. Kurt gaat opnieuw studeren maar lijkt maar niet aan zijn verleden te ontkomen. Vooral niet wanneer zijn schoonvader steeds dieper in zijn leven doordringt, hetgeen uiteindelijk een positieve uitwerking heeft op zijn inspiratie. Plots weet hij waar hij met zijn werk heen moet. Al zijn schilderstukken worden een fel realistische afrekening met het verleden. Maar Kurt weet niet hoe dichtbij dat verleden eigenlijk is.

Losjes gebaseerd op het leven van Künstler Gerard Richter, die na het zien van de film ruim afstand nam van het vertoonde.

Met: Tom Schilling, Sebastian Koch, Paula Beer

donderdag, januari 24, 2019

Voyage of Time: Life's journey - Terrence Malick

Voyage of Time op IMDb (6,4)

Als je Terrence Malick kijkt, weet je vooraf waar je aan toe bent. Je moet geen verhaal verwachten, je krijgt geen uitleg, je moet het van je interpretatie hebben. Welnu, dit is er weer zo een.
Het is zijn verbeelding van het verhaal van de aarde. Als ik het goed begrepen heb, begint hij bij het ontstaan van onze planeet en werkt hij zich langzaam door de tijden heen: ijstijden, meteorieten, uitbarstingen en evoluties leiden de aarde langzaam van de grove schoonheid die het was naar de overbevolkte verstedelijkte klont die het nu is. Althans: dat is mijn conclusie, ieder mag daar anders over denken.
Als je af en toe even doorbijt, krijg je wel weer ouderwets fraaie beelden voorgeschoteld: Malick is een schilderende regisseur. Het camerawerk is soms onnavolgbaar mooi. Meer niet.



Wognum - Tim Bary

Wognum op IMDb (8,4)
Moest ik zien, deze. Niet omdat ik de gemeente naast het plaatsje Wognum woon (daar gaat deze documentaire helemaal niet over) , nee. Het is omdat ik de broer van de hoofdpersoon ken (een behoorlijk goede fotograaf, by the way).
De documentaire gaat over Matthijs , een net niet meer jongeman die groot geworden is in de gabberscene: kneiterharde recht-toe-recht-aan-muziek, uitbundige feesten en stevig drugsgebruik. "Been there, done that", denkt Matthijs. Hij bezoekt de feesten nog wel, maar bezondigt zich niet meer aan drugs en taait meestal eerder af dan zijn vrienden en zijn partner, die doorgaans het volgende ochtendlicht afwachten.
We merken dat onze hoofdpersoon ergens een omslag heeft gemaakt, die zijn grondslag vindt in een besluit dat hij zo ongeveer op zijn 18e nam: hij wilde piano leren spelen. En niet zomaar piano, nee, maar het echte klassieke werk. Zware composities , wervelende melodieën en afwisselend rinkelende en bonkende toetsen. Hoewel je de allegorie met de gabbermuziek best kunt vatten, is het vooral fascinerend hoe Matthijs laveert tussen de wanorde respectievelijk anarchie van de gabberscene en de strakke geordendheid van de klassiek geschoolde muziek. Het zit allebei in hem maar we volgen heel duidelijk de kanteling: meer en meer wordt hij verzwolgen door de macht van de zware pianoklanken. Hij werkt toe naar een optreden, hij wil laten zien dat die stoffige scene best opgefrist kan worden door een onconventioneel ogende pianist. Wanneer hij dan ook in zijn hempie het podium betreedt, toont hij de volle zaal onbekommerd zijn naakte ik: hij ontroert ten eerste zichzelf met zijn optreden. Huilend beroert hij de toetsen.

Met : Matthijs Wognum, Rene Fiorenza


woensdag, januari 23, 2019

Oh Lucy! - Atsuko Hirayanagi

Oh, Lucy! op IMDb (6,8)
Ingetogen Japanse romantische komedie. En dat is an sich al bijzonder ; niet dat ingetogene, dat zit wel in de aard, maar komedies zie je daar niet vaak. Misschien moet ik het ook tragikomedie noemen, want het zit hoofdpersoon Setsuko (later a.k.a. Lucy) niet mee in het leven.
We leren haar kennen wanneer ze op het dieptepunt van haar eenzame bestaan zit: vrouw alleen, saaie baan, weinig sprankeling. Haar zus heeft in het verleden haar verkering afgepakt en dat zit nog diep; het contact met haar zus is stroef, het contact met haar nichtje nauwelijks beter.
Wanneer die laatste contact met haar opneemt vanwege een bijzonder verzoek, aarzelt Setsuko dan ook: of zij het taallessen-abonnement van haar nichtje wil overnemen, tegen betaling. Niets te verliezen heeft ze, dus ze hapt toe. En gelukkig maar, want de eerste rimpeling verschijnt in haar gladde dagelijkse oppervlak: de Engelse lessen zijn bijzonder, zelfs lichamelijk contact (huggen!) is een onderdeel, tevens wordt de leerlingen gevraagd een andere identiteit aan te nemen. Stugge Setsuko wordt "vlotte" Lucy! Stukje bij beetje overwint ze haar schroom en ziet ze een uitweg uit de vlakheid.
Wanneer de leraar plots verdwijnt , terug naar de VS, en haar nichtje de leraar achteraan reist (er speelde dus meer dan alleen de lessen) trekt ze de stoute schoenen aan. Ze neemt vakantie op, reist naar Californië en weet verdorie de leraar ook nog te vinden. Haar zus reist mee -die wil haar dochter terug- waardoor de zussen op elkaar zijn aangewezen in dat vreemde land. De verschillen worden zichtbaar, langzamerhand ontbolstert zich een totaal andere vrouw dan de saaie Setsuko jarenlang leek.

Met : Shinobu Terajima, Josh Hartnett, Kaho Minami

dinsdag, januari 22, 2019

Die Blechtrommel - Volker Schlöndorff

Die Blechtrommel op IMDb (7,6)
Herzien. Bij toeval trouwens, want het was de keuzefilm van de gastheer van een filmclubje dat ik frequenteer. En daar werd ik blij van. Het is namelijk een belangrijke film gebleken: nog steeds wordt de film als referentie gebruikt of als inspiratiebron genoemd. En dat is een prestatie. Ik zag hem in 1980, volgens mij in het kleine theatertje naast de Balie waarvan ik de naam vergeten ben. Een opfrissing, derhalve.

We reizen naar Polen, naar Katsjoebië. Een deel van Polen waar van oudsher veel Duitsers wonen. En dat is een belangrijk detail, want de film speelt voor een belangrijk deel in het interbellum van begin vorige eeuw. Veel verwijzingen naar fascisme , veel uitingen van nazisme begeleiden het gezin en de leefomgeving van het jongetje dat we in deze film volgen. Oskar wordt geboren in een gezin waarbij de vader een Duitse bakker is, de moeder is geboren toevallige ontmoeting van een voortvluchtige man en Oskar's oma en waarbij een Poolse vriend van moeder Ecke Drei in een rare driehoeksverhouding is.
Oskar is een bijzonder jongetje: niet heel spraakzaam maar hij ziet alles, hij observeert volcontinue de mensen in zijn omgeving. Wanneer hij op een feestje opnieuw de romance tussen de Poolse man Jan Bronski en zijn moeder ziet, wanneer hij ziet hoe er op dat feestje gezopen en gebrald wordt, besluit hij dat hij nooit volwassen wil zijn: op 3-jarige leeftijd besluit hij niet meer te willen groeien. Daartoe stort zij zich van de trap, zodat zijn wervels beschadiging oplopen en hij inderdaad niet groter zal worden.
Na zijn herstel geeft Oskar alleen nog commentaar op de gebeurtenissen in dat bizarre gezin en die bizarre tijd door op zijn trommel te slaan en griezelig hoog te gaan gillen. Zodat de ruiten en de glazen springen en hij de aandacht heeft van heel de groep.
De nazi-tijd komt, de bevolking schaart zich achter hun nieuwe leider. En Oskar, die ziet het allemaal gebeuren. Hij wordt ouder, maar niet groter. Terwijl hij langzamerhand wel grote-jongens-interesses heeft.

Het is de film gelukt om ook na 40 jaar nog voor verwarring te zorgen. Petje af, nog steeds een indrukwekkende film.

zondag, januari 20, 2019

The hunter's prayer- Jonathan Mostow

The Hunter's Prayer op IMDb (5,5)
Nou , dat was me het rondje weer wel dit weekend. Vele genres passeerden de revue bij me, als laatste film van dit weekend ging ik in de pief-paf-poef. In een 13-in-een-dozijn-film reisde ik dwars door Europa mee met een huurmoordenaar die een dochter van een foute zakenman moet vermoorden. Een zakenman die overigens zelf net ook vermoord is. Door weer een huurmoordenaar van een andere rijke zakenman, die toevallig dan ook weer de werkgever is geweest van de eerste huurmoordenaar. Bent u er nog?
Enfin, de hoofdpersoon-huurmoordenaar die we Lucas mogen noemen, krijgt wroeging en beschermt het meisje dat ie eigenlijk vermoorden moet. Maar dat valt nog niet mee, want iedereen zit hen uiteraard op de huid. Op het chique landgoed van de opdrachtgever komt het tot een climax.

Met : Sam Worthington, Odeya Rush, Allen Leech, Martin Compston

This is 40 - Judd Apatow

This is 40 op IMDb (6,2)
Toegegeven, er waren momenten dat ik goed zat te glimlachen, dat het even leek alsof deze komedie de goede kant op zou gaan. Maar meestal vond ik het toch te dik opgelegde Amerikaanse humor. Hoe gek het ook klinkt, die humor is toch anders dan de Europese. Het is allemaal wat platter dan nodig en dat doet af aan de kwaliteit. Anyway, ik heb zelf op "play" gedrukt, dus ik moet niet zeuren.

Ze staan op het punt om 40 te worden, het moeizame echtpaar Pete en Debbie. Hij is een niet erg zakelijke zakenman, die zijn opgezette platenmaatschappijtje maar niet van de grond krijgt en die bovendien teveel geld kwijt is aan zijn geldverslindende vader. Zij is een wat pinnige eigenares van een winkeltje, waar de verkoop wel ok is , maar waar teveel geld uit de kassa verdwijnt.
Kortom: geldproblemen.
Daarnaast heeft het stel ook nog eens problemen met een puberende dochter , die continue ruzie zoekt met haar jongere zusje, met haar ouders en ook wel een beetje met de jongens op school. Ze heeft het niet van een vreemde , want haar ouders kibbelen zich ook de dag door : iedereen verwijt elkaar de oorzaak te zijn van hun problemen.
Dat gaat zo de hele film door, zo af en toe zijn er goede momenten waarop het stel het goed met elkaar lijkt te vinden en waarop de kinderen stiekem wel een beetje trots zijn op hun ouders. Maar het is zelden. En het is dan allemaal komisch bedoeld.
Voor mij een leuk feitje: een van de artiesten van de stal van Pete is Graham Parker, die dan ook af en toe in de film voorkomt. En, nog leuker: die de soundtrack van de film van een aantal van zijn oude nummers voorziet. That was fun.

Met: Paul Rudd, Leslie Mann, Megan Fox, John Lithgow, Lena Dunham
,

The Kinks: Echoes of a world - Charlie Thomas

The Kinks: Echoes of a world op IMDb (7,5)
Knusse documentaire over het conceptalbum dat de beste liedjesband van de jaren 60 (jajaja, in mijn straatje dan he) in 1968 uitbracht: The Kinks are The Village Green Preservation Society.

Ze hadden er al een paar jaar opzitten, de heren Davies en hun twee medebandleden. Een jaar of vier eerder braken ze door met liedjes vol met ruige riffs in een Rhythm & Blues- setting. De bedoeling was om in de VS door te breken maar een totaal mislukte toer (met tamelijk veel rock-n-roll clichés inbegrepen) verhinderde dat.
Van de weeromstuit begon men steeds Britser liedjes te maken (wie kent ze niet : "Waterloo Sunset" , "Sunny afternoon' en nog veel meer). Uiteindelijk pakte dat uit in een momumentaal album dat perfect toonde dat Ray Davies een scherp observator was die bovendien een gave had om dat licht cynisch op dichtregels te zetten. Zijn net iets minder begaafde broer bekwaamde zich op de gitaar, de heren vergaten hun onderlinge strijd en stegen naar grote kwalitatieve hoogten.
Veel "talking heads" getuigen in deze docu van hun liefde voor de oer-Engelse liedjes van the Kinks, elk van hen geeft ook aan tot welke erfenis de liedjes hebben geleid: Neil Gallagher, Andy Partridge, Suggs, Graham Coxon, Paul Weller: elk heeft in zijn eigen werk wel referenties laten doorklinken van het meesterlijke werk van Ray Davies.
Vroeger moest je kiezen tussen the Beatles of the Stones. Duidelijk is dat er regelmatig een derde hond met het been heen ging.




Mary Queen of Scots - Josie Rourke

Mary Queen of Scots op IMDb (6,5)

Prachtig. De beelden van Schotland zijn prachtig, de kostuum- en kasteelscenes zijn schitterend geschoten. Ongenaakbaar is het acteerwerk, vooral van de beste actrice van dit moment (Saoirse Ronan) maar ook Margot Robbie maakt een sterke indruk. En toch..
En toch sloeg er bij mij geen vonkje over. Met zoveel explosief geschiedkundig materiaal, met zo'n cast en met zo'n setting had er meer in moeten zitten, in my humble opinion. Het knalt niet, het wringt niet. Niet genoeg althans: het is niet slecht of zo, maar ik had hier echt meer van verwacht.

Mary Stuart komt - na een kortstondig huwelijk op het Europese vasteland - in het jaar 1561 terug aan wal in Schotland en gaat recht op haar volgende doel af: ze eist de troon van Schotland op. Als ze die eenmaal bezit, ligt het volgende doel direct op tafel: ze wil ook de troon van Engeland. Is het niet nu, dan toch in ieder geval als opvolger van de zonderlinge koningin Elizabeth (de eerste dan, he).

Het is levensgevaarlijk aan het hof: één keer verkeerd partij kiezen , één keer te losjes omgaan met loyaliteit en je kop rolt.
Ook het uiten van je geloofsovertuiging kan je einde betekenen: de battle tussen protestant en katholiek is op zijn hoogtepunt. Beide koninginnen zetten de hakken in het zand, bijten zich vast. Hoewel ze wel degelijk sympathie voor elkaar hebben, zelfs familie van elkaar zijn, kunnen ze het beiden niet maken om te buigen voor de ander. De strijd verhardt dus , met de nodige manipulaties worden huwelijkskandidaten aangedragen respectievelijk afgeserveerd. En als dat allemaal niet helpt, dan organiseer je gewoon een burgeropstand: geen middel wordt geschuwd.
Al direct bij het begin van de film weet je hoe het afloopt, dus maak je daarover geen illusies: het gaat om de reis, niet het doel.


Met : Saoirse Ronan, Margot Robbie, Guy Pearce

The Cleaners (aka Im Schatten Der Netzwelt) - Hans Block & Moritz Riesewieck

The Cleaners op IMDb (7,3)
Delete.
Delete.
Ignore.
Delete.
En dat dan je hele werkdag.

Deze documentaire - over de schoonmakers van Facebook- had ik al even op de harde schijf staan, gisteren tijd gemaakt om te kijken. Het is geen horrorfilm, maar het is wel gruwelijk. Gruwelijk om twee redenen: het is naar om te beseffen hoeveel beeldmateriaal er op het grootste social media-platform ter wereld voorbijkomt, waarbij dan ook nog eens een deel afkeurenswaardige content bevat. Daarnaast is het eng om te beseffen dat er blijkbaar verderop in de wereld een select groepje mensen is dat min of meer bepaalt wat de rest van de wereld te zien krijgt en wat niet.
Zelf ben ik verwoed socmed-gebruiker, ben me ook terdege bewust van het feit dat ik mijn eigen exposé maak en dus niet moet zeuren over wat mensen van mij weten of welke nare dingen andere mensen mij juist willen laten weten. Bij twijfel niet inhalen, zoiets..


Ergens op de Filippijnen heeft Facebook een fors kantoor neergezet waar honderden medewerkers de hele dag niets anders doen dan beoordelen of de foto of het filmpje dat ze voor zich zien wel of niet door mag naar het digitale platform. Seks en bloot, pesten, overmatig geweld en smaad, dat zijn een aantal no-go-area's voor de FB-posters. Per dag duizenden beelden om te beoordelen: als het er bij hen niet doorkomt, zal nooit iemand het te zien krijgen.
Quote: 'wat wij doen, zul je met geen enkel algoritme voor elkaar krijgen".  Dat geloof ik, wanneer is iets aanstootgevend, maak daar maar eens een goede omschrijving van.  Fascinerend om te zien hoe deze mensen hun werk doen, maar ook om te horen welke instructies ze daarbij krijgen en welke impact het heeft op hen zelf. Je moet er tamelijk sterk voor zijn om dit werk gedurende lange tijd te kunnen doen.
De film is gelardeerd met korte interviews en beelden uit Amerikaanse rechtszaken en commissie-hearings waarin senatoren vertegenwoordigers van Google, Twitter en Facebook aan de tand voelen over hun mores.
Quote: "Facebook is a threat to democracy, we are giving it all away". Daarvan weet ik zelf niet of het klopt, maar je zou het zomaar kunnen gaan denken als je deze docu hebt gezien.


zaterdag, januari 19, 2019

The Glass Castle - Destin Daniel Cretton

The Glass Castle op IMDb (7,2)
Emotioneel lastige film: het is niet heel makkelijk om je sympathie steeds bij de juiste personen te leggen. Bekijk je het van een afstandje, dan zeg je dat je gekeken hebt naar een film over een sterke onafhankelijke vrouw die zich langzaam aan het losweken is van een lastige jeugd met een onverantwoordelijk stel ouders. Dat ze het überhaupt tot volwassene geschopt heeft , mag een wonder heten want het totale gebrek aan aandacht en zorgzaamheid van de ouders leidde tot levensgevaarlijke situaties. Waaronder één waarbij hoofdpersoon Jeanette ernstige brandwonden opliep maar nog net haar leven spaarde.
Neem je alle plotwendingen in je op en bekijk je het vanuit de kant wat die moeizame opvoeding de jonge vrouw allemaal gebracht heeft, dan wordt het een ander verhaal. Dan is die onconventionele opvoeding wel degelijk ergens goed voor geweest. Dan was haar vader niet alleen maar een losse-handjes-egöist die zwaar leed onder zijn alcoholverslaving. Immers: als je vader je leert om onafhankelijk te denken, als ie je leert om over andere dingen na te denken dan de gemiddelde mens, als hij je daarmee levenslessen meegeeft waar je tot in het einde der tijden iets aan zult hebben, dan was die opvoeding het wellicht allemaal waard.
Deze compleet verschillende invalshoeken maken ook dat de film lastig te plaatsen is, maar ik zet hem na ampel beraad toch in de hoek van "boeiend en behoorlijk geslaagd". Omdat het aantoont dat er veel relatief is aan zoiets belangrijks als opvoeding. Het gaat erom dat je elementen meekrijgt die je als volwassene kunt gebruiken, die je een beter dan wel zelfstandiger mens maken. Maar het was mooi geweest als het allemaal op iets veiliger basis had gebeurd voor de kinderen.

Uitstekend spel van de fijne Brie Larson, daarnaast een gebruikelijk afwijkende rol voor Woody Harrelson en een atypische Naomi Watts. De film is niet makkelijk, maar beklijft wel.



donderdag, januari 17, 2019

Le fidéle (aka Racer and the Jailbird) - Michaël R. Roskam

Le fidéle op IMDb (6,4)
Twee van de drie delen lang kon ik deze film aardig trekken, het laatste deel was wat mij betreft over the top. Focus derhalve op de eerste twee delen , waarin ik twee exceptionele acteurs (de wervelende Adele Exarchopoulos en de ingetogen krachtpatser Matthias Schoenaerts) een vurige liefde voor elkaar zie opvatten.
Zij (Bibi) is autoracer, hij (Gigi) doet zich voor als autohandelaar maar op zijn voorhoofd staat iets heel anders geschreven. Ondanks dat iedereen direct (en Bibi iets later) ziet dat meneer met heel andere praktijken bezig is, krijgt de liefde kans. Hij moet soms "voor zaken twee dagen naar Polen" en ze geeft hem die ruimte, hij heeft immers beloofd daarna met haar weekends weg te gaan en uiteindelijk wellicht zelfs te emigreren.
Wij weten dan allang dat hij heel andere dingen doet in die dagen: Gigi is de onbenoemde leider van een gangsterbende, die vormgegeven lijkt naar de Bende van Nijvel. Gewelddadige overvallen op banken en geldtransporten vormen de hoofdmoot van de activiteiten van de bende, die elkaar al sinds de jeugdinternaten kent. Wanneer het bij een overval misgaat en er een agent omkomt, wordt de opsporing verhevigd en komen de heren in het vizier van de recherche.
Bibi vraagt zich af waar haar mannetje blijft en ontrafelt stukje bij beetje diens geheim. Wanneer de politie haar confronteert, werkt ze mee uit overtuiging dat zulks het beste zal werken voor haar man en dus voor haar relatie.
Vanaf het moment dat Gigi opgepakt wordt, kantelt de film. Fraai is het om te zien dat zij haar liefde niet ontkent, ze laat hem niet vallen. Maar de ontwikkelingen die dan volgen , doorkruisen alle goede voornemens.

Met : Matthias Schoenaerts, Adele Exarchopoulos

dinsdag, januari 15, 2019

The House That Jack Built - Lars von Trier

The House That Jack Built op IMDb (7,0)
Het is wraak. Wraak op al die mensen die hem hebben bekritiseerd, die hem in de hoek van de nazi's zetten, die zeggen dat hij ons een verwrongen mensbeeld opdringt. "Dat kan altijd nog erger", moet Von Trier gedacht hebben. Zelf denk ik dat dit zijn laatste film is, dat het een afrekening is. De goede opletter ziet ultrakorte flitsen van al zijn eerdere films door de beelden heen gemonteerd, alsof hij nog een keer wil zeggen dat de mensen toch echt niet verrast kunnen zijn dat hij uitgerekend deze film maakte. En uitgerekend op deze wijze. Voor mij toont de film onbetwistbaar meesterschap aan, de cameravoering is prachtig en de manipulaties van de regisseur zijn alom aanwezig.
Maar manmanman, wat een negativitieit. Het is niet best met onze soort gesteld, toont Von Trier aan: zowel de kille en georganiseerde haat van de dader als de frequente stupiditeit van de slachtoffers doet vermoeden dat de mensensoort niet beter verdient dan de gloedvolle afdaling naar de hel. We vragen erom. Veel cut-ups in de film, waaronder een prachtige animatie van een man die wandelt tussen twee lantaarnpalen. Die tekeningen lijken een leidraad voor de mensenhatende opstelling van Jack. 

Jack is een architect, maar dan wel eentje zonder aantoonbare successen. Zelfs het bouwen van zijn eigen huis stelt hem keer op keer voor problemen: overgeorganiseerd, dwangmatig, zoekend en twijfelend verandert hij keer op keer de ontwerpen. Niemand vermoedt achter deze kalme man en gladde prater een mensenslachter, een seriemoordenaar van de ergste categorie. Toch is Jack dat.
Keer op keer sleept hij slachtoffers naar de vriescel die hij gehuurd heeft, waar bij bouwt aan zijn magnum opus: niet alleen fotografeert hij steeds zijn slachtoffers op de crimescene, tevens modelleert hij ze - precies in de fase tussen rigor mortis en bevriezing- in gezellige en huiselijke poses in zijn vriescel.
Gaandeweg wordt hij overmoedig en begint hij foto's te sturen naar de kranten. Niet alleen moet zijn fotografisch werk bekend raken, tevens moeten zij weten dat Mr. Sophistication (zijn "artiestennaam") de kunst boven de mens verkiest. Jack heeft daar veel voor over.
Vanaf het begin is de film gelardeerd met gesprekken tussen Jack en (waarschijnlijk) een priester, het lijkt alsof Jack de biecht wordt afgenomen. Pas later in de film zien we de ware toedracht van dit gesprek tussen kerkleider en uitverkorene.

Nee, het is geen pretje. Bij ons liep er niemand uit de zaal (dat kon ook moeilijk, met maar 6 bezoekers), het mag een prestatie heten. Deze film kijk je niet voor je vermaak , voor een lekker avondje. En toch, en toch: hij moet gezien worden. Von Trier is een te belangrijk filmer om deze ongezien te laten passeren. Zelf weet ik nog niet of dit nou goed was, maar het is wel razend interessant om te ondergaan.

Met : Matt Dillon, Bruno Ganz, Uma Thurman, Sofie Grabol

zaterdag, januari 12, 2019

Sylvana, Demon of Diva - Ingeborg Jansen

Sylvana, demon or diva staat NIET op IMDb, wel op IDFA site
Opgenomen uitzending in de IDFA-week . Razend interessante documentaire, ook als je het puur filmisch bekijkt. In dat laatste geval namelijk zie je de poging van een rechtvaardig mens om staande te blijven in een harde maatschappij. Een maatschappij die vooral valt over je manier en je houding en die weigert iets dieper te gaan en een keer inhoudelijk te luisteren.
De documentaire loopt van Sylvana's vertrek bij DENK, start zo ongeveer tijdens de jaarlijkse scheldpartijen en bedreigingen tijdens het Sinterklaas-feest. De vrouw is een mikpunt , de vrouw is een uitlaatklep voor velen. Lang is haar weg, ver reikt haar pad: ze heeft een stip op de horizon gezet en wil daar naar toe. "Daar" is in eerste instantie de Amsterdamse gemeenteraad, waar ze kan beginnen met de inktvlek-verspreiding van haar beweging. Ongetwijfeld gaan we haar terugzien in Den Haag, omdat haar verhaal groter is, verder reikt dan alleen Amsterdam.
Persoonlijk vind ik dat ik-  bij al die politieke debatten van de afgelopen vijf jaar - daarin haar de zinnigste dingen heb horen zeggen van allemaal: er is een kernprobleem (we hebben een ongelijkwaardige samenleving) en ze wil naar meer evenwicht. Dat blijft ze aanstippen en dat vind ik goed. Natuurlijk is ze soms een opgewonden standje, natuurlijk roept ze wrevel op , natuurlijk ontmoet ze stevige weerstand. Maar ze probeert daarbij toch hoofd- van bijzaken te scheiden , ze leidt elke discussie steeds weer terug tot haar verhaal. Dat kun je rechtlijnig noemen, maar dat is in dit geval echt nodig. Althans , dat is mijn bescheiden mening.
De documentaire toont heel duidelijk haar politieke onervarenheid aan. Met name in het dossier of een van haar medewerkers nu wel of niet heeft gewerkt als psychiater heeft haar jonge partij niet altijd even (communicatief) handig geopereerd. Niet dat ze daarbij onwaarheden zou hebben gesproken, maar vooral dat ze niet altijd even slim met de hongerige "journalisten" om is gegaan. Die zijn natuurlijk niet geïnteresseerd in haar als politica, maar zijn uit op beschadiging en een uiteindelijke val. Daar is ze net aan ontsnapt, maar ze moet waakzaam blijven.

Interessante documentaire.

Met : Sylvana Simons

donderdag, januari 10, 2019

In Blue - Jaap van Heusden

in Blue op IMDb (6,7)
Zelf vind ik het een aanbeveling als ik een film kan kijken waar Maria Kraakman in speelt. Vooraf weet ik dan dat het niet gemakkelijk wordt, maar dat ik wel een film met karakter krijg voorgeschoteld. Zo ook weer bij deze: een minimaal verhaaltje met een maximum aan expressie en zeggingskracht.

Lin is stewardess, een zeer ervaren exemplaar. Al jaren kleedt ze zich "in blue", meestal is ze de eindverantwoordelijke op de vluchten die ze doet. Ze is sociaal bewogen, dat merken we al direct wanneer op een van haar vluchten opgetreden moet worden: een hoogzwangere vrouw moet door de bevalling heen worden geholpen, er is geen tijd voor een noodlanding. Lin leidt dit kordaat, innig houdt ze de baby vast. In de lucht.
We zien daar ook gelijk welk probleem Lin parten speelt: haar grote geheim is dat ze zelf ook een keer zwanger is geweest maar ze heeft de baby uiteindelijk niet levend ter wereld kunnen brengen.

Na deze hectische vlucht blaast ze stoom af met het team: in het nachtelijke Boekarest is het party-all-night , neemt ze een crewmember mee naar de hotelkamer waardoor ze zich verslaapt voor de terugvlucht. Haastig neemt ze de taxi naar het vliegveld en daar gaat het mis: ze rijden een tienerjongen aan. Gelukkig niet al te ernstig, maar zij voelt zich verantwoordelijk en neemt de jongen mee naar het ziekenhuis. Nicu blijkt een straatjongen te zijn die dankbaar de zorgzaamheid (en natuurlijk het geld) van deze westerling aanpakt.
Lin laat zich zo vaak als ze kan inroosteren op vluchten naar Boekarest, ze wil het herstel van de jongen blijven volgen. Er ontwikkelt zich een vorm van vriendschap, die natuurlijk aan alle kanten ongelijk is. Zo goed en zo kwaad als het kan , tasten deze twee eenzame zielen elkaar af. Beiden met de hoop op een beetje begrip en warmte. Lin wordt alsnog een beetje moeder, Nicu denkt een echte (en rijke) vriendin te hebben.

Met : Maria Kraakman , Bogdan Iancu
 

God's own country - Francis Lee

God's Own Country op IMDb (7,7)
Schitterende film. Stugge film, maar schitterend.
Johnny is een drankzuchtige boerenzoon die op het Noord-Engelse platteland woont. Met zijn vader. En met zijn oma. Hou dat beeld vast.
Zijn avondjes in de kroeg moeten hem zijn uitzichtloze bestaan een beetje doen vergeten: oma is bemoeizuchtig, vader is na een beroerde gedeeltelijk verlamd (hetgeen overigens niets heeft veranderd aan de bazige commando's aan zijn zoon). Johnny worstelt met een geheim : hij kan thuis niet voor zijn geaardheid opkomen. Wat vluchtige wippen tijdens veemarkten en veilingen moeten hem aan zijn gerief helpen, thuis kan hij daar niets over kwijt. Alles komt toch al op hem neer, hij weet dat hij kritisch wordt bekeken.
Alles verandert wanneer de lammertijd komt en zijn vader inziet dat er extra mankracht moet komen. Die komt er in de vorm van Georghe, een Roemeense immigrant met de nodige boerenervaring.
Johnny moet zijn schroom overwinnen om taken over te hevelen maar al snel ziet hij dat Georghe toegewijd is. Er volgt al snel een volgende stap: tijdens hun lange uren op het land ontstaat stukje bij beetje meer genegenheid tussen de mannen. Hetgeen uiteindelijk leidt tot seks. Waarmee de mannen zich committeren aan een groot geheim. Hoe houden de mannen de omgeving in het duister en zichzelf in het licht? De eerste barsten in de idylle ontstaan al snel.

Prachtig ingetogen acteerwerk, frisse landschapsplaatjes en een verhaal over echte mensen. Heerlijke film.

Met : Josh o Connor, Alec Secareanu, Gemma Jones, Ian Hart

zondag, januari 06, 2019

Gifted- Marc Webb

Gifted op IMDb (7,6)
Behoorlijke draak, maar ook hier geldt weer dat ik hem niet met tegenzin heb uitgekeken. Ik weet niet of dat komt door de prima bijrollen van Octavia Spencer en Lindsay Duncan of door het prima opgebouwde verhaaltje, maar feit blijft dat je niet zomaar een 7,6 op IMDb bemachtigt. Dan zit er echt wel iets in je film dat beklijft.

Frank Adler heeft met tegenslag te kampen gehad, dat zien we bij de eerste aanblik al. Hij voedt een klein meisje op dat hoogbegaafd en (daardoor?) enorm lastig blijkt te zijn. Wanneer op een bepaald moment zijn thuisonderwijs tegen de grenzen aanloopt, zal het meisje toch naar school moeten. Maar welke? Je kunt het haar niet aandoen om haar in een "2+2=4" klas te stoppen als je weet dat ze zelf meer in formules, algoritmes en worteltrekken thuis is.
We leren al snel dat Frank niet de vader is maar de oom. Zijn zus was een ongeëvenaarde wiskundige maar kon het leven niet aan. Frank beloofde een zo gewoon mogelijk opvoeding te geven aan haar dochter Mary, omdat hij weet dat zijn zus het node gemist heeft om een gewoon meisje te zijn. Wanneer we later in de film de oma ontmoeten, weten we waar de verknipte status van zowel Frank als zijn zus en het meisje Mary vandaan komt.
Nu oma heeft ontdekt dat haar kleinkind haar wellicht kan geven wat haar dochter niet kon (de finale oplossing van een wereldwijd fameuze wiskundige probleemstelling) zet zij alles op alles om de voogdij van het meisje te krijgen. Daarvoor moet ze dan wel haar zoon in een kwaad daglicht stellen. Ze verkiest het belang van de wetenschap boven het belang van ouderschap en begint middels een rechtszaak aan het hoogbegaafde probleemkindje te trekken. Wij zien natuurlijk van een afstand wat het beste voor het meisje zou zijn, maar de vraag is of de rechters daar hetzelfde over denken: gaat persoonlijk belang boven maatschappelijk of zelfs wetenschappelijk belang?

Met: Chris Evans, McKenna Grace, Lindsay Duncan, Octavia Spencer, Jenny Slate

The Padre- Jonathan Sobol

The Padre op IMDb (5,8)
Niet bijster goede, maar zeker geen vervelende film. Daarvoor staan er net iets te veel oude rotten op de titelrol. alhoewel die ook op zeker kunnen spelen. Het is een roadmovie , maar nog meer is het een vluchtverhaal.
The Padre is officieel de als priester verklede crimineel die op de vlucht is door Midden-Amerika. Al snel komen we er achter voor wie hij vlucht: zijn voormalige schoonvader zit achter hem aan omdat die hem - naar later blijkt terecht- de dood van zijn dochter verwijt. Twee "vaders" die elkaar naar het leven staan, dat kan alleen maar bloederig aflopen.
Sideline van het verhaal is dat van het wonderschone tienermeisje Lena. Als wees opgegroeid in Colombia, wetend dat haar zusje ergens in de VS in een tehuis zit, sprokkelt zij allerlei centjes bij elkaar om zelf een tamelijk kansloze reis naar Amerika te ondernemen. Plots ziet ze het grote geld komen wanneer ze de "WANTED"-oproep ziet van een gezochte priester. Een priester die ze net daarvoor op het dorpsplein heeft ontdekt. Ze zet haar zinnen op de beloofde dollars en smeedt een plan: op slinkse wijze verstopt ze zich in de auto die ze diefstal-klaar heeft gemaakt voor de voortvluchtige priester.
Die is aanvankelijk onaangenaam verrast maar ziet tegelijkertijd dat de overlevingskracht van Lena hem kan helpen uit handen van de politie en van zijn schoonvader te blijven. De twee ontwikkelen een hoogstaande zakkenrol- en winkeldiefstal-techniek om hun reis te financieren. Het gaat goed zolang het goed gaat, de politie is steeds net te laat in de plaatsjes waar zij langskomen. Maar dat kan natuurlijk niet zo blijven, een confrontatie is aanstaande. The Padre ontdekt dat hij meer om het meisje geeft dan handig is. En het meisje ontdekt dat haar bevrijding eigenlijk nabij is, de grens nadert.

Tim Roth doet het knap, het meisje is minstens zo knap en mijn favoriete B-rol acteur Luis Guzman komt voorbij. Dat vergoedt veel van de enorme overacting die we van Nick Nolte te zien krijgen.

Met : Tim Roth, Valeria Henriquez, Nick Nolte, Luis Guzman

zaterdag, januari 05, 2019

Shoplifters (Manbiki kazoku) - Hirokazu Koreeda

Shoplifters op IMDb (8,1)
Lang dacht ik de film oneindig gezapig zou blijven, met een weliswaar lieve maar niet verheffende sfeer. Maar nee, plots was daar de shock, de stijlbreuk. En plots werd het een levende film, met een verrassende verdieping van elk karakter waar we tot dan toe naar keken. Films van Koreeda zijn nooit bruisende actiehelden-verhalen, maar nu duurde het toch echt even voordat we ons aan een conflict konden laven.

Het lijkt een bijzonder gezinnetje, die groep mensen die we volgen in deze film. Een oude oma, een vader, een moeder , een zusje(?) en een zoon. Waar dan kort na aanvang nog een dochter aan wordt toegevoegd. Althans: zo kijkt de buitenwereld ernaar. Wij komen er achter dat men weliswaar leeft als één familie, maar dat er geen enkel lid van het gezin familie is van een van de anderen. Het is een toevalsgezin, als je het zo wilt noemen.
Ze verdienen de kost met schamele baantjes en wat er dan nog tekort schiet, wordt bij elkaar gestolen uit de supermarkten. Want: "spullen die in de winkel liggen, zijn dan eigenlijk nog van niemand".
Vader is vooral met zijn zoon op stap, die een uitstekende winkeldief blijkt te zijn. Wanneer zij op een van hun strooptochten een kleutermeisje tegenkomen die overduidelijk gestraft is thuis en die het ongeluk uitstraalt met elke oogopslag, dan nemen de "mannen" haar mee.
Terwijl er op tv gerept wordt van een ontvoering, zijn zij hard bezig om het meisje hun nieuwe dochter te maken en haar thuis te laten voelen bij deze bijzondere groep. En het lukt!
Het meisje herstelt van het haar aangedane geweld, het "broertje" ontfermt zich over haar en neemt haar mee, vader en vooral moeder voelen een oprechte warmte voor haar. Oma, die met haar pensioentje feitelijk het enige vaste inkomen binnenbrengt, maakt de kleding voor het meisje en zo doet iedereen iets om het ongelukkige kind een beetje ongedwongen kind te laten zijn. Totdat..
Totdat oma overlijdt en de ouders besluiten om dat stil te houden. Er is geen geld voor een begrafenis en het maandelijkse inkomen van oma blijft cruciaal voor het draaien houden van het gezin. Langzaam begint het te wankelen: de overige gezinsleden hebben zo hun twijfels over de gang van zaken. Er knapt iets. En eigenlijk ook weer niet.

Met : Sakura Ando, Lily Franky, Mayu Matsuoka, Jyo Kairi

The Favourite - Yorgos Lanthimos

The Favourite op IMDb (8,1)
Prachtige film, voor wie het wil zien. Veel verschillende reacties had ik al gehoord over de nieuwe film van de moedigste regisseur van dit moment. Van "helemaal niks" via "tsja" naar "geniaal". Een film die dat over zichzelf afroept, is hoe dan ook gewaagd en interessant. Zelf zal ik dan ook niet nalaten dit aan te bevelen bij filmkijkers. Al was het maar om de magistrale cameravoering: Lanthimos gebruikt soms meerdere lagen beeld over elkaar, maar net zo makkelijk film hij met een visooglens: alles om de kijker maar te arresteren. Je wordt naar het scherm getrokken om de grootsheid van zijn inzichten zo optimaal mogelijk mee te maken.
Lanthimos is een verhalenverteller, en wat voor een. Wie destijds "Dogtooth" of "The Lobster" zag, weet dat hij niet schroomt om magische elementen toe te voegen om de kijker te ontregelen. Dat laat hij in deze film eigenlijk na- het is zijn meest lineair vertelde film tot nu toe- maar dan nog wordt er veel van de fantasie van de kijker gevraagd om alle voorgeschotelde menselijke afwijkingen te verwerken.
Alles aan deze film is vilein, de hoofdpersonen zijn stuk voor stuk gemene en egoïstische mensen. We bevinden ons aan het hof van Engeland, begin 19e eeuw. Oorlog met de Fransen en zo, niets nieuws. Het bepaalt de strijd in het parlement, het bepaalt het belang van het leger en het bepaalt de financiering daarvan door de adel. Maar al deze historische elementen zijn bijzaak in deze film: aan het hof zelf speelt zich minstens zo'n heftige strijd af. Koningin Anne is een labiele en ziekelijke vrouw, die zichzelf eigenlijk liever de dag door speelt dan dat ze zich met staatszaken bezighoudt. Haar belangrijkste hofdame, lady Marlborough, heeft dat messcherp in de gaten en trekt alle verantwoordelijkheden naar zich toe. Ze fluistert de koningin haar adviezen in, daarbij sterk het belang van haar man in de gaten houdend. Anne weet zich er af en toe geen raad mee, maar zolang zij geknuffeld en gekoesterd en zelfs af en toe bemind wordt, vindt ze alles best.
De zaak verandert als Abigail, het nichtje van Marlborough, aan het hof verschijnt. Oorspronkelijk behoorde zij ook tot de adelstand maar door blunders van haar vader is ze tot de bedelstaf vervallen. Ze hoopt op een betrekking aan het hof om langzaam zichzelf weer op te werken. Dat laatste lukt.
Sterker nog: ze blijkt minstens zoveel achterbaksheid in huis te hebben als lady Marlborough en ze weet zich door medische kundigheid in de kijker te spelen van de koningin. En als ze daar eenmaal staat, ontstaat er natuurlijk een machtsstrijd tussen de twee nichtjes: wie buigt het diepst om vervolgens het meeste invloed te kunnen uitoefenen?

Met : Olivia Colman, Emma Stone, Rachel Weisz

De Wilde Stad- Mark Verkerk

De Wilde Stad op IMDb (6,6)
Natuurfilms zijn een genre op zich. Altijd goed voor veel bezoekers, altijd geroemd om de mooie beelden. Je kunt je er bijna geen buil aan vallen. Bijna. Bij deze film had ik toch wel een bezwaar: waarom moest het verhaal zo worden ingestoken alsof we hier "een dag uit het kattenleven" meemaken? Het is vast speels bedoeld, maar het kwam bij mij soms kinderachtig over.
Dat stukje daargelaten kijken we hier natuurlijk naar een verrassende inkijk: eigenlijk heeft niemand in de drukke stad door dat er dagelijks wilde en exotische dieren om hem heen leven. En dat veel van die dieren er een roofdier-achtig bestaan op na houden. Amsterdam is toch al de mooiste stad van ons land maar met dit inkijkje weet je dat het nog beter loont om goed om je heen te kijken. Kreeftachtigen, eekhoorns, sperwers, buizerds, parkieten, vossen: je wordt er heimelijk door omringd als je door de prachtige grachten en parken van de stad flaneert. Meeuwen en duiven en koeten, ja, dat wisten we wel. Maar er is dus blijkbaar nog veel meer.
Het is mijn favoriete stad, ik werk er al bijna heel mijn leven, maar door deze beelden komt het toch echt op een andere manier naar voren dan eerder ervaren. Ik vond dat fijn om te zien.



woensdag, januari 02, 2019

Mudbound - Dee Rees


Tamelijk zware, maar niet heel verkeerde film over het harde boerenbestaan in het Amerika van het midden van de vorige eeuw. En nog specifieker: in Mississippi speelt het, waardoor we ook nog eens geconfronteerd worden met het onverbloemd racisme en de sociale tegenstellingen van die periode.

Een kersvers (blank) echtpaar koopt een boerderij op het platteland en 'erft" daarbij ook de zwarte medewerkers die op het landje wonen. Officieel is de slavernij afgeschaft, maar dat blijkt lang niet uit alles. De vader van het zwarte gezin slikt vernedering op vernedering , om maar baan en inkomen te behouden. 
Van beide families wordt een lid afgevaardigd naar het leger dat in Europa strijdt om de Tweede Wereldoorlog te strijden. Wanneer die terugkomen, blijkt hoeveel ze geleerd hebben van de maatschappij. Zij kijken niet naar kleur, ze ontwikkelen een vriendschap die stoelt op de herkenning van de leegte die ze ervaren. Hun vriendschap valt niet goed in het KuKluxKlan-gebied waar ze wonen. Er ontstaan clashes, die worden gestapeld op de spanningen die de blanke vrouw toch al voelt in zowel haar huwelijk als in verhouding tot haar redneck-schoonvader. 




Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...