Forbidden Fruit op IMDb
Film die probeert aan te tonen hoe zeer een religieuze samenleving invloed kan uitoefenen op de lenigheid van de geest. De geest van tieners in dit geval.
Twee jonge meisjes groeien op in een gemeenschap van Laestedianen , een strenge vorm van christelijkheid die de pil, sex voor het huwelijk, alcohol, televisie en popmuziek verbiedt. Onder andere.
En als je pubermeisje bent in zo'n dorp heb je wel een keer genoeg hel en verdoemenis over je horen afroepen en word je nieuwsgierig.
Een van de twee vriendinnetjes vlucht naar de grote stad, de andere wordt door de clerus achter haar aan gestuurd . Zogenaamd om haar te redden, maar eigenlijk gewoon om haar terug in het religieuze hol te slepen.
Dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot, maar het gaat. Of toch niet?
Beklemmend gefilmd, lieflijk ook bij vlagen. Sterke film , zeg ik
woensdag, november 28, 2012
maandag, november 26, 2012
Tinker Tailor Soldier Spy - Tomas Alfredson
Tinker Tailor Soldier Spy op IMDb
Vooraf was ik voor deze film gewaarschuwd. Desondanks toch kijken, omdat ie vorig jaar wel veel commotie opriep.
Degene die me waarschuwde heeft gelijk gekregen: de in beginsel spannende film wordt ontregeld door een te complex plot. Er worden in de twee uur die de film duurt teveel namen genoemd en onthuld, teveel theorieën opgeworpen en teveel ingewikkelde onderlinge verhoudingen te berde gebracht.
Of ik ben niet zo geschikt om spionagefilms te kijken ,dat kan natuurlijk ook.
Want de film is, ademt en leest spionage. De Britse dienst, wel te verstaan. Die door de medewerkers zelf "The Circus"genoemd wordt. En die in deze film een mol, een dubbelspion moet ontmaskeren. Een heuler met de commies, natuurlijk, want in die tijd spelen al John Le Carré's boeken.
Oordeelt u zelf , wellicht is ie aan u wat meer besteedt. Pluspuntjes ook nog gezien trouwens: het goede spel van John Hurt en , toch ook wel, Gary Oldman. Deze :
Vooraf was ik voor deze film gewaarschuwd. Desondanks toch kijken, omdat ie vorig jaar wel veel commotie opriep.
Degene die me waarschuwde heeft gelijk gekregen: de in beginsel spannende film wordt ontregeld door een te complex plot. Er worden in de twee uur die de film duurt teveel namen genoemd en onthuld, teveel theorieën opgeworpen en teveel ingewikkelde onderlinge verhoudingen te berde gebracht.
Of ik ben niet zo geschikt om spionagefilms te kijken ,dat kan natuurlijk ook.
Want de film is, ademt en leest spionage. De Britse dienst, wel te verstaan. Die door de medewerkers zelf "The Circus"genoemd wordt. En die in deze film een mol, een dubbelspion moet ontmaskeren. Een heuler met de commies, natuurlijk, want in die tijd spelen al John Le Carré's boeken.
Oordeelt u zelf , wellicht is ie aan u wat meer besteedt. Pluspuntjes ook nog gezien trouwens: het goede spel van John Hurt en , toch ook wel, Gary Oldman. Deze :
vrijdag, november 23, 2012
In the land of blood and honey- Angelina Jolie
In the land of blood and honey op IMDb
Films als deze dienen altijd met scepsis worden bekeken: een gevierd actrice met een sterk wisselend repertoire die dan zo nodig moet gaan regisseren? Komt dat wel goed?
In dit speciale geval wel: ik ben van het kamp dat gelooft dat de bedoelingen van La Jolie oprecht zijn, dat haar inspanningen voor de VN een oprecht doel dienen en dat ze vanuit dat oogpunt ook aan deze film begonnen is.
I.t.l.o.b.a.h. vertelt het verhaal van de Balkan-oorlog vanuit een scherp gesneden situatie: het voor haar leven vechtende Bosnische moslimmeisje aan de ene kant, de twijfelende Servische soldaat aan de andere kant. Op het exacte moment dat ze beiden voor het eerst met de oorlog kennismaken zijn ze juist bezig elkaar avances te maken. Dan tellen de verschillen nog niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal ex-Tito klant.
Door de oorlogshandelingen belanden ze elk in een verschillende levenssituatie: Ajla rent van hot naar haar om haar vege lijf te redden, Danijel wordt meegezogen in beschietingen, in het beleg van Sarajevo en andere brandhaarden. Wat gebeuren moet , gebeurt: de voorheen aanstaande geliefden komen tegenover elkaar te staan als gevange en gevangennemer.
Danijel worstelt: wat telt? De gezworen trouw aan zijn "land" en zijn leger of de niet te ontkennen liefdegevoelens voor een meisje waar hij volgens die eersten helemaal niet van mág houden?
Niet best geacteerd, deze film, maar het verhaal doet t goed. Als je inlevingsvermogen hebt, tenminste. Dat zat bij ons op de bank wel snor.
Films als deze dienen altijd met scepsis worden bekeken: een gevierd actrice met een sterk wisselend repertoire die dan zo nodig moet gaan regisseren? Komt dat wel goed?
In dit speciale geval wel: ik ben van het kamp dat gelooft dat de bedoelingen van La Jolie oprecht zijn, dat haar inspanningen voor de VN een oprecht doel dienen en dat ze vanuit dat oogpunt ook aan deze film begonnen is.
I.t.l.o.b.a.h. vertelt het verhaal van de Balkan-oorlog vanuit een scherp gesneden situatie: het voor haar leven vechtende Bosnische moslimmeisje aan de ene kant, de twijfelende Servische soldaat aan de andere kant. Op het exacte moment dat ze beiden voor het eerst met de oorlog kennismaken zijn ze juist bezig elkaar avances te maken. Dan tellen de verschillen nog niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal ex-Tito klant.
Door de oorlogshandelingen belanden ze elk in een verschillende levenssituatie: Ajla rent van hot naar haar om haar vege lijf te redden, Danijel wordt meegezogen in beschietingen, in het beleg van Sarajevo en andere brandhaarden. Wat gebeuren moet , gebeurt: de voorheen aanstaande geliefden komen tegenover elkaar te staan als gevange en gevangennemer.
Danijel worstelt: wat telt? De gezworen trouw aan zijn "land" en zijn leger of de niet te ontkennen liefdegevoelens voor een meisje waar hij volgens die eersten helemaal niet van mág houden?
Niet best geacteerd, deze film, maar het verhaal doet t goed. Als je inlevingsvermogen hebt, tenminste. Dat zat bij ons op de bank wel snor.
woensdag, november 21, 2012
900 dagen - Jessica Gorter
900 dagen op IMDb
Veel docu's opgenomen deze (bijna afgelopen) IDFA-week. Deze draaide vorig jaar al op ons eiland, maar he: je kunt niet alles meteen zien.
Zeer benieuwd naar deze, omdat het verhaal al vooraf zo hemeltergend boeiend is dat je je afvraagt hoe ze dat ooit menselijk in beeld krijgen. Aardig gelukt.
Vanaf 1941 is de grote stad Leningrad (nu St. Petersburg) bijna 3 jaar onafgebroken belegerd geweest door de nazi-troepen van Mr. Hitler. Uiteraard raakten al na enkele maanden de voedselvoorraden op.
Daar kwam nog eens een extreem strenge winter boven op. U kunt het uittekenen:
mensen stierven van honger en kou, ruim de halve stad overleefde het beleg niet.
Met enkele nabestaanden en overlevenden wordt besproken hoe er dan wel overleefd werd: kannibalisme, het opeten van huisdieren, het sjoemelen met bonnen van overleden huisgenoten.
Verschillende mensen worden uitgebreid geïnterviewd , van simpel doch triest naar nog steeds bij de pinken en boos. De hoger opgeleiden durven meer te spreken dan de (nog steeds Stalinistische) damesclub.
Niet voor de lol kijken, deze. Je moet echt enig historisch gevoel en dito besef hebben.
Veel docu's opgenomen deze (bijna afgelopen) IDFA-week. Deze draaide vorig jaar al op ons eiland, maar he: je kunt niet alles meteen zien.
Zeer benieuwd naar deze, omdat het verhaal al vooraf zo hemeltergend boeiend is dat je je afvraagt hoe ze dat ooit menselijk in beeld krijgen. Aardig gelukt.
Vanaf 1941 is de grote stad Leningrad (nu St. Petersburg) bijna 3 jaar onafgebroken belegerd geweest door de nazi-troepen van Mr. Hitler. Uiteraard raakten al na enkele maanden de voedselvoorraden op.
Daar kwam nog eens een extreem strenge winter boven op. U kunt het uittekenen:
mensen stierven van honger en kou, ruim de halve stad overleefde het beleg niet.
Met enkele nabestaanden en overlevenden wordt besproken hoe er dan wel overleefd werd: kannibalisme, het opeten van huisdieren, het sjoemelen met bonnen van overleden huisgenoten.
Verschillende mensen worden uitgebreid geïnterviewd , van simpel doch triest naar nog steeds bij de pinken en boos. De hoger opgeleiden durven meer te spreken dan de (nog steeds Stalinistische) damesclub.
Niet voor de lol kijken, deze. Je moet echt enig historisch gevoel en dito besef hebben.
maandag, november 19, 2012
Drive- Nicolas Winding Refn
He, wat? Nu pas? Ja, nu pas.
De voor velen film van het jaar 2011 was aan mij voorbij gegaan. Wellicht dat de gedachte aan veel achtervolgingen me tegenhielden, wellicht dat opnieuw een hoofdrol voor de vorig jaar onvermijdelijke Ryan Gosling me tegenstond: ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik de vertoning op het Film1-kanaal pas als eerste echte gelegenheid liet gelden om hem te zien.
En terecht, trouwens, want mijn vrees bleek onterecht. Het autoracen is slechts een minimaal deel van de film en zelfs het harde geweld komt pas laat op gang. Tot die tijd is "Drive" een aangenaam kabbelend verhaal met een hinderlijk rustige hoofdpersoon.
Daar komt verandering in als ie, uit piëteit met de aardige buurvrouw en haar zoontje, een crimineel klusje op gaat knappen samen met de buurman, die net uit de gevangenis is ontslagen.
Vanaf dat moment rolt ie , naar het schijnt ongewild, in de ene nare afrekening na de andere. En laat ie zich zelf ook niet onbetuigd.
Een film met twee gezichten, op het oog weloverwogen zo ingedeeld door de regisseur. Goed voor een avond boeiend kijkspel, maar wat mij betreft niet de topfilm die anderen eraan labelden. Ik heb blijkbaar het momentum gemist.
Bij de weg (sorry) : de soundtrack is uitmuntend!
zondag, november 18, 2012
Het meisje en de dood- Jos Stelling
Het meisje en de dood op IMDb
Gouden Kalf winnaar op het Nederlands Film Festival. Het festival dat de regisseur ooit zelf opzette, by the way.
Stelling, afgelopen donderdag bij de première in onze zaal aanwezig, is een man met een rijk oeuvre dat wat mij betreft iets te wisselend van kwaliteit is maar dat ontegenzeggelijk staat.
Naarmate hij ouder wordt maakt ie steeds meer auteursfilms, films waar hij een echte cineastenhandtekening onder wil zetten. Aan de prijzen af te meten, doet ie dat goed want zowel zijn vorige (Dushka) als de huidige vergroot zijn palmares.
De film zelf is niet de allersterkste, maar wel wil ik m prijzen om z'n visuele schoonheid en om de poëzie die er in beeld en tekst tentoon wordt gespreid. Verhaaltechnisch gaat het over een allesverzengende en tegelijk onmogelijke, ja zelfs verboden liefde. En dat dan in een 19e eeuws hotel, doorspekt met Poesjkin-teksten.
Duurt ruim 2 uur, maar is door het sterke beeld goed uit te zitten.
Gouden Kalf winnaar op het Nederlands Film Festival. Het festival dat de regisseur ooit zelf opzette, by the way.
Stelling, afgelopen donderdag bij de première in onze zaal aanwezig, is een man met een rijk oeuvre dat wat mij betreft iets te wisselend van kwaliteit is maar dat ontegenzeggelijk staat.
Naarmate hij ouder wordt maakt ie steeds meer auteursfilms, films waar hij een echte cineastenhandtekening onder wil zetten. Aan de prijzen af te meten, doet ie dat goed want zowel zijn vorige (Dushka) als de huidige vergroot zijn palmares.
De film zelf is niet de allersterkste, maar wel wil ik m prijzen om z'n visuele schoonheid en om de poëzie die er in beeld en tekst tentoon wordt gespreid. Verhaaltechnisch gaat het over een allesverzengende en tegelijk onmogelijke, ja zelfs verboden liefde. En dat dan in een 19e eeuws hotel, doorspekt met Poesjkin-teksten.
Duurt ruim 2 uur, maar is door het sterke beeld goed uit te zitten.
zaterdag, november 17, 2012
Route Irish- Ken Loach
Route Irish op IMDb
Beetje a-typische Ken Loach. Oke, de hoofdrol is voor een 100 procent working class British twat, maar milieu en onderwerp zijn geheel anders. Gezien het jaar waarin de film gemaakt is, kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat Loach zijn eigen variant op de Jarhead- en al die andere Irak-titels van dat moment wilde maken.
Wel sterk gespeeld, maar door het continu opgefokte gedrag krijg je niet echt feeling voor de hoofdrolspeler terwijl zijn bedoelingen zeer nobel zijn.
Zijn beste maat die hij al sinds de jonge jaren vergezelt, komt om in Irak. De weduwe verwijt hem haar man in de oorlog gepraat te hebben.
Gaandeweg blijkt dat de dood van haar man niet een standaard oorlogshandeling was. Men ontwart een knoop van theorieën, waarbij corruptie en landverraad gekoppeld worden aan een oorlogsmisdaad.
Geboeid zitten kijken, en da's natuurlijk altijd gegarandeerd bij Loach.
Beetje a-typische Ken Loach. Oke, de hoofdrol is voor een 100 procent working class British twat, maar milieu en onderwerp zijn geheel anders. Gezien het jaar waarin de film gemaakt is, kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat Loach zijn eigen variant op de Jarhead- en al die andere Irak-titels van dat moment wilde maken.
Wel sterk gespeeld, maar door het continu opgefokte gedrag krijg je niet echt feeling voor de hoofdrolspeler terwijl zijn bedoelingen zeer nobel zijn.
Zijn beste maat die hij al sinds de jonge jaren vergezelt, komt om in Irak. De weduwe verwijt hem haar man in de oorlog gepraat te hebben.
Gaandeweg blijkt dat de dood van haar man niet een standaard oorlogshandeling was. Men ontwart een knoop van theorieën, waarbij corruptie en landverraad gekoppeld worden aan een oorlogsmisdaad.
Geboeid zitten kijken, en da's natuurlijk altijd gegarandeerd bij Loach.
maandag, november 12, 2012
35 Rhums - Claire Denis
35 Rhums op IMDb
Meer dan 30 jaar filmkijk-ervaring ben ik rijk. Alle soorten werk heb ik gezien. Daarom verbaast het me dat er toch zo af en toe een titel voorbij komt waarvan ik het plot niet snap. Of waarbij ik het gevoel niet krijg, zo kun je het ook stellen.
Enkele jaren geleden was dit een redelijk gewaardeerde arthouse-titel, afgelopen weekend kwam ie op tv voorbij. Daar ga je dus even voor zitten. Maar ik weet niet helemaal wat de maker wilde vertellen.
Het verhaal van de immigrant Lionel, die met zijn dochter in een trappenhuis woont waar ook een (ex- ?) geliefde van hem woont en tevens een potentieel geliefde van zijn dochter. Ze doen hun dingetje: hij treinmachinist, zij studente en bijverdienend bij een platenzaak. Hij drinkt wat met zijn collega's na het werk, maar gaat nooit zover dat ie de legendarische fabel van de 35 glazen rum naspeelt.
Er zit een trage sfeer in de film, doorgaans is dat bij mij goede reden om het verhaal extra op me in te laten werken. Maar er komt niks: het kabbelt, het is vriendelijk. Even is er een conflict , als ze met zn vieren een nachtborrel halen en er elk op hun eigen manier gehavend uitkomen.
Maar al snel komt t allemaal weer op dezelfde snelweg terecht.
Ach, hij kan van het "ooit nog zien" lijstje af..
Meer dan 30 jaar filmkijk-ervaring ben ik rijk. Alle soorten werk heb ik gezien. Daarom verbaast het me dat er toch zo af en toe een titel voorbij komt waarvan ik het plot niet snap. Of waarbij ik het gevoel niet krijg, zo kun je het ook stellen.
Enkele jaren geleden was dit een redelijk gewaardeerde arthouse-titel, afgelopen weekend kwam ie op tv voorbij. Daar ga je dus even voor zitten. Maar ik weet niet helemaal wat de maker wilde vertellen.
Het verhaal van de immigrant Lionel, die met zijn dochter in een trappenhuis woont waar ook een (ex- ?) geliefde van hem woont en tevens een potentieel geliefde van zijn dochter. Ze doen hun dingetje: hij treinmachinist, zij studente en bijverdienend bij een platenzaak. Hij drinkt wat met zijn collega's na het werk, maar gaat nooit zover dat ie de legendarische fabel van de 35 glazen rum naspeelt.
Er zit een trage sfeer in de film, doorgaans is dat bij mij goede reden om het verhaal extra op me in te laten werken. Maar er komt niks: het kabbelt, het is vriendelijk. Even is er een conflict , als ze met zn vieren een nachtborrel halen en er elk op hun eigen manier gehavend uitkomen.
Maar al snel komt t allemaal weer op dezelfde snelweg terecht.
Ach, hij kan van het "ooit nog zien" lijstje af..
zondag, november 11, 2012
Jagten - Thomas Vinterberg
Jagten op IMDb
En ook de gevierde Festen-regisseur kwam met een nieuwe film. Vooraf mezelf voorgenomen de beide films niet met elkaar te vergelijken, maar dat lukt toch niet helemaal. Wat Vinterberg opnieuw doet , is namelijk het fors uitvergroten en opblazen van een minimaal incident.
Niet het het iets kleins is, beschuldiging van kindermisbruik, maar het komt zo achteloos de film binnen dat je bij lange na niet kunt voorzien welke gevolgen dat kleine zinnetje heeft. Het rafelt levens uiteen, het ontwricht een dorp en een hele maatschappij.
Mijn Scandinavische filmheld Mads Mikkelsen heeft ditmaal de eer het mikpunt te zijn van een hetze. Hij wordt beschuldigd van sexueel misbruik van een van de kinderen op de kleuterschool waar hij werkt. Toevallig is dat kind ook nog eens de dochter van zijn boezemvriend.
Aan de kijker de taak om te kiezen aan wiens zijde men staat, en te kijken of men de reacties van de dorpelingen, de vrienden en de collega's kan rationaliseren.
Heftig, maar zeker zeer goed. Geen tweede Festen, en gelukkig maar..
En ook de gevierde Festen-regisseur kwam met een nieuwe film. Vooraf mezelf voorgenomen de beide films niet met elkaar te vergelijken, maar dat lukt toch niet helemaal. Wat Vinterberg opnieuw doet , is namelijk het fors uitvergroten en opblazen van een minimaal incident.
Niet het het iets kleins is, beschuldiging van kindermisbruik, maar het komt zo achteloos de film binnen dat je bij lange na niet kunt voorzien welke gevolgen dat kleine zinnetje heeft. Het rafelt levens uiteen, het ontwricht een dorp en een hele maatschappij.
Mijn Scandinavische filmheld Mads Mikkelsen heeft ditmaal de eer het mikpunt te zijn van een hetze. Hij wordt beschuldigd van sexueel misbruik van een van de kinderen op de kleuterschool waar hij werkt. Toevallig is dat kind ook nog eens de dochter van zijn boezemvriend.
Aan de kijker de taak om te kiezen aan wiens zijde men staat, en te kijken of men de reacties van de dorpelingen, de vrienden en de collega's kan rationaliseren.
Heftig, maar zeker zeer goed. Geen tweede Festen, en gelukkig maar..
Amour- Michael Haneke
Amour op IMDb
Haneke flikt t hem weer: met minimale gegevens een maximale film maken. Zeer geëmotioneerd verliet ik de zaal na deze prachtige vertelling over twee zelfredzame ouderen die, boordevol van liefde voor elkaar, hun oude dagen slijten en de krachten voelen afnemen.
Nadat de dame na een lichte beroerte thuiskomt uit het ziekenhuis vraagt ze haar man (Jean Louis Trintignant, een acteur van naam en faam in Frankrijk) haar te beloven dat ze daar nooit meer terug hoeft. En dus gaat hij voor haar zorgen, ook nu ze steeds minder kan.
Ontroerend gespeeld, indringend en echt op een fan tas ti sche manier traanopwellend. Ik was sprakeloos, wat een sierlijke schoonheid en eerlijkheid in deze film, die ik in een selecte voorpremière mocht zien. Applaus applaus , opnieuw, voor Haneke. En voor Trintignant.
Haneke flikt t hem weer: met minimale gegevens een maximale film maken. Zeer geëmotioneerd verliet ik de zaal na deze prachtige vertelling over twee zelfredzame ouderen die, boordevol van liefde voor elkaar, hun oude dagen slijten en de krachten voelen afnemen.
Nadat de dame na een lichte beroerte thuiskomt uit het ziekenhuis vraagt ze haar man (Jean Louis Trintignant, een acteur van naam en faam in Frankrijk) haar te beloven dat ze daar nooit meer terug hoeft. En dus gaat hij voor haar zorgen, ook nu ze steeds minder kan.
Ontroerend gespeeld, indringend en echt op een fan tas ti sche manier traanopwellend. Ik was sprakeloos, wat een sierlijke schoonheid en eerlijkheid in deze film, die ik in een selecte voorpremière mocht zien. Applaus applaus , opnieuw, voor Haneke. En voor Trintignant.
donderdag, november 01, 2012
Paradiso - Jeroen Berkvens
Paradiso op IMDb
Wie is er niet groot mee geworden? Wat een uren heb ik in die prachtige zaal zitten, wat een fijne bands zag ik daar.
De documentaire "Paradiso" is een ode aan een icoon, een concertzaal waar elke band gespeeld wil hebben. Internationaal vermaard, volgens zeggen akoestisch een lastig plek om te spelen maar qua sfeer onovertroffen.
De docu is een echte muzikantendocu, eigenlijk zit er slechts één bezoekersverhaal (en laat dat nou van mattie Paul Luiken zijn, die zijn Stranglers-bezoek eind jaren 70 beschrijft).
Verder veel talking heads over de voorbereidingen, de zenuwen, de speciale gevoelens en de worstelingen.
Mooi geheel , met o.a. Richard Janssen, Peter te Bos, Henry Rollings, Tim Knol, Daniel Johnston, Martha Wainwright en Patrick Watson.
Als je niks met muziek heb, niet kijken. Anders : iedereen.
Wie is er niet groot mee geworden? Wat een uren heb ik in die prachtige zaal zitten, wat een fijne bands zag ik daar.
De documentaire "Paradiso" is een ode aan een icoon, een concertzaal waar elke band gespeeld wil hebben. Internationaal vermaard, volgens zeggen akoestisch een lastig plek om te spelen maar qua sfeer onovertroffen.
De docu is een echte muzikantendocu, eigenlijk zit er slechts één bezoekersverhaal (en laat dat nou van mattie Paul Luiken zijn, die zijn Stranglers-bezoek eind jaren 70 beschrijft).
Verder veel talking heads over de voorbereidingen, de zenuwen, de speciale gevoelens en de worstelingen.
Mooi geheel , met o.a. Richard Janssen, Peter te Bos, Henry Rollings, Tim Knol, Daniel Johnston, Martha Wainwright en Patrick Watson.
Als je niks met muziek heb, niet kijken. Anders : iedereen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...