woensdag, november 30, 2011

Zanan-e bedun-e mardan (Women without men) - Shirin Neshat


Poëtische plaatjes , daarvan ben je verzekerd als je je de film door een Iraanse regisseuse laat voorschotelen.
Deze is ongetwijfeld geen Iraanse inwoner meer, daar is de film iets te vrijgevochten voor.
Drie vrouwen in een lastig parket , op de vlucht voor de harde regels en wetten van het Iran van 1952. Eén andere vrouw vlucht niet, die houdt er gewoon mee op.

De pure schoonheid van de film zit m in de continue verwarring van het paradijselijke: zijn de vrouwen die de maatschappij ontvluchten en in de boomgaardwoning tot rust komen nu de gezegenden? Of is dat de vrouw die schier opstaat uit de zelfgekozen dood en vanaf haar wederopstanding helpt het land naar revolutie te brengen.

Veel metaforen (Arabische films Galore!), veel mooie gepijnigde blikken en een niet onsympathiek verloop van het verhaal. Ik doe het ervoor.
Kijkwijzer: pas op voor al te vrolijke en ontspannen verwachtingen.

Vision (Aus dem Leben der Hildegard Von Bingen)- Margarethe von Trotta


Er gaat er wel eens een de filmische mist in. Van deze regisseuse herinner ik me fantastische sociale en politieke films als "Die Bleierne Zeit", van de hoofdrolspeelster Barbera Sukowa herinner ik me flagrante rollen in Fassbinder-films.

Een beetje filmfreak zal me dan ook niet euvel duiden dat ik deze film opnam en op de merites wilde beoordelen. helaas helaas: weinig verhaal, eigenlijk louter een platte opsomming. Niets van de toenmalige felheid en tegendraadsheid lijkt er overgebleven bij regisseuse danwel actrice.
Wat restte was een helderverlichte film over een heus bestaand hebbende non, die visioenen had van godsverschijningen en daar boeken over liet schrijven. Beetje new-age, beetje maatschappij, verrekt klein beetje persoonlijke ontwikkeling.

dinsdag, november 29, 2011

Carnage - Roman Polanski


Sneak preview in onze zaal, avondje voor de medewerkers. vandaar al ruim voor de NL-premiere datum.

ik vond Ghost Writer al niet slecht, maar met deze film laat Polanski zien een meesterhand te hebben. En dit keer om een heel andere reden: niet omdat ie suspense inbouwt of een dichtgetimmerd script neerzet, nee. Het is omdat hij van een overduidelijke toneelstuk-setting een film weet te maken die de volle speeltijd boeit, die acteurs overdadig ruim de kans geeft hun skills te tonen EN die de kijker om de paar minuten zijn sympathie doet verschuiven. Knap, en uitermate vermakelijk.
Sterrencast, waarin verrassenderwijs Jodie Foster wegens overacting wordt weggespeeld door vooral haar film-echtgenoot John C. Reilly , maar zeker ook door de heerlijk wispelturige Kate Winslet en de opper-schmierende Christoph Waltz.

Verhaal is retesimpel: twee schooljochies krijgen ruzie, waarbij de een de ander verwondt. De ouders komen bijeen om te praten over schaderegelig en verzekeringszaken. Lijkt in een gesprek van 5 minuten rond te zijn, maar dan...

zondag, november 27, 2011

Schemer - Hanro Smitsman


Is weer zo'n film waar jaren later over gezegd wordt dat de hele acteergeneratie "van nu" er in zat. Dát is al een reden om te kijken, maar ook de nieuwsgierigheid naar de interpretatie van een waargebeurd (Maja Bradaric)verhaal is boeiend.

Vriendenclub - middelbare school - doet alles met elkaar. Soms bijna letterlijk, want de onderlinge relaties vliegen je om de oren. Een van het clubje , het wispelturige meisje Jessie, ligt nogal moeilijk in de groep. Ze blijkt zo haar redenen te hebben om geen relatie aan te gaan, voor haar zelf overigens het lastigst want ze is smoor op een van de jongens in de groep.
Gaandeweg gaat de rest van de groep zich dusdanig aan haar en haar gedrag ergeren dat ze plannen smeden tot vérgaande stappen. Of vergaande stappen, het is maar waar je het accent op legt.

Bij vlagen wat tieneracteerwerk, maar af en toe ook heel sterk verbeeld. Doelgroep had ik -met twee dames van 16- naast me op de bank: zij kenden het oorspronkelijke verhaal niet maar vonden de verfilming "best boeiend".

maandag, november 21, 2011

Des hommes et des Dieux- Xavier Beauvois


Al een jaar zit ik op deze titel te wachten. Door omstandigheden in bios en filmhuis gemist, gelukkig biedt de filmzender thans uitkomst.
Kloosterfilms hebben altijd al een pré, als ze tenminste de sereniteit van het in zichzelf gekeerde leven een beetje realistisch weergeven.
Dat is bij DHEDD zeer zeker het geval: midden jaren 90, klooster in Algerije. De opkomst van Jama'a Islamya (hun toenmalige variant van de Taliban) doet dorpen sidderen en beven. Het klooster, doorgaans een baken van rust en zorg en opvang, beeft mee. Maar buigt niet.
Hoewel aanvankelijk enkele monniken wel op de loop willen voor het dreigend boven hun gemeenschap hangende onheil, besluit men na stemming allemaal te blijven.
De verschillende karakters van de monniken worden prachtig tegen elkaar opgezet, in positieve zin: gaandeweg overtuigt men elkaar om de handen in een te slaan en probeert men de lokale bevolking bij te staan in de strijd tegen de islamisering.

Waargebeurd verhaal, een goed onthouder weet ook nog hoe het afloopt.
Schitterend gefilmd, schitterend verfilmd en bij vlagen net zo schitterend gespeeld.
Mooi!

Na putu- Jasmila Zbanic


Best of both worlds. Stiekem willen we het allemaal wel, maar het is weinigen gegeven.

Amar & Luna leven er in het naoorlogse Bosnië vrolijk op los. Amar zelfs iets te veel, want zijn drankzucht gaat niet helemaal samen met zijn werk als luchtverkeersleider. Op non-actief, tijd teveel en dan de verkeerde mensen tegenkomen: Amar loopt tegen een wervende islamist aan.
De relatie komt onder druk te staan als Amar gaandeweg meer islamiseert en langzamerhand bijkans radicaliseert. Lau Luna, die heeft daar geen boodschap aan.

Strijd gegarandeerd, de verwijdering staat voor de deur.

Ingetogen portret van een worstelende maatschappij en dito generatie

donderdag, november 17, 2011

Circumstance - Maryam Keshavarz


Onder de indruk van deze film thuisgekomen: wat een prachtige botsing der werelden, wat een sensuele schoonheid in de film. En wat een fijne illustratie van de worsteling van een volk om met het ene been in het religieuze verleden te staan, terwijl het met het andere been mee wil met de hippe, ontremde westerse mentaliteit.
Ik kan u zeggen: elk van beide werelden heeft pro's, wat je er ook over zegt. Wat lastiger is , is dat een microkosmos niet functioneert als daarin grote verdeeldheid heerst.
De microkosmos in deze is het gezin waarin de jongedame Atafeh opgroeit. Zij is een vrijgevochten meid van ongeveer 18, die net als miljoenen van haar leeftijdsgenoten wil uitgaan, wil drinken/blowen/roken en die de sexualiteit wil ontdekken. Zij doet dit alles samen met hartsvriendin Shireen. Er is muziek in huis, sluiers ontbreken : de stemming is redelijk mondain.
Totdat verloren zoon Mehran terugkeert en duidelijk laat zien dat ie een tik van de religieuze molen heeft meegekregen. Zusje wordt gecorrigeerd en gecontroleerd, vader wordt mentaal bewerkt en langzaam wordt duidelijk dat er in het gezin keuzes worden gemaakt.

De film loopt langs de ader van dit gegeven, maar de hoofdmoot wordt gevormd door de afstotende werking maar vooral de aantrekkingskracht tussen de twee vriendinnen. Mooie meiden, in de volle bloei, die het adagium " je bent jong en je wilt wat" behoorlijk op elkaar uitleven. Prachtig in beeld gebracht, dat ook nog s.

Sterke arthouser, maar ook wel een coming-of-age én een wereldfilm

dinsdag, november 15, 2011

The Devil and Daniel Johnston- Jeff Feuerzeig


Een lang gekoesterde wens, deze documentaire eindelijk te ondergaan. Jaren geleden al eens op IDFA te zien, was m uit t oog verloren maar werd plots verblijd door Canvas, dat m vorige maand uitzond.
Begin jaren 90 waren er 2 man in Hoorn die de muziek van DJ kenden, dat waren de encyclopedische Nielsch de Wit en mijn persoontje. "Artistic Vice" en "Fun" waren de twee platen die ik van m kocht, nadat ik het bijzondere verhaal van een muziekmakende , continu psychotische patient hoorde.

De docu laat the rise, fall, rerise and stationary van Daniel Johnston zien: van vervelend puberettertje tot de van de medicijnen bolstaande bijna 50'er die hij in 2005 was.
Complete gekte, geuit in krijsende muziek en duivelse dan wel goddelijke tekeningen: de man moet een continue kronkel in het hoofd naar buiten hebben voelen dringen. Via de juiste manager en de juiste contacten lukt het hem om het tot grote podia en grote samenwerkingen te schoppen (Sonic Youth!) , terwijl zijn muzikale kwaliteiten niet noemenswaardig zijn: 1-akkoord-gitaarpartijen, dito pianospel en een slechtere stem dan de gemiddelde ekster van 3 zomers oud. Maar man-oh-man: die teksten, die impact, dat gevoel en die gejaagde uitstraling maken alles goed.
Daniel Johnston was een creatief genie, die zowel makke als mazzel had met zijn psychotische bezetenheid. Ongetwijfeld voer voor de vakgenoten van mijn lief, verder een must-see voor indie-muziekliefhebbers.

The Whistleblower- Larysa Kondracki


Gotsiegeme, wat was ik allememachies boos tijdens en nog lang na deze film. De zinderende woorden "based on a true story" maakten me nog giftiger.
Ik kan hiervan alleen maar zeggen: ga m zien en oordeel zelf.

OF het doet je wat, dat mensen die in oorlogsgebieden geplaatst worden om mensen daar te beschermen in plaats daarvan zich bezighouden met mensenhandel.
OF je zegt dat de mensheid, of meer specifiek: mannen, nou eenmaal zo in elkaar zitten.

In het eerste geval word je kwaad, in het tweede geval ben je die kwaadheid voorbij en raak je in de fase van nihilisme en desinteresse beland.

Keihard, schofterig goed. Acteurs en trices doen niet terzake, deze film gaat om een verhaal. Ik begin, al tikkende, langzaam weer te borrelen.
NU in de biocopen.

Tamara Drewe- Stephen Frears


Frears, dat is toch de man van Dangerous Liaisons en, dat vooral, van het onbeschoft sterke "My beautiful laundrette". Die Stephen Frears had blijkbaar behoefte aan luchtigheid toen hij koos voor een britse plattelandsverfilming, die een soort comedy of errors werd.
Prachtig landelijk buiten van beroemde thrillerschrijver wordt tevens verhuurd als schrijflocatie voor beginnende scribenten. De rustieke omgeving moet daarbij vooral zijn werk doen.
Alle kalmte wordt verstoord als het dorp plotseling de terugkeer ervaart van een lang verhuisde dorpsdame, die als lelijke zwaan ging en als prachtig eendje terugkomt.
Hoofden op hol, elke man wil wel iets van haar.
Hilarisch worden alle scenes aan elkaar geknoopt door het ontregelende gedrag van twee tienermeisjes, die bovendien nogal smoor zijn op de popster die óók voor Tamara Drewe valt.

Dat kan niet goed gaan, zegt u? Klopt. Grotendeels.

Heerlijke film, niemendal maar leuk.

The Tree- Julie Bertucelli

Uit de reeks van vorige "hoornse filmdagen" titels die ik nog niet gezien had, deze potentiële draak.
Jonge vader overlijdt plotseling, het gezin in chaos en verdriet achterlatend. Dochterlief, van nature nogal opstandig, gelooft dat papa's geest leeft in de gigagrote boom naast het huis. En ze ontpopt zich daarbij met verve als kutkind.

Moeder komt de eerste maanden na het gebeurde amper tot leven, totdat de financiële nood aan de vrouw komt en ze op een baantje uitgaat. Bij een loodgieter die, tuurlijk, ook nog wel een leuke man blijkt. Die, ook tuurlijk, door dochterlief niet geaccepteerd wordt.

Zo heel af en toe komen de mogelijkheden van dit verhaal er goed uit, maar over het algemeen kabbelde deze film me te veel voort om een geslaagd drama te mogen heten.

The disappearance of Alice Creed- J Blakeson

Herinner me dat we deze film bespraken in onze programmacommissie: ondanks alle bevlogenheid van de aanjager in kwestie is niet voor opname op de lijst gekozen. Da's jammer, want hij had best bij ons gepast.
1) Zorgvuldig vormgegeven beeldwerk. Vooral het openingsstukje is het betere "klussen met Nico" werk. Prachtig, verderop in de film richting suspense en vervolgens richting wanhoop. Mooi
2) Acteerwerk. De dame uit de titel, in wie wij Tamara Drewe herkennen, speelt sterk. En speelt sterk uit, dat ook. Zij zet haar beide ontvoerders tegen elkaar op. En Eddie Marsan is Eddie Marsan: hoe stoer ie ook doet, hij blijft het losertype.
3) Sociaal. Op een of andere manier ook een Brits klassestrijd-drama, en dat kunnen britten beter dan wie ook.
4) Plot. De rode draad van de film is de continue wisseling van de macht. Om beurten is er iemand anders "to push the button".

Meisje wordt ontvoerd door 2 mannen, die elkaar blijken te kennen van de gevangenis waar ze samen zaten. Door een handigheidje ontfutselt ze een van de twee zijn identiteit en begint dat vervolgens handig uit te spelen. Een geniaal plan komt op deze manier nogal op de tocht te staan.

zaterdag, november 12, 2011

The Pledge- Sean Penn


Het werd onverwachts een filmdagje gisteren, één in onze filmzaal en 2 op de bank thuis maakten drie op een rij.
Deze hadden we nog staan na de onlangs uitgezonden Jack Nicholson-reeks, ik kende hem nog niet en liet vooral de regisseursnaam als aanbeveling gelden.

Op de dag van zijn pensioenviering, sterker nog: tijdens zijn afscheidsreceptie, krijgt politie-agent Nicholson het verschrikkelijke nieuws over een kindermoord te horen. Zijn laatste daad in functie is het aan de ietwat religieuze ouders te gaan vertellen. Onder enige druk belooft hij de ouders, op straffe van gebrek aan zielerust, dat hij de dader zal pakken.
Al snel wordt een laag-verstandige man (in wie we een kwijlende Benicio del Toro herkennen) opgepakt en weggezet als de dader. Al loopt dat wegzetten nogal mis, de collega's zijn er van overtuigd dat de zaak is afgerond.
Niet voor Jerry (Nicholson dus). Hij start zn pensioendaden (verhuizen, vissen, dat soort werk) maar kan de gecombineerde reeks moorden/vermissingen rond jonge blonde meissies in rode jurken maar niet loslaten. Daarin gaat hij ver. Nogal erg ver..
Oordeel zelf.

Les Petits Mouchoirs (Little White Lies) - Guillaume Canet


Zo, deze film komt als een moker bij je binnen. Letterlijk met een klap neemt ie zn aanvang, figuurlijk met een klap eindigt ie. Jou in tranen op de bank achterlatend: prachtig , prachtig.

Het verhaal is retesimpel: hechte vriendengroep krijgt te horen dat een van hen een zwaar ongeluk gehad heeft en op de intensive care ligt. En dat net nu hun jaarlijkse gezamenlijke vakantie aan de Franse kust er aan zit te komen. Gaan of niet gaan?

Alle argumenten worden overwogen, men gaat maar houdt een hotline met Parijs waar vriend Ludo ligt. De spanning die dat met zich mee brengt, wordt vermengd met de gebruikelijke spanningen die dertigersstellen altijd om zich heen hebben: uitgeblustheid, vreemdgaan, relaties aan/uit, sexuele frustraties en de zin van het leven en meer van die zaken.

De bloedjemooie Marion Cotillard is een stille spil in het katalyseren van veel van die problemen, maar roept ze net zo hard weer op door een nieuw hippie-vriendje in de groep te introduceren.

De schone schijn van een gemiddeld welvarend Westers leven worden ragfijn gedetermineerd, ik kan en wil het niet anders omschrijven. En als het dan met zo'n dramatisch mooie piek eindigt, dan heb je me volledig ingepakt. En mn vrouw ook.

Prachtig.

Margin Call- J.C. Chandor


Daags na de première al in onze zaal, op vrijdagmiddag een fijn halfvolle bezetting.
Veel sterren in de diverse recensies, het beloofde wat.

Om mijn deur alvast in huis te laten vallen: ik geef m niet de vijf of vier sterren die ik in meerdere recensies zag, maar de film is wel goed. Snel, mega-hoeveelheid dialoogwisseling en zeer goed acteerwerk. Dat mag dan ook wel met giganten als Kevin Spacey en Jeremy Irons in een battle. Wat tevens nog voor de film spreekt is dat ie -met een korte periode van uitzondering - niet vervalt in oninteressant jargon, waardoor de financiële wereld helemaal een dimensie op zich zou lijken.

Er wordt een visie gegeven op de financiële wereld ten tijde van het begin van de kredietcrisis, het geheel heet losjes gebaseerd te zijn op de Amerikaanse bank Lehman Brothers. Verhaal bekend.
De film start met een ontslagronde, ook in die dagen al een vaak voorkomend fenomeen. De als altijd innemend acterende Stanley Tucci verbaast zich over zijn eigen ontslag en wijst een medewerker nog even op het project waar hij mij bezig is. Wijst, en waarschuwt. Die medewerker bijt zich erin vast, waarop het hele spel zich ontspint. De bank realiseert zich uitermate explosief materiaal in handen te hebben en besluit het eigen straatje schoon te vegen. Jeremy Irons excelleert als de nietsontziende manager die met hele simpele vragen het hele financiële handelssysteem terugbrengt tot een schoolpleinspelletje. En hij wil niet verliezen.

M.i. kan de waarheid niet zo spannend zijn als ie hier wordt opgediend, anders zou iedereen bij dit soort banken willen werken. Maar de film gaat wel met je fantasie, en met je mening, op de loop. Lekker actueel bovendien. Doen!!

woensdag, november 09, 2011

Fair Game - Doug Liman

het zal de tijdgeest zijn, het zal wel hip zijn. Dit "waargebeurdje" begon zoals zo veel films de laatste tijd veel en veel te snel: continue tuimelende beelden, drukke camerabewegingen en dito dialogen: zoveel mogelijk plotjes en subplotjes door elkaar noemen om maar aan te geven dat dit echt wel een doortimmerd script is.

Totaal onnodig, want in het 2e deel van het verhaal komt er meer rust in wanneer het aankomt op het echte acteerwerk: dan is de onheuse bejegening van de cia-dame en haar man er eentje waarmee je compassie krijgt, eentje waar je mede boos van wordt en zeker eentje waarbij je hoopt dat ze die klootzakken er eens even flink van langs geven.
Herkenning kortom, en daar draait het toch vaak om in een film.

Valerie Plame is CIA-agente, en nogal een goeie. Zij wordt betrokken bij het plan om Saddam Hussein verdacht te maken van import van benodigdheden voor de creatie van atoomwapens. u weet nog wel: de reden waarom Bush en zn bende Irak uiteindelijk binnen viel. En u weet ook vast nog wel dat die reden gefingeerd was en niet het achterliggende doel van zijn bezoek.
Plame en haar man worden gemangeld door de machinaties van CIA en Pentagon. zodra Plame's man (een opnieuw innemende Sean Penn) te keer gaat tegen de grote heren in Washington, draait Plame's carriere als een blad aan een boom om: ze is niet meer bruikbaar voor de geheime dienst. En hou dan je gezin, je huwelijk en je leven nog maar eens op orde, ondertussen belaagd en beschimpt door media en boze burgers.

tweede deel is dusdanig sterk dat deel een ermee wordt overschaduwd. Watts acteert redelijk, maar Penn is oprecht sterk.
En, extra geintje bij deze film: waar is de VS op dit moment mee bezig inzake Iran? Need i say more??

zondag, november 06, 2011

Mao's Last Dancer- Bruce Beresford

Waargebeurd, dat pleit voor de film. Gebaseerd op de autobiografie, dat soort praat.

Onder het Mao-bewind worden jonge jochies gerecruteerd om opgeleid te worden tot balletdanser. Li Cunxin is er zo een en wordt , volgens alle cliché-regels der film, met horten en stoten goed genoeg bevonden om door te stoten naar het grote werk.
Spartaans, hij te slap, maar toch doorzetten , dat soort werk.

Na de dood van Mao komt er onder de voorzichtige dooi een uitwisselingsproject met de VS, Li komt onder de hoede van de choreograaf van het Houston Ballet. Tijdens zn driemaandenverblijf ontmoet ie een meissie, wil niet meer weg en probeert alles om maar onder zn terugkeer uit te komen, dat soort rode draad.

Slecht geacteerd, te voorspelbaar voor woorden. Pluspunt van de film is dat het tweede deel iets beter is dan het eerste, zodat je je je toch nog één keer rechtop op de bank zet.

Als ik net zo flauw mocht zijn qua beeldspraak, noemde ik dit een Chinese draak.

vrijdag, november 04, 2011

The Ides of March - George Clooney




Daar zit je dan met je goeie gedrag: potentiële prachtfilm, scala aan goede acteurs, doortimmerd plot en ook nog s premièreweek: dat wordt dringen.
NOT, met zn viertjes in de zaal op vrijdagmiddag. Wat zegt het cliché dan? "De wegblijvers kregen ongelijk".

Want hier houden we van, van die films die je helemaal gaar ratelen met hun snelle dialogen , hun voortdurend wisselende machtsposities en hun onnavolgbare , achteraf logische, denkwijzes.

Ryan Gosling -rising star ten top - speelt Stephen Meyers, de talentvolle spindocter van democratische presidentskandidaat Morris (Clooney zelf!). Tussen hen in staat nog de gelouterde Paul Zara, waarin ik gelukkig mijn favo-acteur Philip Seymour Hoffman weer s ontmoet. Voeg daar nog Paul "Sideways" Giamatti als campagneleider van de tegenkandidaat aan toe en je topcast is compleet.
Wat de film sterk illustreert is dat een run for presidency ook een run is voor zelfprofilering, zowel van de politici als van de beroepspolitici-makers. Werkelijk iedereen wordt tegen elkaar uitgespeeld, geen mens is zeker van zn plek en vooral: principes blijken van bordkarton, overleven en ellebogen is van cruciaal belang.

Schitterend uitgeweven plot, topdialogen, zelfs nog een beetje love interest. Nou ja, een beetje: het is juist die interest die allesbepalend wordt.

Zowel voor de arthouser als voor de sterrenkieker: must-see!! Tbv Herr Punct: het is een 8- geworden. Nou vooruit, een 8!
En zie hier: de ware Idus Martiae

dinsdag, november 01, 2011

Harry Brown- Daniel Barber


"Harry Brown Falling Down" . Zoiets.
Eerste titel die in je opkomt bij het bekijken van deze film is idd Falling Down.
Oudere man (in deze film echt wel een stukkie ouder) neemt wraak op de maatschappij als zijn beste vriend wordt vermoord. Omdat ook zn vrouw en kind al zijn overleden heeft hij niemand meer en dus niets meer te verliezen.
Dus gaat hij als oud-marinier de strijd aan met een terrorisende drugs- en overige misdaadbende. de strijd tegen verhuftering ja, dat bedoel ik inderdaad

Tot dusver een cliché-verhaal. Wat deze film echter mijlenver boven de meeste interpretaties van dat plot uittilt, is het hoogstaande acteerwerk. Michael Caine is wel zo'n geloofwaardige gentleman, dat je hem in eerste instantie wel wil aansporen om uit zn vel te springen. Gaandeweg de film doet ie dat dan toch. Nogal. Tamelijk.

Michael Caine, het is me er een.

Copie Conforme - Abbas Kiarostami

Ik heb op zeker meer films van deze regisseur gezien maar kon op IMDB even niet zo snel ontdekken waar de oorspronkelijk Iraanse titels voor staan.
Deze van 2010 was een van z'n eerste europese films , maar al aanschouwende vind ik de film toch meer oosters dan westers. En wel hierom:
Tuurlijk zijn de beelden westers, tuurlijk is de relatieve luxe westers, maar de gesprekken , het intermenselijke contact en de begripvolle gelaatsuitdrukkingen verraden de mystieke en meer spirituele hand van een Aziaat.

Dat maakt dat je ook in deze film- net als die hieronder- voortdurend zit te raden in welke fase je bent aangeland, wat de twee, overigens beeldschone, hoofdrolspelers voor verband met elkaar hebben. Kennen ze elkaar nou niet, net, wel of al jaren? En zijn ze nou blij of bedroefd met elkaar?

Sterk acteerwerk, la Binoche is opnieuw krachtig. Daarnaast mooie beelden van Toscane: dat alles bijeen helpt dat de film toch nog een beetje los komt!!

Simon Werner a disparu- Fabrice Gobert

Middelbare school in rep en roer vanwege een reeks verdwijningen van leerlingen. Althans: verdwijnen ze echt?

Wat de regisseur heel knap doet is vier hoofdpersonen langs dezelfde chronologie hun zijde van het verhaal te laten beleven, een soort mozaiekfilm maar dan in spiraalvorm. Om t kwartier verdenk je een ander.
En dat is meteen de grote pré van de film.

Niet een hoogvlieger, geen prijzenpakker, maar heels niet vervelend om te kijken

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...