209 films beschreven dit jaar. Iets meer dan 1 per 2 dagen, zeg maar.
Dat lijkt heel veel, maar ik verkeer in een kringetje waar dat niet eens uitzonderlijk is.
Heb al veel lijstjes heen en weer zien gaan, uiteraard maakte ik de mijne ook. Slechts 10 titels, dat betekent pijnlijke afvallers. Het leuke "Parasite" en het toffe acteerwerk van "Joker" halen de lijst niet, ik heb besloten het meer op de impact van de film als geheel te laten aankomen.
1) Marriage Story https://begt.blogspot.com/2019/12/marriage-story-noah-baumbach.html
2) Sorry we missed you https://begt.blogspot.com/2019/11/sorry-we-missed-you-ken-loach.html
3) And then we danced https://begt.blogspot.com/2019/11/and-then-we-danced-levan-akin.html
4) Paddleton https://begt.blogspot.com/2019/03/paddleton-alex-lehmann.html
5) Christo - Walking on water https://begt.blogspot.com/2019/05/christo-walking-on-water-andrey-paounov.html
6) Das Schweigende Klassenzimmer https://begt.blogspot.com/2018/12/das-schweigende-klassenzimmer-lars.html
7) Capharnaum https://begt.blogspot.com/2019/02/capharnaum-aka-capernaum-nadine-labaki.html
8) Dirty God https://begt.blogspot.com/search?q=Dirty+God
9) Monos https://begt.blogspot.com/2019/09/monos-alejandro-landes.html
10 ) The Biggest Little Farm https://begt.blogspot.com/2019/06/the-biggest-little-farm-john-chester.html
Discutabel, dit lijstje. Ook voor mezelf trouwens. Daarom maar snel afsluiten, voordat ik weer zaken ga veranderen. Leest u volgend jaar weer mee?
dinsdag, december 31, 2019
Noodkreet in de fles (Flaskepost Fra P) - Hans Peter Molland
Samen met de dame deze boekverfilming van Jussi Adler-Olsen herzien:
https://begt.blogspot.com/search?q=flaskepost
zaterdag, december 28, 2019
Singel 39 - Frank Krom
Singel 39 op IMDb (6,0)
Ik ben niet per se tegen Nederlandse romkoms, maar ik heb wel een bezwaar: waarom zit er zo weinig avontuur in? Waarom kun je het verloop van de film zo vaak al voorspellen (in dit geval zelfs al vanaf het vernemen van de titel van de film)? Ook bij deze prijswinnende film (awardwinning op de Nederlandse Filmdagen) is dat het geval. En dat is jammer, want er zitten genoeg kansen in om van specifieke ingrediënten een kruidiger product te maken.
In deze film gaat het bijvoorbeeld niet alleen maar om detikkende klok die de 39-jarige succesvolle hartchirurg Monique (Mo. Ja, Mo noemen ze haar) om haar heen heeft hangen. Haar werk is haar alles, haar jeugdvriendje heeft ze er al voor moeten loslaten en de huidige losse flodder die ze haar bed in sleept , is niet van plan zijn vrouw ooit te verlaten.
Een uitkomst is het wanneer een jonge - goed uitziende- kunstenaar bij haar aanbelt met de vraag of hij de leegstaande ruimte onder haar apparatement mag huren als atelier. U snapt: die vent doet Mo's eierstokken tegen elkaar aan rammelen. Maar helaas, deze Max blijkt wel geïnteresseerd in vriendschap, maar verder niks. Hij vindt mannen veel interessanter, hij scoort er lustig op los.
Lichtpuntje in deze verhouding is dat Max eigenlijk heel graag vader wil worden, hij zoekt een vrouw die met hem een kind op de wereld wil zetten, no strings attached behalve de gedeelde en gezamenlijke opvoeding.
Diverse sidelines in de film bieden kansen om voor leven in de brouwerij te zorgen (de rondflirtende zus die plots zwanger blijkt, de (drinke)broer die zich afzet tegen hun autoritaire vader, de vergelijking met de succesvolle carrière van haar vader, de multiraciale component, de LHBTI-component: het zit er allemaal in , in deze tolerante film. Het is dan ook helemaal niet vervelend om te kijken, maar het had 'spannender" gemogen, er had meer ingezeten. En dat ondanks een script van Eddy Terstall.
Met: Lies Visschedijk, Waldemar Torenstra, Eva van deWijdeven, Gerard Cox
Ik ben niet per se tegen Nederlandse romkoms, maar ik heb wel een bezwaar: waarom zit er zo weinig avontuur in? Waarom kun je het verloop van de film zo vaak al voorspellen (in dit geval zelfs al vanaf het vernemen van de titel van de film)? Ook bij deze prijswinnende film (awardwinning op de Nederlandse Filmdagen) is dat het geval. En dat is jammer, want er zitten genoeg kansen in om van specifieke ingrediënten een kruidiger product te maken.
In deze film gaat het bijvoorbeeld niet alleen maar om detikkende klok die de 39-jarige succesvolle hartchirurg Monique (Mo. Ja, Mo noemen ze haar) om haar heen heeft hangen. Haar werk is haar alles, haar jeugdvriendje heeft ze er al voor moeten loslaten en de huidige losse flodder die ze haar bed in sleept , is niet van plan zijn vrouw ooit te verlaten.
Een uitkomst is het wanneer een jonge - goed uitziende- kunstenaar bij haar aanbelt met de vraag of hij de leegstaande ruimte onder haar apparatement mag huren als atelier. U snapt: die vent doet Mo's eierstokken tegen elkaar aan rammelen. Maar helaas, deze Max blijkt wel geïnteresseerd in vriendschap, maar verder niks. Hij vindt mannen veel interessanter, hij scoort er lustig op los.
Lichtpuntje in deze verhouding is dat Max eigenlijk heel graag vader wil worden, hij zoekt een vrouw die met hem een kind op de wereld wil zetten, no strings attached behalve de gedeelde en gezamenlijke opvoeding.
Diverse sidelines in de film bieden kansen om voor leven in de brouwerij te zorgen (de rondflirtende zus die plots zwanger blijkt, de (drinke)broer die zich afzet tegen hun autoritaire vader, de vergelijking met de succesvolle carrière van haar vader, de multiraciale component, de LHBTI-component: het zit er allemaal in , in deze tolerante film. Het is dan ook helemaal niet vervelend om te kijken, maar het had 'spannender" gemogen, er had meer ingezeten. En dat ondanks een script van Eddy Terstall.
Met: Lies Visschedijk, Waldemar Torenstra, Eva van deWijdeven, Gerard Cox
The Apollo - Roger Ross Williams
The Apollo op IMDb (6.0)
Wervelende documentaire over de monumentale muziekzaal in Harlem, New York. Muziekzalen heb je natuurlijk overal, maar er zijn er waar geschiedenis wordt geschreven. The Apollo is er zo een. Al sinds midden jaren 30 is het de plek waar Afro-Amerikaanse artiesten een podium krijgen. Heel lang is dat uitzonderlijk geweest, omdat in grote delen van het land de rassenscheiding strikt doorgevoerd werd. Gekleurde artiesten verbleven in gekleurde-artiestenhotels, gekleurde artiesten stonden slechts zelden op een podium met de meer gearriveerde en geaccepteerde blanke artiesten.
Dát is dan ook het grote verhaal van dit venue. Denk je het belang in van Paradiso voor Nederland , maar dan een keer of 50 meer en zwaarder. Elke woensdag is het "Amateur night" (nog steeds), dé kans voor beginnende artiesten om zich te tonen aan een kritisch publiek. Je moet wat kunnen hebben , "booing" is een belangrijke bezigheid van de luidruchtige zaal. Maar áls het je lukt om ze te winnen, ligt er ook een wereld voor je open.
Ga maar na, wie heeft er niet gestaan? Van Billy Holiday en Ella Fitzgerald in de jaren 30 en 40, via Louis Armstrong en Nat King Cole in de jaren 50 naar de complete soul- en motown- scene: vooral Aretha Franklin en James Brown waren er huisartiest, maar ook Stevie Wonder, Smokey Robinson en The Supremes traden vaak op.
Meerdere malen is het theater in zijn bestaan bedreigd, vooral de opkomst van grotere zalen nekte de financiële huishouding van the Apollo. Maar telkens bleek het bewustzijn van de muziekscene én van de burgergemeente te groot: deze zaal moet gered, deze zaal moet blijven. De laatste jaren sprankelt het weer. Sinds de komst van de hiphop is er een totaal nieuwe scene ontstaan, waarin Afro-Americans zich herkennen, waarin ze zichzelf kunnen verliezen. Public Enemy, Common, Pharrell en Doug E. Fresh , dat zijn de grote namen van de laatste decennia. Voeg daarbij de nog steeds voortdurende politisering van "black awareness" (we volgen de voorbereidingen van een toneelstuk over zwarte slachtoffers van politiegeweld) en je snapt dat de plek té belangrijk is om te sluiten. Het is een bedevaartsoord, het is een schuilplek, het is een etalage, het is een zeepkist.
Lekkere docu, afgelopen jaar ook op IDFA te zien, ik zag hem via HBO. Voor de liefhebber.
Wervelende documentaire over de monumentale muziekzaal in Harlem, New York. Muziekzalen heb je natuurlijk overal, maar er zijn er waar geschiedenis wordt geschreven. The Apollo is er zo een. Al sinds midden jaren 30 is het de plek waar Afro-Amerikaanse artiesten een podium krijgen. Heel lang is dat uitzonderlijk geweest, omdat in grote delen van het land de rassenscheiding strikt doorgevoerd werd. Gekleurde artiesten verbleven in gekleurde-artiestenhotels, gekleurde artiesten stonden slechts zelden op een podium met de meer gearriveerde en geaccepteerde blanke artiesten.
Dát is dan ook het grote verhaal van dit venue. Denk je het belang in van Paradiso voor Nederland , maar dan een keer of 50 meer en zwaarder. Elke woensdag is het "Amateur night" (nog steeds), dé kans voor beginnende artiesten om zich te tonen aan een kritisch publiek. Je moet wat kunnen hebben , "booing" is een belangrijke bezigheid van de luidruchtige zaal. Maar áls het je lukt om ze te winnen, ligt er ook een wereld voor je open.
Ga maar na, wie heeft er niet gestaan? Van Billy Holiday en Ella Fitzgerald in de jaren 30 en 40, via Louis Armstrong en Nat King Cole in de jaren 50 naar de complete soul- en motown- scene: vooral Aretha Franklin en James Brown waren er huisartiest, maar ook Stevie Wonder, Smokey Robinson en The Supremes traden vaak op.
Meerdere malen is het theater in zijn bestaan bedreigd, vooral de opkomst van grotere zalen nekte de financiële huishouding van the Apollo. Maar telkens bleek het bewustzijn van de muziekscene én van de burgergemeente te groot: deze zaal moet gered, deze zaal moet blijven. De laatste jaren sprankelt het weer. Sinds de komst van de hiphop is er een totaal nieuwe scene ontstaan, waarin Afro-Americans zich herkennen, waarin ze zichzelf kunnen verliezen. Public Enemy, Common, Pharrell en Doug E. Fresh , dat zijn de grote namen van de laatste decennia. Voeg daarbij de nog steeds voortdurende politisering van "black awareness" (we volgen de voorbereidingen van een toneelstuk over zwarte slachtoffers van politiegeweld) en je snapt dat de plek té belangrijk is om te sluiten. Het is een bedevaartsoord, het is een schuilplek, het is een etalage, het is een zeepkist.
Lekkere docu, afgelopen jaar ook op IDFA te zien, ik zag hem via HBO. Voor de liefhebber.
vrijdag, december 27, 2019
Jojo Rabbit - Taika Waititi
Jojo Rabbit op IMDb (8,1)
Kan humor eigenlijk fout zijn? Natuurlijk wel. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die zich enorm aan deze film zullen storen. Ik daarentegen, ik heb me zeer goed vermaakt. Hardop gelachen, dat vooral. Voor mij geldt : zolang aan alle kanten te zien is dat het satirisch is, kun je wat mij betreft ver gaan. Oordeel zelf, vanaf volgende week gaat deze film in roulatie.
Joseph (aka Jojo) is een nazi-in-opleiding. Het jonge knulletje wil graag in het grote leger treden voor de goede zaak, maar moet zich vooralsnog tevreden stellen met een soort padvinderskampen. Jojo heeft een imaginary friend en dat is niet de minste: Adolf Hitler zelf verschijnt met enige regelmaat in Jojo's slaapkamer om het jongetje bij te spijkeren en te motiveren een goede en oprechte nazi te worden.
Jojo heeft het zwaar op het kamp en gaat een beetje over zijn eigen grenzen heen om zich te bewijzen tegenover de stoere kapitein Klenzendorf. Hij krijgt een ongeluk met een handgranaat, raakt verwond en moet het kamp verlaten. De goede zorgen van moeder helpen hem weer op de been, voorzichtig durft hij weer aan kleine klusjes voor kapitein Klenzendorf te denken. Op de vele momenten dat hij thuis is, hoort hij bijzondere geluiden in huis. Hij doet een bijzondere ontdekking: ze blijken een onderduiker te hebben, een meisje van de leeftijd van Jojo's overleden zusje. Het meisje is binnengesmokkeld door zijn moeder, Jojo begint zich af te vragen of zij wel een oprechte nazi is. Hij onderwerpt het meisje aan kruisverhoren en leert gaandeweg heel veel over "de joden".
Absurd nietwaar? Dat is dan ook het treffende beeld van deze film. Wes Anderson meets oorlogsfilm, zoiets. Ik vond het lekker.
Met : Roman Griffin Davis, Thomasin McKenzie, Scarlett Johansson, Sam Rockwell, Taika Waititi
Kan humor eigenlijk fout zijn? Natuurlijk wel. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die zich enorm aan deze film zullen storen. Ik daarentegen, ik heb me zeer goed vermaakt. Hardop gelachen, dat vooral. Voor mij geldt : zolang aan alle kanten te zien is dat het satirisch is, kun je wat mij betreft ver gaan. Oordeel zelf, vanaf volgende week gaat deze film in roulatie.
Joseph (aka Jojo) is een nazi-in-opleiding. Het jonge knulletje wil graag in het grote leger treden voor de goede zaak, maar moet zich vooralsnog tevreden stellen met een soort padvinderskampen. Jojo heeft een imaginary friend en dat is niet de minste: Adolf Hitler zelf verschijnt met enige regelmaat in Jojo's slaapkamer om het jongetje bij te spijkeren en te motiveren een goede en oprechte nazi te worden.
Jojo heeft het zwaar op het kamp en gaat een beetje over zijn eigen grenzen heen om zich te bewijzen tegenover de stoere kapitein Klenzendorf. Hij krijgt een ongeluk met een handgranaat, raakt verwond en moet het kamp verlaten. De goede zorgen van moeder helpen hem weer op de been, voorzichtig durft hij weer aan kleine klusjes voor kapitein Klenzendorf te denken. Op de vele momenten dat hij thuis is, hoort hij bijzondere geluiden in huis. Hij doet een bijzondere ontdekking: ze blijken een onderduiker te hebben, een meisje van de leeftijd van Jojo's overleden zusje. Het meisje is binnengesmokkeld door zijn moeder, Jojo begint zich af te vragen of zij wel een oprechte nazi is. Hij onderwerpt het meisje aan kruisverhoren en leert gaandeweg heel veel over "de joden".
Absurd nietwaar? Dat is dan ook het treffende beeld van deze film. Wes Anderson meets oorlogsfilm, zoiets. Ik vond het lekker.
Met : Roman Griffin Davis, Thomasin McKenzie, Scarlett Johansson, Sam Rockwell, Taika Waititi
Arthur & Claire- Miguel Alexandre
Arthur & Claire op IMDb (7,1)
Boeiende film, hoewel het een klein theatraal gegeven bevat. Goed gespeeld, bijzonder sfeertje. Dat helpt.
Arthur is een Weense vijftiger die naar Amsterdam reist. Hij doet dat met een reden: zijn vriend is chirurg en zal hem hier in een ziekenhuis gaan helpen. Arthur is het leven zat: tumor in zijn keel die steeds hinderlijker wordt, maar ook een slagveld aan familiaire en vriendenruzies. Hij heeft alles verpest, hij kiest voor de vrede van de dood voordat het allemaal erger wordt.
Hij checkt in op een hotel aan de grachten, maakt zijn wandelingetje en bestelt nog één keer eten. Maar dan: hij wordt verdorie op zijn laatste avond nog gestoord door geluidsoverlast. Het blijkt uit de kamer naast hem te komen. Een frisse jonge vrouw doet - pas na herhaaldelijk bonken op de deur open.
Deze Claire blijkt er erg aan toe: het bad waarin zij wil plaatsnemen is al bijna vol. Wanneer Arthur dan ook nog een glas ziet staan dat tot aan de nok toe is gevuld met slaapmiddelen slaat hij aan. Hij begint op de dame in te praten en vertelt haar dat ze nog veel te jong is om haar leven te beëindigen.
Er ontstaat een levendige (pun intended) discussie tussen de twee over grondige redenen om eruit te stappen. Wie van beiden heeft er nou eigenlijk echt valide motivatie, wie is de aansteller? Op een lange zwerftocht door nachtelijk Amsterdam leren de twee veel van elkaars achtergronden , hetgeen gek genoeg opbeurend werkt.
Sterk acteerwerk van de altijd weer verrassende Hannah Hoekstra, het maakt deze screenplay interessant.
Met : Josef Hader , Hannah Hoekstra, Rainer Bock
Boeiende film, hoewel het een klein theatraal gegeven bevat. Goed gespeeld, bijzonder sfeertje. Dat helpt.
Arthur is een Weense vijftiger die naar Amsterdam reist. Hij doet dat met een reden: zijn vriend is chirurg en zal hem hier in een ziekenhuis gaan helpen. Arthur is het leven zat: tumor in zijn keel die steeds hinderlijker wordt, maar ook een slagveld aan familiaire en vriendenruzies. Hij heeft alles verpest, hij kiest voor de vrede van de dood voordat het allemaal erger wordt.
Hij checkt in op een hotel aan de grachten, maakt zijn wandelingetje en bestelt nog één keer eten. Maar dan: hij wordt verdorie op zijn laatste avond nog gestoord door geluidsoverlast. Het blijkt uit de kamer naast hem te komen. Een frisse jonge vrouw doet - pas na herhaaldelijk bonken op de deur open.
Deze Claire blijkt er erg aan toe: het bad waarin zij wil plaatsnemen is al bijna vol. Wanneer Arthur dan ook nog een glas ziet staan dat tot aan de nok toe is gevuld met slaapmiddelen slaat hij aan. Hij begint op de dame in te praten en vertelt haar dat ze nog veel te jong is om haar leven te beëindigen.
Er ontstaat een levendige (pun intended) discussie tussen de twee over grondige redenen om eruit te stappen. Wie van beiden heeft er nou eigenlijk echt valide motivatie, wie is de aansteller? Op een lange zwerftocht door nachtelijk Amsterdam leren de twee veel van elkaars achtergronden , hetgeen gek genoeg opbeurend werkt.
Sterk acteerwerk van de altijd weer verrassende Hannah Hoekstra, het maakt deze screenplay interessant.
Met : Josef Hader , Hannah Hoekstra, Rainer Bock
donderdag, december 26, 2019
Edie - SImon Hunter
Edie op IMDb (6,5)
Charmante feelgood met een wrang randje.
Het wrange zit hem erin dat Edie geen makkelijk leven heeft gehad. Een dwingende man die ook nog eens op jonge leeftijd een beroerte kreeg waardoor zij zich verplicht voelde voor hem te zorgen. En dat 30 jaar lang. Nergens is ze aan toe gekomen, door de zorg voor haar man en voor haar kind.
Wanneer man George overlijdt, moet het huis worden leeggeruimd. Dochter Nancy heeft voor moeder een plek in een verzorgingstehuis geregeld. Edie gruwt van de gedachte, ze wil nog niet.
Sterker nog: ze wil nog een keer iets doen wat ze vroeger al deed, iets waar ze door haar huwelijk nooit meer aan is toegenomen. Een oude ansichtkaart die haar vader stuurde , haalt haar over.
Ze trekt naar Inverness, naar de Schotse hooglanden. Daar moet de Suilvan beklommen worden , een heftige en lastige berg. De lokale trekkingwinkel lacht haar uit: "oma, je moet aan andere dingen gaan denken. Doe je jas aan , ga bij de kachel zitten en laat je plan varen." U snapt: Edie zet door.
Ze huurt Jonathan in als gids en trainer, die moet haar begeleiden in de voorbereiding op haar grote en laatste wandeling. Jonathan krijgt dik betaald, doch stribbelt fors tegen. Totdat hij ziet dat de dame wel degelijk kampeer-ervaring heeft en eigenlijk ook best nog wel fit is. Zou ze dan toch...?
Met : Sheila Hancock, Kevin Guthrie
Charmante feelgood met een wrang randje.
Het wrange zit hem erin dat Edie geen makkelijk leven heeft gehad. Een dwingende man die ook nog eens op jonge leeftijd een beroerte kreeg waardoor zij zich verplicht voelde voor hem te zorgen. En dat 30 jaar lang. Nergens is ze aan toe gekomen, door de zorg voor haar man en voor haar kind.
Wanneer man George overlijdt, moet het huis worden leeggeruimd. Dochter Nancy heeft voor moeder een plek in een verzorgingstehuis geregeld. Edie gruwt van de gedachte, ze wil nog niet.
Sterker nog: ze wil nog een keer iets doen wat ze vroeger al deed, iets waar ze door haar huwelijk nooit meer aan is toegenomen. Een oude ansichtkaart die haar vader stuurde , haalt haar over.
Ze trekt naar Inverness, naar de Schotse hooglanden. Daar moet de Suilvan beklommen worden , een heftige en lastige berg. De lokale trekkingwinkel lacht haar uit: "oma, je moet aan andere dingen gaan denken. Doe je jas aan , ga bij de kachel zitten en laat je plan varen." U snapt: Edie zet door.
Ze huurt Jonathan in als gids en trainer, die moet haar begeleiden in de voorbereiding op haar grote en laatste wandeling. Jonathan krijgt dik betaald, doch stribbelt fors tegen. Totdat hij ziet dat de dame wel degelijk kampeer-ervaring heeft en eigenlijk ook best nog wel fit is. Zou ze dan toch...?
Met : Sheila Hancock, Kevin Guthrie
The Two Popes - Fernando Meireilles
The Two Popes op IMDb (7,7)
Aangename film. Op een knappe faction-manier maakt Mereilles geloofwaardig dat de persoonlijke opvattingen van de laatste twee pausen de transitie weerspiegelen die in de katholieke kerk aan de gang zou zijn. Een noodzakelijke transitie ook, want de grootste kerkverbinding ter wereld zit in de hoek waar de klappen vallen. Wegloop van gelovigen, financiële schandalen en uiteraard het wijdvertakte seksueel-misbruiknetwerk dat de kerk decennialang heeft gefaciliteerd. De oude paus (Benedictus XIV) is nog volledig van de verdoezeling, veel van zijn oude vrienden zijn wereldwijd aangewezen als betrokken bij de schandalen. Hij is van de oude leer, men moet terug naar het boek, daarin staan de leefregels van het instituut. Deze geven geen ruimte voor versoepeling, voor modernisering.
Deze paus, Josef Ratzinger in real life, wordt kundig gespeeld door Anthony Hopkins. Star, dwingend en pas later in de film enigszins twijfelend en open voor suggesties. Die openheid wordt afgedwongen door Jose Bergoglio, een Argentijnse priester/kardinaal, die óók van de oorspronkelijke leer is maar deze precies contra interpreteert. Bergoglio is er van overtuigd dat de kerk warmte moet uitstralen, dat de kerk moet hoeden. Begrip voor andersdenkenden en vernieuwers zijn volgens hem de enige manier om de leegloop van de kerk te stoppen.
Met die opstelling is Bergoglio, de aanstaande paus Franciscus, voor de oude clerus een bedreiging maar voor de meer veranderingsgezinde kardinalen is hij de aangewezen kandidaat. Aanvankelijk staan de twee lijnrecht tegenover elkaar, sterker nog: de Argentijn komt naar Rome om zijn ontslagbrief aan te bieden.
De film draait om twee mensen van vlees en bloed die in een enorme fantasiewereld moeten leven terwijl ze beiden een drang naar de waarheid, naar echtheid hebben. Een knappe prestatie waarin "goed" en "fout"bij vlagen knap gerelativeerd wordt.
Het is voor de kijker simpel om de sympathie bij de nieuwe paus neer te leggen, maar de film toont aan dat het niet eenduidig is. Heerlijk acteerwerk bovendien, deze film is fijn. Ook voor niet- en ex-katholieken.
Met : Jonathan Pryce, Anthony Hopkins
Aangename film. Op een knappe faction-manier maakt Mereilles geloofwaardig dat de persoonlijke opvattingen van de laatste twee pausen de transitie weerspiegelen die in de katholieke kerk aan de gang zou zijn. Een noodzakelijke transitie ook, want de grootste kerkverbinding ter wereld zit in de hoek waar de klappen vallen. Wegloop van gelovigen, financiële schandalen en uiteraard het wijdvertakte seksueel-misbruiknetwerk dat de kerk decennialang heeft gefaciliteerd. De oude paus (Benedictus XIV) is nog volledig van de verdoezeling, veel van zijn oude vrienden zijn wereldwijd aangewezen als betrokken bij de schandalen. Hij is van de oude leer, men moet terug naar het boek, daarin staan de leefregels van het instituut. Deze geven geen ruimte voor versoepeling, voor modernisering.
Deze paus, Josef Ratzinger in real life, wordt kundig gespeeld door Anthony Hopkins. Star, dwingend en pas later in de film enigszins twijfelend en open voor suggesties. Die openheid wordt afgedwongen door Jose Bergoglio, een Argentijnse priester/kardinaal, die óók van de oorspronkelijke leer is maar deze precies contra interpreteert. Bergoglio is er van overtuigd dat de kerk warmte moet uitstralen, dat de kerk moet hoeden. Begrip voor andersdenkenden en vernieuwers zijn volgens hem de enige manier om de leegloop van de kerk te stoppen.
Met die opstelling is Bergoglio, de aanstaande paus Franciscus, voor de oude clerus een bedreiging maar voor de meer veranderingsgezinde kardinalen is hij de aangewezen kandidaat. Aanvankelijk staan de twee lijnrecht tegenover elkaar, sterker nog: de Argentijn komt naar Rome om zijn ontslagbrief aan te bieden.
De film draait om twee mensen van vlees en bloed die in een enorme fantasiewereld moeten leven terwijl ze beiden een drang naar de waarheid, naar echtheid hebben. Een knappe prestatie waarin "goed" en "fout"bij vlagen knap gerelativeerd wordt.
Het is voor de kijker simpel om de sympathie bij de nieuwe paus neer te leggen, maar de film toont aan dat het niet eenduidig is. Heerlijk acteerwerk bovendien, deze film is fijn. Ook voor niet- en ex-katholieken.
Met : Jonathan Pryce, Anthony Hopkins
zaterdag, december 21, 2019
The Child In TIme- Julian Farino
The Child In Time op IMDb (6.0)
De schrik van elke ouder: in een moment van onoplettendheid verlies je je kind uit het oog. In het geval van Stephen Lewis verliest hij zijn dochter zelfs voorgoed, zo lijkt het. Ze is weg, nergens meer te vinden.
De zoektocht naar hun dochter Kate kost hem en zijn vrouw hun relatie, er is teveel verdriet en teveel verwijt. Stephen probeert zich staande te houden, middels frequent contact met zijn uitgever en diens vrouw. Wanneer ook deze , zijnde Stephen's beste vriend, het padje kwijtraakt, zijn werk opzegt en zich terugtrekt op een buiten, is er van Stephen's zekerheden niets meer over.
Pas na een jaar durft hij zijn vrouw te bellen, pas daarna gaat hij weer op zoek naar zijn vriend. En ondertussen blijft altijd, maar dan ook altijd, zijn blik gericht op dat kleine meisje in haar gele regenjas. Ze kan overal zijn, dus ook bij hem in de buurt.
Indringende boekverfilming met , zoals immer, fabuleus acteerwerk van de beste Britse acteur van dit moment.
Met : Benedict Cumberbatch, Kelly MacDonald, Stephen Campbell Moore , Saskia Reeves
De schrik van elke ouder: in een moment van onoplettendheid verlies je je kind uit het oog. In het geval van Stephen Lewis verliest hij zijn dochter zelfs voorgoed, zo lijkt het. Ze is weg, nergens meer te vinden.
De zoektocht naar hun dochter Kate kost hem en zijn vrouw hun relatie, er is teveel verdriet en teveel verwijt. Stephen probeert zich staande te houden, middels frequent contact met zijn uitgever en diens vrouw. Wanneer ook deze , zijnde Stephen's beste vriend, het padje kwijtraakt, zijn werk opzegt en zich terugtrekt op een buiten, is er van Stephen's zekerheden niets meer over.
Pas na een jaar durft hij zijn vrouw te bellen, pas daarna gaat hij weer op zoek naar zijn vriend. En ondertussen blijft altijd, maar dan ook altijd, zijn blik gericht op dat kleine meisje in haar gele regenjas. Ze kan overal zijn, dus ook bij hem in de buurt.
Indringende boekverfilming met , zoals immer, fabuleus acteerwerk van de beste Britse acteur van dit moment.
Met : Benedict Cumberbatch, Kelly MacDonald, Stephen Campbell Moore , Saskia Reeves
Café Derby - Lenny van Wesemael
Café Derby op IMDb (6,8)
Georges is een man van 12 ambachten, 13 ongelukken. Hij is een goed verkoper met een vlotte babbel, maar het blijft kruimeltjeswerk. Totdat hij dat buitenkansje ziet.
Hij heeft zijn oog laten vallen op een leegstaand café naast een verlaten vliegveld. Hij wil eigenlijk van de koop afzien tot hij hoort dat er een bezoek gepland. Van de paus nog wel. De bisschoppen hebben de kerkvorst uitgenodigd om hun land te bezoeken, ze verwachten 120.000 bezoekers.
Georges koopt het, bouwt de boel op en weet een behoorlijke groep mede-marktkooplui te overtuigen om een markt op te zetten naast het café . Ze gaan binnenlopen, zoveel is zeker. Totdat blijkt dat de rijkswacht om veiligheidsredenen nou et de toegangsweg naar hun markt afsluit. Alle investeringen voor niets, Georges zwaar in de schulden.
Die schulden drukken zwaar op de sfeer in het gezin. Georges zijn vrouw, maar vooral zijn kinderen nemen hem kwalijk dat hij ze voorgelogen heeft en dat er helemaal geen gouden toekomst voor hen ligt op deze verlaten plek. Vooral zijn jongste dochter Sara, altijd zijn oogappeltje, keert zich van hem af. En dat doet pijn. Het gehele gezin vervreemdt van elkaar..
Een zeer Vlaamse film, compleet met lach en traan.
Met : Wim Opbrouck, Monic Hendrickx , Chloë Daxhelet
Georges is een man van 12 ambachten, 13 ongelukken. Hij is een goed verkoper met een vlotte babbel, maar het blijft kruimeltjeswerk. Totdat hij dat buitenkansje ziet.
Hij heeft zijn oog laten vallen op een leegstaand café naast een verlaten vliegveld. Hij wil eigenlijk van de koop afzien tot hij hoort dat er een bezoek gepland. Van de paus nog wel. De bisschoppen hebben de kerkvorst uitgenodigd om hun land te bezoeken, ze verwachten 120.000 bezoekers.
Georges koopt het, bouwt de boel op en weet een behoorlijke groep mede-marktkooplui te overtuigen om een markt op te zetten naast het café . Ze gaan binnenlopen, zoveel is zeker. Totdat blijkt dat de rijkswacht om veiligheidsredenen nou et de toegangsweg naar hun markt afsluit. Alle investeringen voor niets, Georges zwaar in de schulden.
Die schulden drukken zwaar op de sfeer in het gezin. Georges zijn vrouw, maar vooral zijn kinderen nemen hem kwalijk dat hij ze voorgelogen heeft en dat er helemaal geen gouden toekomst voor hen ligt op deze verlaten plek. Vooral zijn jongste dochter Sara, altijd zijn oogappeltje, keert zich van hem af. En dat doet pijn. Het gehele gezin vervreemdt van elkaar..
Een zeer Vlaamse film, compleet met lach en traan.
Met : Wim Opbrouck, Monic Hendrickx , Chloë Daxhelet
Hors Normes (aka The Specials) - Eric Toledano/Olivier Nakache
Hors Normes op IMDb (7,5)
Uitermate integere film over problematiek in de jeugdzorg. Op waarheid gebaseerd, dat ook nog eens. Het verbaast niemand, we weten van dergelijke problemen, maar maak het een verhaal van vlees en bloed en het komt veel directer binnen. Veel harder ook.
Bruno runt met bijzonder weinig middelen een opvang van autistische jongeren in Noord-Parijs. Jongeren met meervoudige problematiek, jongeren die in de reguliere opvang zijn uitbehandeld (jargon voor: zij kunnen er niets mee). Bruno werkt samen met Malik , die een soortgelijke stichting runt . Hun medewerkers zijn of nog in opleiding of zijn "laatste kans"-jongeren en school-dropouts die bij Bruno en Malik alsnog een kans krijgen op verantwoordelijkheid, ritme en een klein beetje inkomen.
Dat inkomen vormt nu juist voor Bruno en Malik het probleem, want fondsen hebben ze amper. Ze zijn immers geen "officiële' instelling, ze hebben geen gediplomeerd personeel en hun behandelmethodes zijn niet gecertificeerd. De inspectie zit ze dan ook continu op de huid.
Met engelengeduld voor zowel medewerkers als personeel proberen Bruno en Malik de probleemjongeren een beetje warmte te geven, een beetje veiligheid , alsmede een dak boven hun hoofd en een hap eten. Het is hartverwarmend en hartverscheurend om getuige te zijn van de ervaringen van Valentin, die zichzelf continu probeert te verwonden. Van Joseph, die naar een bepaalde vorm van zelfstandigheid moet worden begeleid maar die daarbij dagelijks metrolijnen met de handrem stilzet en die collega's (en zijn moeder) belaagt. De meeste mensen gaan met een grote boog om deze problemen heen, vinden dat de overheid hier maar iets aan moet doen. Maar mensen als Bruno en Malik, die doen dat niet: die gaan er middenin, die zijn met hun stichtingen de laatste haven waar probleemjongeren nog kunnen aanleggen.
De hoofdrolspelers heb ik beiden in meerdere rollen gezien, vaak tamelijk agressieve rollen. Ook om die reden is deze film een verademing: ze zetten beide een warm en echt mens neer.
Met : Vincent Cassel, Reda Kateb
Uitermate integere film over problematiek in de jeugdzorg. Op waarheid gebaseerd, dat ook nog eens. Het verbaast niemand, we weten van dergelijke problemen, maar maak het een verhaal van vlees en bloed en het komt veel directer binnen. Veel harder ook.
Bruno runt met bijzonder weinig middelen een opvang van autistische jongeren in Noord-Parijs. Jongeren met meervoudige problematiek, jongeren die in de reguliere opvang zijn uitbehandeld (jargon voor: zij kunnen er niets mee). Bruno werkt samen met Malik , die een soortgelijke stichting runt . Hun medewerkers zijn of nog in opleiding of zijn "laatste kans"-jongeren en school-dropouts die bij Bruno en Malik alsnog een kans krijgen op verantwoordelijkheid, ritme en een klein beetje inkomen.
Dat inkomen vormt nu juist voor Bruno en Malik het probleem, want fondsen hebben ze amper. Ze zijn immers geen "officiële' instelling, ze hebben geen gediplomeerd personeel en hun behandelmethodes zijn niet gecertificeerd. De inspectie zit ze dan ook continu op de huid.
Met engelengeduld voor zowel medewerkers als personeel proberen Bruno en Malik de probleemjongeren een beetje warmte te geven, een beetje veiligheid , alsmede een dak boven hun hoofd en een hap eten. Het is hartverwarmend en hartverscheurend om getuige te zijn van de ervaringen van Valentin, die zichzelf continu probeert te verwonden. Van Joseph, die naar een bepaalde vorm van zelfstandigheid moet worden begeleid maar die daarbij dagelijks metrolijnen met de handrem stilzet en die collega's (en zijn moeder) belaagt. De meeste mensen gaan met een grote boog om deze problemen heen, vinden dat de overheid hier maar iets aan moet doen. Maar mensen als Bruno en Malik, die doen dat niet: die gaan er middenin, die zijn met hun stichtingen de laatste haven waar probleemjongeren nog kunnen aanleggen.
De hoofdrolspelers heb ik beiden in meerdere rollen gezien, vaak tamelijk agressieve rollen. Ook om die reden is deze film een verademing: ze zetten beide een warm en echt mens neer.
Met : Vincent Cassel, Reda Kateb
Minding the Gap - Bing Liu
Minding the gap op IMDb (8,1)
Veelgeroemde en zeer gewaardeerde documentaire, die aardig wat prijzen pakte.
Drie Amerikaanse boys vinden elkaar in hun liefde voor skaten, ze maken zich door veel oefenen de bewegingen, de moves , de oefeningen eigen. Dag in dag uit rollen ze met zijn drieën door de straten.
Het skaten blijkt een uitlaatklep : geen van de drie komt uit de gegoede klasse, elk hebben ze hun eigen verhaal van groeipijnen. De een komt uit een huis van mishandeling, de andere heeft zijn afwezige vader amper gekend, de derde krijgt juist een bikkelharde behandeling thuis. Op het plankje hebben ze daar geen last van.
Langzaam bereiken de jongens de volwassen status: de verschillen in afkomst beginnen zich uit te tekenen. De ene wordt al jong vader en heeft moeite dat gedrag te combineren met zijn jongensachtige losbol-bestaan, de ander moet vanwege de armoede thuis al vroeg in de meest armetierige baantjes duiken en de derde, ja de derde: die is net iets slimmer, die heeft altijd alles al gefilmd en ziet nu veel meer de lijnen. Hij is op zijn beurt bezig om het straatje schoon te vegen met zijn moeder: waarom liet ze hem alleen met haar nieuwe partner, waarom liet ze hem mishandelen?
Geen zonnige beelden allemaal, maar er gaat ook een boel goed. Zet die jongens op het skateboard en er staan heel andere mensen voor je neus.
Met : Bing Liu, Keire Johnson, Zack Mulligan
Veelgeroemde en zeer gewaardeerde documentaire, die aardig wat prijzen pakte.
Drie Amerikaanse boys vinden elkaar in hun liefde voor skaten, ze maken zich door veel oefenen de bewegingen, de moves , de oefeningen eigen. Dag in dag uit rollen ze met zijn drieën door de straten.
Het skaten blijkt een uitlaatklep : geen van de drie komt uit de gegoede klasse, elk hebben ze hun eigen verhaal van groeipijnen. De een komt uit een huis van mishandeling, de andere heeft zijn afwezige vader amper gekend, de derde krijgt juist een bikkelharde behandeling thuis. Op het plankje hebben ze daar geen last van.
Langzaam bereiken de jongens de volwassen status: de verschillen in afkomst beginnen zich uit te tekenen. De ene wordt al jong vader en heeft moeite dat gedrag te combineren met zijn jongensachtige losbol-bestaan, de ander moet vanwege de armoede thuis al vroeg in de meest armetierige baantjes duiken en de derde, ja de derde: die is net iets slimmer, die heeft altijd alles al gefilmd en ziet nu veel meer de lijnen. Hij is op zijn beurt bezig om het straatje schoon te vegen met zijn moeder: waarom liet ze hem alleen met haar nieuwe partner, waarom liet ze hem mishandelen?
Geen zonnige beelden allemaal, maar er gaat ook een boel goed. Zet die jongens op het skateboard en er staan heel andere mensen voor je neus.
Met : Bing Liu, Keire Johnson, Zack Mulligan
vrijdag, december 20, 2019
Bus 657 (aka Heist) - Scott Mann
Bus 657 op IMDb (6.1)
Simpel actieverhaaltje. Erg simpel.
Vader van doodziek meisje zoekt naar een manier om de kosten voor haar operatie te betalen. Hij wendt zich tot zijn baas, een zwendelende casinohouder. Die weert hem af, zijn opties worden kleiner. Hij besluit om in te gaan op een overval-voorstel dat een casino-medewerker hem eerder deed.
Overval lukt, maar de mannen komen niet zonder slag of stoot weg. Hen rest niets anders dan een bus te gijzelen en te proberen om de Mexicaanse grens te bereiken. Daar gaan natuurlijk veel mensen voor liggen. Niet alleen de politie overigens, de vader-overvaller krijgt ook mot met zijn mede-overvallers en er ontstaan diverse spannende situaties in de bus. Binnen twee uur weet je de afloop.
Met : Jeffrey Dean Morgan, Robert de Niro , Kate Bosworth , Dave Bautista, Gina Carano
Simpel actieverhaaltje. Erg simpel.
Vader van doodziek meisje zoekt naar een manier om de kosten voor haar operatie te betalen. Hij wendt zich tot zijn baas, een zwendelende casinohouder. Die weert hem af, zijn opties worden kleiner. Hij besluit om in te gaan op een overval-voorstel dat een casino-medewerker hem eerder deed.
Overval lukt, maar de mannen komen niet zonder slag of stoot weg. Hen rest niets anders dan een bus te gijzelen en te proberen om de Mexicaanse grens te bereiken. Daar gaan natuurlijk veel mensen voor liggen. Niet alleen de politie overigens, de vader-overvaller krijgt ook mot met zijn mede-overvallers en er ontstaan diverse spannende situaties in de bus. Binnen twee uur weet je de afloop.
Met : Jeffrey Dean Morgan, Robert de Niro , Kate Bosworth , Dave Bautista, Gina Carano
dinsdag, december 17, 2019
Knives Out- Rian Johnson
Knives Out op IMDb (8,1)
Mudvolle film, met een wirwar aan verhaallijnen. Dat is natuurlijk bewust, want anders komen we nooit tot de complexe whodunnit die "Knives out" absoluut is. De film bevat voor elk wat wils, de karakters zijn breed gevarieerd gekozen dus vervelen zul je je niet. Feelgood-misdaad, als die variant tenminste bestaat.
De oude schrijver Harlan Thromby wordt door zijn huishoudster aangetroffen op de bank. Met doorgesneden keel, dat wel. En dat precies na de avond dat hij al zijn kinderen en aanverwanten persoonlijk heeft aangesproken over de erfenis. Want Thromby was succesvol en zijn gehele familie was van zijn goedheid afhankelijk.
Dat maakt ook dat iedereen kandidaat is voor het levenseinde van de thrillerschrijver, elk heeft wel een motivatie voor de daad. Maar hoe kan het dan toch dat alles wijst op zelfmoord?
We zien een keur aan mogelijke misdadigers voorbij trekken aan de excentrieke speurder Benoit Blanc (met een ridicuul accent gespeeld door Daniel Craig). We zien de rijke dochter, die haar overspelige man en haar nietsnutzoon een beetje toekomst probeert te geven. We zien de weduwe van Harlan's zoon, die volledig van de toelage afhankelijk is en zelf nooit de opleiding van haar dochter had kunnen betalen. We zien de incompetente zoon Walt, die met wisselend succes de uitgeverij leidt waar Harlan's boeken worden uitgegeven. We zien de goedhartige verpleegster, die praatpaal én verzorger voor Harlan is geweest. We zien de kleinkinderen met elk hun eigen egoïstische belang om hun veilige leventje gewaarborgd te zien.
Er gaat veel water naar de zee, maar het vermoeden bestaat dat Blanc de zaak tot een einde kan brengen.
Met ; Daniel Craig, Ana de Armas, Chris Evans, Christopher Plummer, Jamie Lee Curtis, Don Johnson, Toni Collette
Mudvolle film, met een wirwar aan verhaallijnen. Dat is natuurlijk bewust, want anders komen we nooit tot de complexe whodunnit die "Knives out" absoluut is. De film bevat voor elk wat wils, de karakters zijn breed gevarieerd gekozen dus vervelen zul je je niet. Feelgood-misdaad, als die variant tenminste bestaat.
De oude schrijver Harlan Thromby wordt door zijn huishoudster aangetroffen op de bank. Met doorgesneden keel, dat wel. En dat precies na de avond dat hij al zijn kinderen en aanverwanten persoonlijk heeft aangesproken over de erfenis. Want Thromby was succesvol en zijn gehele familie was van zijn goedheid afhankelijk.
Dat maakt ook dat iedereen kandidaat is voor het levenseinde van de thrillerschrijver, elk heeft wel een motivatie voor de daad. Maar hoe kan het dan toch dat alles wijst op zelfmoord?
We zien een keur aan mogelijke misdadigers voorbij trekken aan de excentrieke speurder Benoit Blanc (met een ridicuul accent gespeeld door Daniel Craig). We zien de rijke dochter, die haar overspelige man en haar nietsnutzoon een beetje toekomst probeert te geven. We zien de weduwe van Harlan's zoon, die volledig van de toelage afhankelijk is en zelf nooit de opleiding van haar dochter had kunnen betalen. We zien de incompetente zoon Walt, die met wisselend succes de uitgeverij leidt waar Harlan's boeken worden uitgegeven. We zien de goedhartige verpleegster, die praatpaal én verzorger voor Harlan is geweest. We zien de kleinkinderen met elk hun eigen egoïstische belang om hun veilige leventje gewaarborgd te zien.
Er gaat veel water naar de zee, maar het vermoeden bestaat dat Blanc de zaak tot een einde kan brengen.
Met ; Daniel Craig, Ana de Armas, Chris Evans, Christopher Plummer, Jamie Lee Curtis, Don Johnson, Toni Collette
All the devil's men - Matthew Hope
All the Devil's Men op IMDb (5,1)
Uiteraard heb ik als overmatig filmkijker mijn voorkeuren qua genre, maar toch dwing ik mezelf regelmatig om buiten mijn eigen lijntjes te kleuren. Dat gaat de ene keer beter dan de andere.
Actiefilms heb je er in soorten en maten, dit was er een van de wonderbaarlijk voorspelbare soort. Al na een kwartier overwoog ik de boel stop te zetten, maar ja, maandagavond en alleen thuis, te weinig tijd om nog een nieuwe film op te starten dus : door naar het einde. Goed geprobeerd, Bert.
Collins is een vechtjas, die voor de CIA her en der vuile klusjes opknapt. Hij doet dat vaak in opdracht van Leigh, een vrouw die zelf ook een en ander te verhapstukken heeft gehad. Collins neemt steeds maar nieuwe opdrachten aan, als ware het dat hij het veilige thuisbestaan bij vrouw en kind nog wil uitstellen.
Hij moet nu achter een fouterik aan die kernkoppen wil kopen van de Russen enzovoort. Die fouterik heeft een van zijn oude Afghanistan-vrienden in dienst en u snapt dat de oude vriendschap nu opeens een geheel persoonlijk geschil (en verschil) oplevert. U mag raden wie de goeien zijn en wie de slechten. En wie van de twee er dan uiteindelijk wint.
Met : Milo Gibson, Joseph Milson, Sylvia Hoeks
Uiteraard heb ik als overmatig filmkijker mijn voorkeuren qua genre, maar toch dwing ik mezelf regelmatig om buiten mijn eigen lijntjes te kleuren. Dat gaat de ene keer beter dan de andere.
Actiefilms heb je er in soorten en maten, dit was er een van de wonderbaarlijk voorspelbare soort. Al na een kwartier overwoog ik de boel stop te zetten, maar ja, maandagavond en alleen thuis, te weinig tijd om nog een nieuwe film op te starten dus : door naar het einde. Goed geprobeerd, Bert.
Collins is een vechtjas, die voor de CIA her en der vuile klusjes opknapt. Hij doet dat vaak in opdracht van Leigh, een vrouw die zelf ook een en ander te verhapstukken heeft gehad. Collins neemt steeds maar nieuwe opdrachten aan, als ware het dat hij het veilige thuisbestaan bij vrouw en kind nog wil uitstellen.
Hij moet nu achter een fouterik aan die kernkoppen wil kopen van de Russen enzovoort. Die fouterik heeft een van zijn oude Afghanistan-vrienden in dienst en u snapt dat de oude vriendschap nu opeens een geheel persoonlijk geschil (en verschil) oplevert. U mag raden wie de goeien zijn en wie de slechten. En wie van de twee er dan uiteindelijk wint.
Met : Milo Gibson, Joseph Milson, Sylvia Hoeks
donderdag, december 12, 2019
Pride - Matthew Warchus
Herzien gisteren. En opnieuw leuk en goed.
https://begt.blogspot.com/2015/08/pride-matthew-warchus.html
woensdag, december 11, 2019
The girl in the Spider's Web
The Girl In the Spider's Web op IMDb (6,1)
Wél Lisbeth Salander, níét Stig Larsson. Dit verhaal is een boekverfilming van David Rosencrantz' "Wat ons niet zal doden". noem het een Larsson-erfstuk.
Wat mij betreft een mindere film dan andere Millennium-verfilmingen (en zéker minder dan de Scandinavische edities daarvan). Waar het aan ligt? Wie het weet, mag het zeggen: een rommelig en tamelijk ongeloofwaardig script, een actrice waaraan teveel keurigheid kleeft om Lisbeth Salander te kunnen spelen. Het is van goede wil, maar komt er onvoldoende uit.
Salander blijkt een zusje te hebben. Het zusje dat wél voor haar vader koos en daarmee een leven van (machts)misbruik inging. Pas in deze film blijkt dat Camilla Salander dit haar rebelse zus verwijt: zij die altijd zo voor onderdrukten opkomt en zo tegen vrouwenmisbruik strijdt, waar was ze toen haar zus haar nodig had?
Camilla vindt haar achtergrond reden genoeg om de zware criminaliteit in te gaan en met een Russisch syndicaat achter zich te gaan jagen op een levensgevaarlijk computerprogramma. Dit programma "Firefall" is ontwikkeld om wereldwijd kernwapens aan te kunnen sturen en is dus tamelijk destructief als het in verkeerde handen valt. Lisbeth moet het programma hacken op verzoek van de maker, die wil dat het vernietigd wordt. Maar hierdoor komt Lisbeth natuurlijk recht tegenover haar zus te staan.
Toevallig mijn derde Claire Foy-film in één week, het is nu wel weer even genoeg.
Met : Claire Foy, Sylvia Hoeks, Sverrir Gudnason, Stephen Merchant
Wél Lisbeth Salander, níét Stig Larsson. Dit verhaal is een boekverfilming van David Rosencrantz' "Wat ons niet zal doden". noem het een Larsson-erfstuk.
Wat mij betreft een mindere film dan andere Millennium-verfilmingen (en zéker minder dan de Scandinavische edities daarvan). Waar het aan ligt? Wie het weet, mag het zeggen: een rommelig en tamelijk ongeloofwaardig script, een actrice waaraan teveel keurigheid kleeft om Lisbeth Salander te kunnen spelen. Het is van goede wil, maar komt er onvoldoende uit.
Salander blijkt een zusje te hebben. Het zusje dat wél voor haar vader koos en daarmee een leven van (machts)misbruik inging. Pas in deze film blijkt dat Camilla Salander dit haar rebelse zus verwijt: zij die altijd zo voor onderdrukten opkomt en zo tegen vrouwenmisbruik strijdt, waar was ze toen haar zus haar nodig had?
Camilla vindt haar achtergrond reden genoeg om de zware criminaliteit in te gaan en met een Russisch syndicaat achter zich te gaan jagen op een levensgevaarlijk computerprogramma. Dit programma "Firefall" is ontwikkeld om wereldwijd kernwapens aan te kunnen sturen en is dus tamelijk destructief als het in verkeerde handen valt. Lisbeth moet het programma hacken op verzoek van de maker, die wil dat het vernietigd wordt. Maar hierdoor komt Lisbeth natuurlijk recht tegenover haar zus te staan.
Toevallig mijn derde Claire Foy-film in één week, het is nu wel weer even genoeg.
Met : Claire Foy, Sylvia Hoeks, Sverrir Gudnason, Stephen Merchant
dinsdag, december 10, 2019
The girl with the dragon tattoo- David Fincher
Herzien. Want op de bank met mijn meissie en die leest nu eenmaal de boeken.
Gisteren bleek ik milder dan 7 jaar geleden, ik heb hem constructiever uitgezeten dan vorige keer. Waar dat aan ligt, weet ik niet, maar profiteer ervan.
zondag, december 08, 2019
Breathe - Andy Serkis
Breathe op IMDb (7,1)
Sentimentele film (dit om het woord "larmoyant" te vermijden) die op een of andere manier toch wel onderhoudend te noemen is. Dat komt voornamelijk door de expressieve rol van Claire Foy, maar ook haar tegenspeler Andrew Garfield komt goed weg met zijn voornamelijk stilliggende rol. En da's gek, want hij kan hier eigenlijk alleen maar met zijn gezicht acteren. Ga er maar aanstaan.
De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Robin Cavendish, halverwege vorige eeuw. Een oprecht Britse man die tijdens een cricketwedstrijd indruk weet te maken op de ravissante Diana. Ze worden verliefd, ze reist met haar man mee naar zijn werk in Afrika, alwaar hij in de koloniën actief is. Robin is zeer sportief, zeer actief , is zelf een beetje een pocher met een winnersmentaliteit. Van de ene op andere dag krijgt hij fysieke klachten: hij stort ineen tijdens een tenniswedstrijdje, vooralsnog zonder aanwijsbare reden. Al snel kan hij zijn armen moeilijk bewegen en rest hem weinig anders dan een snelle rit naar het ziekenhuis: hij blijkt polio te hebben opgelopen , in een ernstige en terminale vorm. Hij kan niet meer actief ademhalen en komt aan een beademingsapparaat te liggen, de dokters praten over "nog enkele maanden".
Dat blijkt buiten de waard gerekend: noch Robin, noch zijn - op dat moment hoogzwangere- vrouw leggen zich er bij neer. Diana overtuigt de artsen ervan dat ze de behandelingen van Robin thuis kan overnemen, ze heeft goed opgelet hoe de artsen en verpleegkundigen handelden. Tegen het advies van de ziekenhuisdirecteur in gaat Robin op transport.
Heel het huis wordt ingericht op de verzorging. Al spoedig drentelt hun zoontje om het bed heen, de dagen rijgen zich aaneen en inderdaad blijkt Robin het langer vol te houden dan voorspeld. Sterker nog: hoewel er nog weinig van zijn lichaam werkzaam is, maken zijn hersenen overuren. Hij vindt een type rolstoel uit waar hij zijn beademing en bedrading allemaal kwijt kan, hetgeen plots zorgt voor extra mobiliteit. En dus voor verruiming van hun leefwereld. Ze tartten het lot, maar het blijkt veel bestendiger dan iedereen verwachtte: door de zorg van Diana zijn Robin vele vele jaren extra gegeven en ziet hij zelfs voor een deel zijn zoon opgroeien.
Met : Andrew Garfield, Claire Foy , Tom Hollander
Sentimentele film (dit om het woord "larmoyant" te vermijden) die op een of andere manier toch wel onderhoudend te noemen is. Dat komt voornamelijk door de expressieve rol van Claire Foy, maar ook haar tegenspeler Andrew Garfield komt goed weg met zijn voornamelijk stilliggende rol. En da's gek, want hij kan hier eigenlijk alleen maar met zijn gezicht acteren. Ga er maar aanstaan.
De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Robin Cavendish, halverwege vorige eeuw. Een oprecht Britse man die tijdens een cricketwedstrijd indruk weet te maken op de ravissante Diana. Ze worden verliefd, ze reist met haar man mee naar zijn werk in Afrika, alwaar hij in de koloniën actief is. Robin is zeer sportief, zeer actief , is zelf een beetje een pocher met een winnersmentaliteit. Van de ene op andere dag krijgt hij fysieke klachten: hij stort ineen tijdens een tenniswedstrijdje, vooralsnog zonder aanwijsbare reden. Al snel kan hij zijn armen moeilijk bewegen en rest hem weinig anders dan een snelle rit naar het ziekenhuis: hij blijkt polio te hebben opgelopen , in een ernstige en terminale vorm. Hij kan niet meer actief ademhalen en komt aan een beademingsapparaat te liggen, de dokters praten over "nog enkele maanden".
Dat blijkt buiten de waard gerekend: noch Robin, noch zijn - op dat moment hoogzwangere- vrouw leggen zich er bij neer. Diana overtuigt de artsen ervan dat ze de behandelingen van Robin thuis kan overnemen, ze heeft goed opgelet hoe de artsen en verpleegkundigen handelden. Tegen het advies van de ziekenhuisdirecteur in gaat Robin op transport.
Heel het huis wordt ingericht op de verzorging. Al spoedig drentelt hun zoontje om het bed heen, de dagen rijgen zich aaneen en inderdaad blijkt Robin het langer vol te houden dan voorspeld. Sterker nog: hoewel er nog weinig van zijn lichaam werkzaam is, maken zijn hersenen overuren. Hij vindt een type rolstoel uit waar hij zijn beademing en bedrading allemaal kwijt kan, hetgeen plots zorgt voor extra mobiliteit. En dus voor verruiming van hun leefwereld. Ze tartten het lot, maar het blijkt veel bestendiger dan iedereen verwachtte: door de zorg van Diana zijn Robin vele vele jaren extra gegeven en ziet hij zelfs voor een deel zijn zoon opgroeien.
Met : Andrew Garfield, Claire Foy , Tom Hollander
zaterdag, december 07, 2019
The King - David Michod
The King op IMDb (7,3)
Kosten noch moeite lijken gespaard om dit een grote en stoere productie te laten lijken. De grootscheepse Netflix-aanpak leidt uiteindelijk tot een saaie film, althans voor mij (en mijn vrouw haakte al veel eerder af). Zeer overtuigd van het grote talent van Timothee Chalamet , dat ben ik, jawel. Maar in deze film komt hij te glazig over, te karikaturaal, te weinig échte emotie ervaar ik. Jammer.
Bij de opening van de film is hij Hal, de verbannen prins die zijn dagen slijt in ledigheid. Hoeren en snoeren, meer zit er voor hem niet in nadat zijn tyrannieke vader hem het hof heeft uitgejaagd. Het ontbreekt hem aan niets, prins tenslotte, maar het is leeg. Alleen zijn vriend Falstaff is een lichtpunt, diens verantwoordelijke zorg houdt hem nog enigszins op het rechte pad.
Vader ligt op zijn sterfbed en maakt Hal nog eenmaal duidelijk dat hij eruit ligt. De andere zoon wordt benoemd tot opvolger , hij moet pappie's rijk bestieren en pappie's oorlogen vechten. Dat gaat al snel mis. Hij komt om bij gevechten in Wales en Hal wordt alsnog tot de troon geroepen. Dan zal ie het doen ook.
Als koning Henry V gooit hij het roer om: de oorlogen moeten gestopt , er dient vrede te zijn binnen het rijk ,met kansen voor alle mensen. Dat klinkt nobel , maar in deze tijden (rond 1400 leven we) volstrekt irreëel. De koning van Frankrijk is nog steeds gebelgd over de pijnlijke Honderdjarige oorlog, hij zet zijn zoon (de dauphin) in om Henry uit te dagen. Die wil niet, maar moet wel. Hij gaat de boot in.
Eenmaal overzee moet worden opgerukt naar het Franse hof. De eerste slagen worden gewonnen maar dan wordt Henry's leger bij Azincourt tot stoppen gemaand. Ze staan tegenover een immense overmacht, slecht met vernuft kan deze slag worden gewonnen. Dat kan maar één iemand, beseft Henry: hij laat het commando voor het strijdplan over aan Falstaff. De rest is geschiedenis.
Met : Timothée Chalamet , Joel Edgerton, Ben Mendelsohn, Sean Harris
Kosten noch moeite lijken gespaard om dit een grote en stoere productie te laten lijken. De grootscheepse Netflix-aanpak leidt uiteindelijk tot een saaie film, althans voor mij (en mijn vrouw haakte al veel eerder af). Zeer overtuigd van het grote talent van Timothee Chalamet , dat ben ik, jawel. Maar in deze film komt hij te glazig over, te karikaturaal, te weinig échte emotie ervaar ik. Jammer.
Bij de opening van de film is hij Hal, de verbannen prins die zijn dagen slijt in ledigheid. Hoeren en snoeren, meer zit er voor hem niet in nadat zijn tyrannieke vader hem het hof heeft uitgejaagd. Het ontbreekt hem aan niets, prins tenslotte, maar het is leeg. Alleen zijn vriend Falstaff is een lichtpunt, diens verantwoordelijke zorg houdt hem nog enigszins op het rechte pad.
Vader ligt op zijn sterfbed en maakt Hal nog eenmaal duidelijk dat hij eruit ligt. De andere zoon wordt benoemd tot opvolger , hij moet pappie's rijk bestieren en pappie's oorlogen vechten. Dat gaat al snel mis. Hij komt om bij gevechten in Wales en Hal wordt alsnog tot de troon geroepen. Dan zal ie het doen ook.
Als koning Henry V gooit hij het roer om: de oorlogen moeten gestopt , er dient vrede te zijn binnen het rijk ,met kansen voor alle mensen. Dat klinkt nobel , maar in deze tijden (rond 1400 leven we) volstrekt irreëel. De koning van Frankrijk is nog steeds gebelgd over de pijnlijke Honderdjarige oorlog, hij zet zijn zoon (de dauphin) in om Henry uit te dagen. Die wil niet, maar moet wel. Hij gaat de boot in.
Eenmaal overzee moet worden opgerukt naar het Franse hof. De eerste slagen worden gewonnen maar dan wordt Henry's leger bij Azincourt tot stoppen gemaand. Ze staan tegenover een immense overmacht, slecht met vernuft kan deze slag worden gewonnen. Dat kan maar één iemand, beseft Henry: hij laat het commando voor het strijdplan over aan Falstaff. De rest is geschiedenis.
Met : Timothée Chalamet , Joel Edgerton, Ben Mendelsohn, Sean Harris
The Bachelors - Kurt Voelker
The Bachelors op IMDb (6,8)
Bitterzoete film over het verwerken van verlies. Daar ben je niet zomaar even goed in, zo blijkt.
Bill Palet kan er niet mee omgaan. Zo'n hechte relatie had hij met zijn vrouw dat het voelt alsof zijn leven geamputeerd is door haar overlijden. Uit arren moede vertrekt hij met hun zoon uit het huis waar ze leefden: teveel pijn om ze heen. In Los Angeles gaan ze het opnieuw proberen.
Bill is wiskundeleraar, zoon Wes is een tamelijk goede leerling die gestaag richting diplomeren werkt. Zijn vermogens worden opgemerkt door Carina, de lerares Frans, die hem vraagt om bijles te gaan geven aan het luie en ongeïnteresseerde meisje Lacy. Toevallig een van de mooiste meisjes van de school , maar ook een meisje boordevol problemen. De bijlessen gaan dan ook stug.
Carina vindt haar collega Bill een interessante man, probeert contact aan te knopen maar voor Bill is dat allemaal te vroeg. Sterker nog: Bill stort compleet in, midden tijdens een wiskundeles.
De wijze jongeman Wes is degene die alles bij elkaar veegt: hij confronteert zijn vader met diens destructieve gedrag, hij confronteert Lacy met haar lamlendigheid en zelfkastijding. Voor iedereen geldt : men gaat er alleen uit komen als het constructief en gezamenlijk gebeurt.
Met: J.K. Simmons, Josh Wiggins, Odeya Rush, Julie Delpy
Bitterzoete film over het verwerken van verlies. Daar ben je niet zomaar even goed in, zo blijkt.
Bill Palet kan er niet mee omgaan. Zo'n hechte relatie had hij met zijn vrouw dat het voelt alsof zijn leven geamputeerd is door haar overlijden. Uit arren moede vertrekt hij met hun zoon uit het huis waar ze leefden: teveel pijn om ze heen. In Los Angeles gaan ze het opnieuw proberen.
Bill is wiskundeleraar, zoon Wes is een tamelijk goede leerling die gestaag richting diplomeren werkt. Zijn vermogens worden opgemerkt door Carina, de lerares Frans, die hem vraagt om bijles te gaan geven aan het luie en ongeïnteresseerde meisje Lacy. Toevallig een van de mooiste meisjes van de school , maar ook een meisje boordevol problemen. De bijlessen gaan dan ook stug.
Carina vindt haar collega Bill een interessante man, probeert contact aan te knopen maar voor Bill is dat allemaal te vroeg. Sterker nog: Bill stort compleet in, midden tijdens een wiskundeles.
De wijze jongeman Wes is degene die alles bij elkaar veegt: hij confronteert zijn vader met diens destructieve gedrag, hij confronteert Lacy met haar lamlendigheid en zelfkastijding. Voor iedereen geldt : men gaat er alleen uit komen als het constructief en gezamenlijk gebeurt.
Met: J.K. Simmons, Josh Wiggins, Odeya Rush, Julie Delpy
vrijdag, december 06, 2019
Hevi reissu (aka Heavy Trip) - Justo Laatio/ Jukka Vidgren
Hevi Reissu op IMDb (7.1)
Heerlijk niemendalletje, met een hoog feelgoodgehalte. Het is zeker niet de eerste "we beginnen een band"-film , maar ik zag er nog niet één met deze invalshoek. Hier en daar wat simpel qua aanpak, maar overall toch een prettige indruk.
Het platteland van Finland: niet de meest inspirerende plek voor jongeren om op te groeien. En al helemaal niet als je eigenlijk, diep van binnen, rocker bent. Dan kun je wel werken in de psychiatrische zorg, maar lekker raggen en grunten in de kelder van je maten is natuurlijk wat je eigenlijk wilt.
Turo wordt in zijn woonplaats raar aangekeken: zijn lange haar is goed verzorgd, te verzorgd voor een ruige vent die carrière wil maken als deathmetal-muzikant. Al jaren oefent Turo met zijn drie vrienden op songs van bands met onheilspellende namen. Zelf willen ze dat ook, maar ze beseffen dat ze dan eerst eigen werk zullen moeten schrijven.
Wanneer dat zowaar lukt en ze één goede song op een demobandje krijgen, raakt alles in stroomversnelling. Ze worden uitgenodigd voor een rockfestival in Noorwegen, ze krijgen een optreden aangeboden als voorprogramma van de lokale volkszanger. De begroetingen op straat veranderen van toon: er begint aanzien en ontzag te ontstaan voor de rockband. Maar die zit ondertussen met een groot probleem: durven we dit allemaal wel?
Vaker zagen we deze problematiek verfilmd, maar nog nooit vanuit de deathmetal-hoek: een scene waarin dood en verderf , bloed en satan de norm zijn. En waarin dus geen plaats is voor zachtaardige en twijfelende jongens. Het maakt deze film prettig anders.
Met : Johannes Holopainen, Samuli Jaskio, Antti Heikinen , Minka Kuustonen
Heerlijk niemendalletje, met een hoog feelgoodgehalte. Het is zeker niet de eerste "we beginnen een band"-film , maar ik zag er nog niet één met deze invalshoek. Hier en daar wat simpel qua aanpak, maar overall toch een prettige indruk.
Het platteland van Finland: niet de meest inspirerende plek voor jongeren om op te groeien. En al helemaal niet als je eigenlijk, diep van binnen, rocker bent. Dan kun je wel werken in de psychiatrische zorg, maar lekker raggen en grunten in de kelder van je maten is natuurlijk wat je eigenlijk wilt.
Turo wordt in zijn woonplaats raar aangekeken: zijn lange haar is goed verzorgd, te verzorgd voor een ruige vent die carrière wil maken als deathmetal-muzikant. Al jaren oefent Turo met zijn drie vrienden op songs van bands met onheilspellende namen. Zelf willen ze dat ook, maar ze beseffen dat ze dan eerst eigen werk zullen moeten schrijven.
Wanneer dat zowaar lukt en ze één goede song op een demobandje krijgen, raakt alles in stroomversnelling. Ze worden uitgenodigd voor een rockfestival in Noorwegen, ze krijgen een optreden aangeboden als voorprogramma van de lokale volkszanger. De begroetingen op straat veranderen van toon: er begint aanzien en ontzag te ontstaan voor de rockband. Maar die zit ondertussen met een groot probleem: durven we dit allemaal wel?
Vaker zagen we deze problematiek verfilmd, maar nog nooit vanuit de deathmetal-hoek: een scene waarin dood en verderf , bloed en satan de norm zijn. En waarin dus geen plaats is voor zachtaardige en twijfelende jongens. Het maakt deze film prettig anders.
Met : Johannes Holopainen, Samuli Jaskio, Antti Heikinen , Minka Kuustonen
Wreckers - D R Hood
Wrecker op IMDb (6,0)
Niet onaardige, maar wel ongemakkelijke film. Er wordt ons tamelijk veel misère voorgeschoteld in een kleine anderhalf uur. Gelukkig wordt dat gered door goed acteerwerk en door veel verstild camerawerk. Dat maakt de film nog steeds niet vrolijk, maar het is goed te doen.
Jong stel, Dawn en David , betrekt een kleine woning in het geboortedorp van David. Er moet veel gebeuren: aan het huis maar zeker ook aan elkaar. Gaandeweg de film komen we er achter dat het stel elkaar nog niet zo heel goed blijkt te kennen. En als je aan kinderen wilt beginnen, is dat natuurlijk wel een vereiste.
De wankele basis komt aan het licht wanneer Dvid's broer Nick plots voor de deur staat. De twee hebben elkaar - om diverse redenen- jarenlang niet gezien. Nick is uitgezonden geweest naar Afghanistan en is met een flinke shock teruggekomen. Het maakt hem moeilijk te doorgronden, het is lastig echt contact te maken. Aan alles is te zien dat de broers veel om elkaar geven, maar dat ze zowel aantrekkende als afstotende krachten naar elkaar voelen.
Dawn probeert de situatie te doorgronden om er het beste van te maken: ze wil weten wie ze onderdak geeft en probeert begripvol te weten te komen wat de achtergrond is van deze gezinsverhouding. Heel langzaam komt alle drek naar boven: de idyllische plannen van Dawn raken steeds verder op de achtergrond, ze voelt zich ingesloten in een hard psychologisch spel.
Met : Claire Foy, Benedict Cumberbatch, Shaun Evans
Niet onaardige, maar wel ongemakkelijke film. Er wordt ons tamelijk veel misère voorgeschoteld in een kleine anderhalf uur. Gelukkig wordt dat gered door goed acteerwerk en door veel verstild camerawerk. Dat maakt de film nog steeds niet vrolijk, maar het is goed te doen.
Jong stel, Dawn en David , betrekt een kleine woning in het geboortedorp van David. Er moet veel gebeuren: aan het huis maar zeker ook aan elkaar. Gaandeweg de film komen we er achter dat het stel elkaar nog niet zo heel goed blijkt te kennen. En als je aan kinderen wilt beginnen, is dat natuurlijk wel een vereiste.
De wankele basis komt aan het licht wanneer Dvid's broer Nick plots voor de deur staat. De twee hebben elkaar - om diverse redenen- jarenlang niet gezien. Nick is uitgezonden geweest naar Afghanistan en is met een flinke shock teruggekomen. Het maakt hem moeilijk te doorgronden, het is lastig echt contact te maken. Aan alles is te zien dat de broers veel om elkaar geven, maar dat ze zowel aantrekkende als afstotende krachten naar elkaar voelen.
Dawn probeert de situatie te doorgronden om er het beste van te maken: ze wil weten wie ze onderdak geeft en probeert begripvol te weten te komen wat de achtergrond is van deze gezinsverhouding. Heel langzaam komt alle drek naar boven: de idyllische plannen van Dawn raken steeds verder op de achtergrond, ze voelt zich ingesloten in een hard psychologisch spel.
Met : Claire Foy, Benedict Cumberbatch, Shaun Evans
donderdag, december 05, 2019
Parasite (aka Gisaengchung) - Bong Joon-Ho
Parasite op IMDb (8,6)
Heerlijke film, boordevol stijlsprongen en verwikkelingen. De grootste gemene deler is de komedie, maar er zitten ook stukken thriller, randje horror, randje rampenfilm en verder enig realisme in. Een druk programma dus, waar je in iets meer dan twee uur doorheen reist. Zelf voelde ik me goed vermaakt door de nodige grappige momenten en omwentelingen.
We leren de familie (Kim? Park?) kennen als een armlastige en onfortuinlijke familie. Men leeft in een souterrain, energielevering is afgesneden en datzelfde staat te gebeuren met de telefoonabonnementen. Vader, moeder, zoon, dochter: allemaal brengen ze hun dagen in ledigheid door. Plannen zijn er volop: er wordt naar studies gelonkt, vader ziet zichzelf weer gauw aan de bak komen. Maar er gebeurt niets.
Alles verandert wanneer de zoon een buitenkansje krijgt aangeboden: zijn vriend levert hem een bijbaantje als leraar Engels bij een knotsrijk gezin in de chique buitenwijk. Hij pakt zijn kans. Sterker nog: hij ziet nog veel kansen. Het frauderen zit het gezin in het bloed, dus hij liegt zijn zus naar binnen als therapeute voor het ADHD-zoontje van de rijke stinkerds. Voor pappie fixen de kinderen een baantje als chauffeur bij de zakenvader van dit gezin nadat ze de oorspronkelijke chauffeur met een list hebben laten ontslaan. Voor moeder gebeurt iets dergelijks, die komt in de huishouding terecht.
In no time werkt het hele (fraudeurs)gezin in dienst van het rijke gezin, zonder dat die ook maar enigszins de verbanden zien. Nou ja, de zakenman merkt wel op dat ze allemaal "een beetje ruiken", maar zolang ze hun werk doen en nergens over de schreef gaan, mogen ze blijven. Alles gaat goed, het gezin begint zich te ontworstelen aan haar armoedig bestaan. Totdat...totdat de voormalig huishoudster opeens op de stoep staat.
Met : Kang Ho-Song, Sun-Kyun Lee, Yeo-Jeong Jo, Woo Sik-Choo , So-Dam Park
Heerlijke film, boordevol stijlsprongen en verwikkelingen. De grootste gemene deler is de komedie, maar er zitten ook stukken thriller, randje horror, randje rampenfilm en verder enig realisme in. Een druk programma dus, waar je in iets meer dan twee uur doorheen reist. Zelf voelde ik me goed vermaakt door de nodige grappige momenten en omwentelingen.
We leren de familie (Kim? Park?) kennen als een armlastige en onfortuinlijke familie. Men leeft in een souterrain, energielevering is afgesneden en datzelfde staat te gebeuren met de telefoonabonnementen. Vader, moeder, zoon, dochter: allemaal brengen ze hun dagen in ledigheid door. Plannen zijn er volop: er wordt naar studies gelonkt, vader ziet zichzelf weer gauw aan de bak komen. Maar er gebeurt niets.
Alles verandert wanneer de zoon een buitenkansje krijgt aangeboden: zijn vriend levert hem een bijbaantje als leraar Engels bij een knotsrijk gezin in de chique buitenwijk. Hij pakt zijn kans. Sterker nog: hij ziet nog veel kansen. Het frauderen zit het gezin in het bloed, dus hij liegt zijn zus naar binnen als therapeute voor het ADHD-zoontje van de rijke stinkerds. Voor pappie fixen de kinderen een baantje als chauffeur bij de zakenvader van dit gezin nadat ze de oorspronkelijke chauffeur met een list hebben laten ontslaan. Voor moeder gebeurt iets dergelijks, die komt in de huishouding terecht.
In no time werkt het hele (fraudeurs)gezin in dienst van het rijke gezin, zonder dat die ook maar enigszins de verbanden zien. Nou ja, de zakenman merkt wel op dat ze allemaal "een beetje ruiken", maar zolang ze hun werk doen en nergens over de schreef gaan, mogen ze blijven. Alles gaat goed, het gezin begint zich te ontworstelen aan haar armoedig bestaan. Totdat...totdat de voormalig huishoudster opeens op de stoep staat.
Met : Kang Ho-Song, Sun-Kyun Lee, Yeo-Jeong Jo, Woo Sik-Choo , So-Dam Park
dinsdag, december 03, 2019
L'uomo delle stelle (aka The StarMaker) - Giuseppe Tornatore
L'uomo delle stelle op IMDb (7,4)
Filmclub-avond gisteren, het werd weer een traktatie. "L'uomo delle stelle" is een hyper-Italiaanse, dus voor mij zeer fijne film. Drukte, gekte, absurdisme volop. Hoewel de film in de jaren 90 is gemaakt, ademt hij in alles een sfeer van laat-jaren 60 en van jaren 70. Stukjes Fellini en Scola sijpelen overal doorheen, en dat maakt het een bonte stoet van mafkezen die allemaal een klein bijrolletje spelen.
Hoofdrolspeler is dr. Joe Morelli, een man die voor de Universiale Studios het Italiaanse platteland afreist om nieuwe filmsterren te ontdekken. Tegen betaling kunnen de mensen als screentest een scene naspelen of een verhaal vertellen. We krijgen ze allemaal te zien: de ijdele zoon, de volkse (en publieke) vrouw, de boerenzoon, de politicus, de edelman, de windvaan en - uiteraard -de onschuldige maagd.
Elk vertellen ze hun verhaal, Morelli vindt er in elke stad wel een paar. Gretig biedt het volk zich aan in de hoop hiermee een weg uit hun miezerige en vooral armoedige bestaan te vinden. De zaken gaan goed voor Morelli en dat valt uiteraard ook anderen op: zowel criminelen als politieagenten azen op zijn centen en - belangrijker nog- op zijn reputatie. Morelli moet steeds sneller verkassen voor het dreigt mis te gaan. Er is er slechts één die hem door dik en dun steunt. U raadt het al: de jonge maagd Beata. Zij biedt zelfs meer aan dan alleen haar steun.
Met: Sergio Castelitto, Tiziana Lodato
Filmclub-avond gisteren, het werd weer een traktatie. "L'uomo delle stelle" is een hyper-Italiaanse, dus voor mij zeer fijne film. Drukte, gekte, absurdisme volop. Hoewel de film in de jaren 90 is gemaakt, ademt hij in alles een sfeer van laat-jaren 60 en van jaren 70. Stukjes Fellini en Scola sijpelen overal doorheen, en dat maakt het een bonte stoet van mafkezen die allemaal een klein bijrolletje spelen.
Hoofdrolspeler is dr. Joe Morelli, een man die voor de Universiale Studios het Italiaanse platteland afreist om nieuwe filmsterren te ontdekken. Tegen betaling kunnen de mensen als screentest een scene naspelen of een verhaal vertellen. We krijgen ze allemaal te zien: de ijdele zoon, de volkse (en publieke) vrouw, de boerenzoon, de politicus, de edelman, de windvaan en - uiteraard -de onschuldige maagd.
Elk vertellen ze hun verhaal, Morelli vindt er in elke stad wel een paar. Gretig biedt het volk zich aan in de hoop hiermee een weg uit hun miezerige en vooral armoedige bestaan te vinden. De zaken gaan goed voor Morelli en dat valt uiteraard ook anderen op: zowel criminelen als politieagenten azen op zijn centen en - belangrijker nog- op zijn reputatie. Morelli moet steeds sneller verkassen voor het dreigt mis te gaan. Er is er slechts één die hem door dik en dun steunt. U raadt het al: de jonge maagd Beata. Zij biedt zelfs meer aan dan alleen haar steun.
Met: Sergio Castelitto, Tiziana Lodato
zondag, december 01, 2019
Marriage Story - Noah Baumbach
Marriage Story op IMDb (8,4)
Fabuleus goede, overrompelende film, hoog in mijn eindlijst van dit jaar. Een verhaal van vlees en bloed, over mensen van goede wil die in de onmacht belanden. Razend knap in elkaar gezet door Noah Baumbach, de frontman van de nieuwe lichting NewYorkse regisseurs. De kijker wordt zachtjes ingepakt om uiteindelijk door elkaar geschud uit zijn stoel op te staan. Waar ging het mis?
Charlie en Nicole , een creatief stel. Hij toneelregisseur, zij de steractrice van zijn gezelschap. Samen zorgen ze - tussen alle creatieve inspanningen door - voor hun zoete zoontje Henry. Alles lijkt pais en vree, maar schijn bedriegt. Hun relatie staat op spanning door dom overspel van Charlie: volgens hem betekenisloos , volgens haar de definitieve breuk inleidend.
Nicole krijgt een rol aangeboden in Hollywood en moet daarvoor naar de andere kant van het land. Henry mee, Nicole's familie woont ook aan die kant. Charlie blijft achter en stort zich met enthousiasme op de aanstaande première van zijn stuk. Zodra hij kan, vliegt hij naar LA om in ieder geval Henry te bezoeken.
Wat hij daar ziet , valt hem niet mee: ze hadden afgesproken om in goed overleg de zaken te regelen, maar plots blijkt Nicole te worden vergezeld door een gehaaide advocate. Deze zet de boel op scherp, waardoor ook Charlie gedwongen wordt om bijtgrage rechtshulp in te schakelen. Het cumuleert, het explodeert: terwijl je de beide voormalige echtelieden van pijn in elkaar ziet krimpen, trekken de beide advocaten alles uit de kast om de tegenpartij te beschadigen. Dit kan alleen maar leiden tot een spel zonder winnaars.
Scarlett Johansson is gedegen in haar rol, maar bij mij ging de waardering (en toch ook een beetje de sympathie) veel meer uit naar Adam Driver. Een van de topacteurs van dit moment : veelzijdig en innemend. Hij zet in de "Kramer vs Kramer van onze tijd" een topprestatie neer.
Met : Adam Driver, Scarlett Johansson , Laura Dern, Ray Liotta, Alan Alda
Fabuleus goede, overrompelende film, hoog in mijn eindlijst van dit jaar. Een verhaal van vlees en bloed, over mensen van goede wil die in de onmacht belanden. Razend knap in elkaar gezet door Noah Baumbach, de frontman van de nieuwe lichting NewYorkse regisseurs. De kijker wordt zachtjes ingepakt om uiteindelijk door elkaar geschud uit zijn stoel op te staan. Waar ging het mis?
Charlie en Nicole , een creatief stel. Hij toneelregisseur, zij de steractrice van zijn gezelschap. Samen zorgen ze - tussen alle creatieve inspanningen door - voor hun zoete zoontje Henry. Alles lijkt pais en vree, maar schijn bedriegt. Hun relatie staat op spanning door dom overspel van Charlie: volgens hem betekenisloos , volgens haar de definitieve breuk inleidend.
Nicole krijgt een rol aangeboden in Hollywood en moet daarvoor naar de andere kant van het land. Henry mee, Nicole's familie woont ook aan die kant. Charlie blijft achter en stort zich met enthousiasme op de aanstaande première van zijn stuk. Zodra hij kan, vliegt hij naar LA om in ieder geval Henry te bezoeken.
Wat hij daar ziet , valt hem niet mee: ze hadden afgesproken om in goed overleg de zaken te regelen, maar plots blijkt Nicole te worden vergezeld door een gehaaide advocate. Deze zet de boel op scherp, waardoor ook Charlie gedwongen wordt om bijtgrage rechtshulp in te schakelen. Het cumuleert, het explodeert: terwijl je de beide voormalige echtelieden van pijn in elkaar ziet krimpen, trekken de beide advocaten alles uit de kast om de tegenpartij te beschadigen. Dit kan alleen maar leiden tot een spel zonder winnaars.
Scarlett Johansson is gedegen in haar rol, maar bij mij ging de waardering (en toch ook een beetje de sympathie) veel meer uit naar Adam Driver. Een van de topacteurs van dit moment : veelzijdig en innemend. Hij zet in de "Kramer vs Kramer van onze tijd" een topprestatie neer.
Met : Adam Driver, Scarlett Johansson , Laura Dern, Ray Liotta, Alan Alda
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...