[REC] op IMDb
En weer trapte ik erin. Hearsay had de titel van deze film in mn geheugen gemetseld, dus toen ie vorige week op tv kwam programmeerde ik m in.
En dan wist ik dus dat het horror was, en dan wist ik dat zulks niet echt mijn genre is.
Edoch: het laatste uur volledig geboeid gekeken, me een aantal malen de vinkentering geschrokken en soms steels weggekeken van het beeld. Dan zal ie als horror dus wel geslaagd zijn.
Spaanse cultfilm van 5 jaar gelee, lijkt in bijna één take geschoten te zijn. TV-reportageteam maakt opnames op brandweerkazerne en moet mee naar een melding van een vrouw die in een appartement bezig is uit haar dak te gaan.
De vrouw is aggressief, in hoge mate zelfs , en valt een politieman aan. Punt blijkt dat ze een bepaalde vorm van hondsdolheid heeft en dat het zeer besmettelijk is. Het gebouw wordt door de buiten geinstalleerde agenten en brandweerlui afgesloten en geisoleerd. Inclusief de mensen die zich in het pand bevinden. Waaronder dus dat reportagestel. En als die er toch zijn, dan moeten ze maar zo veel mogelijk filmen.
Griezel, goor, en schrik: en dat dan in 5 kwartier. Wel boeiend ja, ik snap de wijdverbreide waardering. Maar voor mij is het beter om dit soort films over te slaan ... ;-]
dinsdag, oktober 30, 2012
maandag, oktober 29, 2012
Le Moine- Dominik Moll
Le Moine op IMDb
Hé hé, na een hectische week eindelijk weer een film gezien, ik begon ontwenningsverschijnselen te vertonen.
Deze kwam ongeveer gelijktijdig uit met die andere, iets bekendere monnikenfilm van vorig jaar. Waar die film (des Hommes et des dieux) meer uit het leven gegrepen leek, belicht deze film meer de duistere kant van het monnikenleven (nu ja, een klein applausje dan voor die woordspeling van het duister belichten? ).
Broeder Ambroise is te vondeling gelegd bij een Spaans klooster, ergens in de 17e eeuw. Hij ontpopt zich tot een devoot monnik met vooral een goed ontwikkelde tongriem. Zijn preken worden vermaard in de omtrek en lokken vele gelovigen naar het klooster om hem aan te komen horen en hen te verlichten.
De abt van het klooster meldt Ambroise, zijn beschermeling en gedoodverfde opvolger, dat hij het gevoel heeft dat de duivel in het klooster leeft. En dat lijkt ie behoorlijk goed te zien: de oorspronkelijk nogal strak in de leer zitten monnik wordt op de proef gesteld als hij gaandeweg wordt blootgesteld aan lustgevoelens. Daar gaat je paradijs.
Vooral vanwege de immer sterke Vincent Cassel wilde ik deze zien, ik moet zeggen dat hij ook de voornaamste reden blijft. Tenzij je gevoelig bent voor goddelijke en duivelse praktijken, dan kan deze film nog spannend voor je uitpakken.
Maar goed, het was weer een film, en dat turfje telt!
Hé hé, na een hectische week eindelijk weer een film gezien, ik begon ontwenningsverschijnselen te vertonen.
Deze kwam ongeveer gelijktijdig uit met die andere, iets bekendere monnikenfilm van vorig jaar. Waar die film (des Hommes et des dieux) meer uit het leven gegrepen leek, belicht deze film meer de duistere kant van het monnikenleven (nu ja, een klein applausje dan voor die woordspeling van het duister belichten? ).
Broeder Ambroise is te vondeling gelegd bij een Spaans klooster, ergens in de 17e eeuw. Hij ontpopt zich tot een devoot monnik met vooral een goed ontwikkelde tongriem. Zijn preken worden vermaard in de omtrek en lokken vele gelovigen naar het klooster om hem aan te komen horen en hen te verlichten.
De abt van het klooster meldt Ambroise, zijn beschermeling en gedoodverfde opvolger, dat hij het gevoel heeft dat de duivel in het klooster leeft. En dat lijkt ie behoorlijk goed te zien: de oorspronkelijk nogal strak in de leer zitten monnik wordt op de proef gesteld als hij gaandeweg wordt blootgesteld aan lustgevoelens. Daar gaat je paradijs.
Vooral vanwege de immer sterke Vincent Cassel wilde ik deze zien, ik moet zeggen dat hij ook de voornaamste reden blijft. Tenzij je gevoelig bent voor goddelijke en duivelse praktijken, dan kan deze film nog spannend voor je uitpakken.
Maar goed, het was weer een film, en dat turfje telt!
vrijdag, oktober 19, 2012
Hemel- Sacha Polak
Hemel op IMDb
Met prijzen en lof overladen Nederlandse film. Nog onlangs haalde hoofdrolspeelster Hannah Hoekstra op het Nederlands Film Festival het Gouden Kalf voor beste actrice op.
Laat ik maar met de deur in mn eigen huis vallen: ik zag het niet aan de film af. Tuurlijk, de hoofdrolspeelster geeft en toont veel. En tuurlijk, Hans Dagelet is altijd een genot om naar te kijken, letterlijk en figuurlijk. Maar ik vond t geheel een beetje moeilijkdoenerij dat tot weinig leidde.
Het complexe meisje dat nymfonanie voorwendt om haar vader maar te tonen hoe moeilijk ze het had dat haar moeder, zijn eerste vrouw, overleden is en dat hij dat nu compenseert met vele kortstondige relaties. Dat kan zij beter, en compromislozer dan hij.
Slechts heel langzaam komt het onhandelbare meisje tot enkele inzichten die haar later van nut kunnen zijn in het grote-mensen-leven daarbuiten.
Blijkbaar kijk ik anders naar films dan jury's , maar ik betrapte me erop dat ik al geruime tijd naar het einde van de film zat uit te kijken, terwijl het verhaal zich nog moest ontwikkelen. Had m.i. eerder, sneller dan wel beter gekund.
Met prijzen en lof overladen Nederlandse film. Nog onlangs haalde hoofdrolspeelster Hannah Hoekstra op het Nederlands Film Festival het Gouden Kalf voor beste actrice op.
Laat ik maar met de deur in mn eigen huis vallen: ik zag het niet aan de film af. Tuurlijk, de hoofdrolspeelster geeft en toont veel. En tuurlijk, Hans Dagelet is altijd een genot om naar te kijken, letterlijk en figuurlijk. Maar ik vond t geheel een beetje moeilijkdoenerij dat tot weinig leidde.
Het complexe meisje dat nymfonanie voorwendt om haar vader maar te tonen hoe moeilijk ze het had dat haar moeder, zijn eerste vrouw, overleden is en dat hij dat nu compenseert met vele kortstondige relaties. Dat kan zij beter, en compromislozer dan hij.
Slechts heel langzaam komt het onhandelbare meisje tot enkele inzichten die haar later van nut kunnen zijn in het grote-mensen-leven daarbuiten.
Blijkbaar kijk ik anders naar films dan jury's , maar ik betrapte me erop dat ik al geruime tijd naar het einde van de film zat uit te kijken, terwijl het verhaal zich nog moest ontwikkelen. Had m.i. eerder, sneller dan wel beter gekund.
dinsdag, oktober 16, 2012
De regels van Matthijs - Marc Schmidt
De regels van Matthijs op IMDb
Ontluisterende documentaire, prijswinnend op de laatste Nederlandse filmdagen. Ontluisterend omdat perfect wordt weergegeven hoezeer we als maatschappij gevangen zitten in onze ruimdenkende gedachte dat het individu belangrijk is en een vrije wil kent.
Er zijn namelijk individuen wiens wil gedreven wordt door gedachten die ze zelf niet kunnen sturen. Die eigenlijk bezeten zijn in hun gedachtengang, dus.
Matthijs is zo iemand (geweest). Autistisch, hyperintelligent en bij vlagen welbespraakt. Maar ook : oncontroleerbaar agressief en onstuitbaar eigenwijs in zijn drang zn eigen leven in zn eigen huis vorm te geven.
Zijn oude jeugdvriend Marc filmt hem in zijn strijd tegen de autoriteiten, tegen de woningbouwvereniging en in zijn eigen queeste om de water- en verwarmingshuishouding in zijn woning dusdanig te reguleren dat het altijd warm is en water goed hergebruikt wordt. Die klus staat symbool voor Matthijs' strijd tegen het gangbare, tegen de reguliere denkwijze.
Al snel wordt duidelijk welk een dramatische kant dit verhaal op is gegaan. Eindig, en waargebeurd. Heftig, boeiend en heftig boeiend!
Ontluisterende documentaire, prijswinnend op de laatste Nederlandse filmdagen. Ontluisterend omdat perfect wordt weergegeven hoezeer we als maatschappij gevangen zitten in onze ruimdenkende gedachte dat het individu belangrijk is en een vrije wil kent.
Er zijn namelijk individuen wiens wil gedreven wordt door gedachten die ze zelf niet kunnen sturen. Die eigenlijk bezeten zijn in hun gedachtengang, dus.
Matthijs is zo iemand (geweest). Autistisch, hyperintelligent en bij vlagen welbespraakt. Maar ook : oncontroleerbaar agressief en onstuitbaar eigenwijs in zijn drang zn eigen leven in zn eigen huis vorm te geven.
Zijn oude jeugdvriend Marc filmt hem in zijn strijd tegen de autoriteiten, tegen de woningbouwvereniging en in zijn eigen queeste om de water- en verwarmingshuishouding in zijn woning dusdanig te reguleren dat het altijd warm is en water goed hergebruikt wordt. Die klus staat symbool voor Matthijs' strijd tegen het gangbare, tegen de reguliere denkwijze.
Al snel wordt duidelijk welk een dramatische kant dit verhaal op is gegaan. Eindig, en waargebeurd. Heftig, boeiend en heftig boeiend!
maandag, oktober 15, 2012
Schläfkrankheit - Ulrich Köhler
Schläfkrankheit op IMDb
Een film kan ook sterven in de goede bedoelingen. Als ie te artistiek wil zijn, of als ie te krampachtig een maatschappelijk onderwerp wil aanroeren. Of een combi van beiden.
Schläfkrankheit handelt over Ebbo Velten, een Nederlands/Duitse arts die werkt in Kameroen. Hij strijdt tegen de slaapziekte die uitgebroken is onder de lokale bevolking en doet en passant nog andere medische verrichtingen waardoor hij aanzien onder de bevolking verwerft.
Zijn vrouw wil terug naar Duitsland, onder andere omdat zijn dochter een leven in Kameroen geheel niet ziet zitten. Zij gaan alvast.
Middels een sprong zitten we plots 3 jaar verder, de Duitse arts (Pierre Bokma, zoals u op de foto boven ziet) zit nog steeds in Kameroen en krijgt bezoek \van een WHO-arts die kijkt wat de arts zoal doet met de verstrekte fondsen tegen de epidemie. Hij heeft grote moeite om een rapport samen te stellen omdat Velten een ongrijpbaar man blijkt. Ten eerste al lastig om te spreken te krijgen, ten tweede onconventioneel en ten derde met iets te nauwe banden met minder geslaagde zakenlui.
Het lijkt of de film iets teveel wil aantonen. En da's jammer, had meer in gezeten. Wel mooie junglebeelden though, en de parabel van het nijlpaard krijgt terecht de nodige zwaarte.
Een film kan ook sterven in de goede bedoelingen. Als ie te artistiek wil zijn, of als ie te krampachtig een maatschappelijk onderwerp wil aanroeren. Of een combi van beiden.
Schläfkrankheit handelt over Ebbo Velten, een Nederlands/Duitse arts die werkt in Kameroen. Hij strijdt tegen de slaapziekte die uitgebroken is onder de lokale bevolking en doet en passant nog andere medische verrichtingen waardoor hij aanzien onder de bevolking verwerft.
Zijn vrouw wil terug naar Duitsland, onder andere omdat zijn dochter een leven in Kameroen geheel niet ziet zitten. Zij gaan alvast.
Middels een sprong zitten we plots 3 jaar verder, de Duitse arts (Pierre Bokma, zoals u op de foto boven ziet) zit nog steeds in Kameroen en krijgt bezoek \van een WHO-arts die kijkt wat de arts zoal doet met de verstrekte fondsen tegen de epidemie. Hij heeft grote moeite om een rapport samen te stellen omdat Velten een ongrijpbaar man blijkt. Ten eerste al lastig om te spreken te krijgen, ten tweede onconventioneel en ten derde met iets te nauwe banden met minder geslaagde zakenlui.
Het lijkt of de film iets teveel wil aantonen. En da's jammer, had meer in gezeten. Wel mooie junglebeelden though, en de parabel van het nijlpaard krijgt terecht de nodige zwaarte.
zondag, oktober 14, 2012
Dans la maison - Francois Ozon
Dans la maison op IMDb
Een intrigerende mix van manipulatie en literatuur. Opnieuw een sterke film van succesregisseur Francois Ozon, die , nog geen 45 jaar oud oud, al een indrukwekkende lijst titels op zn palmares heeft staan.
En altijd een film met een twist. Deze bijvoorbeeld meandert van thriller naar lichtvoetige komedie met een vleugje humor. Wrange humor, dat wel, maar humor.
Germain is een ietwat uitgebluste middelbare schoolleraar die met tegenzin aan een nieuw jaar begint. Totdat hij, literatuurleraar zijnde, de klas een stelopdracht geeft en er één leerling hoog bovenuit steekt. De jongen, Claude, geeft een aanzet tot een spannend vervolgverhaal.
Niet geheel zonder eigenbelang gaat Germain de jongen begeleiden in zijn verhaal over zijn inmenging in de dagelijkse gang van zaken in het huishouden zijn zijn klasgenoot Rapha.
Het gaat goed maar het gaat al snel van kwaad tot erger. Het boeiendste aan de film is dat kijkers noch acteurs weten of ze in de werkelijkheid of in een verzonnen epistel zitten. Ozon speelt daar razend knap mee en de kijker moet mee.
Mij had ie opnieuw volledig te pakken. Ik raad hem u dan ook van harte aan..
Een intrigerende mix van manipulatie en literatuur. Opnieuw een sterke film van succesregisseur Francois Ozon, die , nog geen 45 jaar oud oud, al een indrukwekkende lijst titels op zn palmares heeft staan.
En altijd een film met een twist. Deze bijvoorbeeld meandert van thriller naar lichtvoetige komedie met een vleugje humor. Wrange humor, dat wel, maar humor.
Germain is een ietwat uitgebluste middelbare schoolleraar die met tegenzin aan een nieuw jaar begint. Totdat hij, literatuurleraar zijnde, de klas een stelopdracht geeft en er één leerling hoog bovenuit steekt. De jongen, Claude, geeft een aanzet tot een spannend vervolgverhaal.
Niet geheel zonder eigenbelang gaat Germain de jongen begeleiden in zijn verhaal over zijn inmenging in de dagelijkse gang van zaken in het huishouden zijn zijn klasgenoot Rapha.
Het gaat goed maar het gaat al snel van kwaad tot erger. Het boeiendste aan de film is dat kijkers noch acteurs weten of ze in de werkelijkheid of in een verzonnen epistel zitten. Ozon speelt daar razend knap mee en de kijker moet mee.
Mij had ie opnieuw volledig te pakken. Ik raad hem u dan ook van harte aan..
Oranges and Sunshine- Jim Loach
Oranges and Sunshine op IMDb
Oude liefde van mijn vrouw, deze Emily Watson. Die kan bij haar niet veel fout doen.
Bijgaande film is een "waargebeurdje" en handelt over de dramatische periode dat uit huis te plaatsen kinderen in Engeland niet in weeshuizen werden geplaatst maar naar Australië werden gedeporteerd. Van vroeg in de 19e eeuw tot ergens in de 80's moet dat geregeld gebeurd zijn.
Watson speelt Margaret, een moeder werkzaam in de jeugd- en pleegzorg die bij toeval op twee verschillende verhalen stuit die bovenstaande indiceren. En ze gaat op onderzoek uit: zou het echt zo zijn dat Engeland hier aan meewerkte en zou ze er nog iets van terug kunnen vinden? Sterker nog: zou ze wellicht van die cliënten de moeder terug kunnen vinden?
De zoektocht leidt haar naar Australië , ze boekt enkele successen maar stuit vooral op een veelvoud van het verhaal. En op weerstand. Veel weerstand.
Ze komt terecht bij mensen die helemaal niet willen dat het verhaal opgerakeld wordt, ze stuit op internaten waar de broeders een dubieus verleden proberen te maskeren. En ze stuit op weerstand van haar eigen regering en tenslotte, op groeiende wrijving met haar eigen thuisfront.
Wat sterk is aan de film is dat het nergens sensationeel wordt, het had gierend emotioneel uit de bocht kunnen vliegen. Dat gebeurt nergens, Watson speelt behoudend maar goed.
Al met al een vette voldoende , script plus acteerwerk beklijven.
Oude liefde van mijn vrouw, deze Emily Watson. Die kan bij haar niet veel fout doen.
Bijgaande film is een "waargebeurdje" en handelt over de dramatische periode dat uit huis te plaatsen kinderen in Engeland niet in weeshuizen werden geplaatst maar naar Australië werden gedeporteerd. Van vroeg in de 19e eeuw tot ergens in de 80's moet dat geregeld gebeurd zijn.
Watson speelt Margaret, een moeder werkzaam in de jeugd- en pleegzorg die bij toeval op twee verschillende verhalen stuit die bovenstaande indiceren. En ze gaat op onderzoek uit: zou het echt zo zijn dat Engeland hier aan meewerkte en zou ze er nog iets van terug kunnen vinden? Sterker nog: zou ze wellicht van die cliënten de moeder terug kunnen vinden?
De zoektocht leidt haar naar Australië , ze boekt enkele successen maar stuit vooral op een veelvoud van het verhaal. En op weerstand. Veel weerstand.
Ze komt terecht bij mensen die helemaal niet willen dat het verhaal opgerakeld wordt, ze stuit op internaten waar de broeders een dubieus verleden proberen te maskeren. En ze stuit op weerstand van haar eigen regering en tenslotte, op groeiende wrijving met haar eigen thuisfront.
Wat sterk is aan de film is dat het nergens sensationeel wordt, het had gierend emotioneel uit de bocht kunnen vliegen. Dat gebeurt nergens, Watson speelt behoudend maar goed.
Al met al een vette voldoende , script plus acteerwerk beklijven.
Hysteria- Tanya Wexler
Hysteria op IMDb
Je hebt van die films die op papier meer beloven dan ze uiteindelijk waar maken. Een ogenschijnlijk sterke cast, een intrigerend waargebeurd verhaal of een ingenieus script , dat alles kan de opmaat zijn tot een sterke film.
Bij Hysteria leek het boeiende gegeven te gaan leiden tot een sterke vertoning: het verhaal dat in het victoriaanse tijdperk begin vorige eeuw de geneeskunde nog in haar kinderschoenen stond en de psychiatrie helemaal. Als er dus een dokter opstaat die na vijven en zessen een carriere opstart als behandelaar van hysterische vrouwen door middel van handmatige bevrediging dezer dames, is de aandacht van de kijker getriggerd.
De stuntelige Hugh Dancy komt in de leer bij een welvarende arts, die hem bij bewezen succes ook alvast zijn dochter ter uithuwelijking aanbiedt. Het meisje heeft ook nog een zus (in wie we Maggy Gielenhaal herkennen), die nogal een lastpak is en tegen de zin van vader in de armenzorg zit.
Hoe dan ook , Mortimer (Dancy) is succesvol als vingerplant en loopt van de vele behandelingen zelfs een spieraandoening in de vorm van RSI op. Moet stoppen met zijn baan en valt noodgedwongen terug op zijn op electronica verzotte vriend. Van t een komt het ander: ze vinden de voorloper van de vibrator uit. Een apparaat dat de clitorale stimulatie zonder problemen kan overnemen uit de vermoeide handen van Mortimer. Opnieuw succes verzekerd. Maar ja, dan dat gedoe met die zussen nog.
Het klinkt allemaal intrigerender dan het uiteindelijk gebracht wordt: we zien alles mijlenver aankomen. Maar ok, ze doen hun best allemaal. Oh ja, en wat een plusje aan de film is is de naam van de vibrator: de Jolly Molly. Hieronder dus Molly...
Je hebt van die films die op papier meer beloven dan ze uiteindelijk waar maken. Een ogenschijnlijk sterke cast, een intrigerend waargebeurd verhaal of een ingenieus script , dat alles kan de opmaat zijn tot een sterke film.
Bij Hysteria leek het boeiende gegeven te gaan leiden tot een sterke vertoning: het verhaal dat in het victoriaanse tijdperk begin vorige eeuw de geneeskunde nog in haar kinderschoenen stond en de psychiatrie helemaal. Als er dus een dokter opstaat die na vijven en zessen een carriere opstart als behandelaar van hysterische vrouwen door middel van handmatige bevrediging dezer dames, is de aandacht van de kijker getriggerd.
De stuntelige Hugh Dancy komt in de leer bij een welvarende arts, die hem bij bewezen succes ook alvast zijn dochter ter uithuwelijking aanbiedt. Het meisje heeft ook nog een zus (in wie we Maggy Gielenhaal herkennen), die nogal een lastpak is en tegen de zin van vader in de armenzorg zit.
Hoe dan ook , Mortimer (Dancy) is succesvol als vingerplant en loopt van de vele behandelingen zelfs een spieraandoening in de vorm van RSI op. Moet stoppen met zijn baan en valt noodgedwongen terug op zijn op electronica verzotte vriend. Van t een komt het ander: ze vinden de voorloper van de vibrator uit. Een apparaat dat de clitorale stimulatie zonder problemen kan overnemen uit de vermoeide handen van Mortimer. Opnieuw succes verzekerd. Maar ja, dan dat gedoe met die zussen nog.
Het klinkt allemaal intrigerender dan het uiteindelijk gebracht wordt: we zien alles mijlenver aankomen. Maar ok, ze doen hun best allemaal. Oh ja, en wat een plusje aan de film is is de naam van de vibrator: de Jolly Molly. Hieronder dus Molly...
vrijdag, oktober 12, 2012
The Rum Diary- Bruce Robinson
The Rum Diary op IMDb
Drankrijk journalistenfeestje, deze film. Kan ook niet anders, tis naar een boek van Hunter S. Thompson, die schijnt er om bekend te hebben gestaan.
Journalist komt na 13 ongelukken in uiterste wanhoop op Puerto Rico terecht voor een baan als journalist bij een lokaal sufferdje. Het nieuws op het eiland gaat niet echt vlot, lijkt het, prima voor Kemp die zijn tijd liever spendeert aan het met topsnelheid leegtrekken van de minibar. Logischerwijze loopt hij in zijn slemppartijen tegen soortgenoten op, die uiteindelijk zijn ommekeer betekenen.
Ze zetten hem op het spoor van een staaltje frauduleuze projectontwikkeling waar hij wel een mooie zaak in ziet. Net zo mooi als de bevallige vriendin van de projectontwikkelaar.
Wie eerder "Fear and loathing in Las Vegas zag, weet dat de schrijver al snel richting complete ondergang schrijft: in de film moet alleen nog bepaald worden wie uiteindelijk net boven de afgrond staat en wie er in valt.
Niet hoogstaand, wel vermaak. Met (herkent u hem?) Johhny Depp en Aaron Eckhardt. Onder andere
Drankrijk journalistenfeestje, deze film. Kan ook niet anders, tis naar een boek van Hunter S. Thompson, die schijnt er om bekend te hebben gestaan.
Journalist komt na 13 ongelukken in uiterste wanhoop op Puerto Rico terecht voor een baan als journalist bij een lokaal sufferdje. Het nieuws op het eiland gaat niet echt vlot, lijkt het, prima voor Kemp die zijn tijd liever spendeert aan het met topsnelheid leegtrekken van de minibar. Logischerwijze loopt hij in zijn slemppartijen tegen soortgenoten op, die uiteindelijk zijn ommekeer betekenen.
Ze zetten hem op het spoor van een staaltje frauduleuze projectontwikkeling waar hij wel een mooie zaak in ziet. Net zo mooi als de bevallige vriendin van de projectontwikkelaar.
Wie eerder "Fear and loathing in Las Vegas zag, weet dat de schrijver al snel richting complete ondergang schrijft: in de film moet alleen nog bepaald worden wie uiteindelijk net boven de afgrond staat en wie er in valt.
Niet hoogstaand, wel vermaak. Met (herkent u hem?) Johhny Depp en Aaron Eckhardt. Onder andere
dinsdag, oktober 09, 2012
The Debt - John Madden
The Debt op IMDb
Helen Mirren, Tom Wilkinson, Ciaran Hinds. Een regisseur van naam, zij het van wat romantischer films. Een verhaal dat speelt in jaren 60 Berlijn, gaat om het opsporen van een oorlogsmisdadiger en voortgaat tot eind jaren 90.
Allemaal plussen om hier eens goed voor te gaan zitten.
1966, jong Israelisch trio is als Mossad-agenten getraind om een missie in Berlijn te vervullen: de arts Dieter Vogel dient opgespoord, die als kamparts gruweldaden verrichtte als de Chirurg van Birkenau.
Vanuit hun kleine flat zetten de twee jongemannen en een dame een ingenieus plan op dat voorspoedig verloopt.
Dan zitten we halverwege de film en ontstaat er een complete verandering in het script. Op schitterende wijze wordt er geschakeld naar het heden waar de drie uitvoerenden elk op hun eigen wijze hun heldenbestaan leven. Ogenschijnlijk gemakkelijk, maar ondertussen.
Het ogenschijnlijke wordt verklaard door de flashbacks: wat gebeurde er met dat trio en wat gebeurde er met de nazi-arts?
Vanaf dat breekpunt op het puntje van mn bank gezeten, ijzersterk gescript. En die Mirren, die kun je om een boodschap sturen. Dat weet de Mossad dus nu blijkbaar ook.
Helen Mirren, Tom Wilkinson, Ciaran Hinds. Een regisseur van naam, zij het van wat romantischer films. Een verhaal dat speelt in jaren 60 Berlijn, gaat om het opsporen van een oorlogsmisdadiger en voortgaat tot eind jaren 90.
Allemaal plussen om hier eens goed voor te gaan zitten.
1966, jong Israelisch trio is als Mossad-agenten getraind om een missie in Berlijn te vervullen: de arts Dieter Vogel dient opgespoord, die als kamparts gruweldaden verrichtte als de Chirurg van Birkenau.
Vanuit hun kleine flat zetten de twee jongemannen en een dame een ingenieus plan op dat voorspoedig verloopt.
Dan zitten we halverwege de film en ontstaat er een complete verandering in het script. Op schitterende wijze wordt er geschakeld naar het heden waar de drie uitvoerenden elk op hun eigen wijze hun heldenbestaan leven. Ogenschijnlijk gemakkelijk, maar ondertussen.
Het ogenschijnlijke wordt verklaard door de flashbacks: wat gebeurde er met dat trio en wat gebeurde er met de nazi-arts?
Vanaf dat breekpunt op het puntje van mn bank gezeten, ijzersterk gescript. En die Mirren, die kun je om een boodschap sturen. Dat weet de Mossad dus nu blijkbaar ook.
maandag, oktober 08, 2012
Helen - Joe Lawlor/ Christine Molloy
Helen op IMDb
Mijn lief houdt net zo veel van films als ik. Andere films soms, maar films. Waar ze echter weinig tevredenheid uit haalt, zijn trage tot zeer trage films. Vanavond zag ik er weer een die ze, ondanks de korte duur, niet uit kon zitten. Jammer, want ze kreeg volgens mij de interessante pointe van het verhaal niet te pakken.
Helen is een 17-jarig weesmeisje dat niet veel mee heeft in het leven. Eenzaam op school, afgesloofd bij haar bijverdien-baantje, levenslange weeshuis-ervaring.
Dit verandert allemaal als ze door de politie gevraagd wordt om een rol te spelen in de reconstructie van een vermissing. Joy, een slim en populair meisje van Helen's school, is na een wandeling in het bos verdwenen en Helen wordt gevraagd stand in te zijn bij de mogelijke opsporingsfilm.
Ze maakt kennis met de ouders van het meisje, met de vriend van het meisje en gaandeweg ervaart ze , nee : interpreteert ze hoe het leven in een gezin eruit moet hebben gezien., Ze wórdt Joy, bij wijze van spreken.
Niet als enge persoonsverwisseling, nee meer als plotseling de waarde zien van een mogelijk leven.
Schitterend is de scene waarin ze bij de ouders van Joy te eten is gevraagd, na hun aanbod om haar te helpen met haar wiskunde. Dochter Joy vond wiskunde leuk en was er goed in. Als ze eenmaal haar probleem op tafel legt, begint de vader met uitleg maar breekt al spoedig omdat ie dan pas echt ziet dat Helen helemaal niet de plaatsvervanger is van zijn verdwenen dochter, maar gewoon een heel ander meisje op zoek naar menselijke warmte.
Zoals gezegd, hypertraag, maar als je fijnproever bent moet je dat kunnen hebben.
Mijn lief houdt net zo veel van films als ik. Andere films soms, maar films. Waar ze echter weinig tevredenheid uit haalt, zijn trage tot zeer trage films. Vanavond zag ik er weer een die ze, ondanks de korte duur, niet uit kon zitten. Jammer, want ze kreeg volgens mij de interessante pointe van het verhaal niet te pakken.
Helen is een 17-jarig weesmeisje dat niet veel mee heeft in het leven. Eenzaam op school, afgesloofd bij haar bijverdien-baantje, levenslange weeshuis-ervaring.
Dit verandert allemaal als ze door de politie gevraagd wordt om een rol te spelen in de reconstructie van een vermissing. Joy, een slim en populair meisje van Helen's school, is na een wandeling in het bos verdwenen en Helen wordt gevraagd stand in te zijn bij de mogelijke opsporingsfilm.
Ze maakt kennis met de ouders van het meisje, met de vriend van het meisje en gaandeweg ervaart ze , nee : interpreteert ze hoe het leven in een gezin eruit moet hebben gezien., Ze wórdt Joy, bij wijze van spreken.
Niet als enge persoonsverwisseling, nee meer als plotseling de waarde zien van een mogelijk leven.
Schitterend is de scene waarin ze bij de ouders van Joy te eten is gevraagd, na hun aanbod om haar te helpen met haar wiskunde. Dochter Joy vond wiskunde leuk en was er goed in. Als ze eenmaal haar probleem op tafel legt, begint de vader met uitleg maar breekt al spoedig omdat ie dan pas echt ziet dat Helen helemaal niet de plaatsvervanger is van zijn verdwenen dochter, maar gewoon een heel ander meisje op zoek naar menselijke warmte.
Zoals gezegd, hypertraag, maar als je fijnproever bent moet je dat kunnen hebben.
The Girl with the Dragon Tattoo- David Fincher
Girl with the dragon tattoo op IMDb
Van het origineel weet ik nog dat het de eerste film was die ik zag waarbij in de zaal een spontaan applaus losbarstte toen het slachtoffer haar dader rectaal enige genoegdoening toediende.
Van het origineel weet ik bovendien ook nog dat er een ingenieus gesponnen net over de journalist, zijn onderwerp en diens familie werd gespannen, waarin nazisme en incest een hoofdrol vertolkten.
De film die ik hier bespreek is de Amerikaanse remake. En ik zal wel voorspelbaar filmkijker zijn, maar ik vind de VS- versie een gladdere en minder boeiende vertoning dan het Scandinavisch origineel.
Rooney Mara is bij lange na geen Noomi Rapace , de stoere wreekster die als Lisbeth Salander in de serie zit. Daniel Craig doet aardig zijn best als Mikael Blomkwist en zeker Stellan Skarsgaard doet het uitstekend als de schimmige broer Martin , maar dan heb je de pluspuntjes wel gehad.
De film is wel iets visueler ingesteld dan "Mannen die vrouwen haten" , maar dat is een schrale troost.
Mijn advies: ga de originele films zien.
Van het origineel weet ik nog dat het de eerste film was die ik zag waarbij in de zaal een spontaan applaus losbarstte toen het slachtoffer haar dader rectaal enige genoegdoening toediende.
Van het origineel weet ik bovendien ook nog dat er een ingenieus gesponnen net over de journalist, zijn onderwerp en diens familie werd gespannen, waarin nazisme en incest een hoofdrol vertolkten.
De film die ik hier bespreek is de Amerikaanse remake. En ik zal wel voorspelbaar filmkijker zijn, maar ik vind de VS- versie een gladdere en minder boeiende vertoning dan het Scandinavisch origineel.
Rooney Mara is bij lange na geen Noomi Rapace , de stoere wreekster die als Lisbeth Salander in de serie zit. Daniel Craig doet aardig zijn best als Mikael Blomkwist en zeker Stellan Skarsgaard doet het uitstekend als de schimmige broer Martin , maar dan heb je de pluspuntjes wel gehad.
De film is wel iets visueler ingesteld dan "Mannen die vrouwen haten" , maar dat is een schrale troost.
Mijn advies: ga de originele films zien.
Project Nim - James Marsh
Project Nim op IMDb
Kwam destijds niet door de ballotage van de programmacommissie heen, achteraf begrijp ik dat wel. Zelfs voor een documentaire is dit behoorlijk traag. Maar omdat de titel in het achterhoofd zat, wilde ik m toch even zien.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van een experiment dat startte in de jaren 70. Men was toen vol overtuigd van de mogelijkheid dat de aap dusdanig dicht bij de mens staat dat je hem dus eigenlijk ook moet kunnen leren praten.
Dat dat laatste fysiek onmogelijk is, was geen beletsel. Een Amerikaanse wetenschapper plaatste de aap kort na de geboorte in een menselijk gezin, vervolgens werd er een reeks docenten op losgelaten om begrip te kweken voor terminologie, voor gebaar en voor emotie.
en verdomd: er blijkt een soort van gesprek mogelijk, waarbij je door conditionering de aap kan laten aangeven of ie wil eten, of ie naar t toilet moet, of ie , kortom, gedomesticeerd kan worden.
Veel blijkt mogelijk, wat onmogelijk blijkt is het dierlijke uit het beest te halen. Omdat een chimpansee ongeveer vijf keer zo sterk kan worden als een mens, blijven zijn emoties gevaarlijk.
Een rondgang langs opvangadressen is het gevolg, hetgeen het trieste verhaal rendabel maakt dat je dieren in hun dierlijke omgeving moet houden en ze geen menselijke kwaliteiten of taken moet toedichten.
Best interessant, deze docu. Zeker voor een zieke zondagmiddag..
Kwam destijds niet door de ballotage van de programmacommissie heen, achteraf begrijp ik dat wel. Zelfs voor een documentaire is dit behoorlijk traag. Maar omdat de titel in het achterhoofd zat, wilde ik m toch even zien.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van een experiment dat startte in de jaren 70. Men was toen vol overtuigd van de mogelijkheid dat de aap dusdanig dicht bij de mens staat dat je hem dus eigenlijk ook moet kunnen leren praten.
Dat dat laatste fysiek onmogelijk is, was geen beletsel. Een Amerikaanse wetenschapper plaatste de aap kort na de geboorte in een menselijk gezin, vervolgens werd er een reeks docenten op losgelaten om begrip te kweken voor terminologie, voor gebaar en voor emotie.
en verdomd: er blijkt een soort van gesprek mogelijk, waarbij je door conditionering de aap kan laten aangeven of ie wil eten, of ie naar t toilet moet, of ie , kortom, gedomesticeerd kan worden.
Veel blijkt mogelijk, wat onmogelijk blijkt is het dierlijke uit het beest te halen. Omdat een chimpansee ongeveer vijf keer zo sterk kan worden als een mens, blijven zijn emoties gevaarlijk.
Een rondgang langs opvangadressen is het gevolg, hetgeen het trieste verhaal rendabel maakt dat je dieren in hun dierlijke omgeving moet houden en ze geen menselijke kwaliteiten of taken moet toedichten.
Best interessant, deze docu. Zeker voor een zieke zondagmiddag..
dinsdag, oktober 02, 2012
Il grande sogno - Michele Placido
Il grande sogno op IMDb
Er zijn er inmiddells al een tiental van volgens mij: italiaanse films over jongeren die opgroeien in de roerige politieke jaren 60 of 70. Studentenrellen, Vietnamopstanden , later de Brigate Rosso periode.
Altijd fijn om die heftige periode in beeld verpakt te zien, en zeker zoals de Italianen dat doen: dat gaat het heftig, dan is er gezwollen taalgebruik en dan is sociaal echt sociaal en is de macht de verdorven macht.
Voor een linkse lul als ik is dat prettig om naar te kijken, maar ook de neutrale kijker zal er een zekere nostalgische romantiek in herkennen: politiek ging nog ergens over, het was nog niet louter een huishoudboekje.
Een jong gezin uit goede kringen mengt zich volop in deze opkomende zelfbewustwording van de studenten. Ze doen mee aan bezettingen op de universiteit, demonstreren zich suf en zetten zich daarmee af tegen hun autoritaire ouders. Dochterlief trekt de aandacht van de studentenleider, maar ook van een jongen die krek aan de andere kant van het spectrum zit: een armeluiskind dat in de politie-opleiding zit (Riccardo Smacarcio, ook van Romanzo Criminale en La Meglio Gioventu).
Gaandeweg wordt voor de dame kaatsteballen tussen de twee echte mannen. En gaandeweg verhardt zich de politieke strijd.
Acteerwerk is niet al te best, film in zn geheel eigenlijk ook niet schokkend goed maar het verhaal ontwikkelt zich mooi en da's al heel wat waard. Voor mij een prima alternatief voor een avond voetbal kijken. Films met een sociaal-maatschappelijk tintje doen het altijd wel bij mij.
Er zijn er inmiddells al een tiental van volgens mij: italiaanse films over jongeren die opgroeien in de roerige politieke jaren 60 of 70. Studentenrellen, Vietnamopstanden , later de Brigate Rosso periode.
Altijd fijn om die heftige periode in beeld verpakt te zien, en zeker zoals de Italianen dat doen: dat gaat het heftig, dan is er gezwollen taalgebruik en dan is sociaal echt sociaal en is de macht de verdorven macht.
Voor een linkse lul als ik is dat prettig om naar te kijken, maar ook de neutrale kijker zal er een zekere nostalgische romantiek in herkennen: politiek ging nog ergens over, het was nog niet louter een huishoudboekje.
Een jong gezin uit goede kringen mengt zich volop in deze opkomende zelfbewustwording van de studenten. Ze doen mee aan bezettingen op de universiteit, demonstreren zich suf en zetten zich daarmee af tegen hun autoritaire ouders. Dochterlief trekt de aandacht van de studentenleider, maar ook van een jongen die krek aan de andere kant van het spectrum zit: een armeluiskind dat in de politie-opleiding zit (Riccardo Smacarcio, ook van Romanzo Criminale en La Meglio Gioventu).
Gaandeweg wordt voor de dame kaatsteballen tussen de twee echte mannen. En gaandeweg verhardt zich de politieke strijd.
Acteerwerk is niet al te best, film in zn geheel eigenlijk ook niet schokkend goed maar het verhaal ontwikkelt zich mooi en da's al heel wat waard. Voor mij een prima alternatief voor een avond voetbal kijken. Films met een sociaal-maatschappelijk tintje doen het altijd wel bij mij.
maandag, oktober 01, 2012
Love is all you need (Den skaldede frisor)- Susanne Bier
Love is all you need op IMDb
Van een bloedserieus regisseuse (Open Hearts, In a better world) wordt opeens een feelgood-movie aangekondigd. Wat doe je dan als cinematografisch veelvraat? Krek: je gaat m zien.
En , net als bij de laatste Ken Loach, werd ik niet teleurgesteld in het onderhoudend en vermakelijk talent van een doorgaans sociaal betrokken regisseur.
De film handelt over het wel en wee van Ida, een middelbare vrouw met borstkanker en een uitgeblust huwelijk. Met de laatste resultaten van haar behandeling komt ze thuis en treft haar overspelige man op de bank aan met het blondje van de administratie:"maar jij was toch naar chemo?". Dat soort wrange humor dus.
Volledig in de war moet ze ook nog eens op reis omdat haar dochter gaat trouwen in Italië. Een hardhandige ontmoeting op het vliegveld blijkt goed uit te pakken: het is haar dochters schoonvader. Een in het leven teleurgestelde man die zich louter richt op zakelijk succes en derhalve een harde opstelling naar de maatschappij heeft.
Ik hoef niet veel meer te vertellen: de ontwikkelingen kondigen zich allemaal lang van tevoren aan, maar belangrijk is dat het boeiend gebracht wordt, dat je valt voor de ontwapenende glimlach van Ida én voor het goede acteerwerk van Pierce Brosnan. Ja, Pierce Brosnan ja, die wat mij betreft voor het eerst een volledig goede rol neerzet.
Ga m zien, het is gewoon een prettige film.
Van een bloedserieus regisseuse (Open Hearts, In a better world) wordt opeens een feelgood-movie aangekondigd. Wat doe je dan als cinematografisch veelvraat? Krek: je gaat m zien.
En , net als bij de laatste Ken Loach, werd ik niet teleurgesteld in het onderhoudend en vermakelijk talent van een doorgaans sociaal betrokken regisseur.
De film handelt over het wel en wee van Ida, een middelbare vrouw met borstkanker en een uitgeblust huwelijk. Met de laatste resultaten van haar behandeling komt ze thuis en treft haar overspelige man op de bank aan met het blondje van de administratie:"maar jij was toch naar chemo?". Dat soort wrange humor dus.
Volledig in de war moet ze ook nog eens op reis omdat haar dochter gaat trouwen in Italië. Een hardhandige ontmoeting op het vliegveld blijkt goed uit te pakken: het is haar dochters schoonvader. Een in het leven teleurgestelde man die zich louter richt op zakelijk succes en derhalve een harde opstelling naar de maatschappij heeft.
Ik hoef niet veel meer te vertellen: de ontwikkelingen kondigen zich allemaal lang van tevoren aan, maar belangrijk is dat het boeiend gebracht wordt, dat je valt voor de ontwapenende glimlach van Ida én voor het goede acteerwerk van Pierce Brosnan. Ja, Pierce Brosnan ja, die wat mij betreft voor het eerst een volledig goede rol neerzet.
Ga m zien, het is gewoon een prettige film.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...