The Fortune -Mike Nichols

The Fortune op IMDb (5,7)

The Fortune op Moviemeter (2,60
 

Daar vergiste ik me deerlijk. Ik kan best genieten van jaren 70-films, soms nog verrassend goed. Bovendien : een film met de heren Nicholson en Beatty in de hoofdrol, daarbij vergezeld door mimiek-actrice Stockard Channing, dat kan toch bijna niet mis? Ja dus. Erg mis zelfs. Hoeveel respect ik ook heb voor de drie genoemde acteerkanonnen, hoe vaak ik ook van de sentimenten van regisseur Mike Nichols heb gesmuld, dit viel ver daarbuiten. Sterker nog: dit was Bassie & Adriaan-niveau. B1 en B2, maar dan in het Engels. 

De heren betreden het verhaal als de vrienden Oscar en Nicky, die snode plannen hebben met de steenrijke Freddie. Nicky is de gesoigneerde van de twee, die op playboy-achtige wijze een relatie aanknoopt met deze dame maar die daarbij in de problemen dreigt te komen met de dan nog geldende Mann- act , een wet die het ongehuwde vrouwen verbiedt om met een man de grenzen van haar eigen staat te overschrijden. De wet zou prostitutie en exploitatie moeten tegengaan. 

Nicky heeft daarom zijn oude vriend Oscar, een kruimelcrimineel, erbij geroepen: jij trouwt met een steenrijke vrouw, daar zitten financiële voordelen aan maar ik blijf haar minnaar. Oscar hapt toe, het trio reist naar het zonnige Californië waarna Nicky niet kan wachten om zijn geniale plan te gelde te maken. Het loopt anders, Freddie blijkt het allemaal te leuk te hebben met twee mannen om haar heen. De klunzige misdadigers moeten dus snoder plannen smeden.

Met: Jack Nicholson, Warren Beatty, Stockard Channing

Sometimes Always Never - Carl Hunter

Sometimes Always Never op IMDb (6,3)

Sometimes always never op Moviemeter (2,92)

Wat zou ik toch graag een keer een borrel met die man drinken. Bill Nighy, ik vind hem mateloos interessant. In al zijn gedistingeerdheid en verzorgde dictie straalt hij een rebellie uit die ik zeer kan waarderen. Zo iemand die doorgaans wel keurig binnen de lijntjes kleurt maar die buiten die lijnen treedt zo gauw de kans hem gegeven is. Nighy is bezig aan een mooie reeks films de laatste jaren: sterk in " Hope Gap" , ijzersterk in "Living" en iets daarvoor al niet te versmaden in deze titel. Hij geniet overduidelijk van zijn rollen. En  ik geniet mee.

In "Sometimes Always Never"  is hij nou niet direct de sympathiekste man. Wel verklaarbaar overigens, want hij heeft nog altijd niet het grote leed verwerkt van een de vermissing van een van zijn twee zoons. Tijdens onmin over een potje Scrabble verdween hij opeens om nooit meer terug te keren of zelfs maar ergens op te duiken. 

Vader Alan blijft zoeken, hij blijft formulieren uitdelen aan iedereen in de regio. Ook nu weer , vlak voordat hij wordt opgehaald door zijn andere zoon Peter., die weliswaar enorm bezorgd is over zijn vader maar die ook hoopt dat vader na zoveel jaar langzaam een mate van acceptatie van het gebeurde bereikt. Ze gaan met zijn tweeën op weg naar een lijkschouwing, een lichaam dat mogelijk van hun langverdwenen familielid zou kunnen zijn. 

Gaandeweg de film worden twee dingen heel duidelijk: het Scrabble-spel speelde een dermate belangrijke rol in het gezin dat het begrijpelijk is dat de zonen hun vader met scheve ogen bekeken. En minstens zo duidelijk wordt dat Alan meer had moeten kijken naar wat hij in zijn leven heeft dan naar wat hij kwijt was geraakt. 

Met: Bill Nighy, Sam Riley, Jenny Agutter, Tim McInnerny, Alice Lowe

FIN - song : Edwyn Collins/Sean Read- Sometimes Always Never 

Babylon - Damien Chazelle

Babylon op IMDb (7,5)
 Babylon op Moviemeter (3,86)

Hoewel ik de film een dikke voldoende geef, is het lang niet makkelijk om hem te beschrijven. Er zijn namelijk best wel wat kanttekeningen te maken bij het magnum opus van regisseur Damien Chazelle , die eerder met "Whiplash" en "La La Land" al liet zien het filmmaken wel in de vingers te hebben. 

De film duurt 188 minuten, ik kwam pas iets na half elven de zaal uit gisteren. Dat betekent dat je goed moet plannen als je m gaat kijken, want het is avondvullend. Daar staat tegenover dat de film één grote wervelende show van emoties en vertoningen is, er gebeurt werkelijk van alles in dit boordevolle verhaal. Behoorlijk over the top dus, maar overduidelijk met liefde voor het medium gemaakt (en bij vlagen gewoon knap ingestoken, Chazelle kan het wel) . De film vliegt om, het is onmogelijk om niet aan te haken bij deze virtuoze reis door de filmgeschiedenis. 

Jaren 20, 20e eeuw. Hollywood is het liederlijke middelpunt van de dan nog stomme film. Acteurs zijn mega-sterren, producenten zijn magnaten en duizenden jonge mensen dromen van een leven in de spotlights. We volgen vier mensen die elk in een verschillend stadium van stardom zitten: de gearriveerde ster Jack Conrad, het aankomend sterretje Nelli LaRoy en de vers gearriveerde Manuel die alles wil aanpakken om maar op een of andere manier te slagen in Babylon/Tinseltown/Hollywood. Tenslotte is daar trompettist Sidney, die vindt dat hij een plaatsje meer in het licht verdient. 

Allen zijn aanwezig op het startpunt van de film: een totaal uit de klauwen lopend decadent "roaring twenties" feest bij de leading filmproducent van een filmstudio. Manny, op dat moment jongste medewerker, ontmoet de sexy Nelli die alles uit de kast haalt om op te vallen deze avond om aldus een rol te bemachtigen. Conrad ondertussen zuipt zich het leplazarus , dusdanig dat hij door Manny moet worden thuis gebracht. Daaruit vloeit een dienstverband voort dat Manny verder helpt op zijn carrièrepad. Ook Nelli gaat voortvarend, zij weet haar screentest om te zetten in stijgend stardom. 

Plots is daar een signaal: het medium "film" vernieuwt zich. De tekstkaarten en de muzikanten worden vervangen door gesproken woord, een vernieuwing die niet voor elke grote ster goed uit pakt. Stem en dictie worden belangrijker, er moet overduidelijk meer geacteerd worden dan worden. Sterren stijgen, sterren vallen. 

Een wervelende show, zo kun je deze film wel noemen. Weinig verrassingen, maar visueel aantrekkelijk genoeg om bij te blijven. Bovendien spelen Margot Robbie en Brad Pitt hier meer dan verdienstelijk hun rol. Enneh: blijf opletten , want er komt een keur aan bekende gezichten voorbij in diverse marginale rollen. 

Met: Brad Pitt, Margot Robbie, Diego Calva

FIN - song : Justin Hurwitz - Finale

FIN - song : Justin Hurwitz- Welcome

Babardeala cu bucluc sau porno balamuc (aka Bad Luck Banging or Loony Porn) - Radu Jude

Bad Luck or Loony Porn op IMDb (6,5)
 Bad Luck or Loony Porn op Moviemeter (2,96)

Zeer warrige film , een film zonder een duidelijk gezicht waar het sterke einde weinig meer aan kan veranderen. Vermoedelijk wilde de regisseur met een goede boodschap eindigen, maar dat komt na het onbegrijpelijke middenstuk iets te laat. 

De film is opgedeeld in 3 delen. Het begint als een onvervalste pornofilm, maar binnen twee minuten na deze expliciete start weten we dat het hier om huisvlijt gaat. Geschiedenislerares Emi heeft grote pret met haar man in haar eigen slaapkamer maar de man blijkt een grote fout te maken. Hij filmt hun knusse samenzijn maar vergeet het filmpje van zijn compiter te halen als hij zijn laptop ter reparatie wegbrengt. Het filmpje wordt gelekt en anoniem op internet geplaatst. Emi pusht haar vriend het filmpje te laten verwijderen. Dat lijkt aanvankelijk succesvol maar het duikt vervolgens op een andere site weer op.

Het middenstuk van de film is volstrekt onbegrijpelijk: allemaal losse flarden scenes , van geschiedenis tot natuur, van naakt tot industrieel. Waarschijnlijk wil de regisseur iets zeggen over de maatschappij waarin wij leven, maar het bleef voor mij onduidelijk wat dan precies.

Het derde deel van de film is het sterkst: lerares Emi wordt ter verantwoording geroepen bij de ouderraad omdat haar filmpje schadelijk zou zijn voor de jeugdige leerlingen. De discussie loopt uiteen van "verwerpelijk" tot "schadelijk voor de reputatie van de school" , van "privacy" tot "iedereen doet het". Al snel blijkt dat de morele standaard van de ouders op zijn minst discutabel is: zo goed als iedereen heeft het filmpje namelijk gezien en dat was echt niet alleen om zich op dit gesprek voor te bereiden. Emi heeft zich voor te bereiden op een oordeel dat geveld gaat worden door mensen met een dubbele standaard. Het kan alle kanten op. 

Met : Katia Pascariu

FIN - song : M.A. Numminen = In order to tell

Beurokeo (aka Broker ) - Hirokazu Kore-Eda

Broker op IMDb (7,1)

Broker op Moviemeter (3,37)

Waar criminaliteit en barmhartigheid elkaar raken. Ongeveer daar moet je deze film zoeken. Opnieuw lukt het Kore-Eda (regisseur van oa "Shoplifters" en "Parasite") een groep mensen elkaar te laten treffen die aanvankelijk weinig tot niets met elkaar te maken lijken te hebben maar die gaandeweg dusdanig naar elkaar toe groeien dat ze voor elkaar op de bres gaan staan. Het is me een meesterhand, die de regisseur hierin toont: types die met een afstandelijke of met een hoogst originele blik naar de samenleving kijken en er daarbij geen been in zien om af en toe buiten de lijntjes te kleuren. Als nuchtere westerling kijk ik er geamuseerd naar, het wekt interesse omdat het zo origineel afwijkt van de strak ingerichte blik waarmee wij naar buiten kijken. Fijne film derhalve. 

Broker, een tussenhandelaar ben je dan. De kalme maar gedecideerde Sang-Hyun is zo iemand, maar het is me nogal een handel: hij werkt voor een kerkelijke organisatie die vondeling- en adoptiekinderen opvangt. Buiten medeweten van de leiding sluist hij er af en toe een kind tussenuit om te verkopen aan ouders met een onvervulde kinderwens. Uiteraard komt hij hierdoor met de hardere kant van de criminaliteit in aanraking, hij wordt afgeperst en tot nieuwe transacties gedwongen. 

Hij is met zijn compagnon Dong-Soo (ooit als adoptief kind daar beland) aan het werk als er 's avonds een wolk van een baby bij het baby-luik wordt afgeleverd. Er zit een briefje bij van de moeder dat ze "ooit haar kind weer zal opzoeken", maar verder geen naam, geen telefoonnummer , niks. 

De jonge moeder blijkt al gevolgd te worden door de politie die hun schaduwactiviteiten ook op de opvang van Sang-Hyun hebben gericht. Als gevolg hiervan keert moeder So-Young (!!) terug bij de opvang , ze wil erop toezien dat de verkoop van haar bloedeigen kind louter aan goedwillende en goedbedoelende ouders gaat gebeuren. Gaandeweg komt het drietal meer van elkaar te weten, er ontstaat een band tussen hen onderling maar ook een band van elk met die prachtige baby. Het bemoeilijkt alle onderhandelingspogingen met potentiële "kopers". De politie is op zoek naar heterdaadjes maar het drietal wordt steeds behendiger in het omzeilen van hun volgers.

Met : Song Kang-Ho, Gang Dong-Won , Ji-Eun Lee, Bae Doona , Lee Joo-young

FIN - song : Jung Jaeil - Forgiven 

Deerskin (aka Le Daim ) - Quentin Dupieux

Deerskin op IMDb (6,6)

Deerskin op Moviemeter (3,28)

Ook deze "Deerskin"  wordt geafficheerd als komedie, terwijl er toch een pijnlijke en zelfs gewelddadige ondertoon in zit. Wellicht verschuiven de labels langzamerhand, maar goed: het laatste oordeel is aan de kijker. 

Georges, man van middelbare leeftijd, is net gescheiden en rijdt zichzelf ver weg van zijn ex. Om zijn nieuwe leven te illustreren, schaft hij zichzelf van zijn laatste geld een hertenleren jas aan. Een dermate opvallende jas dat Georges er een nieuwe identiteit aan ontleent, gaandeweg wil hij zichzelf steeds meer tot een soort leren cowboy transformeren. 

Zijn streven is om de enige te zijn met een mooie jas:hij begint een missie om van al zijn omstanders hun jassen op te kopen, zogenaamd in het kader van een filmproject. Hij wordt daarbij geholpen door Denise,  het barmeisje van de lokale kroeg, dat in dit project een kans ziet om weg te komen van haar armetierige baantje. 

Door geldproblemen ziet Georges zich genoodzaakt tot het aaneenschakelen van leugens en uiteindelijk zelfs het gebruiken van geweld om zijn doel te bereiken. Denise vindt het allemaal reuze interessant, ze voelt aan dat Georges een enorme fantast is maar acht het filmproject haar enige kans om iets significants te doen. Het heeft grote gevolgen.

Met ; Jean Dujardin, Adele Haenel 

FIN - song : Della Humphrey- Don't make the good girls go bad 

FIN - song : Janko Nilovic- La Longue Marche

Almost Friends (aka Holding Patterns) - Jake Goldberger

Almost Friends op IMDb (5,8)

Almost Friends op Moviemeter (2,80)

Lekker zoetsappig jongerendrama, dat dan wel als komedie geafficheerd wordt maar eerder de schrijnende illustratie van haast onbereikbare tienerliefde weerspiegelt. 

De als kindacteur begonnen Freddie Highmore (oa Charlie & the Chocolate Factory) speelt hier Charlie, een oprecht vriendelijke jongeman die te verlegen en te bescheiden is om zijn eigen dromen en wensen na te jagen. Zijn goede vriend Ben, zijn moeder, zijn na jaren weer eens opduikende vader: allemaal proberen ze Charlie te overtuigen van zijn goede kwaliteiten, allen vragen ze wat hem weerhoudt zijn dromen na te jagen.

Een van die dromen (een goede chef-kok worden) heeft hij na het winnen van een prijs in een contest achter zich gelaten, hij beperkt zich tot het dagelijks koken voor zijn moeder en stiefvader en voor zijn olijke broertje. Die laatste lijkt de enige die af en toe een glimlach op Charlie's gezicht tovert. 

Nou ja, de enige: plots blijkt dat leuke meisje van de lokale koffietent ook heel erg interessant. Maar ja, die heeft natuurlijk een vriendje, een stoere sporter. Charlie houdt dus gepaste afstand maar kan het toch niet laten stukje bij beetje met het knappe meisje in gesprek te komen. Hij wandelt met haar, ontmoet haar op diverse gelegenheden en ziet zijn aandacht ook steeds door haar bevestigt. Hoewel ze voor Charlie onbereikbaar lijkt te blijven, schroeft Charlie het aantal bezoekjes aan de koffietent op, al was het maar om zijn eigen zelfverzekerdheid wat op te schroeven. Dat komt hem later goed van pas, als zijn vader het gezin een nare streek levert. In korte stappen wordt Charlie ineens volwassen. 

Met : Freddie Highmore , Odeya Rush, Christopher Meloni, Haley Joel Osment

FIN - song : Joe Purdy - Wash away 

Nothing Compares - Kathryn Ferguson

Nothing Compares op IMDb (7,6)

Nothing Compares op Moviemeter (3,50)

Onweerstaanbaar goede IDFA-documentaire die een uitstekend inzicht geeft in het getroebleerde leven van de Ierse zangeres Sinéad O'Connor. Een artieste die de controverse aan haar kont had hangen, om het maar even plat te zeggen. 

Die controverse lijkt voor de buitenwereld vaak zelf gekozen, opgezocht. Maar wie zich opent, ziet een vrouw met een zwaar misbruikverleden, met een traumatische verhouding met haar moeder en een religieuze afkomst die destijds haar hele land in de greep hield. Het verklaart veel. 

O'Connor blijkt een opstandig meisje die de mishandelingen door haar moeder niet klakkeloos pikt, waarna ze in een tuchthuis wordt geplaatst waar het alleen maar erger wordt: misbruik door priesters is in de Ierse jeugdinstellingen welhaast spreekwoordelijk in die tijd en de mondigheid van Sinéad werkt hierbij in haar nadeel. 

Ze vindt een uitlaatklep: haar fenomenale stem geeft haar de mogelijkheid te vluchten in liedjes uit haar jeugd, liedjes die haar vader zong. Al snel begint ze haar eigen werk te schrijven en weet ze aansluiting te vinden bij de lokale rockscene. Ze verhuist naar London, ontmoet haar man en raakt zwanger. Dat laatste wordt niet gewaardeerd door haar platenmaatschappij, die haar een abortus aanraadt om haar ontluikende carrière niet te schaden. Voor het eerst neemt de zangeres hierin stelling in moreel-politieke zaken: ze gaat over haar eigen lijf en eigen hoofd, zij neemt de beslissingen. 
Haar afkomst weerspiegelt zich in haar teksten en haar songs: ze breekt door en wordt bij haar tweede plaat zelfs een wereldster. Optredens op de grootste podia en festivals, het gaat goed totdat ze bij een optreden in het Amerikaanse tv-programma Saturday Night Live fel stelling neemt tegen oorlog in het algemeen en die van de katholieke kerk tegen vrouwen in het bijzonder: ze verscheurt live op tv een foto van de paus en krijgt vanaf dat moment heel de moralistische wereld over zich heen. Amerika uiteraard voorop, maar ook haar eigen Ierland verbrandt en vernietigt haar platen. Ze blijft stellig, ze buigt niet. Als ook maar 1 procent van de wereld de moed en de visie van Sinéad O'Connor had, dan had diezelfde wereld er heel anders uit gezien. 

Met : Sinéad O'Connor

FIN - song : Sinéad O'Connor - Thank you for hearing me 

The Pale Blue Eye- Scott Cooper

The Pale Blue Eye op IMDb (6,7)

The Pale Blue Eye op Moviemeter (3,15)
 

Veel te laat komt deze film tot leven. Er zijn al bijna 2 uur voorbij, het einde lijkt er zelfs al aan te komen wanneer zich toch nog een fraaie plottwist aandient. Daarmee sleept de film zich net aan de goede kant van de waarderingscijfers en komt er net aan een voldoende op het rapport.

August Landor is een getroubleerde detective die door de leider van een militaire academie wordt opgeroepen om een mysterieus overlijden op te lossen. Cadet Fry lijkt zichzelf te hebben opgehangen, maar die zelfmoord verklaart niet dat zijn hart er post mortem is uitgesneden. Landor start zijn onderzoek en laat zich - wegens uitblijvend resultaat- informeren van binnenuit. Een andere cadet , Edgar Allen Poe, bezit een heldere geest en levert Landor niet alleen informatie aan maar brengt hem ook op ideeën . 

Een tweede overlijden, opnieuw het hart verwijderd. Landor verschuift zijn aandacht naar de familie van de lijkschouwer, waar een occulte interesse van uitstraalt. Hij probeert zich zo afzijdig mogelijk te houden van de kuiperijen die op en rond de academie plaatsvinden, samen met Poe richt hij zich op het oplossen van de misdaden. Waar hij steeds dichter en dichter bij komt.

Met : Christian Bale, Harry Melling, Timothy Spall, Toby Jones , Lucy Bointon , Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson , Robert Duvall

FIN - song : Howard Shore - The Academy

Army of one - Stephen Durham

Army of One op IMDb (4,5)

Army of One op Moviemeter (2,36)

Deze stond al bijna een jaar op de harde schijf, zou binnen enkele dagen vervallen. Had ik achteraf rustig kunnen laten gebeuren, maar ik moest zo nodig op " start"  klikken. Kort filmpje, gelukkig. Dan heb ik al het positieve alvast gezegd. 

Als haar man Dillon door een bendelid van een wapenhandel-maffia wordt vermoord, zweert Brenner wraak. Zij, ex - Ranger en nog steeds een vechtmachine, neemt het op tegen een club zwaargewichten die worden aangestuurd door een oudere vrouw waarvoor iedereen siddert en beeft en die ook nog eens de lokale politie in haar tas heeft. Iedereen onder de indruk, behalve Brenner. Knallen maar. 

Met : Ellen Hollman, Matt Passmore,  Geraldine Singer, Kendra Carelli

Qui m' aime me suive - Jose Alcala

Qui m' aime me suive op IMDb (5,2)
 Qui m' aime me suive op Moviemeter (2,38)

Tamelijk zoute komedie over een driehoeksverhouding in het zonnige Frankrijk. Ik heb Daniel Auteuil als acteur hoog zitten, maar hier komt ie toch ook niet helemaal mee weg. 

Auteuil is hier de mokkende Gilbert, een voormalige garagehouder die de slechtlopende zaak heeft moeten sluiten en nu wat marginale losse bijverdiensten heeft. Zijn vrouw, de levenslustige Simone, ziet het allemaal met lede ogen aan. Haar man moppert zich de dag door, schuldeisers melden zich en zijzelf voelt zich niet gezien. Nou ja, niet helemaal gezien dan, want de stiekeme verhouding met overbuurman Etienne houdt haar nog enigszins op de been. 

Wanneer Etienne verhuist en de deurwaarder bij Simone de televisie komt opeisen, wordt het haar te veel. Ze verlaat Gilbert, huist in bij Etienne en laat Gilbert alleen achter. Nou ja, alleen: net op die dag staat zijn kleinzoon Terence voor de deur, met wiens moeder Gilbert ook al in onmin leeft. 

Hij voelt zich verplicht om - met frisse tegenzin- het jongetje op sleeptouw te nemen. Samen gaan ze op zoek naar Simone, die ze inderdaad bij Etienne aantreffen. Gezamenlijk zorgen de heren voor een verandering van inzicht bij Simone, die echter nog niet van plan is haar nieuwe status zomaar op te geven. 

Met : Daniel Auteuil , Catherine Frot, Bernard le Coq,  Solam Dejeane-Lacreole

FIN - song : Fred Avril & Mick Harvey - Simone

Living - Oliver Hermanus

Living op IMDb (7,6)

Living op Moviemeter (3,22)

Dit is film, mensen. Film zoals het bedoeld is. Een verhaal dat met zorg wordt verteld, een film met aandacht voor het visuele aspect en met hartverwarmend acteerwertk van een hele trits spelers. Een klein traantje weggepinkt. Eventjes maar, want al gauw waren er weer glimlachjes en grinnikjes om deze beleefde maar toch continue piekende film. Tis dat ik hem pas na nieuwjaar zie, hij zou zeker mijn toplijstje hebben gehaald. Een remake van een film uit 1952 die op zijn beurt weer een boekverfilming was van een Tolstoj-werk eind 19e eeuw, dit om maar even aan te geven dat een goed verteld verhaal de eeuwen wel doorstaat. 

Bill Nighy speelt op meer dan vertrouwde wijze de stijve Mr. Williams , een verstijfde Brit die ook nog eens een kille ambtenaar is, type Stef Blok. Op mechanische en afstandelijke wijze geeft hij leiding aan het team van Openbare Werken, waar iedereen de hele dag met dossiers en vooral met verantwoordelijkheden aan het schuiven is. Zelfs de levendige Ms Harris en de jonge freshman Mr Wakeling krijgen geen leven in de brouwerij op deze stoffige afdeling waar het blijkbaar al jaren zo gaat en waar het vermoedelijk nog jaren zo zal gaan. 

Niet dus: op een dag is Mr Williams te laat, iets wat hij in al die 40 jaar lang niet heeft. Sterker nog: hij komt helemaal niet opdagen. En de dagen daarna ook niet. Wij weten dan al waarom, maar de afdeling blijft in het ongewisse. Williams heeft namelijk net van zijn huisarts te horen gekregen dat hij nog maar een half jaar te leven heeft. Hoewel berustend in zijn medisch noodlot gaat hij toch op zoek naar wat hij wil achterlaten: dat het niet alleen maar draait om voor zijn zoon een goed huis te kunnen financieren, nee, het gaat om eervoller zaken. Hij komt buiten kantoor om plots weer in contact met Ms Harris en laat haar optimisme en levenslust op zich inwerken. Hij vermant zich, hij kromt de rug en bijt zich vast in een dossier dat hij al te lang heeft laten besloffen. Maar is die tijd hem wel gegeven? 

Met : Bill Nighy, Aimee Lou Wood, Alex Sharp, Adrian Rawlings,

FIN - song : Lisa Knapp & Jim Barney- The Rowan Tree

Boiling Point - Philip Barantini

Boiling Point op IMDb (7,5)
 Boiling Point op Moviemeter (3,55)

Koken is topsport. Kijken is topsport. 

Dat laatste gaat niet altijd op, maar in dit geval zeer zeker: wie deze film ziet, kan niet anders dan meegaan in de hoge snelheid, in de strak gespannen sfeer, in de constant voelbare dreiging en in de neiging tot het gebruik van krachttermen.
Dat is wat deze film met je doet: je wordt live de keuken ingezogen van een chique restaurant waarbij de gasten met hoge eisen binnenkomen en waar dus navenant hoge eisen worden gesteld aan het personeel. 

In de film draait het om topkok Andy , die zich voor meer dan de volle honderd procent door de film heen stresst. Vanaf de eerste scene staat hij strak gespannen: al direct worden we deelgenoot van zijn onhandige gedrag als gescheiden vader die de zorg en aandacht voor zijn zoontje moet combineren met het leveren van dagelijkse topprestaties op culinair gebied. We geven hem het voordeel van de twijfel, hij lijkt duidelijk een "ruwe bolster, blanke pit"figuur die het ook allemaal maar goed wil doen. 

We kijken anderhalf uur lang naar een mini-maatschappij: niet alleen de koks en restaurant-medewerkers worden op hun vaardigheden doorgelicht, ook de nukken en wensen van de restaurantbezoekers komen uitgebreid aan bod. Daarmee is de film zeer zeker geen reclame voor "werken in de horeca" , maar is hij net zo hard voor mensen die wannabe-culinair zijn, die zich influencer voelen of die zich op grond van een media-carrière de nodige arrogantie qua behandeling aanmeten. Met open mond (pun intended) kijk je naar een schitterend weergave van het gedrag van nep-mensen. 

Razend knap hoe regisseur Barantini dat in anderhalf uur weet op te roepen, razend knap ook is de performance van hoofdrolspeler Stephen Graham. De film komt hoog in de top10-lijstjes van 2022, dat is zeker.

Met ; Stephen Graham, Vinette Robinson, Ray Panthaki, Jason Fleming

FIN - song : Sam Fender - Poltergeists