dinsdag, juni 30, 2020

Per non dimenticarti (aka Forget you not) - Mariantonia Avati

Per non dimenticarti op IMDb (6,9)
1946, Rome, de kraamafdeling van een ziekenhuis. Mariella is er net opgenomen, ze is acht maanden zwanger maar de baby beweegt niet goed. Voor de zekerheid wil de arts haar in het zicht houden , ze komt op een mudvolle afdeling met vrouwen van allerlei pluimage. De afdeling gaan we de hele film niet meer verlaten, de afdeling is een metafoor voor de hoop én de vrees die er na de oorlog heerst.
Het is een komen en gaan , familiebezoek voor de een wisselt zich af met de voormalige lover van de ander. De bijna beroepsmatig zwangere moeder ligt er naast de wanhopige vrouw die alles zal doen en geven om toch maar één keer moeder te worden.
Mariella groeit uit tot de verbinder van de groep: ze heeft contact met alle verschillende medebewoners. De zwijgende vrouw die voor het eerst in jaren weer praat, de norse vrouw die onder de blauwe plekken zit die door "een val van de trap" veroorzaakt zijn, de schijnzwangere vrouw die het psychisch niet volledig onder controle heeft. Zij heeft het er zo druk mee dat ze bijna vergeet waarvoor ze er zelf ligt. Maar ook voor haar komt het moment dat ze op een gegeven moment de afdeling zal worden afgereden op weg naar de verloskamer.

Een volbloed Italiaanse film, een sociaal drama zoals het daar wel vaker gemaakt wordt. Geen hoogvlieger, maar ook weer niet vervelend of slecht.

Met : Francesca Antonelli , Ettore Bassi , Anita Caprioli

The End of the Affair - Neil Jordan

The End of the Affair op IMDb (7,1)
Een boeiende combinatie tussen onderkoeling en oververhitting, deze goed geacteerde boekverfilming van Graham Greene. Op en top Brits, vol met voorkomendheid en hoffelijk gedrag, maar ondertussen bulkend van wantrouwen en jaloezie. Destijds volledig gemist deze, maar nu met plezier alsnog bekeken.

Aan het einde van de bewuste relatie treffen we schrijver Maurice Bendrix achter zijn typemachine aan. Hij begint aan "een boek van haat", hij rekent af. We denken aanvankelijk te weten op wie die haat zich richt (dat moet de man van zijn minnares zijn, de man die elke dag leeft en woont met de vrouw die hij begeert). Maar gaandeweg de film zien we dat de haat zich toch ergens anders op richt.
Bendrix is een complexe man: succesvol maar ondanks dat succes ziekelijk jaloers. Hij knoopt een verhouding aan met de vrouw van een hoge landelijke politicus. Deze aristocratische Brit leeft voor zijn werk, doet niet aan romantiek en weet dat hij schromelijk tekort schiet in zijn huwelijk. Om die reden heeft hij er begrip voor dat zijn vrouw avontuurtjes zoekt. Het kan te gek, maar die ruimte is er wel.
De schrijver is jaloers op deze kalme en rechtgeaarde man, hij is dermate bezeten van de vrouw dat hij een detective inhuurt om haar te schaduwen. Hij weet dat de detectives steeds hem zullen aantreffen bij de diverse afspraakjes van de vrouw, maar hij wil weten of hij wel de enige en de ware voor haar is. En zo ontdekt hij dat hij een stevige concurrent heeft. Het haten begint.

Een complex web , boordevol intriges en tegenstrijdige belangen. Drie kolossale acteer-reputaties gaan met elkaar de clash aan.

Met : Ralph Fiennes, Julianne Moore, Stephen Rea

zondag, juni 28, 2020

Matthias & Maxime - Xavier Dolan

Matthias & Maxime op IMDb (6,8)
Het was weer de eerste keer, post-corona. Een film uit het reguliere aanbod, in de zaal. Geen digitale aankoop voor op de bank, nee, gewoon bij de kassa een kaartje halen, de koele zaal binnenlopen en op een van de vooraf aangewezen plekken gaan zitten. U kunt zich niet voorstellen hoe blij dit me maakte. Elke film zou goed geweest zijn, maar ik koos voor de gloednieuwe Dolan.

Xavier Dolan's talent is jaloersmakend. De man is 31 maar speelde al in 25 films en regisseerde er zelfs al 10. En niet de minste : "J'ai tué ma mere", "Les amours imaginaires" en vooral het spraakmakende "Mommy". Dolan kiest nooit voor de makkelijke weg, er wordt wat van de filmkijker gevraagd. Zo ook bij deze. Als een vriendengroep met elkaar een huisje betrekt voor een feestweekend, dan ben je als filmkijker op je hoede: dan gaan we onderhuids.

Maxime rijdt de vele kilometers naar het vakantieadres in zijn eentje. Hij heeft net zijn moeder verzorgd, zonder zijn hulp zou zij allang weer zijn teruggevallen in haar verslaving. De verhouding met zijn moeder is geen fijne, maar Maxime is een keurige en zachtaardige jongen die vanuit een plichtsgetrouwe mentaliteit toch maar mooi de boodschappen haalt en het eten verzorgt. Als hij straks voor twee jaar naar Australië vertrekt, regelt hij zelfs vervangende hulp, hij draagt zijn verantwoordelijkheden.
Matthias is aan de andere kant van de sociale ladder beland: een succesvol advocaat, een aanstaande promotie tot partner van het bureau, mooi huis en een liefhebbende partner. De verschillen tussen de twee kunnen bijna niet groter zijn, terwijl ze vroeger alles samen deden en deelden.
Op het vriendenweekend belanden de twee in een ongemakkelijke situatie : een daar aanwezige filmstudent wil scenes opnemen voor een korte film. Maxime meldt zich spontaan aan , maar Matthias peinst er niet over. Wanneer hij die avond een weddenschap verliest, moet hij alsnog meespelen. Er volgt een scene die hun beide levens op de schop zal gooien: ze moeten een kusscene spelen.
Niets aan de hand zegt u. Vrienden onder elkaar, jeugdvrienden zelfs, die kunnen wel wat van elkaar hebben. Zo lijkt het ook te gaan, aanvankelijk, maar in de dagen die volgen blijken voor beiden veel zekerheden te wankelen. Wat zegt het eigenlijk: dat ongemak dat ze voelden? Wat zegt het dat het achteraf niet eens onprettig was? Wat zegt het eigenlijk dat twee zulke goede vrienden eigenlijk toch zulke onbekenden voor elkaar kunnen zijn? En welke rol speelt het aanstaande afscheid hierin?



Guess who's coming to dinner - Stanley Kramer

Guess who's coming to dinner op IMDb (7,8)
Klassieker die vanwege de raakvlakken met de actualiteit makkelijk een nieuwe roulatie zou verdienen. Ik plukte hem van de filmzender en had geen spijt.

1967. Meer dan een halve eeuw geleden , hoe dichtbij het ook lijkt. Het kersverse stel John en Joey reist naar haar geboorteplaats, ze wil hem voorstellen aan haar ouders. Ze hebben elkaar nog maar kort geleden ontmoet - op vakantie op Hawaii- maar ze is stapelgek op hem. Hij is voorkomend, hij is slim , hij is knap. U snapt de beweegredenenen van Joey. Er zit echter even "maar" aan: John is niet zo roomblank als Joey is. En dat kan wel eens problemen gaan opleveren.
Joey's ouders zijn welgesteld én ruimdenkend. Maar dit is toch even een forse schok. John weet de ontvangst op waarde te schatten en vertelt haar ouders dat hij graag met Joey wil trouwen, maar dat hij dat nooit zonder hun toestemming zou doen.

Alle betrokkenen krijgen met gewetensvragen te maken: het stel zelf (is het handelen niet te impulsief?) , de moeder (we wilden altijd het beste voor ons kind, is dat niet belangrijker dan wat anderen gaan zeggen) , de vader (beseffen ze wel hoeveel problemen ze gaan krijgen in deze maatschappij?) , de huishoudster (Is die John wel wie hij zegt dat hij is? Zwarte mensen zoals wij kunnen nooit zomaar dokter worden?) .

John zelf worstelt met net zoveel problemen : hij heeft het zijn ouders nog niet verteld en ook aan hun kant zal de "kleur" van de schoondochter voor problemen kunnen gaan zorgen. Niets menselijks is ons allen vreemd, nietwaar.

Omdat John de volgende dag alweer verder moet vliegen voor zijn werk, moet de hele kwestie dezelfde dag, liefst nog voor het beladen diner, worden opgelost.

Met : Sidney Poitier, Spencer Tracy, Katherine Hepburn , Katherine Houghton

zaterdag, juni 27, 2020

In Time - Andrew Nicholl

In TIme op IMDb (6,7)

Tijd is geld. Cliché, zegt u? Niet als je in de dystopische wereld terecht komt waarin deze film zich afspeelt. Daarin is tijd letterlijk het betaalmiddel dat leven en dood bepaalt. Ieder mens krijgt sowieso 25 jaar bestaansrecht, daarna krijgt ie een eenmalig quotum en zal hij voor de rest zelf moeten voorzien in zijn uren. Werken levert tijd op, handel natuurlijk ook. En als je tijd op is, dan stopt het allemaal. Staat je klok op 0, dan stopt je hart met tikken en zit jouw tijd erop.


Zoals in alle dystopische films zit er een misdadig syndicaat achter dat het geheel aan tijd controleert. Ze zorgen goed voor zichzelf, deze  Time Watch - leden (jaja, er wordt grif met taal gespeeld) . Uiteraard zijn er de bankiers, die tijd lenen tegen woekerrente, uiteraard is er een levendige straathandel en uiteraard zijn er de gangs die overvallen plegen als "tijdrovend" klusje. Er bestaat zelfs een tijd-voedselbank waar wanhopige behoeftigen in de rij staan om te kijken of er voor hen misschien een beetje tijd over is.
In deze moeizame wereld valt een beetje menselijkheid al snel op. Will Salas is er zo een, hij accepteert het niet als hij ziet dat iemand overvallen wordt. Hij redt de man , als dank overhandigt deze man hem zijn tijd. Zijn leven dus eigenlijk, hij hoeft het zelf niet meer. Vanaf dat moment is Will een rijk man , maar het betekent ook dat hij in de gaten wordt gehouden en dat ie voor zijn tijd moet vrezen. Hij belandt in de jetset van de tijd, in de New Greenwich wijk (ook over nagedacht, jazeker) , alwaar hij aan de pokertafel belandt met de rijkste bankier van het land. En met diens dochter in contact komt. Zij walgt van pappies praktijken en sluit zich aan bij Will om de strijd met de Time Watch aan te gaan. Als een moderne Bonnie en Clyde vervolgen zij hun rooftocht, als een Robin Hood delen ze de buitgemaakte tijd weer uit aan de tijdloze bevolking. Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan.

Met : Justin Timberlake, Amanda Seyfried, Cillian Murphy


zondag, juni 21, 2020

Midnight Express - Alan Parker

Midnight Exporess op IMDb (7,6)
Klassieker die al een tijdje op de harde schijf klaarstond om herzien te worden. Rauw, realistisch en tamelijk hard. De kijker wordt gedwongen te kiezen tussen twee kwaden: ben je voor het systeem van hard straffen van drugscriminelen ? Dan sta je deze gehele film aan de kant van de bewakers.
Ben je voor het tweedekansprincipe en geloof je erin dat ook gevangenen recht hebben op een beetje menselijkheid? Dan schuif je in deze film steeds meer de richting op van Billy de smokkelaar.
Billy is de sukkel die aan het begin van de film een grote hoeveelheid hash probeert mee te smokkelen in het vliegtuig dat hem van Istanbul naar de VS moet brengen.
Billy wordt gepakt en krijgt een op het oog eerlijk proces. Daarin wordt de nadruk gelegd op het bezit en niet de smikkel, dat verzacht zijn straf aanzienlijk. Hij maakt de kans na 3,5 jaar vrij te komen.
Het loopt anders. Hoewel Billy zich voorbeeldig gedragen heeft in zijn detentie-jaren, wordt het proces toch heropend en wordt het vonnis omgezet in levenslang.
Dat Billy doordraait, is logisch. De behandeling is inhumaan, dat houdt hij nooit 30 jaar vol. Met een aantal medegevangenen zint hij op ontsnapping, maar dat zal niet zonder slag of stoot gaan.

Met: Brad Davis, Irene Miracle, John Hurt, Randy Quaid

A kid like Jake - Silas Howard

A Kid Like Jake op IMDb (5,3)
Onvervalste psych, flink traag en moeilijk. Niet hartstikke goed, maar goed genoeg.

Het rommelt in het gezinnetje van Alex en Greg Wheeler. Alex heeft een miskraam gehad en moet zich sterk maken om de zorg voor hun zoontje Jake weer op te pakken. Jake is een bijzonder kind, en dat zorgt voor spanningen. Spanningen tussen ouders en kind, spanningen tussen de ouders onderling en spanningen tussen het kind en peuterspeelzaal-genootjes.
Jake is een meisjesachtig jongetje: hij is gek op verkleden , op sprookjes en op Disneyverhalen. Niets om je zorgen over te maken, maar het bemoeilijkt de weg van de ouders om een goede school voor hun zoon te vinden. Jake is daarnaast namelijk ook nog eens lastig, bij vlagen agressief en niet altijd coöperatief.
Het zet de felle moeder en de rustige vader tegen elkaar op, sterker nog : het zet hen ook tegen hulpverlening en instanties op. De vraag is of hun relatie sterk genoeg is om hun kind zich rustig te laten ontwikkelen tot het creatieve wezen dat er in zit.

Met : Claire Danes, Jim Parsons, Octavia Spencer, Priyanka Chopra

Perfetti Sconosciutti - Paolo Genovese




https://begt.blogspot.com/2016/11/perfetti-sconosciutti-paolo-genovese.html

Er is veel gebeurd sinds de eerste keer dat ik deze film zag. Er zijn inmiddels 12 remakes verschenen, een Nederlandse versie staat in de planning. Blijkbaar een zeer universeel thema.

Gisteren zag ik hem opnieuw, in het kader van "het nieuwe normaal". We huurden met een vriendengroep 1 van de filmzalen van Cinema Oostereiland in Hoorn. Arrangementje bestond uit 2 drankjes vooraf en daarna de voorstelling van een film naar keuze. Ze hadden mij laten kiezen, ik kwam op deze (om redenen die ik ten overstaan van de "volle" zaal heb uitgelegd).
Schot in de roos, zo bleek. Er werd hard gelachen en er werd op de juiste momenten gezwegen. Pijnleuk leuk , dat is dan ook een mooie omschrijving voor deze heerlijke film.

zaterdag, juni 20, 2020

Widows - Steve McQueen

Widows op IMDb (6,9)
Energieke wraakthriller van Steve McQueen. Normaal niet mijn genre, maar hier zaten wel een aantal laagjes in die het boeiend hielden.

Vier vrouwen worden in één klap weduwe wanneer hun partners een mislukte overval plegen en daarbij omkomen. Aanvankelijk rouwen ze elk voor zich in stilte, maar al snel pakt de alertste van het stel de handschoen op. Ze roept de vrouwen bij elkaar en vertelt dat haar man, de leider van de bende, betrokken was bij een aantal heel vieze zaakjes maar dat zij weigert daarvan de dupe te worden.
Ze vertelt van de corruptie op het gemeentehuis, ze vertelt over de schimmige activteiten van de tegenkandidaat en ze legt uit dat er kansen liggen om die beide partijen tegen elkaar uit te spelen en er zelf beter van te worden.
Dat betekent echter wel dat deze kersverse weduwen de stap moeten maken om - al dan niet eenmalig - het misdadige pad op te gaan. Het duurt even maar al snel werken drie van de vier vrouwen samen (waarom de vierde niet meedoet, leren we ook al gauw). Ze beramen een overval op het kantoor van de corrupte zoon van de wethouder, een gladde kerel die zelf aspiraties heeft om de stad naar zijn hand te zetten. Dat gaan de dames eens even voorkomen.

Met: Viola Davis, Michelle Rodriguez , Elizabeth Debicki , Liam Neeson, Colin Farrell , Robert Duvall

Jakob the Liar - Peter Kassovitz

Jakob the Liar op IMDb (6,6)
Hoewel matig uitgevoerd, is dit wel een goedbedoelde film. De film gaat over hoop, over het belang van blijven denken aan een toekomst , ook in tijden dat het die toekomst ver weg lijkt.

We gaan naar het laatste jaar van de oorlog, naar het getto van Warschau. Onmenselijke leefomstandigheden, de wanhoop is groot. Niets te eten, geen uitzicht op verbetering door de toenemende gruwelijkheden van de nazi's. Jakob verloor reeds zijn vrouw aan de bezetter en probeert zo goed en kwaad als het kan overeind te blijven.
Wanneer hij zich - wegens "overtreden van de avondklok" - moet melden op de Duitse commandopost hoort hij daar toevallig een flits van het radionieuws: de Russen staan al in Polen , nog slechts enkele honderden kilometers scheiden hen van Warschau. Het geeft Jakob enige hoop, maar zijn eerste zorg is nu om alsnog veilig thuis te komen in het donker. Aan de rand van het ghetto ontdekt hij een jong meisje, dat door haar ouders uit de trein richting Auswitsch is gezet om aldus haar leven te sparen. Jakob smokkelt haar zijn huis in en verstopt haar op zijn zolder.
Tijdens het appel laat hij per ongeluk iets los van de gehoorde informatie en er ontstaat een vreemde situatie: hij doet voorkomen dat hij dat gehoord heeft op een radio die hij zelf in bezit heeft. Een leugentje om bestwil , maar met grote gevolgen. Hij weet dat zijn leven niet zeker meer is als de Duitsers op zoek zouden gaan naar een radio in het ghetto, maar hij merkt ook dat er hoop ontstaat bij zijn vrienden en buren. Om ze af en toe iets te geven, begint Jakob zelf nieuwsberichten te verzinnen. Hetgeen weer tot gevolg heeft dat het niet lang geheim blijft dat er zich een radio in het ghetto bevindt.

Veel raakvlakken met "La vita é bella" , zegt u? Klopt, maar gek genoeg is dit verhaal al ouder want het werd al in de jaren 70 een keer verfilmd.

Met : Robin Williams  , Liev Schreiber , Armin Mueller-Stahl

vrijdag, juni 19, 2020

Da 5 Bloods - Spike Lee


Da 5 Bloods op IMDb (6,7)

Dat militante van Spike Lee, ik hou er wel van. Voor veel mensen is het een reden om zijn films níét of in ieder geval argwanend te bekijken, voor mij geldt dat minder. Het leidt er zelfs toe dat ik "Blackkklansman" (zijn vorige) een atypische Lee vond, terwijl hij ook daarin onverminderd zijn meningen over de raciale problematiek verstopte. Interessante regisseur kortom, dus ik blijf hem volgen. 
Ik weet niet goed wat ik met "Da 5 Bloods " aan moet, ik weet ook niet precies wat de regisseur ermee beoogt. Nou ja, dat weet ik natuurlijk wel, want in een golvende lijn gaan we van Martin Luther King via Vietnam naar Black Lives Matter. Er is verband, Spike Lee toont dat ook redelijk goed aan. Voor mij is het jammer dat ie dat in een tamelijk gezocht verhaal doet met boven alles dramatisch slecht acteerwerk. Dat laatste overheerste bij mij, en dat is jammer. Het overschaduwt de plot, het overschaduwt de boodschap.

Het is bijna 50 jaar later wanneer de vier oude oorlogsmaten (Bloods, in hun jargon) weer in Vietnam landden. Ze hebben een missie: ze gaan op zoek naar het lichaam van hun daar achtergebleven vriend, die omkwam in de strijd in de Vietnamese jungle. Moreel hoogstaand, zou je zeggen. Maar er zit nog een tweede doel in hun missie: ze gaan op zoek naar de kist met goudstaven die ze destijds in de strijd moesten achterlaten. Een kist die bedoeld was om de coöperatieve lokale bevolking mee te belonen, maar die dus ergens op het slagveld is achtergebleven.
De zoon van Paul vertrouwt het bejaarde clubje niet en reist zijn vader achterna. Met zijn vijven reizen de heren naar het gebied waar de laatste gevechten plaatsvonden. Een moeilijke tocht voor de oude mannen, maar ze zijn niet voor niets soldaten geweest. Al vrij vlot vinden ze beide elementen van hun reis: het lichaam van vriend Norman kan gerepatrieerd worden en de kist met goud kan verdeeld worden. En daar beginnen de problemen.
Het uitzicht op plotselinge rijkdom vertroebelt de oude vriendschappen, er ontstaat discussie over nobele besteding en over een luxe-leventje. Was die bloedband tussen de mannen dan toch niet zo hecht? 
.

maandag, juni 15, 2020

La Verité (aka The Truth) - Hirokazu Koreeda


La Verité op IMDb (6,4)

Het knettert niet , het spettert niet. Voor mijn gevoel had er veel meer in deze film gezeten dan er nu uitkomt. Een clash der giganten, tussen twee Franse topactrices, blijft uit. Het kabbelt te veel (naar mijn vrouw toe omschreef ik de film als "lauw" en zij bevestigde dat). Jammer , want ik heb zowel Catherine Deneuve als Juliette Binoche tamelijk hoog zitten.

Fabienne is een actrice op leeftijd. Studeren op teksten begint haar steeds zwaarder te vallen, hier en daar vergeet ze eens wat. Ze vaart volkomen op haar routine en is daar ook tamelijk arrogant over.
Ze heeft net een boek geschreven waarin ze haar memoires deelt en ter gelegenheid daarvan komt haar dochter met gezin over uit de Verenigde Staten. Dochter is scriptschrijver, haar man een matig succesvol acteur en dan is er nog het schattige dochtertje Charlotte, dat haar oma al weer veel te lang niet gezien heeft. Daar is een reden voor, zo blijkt.
Er wringt iets tussen moeder en dochter, er is in het verleden veel misgegaan bij de opvoeding. Te veel en te vaak bleek moeder zich te hebben gericht op haar carrière. Dat is nog maar punt één, maar dat ze in haar memoires doet alsof zij de ideale schoolpleinmoeder is geweest met alle zorg en aandacht voor haar dochter steekt. Dochter Lumir confronteert haar moeder met alle geplakte post-it's die ze bij het doorwerken van het boek heeft geplaatst.
Moeder komt er niet goed vanaf, ook niet in de filmscenes die we te zien krijgen van de opnames waar ze nu mee bezig is. Ze is arrogant, ze is jaloers op de stijgende carrière van haar tegenspelers en ze blijkt niet altijd eerlijk aan haar succesrollen te zijn gekomen. Moeder, kortom, was een manipulatieve vrouw die het woord "excuses" niet in haar vocabulaire heeft zitten. Dochterlief confronteert haar met de waarheid waardoor ze een keuze zal moeten maken: alles en iedereen om zich heen verliezen? Of toch eindelijk een keer dat arrogante masker af?

Met : Catherine Deneuve, Juliette Binoche , Ethan Hawke


vrijdag, juni 12, 2020

She's funny that way - Peter Bogdanovich


She's Funny that way op IMDb (6,1)

Een overduidelijke Woody Allen, maar dan niet van Woody Allen. Een moeilijk verstrengeld relatieverhaal, droogkomische dialogen en veel krachtsverschil tussen sterke vrouwen en stuntelende mannen. De film is gemaakt door Peter Bogdanovich (The Last Picture Show en Paper Moon) maar vanaf de start met de jaren 30-titelrol en de klarinet-jazz had ik het Woody Allen-gevoel. Geeft niks, ik kan hem goed hebben.
We tuimelen in een comedy of errors : Izzy de callgirl is eigenlijk Isabella de actrice. Die toevallig ook een callgirl speelt. Bij de auditie komt ze erachter dat de regisseur die haar moet beoordelen toevallig ook de man is die haar laatste klant was en die haar ervan heeft overtuigd dat ze haar leven over een andere boeg moet gooien.
Bij die auditie ontmoet ze ook Delta, de vrouw van regisseur Arnold. Isabella moet nu dus een scene spelen met de vrouw die ze dus net met de regisseur bedrogen heeft. Haar andere tegenspeler is Seth, de man die Isabella de hotelkamer heeft zien verlaten en die daardoor een instrument heeft om de regisseur te chanteren en en passant diens vrouw te schaken. De scriptschrijver ondertussen, die valt voor het mooie meisje Isabella en nodigt haar uit voor een etentje. In een restaurant waar toevallig ook zijn vrouw zit, die dan weer de psychiater blijkt van Isabella.

Bent u er nog? Het is John Lanting all over, maar het is wel redelijk komisch gebracht. Zelf ben ik niet zo weg van Owen Wilson, maar de overtuigende Imogen Poots maakt veel goed. En de atypische rol van Jennifer Aniston is ook wel een keer wat anders.

Met : Imogen Poots, Owen Wilson, Rhys Ifans, Jennifer Aniston , Kathryn Hahn

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...