maandag, oktober 31, 2016

Nocturnal Animals - Tom Ford

Nocturnal Animals op IMDb (7,9)
Wie zijn vorige film "A single man" gezien heeft, weet dat Tom Ford een man van het beeld is. Designer pur sang en dat speciale gevoel ademen zijn films ook. Om die reden begin ik mijn recensie ook daarmee: vooraleerst is "Nocturnal animals" een lust voor het oog. Overtuigend.
De film zelf wekt meer twijfels op, al is het maar door de bewust mystieke gelaagdheid die Ford in de film weet te brengen. Binnen het verhaal van de ongelukkige galeriehoudster Susan (Amy Adams) en haar hernieuwde contact met ex-man Edward speelt het verhaal van het boek van laatstgenoemde. Edward heeft een boek geschreven en heeft het manuscript aan zijn ex opgestuurd.
Het is spannend, het is gruwelijk en herhaaldelijk legt Susan het geschrokken ter zijde. Ze ligt wakker (al deed ze dat toch al: ze heeft niet echt talent voor "geluk in het leven" en de relatie met haar huidige echtgenoot is nu niet bepaald bruisend te noemen). Steeds dieper raakt ze in het verhaal betrokken, steeds meer wil ze toegeven aan de neiging om Edward op te bellen of te mailen. Die liet heel slim zijn contactgegevens achter onder zijn brief, hij weet dat Susan dit niet zal kunnen doorlezen zonder reactie te willen geven.
Het ene deel van het verhaal is postmodernistisch gestileerd: u kent ze wel, die cliché kille grote villa's met grote glazen ruimtes en wijnbars, met betonnen badkamers en design inrichting. In die wereld leeft Susan. Het andere deel van het verhaal is western: een American Highway met een misdaad die gepleegd wordt op een jong gezin, met een onnavolgbaar eigenwijze sheriff (opnieuw een prachtrol van Michael Shannon), met irritante redneck-mannen die diezelfde snelweg terroriseren. Dat is de wereld van Edward.
Langzaam raakt de ene wereld verweven met de andere.

Met : Amy Adams, Jake Gyllenhaal, Michael Shannon

zondag, oktober 30, 2016

The Salesman (Forushande) - Ashgar Farhadi

The Salesman op IMDb (8,6)
Derde film die ik zag van deze regisseur. Eerder was ik al onder de indruk van `Le passé´ en meer nog van ´A separation´ . Ook deze komt weer goed bij me binnen. Farhadi heeft het scheppend vermogen om een klein verhaaltje uit te laten groeien tot een intense beleving. In deze film ontpopt zich het gevoel van een thriller, terwijl er bitter weinig misdadige elementen in zitten. Vooral de onderhuidse spanning tussen de twee hoofdrolspelers maakt deze film tot een acteersucces. En daarnaar is het altijd prettig kijken, mijn vaste lezers weten inmiddels dat ik smul van goed spel.

Rana is een jonge Iraanse vrouw. Dat gegeven bepaalt al voor een aardig deel haar lot, maar ze heeft relatief geluk te verkeren in een creatieve, culturele scene. Zij en haar man spelen toneel, ze zitten volop in de repetities voor `Dood van een Handelsreiziger´ van Arthur Miller. Opgesloten zit ze dus niet, maar toch moet ze leven met de islamitische regels van kuisheid.
Als ze door instortingsgevaar noodgedwongen moeten verhuizen naar een nieuwe flat, begint een deel van de ellende. De flat blijkt hiervoor bewoont te zijn door een dame met losse zeden en nog niet al haar klanten weten dat ze is verhuisd. Als Rana op een dag de deur beneden opendoet in de verwachting dat haar man naar boven komt, doet ze de deur op een kier en stapt onder de douche. Maar de bezoeker blijkt niet haar man, bebloed ontwaakt Rana in het ziekenhuis, wij als kijker weten niet precies wat haar is overkomen.
Haar man, de oorspronkelijk zeer sympathieke Emad, is bezorgd en probeert haar met warmte en liefde te laten herstellen. Maar er is iets geknakt bij Rana en de spanning tussen de twee loopt op. Is haar vrouwelijke eer geschonden, is ze in ontklede staat gezien door die insluiper of is er zelfs meer gebeurd? Rana wil er geen politie bij halen, ze schaamt zich. Maar Emad kan niet doen of er niets gebeurd is, hij legt zich daar niet bij neer en begint zijn eigen onderzoek.
Hij bijt zich vast, zijn fanatisme leidt tot spanning in hun relatie. Met afschuw kijkt Rana naar de toenemende wraakzucht van haar man.

Op razendknappe wijze vermengt de regisseur spel en werkelijkheid. De onderlinge onmin tussen het echtpaar komt steeds vaker op het toneel tot uiting. Plotselinge improvisaties zetten beurtelings de een en dan de ander voor het blok. Meer mag ik niet verklappen.

Dit type films kent maar twee soorten kijkers: het doet je niks of je valt er vol voor. U weet waar ik sta.
Met: Shahab Hosseini , Tarane Alidoosti, Babak Karimi

I, Daniel Blake - Ken Loach

I, Daniel Blake op IMDb (8,2)
De verwording van onze stukgeregelde maatschappij. De vermorzeling van mensen tussen de raderen van het huidige sociaal systeem. Daarover gaat de laatste film van iconisch regisseur Ken Loach. Letterlijk zijn laatste film: na jaren van sociaal-geengageerd werken stopt de oude meester ermee.
Nog 1 keer bracht hij het op om zijn kunststukje te vertonen, nog een keer maakte hij een film die door het uitlichten van een elementair simpel maatschappelijk verhaaltje aantoont hoezeer wij als mensheid zijn afgegleden. Afgegleden naar een standenverdeling van mensen die van nut zijn en mensen die overbodig zijn. Als je niet meer in je eigen onderhoud kunt voorzien, val je af, val je erbuiten. Je kunt dan nog mee in de vermolmde resten van het sociaal vangnet, maar alleen als je alles doet volgens de regeltjes zoals de instanties dat bedacht hebben.

Daniel Blake is 59, timmerman, hartpatient. Hij donderde van de steigers af en leek het te begeven. Na een korte herstelperiode krijgt hij van zijn dokters te horen dat hij nog steeds niet aan het werk kan, omdat het hart niet voldoende tot rust is gekomen. Aan de andere kant trekt de wetgeving aan hem: je moet je melden, je moet je inschrijven. Zolang jij nog geen akkoord heb gekregen op je verweer dat je herkeurd moet worden omdat het nog niet goed gaat, zolang nog geen UWV´er heeft gezegd dat ie zich daarover gaat buigen, zolang moet je je schikken. Volg de stippels en kleur zelf de tekening in.
Daniel is digibeet en stuit keer op keer op muren: overal is een formulier voor, steeds moet dat aangevraagd worden op dat grote onbekende internet, een wereld die hij totaal niet begrijpt. Met zijn handen kan hij alles, maar toetsenborden en muizen zijn onbegane wegen voor hem. Niemand die hem daarbij helpt, de socialservice-medewerkers hebben heel andere targets te halen. Daniel raakt daardoor steeds meer in de gevaarlijke hoek dat hij uitkering (en meer) dreigt kwijt te raken. Zijn verzet groeit met zijn onmacht.
Dat Daniel het allemaal goed bedoelt, blijkt uit zijn omgang met een jonge moeder van twee kinderen die hij ontmoet op het UWV-kantoor. Ook zij loopt tegen regeltjes aan en Daniel springt in de bres. Hij neemt het voor haar op (vooralsnog tevergeefs) en raakt betrokken hij haar problematiek. Er groeit een band tussen hem en haar kinderen, hij doet klusjes in haar huis en zorgt voor haar. Totdat ook zij over het randje dreigt te vallen, Daniel ziet haar door het net heen zakken.

Prachtig dramatisch. Eenvoudig gefilmd. Je moet wel een hart van steen hebben als deze film je onberoerd laat.
Met: Dave Johns, Hayley Squires, Sharon Percy

zaterdag, oktober 29, 2016

Waterboys - Robert-Jan Westdijk

Waterboys op IMDb
De openingsfilm van de Hoornse Filmdagen. Openingspraatje van de regisseur waar het plezier van het creatieve proces al vanaf spatte. Dat zie je in de film terug. Begin december gaat de film in premiere, vanwege het festival kregen wij de kans hem eerder te zien.

Waterboys is een film die feelgood koppelt aan een nostalgisch en dramatisch probleem: de midlife-crisis van de hoofdpersoon. De levensfase waar schrijver Victor zich in bevindt, is in alles bepalend voor de verwikkelingen van deze film. Er is wanhoop, er is eenzaamheid zowel als onbezonnenheid. Er is onverschilligheid en er is catharsis. Leopold Witte brengt het met verve, waarvoor hulde.

Victor is op weg naar huis van zijn zoveelste signeersessie. Nou ja, op weg op weg: hij is al aan zijn derde uitstellende telefoontje naar zijn vrouw bezig als de kijker reeds inziet wat Victor nog moet ervaren. Zijn vrouw neemt niet op, Victor gaat in een leeg huis thuiskomen. Zijn spullen zijn weg, hij wordt zijn huis uitgezet. Al snel leren we waarom: hij mag dan een gevierd schrijver zijn, hij houdt er tevens een losse moraal en enige losbandigheid op na.
Op hetzelfde moment breekt ook zijn zoon zijn relatie op. Althans: ook hem overkomt het dat hij door zijn vriendin eruit wordt gezet. Vader en zoon zitten in hetzelfde schuitje en zijn even op elkaar aangewezen.
Omdat vader een boekpresentatie in Schotland in het vooruitzicht heeft, vraagt hij zijn zoon mee voor dat reisje. Kans om de zinnen even te verzetten en elkaar te steunen in deze moeilijke tijden. De grote verschillen tussen de ongedwongen vader en de meer serieuze zoon leiden tot conflicten. Dat begint klein maar loopt zienderogen naar een climax.

De gehele film door, letterlijk van begin tot eind, wordt het verhaal mede verteld door muziek. De regisseur vertelde in zijn inleiding liefhebber te zijn van de muziek van de formatie The Waterboys. Hij legde de contact met de zanger -nog steeds actief- en die blijkt bereid tot een bijdrage in de film. De poetische liedjes van Mike Scott spelen een belangrijke rol in het vertellen van dit verhaal. En dat is best een fijne rol.

Prima onderhoudende film. Kunt u rustig gaan zien, vanaf volgende maand.

Met : Leopold Witte, Tim Linde, Helen Belbin,  Julie McLellan,


donderdag, oktober 27, 2016

Good people- Henrik Ruben Genz

Good people op IMDb (5,5)
Hiervan gaan er veel in een dozijn. Ach, een ontspannen woensdagavond maakt de criticus mild. Daarom zeg ik dat deze film wel een voldoende wegsleept. Mooie acteurs, niet per se goed overigens, vertellen een voorspelbaar verhaaltje.
Jong Amerikaans stel erft huis in Engeland. Raakt door de verbouwing aan de grond en moet kamers verhuren. Blijkt dat door een crimineel te gebeuren. Als die dood in zijn woning gevonden werd, ruimen ze de boel op en vinden een smak geld. Dat zou ze in een keer uit de problemen helpen.
Maar dat geld is natuurlijk niet van hen. Twee rivaliserende drugsorganisaties weten dat dit geld van een ripdeal afstamt en willen het allebei hebben. En de politieagent, wiens dochter door een overdosis drugs van deze organisaties om het leven kwam, wil niet het geld inpikken maar de organisaties oprollen.
Als ik zeg dat aan het eind alles samen komt, verklap ik niks.

Met : James Franco, Kate Hudson, Tom Wilkinson, Omar Sy , Sam Spruell

woensdag, oktober 26, 2016

La Fille Inconnue- Jean-Pierre & Luc Dardenne

La Fille Inconnue op IMDb (6,4)
Een niemendal verheffen tot een indrukwekkend intrige. Het is de waarachtige meesterkunst van de gebroeders Dardenne. Diep tragisch sociaal drama, op de huid gefilmd en doorgaans handelend over zoiets kleins dat je direct het grotere geheel ziet. Het kost me weinig moeite om voor te stellen dat heel veel mensen hier niets mee kunnen, maar ik ben een sucker voor dit soort sociaal drama.

Jenny Davin is een jonge huisarts met het hart op de goede plaats. Ze neemt tijdelijk een praktijk over van een arts op leeftijd, kort voordat ze zelf de grote stap maakt naar een eigen deelname in een grote maatschap.
Ze werkt hard, ze werkt een stagiair in en maakt lange dagen. Aan het eind van een dan die dagen is ze, afrondend, in gesprek met de stagiair als de bel gaat. Ze zitten al meer dan een uur over te werken en besluiten de deur niet te openen. Immers, als het urgent is belt iemand nog eens aan en dat gebeurt in dit geval niet.
De volgende dag krijgt ze bezoek van de politie. Of die haar camerabeelden even mogen bekijken: er blijkt langs de rivier een lichaam gevonden te zijn van een jonge Afrikaanse vrouw en het vermoeden bestaat dat ze kort voor het fatale moment nog bij deze artsenpraktijk heeft aangebeld.
Dat blijkt het geval te zijn en Jenny ontwikkelt een fors schuldgevoel. Hoewel de politie duidelijk maakt dat haar geen blaam treft, gaat ze toch ook zelf op onderzoek. Met de foto van het slachtoffer struint ze door de achterstandswijk, steeds maar vragend of iemand haar kent. Mensen voelen zich in het nauw gedreven door de vragen en reageren bits en afwerend, maar Jenny vindt geen rust. Ongemerkt raakt ze steeds verder verstrikt in het zich langzaam dramatisch ontpoppende levensverhaal van het jonge slachtoffer.

Meer is het niet , deze film. Maar de wijze van filmen en vertellen maakt dat het indringend is, dat je wordt gepakt door de wilskracht en sociale moed van deze jonge vrouw. Die daarbij overigens zeer sterk acteert en daarvoor met een gouden Cesar beloond is.
Ik hartje Dardenne.

Met : Adele Haenel, Olivier Gourmet, Olivier Bonnaud, Jeremie Renier 

zaterdag, oktober 22, 2016

Le Tout Nouveau Testament - Jaco van Dormael

Le Tout Nouveau Testament op IMDb (7,2)
God is een etterbak. Met satanisch (haha) genoegen laat hij de ene na de andere ramp los op de mensheid, hij brengt ze ongeluk na ongeluk.
Vanuit dit uitgangspunt brengt de Belgische filmer Jaco van Dormael ons zijn visie op het dagelijks bestaan. In zijn versie woont God in Brussel in een lousy appartement, drinkt ie elke avond veel te veel en sluit hij zich op in zijn werkkamer om vervelende regels over de mensen uit te strooien. Het lijkt vooral veroorzaakt te zijn door de moord op zijn zoon JC, al vond ie dat maar een rare hippie.
God woont met vrouw en dochter. En vooral die laatste probeert hem regelmatig op andere gedachten te brengen. `Doe nou eens iets liefs` en zo.
Als vader volhardend blijft weigeren, neemt dochterlief initiatief. Ze heeft een theorie: als zij 6  apostelen erbij zoekt (naast de 12 die al eerder verenigd waren) krijgt die groep het aantal van 18. En dat is het aantal spelers in een honkbalteam, de favoriete sport van mams. Dit ipv de 12 van het ijshockeyteam van vaders. Jaja, niemand zegt dat het allemaal logisch moet zijn in filmland.
Ze ontvlucht het huis en begint aan een wonderlijke tocht. Ze ontmoet een zwerver die het verhaal voor haar moet optekenen. Die zes nieuwe apostelen gaan een compleet nieuw testament opstellen, zodat de oude bijbelverhalen een opfrisbeurt krijgen. Ze moeten door de wasstraat van medemenselijkheid, zeg maar.
Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot. God gaat op zoek naar zijn dochter om overal een stokje voor te steken. Lukt het haar om de zes mensen te vinden voordat ze weer thuis opgesloten wordt?

Met: Benoit Poelvoorde, Pili Groyne, Catherine Deneuve , Francois Damiens

Lost Junction- Peter Masterson

Lost Junction op IMDb (5,6'
Slap tussendoortje: slap acteerwerk, slap verhaaltje, t wil nergens ook maar een beetje spannend worden.

Man met motorpech wordt opgepikt door rijke vrouw die een beetje mysterieus doet. Ze blijkt het lijk van haar man in de achterbak te hebben en ziet in de onschuldige vent wel een assistent om te zorgen dat zij kundig van dat lijk afkomt.
Man raakt langzaam in de ban van de vrouw, die aan alle kanten fout is. Het blijkt dat ze op weg is naar haar oude liefde, die blijkbaar ook in het complot zit.
Het kleine dorpje waar dit gebeurt verdenkt collectief de nieuwe man die tenslotte niet zomaar langskomt. Sheriff, bankdirecteur en garagehouder spannen zich in om de waarheid boven tafel te krijgen.

Met : Neve Campbell, Billy Burke, Jake Busey

woensdag, oktober 19, 2016

Tonio - Paula van der Oest

Tonio op IMDb (7,7)
Een huzarenstukje. Het boek had me van mijn stuk gebracht, zo intens en direct als dat was. Dan kun je twee dingen doen als je leest dat het verfilmd wordt: je koestert je herinneringen en waagt je niet aan de verfilming. Of je probeert het toch en laat dat dan vergezeld gaan van vergelijkingen.
Zelf was ik benieuwd naar hoe de regisseuse de persoonlijke zoektocht van de schrijver zou verbeelden: hoe geeft zij nou weer hoe Adri die fatale nacht probeert te reconstrueren?
Wat mij betreft is dat in de film aardig gelukt, hoewel het feitelijk het minst geslaagde deel van de film is. Omdat het een verbeelding is, waarschijnlijk.

Voor het overige is Tonio verbijsterend. Onthutsend. Ontluisterend. Verpletterend.
Een monument van een film, een manifestatie van pijn en menselijk onvermogen. Rifka Lodeizen schittert, Pierre Bokma schittert. Op fabuleuze wijze etaleren ze de pijn die ouders overvalt als ze met zulke confronterende berichten moeten omgaan. Bij vlagen begrijpen ze elkaar totaal niet, maar op andere momenten staan ze dicht naast elkaar en verlenen ze elkaar en zichzelf steun.
Er is niet heel meer over deze film te zeggen dan dat je hem eigenlijk moet ondergaan. Het verhaal is in twee zinnen verwerkt (ouderpaar krijgt bericht dat hun zoon verongelukt is. Samen proberen ze dit te verwerken, onder andere door uit te zoeken wat hun jongen op dat moment bezighield).

Pijnlijk realistische scenes volop. De huilbuien van de vrouw, hun gezamenlijke drankgelagen, de uitspattingen daarin van de man, de ommekeer, de vastberadenheid van de reconstructie, de ongemakkelijke gezinsverbanden. Het zit er allemaal in. En het komt er prachtig uit. Wat mij betreft een terechte Oscar-inzending.

Met: Pierre Bokma, Rifka Lodeizen, Chris Peters.

maandag, oktober 17, 2016

La Danseuse - Stéphanie di Giusto

La Danseuse op IMDb (6,1)
Visueel wervelende film, dat is helemaal tiptop in orde. Maar na afloop blijft er toch een vraag open staan: waar heb ik nu naar zitten kijken? Was het een kostuumfilm? Was het een relatiedrama? Was het een biografie?
Het kwam er nu op neer dat het van alles wat was. En dat onbestemde zit ietwat dwars, maar ach, het hoeft het eindoordeel niet in de weg te zitten. Wat mij betreft een voldoende, voornamelijk binnengesleept op de mooie cameravoering. Dicht op de huid gefilmd, dat versterkt de intensiteit.

"La danseuse" handelt over Marie-Louise Fuller, een dame die aan het begin van de jaren 90 van de 19e eeuw naar New York trekt na de moord op haar vader. In New York begint ze voorzichtig aan de opbouw van een acteercarrière, maar ze wordt daarbij gehinderd door haar streng-Victoriaanse moeder. Marie kiest voor de dans, omdat ze daarin meer kansen ziet voor toneelpresence.
Het werkt, ze ontwerpt een jurk die wappert en wikkelt in de stormachtige bewegingen die haar dansmoves vormen. Publiek is nog niet heel enthousiast en als ze steeds maar geen poot aan de grond krijgt, waagt ze de oversteek naar Europa om in Parijs te slagen. Dat lukt: na een moeizame start vindt ze een vaste plek in de Folies Bergeres. De mensen zijn dolenthousiast, ze wordt publiekslieveling en kan uiteindelijk zelfs overstappen naar L'Opera, het walhalla van de podiumkunst.
Het stapje hoger zit haar in de weg, ze teistert haar lichaam om de fysieke eisen van haar dans te blijven beantwoorden. Ondertussen staat ook haar privé-leven niet stil: een rijke graaf dingt naar haar hand maar er dient zich ook een nieuw danseresje aan, dat over lijken blijkt te gaan om de belangrijkste schijnwerpers op zich te krijgen. Al die beslommeringen doen Loie (zoals MarieLouise inmiddels heet) bijna bezwijken onder de druk.

Met: Soko , Gaspard Ulliel, Lily-Rose Depp , Francois Damiens

maandag, oktober 10, 2016

Burnt - John Wells

Burnt op IMDb (6,6)
Koken is hip op televisie, maar in de filmwereld was het dat al langer. Bij uitstek is gastronomie geschikt om mooi in beeld te worden gebracht, immers. Daarnaast is de hiërarchische verhouding in de keuken en de bediening altijd een fijn voorbeeld van het oproepen van conflicten.
In deze film komt dat allemaal samen rondom de culinaire meesterkok Adam Jones. Hij heeft in het verleden al twee Michelin- sterren vergaard maar het ging compleet mis. Drugsgebruik, wangedrag, losbandigheid, gebrek aan orde: het leidde ertoe dat hij vluchtte uit de gastronomische hoofdstad van de wereld en een aantal jaren cold turkey ging in de VS.
Maar nu is hij er weer, hij wil terug op de kaart. En hij wil die derde ster. Hij meldt zich aan bij een toprestaurant in London maar begrijpelijkerwijs is de ontvangst lauw. Door zich nederig en ambitieus tegelijk op te stellen, lukt het hem om een plek te krijgen. Hij formeert een team van oude vrienden, daarnaast opent hij de jacht op een nieuwe topkok(kin); hij heeft zijn zinnen gezet op Helene (Sienna Miller) en probeert haar los te weken bij haar huidige baas.
U snapt: dat lukt , maar dan is die derde ster nog niet binnen. Er komt druk op het team want de Michelin-keurmeesters kunnen elk moment hun vorkje komen prikken. Stress is zacht uitgedrukt. En spanning ook.

Een redelijk vermakelijke film, met een keur aan sterren in de cast:
Bradley Cooper, Daniel Bruhl, Sienna Miller, Omar Sy, Riccardo Scamacio

donderdag, oktober 06, 2016

Spectre- Sam Mendes

Spectre op IMDb (6,8)
Naar de bioscoop gaan voor de nieuwe James Bond doe ik al jaren niet meer. Maar als ie dan een half jaar later op de filmzender voorbij komt, ga ik het uiteraard nog best wel bekijken. Immers, de formule is spectaculair, de humor is onderkoeld Brits en het schoon is vrouwelijk.

Van het verhaaltje moet de film het opnieuw niet hebben. In een zoektocht naar de pleegvader die James vroeger zo liefdevol opnam, komt Bond (James Bond) op het spoor van een mysterieuze organisatie. Deze organisatie is wijdvertakt en probeert de spionage-diensten van alle grote landen van de wereld aan elkaar te koppelen. Daarbij hebben ze uiteraard  het doel de informatie te manipuleren voor eigen gebruik.
James ontmoet uiteraard een mooie vrouw (Lea Seydoux) die iets weet van de organisatie en samen belanden ze, via treinreizen en woestijntripjes, midden in Marokko waar de organisatie de wereldheerschappij voorbereidt. En laat nou de grote baas (Christophe Waltz) zijn voormalige halfbroer zijn. Die helemaal zijn halfbroer niet is, maar stiekem de oude schurk Blofeld.

De rest is schieten, ontploffen en hardlopen. Maar het heeft zijn functie.

Met : Daniel Craig , Lea Seydoux, Christoph Waltz, Ben Whishaw , Ralph Fiennes

Testament of Youth - James Kent

Testament of Youth op IMDb (7,3)
Mooi gecombineerd drama. Er zit een stukje vrouwenstrijd in, een stukje "growing up in public" , een stukje Victoriaanse zeden en een fors stuk oorlog.

We schrijven 1914, plaats van handeling is Engeland. Vera is een mondige jongedame met een eigen wil. Ze haakt aan bij de vriendengroep van haar broer, die op het punt staat om massaal uit te reizen naar hun respectievelijke studies op Cambridge. Vera wil ook, maar helaas leeft zij in de tijd dat vrouwen niet heel makkelijk een studieplaats bereiken omdat vrouwen nu eenmaal voorbestemd zijn voor andere zaken. Ze vecht door, ze mag toelatingsexamen doen en ze slaagt.
In de tussentijd heeft ze romantische gevoelens ontwikkeld voor Roland, een aristocratische jongen die net als zij gek is van poezie. Alles lijkt zich gunstig te ontwikkelen als de eerste wereldoorlog uitbreekt. Stuk voor stuk wordt Vera " beroofd"  van haar vrienden: ze worden allemaal opgeroepen of melden zichzelf aan om te gaan vechten.
Vera verliest haar interesse in de poezie, althans: haar gedachten gaan andere kanten op. Ze wil iets doen voor de soldaten, voor haar vrienden en meldt zich aan als verpleegkundige aan het front.
Gruwelijke gevallen krijgt ze onder haar hoede, waaronder - hoe verrassend- af en toe ook een bekende.
Tijdens verlof blijkt dat Roland emotioneel afgevlakt is, zijn liefde lijkt bekoeld maar voor de kijker is duidelijk dat het hier om PTSS gaat. Vera ziet met lede ogen aan hoe haar lief wegglijdt en besluit te redden wat er te redden valt: ze maken trouwplannen. Bij het volgende verlof. Echt.

Een waargebeurd verhaal, het leest als een gruwelijke combi van romantiek en oorlogshorror. Wat zijn er toch veel mensenlevens stukgemaakt. Ondanks dit kent de film toch ook een zachte kant. Niet onaardig als geheel.

Met : Alicia Vikander, Taron Egerton, Kit Harington

Victoria - Sebastian Schipper

Victoria op IMDb (7,7)
Haar naam betekent "Overwinning". Uiteindelijk is dat ook waar onze filmheldin van de avond voor gaat. We leven een dag met haar mee, of nee: een halve dag maar. Een beslissend aantal uren, die haar leven voorgoed omgooien.
Nietsvermoedend stappen we de film in als Victoria uit haar plaat gaat op de dansvloer. In een van de vele hippe Berlijnse dance-gelegenheden leeft ze zich nog een paar uurtjes uit voordat ze weer vroeg op moet om het al net zo hippe koffietentje te openen waar zij, een Spaanse expat, werkt.
Ze haalt haar jas op, ze moet naar huis. Precies op dat moment ontmoet ze een luidruchtig viertal dat diezelfde dancing in wil maar wordt geweigerd. Buiten op straat raken ze in gesprek, na een aantal iets te opzichtige bluf-avances van Sonne, een van de mannen.
De vier nodigen haar uit voor een naborrel op hun eigen chillplek, op het dak van een flatgebouw met overzicht over de slapende stad. Opnieuw doet Victoria een poging om de nacht af te breken en nog een paar uurtjes slaap te pakken. Ze vertrekt, ditmaal alleen met Sonne, naar het koffietentje, ze kiest voor de powernap. Ook die gaat niet door, blijkt al snel, want de andere mannen komen Sonne ophalen. Een van de vier, Boxer, is gebeld door een maffioze man, die hem bescherming heeft geboden toen hij in de gevangenis zat. Er moet een wederdienst worden geleverd, er moet een klus geklaard worden.
Vanwege de dronkenschap van een van de vier wordt Victoria ingezet als vierde man: ze wordt chauffeuse bij een heuse bankoverval. 20 procent moet naar de maffioos, 80 procent mogen ze zelf houden. Alles lijkt goed te gaan, in een hectisch uurtje lijkt het allemaal voorbij.
Totdat blijkt dat de politie de gebruikte auto heeft gevonden en het viertal op het spoor komt. Een klopjacht volgt, met gruwelijke gevolgen. Kiest Victoria voor steun aan haar kakelverse kennissen of kiest ze toch voor haar eigen veiligheid?

Film begint matig, maar het einde is boeiend. Je haalt niet zomaar een 7,7

Met Laia Costa, Frederick Lau


Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...