maandag, januari 30, 2017

13 Hours - Michael Bay

13 Hours op IMDb (7,3)
Als ik het helemaal begrepen heb, ging deze film over huurling-soldaten die aan de goede kant stonden en die blijkbaar niet onder jurisdictie van de CIA stonden. Maar die wel om een of andere reden in Libië waren toen daar - in de chaos die ontstond na het vermoorden van Moammar Khadaffi - een aanval op de Amerikaanse ambassade in Benghazi werd uitgevoerd door zwaarbewapende rebellen.
De film behandelt de vriendschap tussen de zes huurlingen, een of andere special force, die schietend en knallend ter verdediging trekken om de ambassadeur te bevrijden. Zoals we allemaal weten, was die poging tevergeefs. Maar goed, dan blijft er altijd nog kameraadschap over. En een soort strijd met de officiële instanties, die veel te veel regeltjes kennen om veiligheid van Amerikaanse staatsburgers in den vreemde te garanderen.

Het opmerkelijkste aan de film was eigenlijk dat we hem keken op de dag dat het nieuwe buitenlandbeleid van de VS ten volle duidelijk werd. Dat maakt deze film alleen maar meer heisa.
Overduidelijk voor de liefhebber, dus.

Met: John Krasinski , Pablo Schreiber, James Badge Dale.



zondag, januari 29, 2017

The Choice - Ross Katz

The Choice op IMDb (6,5)
Ok ok, echt slecht is het ook allemaal niet maar bij deze film is het wel ontzettend jammer dat er totaal geen verrassing of spanning in zit. Voorspelbaar van a tot z. Wat overblijft is feelgood, en daar slaagt men dan in ieder geval in. Het is niet vervelend, maar het is ook niet goed. Een voldoende, that's it.

Travis is een Southern boy. All American. Beetje bootje varen, barbecue'en en een gespierde en fitte uitstraling. De dames in de omgeving vinden hem derhalve interessant en aantrekkelijk, maar hij kan het steeds maar niet vinden. Lange relaties zijn niets voor hem, hij frutselt en knutselt wat en bindt zich niet.
Nieuwe bewoonster naast zijn eigen prachtige huisje aan het water. Dat gaat natuurlijk mis: ze ergert zich aan zijn muziek , zijn barbecuefeestjes en - als ze dan toch komt klagen - aan zijn bravoure. Ze starten dan ook moeizaam. Alleen Travis zijn zus heeft het door. Ze wordt hier gepresenteerd als halve helderziende, maar wij op de bank zien de ontwikkelingen ook minstens zo lang van tevoren aankomen.
Hij blijkt dierenarts, zij heeft een hond die moet bevalen. Hij is bereid om middenin de nacht die bevalling te doen en ja, dan moeten ze toch wat nader met elkaar in gesprek. Langzaam dooien de irritaties weg en ontstaat er enig begrip. Maar op dat moment zitten ze beiden nog in een lastige andere relatie. Nu is de grote vraag of daar tijdens de film verandering in komt. Dan moeten er wel keuzes gemaakt worden.

Met : Benjamin Walker, Teresa Palmer, Tom Wilkinson



woensdag, januari 25, 2017

Manchester by the sea - Kenneth Lonergan

MAnchester by the sea op IMDb (8,4)
8,4!! Dat gaat in de loop van de tijd vast nog lager worden, maar voorlopig geeft het aan dat we met een hele sterke film van doen hebben. Daar sluit ik me bij aan, ik was zelf ook onder de indruk van sfeer en acteerwerk.
De filmposter is misleidend. Die zou je het idee kunnen geven dat het gaat om een relatie-film, terwijl er wat mij betreft veel belangrijker elementen in zaten. Zelfvertrouwen, maatschappelijke acceptatie, behoud van identiteit, familiebanden. Allemaal elementen die wat mij betreft zwaarder wegen in deze film dan de band tussen Lee en zijn ex.

Lee (een beresterke rol van Casey Affleck) leidt een marginaal bestaan aan de randen van Boston. Hij is conciërge voor een drietal flatgebouwen en moet zich dagelijks veel laatdunkende opmerkingen laten welgevallen. Er is iets met Lee, dat voelen we meteen. Er moet iets gebeurd zijn dat hem deze onderdanige en passief-agressieve houding doet aannemen.
Een telefoontje maakt het verschil: hij krijgt te horen dat zijn enige broer in het ziekenhuis ligt en spoedt zich terug naar zijn geboortestadje. Daar blijkt al snel dat hij door de bevolking met wantrouwen en afstand bekeken wordt. Bij aankomst blijkt zijn broer overleden en ziet Lee zich geconfronteerd met Patrick. de tienerzoon van zijn broer. Als de notaris vervolgens meldt dat in het testament Lee als voogd wordt aangewezen, dat zijn broer zelfs geld voor verhuizing en herinstallatie heeft geregeld, begint bij Lee een interne worsteling. Niet voor niets is hij hals-over-kop uit Manchester vertrokken. Niet voor niets botert het niet tussen hem en de bevolking.
We leren al snel wat daarvan de oorzaak is en we begrijpen dat Lee zich nooit meer thuis zal kunnen voelen in deze kleine gemeenschap. Maar er is nog steeds die verantwoordelijkheid voor Patrick: als zijn broer hem immers gevraagd heeft om die te nemen, dan kan hij daar toch niet voor weglopen? Dan is zijn eigen persoontje toch even ondergeschikt aan de grotere zaak, aan het veilig en warm laten opgroeien van die puberale jongen die dit toch ook allemaal niet bedacht heeft?

Wat mij betreft toont dat stuk- die interne en externe strijd-het sterke aan van deze film: een verleden kan zo zwaar drukken op iemands gemoed, dat er geen ontsnappen aan lijkt. Dat één enkele gebeurtenis bepalend kan zijn voor de rest van je leven, je werk, je omgang met familie en vrienden. je omgang met mensen in het algemeen. Van binnen borrelt het bij Lee, van buiten stelt hij zich louter weifelend en dienstbaar op.

Prachtig verbeeld, ijzersterk geacteerd. Je voert de strijd mee: beurtelings verschuift je sympathie van de jonge jongen naar zijn introverte oom. En soms, heel soms, naar die van de gemeenschap op hem heen. Sterke film.

Met : Casey Affleck, Lucas Hedges, Michelle Williams

zondag, januari 22, 2017

Mistress America - Noah Baumbach

Mistress America op IMDb (6,7)
Het is nooit een goed teken als je een film kijkt en je zit op het einde te wachten. Omdat je het gevoel hebt het allemaal wel gezien te hebben, je denkt dat je weet waar het allemaal heen gaat.
Ik zag eerdere films van Noah Baumbach én van Greta Gerwig (Frances Ha) , bij die eerdere films vond ik de spanningsboog steeds net even interessanter dan bij deze. New Yorks geneuzel in de beste Woody Allen-traditie, het kan gauw gaan irriteren. Deze film zal me dan ook niet heel lang bijblijven.

De film draait om de jonge Tracy, die naar New York komt om literatuur te gaan studeren. Aanvankelijk vindt ze moeilijk haar weg in de hypertensie van de stad, maar dat verandert als ze in contact komt met Brooke. Dat blijkt haar aanstaande zus te zijn: haar moeder en Brooke's vader hebben aangekondigd te gaan trouwen dus de twee zullen aan elkaar moeten wennen. Ze zullen elkaar op alle Thanksgivings, Kersten en andere momenten gaan tegenkomen.
Brooke is alles wat Tracy niet is: ze is flamboyant, staat midden in het leven, is zeker van zichzelf en ze oogt zelfs succesvol. Tracy ziet enorm tegen haar op en wil zelf ook een Brooke zijn.
Ze observeert en ze schrijft. Gaandeweg wordt Brooke steeds meer studieobject waarop Tracy haar literaire oefeningen kan loslaten. Dat gaat goed zolang het goed gaat. Uiteraard clasht hun fijne contact zodra Brooke ziet dat haar levenswandel beschreven wordt. En zeker hóe ze beschreven wordt.

Veel dialoog, bij vlagen leuk maar bij vlagen ook vermoeiend.

Met : Greta Gerwig, Lola Kirke

McFarland, USA- Niki Caro

McFarland, USA op IMDb (7,4)
Feelgoodje die prima past in de eerste werkweek van de nieuwe Amerikaanse president. Want ja, het gaat over the American Dream, het gaat over boven jezelf uitstijgen maar het gaat ook over Mexicaanse immigranten. Sportverhaaltje, thema "ook jij kunt worden wie je wilt, pak je kans". Maar zeker niet slecht, deze film is goed te doen.

Jim White is tot nog toe niet erg succesvol in zijn carrière als leraar op een middelbare school. Na een incident met het highschool-footballteam dat door hem gecoacht wordt, wordt hij voor de zoveelste keer ontslagen en moet hij uitwijken naar een klein Californisch stadje, dichtbij de Mexicaanse grens.
Hij belandt in een volbloed Hispanic-cultuur en krijgt er moeilijk zijn vinger achter. Football, daar doen ze hier niet aan. De jongens van zijn school gaan voor dag en dauw met hun ouders mee naar de plantages en werken zich in het zweet voordat ze - hardlopend- naar school vertrekken.
In die rauwe cultuur probeert coach White de jongens enig zelfvertrouwen te geven. Hij ziet dat er - door dat vele hardlopen en door dat vele werken - fysiek sterke jongemannen rondlopen en hij vat een plan: hij gaat proberen een hardloopteam op te zetten. Als toekomstdroom richt hij zich op de staatskampioenschappen, het zou te gek zijn als het zich achtergesteld voelende McFarland naam zou maken als een echt sportcollege-team.
Gaat uiteraard niet vanzelf. Het gezin van White groeit aanvankelijk moeilijk mee in de MiddenAmerikaanse gemeenschap, maar stukje bij beetje komt er contact en vertrouwen. Zoveel vertrouwen dat de puberdochters uiteindelijk dusdanig ingeburgerd zijn dat ze pa ervan weerhouden op een nieuwe aanbieding in te gaan. Die aanbieding krijgt hij zodra de eerste successen zich aandienen: er blijkt veel looptalent voorradig, maar vooral veel doorzettingsvermogen.
Langzaam worden de Whites ook een beetje Hispanic.

Zoals gezegd: feelgood, maar heel niet erg. En nog waargebeurd ook.

Met: Kevin Costner, Maria Bello, Carlos Pratts

vrijdag, januari 20, 2017

Brimstone - Martin Koolhoven

Brimstone op IMDb
Fas ci ne ren de film. Ik kan het niet anders stellen. Diep onder de indruk verliet ik de zaal gisteravond. Waar had ik naar zitten kijken? Het was toch helemaal niet prettig? Het was geen aangename film? En het verhaal was toch eigenlijk te naargeestig voor woorden?
Allemaal waar. Maar ik kan niet anders dan de hoed afnemen en diep buigen voor de wijze waarop Martin Koolhoven dit heeft neergezet. Het was een langgekoesterde wens van hem, hij liep al jaren met het verhaal te leuren. De film komt dan ook geen dag te laat. Prachtig. Echt. Dan maar nachtmerries, dan maar boosheid maar dit moet gezien worden.

An sich is het verhaal niet heel complex: onderdrukte vrouwen in de tijd van het Wilde Westen, godsvrezende mannen die luisteren naar een dominee waar het foute van af druipt. Vanaf het begin weten we dat er meer speelt tussen The Reverend en de angstige Liz. Liz kan niet meer praten, haar tong is haar ontrukt. Pas later in de film leren we daar het fijne van.
Tot die tijd zien we een vrouw die zich als vroedvrouw staande probeert te houden in een haar onvriendelijk gezinde wereld. Als ze bij een lastige bevalling de keuze moet maken tussen het overleven van de moeder of het kind, belandt ze in een lastig parket. De uiteindelijke keuze wordt haar nagedragen, ze wordt belaagd en moet op de vlucht.
In vier delen verspringt de tijd die het leven van Liz ontvouwen. Die dominee, die steeds maar opduikt. Die alle mensen inpalmt en haar keer op keer angstig en ongemakkelijk maakt. En die haar steeds maar weer op de vlucht doet slaan.

De film raakt aan heikele thema's van toen en nu. Het is niet heel moeilijk om de hier behandelde religie in te wisselen voor heersende religies van nu. Het is niet moeilijk om de werkwijzen van de dominee te vertalen naar die van de imams en de priesters van nu. Het is niet moeilijk om de plaats van de vrouw van toen af te zetten tegenover die van de vrouw van nu. Koolhoven verbeeldt de dilemma's op een voor iedereen verschillende manier. Stel jezelf de vragen die hij ons ook stelt.

Wat de film nog extra aantrekkelijk maakt, is het indringende spel van Guy Pearce (voorwaar ik zeg u, u gaat een hekel krijgen aan die man). Maar ook de jonge Dakota Fanning zet een prestatie van formaat neer. Brimstone , mensen, is het tochtje naar de bioscoop alleszins waard.  Abide with me!

woensdag, januari 11, 2017

Under the skin - Jonathan Glazer

Under the skin op IMDb (6,3)
Als er dan toch wezens uit het buitenaardse dan wel bovennatuurlijke naar hier moeten komen, laat het dan maar in de vorm van Scarlett Johansson zijn. Veel minder mensen zouden het als angstig ervaren immers.
Zekers als die mensen zich zo zouden gedragen als The Female, zoals ze in deze film heet. Dit zeer vrouwelijke wezen lijkt op aarde te zijn om liefde te brengen, om mensen te verlokken. Gesitueerd in het mistroostige Glasgow rijdt ze rond in haar busje van waaruit ze gesprekken aanknoopt met jonge mannelijke bewoners. Nogal logisch dat een aantal van hen de verlokking niet kan weerstaan als ze ze een ritje in de auto aanbiedt. Doorgaans gaan die ritjes rechtstreeks naar haar huis.
Daar begint het loswerken en wegwerpen van het ene kledingstuk na het andere. Zij begint. En gretig volgt de manspersoon. De vooruitzichten van een erotisch samenzijn doen ze gedwee de dame volgen. Helaas lokt die ze rechtstreeks de val in, het gaat te ver om hier te beschrijven hoe precies maar bijna niemand keert terug van het "in the flesh" onderonsje.
Alles gaat goed totdat The Female tegen een meelijwekkende jongeman aanloopt, die duidelijk zijn plek niet kan vinden in de maatschappij waar zij hem nou juist uit zou moeten weghalen. De jongen is mismaakt, maar teder en lief. Femaletje begint na te denken, begint haar taak te verzaken.

Helemaal niet mijn genre, maar ik zie wel een kundig vormgegeven film en ben daarnaast niet ongevoelig voor de charmante aanwezigheid van mevrouw Johansson. Wil niet zeggen dat ik deze film bij iedereen aanbeveel, maar dat is allang niet meer nodig denk ik, het is al "een oudje".


vrijdag, januari 06, 2017

The Founder - John Lee Hancock

The Founder op IMDb (7,3)
Uitermate interessante film. Ik kwam er anders uit vandaan dan ik vooraf dacht. Weliswaar is het biografisch, maar het is ook in een bepaalde vorm stichtelijk. Kijkers moeten zichzelf na afloop een morele vraag stellen. Dat vind ik leuk, dat vind ik goed. Dat maakt dat deze film sterk blijft hangen. (Ik heb niet alle andere kandidaten gezien, maar ik begreep dat deze film een Oscar-nominatie in de wacht heeft gesleept. We gaan het zien.)

Aanvankelijk zie je dat er allemaal niet aan af. Michael Keaton speelt (sterk) de rol van Ray Kroc, een ietwat sullige verkoper die in de jaren 50 de VS doorkruist om zijn milkshake-machines te slijten. Veel nul op rekest, hij is niet bijster succesvol. En we begrijpen alras dat het zijn zoveelste ambacht is (en net één ongelukje meer).
Alles verandert als hij de broers Dick en Mac Macdonald ontmoet. De twee hebben óók een hamburgertentje, maar zoals deze is er geen een in de hele VS. Dick is de uitvinder van de twee en die heeft een productiestraat bedacht waarmee hij de hamburger opnieuw uitvindt en sowieso een nieuwe formule bedenkt voor het fastfood-genre. Kroc staat ademloos te kijken naar die twee mannen, naar hun keurig gedrilde personeel en naar de effectiviteit van hun werk. Hij besluit nog één keer de gok te wagen: hij sluit een contract met de mannen, steekt zich in de schulden en probeert hun formule in franchise-vorm over andere VS-staten uit te rollen. De rest is geschiedenis, u weet.

De film richt zich echter niet zozeer op het succes van de keten met de grote M. De film richt zich vooral op de morele strijd die gevoerd wordt tussen de contractanten: aan de ene kant de McD-broertjes die vooral goede producten willen verkopen, aan de andere kant de gedreven Kroc die overal dollars ziet opborrelen. En die ook verdomd goed weet op te rapen. Steeds meer drijven de oorspronkelijke zakenpartners uit elkaar, waardoor ook u als kijker gedwongen wordt een keuze te maken. Wat zou u doen? Ging u voor het grote geld of ging u voor eerlijk zakendoen?

Met : Michael Keaton, Nick Offerman, John Carrol Lynch

zondag, januari 01, 2017

The happiest girl in the world (Cea mai fericata fata din luma)- Radu Jude

The happiest girl in the world op IMDb (7,0)
Die titel is ironisch he, mensen! Zo blij gaat Delia niet door het leven. Ik moet toegeven, het wordt haar ook niet makkelijk gemaakt door haar ouders. En door de filmploeg die die dag een reclamefilmpje met haar moet opnemen.
Delia is 18 jaar en heeft een auto gewonnen in een prijsvraag van een frisdrankmerk. Die nemen een filmpje met haar op waarin ze moet vertellen waarom ze het gelukkigste meisje ter wereld is. Door die auto natuurlijk, maar ook door die heerlijke frisdrank.
Haar ouders zien in de gewonnen auto een mogelijkheid om geld te genereren voor hun toekomstplannen. Ze motiveren dat door Delia duidelijk te maken dat ze alles in hun leven opzij hebben gezet om het hun dochter naar de zin te maken. En dat ze nu iets terugvragen daarvoor.
Maar het meisje stribbelt tegen. Nooit in haar leven heeft ze iets voor zichzelf gehad en deze auto zou het eerste zijn, de eerste keer dat ze een beetje geluk heeft in haar leven.
Tussen alle takes van de reclame door kibbelen ouders en dochter voortdurend. En dat heeft zijn weerslag op haar acteerprestaties. Ze straalt niet echt uit dat ze het gelukkigste meisje van de wereld is.

Met Andreaa Bosneag, Doru Catanescu

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...