Pieds nus op IMDb
Intieme vertelling over de verhouding tussen twee zussen. De een getrouwd met een advocaat, op wiens kantoor ze ook werkt/. De ander verstandelijk niet helemaal volwaardig en behept met totaal onaangepast gedrag.
Als moeder overlijdt , voelt de ene zus zich verplicht om tijdelijk de zorg over de wandelende vuurpijl op zich te nemen. En dat gaat uiteraard in stadia.
Ze stoten elkaar af, trekken elkaar aan en dat nog een paar keer heen en weer. Meneer de advocaat doet aanvankelijk keurig mee maar vindt gaandeweg de zus steeds meer tussen zijn vrouw en hem in komen te staan.
Een fijne stapel ingrediënten voor een relationele tijdbom, maar tevens een fijne mixture van menselijke on- en mogelijkheden. Ik heb m met plezier bekeken.
dinsdag, december 25, 2012
Water for Elephants- Francis Lawrence
Water for Elephants op IMDb
Zeg nou zelf: bij kerst hoort een circus, ja toch? Dat is dan toch voldoende reden voor mij om deze film van de harddisk te kunnen strepen?
Ik ben niet zo van de films van het grote gebaar, maar ach: dit is een romantisch niemendalletje over twee mensen die louter en allen bij het cirucs terecht komen omdat ze al het andere in hun leven kwijt zijn. En die elkaar bij dat circus aardig blijken te vinden.
Dierenacts, liefde-vriendschap-broederschap en een slechte man: hoe zou dat toch allemaal aflopen?
Voor de liefhebbers van leuke plaatjes is er wel wat te zien, voor de verrassing hoef je het niet te doen.
Zeg nou zelf: bij kerst hoort een circus, ja toch? Dat is dan toch voldoende reden voor mij om deze film van de harddisk te kunnen strepen?
Ik ben niet zo van de films van het grote gebaar, maar ach: dit is een romantisch niemendalletje over twee mensen die louter en allen bij het cirucs terecht komen omdat ze al het andere in hun leven kwijt zijn. En die elkaar bij dat circus aardig blijken te vinden.
Dierenacts, liefde-vriendschap-broederschap en een slechte man: hoe zou dat toch allemaal aflopen?
Voor de liefhebbers van leuke plaatjes is er wel wat te zien, voor de verrassing hoef je het niet te doen.
Nordwand- Philipp Stölzl
Nordwand op IMDb
Eerste kerstdag is een prima dag om oude 1-euro-dvd's weg te werken. Deze lag er al een tijdje.
Waargebeurdje over heldhaftige bergbeklimmers die ten tijde van OS36 een wand willen bedwingen die nog niemand bedwongen heeft.
Het zijn stoere kerels, er is een love interest van een fotojournaliste met een van de beklimmers en er is de krantenredacteur die de hele tijd vertelt dat de beklimming een bewijs van het stoere nazi-dom is.
Dat is het wel zo'n beetje, avonturenfilm is avonturenfilm. Veel sneeuw en gure wind en stoere mannentaal. Zoiets.
Eerste kerstdag is een prima dag om oude 1-euro-dvd's weg te werken. Deze lag er al een tijdje.
Waargebeurdje over heldhaftige bergbeklimmers die ten tijde van OS36 een wand willen bedwingen die nog niemand bedwongen heeft.
Het zijn stoere kerels, er is een love interest van een fotojournaliste met een van de beklimmers en er is de krantenredacteur die de hele tijd vertelt dat de beklimming een bewijs van het stoere nazi-dom is.
Dat is het wel zo'n beetje, avonturenfilm is avonturenfilm. Veel sneeuw en gure wind en stoere mannentaal. Zoiets.
Abrir puertas y ventanas- Milagros Mumenthaler
Abrir puertas y ventanas op IMDb
Open deuren en ramen. Een film over drie zussen die worstelen met twee belangrijke zaken: het overlijden van hun oma, die voor ze gezorgd heeft na het omkomen van hun ouders. En het bestaan zelf, growing up in public.
Stikvol jaloezie gaan de zussen met elkaar om: omdat de ene lui is en de andere werkt, omdat de ene makkelijk studeert en de andere meer moeite heeft. Omdat de ene een geheim vriendje heeft en de andere hunkert naar de vriendelijke buurjongen. Omdat twee denken zussen te zijn en de ander geadopteerd.
De mysteries worden niet ontrafeld, het is aan de kijker zelf om in deze trein der traagheid zelf conclusies te trekken. Dat lukt, maar het maakt niet dat de film bijster boeiend is en in je hoofd blijft zitten. Daar is het te quasi-artistieker voor.
Film is van vorig jaar, maar draaide pas dit jaar in Europa, dus mag nog als actueel gelden.
Open deuren en ramen. Een film over drie zussen die worstelen met twee belangrijke zaken: het overlijden van hun oma, die voor ze gezorgd heeft na het omkomen van hun ouders. En het bestaan zelf, growing up in public.
Stikvol jaloezie gaan de zussen met elkaar om: omdat de ene lui is en de andere werkt, omdat de ene makkelijk studeert en de andere meer moeite heeft. Omdat de ene een geheim vriendje heeft en de andere hunkert naar de vriendelijke buurjongen. Omdat twee denken zussen te zijn en de ander geadopteerd.
De mysteries worden niet ontrafeld, het is aan de kijker zelf om in deze trein der traagheid zelf conclusies te trekken. Dat lukt, maar het maakt niet dat de film bijster boeiend is en in je hoofd blijft zitten. Daar is het te quasi-artistieker voor.
Film is van vorig jaar, maar draaide pas dit jaar in Europa, dus mag nog als actueel gelden.
donderdag, december 20, 2012
Top 10 2012
Film van het jaar verkiezing
OK, het jaar is nog niet ten einde maar ik heb toch mijn top 10 al gemaakt en ingediend bij bovenstaande verkiezing. Voor jullie dan ook maar even het titellijstje:
1) Amour
2) Tyrannosaur
3) De rouille et d'os
4) Jagten
5) Intouchables
6) The Broken Circle Breakdown
7) Le prénom
8) Shame
9) The descendants
10 ) A royal affair
Discutabel, true. Maar wat vindt u?
OK, het jaar is nog niet ten einde maar ik heb toch mijn top 10 al gemaakt en ingediend bij bovenstaande verkiezing. Voor jullie dan ook maar even het titellijstje:
1) Amour
2) Tyrannosaur
3) De rouille et d'os
4) Jagten
5) Intouchables
6) The Broken Circle Breakdown
7) Le prénom
8) Shame
9) The descendants
10 ) A royal affair
Discutabel, true. Maar wat vindt u?
dinsdag, december 18, 2012
War Horse - Steven Spielberg
War Horse op IMDb
Ik ben blijkbaar niet gevoelig voor het Steven Spielberg-sentiment. Deze film doet een schaamteloos appel op de traanbuisjes van de kijker. Dat mag, dat is de regisseur eerder ook goed afgegaan en hij wordt er veelvuldig om geroemd.
Voor mij kent het helaas te weinig diepte, dus ik moet me bij het ondergaan van deze film focussen op andere zaken: acteerwerk, plot, visuals. Ikzelf vond bij deze film eigenlijk geen enkele uitschieter in die categoriën, dus heb ik me vooral gericht op het herkennen van acteurs en benoemen van hun eerdere werk. Dat ging goed, er kwam een scala van bekende gezichten voorbij.
Even kort het storyboard:
Engeland , begin vorige eeuw. Arme boer koopt veel te duur paard dat niet voor de taak (ploegen!) geschikt lijkt. Zoonlief wil geen afstand doen van het beest en belooft hem op te leiden. Lukt natuurlijk, maar dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit. Paard levert geld op als ie aan het leger verkocht wordt, paard gaat de oorlog in en uiteindelijk gaat zoon het paard achterna. De rest mag u raden.
Ik ben blijkbaar niet gevoelig voor het Steven Spielberg-sentiment. Deze film doet een schaamteloos appel op de traanbuisjes van de kijker. Dat mag, dat is de regisseur eerder ook goed afgegaan en hij wordt er veelvuldig om geroemd.
Voor mij kent het helaas te weinig diepte, dus ik moet me bij het ondergaan van deze film focussen op andere zaken: acteerwerk, plot, visuals. Ikzelf vond bij deze film eigenlijk geen enkele uitschieter in die categoriën, dus heb ik me vooral gericht op het herkennen van acteurs en benoemen van hun eerdere werk. Dat ging goed, er kwam een scala van bekende gezichten voorbij.
Even kort het storyboard:
Engeland , begin vorige eeuw. Arme boer koopt veel te duur paard dat niet voor de taak (ploegen!) geschikt lijkt. Zoonlief wil geen afstand doen van het beest en belooft hem op te leiden. Lukt natuurlijk, maar dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit. Paard levert geld op als ie aan het leger verkocht wordt, paard gaat de oorlog in en uiteindelijk gaat zoon het paard achterna. De rest mag u raden.
zondag, december 16, 2012
The Broken Circle Breakdown- Felix van Groeningen
The Broken Circle Breakdown
Ik hartje Belgische films. Of ze nou Waals of Vlaams zijn, er zit altijd een schitterende overdosering tragiek in. Zelfs een op t oog grappige film als "De helaasheid der dingen" kent een trieste fundering.
Van de regisseur van genoemde film is nu zijn tweede titel uit en die is een stuk heftiger. Viel er bij DHDD nog behoorlijk te lachen, bij deze film moet het genot puur komen van de emotie die de hoofdrolspelers in hun muziek leggen.
Voor t overige is t pijn wat de klok slaat: letterlijke pijn bij het doodzieke kindje van het hoofdrolspelende duo, geestelijke en hartepijn bij datzelfde duo als ze moeten leren omgaan met verlies en daarmee met het langzaam wegglijden van elkaar. Ongelovige én ongelooflijke pijn.
Oprechte liefde wordt getest, "Gij zult niet genieten" is op een gegeven moment de letterlijke conclusie.
Zwart, hard maar godtergend mooi. Prachtfilm.
Ik hartje Belgische films. Of ze nou Waals of Vlaams zijn, er zit altijd een schitterende overdosering tragiek in. Zelfs een op t oog grappige film als "De helaasheid der dingen" kent een trieste fundering.
Van de regisseur van genoemde film is nu zijn tweede titel uit en die is een stuk heftiger. Viel er bij DHDD nog behoorlijk te lachen, bij deze film moet het genot puur komen van de emotie die de hoofdrolspelers in hun muziek leggen.
Voor t overige is t pijn wat de klok slaat: letterlijke pijn bij het doodzieke kindje van het hoofdrolspelende duo, geestelijke en hartepijn bij datzelfde duo als ze moeten leren omgaan met verlies en daarmee met het langzaam wegglijden van elkaar. Ongelovige én ongelooflijke pijn.
Oprechte liefde wordt getest, "Gij zult niet genieten" is op een gegeven moment de letterlijke conclusie.
Zwart, hard maar godtergend mooi. Prachtfilm.
maandag, december 10, 2012
Vivan las antipodas - Victor Kossakofsky
Vivan las antipodas op IMDb
Zo'n film die alleen al voor het idee een 10 moet krijgen.
Een antipode is het punt lijnrecht tegenover je, als je dwars door de aardbol boort. Tegenvoeters zijn het dus. Omdat het grootste deel van onze planeet uit water bestaat , zijn er niet overdreven veel plekken waar plaatsen lijnrecht tegenover elkaar liggen.
Entre Rios in Argentinie vs Shanghai, China. Miraflores in Spanje versus Nieuw Zeeland. Patagonië, Chili versus Baikalmeer , Rusland. En, deze vond ik verrassend, Big Island op Hawaïi versus Kubu in Botswana.
De uitvoering van de film is een lange reeks prachtige plaatjes van deze plekken op onze aardkloot. Een te lange reeks, dat wel. Twee uur is ff te veel, maar tussendoor zijn er prachtige dingen te zien van de tolbrug-mannen in Argentinie, de boerenmoeder en dochter in Rusland , de hyperdrukke veerboot in Shanghai, een aangespoelde vinvis in Nieuw zeeland , schapenboertjes in Patagonië en vooral wanstaltig mooie beelden van het levende lavaland in Hawaïï.
Verder is er niks: het is een simpele registratie. De ene helft weet niet wat de andere doet, maar vraagt zich soms wel af hoe t aan de andere kant zou zijn. Dat is genoeg. Mooie docu, zonder overigens schokkend goed te zijn. Opnieuw een cadeautje voor de visueel ingestelde kijker..
Zo'n film die alleen al voor het idee een 10 moet krijgen.
Een antipode is het punt lijnrecht tegenover je, als je dwars door de aardbol boort. Tegenvoeters zijn het dus. Omdat het grootste deel van onze planeet uit water bestaat , zijn er niet overdreven veel plekken waar plaatsen lijnrecht tegenover elkaar liggen.
Entre Rios in Argentinie vs Shanghai, China. Miraflores in Spanje versus Nieuw Zeeland. Patagonië, Chili versus Baikalmeer , Rusland. En, deze vond ik verrassend, Big Island op Hawaïi versus Kubu in Botswana.
De uitvoering van de film is een lange reeks prachtige plaatjes van deze plekken op onze aardkloot. Een te lange reeks, dat wel. Twee uur is ff te veel, maar tussendoor zijn er prachtige dingen te zien van de tolbrug-mannen in Argentinie, de boerenmoeder en dochter in Rusland , de hyperdrukke veerboot in Shanghai, een aangespoelde vinvis in Nieuw zeeland , schapenboertjes in Patagonië en vooral wanstaltig mooie beelden van het levende lavaland in Hawaïï.
Verder is er niks: het is een simpele registratie. De ene helft weet niet wat de andere doet, maar vraagt zich soms wel af hoe t aan de andere kant zou zijn. Dat is genoeg. Mooie docu, zonder overigens schokkend goed te zijn. Opnieuw een cadeautje voor de visueel ingestelde kijker..
woensdag, december 05, 2012
Brighton Rock- Rowan Joffe
Brighton Rock op IMDb
Het bio-tje trok me aan, maar meer nog de erg knappe cast. Control's Sam Riley, John "Elephant" Hurt en Helen "The Queen" Mirren in één film, daaraan kan weinig mis gaan, denk je.
Wel dus, want deze remake van een film uit 1947 doet te krampachtige pogingen om de sfeer van die tijd vast te houden. En lijkt daardoor te plat, te eendimensionaal.
Pinkie Brown maakt carriere in de misdaadscene van Brighton, als zijn baas wordt geliquideerd. Bij een wraakactie pakt hij de de dader daarvan, maar dat gaat niet helemaal zonder getuigen.
Het meisje dat het slachtoffer gezien heeft, zoekt hij op. Hij knoopt met haar een relatie aan om safe te zitten en vervolgt zijn misdadig pad.
Maar hij heeft buiten de waard gerekend. Letterlijk in dit geval: de bazin van het meisje voelt instinctief dat er iets mis is met de relatie en gaat haar beschermen.
An sich kan het een prima verhaal worden, maar dat lukt niet. Riley heeft de hele film maar één gelaatsuitdrukking, alleen Helen Mirren maakt nog iets goed. Maar het is te weinig,,
Het bio-tje trok me aan, maar meer nog de erg knappe cast. Control's Sam Riley, John "Elephant" Hurt en Helen "The Queen" Mirren in één film, daaraan kan weinig mis gaan, denk je.
Wel dus, want deze remake van een film uit 1947 doet te krampachtige pogingen om de sfeer van die tijd vast te houden. En lijkt daardoor te plat, te eendimensionaal.
Pinkie Brown maakt carriere in de misdaadscene van Brighton, als zijn baas wordt geliquideerd. Bij een wraakactie pakt hij de de dader daarvan, maar dat gaat niet helemaal zonder getuigen.
Het meisje dat het slachtoffer gezien heeft, zoekt hij op. Hij knoopt met haar een relatie aan om safe te zitten en vervolgt zijn misdadig pad.
Maar hij heeft buiten de waard gerekend. Letterlijk in dit geval: de bazin van het meisje voelt instinctief dat er iets mis is met de relatie en gaat haar beschermen.
An sich kan het een prima verhaal worden, maar dat lukt niet. Riley heeft de hele film maar één gelaatsuitdrukking, alleen Helen Mirren maakt nog iets goed. Maar het is te weinig,,
dinsdag, december 04, 2012
5 Broken Cameras- Emad Burnat/ Guy Davidi
Five Broken Cameras op IMDb
Als er nu nog iemand op de hand van Israël is, dan heeft ie op zeker deze documentaire niet gezien.
Emad is een man met een opgroeiend gezin en een voorliefde voor filmcamera's . De ideale combinatie , ware het niet dat Emad woont in Bil'in , een plaatsje dat wordt verscheurd door de oprukkende kolonisatie van fanatiek-religieuze joden en door de net zo hard oprukkende Berlijnse Muur die Israel bouwt om "zich te beschermen" tegen de stenengooiende Palestijnen. Die juist die stenen gooien omdat ze zich verdedigen, omdat ze worden afgesneden van hun landbouwgrond, omdat ze worden geïntimideerd en gekleineerd.
En, ook niet onbelangrijk, omdat ze worden vermoord. Vermoord door bloedfanatieke Israeli's van 19 jaar die achter een helm en een vizier wel durven tegen de ontheemde Palestijnen.
SCHOK KEND om te zien. Emad raakt gedurende de reeks protesten tegen de bezetting, tegen de concentratie-kamp achtige instelling die zijn dorp wordt, tot 5 keer toe zijn camera kwijt. Gewoon vernield, gewoon kapotgeschoten en zelfs een enkele keer als toevallig schild om zn leven te redden.
Een moedige documentaire, die uitbeeldt hoe geslagen het Palestijnse volk is. En wordt.
Mensonterend.
Als er nu nog iemand op de hand van Israël is, dan heeft ie op zeker deze documentaire niet gezien.
Emad is een man met een opgroeiend gezin en een voorliefde voor filmcamera's . De ideale combinatie , ware het niet dat Emad woont in Bil'in , een plaatsje dat wordt verscheurd door de oprukkende kolonisatie van fanatiek-religieuze joden en door de net zo hard oprukkende Berlijnse Muur die Israel bouwt om "zich te beschermen" tegen de stenengooiende Palestijnen. Die juist die stenen gooien omdat ze zich verdedigen, omdat ze worden afgesneden van hun landbouwgrond, omdat ze worden geïntimideerd en gekleineerd.
En, ook niet onbelangrijk, omdat ze worden vermoord. Vermoord door bloedfanatieke Israeli's van 19 jaar die achter een helm en een vizier wel durven tegen de ontheemde Palestijnen.
SCHOK KEND om te zien. Emad raakt gedurende de reeks protesten tegen de bezetting, tegen de concentratie-kamp achtige instelling die zijn dorp wordt, tot 5 keer toe zijn camera kwijt. Gewoon vernield, gewoon kapotgeschoten en zelfs een enkele keer als toevallig schild om zn leven te redden.
Een moedige documentaire, die uitbeeldt hoe geslagen het Palestijnse volk is. En wordt.
Mensonterend.
woensdag, november 28, 2012
Forbidden Fruit- Dome Karukoski
Forbidden Fruit op IMDb
Film die probeert aan te tonen hoe zeer een religieuze samenleving invloed kan uitoefenen op de lenigheid van de geest. De geest van tieners in dit geval.
Twee jonge meisjes groeien op in een gemeenschap van Laestedianen , een strenge vorm van christelijkheid die de pil, sex voor het huwelijk, alcohol, televisie en popmuziek verbiedt. Onder andere.
En als je pubermeisje bent in zo'n dorp heb je wel een keer genoeg hel en verdoemenis over je horen afroepen en word je nieuwsgierig.
Een van de twee vriendinnetjes vlucht naar de grote stad, de andere wordt door de clerus achter haar aan gestuurd . Zogenaamd om haar te redden, maar eigenlijk gewoon om haar terug in het religieuze hol te slepen.
Dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot, maar het gaat. Of toch niet?
Beklemmend gefilmd, lieflijk ook bij vlagen. Sterke film , zeg ik
Film die probeert aan te tonen hoe zeer een religieuze samenleving invloed kan uitoefenen op de lenigheid van de geest. De geest van tieners in dit geval.
Twee jonge meisjes groeien op in een gemeenschap van Laestedianen , een strenge vorm van christelijkheid die de pil, sex voor het huwelijk, alcohol, televisie en popmuziek verbiedt. Onder andere.
En als je pubermeisje bent in zo'n dorp heb je wel een keer genoeg hel en verdoemenis over je horen afroepen en word je nieuwsgierig.
Een van de twee vriendinnetjes vlucht naar de grote stad, de andere wordt door de clerus achter haar aan gestuurd . Zogenaamd om haar te redden, maar eigenlijk gewoon om haar terug in het religieuze hol te slepen.
Dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot, maar het gaat. Of toch niet?
Beklemmend gefilmd, lieflijk ook bij vlagen. Sterke film , zeg ik
maandag, november 26, 2012
Tinker Tailor Soldier Spy - Tomas Alfredson
Tinker Tailor Soldier Spy op IMDb
Vooraf was ik voor deze film gewaarschuwd. Desondanks toch kijken, omdat ie vorig jaar wel veel commotie opriep.
Degene die me waarschuwde heeft gelijk gekregen: de in beginsel spannende film wordt ontregeld door een te complex plot. Er worden in de twee uur die de film duurt teveel namen genoemd en onthuld, teveel theorieën opgeworpen en teveel ingewikkelde onderlinge verhoudingen te berde gebracht.
Of ik ben niet zo geschikt om spionagefilms te kijken ,dat kan natuurlijk ook.
Want de film is, ademt en leest spionage. De Britse dienst, wel te verstaan. Die door de medewerkers zelf "The Circus"genoemd wordt. En die in deze film een mol, een dubbelspion moet ontmaskeren. Een heuler met de commies, natuurlijk, want in die tijd spelen al John Le Carré's boeken.
Oordeelt u zelf , wellicht is ie aan u wat meer besteedt. Pluspuntjes ook nog gezien trouwens: het goede spel van John Hurt en , toch ook wel, Gary Oldman. Deze :
Vooraf was ik voor deze film gewaarschuwd. Desondanks toch kijken, omdat ie vorig jaar wel veel commotie opriep.
Degene die me waarschuwde heeft gelijk gekregen: de in beginsel spannende film wordt ontregeld door een te complex plot. Er worden in de twee uur die de film duurt teveel namen genoemd en onthuld, teveel theorieën opgeworpen en teveel ingewikkelde onderlinge verhoudingen te berde gebracht.
Of ik ben niet zo geschikt om spionagefilms te kijken ,dat kan natuurlijk ook.
Want de film is, ademt en leest spionage. De Britse dienst, wel te verstaan. Die door de medewerkers zelf "The Circus"genoemd wordt. En die in deze film een mol, een dubbelspion moet ontmaskeren. Een heuler met de commies, natuurlijk, want in die tijd spelen al John Le Carré's boeken.
Oordeelt u zelf , wellicht is ie aan u wat meer besteedt. Pluspuntjes ook nog gezien trouwens: het goede spel van John Hurt en , toch ook wel, Gary Oldman. Deze :
vrijdag, november 23, 2012
In the land of blood and honey- Angelina Jolie
In the land of blood and honey op IMDb
Films als deze dienen altijd met scepsis worden bekeken: een gevierd actrice met een sterk wisselend repertoire die dan zo nodig moet gaan regisseren? Komt dat wel goed?
In dit speciale geval wel: ik ben van het kamp dat gelooft dat de bedoelingen van La Jolie oprecht zijn, dat haar inspanningen voor de VN een oprecht doel dienen en dat ze vanuit dat oogpunt ook aan deze film begonnen is.
I.t.l.o.b.a.h. vertelt het verhaal van de Balkan-oorlog vanuit een scherp gesneden situatie: het voor haar leven vechtende Bosnische moslimmeisje aan de ene kant, de twijfelende Servische soldaat aan de andere kant. Op het exacte moment dat ze beiden voor het eerst met de oorlog kennismaken zijn ze juist bezig elkaar avances te maken. Dan tellen de verschillen nog niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal ex-Tito klant.
Door de oorlogshandelingen belanden ze elk in een verschillende levenssituatie: Ajla rent van hot naar haar om haar vege lijf te redden, Danijel wordt meegezogen in beschietingen, in het beleg van Sarajevo en andere brandhaarden. Wat gebeuren moet , gebeurt: de voorheen aanstaande geliefden komen tegenover elkaar te staan als gevange en gevangennemer.
Danijel worstelt: wat telt? De gezworen trouw aan zijn "land" en zijn leger of de niet te ontkennen liefdegevoelens voor een meisje waar hij volgens die eersten helemaal niet van mág houden?
Niet best geacteerd, deze film, maar het verhaal doet t goed. Als je inlevingsvermogen hebt, tenminste. Dat zat bij ons op de bank wel snor.
Films als deze dienen altijd met scepsis worden bekeken: een gevierd actrice met een sterk wisselend repertoire die dan zo nodig moet gaan regisseren? Komt dat wel goed?
In dit speciale geval wel: ik ben van het kamp dat gelooft dat de bedoelingen van La Jolie oprecht zijn, dat haar inspanningen voor de VN een oprecht doel dienen en dat ze vanuit dat oogpunt ook aan deze film begonnen is.
I.t.l.o.b.a.h. vertelt het verhaal van de Balkan-oorlog vanuit een scherp gesneden situatie: het voor haar leven vechtende Bosnische moslimmeisje aan de ene kant, de twijfelende Servische soldaat aan de andere kant. Op het exacte moment dat ze beiden voor het eerst met de oorlog kennismaken zijn ze juist bezig elkaar avances te maken. Dan tellen de verschillen nog niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal ex-Tito klant.
Door de oorlogshandelingen belanden ze elk in een verschillende levenssituatie: Ajla rent van hot naar haar om haar vege lijf te redden, Danijel wordt meegezogen in beschietingen, in het beleg van Sarajevo en andere brandhaarden. Wat gebeuren moet , gebeurt: de voorheen aanstaande geliefden komen tegenover elkaar te staan als gevange en gevangennemer.
Danijel worstelt: wat telt? De gezworen trouw aan zijn "land" en zijn leger of de niet te ontkennen liefdegevoelens voor een meisje waar hij volgens die eersten helemaal niet van mág houden?
Niet best geacteerd, deze film, maar het verhaal doet t goed. Als je inlevingsvermogen hebt, tenminste. Dat zat bij ons op de bank wel snor.
woensdag, november 21, 2012
900 dagen - Jessica Gorter
900 dagen op IMDb
Veel docu's opgenomen deze (bijna afgelopen) IDFA-week. Deze draaide vorig jaar al op ons eiland, maar he: je kunt niet alles meteen zien.
Zeer benieuwd naar deze, omdat het verhaal al vooraf zo hemeltergend boeiend is dat je je afvraagt hoe ze dat ooit menselijk in beeld krijgen. Aardig gelukt.
Vanaf 1941 is de grote stad Leningrad (nu St. Petersburg) bijna 3 jaar onafgebroken belegerd geweest door de nazi-troepen van Mr. Hitler. Uiteraard raakten al na enkele maanden de voedselvoorraden op.
Daar kwam nog eens een extreem strenge winter boven op. U kunt het uittekenen:
mensen stierven van honger en kou, ruim de halve stad overleefde het beleg niet.
Met enkele nabestaanden en overlevenden wordt besproken hoe er dan wel overleefd werd: kannibalisme, het opeten van huisdieren, het sjoemelen met bonnen van overleden huisgenoten.
Verschillende mensen worden uitgebreid geïnterviewd , van simpel doch triest naar nog steeds bij de pinken en boos. De hoger opgeleiden durven meer te spreken dan de (nog steeds Stalinistische) damesclub.
Niet voor de lol kijken, deze. Je moet echt enig historisch gevoel en dito besef hebben.
Veel docu's opgenomen deze (bijna afgelopen) IDFA-week. Deze draaide vorig jaar al op ons eiland, maar he: je kunt niet alles meteen zien.
Zeer benieuwd naar deze, omdat het verhaal al vooraf zo hemeltergend boeiend is dat je je afvraagt hoe ze dat ooit menselijk in beeld krijgen. Aardig gelukt.
Vanaf 1941 is de grote stad Leningrad (nu St. Petersburg) bijna 3 jaar onafgebroken belegerd geweest door de nazi-troepen van Mr. Hitler. Uiteraard raakten al na enkele maanden de voedselvoorraden op.
Daar kwam nog eens een extreem strenge winter boven op. U kunt het uittekenen:
mensen stierven van honger en kou, ruim de halve stad overleefde het beleg niet.
Met enkele nabestaanden en overlevenden wordt besproken hoe er dan wel overleefd werd: kannibalisme, het opeten van huisdieren, het sjoemelen met bonnen van overleden huisgenoten.
Verschillende mensen worden uitgebreid geïnterviewd , van simpel doch triest naar nog steeds bij de pinken en boos. De hoger opgeleiden durven meer te spreken dan de (nog steeds Stalinistische) damesclub.
Niet voor de lol kijken, deze. Je moet echt enig historisch gevoel en dito besef hebben.
maandag, november 19, 2012
Drive- Nicolas Winding Refn
He, wat? Nu pas? Ja, nu pas.
De voor velen film van het jaar 2011 was aan mij voorbij gegaan. Wellicht dat de gedachte aan veel achtervolgingen me tegenhielden, wellicht dat opnieuw een hoofdrol voor de vorig jaar onvermijdelijke Ryan Gosling me tegenstond: ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik de vertoning op het Film1-kanaal pas als eerste echte gelegenheid liet gelden om hem te zien.
En terecht, trouwens, want mijn vrees bleek onterecht. Het autoracen is slechts een minimaal deel van de film en zelfs het harde geweld komt pas laat op gang. Tot die tijd is "Drive" een aangenaam kabbelend verhaal met een hinderlijk rustige hoofdpersoon.
Daar komt verandering in als ie, uit piëteit met de aardige buurvrouw en haar zoontje, een crimineel klusje op gaat knappen samen met de buurman, die net uit de gevangenis is ontslagen.
Vanaf dat moment rolt ie , naar het schijnt ongewild, in de ene nare afrekening na de andere. En laat ie zich zelf ook niet onbetuigd.
Een film met twee gezichten, op het oog weloverwogen zo ingedeeld door de regisseur. Goed voor een avond boeiend kijkspel, maar wat mij betreft niet de topfilm die anderen eraan labelden. Ik heb blijkbaar het momentum gemist.
Bij de weg (sorry) : de soundtrack is uitmuntend!
zondag, november 18, 2012
Het meisje en de dood- Jos Stelling
Het meisje en de dood op IMDb
Gouden Kalf winnaar op het Nederlands Film Festival. Het festival dat de regisseur ooit zelf opzette, by the way.
Stelling, afgelopen donderdag bij de première in onze zaal aanwezig, is een man met een rijk oeuvre dat wat mij betreft iets te wisselend van kwaliteit is maar dat ontegenzeggelijk staat.
Naarmate hij ouder wordt maakt ie steeds meer auteursfilms, films waar hij een echte cineastenhandtekening onder wil zetten. Aan de prijzen af te meten, doet ie dat goed want zowel zijn vorige (Dushka) als de huidige vergroot zijn palmares.
De film zelf is niet de allersterkste, maar wel wil ik m prijzen om z'n visuele schoonheid en om de poëzie die er in beeld en tekst tentoon wordt gespreid. Verhaaltechnisch gaat het over een allesverzengende en tegelijk onmogelijke, ja zelfs verboden liefde. En dat dan in een 19e eeuws hotel, doorspekt met Poesjkin-teksten.
Duurt ruim 2 uur, maar is door het sterke beeld goed uit te zitten.
Gouden Kalf winnaar op het Nederlands Film Festival. Het festival dat de regisseur ooit zelf opzette, by the way.
Stelling, afgelopen donderdag bij de première in onze zaal aanwezig, is een man met een rijk oeuvre dat wat mij betreft iets te wisselend van kwaliteit is maar dat ontegenzeggelijk staat.
Naarmate hij ouder wordt maakt ie steeds meer auteursfilms, films waar hij een echte cineastenhandtekening onder wil zetten. Aan de prijzen af te meten, doet ie dat goed want zowel zijn vorige (Dushka) als de huidige vergroot zijn palmares.
De film zelf is niet de allersterkste, maar wel wil ik m prijzen om z'n visuele schoonheid en om de poëzie die er in beeld en tekst tentoon wordt gespreid. Verhaaltechnisch gaat het over een allesverzengende en tegelijk onmogelijke, ja zelfs verboden liefde. En dat dan in een 19e eeuws hotel, doorspekt met Poesjkin-teksten.
Duurt ruim 2 uur, maar is door het sterke beeld goed uit te zitten.
zaterdag, november 17, 2012
Route Irish- Ken Loach
Route Irish op IMDb
Beetje a-typische Ken Loach. Oke, de hoofdrol is voor een 100 procent working class British twat, maar milieu en onderwerp zijn geheel anders. Gezien het jaar waarin de film gemaakt is, kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat Loach zijn eigen variant op de Jarhead- en al die andere Irak-titels van dat moment wilde maken.
Wel sterk gespeeld, maar door het continu opgefokte gedrag krijg je niet echt feeling voor de hoofdrolspeler terwijl zijn bedoelingen zeer nobel zijn.
Zijn beste maat die hij al sinds de jonge jaren vergezelt, komt om in Irak. De weduwe verwijt hem haar man in de oorlog gepraat te hebben.
Gaandeweg blijkt dat de dood van haar man niet een standaard oorlogshandeling was. Men ontwart een knoop van theorieën, waarbij corruptie en landverraad gekoppeld worden aan een oorlogsmisdaad.
Geboeid zitten kijken, en da's natuurlijk altijd gegarandeerd bij Loach.
Beetje a-typische Ken Loach. Oke, de hoofdrol is voor een 100 procent working class British twat, maar milieu en onderwerp zijn geheel anders. Gezien het jaar waarin de film gemaakt is, kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat Loach zijn eigen variant op de Jarhead- en al die andere Irak-titels van dat moment wilde maken.
Wel sterk gespeeld, maar door het continu opgefokte gedrag krijg je niet echt feeling voor de hoofdrolspeler terwijl zijn bedoelingen zeer nobel zijn.
Zijn beste maat die hij al sinds de jonge jaren vergezelt, komt om in Irak. De weduwe verwijt hem haar man in de oorlog gepraat te hebben.
Gaandeweg blijkt dat de dood van haar man niet een standaard oorlogshandeling was. Men ontwart een knoop van theorieën, waarbij corruptie en landverraad gekoppeld worden aan een oorlogsmisdaad.
Geboeid zitten kijken, en da's natuurlijk altijd gegarandeerd bij Loach.
maandag, november 12, 2012
35 Rhums - Claire Denis
35 Rhums op IMDb
Meer dan 30 jaar filmkijk-ervaring ben ik rijk. Alle soorten werk heb ik gezien. Daarom verbaast het me dat er toch zo af en toe een titel voorbij komt waarvan ik het plot niet snap. Of waarbij ik het gevoel niet krijg, zo kun je het ook stellen.
Enkele jaren geleden was dit een redelijk gewaardeerde arthouse-titel, afgelopen weekend kwam ie op tv voorbij. Daar ga je dus even voor zitten. Maar ik weet niet helemaal wat de maker wilde vertellen.
Het verhaal van de immigrant Lionel, die met zijn dochter in een trappenhuis woont waar ook een (ex- ?) geliefde van hem woont en tevens een potentieel geliefde van zijn dochter. Ze doen hun dingetje: hij treinmachinist, zij studente en bijverdienend bij een platenzaak. Hij drinkt wat met zijn collega's na het werk, maar gaat nooit zover dat ie de legendarische fabel van de 35 glazen rum naspeelt.
Er zit een trage sfeer in de film, doorgaans is dat bij mij goede reden om het verhaal extra op me in te laten werken. Maar er komt niks: het kabbelt, het is vriendelijk. Even is er een conflict , als ze met zn vieren een nachtborrel halen en er elk op hun eigen manier gehavend uitkomen.
Maar al snel komt t allemaal weer op dezelfde snelweg terecht.
Ach, hij kan van het "ooit nog zien" lijstje af..
Meer dan 30 jaar filmkijk-ervaring ben ik rijk. Alle soorten werk heb ik gezien. Daarom verbaast het me dat er toch zo af en toe een titel voorbij komt waarvan ik het plot niet snap. Of waarbij ik het gevoel niet krijg, zo kun je het ook stellen.
Enkele jaren geleden was dit een redelijk gewaardeerde arthouse-titel, afgelopen weekend kwam ie op tv voorbij. Daar ga je dus even voor zitten. Maar ik weet niet helemaal wat de maker wilde vertellen.
Het verhaal van de immigrant Lionel, die met zijn dochter in een trappenhuis woont waar ook een (ex- ?) geliefde van hem woont en tevens een potentieel geliefde van zijn dochter. Ze doen hun dingetje: hij treinmachinist, zij studente en bijverdienend bij een platenzaak. Hij drinkt wat met zijn collega's na het werk, maar gaat nooit zover dat ie de legendarische fabel van de 35 glazen rum naspeelt.
Er zit een trage sfeer in de film, doorgaans is dat bij mij goede reden om het verhaal extra op me in te laten werken. Maar er komt niks: het kabbelt, het is vriendelijk. Even is er een conflict , als ze met zn vieren een nachtborrel halen en er elk op hun eigen manier gehavend uitkomen.
Maar al snel komt t allemaal weer op dezelfde snelweg terecht.
Ach, hij kan van het "ooit nog zien" lijstje af..
zondag, november 11, 2012
Jagten - Thomas Vinterberg
Jagten op IMDb
En ook de gevierde Festen-regisseur kwam met een nieuwe film. Vooraf mezelf voorgenomen de beide films niet met elkaar te vergelijken, maar dat lukt toch niet helemaal. Wat Vinterberg opnieuw doet , is namelijk het fors uitvergroten en opblazen van een minimaal incident.
Niet het het iets kleins is, beschuldiging van kindermisbruik, maar het komt zo achteloos de film binnen dat je bij lange na niet kunt voorzien welke gevolgen dat kleine zinnetje heeft. Het rafelt levens uiteen, het ontwricht een dorp en een hele maatschappij.
Mijn Scandinavische filmheld Mads Mikkelsen heeft ditmaal de eer het mikpunt te zijn van een hetze. Hij wordt beschuldigd van sexueel misbruik van een van de kinderen op de kleuterschool waar hij werkt. Toevallig is dat kind ook nog eens de dochter van zijn boezemvriend.
Aan de kijker de taak om te kiezen aan wiens zijde men staat, en te kijken of men de reacties van de dorpelingen, de vrienden en de collega's kan rationaliseren.
Heftig, maar zeker zeer goed. Geen tweede Festen, en gelukkig maar..
En ook de gevierde Festen-regisseur kwam met een nieuwe film. Vooraf mezelf voorgenomen de beide films niet met elkaar te vergelijken, maar dat lukt toch niet helemaal. Wat Vinterberg opnieuw doet , is namelijk het fors uitvergroten en opblazen van een minimaal incident.
Niet het het iets kleins is, beschuldiging van kindermisbruik, maar het komt zo achteloos de film binnen dat je bij lange na niet kunt voorzien welke gevolgen dat kleine zinnetje heeft. Het rafelt levens uiteen, het ontwricht een dorp en een hele maatschappij.
Mijn Scandinavische filmheld Mads Mikkelsen heeft ditmaal de eer het mikpunt te zijn van een hetze. Hij wordt beschuldigd van sexueel misbruik van een van de kinderen op de kleuterschool waar hij werkt. Toevallig is dat kind ook nog eens de dochter van zijn boezemvriend.
Aan de kijker de taak om te kiezen aan wiens zijde men staat, en te kijken of men de reacties van de dorpelingen, de vrienden en de collega's kan rationaliseren.
Heftig, maar zeker zeer goed. Geen tweede Festen, en gelukkig maar..
Amour- Michael Haneke
Amour op IMDb
Haneke flikt t hem weer: met minimale gegevens een maximale film maken. Zeer geëmotioneerd verliet ik de zaal na deze prachtige vertelling over twee zelfredzame ouderen die, boordevol van liefde voor elkaar, hun oude dagen slijten en de krachten voelen afnemen.
Nadat de dame na een lichte beroerte thuiskomt uit het ziekenhuis vraagt ze haar man (Jean Louis Trintignant, een acteur van naam en faam in Frankrijk) haar te beloven dat ze daar nooit meer terug hoeft. En dus gaat hij voor haar zorgen, ook nu ze steeds minder kan.
Ontroerend gespeeld, indringend en echt op een fan tas ti sche manier traanopwellend. Ik was sprakeloos, wat een sierlijke schoonheid en eerlijkheid in deze film, die ik in een selecte voorpremière mocht zien. Applaus applaus , opnieuw, voor Haneke. En voor Trintignant.
Haneke flikt t hem weer: met minimale gegevens een maximale film maken. Zeer geëmotioneerd verliet ik de zaal na deze prachtige vertelling over twee zelfredzame ouderen die, boordevol van liefde voor elkaar, hun oude dagen slijten en de krachten voelen afnemen.
Nadat de dame na een lichte beroerte thuiskomt uit het ziekenhuis vraagt ze haar man (Jean Louis Trintignant, een acteur van naam en faam in Frankrijk) haar te beloven dat ze daar nooit meer terug hoeft. En dus gaat hij voor haar zorgen, ook nu ze steeds minder kan.
Ontroerend gespeeld, indringend en echt op een fan tas ti sche manier traanopwellend. Ik was sprakeloos, wat een sierlijke schoonheid en eerlijkheid in deze film, die ik in een selecte voorpremière mocht zien. Applaus applaus , opnieuw, voor Haneke. En voor Trintignant.
donderdag, november 01, 2012
Paradiso - Jeroen Berkvens
Paradiso op IMDb
Wie is er niet groot mee geworden? Wat een uren heb ik in die prachtige zaal zitten, wat een fijne bands zag ik daar.
De documentaire "Paradiso" is een ode aan een icoon, een concertzaal waar elke band gespeeld wil hebben. Internationaal vermaard, volgens zeggen akoestisch een lastig plek om te spelen maar qua sfeer onovertroffen.
De docu is een echte muzikantendocu, eigenlijk zit er slechts één bezoekersverhaal (en laat dat nou van mattie Paul Luiken zijn, die zijn Stranglers-bezoek eind jaren 70 beschrijft).
Verder veel talking heads over de voorbereidingen, de zenuwen, de speciale gevoelens en de worstelingen.
Mooi geheel , met o.a. Richard Janssen, Peter te Bos, Henry Rollings, Tim Knol, Daniel Johnston, Martha Wainwright en Patrick Watson.
Als je niks met muziek heb, niet kijken. Anders : iedereen.
Wie is er niet groot mee geworden? Wat een uren heb ik in die prachtige zaal zitten, wat een fijne bands zag ik daar.
De documentaire "Paradiso" is een ode aan een icoon, een concertzaal waar elke band gespeeld wil hebben. Internationaal vermaard, volgens zeggen akoestisch een lastig plek om te spelen maar qua sfeer onovertroffen.
De docu is een echte muzikantendocu, eigenlijk zit er slechts één bezoekersverhaal (en laat dat nou van mattie Paul Luiken zijn, die zijn Stranglers-bezoek eind jaren 70 beschrijft).
Verder veel talking heads over de voorbereidingen, de zenuwen, de speciale gevoelens en de worstelingen.
Mooi geheel , met o.a. Richard Janssen, Peter te Bos, Henry Rollings, Tim Knol, Daniel Johnston, Martha Wainwright en Patrick Watson.
Als je niks met muziek heb, niet kijken. Anders : iedereen.
dinsdag, oktober 30, 2012
[REC] - Jaume Balagero/ Paco Plaza
[REC] op IMDb
En weer trapte ik erin. Hearsay had de titel van deze film in mn geheugen gemetseld, dus toen ie vorige week op tv kwam programmeerde ik m in.
En dan wist ik dus dat het horror was, en dan wist ik dat zulks niet echt mijn genre is.
Edoch: het laatste uur volledig geboeid gekeken, me een aantal malen de vinkentering geschrokken en soms steels weggekeken van het beeld. Dan zal ie als horror dus wel geslaagd zijn.
Spaanse cultfilm van 5 jaar gelee, lijkt in bijna één take geschoten te zijn. TV-reportageteam maakt opnames op brandweerkazerne en moet mee naar een melding van een vrouw die in een appartement bezig is uit haar dak te gaan.
De vrouw is aggressief, in hoge mate zelfs , en valt een politieman aan. Punt blijkt dat ze een bepaalde vorm van hondsdolheid heeft en dat het zeer besmettelijk is. Het gebouw wordt door de buiten geinstalleerde agenten en brandweerlui afgesloten en geisoleerd. Inclusief de mensen die zich in het pand bevinden. Waaronder dus dat reportagestel. En als die er toch zijn, dan moeten ze maar zo veel mogelijk filmen.
Griezel, goor, en schrik: en dat dan in 5 kwartier. Wel boeiend ja, ik snap de wijdverbreide waardering. Maar voor mij is het beter om dit soort films over te slaan ... ;-]
En weer trapte ik erin. Hearsay had de titel van deze film in mn geheugen gemetseld, dus toen ie vorige week op tv kwam programmeerde ik m in.
En dan wist ik dus dat het horror was, en dan wist ik dat zulks niet echt mijn genre is.
Edoch: het laatste uur volledig geboeid gekeken, me een aantal malen de vinkentering geschrokken en soms steels weggekeken van het beeld. Dan zal ie als horror dus wel geslaagd zijn.
Spaanse cultfilm van 5 jaar gelee, lijkt in bijna één take geschoten te zijn. TV-reportageteam maakt opnames op brandweerkazerne en moet mee naar een melding van een vrouw die in een appartement bezig is uit haar dak te gaan.
De vrouw is aggressief, in hoge mate zelfs , en valt een politieman aan. Punt blijkt dat ze een bepaalde vorm van hondsdolheid heeft en dat het zeer besmettelijk is. Het gebouw wordt door de buiten geinstalleerde agenten en brandweerlui afgesloten en geisoleerd. Inclusief de mensen die zich in het pand bevinden. Waaronder dus dat reportagestel. En als die er toch zijn, dan moeten ze maar zo veel mogelijk filmen.
Griezel, goor, en schrik: en dat dan in 5 kwartier. Wel boeiend ja, ik snap de wijdverbreide waardering. Maar voor mij is het beter om dit soort films over te slaan ... ;-]
maandag, oktober 29, 2012
Le Moine- Dominik Moll
Le Moine op IMDb
Hé hé, na een hectische week eindelijk weer een film gezien, ik begon ontwenningsverschijnselen te vertonen.
Deze kwam ongeveer gelijktijdig uit met die andere, iets bekendere monnikenfilm van vorig jaar. Waar die film (des Hommes et des dieux) meer uit het leven gegrepen leek, belicht deze film meer de duistere kant van het monnikenleven (nu ja, een klein applausje dan voor die woordspeling van het duister belichten? ).
Broeder Ambroise is te vondeling gelegd bij een Spaans klooster, ergens in de 17e eeuw. Hij ontpopt zich tot een devoot monnik met vooral een goed ontwikkelde tongriem. Zijn preken worden vermaard in de omtrek en lokken vele gelovigen naar het klooster om hem aan te komen horen en hen te verlichten.
De abt van het klooster meldt Ambroise, zijn beschermeling en gedoodverfde opvolger, dat hij het gevoel heeft dat de duivel in het klooster leeft. En dat lijkt ie behoorlijk goed te zien: de oorspronkelijk nogal strak in de leer zitten monnik wordt op de proef gesteld als hij gaandeweg wordt blootgesteld aan lustgevoelens. Daar gaat je paradijs.
Vooral vanwege de immer sterke Vincent Cassel wilde ik deze zien, ik moet zeggen dat hij ook de voornaamste reden blijft. Tenzij je gevoelig bent voor goddelijke en duivelse praktijken, dan kan deze film nog spannend voor je uitpakken.
Maar goed, het was weer een film, en dat turfje telt!
Hé hé, na een hectische week eindelijk weer een film gezien, ik begon ontwenningsverschijnselen te vertonen.
Deze kwam ongeveer gelijktijdig uit met die andere, iets bekendere monnikenfilm van vorig jaar. Waar die film (des Hommes et des dieux) meer uit het leven gegrepen leek, belicht deze film meer de duistere kant van het monnikenleven (nu ja, een klein applausje dan voor die woordspeling van het duister belichten? ).
Broeder Ambroise is te vondeling gelegd bij een Spaans klooster, ergens in de 17e eeuw. Hij ontpopt zich tot een devoot monnik met vooral een goed ontwikkelde tongriem. Zijn preken worden vermaard in de omtrek en lokken vele gelovigen naar het klooster om hem aan te komen horen en hen te verlichten.
De abt van het klooster meldt Ambroise, zijn beschermeling en gedoodverfde opvolger, dat hij het gevoel heeft dat de duivel in het klooster leeft. En dat lijkt ie behoorlijk goed te zien: de oorspronkelijk nogal strak in de leer zitten monnik wordt op de proef gesteld als hij gaandeweg wordt blootgesteld aan lustgevoelens. Daar gaat je paradijs.
Vooral vanwege de immer sterke Vincent Cassel wilde ik deze zien, ik moet zeggen dat hij ook de voornaamste reden blijft. Tenzij je gevoelig bent voor goddelijke en duivelse praktijken, dan kan deze film nog spannend voor je uitpakken.
Maar goed, het was weer een film, en dat turfje telt!
vrijdag, oktober 19, 2012
Hemel- Sacha Polak
Hemel op IMDb
Met prijzen en lof overladen Nederlandse film. Nog onlangs haalde hoofdrolspeelster Hannah Hoekstra op het Nederlands Film Festival het Gouden Kalf voor beste actrice op.
Laat ik maar met de deur in mn eigen huis vallen: ik zag het niet aan de film af. Tuurlijk, de hoofdrolspeelster geeft en toont veel. En tuurlijk, Hans Dagelet is altijd een genot om naar te kijken, letterlijk en figuurlijk. Maar ik vond t geheel een beetje moeilijkdoenerij dat tot weinig leidde.
Het complexe meisje dat nymfonanie voorwendt om haar vader maar te tonen hoe moeilijk ze het had dat haar moeder, zijn eerste vrouw, overleden is en dat hij dat nu compenseert met vele kortstondige relaties. Dat kan zij beter, en compromislozer dan hij.
Slechts heel langzaam komt het onhandelbare meisje tot enkele inzichten die haar later van nut kunnen zijn in het grote-mensen-leven daarbuiten.
Blijkbaar kijk ik anders naar films dan jury's , maar ik betrapte me erop dat ik al geruime tijd naar het einde van de film zat uit te kijken, terwijl het verhaal zich nog moest ontwikkelen. Had m.i. eerder, sneller dan wel beter gekund.
Met prijzen en lof overladen Nederlandse film. Nog onlangs haalde hoofdrolspeelster Hannah Hoekstra op het Nederlands Film Festival het Gouden Kalf voor beste actrice op.
Laat ik maar met de deur in mn eigen huis vallen: ik zag het niet aan de film af. Tuurlijk, de hoofdrolspeelster geeft en toont veel. En tuurlijk, Hans Dagelet is altijd een genot om naar te kijken, letterlijk en figuurlijk. Maar ik vond t geheel een beetje moeilijkdoenerij dat tot weinig leidde.
Het complexe meisje dat nymfonanie voorwendt om haar vader maar te tonen hoe moeilijk ze het had dat haar moeder, zijn eerste vrouw, overleden is en dat hij dat nu compenseert met vele kortstondige relaties. Dat kan zij beter, en compromislozer dan hij.
Slechts heel langzaam komt het onhandelbare meisje tot enkele inzichten die haar later van nut kunnen zijn in het grote-mensen-leven daarbuiten.
Blijkbaar kijk ik anders naar films dan jury's , maar ik betrapte me erop dat ik al geruime tijd naar het einde van de film zat uit te kijken, terwijl het verhaal zich nog moest ontwikkelen. Had m.i. eerder, sneller dan wel beter gekund.
dinsdag, oktober 16, 2012
De regels van Matthijs - Marc Schmidt
De regels van Matthijs op IMDb
Ontluisterende documentaire, prijswinnend op de laatste Nederlandse filmdagen. Ontluisterend omdat perfect wordt weergegeven hoezeer we als maatschappij gevangen zitten in onze ruimdenkende gedachte dat het individu belangrijk is en een vrije wil kent.
Er zijn namelijk individuen wiens wil gedreven wordt door gedachten die ze zelf niet kunnen sturen. Die eigenlijk bezeten zijn in hun gedachtengang, dus.
Matthijs is zo iemand (geweest). Autistisch, hyperintelligent en bij vlagen welbespraakt. Maar ook : oncontroleerbaar agressief en onstuitbaar eigenwijs in zijn drang zn eigen leven in zn eigen huis vorm te geven.
Zijn oude jeugdvriend Marc filmt hem in zijn strijd tegen de autoriteiten, tegen de woningbouwvereniging en in zijn eigen queeste om de water- en verwarmingshuishouding in zijn woning dusdanig te reguleren dat het altijd warm is en water goed hergebruikt wordt. Die klus staat symbool voor Matthijs' strijd tegen het gangbare, tegen de reguliere denkwijze.
Al snel wordt duidelijk welk een dramatische kant dit verhaal op is gegaan. Eindig, en waargebeurd. Heftig, boeiend en heftig boeiend!
Ontluisterende documentaire, prijswinnend op de laatste Nederlandse filmdagen. Ontluisterend omdat perfect wordt weergegeven hoezeer we als maatschappij gevangen zitten in onze ruimdenkende gedachte dat het individu belangrijk is en een vrije wil kent.
Er zijn namelijk individuen wiens wil gedreven wordt door gedachten die ze zelf niet kunnen sturen. Die eigenlijk bezeten zijn in hun gedachtengang, dus.
Matthijs is zo iemand (geweest). Autistisch, hyperintelligent en bij vlagen welbespraakt. Maar ook : oncontroleerbaar agressief en onstuitbaar eigenwijs in zijn drang zn eigen leven in zn eigen huis vorm te geven.
Zijn oude jeugdvriend Marc filmt hem in zijn strijd tegen de autoriteiten, tegen de woningbouwvereniging en in zijn eigen queeste om de water- en verwarmingshuishouding in zijn woning dusdanig te reguleren dat het altijd warm is en water goed hergebruikt wordt. Die klus staat symbool voor Matthijs' strijd tegen het gangbare, tegen de reguliere denkwijze.
Al snel wordt duidelijk welk een dramatische kant dit verhaal op is gegaan. Eindig, en waargebeurd. Heftig, boeiend en heftig boeiend!
maandag, oktober 15, 2012
Schläfkrankheit - Ulrich Köhler
Schläfkrankheit op IMDb
Een film kan ook sterven in de goede bedoelingen. Als ie te artistiek wil zijn, of als ie te krampachtig een maatschappelijk onderwerp wil aanroeren. Of een combi van beiden.
Schläfkrankheit handelt over Ebbo Velten, een Nederlands/Duitse arts die werkt in Kameroen. Hij strijdt tegen de slaapziekte die uitgebroken is onder de lokale bevolking en doet en passant nog andere medische verrichtingen waardoor hij aanzien onder de bevolking verwerft.
Zijn vrouw wil terug naar Duitsland, onder andere omdat zijn dochter een leven in Kameroen geheel niet ziet zitten. Zij gaan alvast.
Middels een sprong zitten we plots 3 jaar verder, de Duitse arts (Pierre Bokma, zoals u op de foto boven ziet) zit nog steeds in Kameroen en krijgt bezoek \van een WHO-arts die kijkt wat de arts zoal doet met de verstrekte fondsen tegen de epidemie. Hij heeft grote moeite om een rapport samen te stellen omdat Velten een ongrijpbaar man blijkt. Ten eerste al lastig om te spreken te krijgen, ten tweede onconventioneel en ten derde met iets te nauwe banden met minder geslaagde zakenlui.
Het lijkt of de film iets teveel wil aantonen. En da's jammer, had meer in gezeten. Wel mooie junglebeelden though, en de parabel van het nijlpaard krijgt terecht de nodige zwaarte.
Een film kan ook sterven in de goede bedoelingen. Als ie te artistiek wil zijn, of als ie te krampachtig een maatschappelijk onderwerp wil aanroeren. Of een combi van beiden.
Schläfkrankheit handelt over Ebbo Velten, een Nederlands/Duitse arts die werkt in Kameroen. Hij strijdt tegen de slaapziekte die uitgebroken is onder de lokale bevolking en doet en passant nog andere medische verrichtingen waardoor hij aanzien onder de bevolking verwerft.
Zijn vrouw wil terug naar Duitsland, onder andere omdat zijn dochter een leven in Kameroen geheel niet ziet zitten. Zij gaan alvast.
Middels een sprong zitten we plots 3 jaar verder, de Duitse arts (Pierre Bokma, zoals u op de foto boven ziet) zit nog steeds in Kameroen en krijgt bezoek \van een WHO-arts die kijkt wat de arts zoal doet met de verstrekte fondsen tegen de epidemie. Hij heeft grote moeite om een rapport samen te stellen omdat Velten een ongrijpbaar man blijkt. Ten eerste al lastig om te spreken te krijgen, ten tweede onconventioneel en ten derde met iets te nauwe banden met minder geslaagde zakenlui.
Het lijkt of de film iets teveel wil aantonen. En da's jammer, had meer in gezeten. Wel mooie junglebeelden though, en de parabel van het nijlpaard krijgt terecht de nodige zwaarte.
zondag, oktober 14, 2012
Dans la maison - Francois Ozon
Dans la maison op IMDb
Een intrigerende mix van manipulatie en literatuur. Opnieuw een sterke film van succesregisseur Francois Ozon, die , nog geen 45 jaar oud oud, al een indrukwekkende lijst titels op zn palmares heeft staan.
En altijd een film met een twist. Deze bijvoorbeeld meandert van thriller naar lichtvoetige komedie met een vleugje humor. Wrange humor, dat wel, maar humor.
Germain is een ietwat uitgebluste middelbare schoolleraar die met tegenzin aan een nieuw jaar begint. Totdat hij, literatuurleraar zijnde, de klas een stelopdracht geeft en er één leerling hoog bovenuit steekt. De jongen, Claude, geeft een aanzet tot een spannend vervolgverhaal.
Niet geheel zonder eigenbelang gaat Germain de jongen begeleiden in zijn verhaal over zijn inmenging in de dagelijkse gang van zaken in het huishouden zijn zijn klasgenoot Rapha.
Het gaat goed maar het gaat al snel van kwaad tot erger. Het boeiendste aan de film is dat kijkers noch acteurs weten of ze in de werkelijkheid of in een verzonnen epistel zitten. Ozon speelt daar razend knap mee en de kijker moet mee.
Mij had ie opnieuw volledig te pakken. Ik raad hem u dan ook van harte aan..
Een intrigerende mix van manipulatie en literatuur. Opnieuw een sterke film van succesregisseur Francois Ozon, die , nog geen 45 jaar oud oud, al een indrukwekkende lijst titels op zn palmares heeft staan.
En altijd een film met een twist. Deze bijvoorbeeld meandert van thriller naar lichtvoetige komedie met een vleugje humor. Wrange humor, dat wel, maar humor.
Germain is een ietwat uitgebluste middelbare schoolleraar die met tegenzin aan een nieuw jaar begint. Totdat hij, literatuurleraar zijnde, de klas een stelopdracht geeft en er één leerling hoog bovenuit steekt. De jongen, Claude, geeft een aanzet tot een spannend vervolgverhaal.
Niet geheel zonder eigenbelang gaat Germain de jongen begeleiden in zijn verhaal over zijn inmenging in de dagelijkse gang van zaken in het huishouden zijn zijn klasgenoot Rapha.
Het gaat goed maar het gaat al snel van kwaad tot erger. Het boeiendste aan de film is dat kijkers noch acteurs weten of ze in de werkelijkheid of in een verzonnen epistel zitten. Ozon speelt daar razend knap mee en de kijker moet mee.
Mij had ie opnieuw volledig te pakken. Ik raad hem u dan ook van harte aan..
Oranges and Sunshine- Jim Loach
Oranges and Sunshine op IMDb
Oude liefde van mijn vrouw, deze Emily Watson. Die kan bij haar niet veel fout doen.
Bijgaande film is een "waargebeurdje" en handelt over de dramatische periode dat uit huis te plaatsen kinderen in Engeland niet in weeshuizen werden geplaatst maar naar Australië werden gedeporteerd. Van vroeg in de 19e eeuw tot ergens in de 80's moet dat geregeld gebeurd zijn.
Watson speelt Margaret, een moeder werkzaam in de jeugd- en pleegzorg die bij toeval op twee verschillende verhalen stuit die bovenstaande indiceren. En ze gaat op onderzoek uit: zou het echt zo zijn dat Engeland hier aan meewerkte en zou ze er nog iets van terug kunnen vinden? Sterker nog: zou ze wellicht van die cliënten de moeder terug kunnen vinden?
De zoektocht leidt haar naar Australië , ze boekt enkele successen maar stuit vooral op een veelvoud van het verhaal. En op weerstand. Veel weerstand.
Ze komt terecht bij mensen die helemaal niet willen dat het verhaal opgerakeld wordt, ze stuit op internaten waar de broeders een dubieus verleden proberen te maskeren. En ze stuit op weerstand van haar eigen regering en tenslotte, op groeiende wrijving met haar eigen thuisfront.
Wat sterk is aan de film is dat het nergens sensationeel wordt, het had gierend emotioneel uit de bocht kunnen vliegen. Dat gebeurt nergens, Watson speelt behoudend maar goed.
Al met al een vette voldoende , script plus acteerwerk beklijven.
Oude liefde van mijn vrouw, deze Emily Watson. Die kan bij haar niet veel fout doen.
Bijgaande film is een "waargebeurdje" en handelt over de dramatische periode dat uit huis te plaatsen kinderen in Engeland niet in weeshuizen werden geplaatst maar naar Australië werden gedeporteerd. Van vroeg in de 19e eeuw tot ergens in de 80's moet dat geregeld gebeurd zijn.
Watson speelt Margaret, een moeder werkzaam in de jeugd- en pleegzorg die bij toeval op twee verschillende verhalen stuit die bovenstaande indiceren. En ze gaat op onderzoek uit: zou het echt zo zijn dat Engeland hier aan meewerkte en zou ze er nog iets van terug kunnen vinden? Sterker nog: zou ze wellicht van die cliënten de moeder terug kunnen vinden?
De zoektocht leidt haar naar Australië , ze boekt enkele successen maar stuit vooral op een veelvoud van het verhaal. En op weerstand. Veel weerstand.
Ze komt terecht bij mensen die helemaal niet willen dat het verhaal opgerakeld wordt, ze stuit op internaten waar de broeders een dubieus verleden proberen te maskeren. En ze stuit op weerstand van haar eigen regering en tenslotte, op groeiende wrijving met haar eigen thuisfront.
Wat sterk is aan de film is dat het nergens sensationeel wordt, het had gierend emotioneel uit de bocht kunnen vliegen. Dat gebeurt nergens, Watson speelt behoudend maar goed.
Al met al een vette voldoende , script plus acteerwerk beklijven.
Hysteria- Tanya Wexler
Hysteria op IMDb
Je hebt van die films die op papier meer beloven dan ze uiteindelijk waar maken. Een ogenschijnlijk sterke cast, een intrigerend waargebeurd verhaal of een ingenieus script , dat alles kan de opmaat zijn tot een sterke film.
Bij Hysteria leek het boeiende gegeven te gaan leiden tot een sterke vertoning: het verhaal dat in het victoriaanse tijdperk begin vorige eeuw de geneeskunde nog in haar kinderschoenen stond en de psychiatrie helemaal. Als er dus een dokter opstaat die na vijven en zessen een carriere opstart als behandelaar van hysterische vrouwen door middel van handmatige bevrediging dezer dames, is de aandacht van de kijker getriggerd.
De stuntelige Hugh Dancy komt in de leer bij een welvarende arts, die hem bij bewezen succes ook alvast zijn dochter ter uithuwelijking aanbiedt. Het meisje heeft ook nog een zus (in wie we Maggy Gielenhaal herkennen), die nogal een lastpak is en tegen de zin van vader in de armenzorg zit.
Hoe dan ook , Mortimer (Dancy) is succesvol als vingerplant en loopt van de vele behandelingen zelfs een spieraandoening in de vorm van RSI op. Moet stoppen met zijn baan en valt noodgedwongen terug op zijn op electronica verzotte vriend. Van t een komt het ander: ze vinden de voorloper van de vibrator uit. Een apparaat dat de clitorale stimulatie zonder problemen kan overnemen uit de vermoeide handen van Mortimer. Opnieuw succes verzekerd. Maar ja, dan dat gedoe met die zussen nog.
Het klinkt allemaal intrigerender dan het uiteindelijk gebracht wordt: we zien alles mijlenver aankomen. Maar ok, ze doen hun best allemaal. Oh ja, en wat een plusje aan de film is is de naam van de vibrator: de Jolly Molly. Hieronder dus Molly...
Je hebt van die films die op papier meer beloven dan ze uiteindelijk waar maken. Een ogenschijnlijk sterke cast, een intrigerend waargebeurd verhaal of een ingenieus script , dat alles kan de opmaat zijn tot een sterke film.
Bij Hysteria leek het boeiende gegeven te gaan leiden tot een sterke vertoning: het verhaal dat in het victoriaanse tijdperk begin vorige eeuw de geneeskunde nog in haar kinderschoenen stond en de psychiatrie helemaal. Als er dus een dokter opstaat die na vijven en zessen een carriere opstart als behandelaar van hysterische vrouwen door middel van handmatige bevrediging dezer dames, is de aandacht van de kijker getriggerd.
De stuntelige Hugh Dancy komt in de leer bij een welvarende arts, die hem bij bewezen succes ook alvast zijn dochter ter uithuwelijking aanbiedt. Het meisje heeft ook nog een zus (in wie we Maggy Gielenhaal herkennen), die nogal een lastpak is en tegen de zin van vader in de armenzorg zit.
Hoe dan ook , Mortimer (Dancy) is succesvol als vingerplant en loopt van de vele behandelingen zelfs een spieraandoening in de vorm van RSI op. Moet stoppen met zijn baan en valt noodgedwongen terug op zijn op electronica verzotte vriend. Van t een komt het ander: ze vinden de voorloper van de vibrator uit. Een apparaat dat de clitorale stimulatie zonder problemen kan overnemen uit de vermoeide handen van Mortimer. Opnieuw succes verzekerd. Maar ja, dan dat gedoe met die zussen nog.
Het klinkt allemaal intrigerender dan het uiteindelijk gebracht wordt: we zien alles mijlenver aankomen. Maar ok, ze doen hun best allemaal. Oh ja, en wat een plusje aan de film is is de naam van de vibrator: de Jolly Molly. Hieronder dus Molly...
vrijdag, oktober 12, 2012
The Rum Diary- Bruce Robinson
The Rum Diary op IMDb
Drankrijk journalistenfeestje, deze film. Kan ook niet anders, tis naar een boek van Hunter S. Thompson, die schijnt er om bekend te hebben gestaan.
Journalist komt na 13 ongelukken in uiterste wanhoop op Puerto Rico terecht voor een baan als journalist bij een lokaal sufferdje. Het nieuws op het eiland gaat niet echt vlot, lijkt het, prima voor Kemp die zijn tijd liever spendeert aan het met topsnelheid leegtrekken van de minibar. Logischerwijze loopt hij in zijn slemppartijen tegen soortgenoten op, die uiteindelijk zijn ommekeer betekenen.
Ze zetten hem op het spoor van een staaltje frauduleuze projectontwikkeling waar hij wel een mooie zaak in ziet. Net zo mooi als de bevallige vriendin van de projectontwikkelaar.
Wie eerder "Fear and loathing in Las Vegas zag, weet dat de schrijver al snel richting complete ondergang schrijft: in de film moet alleen nog bepaald worden wie uiteindelijk net boven de afgrond staat en wie er in valt.
Niet hoogstaand, wel vermaak. Met (herkent u hem?) Johhny Depp en Aaron Eckhardt. Onder andere
Drankrijk journalistenfeestje, deze film. Kan ook niet anders, tis naar een boek van Hunter S. Thompson, die schijnt er om bekend te hebben gestaan.
Journalist komt na 13 ongelukken in uiterste wanhoop op Puerto Rico terecht voor een baan als journalist bij een lokaal sufferdje. Het nieuws op het eiland gaat niet echt vlot, lijkt het, prima voor Kemp die zijn tijd liever spendeert aan het met topsnelheid leegtrekken van de minibar. Logischerwijze loopt hij in zijn slemppartijen tegen soortgenoten op, die uiteindelijk zijn ommekeer betekenen.
Ze zetten hem op het spoor van een staaltje frauduleuze projectontwikkeling waar hij wel een mooie zaak in ziet. Net zo mooi als de bevallige vriendin van de projectontwikkelaar.
Wie eerder "Fear and loathing in Las Vegas zag, weet dat de schrijver al snel richting complete ondergang schrijft: in de film moet alleen nog bepaald worden wie uiteindelijk net boven de afgrond staat en wie er in valt.
Niet hoogstaand, wel vermaak. Met (herkent u hem?) Johhny Depp en Aaron Eckhardt. Onder andere
dinsdag, oktober 09, 2012
The Debt - John Madden
The Debt op IMDb
Helen Mirren, Tom Wilkinson, Ciaran Hinds. Een regisseur van naam, zij het van wat romantischer films. Een verhaal dat speelt in jaren 60 Berlijn, gaat om het opsporen van een oorlogsmisdadiger en voortgaat tot eind jaren 90.
Allemaal plussen om hier eens goed voor te gaan zitten.
1966, jong Israelisch trio is als Mossad-agenten getraind om een missie in Berlijn te vervullen: de arts Dieter Vogel dient opgespoord, die als kamparts gruweldaden verrichtte als de Chirurg van Birkenau.
Vanuit hun kleine flat zetten de twee jongemannen en een dame een ingenieus plan op dat voorspoedig verloopt.
Dan zitten we halverwege de film en ontstaat er een complete verandering in het script. Op schitterende wijze wordt er geschakeld naar het heden waar de drie uitvoerenden elk op hun eigen wijze hun heldenbestaan leven. Ogenschijnlijk gemakkelijk, maar ondertussen.
Het ogenschijnlijke wordt verklaard door de flashbacks: wat gebeurde er met dat trio en wat gebeurde er met de nazi-arts?
Vanaf dat breekpunt op het puntje van mn bank gezeten, ijzersterk gescript. En die Mirren, die kun je om een boodschap sturen. Dat weet de Mossad dus nu blijkbaar ook.
Helen Mirren, Tom Wilkinson, Ciaran Hinds. Een regisseur van naam, zij het van wat romantischer films. Een verhaal dat speelt in jaren 60 Berlijn, gaat om het opsporen van een oorlogsmisdadiger en voortgaat tot eind jaren 90.
Allemaal plussen om hier eens goed voor te gaan zitten.
1966, jong Israelisch trio is als Mossad-agenten getraind om een missie in Berlijn te vervullen: de arts Dieter Vogel dient opgespoord, die als kamparts gruweldaden verrichtte als de Chirurg van Birkenau.
Vanuit hun kleine flat zetten de twee jongemannen en een dame een ingenieus plan op dat voorspoedig verloopt.
Dan zitten we halverwege de film en ontstaat er een complete verandering in het script. Op schitterende wijze wordt er geschakeld naar het heden waar de drie uitvoerenden elk op hun eigen wijze hun heldenbestaan leven. Ogenschijnlijk gemakkelijk, maar ondertussen.
Het ogenschijnlijke wordt verklaard door de flashbacks: wat gebeurde er met dat trio en wat gebeurde er met de nazi-arts?
Vanaf dat breekpunt op het puntje van mn bank gezeten, ijzersterk gescript. En die Mirren, die kun je om een boodschap sturen. Dat weet de Mossad dus nu blijkbaar ook.
maandag, oktober 08, 2012
Helen - Joe Lawlor/ Christine Molloy
Helen op IMDb
Mijn lief houdt net zo veel van films als ik. Andere films soms, maar films. Waar ze echter weinig tevredenheid uit haalt, zijn trage tot zeer trage films. Vanavond zag ik er weer een die ze, ondanks de korte duur, niet uit kon zitten. Jammer, want ze kreeg volgens mij de interessante pointe van het verhaal niet te pakken.
Helen is een 17-jarig weesmeisje dat niet veel mee heeft in het leven. Eenzaam op school, afgesloofd bij haar bijverdien-baantje, levenslange weeshuis-ervaring.
Dit verandert allemaal als ze door de politie gevraagd wordt om een rol te spelen in de reconstructie van een vermissing. Joy, een slim en populair meisje van Helen's school, is na een wandeling in het bos verdwenen en Helen wordt gevraagd stand in te zijn bij de mogelijke opsporingsfilm.
Ze maakt kennis met de ouders van het meisje, met de vriend van het meisje en gaandeweg ervaart ze , nee : interpreteert ze hoe het leven in een gezin eruit moet hebben gezien., Ze wórdt Joy, bij wijze van spreken.
Niet als enge persoonsverwisseling, nee meer als plotseling de waarde zien van een mogelijk leven.
Schitterend is de scene waarin ze bij de ouders van Joy te eten is gevraagd, na hun aanbod om haar te helpen met haar wiskunde. Dochter Joy vond wiskunde leuk en was er goed in. Als ze eenmaal haar probleem op tafel legt, begint de vader met uitleg maar breekt al spoedig omdat ie dan pas echt ziet dat Helen helemaal niet de plaatsvervanger is van zijn verdwenen dochter, maar gewoon een heel ander meisje op zoek naar menselijke warmte.
Zoals gezegd, hypertraag, maar als je fijnproever bent moet je dat kunnen hebben.
Mijn lief houdt net zo veel van films als ik. Andere films soms, maar films. Waar ze echter weinig tevredenheid uit haalt, zijn trage tot zeer trage films. Vanavond zag ik er weer een die ze, ondanks de korte duur, niet uit kon zitten. Jammer, want ze kreeg volgens mij de interessante pointe van het verhaal niet te pakken.
Helen is een 17-jarig weesmeisje dat niet veel mee heeft in het leven. Eenzaam op school, afgesloofd bij haar bijverdien-baantje, levenslange weeshuis-ervaring.
Dit verandert allemaal als ze door de politie gevraagd wordt om een rol te spelen in de reconstructie van een vermissing. Joy, een slim en populair meisje van Helen's school, is na een wandeling in het bos verdwenen en Helen wordt gevraagd stand in te zijn bij de mogelijke opsporingsfilm.
Ze maakt kennis met de ouders van het meisje, met de vriend van het meisje en gaandeweg ervaart ze , nee : interpreteert ze hoe het leven in een gezin eruit moet hebben gezien., Ze wórdt Joy, bij wijze van spreken.
Niet als enge persoonsverwisseling, nee meer als plotseling de waarde zien van een mogelijk leven.
Schitterend is de scene waarin ze bij de ouders van Joy te eten is gevraagd, na hun aanbod om haar te helpen met haar wiskunde. Dochter Joy vond wiskunde leuk en was er goed in. Als ze eenmaal haar probleem op tafel legt, begint de vader met uitleg maar breekt al spoedig omdat ie dan pas echt ziet dat Helen helemaal niet de plaatsvervanger is van zijn verdwenen dochter, maar gewoon een heel ander meisje op zoek naar menselijke warmte.
Zoals gezegd, hypertraag, maar als je fijnproever bent moet je dat kunnen hebben.
The Girl with the Dragon Tattoo- David Fincher
Girl with the dragon tattoo op IMDb
Van het origineel weet ik nog dat het de eerste film was die ik zag waarbij in de zaal een spontaan applaus losbarstte toen het slachtoffer haar dader rectaal enige genoegdoening toediende.
Van het origineel weet ik bovendien ook nog dat er een ingenieus gesponnen net over de journalist, zijn onderwerp en diens familie werd gespannen, waarin nazisme en incest een hoofdrol vertolkten.
De film die ik hier bespreek is de Amerikaanse remake. En ik zal wel voorspelbaar filmkijker zijn, maar ik vind de VS- versie een gladdere en minder boeiende vertoning dan het Scandinavisch origineel.
Rooney Mara is bij lange na geen Noomi Rapace , de stoere wreekster die als Lisbeth Salander in de serie zit. Daniel Craig doet aardig zijn best als Mikael Blomkwist en zeker Stellan Skarsgaard doet het uitstekend als de schimmige broer Martin , maar dan heb je de pluspuntjes wel gehad.
De film is wel iets visueler ingesteld dan "Mannen die vrouwen haten" , maar dat is een schrale troost.
Mijn advies: ga de originele films zien.
Van het origineel weet ik nog dat het de eerste film was die ik zag waarbij in de zaal een spontaan applaus losbarstte toen het slachtoffer haar dader rectaal enige genoegdoening toediende.
Van het origineel weet ik bovendien ook nog dat er een ingenieus gesponnen net over de journalist, zijn onderwerp en diens familie werd gespannen, waarin nazisme en incest een hoofdrol vertolkten.
De film die ik hier bespreek is de Amerikaanse remake. En ik zal wel voorspelbaar filmkijker zijn, maar ik vind de VS- versie een gladdere en minder boeiende vertoning dan het Scandinavisch origineel.
Rooney Mara is bij lange na geen Noomi Rapace , de stoere wreekster die als Lisbeth Salander in de serie zit. Daniel Craig doet aardig zijn best als Mikael Blomkwist en zeker Stellan Skarsgaard doet het uitstekend als de schimmige broer Martin , maar dan heb je de pluspuntjes wel gehad.
De film is wel iets visueler ingesteld dan "Mannen die vrouwen haten" , maar dat is een schrale troost.
Mijn advies: ga de originele films zien.
Project Nim - James Marsh
Project Nim op IMDb
Kwam destijds niet door de ballotage van de programmacommissie heen, achteraf begrijp ik dat wel. Zelfs voor een documentaire is dit behoorlijk traag. Maar omdat de titel in het achterhoofd zat, wilde ik m toch even zien.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van een experiment dat startte in de jaren 70. Men was toen vol overtuigd van de mogelijkheid dat de aap dusdanig dicht bij de mens staat dat je hem dus eigenlijk ook moet kunnen leren praten.
Dat dat laatste fysiek onmogelijk is, was geen beletsel. Een Amerikaanse wetenschapper plaatste de aap kort na de geboorte in een menselijk gezin, vervolgens werd er een reeks docenten op losgelaten om begrip te kweken voor terminologie, voor gebaar en voor emotie.
en verdomd: er blijkt een soort van gesprek mogelijk, waarbij je door conditionering de aap kan laten aangeven of ie wil eten, of ie naar t toilet moet, of ie , kortom, gedomesticeerd kan worden.
Veel blijkt mogelijk, wat onmogelijk blijkt is het dierlijke uit het beest te halen. Omdat een chimpansee ongeveer vijf keer zo sterk kan worden als een mens, blijven zijn emoties gevaarlijk.
Een rondgang langs opvangadressen is het gevolg, hetgeen het trieste verhaal rendabel maakt dat je dieren in hun dierlijke omgeving moet houden en ze geen menselijke kwaliteiten of taken moet toedichten.
Best interessant, deze docu. Zeker voor een zieke zondagmiddag..
Kwam destijds niet door de ballotage van de programmacommissie heen, achteraf begrijp ik dat wel. Zelfs voor een documentaire is dit behoorlijk traag. Maar omdat de titel in het achterhoofd zat, wilde ik m toch even zien.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van een experiment dat startte in de jaren 70. Men was toen vol overtuigd van de mogelijkheid dat de aap dusdanig dicht bij de mens staat dat je hem dus eigenlijk ook moet kunnen leren praten.
Dat dat laatste fysiek onmogelijk is, was geen beletsel. Een Amerikaanse wetenschapper plaatste de aap kort na de geboorte in een menselijk gezin, vervolgens werd er een reeks docenten op losgelaten om begrip te kweken voor terminologie, voor gebaar en voor emotie.
en verdomd: er blijkt een soort van gesprek mogelijk, waarbij je door conditionering de aap kan laten aangeven of ie wil eten, of ie naar t toilet moet, of ie , kortom, gedomesticeerd kan worden.
Veel blijkt mogelijk, wat onmogelijk blijkt is het dierlijke uit het beest te halen. Omdat een chimpansee ongeveer vijf keer zo sterk kan worden als een mens, blijven zijn emoties gevaarlijk.
Een rondgang langs opvangadressen is het gevolg, hetgeen het trieste verhaal rendabel maakt dat je dieren in hun dierlijke omgeving moet houden en ze geen menselijke kwaliteiten of taken moet toedichten.
Best interessant, deze docu. Zeker voor een zieke zondagmiddag..
dinsdag, oktober 02, 2012
Il grande sogno - Michele Placido
Il grande sogno op IMDb
Er zijn er inmiddells al een tiental van volgens mij: italiaanse films over jongeren die opgroeien in de roerige politieke jaren 60 of 70. Studentenrellen, Vietnamopstanden , later de Brigate Rosso periode.
Altijd fijn om die heftige periode in beeld verpakt te zien, en zeker zoals de Italianen dat doen: dat gaat het heftig, dan is er gezwollen taalgebruik en dan is sociaal echt sociaal en is de macht de verdorven macht.
Voor een linkse lul als ik is dat prettig om naar te kijken, maar ook de neutrale kijker zal er een zekere nostalgische romantiek in herkennen: politiek ging nog ergens over, het was nog niet louter een huishoudboekje.
Een jong gezin uit goede kringen mengt zich volop in deze opkomende zelfbewustwording van de studenten. Ze doen mee aan bezettingen op de universiteit, demonstreren zich suf en zetten zich daarmee af tegen hun autoritaire ouders. Dochterlief trekt de aandacht van de studentenleider, maar ook van een jongen die krek aan de andere kant van het spectrum zit: een armeluiskind dat in de politie-opleiding zit (Riccardo Smacarcio, ook van Romanzo Criminale en La Meglio Gioventu).
Gaandeweg wordt voor de dame kaatsteballen tussen de twee echte mannen. En gaandeweg verhardt zich de politieke strijd.
Acteerwerk is niet al te best, film in zn geheel eigenlijk ook niet schokkend goed maar het verhaal ontwikkelt zich mooi en da's al heel wat waard. Voor mij een prima alternatief voor een avond voetbal kijken. Films met een sociaal-maatschappelijk tintje doen het altijd wel bij mij.
Er zijn er inmiddells al een tiental van volgens mij: italiaanse films over jongeren die opgroeien in de roerige politieke jaren 60 of 70. Studentenrellen, Vietnamopstanden , later de Brigate Rosso periode.
Altijd fijn om die heftige periode in beeld verpakt te zien, en zeker zoals de Italianen dat doen: dat gaat het heftig, dan is er gezwollen taalgebruik en dan is sociaal echt sociaal en is de macht de verdorven macht.
Voor een linkse lul als ik is dat prettig om naar te kijken, maar ook de neutrale kijker zal er een zekere nostalgische romantiek in herkennen: politiek ging nog ergens over, het was nog niet louter een huishoudboekje.
Een jong gezin uit goede kringen mengt zich volop in deze opkomende zelfbewustwording van de studenten. Ze doen mee aan bezettingen op de universiteit, demonstreren zich suf en zetten zich daarmee af tegen hun autoritaire ouders. Dochterlief trekt de aandacht van de studentenleider, maar ook van een jongen die krek aan de andere kant van het spectrum zit: een armeluiskind dat in de politie-opleiding zit (Riccardo Smacarcio, ook van Romanzo Criminale en La Meglio Gioventu).
Gaandeweg wordt voor de dame kaatsteballen tussen de twee echte mannen. En gaandeweg verhardt zich de politieke strijd.
Acteerwerk is niet al te best, film in zn geheel eigenlijk ook niet schokkend goed maar het verhaal ontwikkelt zich mooi en da's al heel wat waard. Voor mij een prima alternatief voor een avond voetbal kijken. Films met een sociaal-maatschappelijk tintje doen het altijd wel bij mij.
maandag, oktober 01, 2012
Love is all you need (Den skaldede frisor)- Susanne Bier
Love is all you need op IMDb
Van een bloedserieus regisseuse (Open Hearts, In a better world) wordt opeens een feelgood-movie aangekondigd. Wat doe je dan als cinematografisch veelvraat? Krek: je gaat m zien.
En , net als bij de laatste Ken Loach, werd ik niet teleurgesteld in het onderhoudend en vermakelijk talent van een doorgaans sociaal betrokken regisseur.
De film handelt over het wel en wee van Ida, een middelbare vrouw met borstkanker en een uitgeblust huwelijk. Met de laatste resultaten van haar behandeling komt ze thuis en treft haar overspelige man op de bank aan met het blondje van de administratie:"maar jij was toch naar chemo?". Dat soort wrange humor dus.
Volledig in de war moet ze ook nog eens op reis omdat haar dochter gaat trouwen in Italië. Een hardhandige ontmoeting op het vliegveld blijkt goed uit te pakken: het is haar dochters schoonvader. Een in het leven teleurgestelde man die zich louter richt op zakelijk succes en derhalve een harde opstelling naar de maatschappij heeft.
Ik hoef niet veel meer te vertellen: de ontwikkelingen kondigen zich allemaal lang van tevoren aan, maar belangrijk is dat het boeiend gebracht wordt, dat je valt voor de ontwapenende glimlach van Ida én voor het goede acteerwerk van Pierce Brosnan. Ja, Pierce Brosnan ja, die wat mij betreft voor het eerst een volledig goede rol neerzet.
Ga m zien, het is gewoon een prettige film.
Van een bloedserieus regisseuse (Open Hearts, In a better world) wordt opeens een feelgood-movie aangekondigd. Wat doe je dan als cinematografisch veelvraat? Krek: je gaat m zien.
En , net als bij de laatste Ken Loach, werd ik niet teleurgesteld in het onderhoudend en vermakelijk talent van een doorgaans sociaal betrokken regisseur.
De film handelt over het wel en wee van Ida, een middelbare vrouw met borstkanker en een uitgeblust huwelijk. Met de laatste resultaten van haar behandeling komt ze thuis en treft haar overspelige man op de bank aan met het blondje van de administratie:"maar jij was toch naar chemo?". Dat soort wrange humor dus.
Volledig in de war moet ze ook nog eens op reis omdat haar dochter gaat trouwen in Italië. Een hardhandige ontmoeting op het vliegveld blijkt goed uit te pakken: het is haar dochters schoonvader. Een in het leven teleurgestelde man die zich louter richt op zakelijk succes en derhalve een harde opstelling naar de maatschappij heeft.
Ik hoef niet veel meer te vertellen: de ontwikkelingen kondigen zich allemaal lang van tevoren aan, maar belangrijk is dat het boeiend gebracht wordt, dat je valt voor de ontwapenende glimlach van Ida én voor het goede acteerwerk van Pierce Brosnan. Ja, Pierce Brosnan ja, die wat mij betreft voor het eerst een volledig goede rol neerzet.
Ga m zien, het is gewoon een prettige film.
zondag, september 23, 2012
Het verdriet van Westfriesland - Leen van den Berg
Het verdriet van Westriesland , via CO
Zelf ben ik halffabrikaat: mijn vader was volbloed Westfries, mijn temperamentvolle moeder kwam uit Apeldoorn. Om die reden heb ik niet een 100 procentsherkenning met de karakters die in deze film zitten. Wel heb ik 18 jaar in een Westfries dorp gewoond en ben ik daarna -via omzwerving- in de hoofstad van de regio terecht gekomen. Hetgeen juist weer wel reden tot herkenning geeft, want ik heb ze gezien hoor: de stugge niet-praters, de harde arbeiders die zich kapotsloven om vervolgens drie dagen in het jaar als een bezetene te gaan zuipen op de dorpskermis. Om daarna weer aan t werk te gaan.
Emotioneel is de Westfries niet echt - althans: niet naar buiten toe -, en daarom greep deze film me meer aan dan ik vooraf dacht: hij gáát juist over het omgaan met emotie in een gemeenschap die van "doe effe normaal man" aan elkaar hangt. Nooit klagend (een van de meest gebruikte teksten in overlijdensadvertentie hier) , nooit zeurend en zeker niet sippend en treurend: een Westfries hoort te doen en te zijn. Dat is mooi zat.
De film draait vooral om de zelfmoord van de 21-jarige Stefan: een getapte jongen die voetbalde, werkte, een grote vriendengroep had en die ondanks al die ogenschijnlijke voorspoed last van neerslachtigheid had. En die daar niet mee te koop liep. En die vervolgens een keer 's nachts de spoorlijn op liep. Om het nooit meer na te kunnen vertellen.
Nabestaanden komen aan t woord, alsook meisjes uit de regio die ook zelfmoord overwogen. Ook wordt lichtjes het actuele "comazuipen" aangestipt.
De emotionele vlakheid spat er bij vlagen van af, en da's naar om te zien.
Kernzin was volgens mij diegene die een lokale boer uitsprak: "ze hebben hele grote vriendengroepen, maar ik weet zeker dat sommigen heel alleen zijn in die groepen. Er is niemand echt verantwoordelijk en daardoor zijn ze allemaal verantwoordelijk".
Het leven hier is zwaar. Blijf om je heen kijken, raak je vrienden (aan). Dat is mijn advies.
Zelf ben ik halffabrikaat: mijn vader was volbloed Westfries, mijn temperamentvolle moeder kwam uit Apeldoorn. Om die reden heb ik niet een 100 procentsherkenning met de karakters die in deze film zitten. Wel heb ik 18 jaar in een Westfries dorp gewoond en ben ik daarna -via omzwerving- in de hoofstad van de regio terecht gekomen. Hetgeen juist weer wel reden tot herkenning geeft, want ik heb ze gezien hoor: de stugge niet-praters, de harde arbeiders die zich kapotsloven om vervolgens drie dagen in het jaar als een bezetene te gaan zuipen op de dorpskermis. Om daarna weer aan t werk te gaan.
Emotioneel is de Westfries niet echt - althans: niet naar buiten toe -, en daarom greep deze film me meer aan dan ik vooraf dacht: hij gáát juist over het omgaan met emotie in een gemeenschap die van "doe effe normaal man" aan elkaar hangt. Nooit klagend (een van de meest gebruikte teksten in overlijdensadvertentie hier) , nooit zeurend en zeker niet sippend en treurend: een Westfries hoort te doen en te zijn. Dat is mooi zat.
De film draait vooral om de zelfmoord van de 21-jarige Stefan: een getapte jongen die voetbalde, werkte, een grote vriendengroep had en die ondanks al die ogenschijnlijke voorspoed last van neerslachtigheid had. En die daar niet mee te koop liep. En die vervolgens een keer 's nachts de spoorlijn op liep. Om het nooit meer na te kunnen vertellen.
Nabestaanden komen aan t woord, alsook meisjes uit de regio die ook zelfmoord overwogen. Ook wordt lichtjes het actuele "comazuipen" aangestipt.
De emotionele vlakheid spat er bij vlagen van af, en da's naar om te zien.
Kernzin was volgens mij diegene die een lokale boer uitsprak: "ze hebben hele grote vriendengroepen, maar ik weet zeker dat sommigen heel alleen zijn in die groepen. Er is niemand echt verantwoordelijk en daardoor zijn ze allemaal verantwoordelijk".
Het leven hier is zwaar. Blijf om je heen kijken, raak je vrienden (aan). Dat is mijn advies.
zaterdag, september 22, 2012
Inside Job- Charles Ferguson
Inside Job op IMDb
Had m al een tijdje op de harddisk staan maar nog niet gekeken, deze documentaire uit 2010 die de zomergast-keuze was van Adriaan van Dis.
Film is twee jaar oud, maar nog hyperactueel omdat de wereld nog steeds niet uit de financiële crises vandaan is.
We krijgen hier een inkijkje in hoe het zover heeft kunnen komen. De continue zichzelf kietelende sfeer die heerst in de sector maakte dat men steeds gekkere producten ging verzinnen om de schulden zo hoog mogelijk op te stapelen, waardoor het gek genoeg allemaal veel rendabeler werd.
Wat mij tegenstaat in de docu is dat het zelfs met deze goede bedoelingen moeilijk lukt om een echt inzicht te krijgen in de constructies die ze ontwikkelen ter zelfbevrediging van de portemonnaie.
Het duizelt van credit default swaps en derivaten en andere massavernietigingswapens.
Fijn om te kunnen ontwaren hoe schaamteloos men is, hoe harteloos en hoe ongebreideld egoïstisch. En daar is nog niet veel aan veranderd. Wrange conclusie is dat het niet uitmaakt hoeveel besluiten er door gezamenlijke regeringen worden genomen, omdat deze sector die besluiten steeds weer zal weten te omzeilen met nieuwe wegsluis-technieken. We hebben het als maatschappij simpelweg verloren. Verloren van mensen die de mammon aanbidden. En die heel dicht bij hem staan.
Had m al een tijdje op de harddisk staan maar nog niet gekeken, deze documentaire uit 2010 die de zomergast-keuze was van Adriaan van Dis.
Film is twee jaar oud, maar nog hyperactueel omdat de wereld nog steeds niet uit de financiële crises vandaan is.
We krijgen hier een inkijkje in hoe het zover heeft kunnen komen. De continue zichzelf kietelende sfeer die heerst in de sector maakte dat men steeds gekkere producten ging verzinnen om de schulden zo hoog mogelijk op te stapelen, waardoor het gek genoeg allemaal veel rendabeler werd.
Wat mij tegenstaat in de docu is dat het zelfs met deze goede bedoelingen moeilijk lukt om een echt inzicht te krijgen in de constructies die ze ontwikkelen ter zelfbevrediging van de portemonnaie.
Het duizelt van credit default swaps en derivaten en andere massavernietigingswapens.
Fijn om te kunnen ontwaren hoe schaamteloos men is, hoe harteloos en hoe ongebreideld egoïstisch. En daar is nog niet veel aan veranderd. Wrange conclusie is dat het niet uitmaakt hoeveel besluiten er door gezamenlijke regeringen worden genomen, omdat deze sector die besluiten steeds weer zal weten te omzeilen met nieuwe wegsluis-technieken. We hebben het als maatschappij simpelweg verloren. Verloren van mensen die de mammon aanbidden. En die heel dicht bij hem staan.
donderdag, september 20, 2012
Barbara- Christian Petzold
Barbara op IMDb
Vier sterren kreeg ie in de Volkskrant, dus deze moest ik zeker zien. Kwam nog bij dat de hoofdrolspeelster een aanbeveling is, Nina Hoss zag ik in fraaie rollen in "Aimee et Jaguard" en recent nog het WO2-drama "Anonyma". Een ingetogen vrouw met immer zeer teruggetrokken rollen.
Barbara is arts. Barbara leeft in Berlijn ten tijde van de DDR maar wil daar weg. De autoriteiten weten dat en fixen een overplaatsing naar een plattelandsziekenhuis, waar de controle een stuk makkelijker is.
Met grote afstandelijkheid benadert ze haar nieuwe collega's, elke collega kan immers onderdeel zijn van het grote en bedreigende systeem. Hoe dichtbij dat systeem kan komen, blijkt diverse malen in de film. Op naargeestige wijze, that is..
In haar werk met de patienten kan ze haar menselijkheid gelukkig nog kwijt , een gedrevenheid die ze ook terugziet bij haar collega Andre. Hoewel hij ingepakt lijkt door de autoriteiten, blijkt dat al snel niet zijn vrije wil te zijn.
Als er eenmaal twee verschillende cliënten worden opgenomen die beide slachtoffer van het systeem lijken, komen de ontwikkelingen snel.
Film is zeer kalm, ademt een prachtig geremde sfeer waardoor de benauwdheid van de DDR-jaren van het scherm afspiegelt. En dat is razend knap. Bovendien is de aankleding van de woonkamers en de ziekenzalen van een schitterende jaren 60-70 treurnis dat je je vanzelf in die DDR-tijd waant. Knappe film!
Vier sterren kreeg ie in de Volkskrant, dus deze moest ik zeker zien. Kwam nog bij dat de hoofdrolspeelster een aanbeveling is, Nina Hoss zag ik in fraaie rollen in "Aimee et Jaguard" en recent nog het WO2-drama "Anonyma". Een ingetogen vrouw met immer zeer teruggetrokken rollen.
Barbara is arts. Barbara leeft in Berlijn ten tijde van de DDR maar wil daar weg. De autoriteiten weten dat en fixen een overplaatsing naar een plattelandsziekenhuis, waar de controle een stuk makkelijker is.
Met grote afstandelijkheid benadert ze haar nieuwe collega's, elke collega kan immers onderdeel zijn van het grote en bedreigende systeem. Hoe dichtbij dat systeem kan komen, blijkt diverse malen in de film. Op naargeestige wijze, that is..
In haar werk met de patienten kan ze haar menselijkheid gelukkig nog kwijt , een gedrevenheid die ze ook terugziet bij haar collega Andre. Hoewel hij ingepakt lijkt door de autoriteiten, blijkt dat al snel niet zijn vrije wil te zijn.
Als er eenmaal twee verschillende cliënten worden opgenomen die beide slachtoffer van het systeem lijken, komen de ontwikkelingen snel.
Film is zeer kalm, ademt een prachtig geremde sfeer waardoor de benauwdheid van de DDR-jaren van het scherm afspiegelt. En dat is razend knap. Bovendien is de aankleding van de woonkamers en de ziekenzalen van een schitterende jaren 60-70 treurnis dat je je vanzelf in die DDR-tijd waant. Knappe film!
maandag, september 17, 2012
Habemus Papam - Nanni Moretti
Habemus Papam op IMDb
Schitterende film, prachtige sfeer in een gewaagde schets van "what could have happened in the Vatican".
Heb tegenstrijdige berichten gehoord over deze film, maar mij had ie helemaal te pakken.
Van de regisseur zag ik eerder enkele sterke films, waaronder het enorm aangrijpende "La Stanza del Figlio", dus deze moest. Voeg daar een hoofdrolspeler van marmer aan toe, de oude maar loeisterke Michel Piccoli , en als cinefiel moet je dan al beginnen te borrelen.
Verhaal is een prachtige vorm van "what if" : bij de kardinalensynode wordt gestemd en na drie keer komt er witte rook ten faveure van een volstrekte outsider. Net als vele anderen blijkt hij de functie liever niet te willen, maar hij gaat verder dan dat: hij weigert de balkonscene te doen en stort zelfs geestelijk in.
Een psycho-analist wordt het grondgebied binnengehaald om te kijken wat er aan scheelt.
Ik wil er niet al te veel over verklappen, maar het verhaal ontwikkelt zich prachtig.
Respect voor de moedige Moretti, die dit durft te maken in zijn overwegend katholieke vaderland. En respect voor iedereen die een beetje met hem mee durft te gaan in deze (stiekem wel kritische) droomverbeelding.
Schitterende film, prachtige sfeer in een gewaagde schets van "what could have happened in the Vatican".
Heb tegenstrijdige berichten gehoord over deze film, maar mij had ie helemaal te pakken.
Van de regisseur zag ik eerder enkele sterke films, waaronder het enorm aangrijpende "La Stanza del Figlio", dus deze moest. Voeg daar een hoofdrolspeler van marmer aan toe, de oude maar loeisterke Michel Piccoli , en als cinefiel moet je dan al beginnen te borrelen.
Verhaal is een prachtige vorm van "what if" : bij de kardinalensynode wordt gestemd en na drie keer komt er witte rook ten faveure van een volstrekte outsider. Net als vele anderen blijkt hij de functie liever niet te willen, maar hij gaat verder dan dat: hij weigert de balkonscene te doen en stort zelfs geestelijk in.
Een psycho-analist wordt het grondgebied binnengehaald om te kijken wat er aan scheelt.
Ik wil er niet al te veel over verklappen, maar het verhaal ontwikkelt zich prachtig.
Respect voor de moedige Moretti, die dit durft te maken in zijn overwegend katholieke vaderland. En respect voor iedereen die een beetje met hem mee durft te gaan in deze (stiekem wel kritische) droomverbeelding.
Empties (vratné lahve) - Jan Sverak
Empties op IMDb
Had ik nog op de harde schijf staan, in twee delen gekeken.
Omdat ik de vorige film van zowel regisseur als hoofdrolspeler een warme film vond (het prijswinnende "Kolya" ) deze ook op de kijklijst gezet.
Kleine film over beetje medderende pensionado die het onderwijs niet meer aan kan en dus gevraagd wordt te stoppen, maar die er als een beer tegenop ziet om dag in dag uit thuis met moeder de vrouw opgescheept te zitten.
Hij neemt dus een volstrekt nutteloos baantje aan als lege-flessen-innemer in een lokale supermarkt en verdomd: hij bloeit op. De sociale contacten, zijn vaardigheid in het motiveren van mensen en de vele vrouwen aan zijn balie doen hem dromen van mooier tijden.
Vrouwlief kan m niet meer bereiken maar ziet wel dat er iets met hem gebeurt. Daar moeten natuurlijk toestanden van komen.
Lieflijk, niet ontzettend goed maar geen straf om te kijken.
Had ik nog op de harde schijf staan, in twee delen gekeken.
Omdat ik de vorige film van zowel regisseur als hoofdrolspeler een warme film vond (het prijswinnende "Kolya" ) deze ook op de kijklijst gezet.
Kleine film over beetje medderende pensionado die het onderwijs niet meer aan kan en dus gevraagd wordt te stoppen, maar die er als een beer tegenop ziet om dag in dag uit thuis met moeder de vrouw opgescheept te zitten.
Hij neemt dus een volstrekt nutteloos baantje aan als lege-flessen-innemer in een lokale supermarkt en verdomd: hij bloeit op. De sociale contacten, zijn vaardigheid in het motiveren van mensen en de vele vrouwen aan zijn balie doen hem dromen van mooier tijden.
Vrouwlief kan m niet meer bereiken maar ziet wel dat er iets met hem gebeurt. Daar moeten natuurlijk toestanden van komen.
Lieflijk, niet ontzettend goed maar geen straf om te kijken.
What to expect when you're expecting- Kirk Jones
What to expect op IMDb
De terugreis daarentegen, dat werd een bezoeking. Waar heb ik t aan verdiend dat ik al 2 keer een film met Jennifer Lopez kreeg in het vliegtuig? En waarom moet ik Cameron Diaz weer zien comediennen?
Hoe dan ook, over deze film kan ik weinig meer vertellen dan dat ie de tijdens de terugreis in het vliegtuig werd afgespeeld en dat ie ging over verschillende vrouwen die zwanger werden of net wilden worden of niet konden worden. En wat hun vriendjes daar dan mee doen.
Of zo..
De terugreis daarentegen, dat werd een bezoeking. Waar heb ik t aan verdiend dat ik al 2 keer een film met Jennifer Lopez kreeg in het vliegtuig? En waarom moet ik Cameron Diaz weer zien comediennen?
Hoe dan ook, over deze film kan ik weinig meer vertellen dan dat ie de tijdens de terugreis in het vliegtuig werd afgespeeld en dat ie ging over verschillende vrouwen die zwanger werden of net wilden worden of niet konden worden. En wat hun vriendjes daar dan mee doen.
Of zo..
The best exotic Marigold Hotel - John Madden
Best Exotic Marigold Hotel op IMDb
Voor het eerst in het vliegtuig een film met veel interesse zitten volgen. Deze hadden we afbgelopen zomer al in onze programmering staan, maar ik miste hem. En nu , zo opgesloten tussen wat vleugels, was het een mooie gelegenheid om ervoor te blijven zitten.
Vooral interessant wat mij betreft vanwege de topacteurs die er in spelen, de voornaamste bekenden zijn Tom Wilkinson, een schmierende Bill Nighy en de simpelweg altijd goed acterende Judi Dench.
Zij zijn 3 van de zeven ouderen die om moverende redenen uitgekeken zijn op hun land, opzien tegen hun pensionering en daarom ieder voor zich de oversteek maken naar "rentenieren" in een ver vreemd land.
Dat vreemde land is India, met haar gekte en met haar drukte.
Natuurlijk begint hun verblijf met veel problemen, natuurlijk komt er zin om terug te keren naar Albion, maar gelukkig komen er -natuurlijk - ook bevrijdende inzichten en fraaie persoonlijke ontwikkelingen.
Feel good all over, voor ons als kijkers vooral plezierig vanwege het acteerspel dat van de film afspat.
Voor het eerst in het vliegtuig een film met veel interesse zitten volgen. Deze hadden we afbgelopen zomer al in onze programmering staan, maar ik miste hem. En nu , zo opgesloten tussen wat vleugels, was het een mooie gelegenheid om ervoor te blijven zitten.
Vooral interessant wat mij betreft vanwege de topacteurs die er in spelen, de voornaamste bekenden zijn Tom Wilkinson, een schmierende Bill Nighy en de simpelweg altijd goed acterende Judi Dench.
Zij zijn 3 van de zeven ouderen die om moverende redenen uitgekeken zijn op hun land, opzien tegen hun pensionering en daarom ieder voor zich de oversteek maken naar "rentenieren" in een ver vreemd land.
Dat vreemde land is India, met haar gekte en met haar drukte.
Natuurlijk begint hun verblijf met veel problemen, natuurlijk komt er zin om terug te keren naar Albion, maar gelukkig komen er -natuurlijk - ook bevrijdende inzichten en fraaie persoonlijke ontwikkelingen.
Feel good all over, voor ons als kijkers vooral plezierig vanwege het acteerspel dat van de film afspat.
zondag, september 02, 2012
A royal affair (En kongelig affaere) - Nikolaj Arcel
A Royal Affair op IMDb
Gepolijst kostuumdrama over een waargebeurd hofschandaal.
Einde 18e eeuw, de tijd van de verlichting. Koning Christiaan VII is min of meer ontoerekeningsvatbaar, wordt door zijn moeder een huwelijk in gefixt om aldus voor troonopvolgers te zorgen en de monarchiële greep op het land te bestendigen. Dame in kwestie is ietwat rebels maar schenkt hem de zoon die hij zo wenst.
Als de koning zieker wordt tijdens een Europa-reis wordt een nieuwe hofarts aangesteld, die echter in zijn vrije tijd een groot voorvechter van verlicht denken blijkt. En dus masseert hij via de koningin de koning om stukje bij beetje de adel minder macht te geven en de kerk op een zijspoor te zetten.
Dat gaat al niet zonder slag op stoot, maar het verhaal wordt complexer als de konining blijkt te vallen voor zowel de ideeën als de charmes van de hofarts. Dat kan niet goed gaan.
Als je, zoals ik, gevoelig bent voor het immer sterke spel van Mads Mikkelsen, dan kun je deze film straffeloos gaan kijken. Film is niet echt snel geschoten, je moet er wel de tijd voor nemen, maar het is de moeite waard.
Kijk : dit is vriend Mats..
Gepolijst kostuumdrama over een waargebeurd hofschandaal.
Einde 18e eeuw, de tijd van de verlichting. Koning Christiaan VII is min of meer ontoerekeningsvatbaar, wordt door zijn moeder een huwelijk in gefixt om aldus voor troonopvolgers te zorgen en de monarchiële greep op het land te bestendigen. Dame in kwestie is ietwat rebels maar schenkt hem de zoon die hij zo wenst.
Als de koning zieker wordt tijdens een Europa-reis wordt een nieuwe hofarts aangesteld, die echter in zijn vrije tijd een groot voorvechter van verlicht denken blijkt. En dus masseert hij via de koningin de koning om stukje bij beetje de adel minder macht te geven en de kerk op een zijspoor te zetten.
Dat gaat al niet zonder slag op stoot, maar het verhaal wordt complexer als de konining blijkt te vallen voor zowel de ideeën als de charmes van de hofarts. Dat kan niet goed gaan.
Als je, zoals ik, gevoelig bent voor het immer sterke spel van Mads Mikkelsen, dan kun je deze film straffeloos gaan kijken. Film is niet echt snel geschoten, je moet er wel de tijd voor nemen, maar het is de moeite waard.
Kijk : dit is vriend Mats..
Abonneren op:
Posts (Atom)
Un Monde (aka Playground) - Laura Wandel
Un Monde op IMDb (7,3) Un Monde op Moviemeter (3,57) Oef, wat komt dat toch altijd keihard binnen; films over pestgedrag zijn eigenlijk ve...
-
Un Monde op IMDb (7,3) Un Monde op Moviemeter (3,57) Oef, wat komt dat toch altijd keihard binnen; films over pestgedrag zijn eigenlijk ve...
-
Polder op IMDb (6,2) Polder op Moviemeter (2,63) Als je achteraf zegt dat je er minder van verwacht had dan je uiteindelijk beleefde, kun ...
-
Megalopolis op IMDb (4,8) Megalopolis op Moviemeter (2,18) Een film die in zijn verschijningsjaar al een cijfer onder de 5 scoort, gaat z...