zaterdag, november 02, 2024

Anora - Sean Baker

Anora op IMDb (8,2)
 Anora op Moviemeter (4,05)

Gouden Palm-winnaar in Cannes, deze film. Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij uit naar een pittig arthouse-verhaal (je wint die prijs immers niet zomaar) maar daar is bij "Anora" geen sprake van. Ik kreeg er eerder een soort "Triangle of Sadness"-vibe bij: op een komisch-kritische manier werpt de film een blik op de wereld van de superrijken én op de wereld van de golddiggers daaromheen. Dit alles in een grote wervelende camera-show die je makkelijk doet vergeten dat de film zo'n 140 minuten duurt. Ik heb me goed vermaakt, laat dat duidelijk zijn.

De dame die de film haar titel verstrekt, Anora of kortweg Ani, verdient haar geld als lapdanceres en ze is er verdomd goed in. Natuurlijk heeft ze haar uiterlijk mee, maar ze straalt ook uit dat ze daadwerkelijk plezier heeft in deze rol van Ani-meermeisje. De baas dirigeert dan ook steeds de nieuwste hongerige klanten naar haar, hetgeen natuurlijk zorgt voor zowel waardering als afgunst onder de collega's. 

Plots is daar de jonge Ivan, een Armeense patser die met geld smijt en de clubeigenaar vraagt om een seksdanseres die Russisch spreekt. Anora gaat met hem het private kamertje in en er is sprake van wederzijds plezier. Anora gaat verder dan ze hoort te doen, waardoor Ivan denkt zich meer te kunnen permitteren: hij nodigt haar uit bij hem thuis voor een feestje, zij vindt dat best zolang hij maar betaalt. Meer en meer begint Ivan haar te claimen, meer en meer begint Anora gevoelens voor deze toch wel grappige rijkeluiszoon op te vatten. Wanneer Ivan haar voor een hele week huurt om mee te gaan op een tripje naar Las Vegas, slaat de romantiek-meter ver uit in het rood: plots staan de twee voor een trouwambtenaar en zeggen ze beiden gretig "ja" op haar vragen. 
Anora trekt bij hem in en het lijkt een heus Pretty Woman-verhaaltje te worden. Maar dan hebben we buiten de ouders van Ivan gerekend: zodra die in Armenië te horen krijgen dat hun zoon is getrouwd met een sekswerker stappen ze in het (privé)vliegtuig, maar niet nadat ze alvast hun in de VS gestationeerde pionnen op hun zoon afsturen. Die nietsnut moet op andere gedachten worden gebracht, het huwelijk moet worden geannuleerd. Dan kennen ze Anora nog niet.

Met: Mikey Madison, Mark Eidelshtein, Yura Borisov, Karren Kalagulian

Gezien in : Cinema Oostereiland

Flinch - Cameron van Hoy

Flinch op IMDb (5,6)
 Flinch op Moviemeter (2,66)

Als je, zoals ik, meerdere filmzenders in je tv-pakket hebt zitten, kom je bij het doorbladeren vaak titels tegen waar je niet eerder van gehoord heb en waar ook de acteursnamen je niet bekend voorkomen. Het is dan zaak dat de één- á tweeregelige beschrijving die bij de film staat, pakkend weergeeft wat je kunt verwachten. Bij deze film ging het net zo: de pointe van het verhaal viel dermate kort weer te geven dat ik precies wist wat ik ongeveer kon verwachten. In dit geval niet heel veel, maar goed, ik had al mijn klussen van die dag klaar en had nog een paar uurtjes voordat ik de deur uit moest. Klikken dus maar.

Joey Doyle komt schietend de film binnen en lijkt daar maar moeilijk mee op te kunnen houden. Komt natuurlijk doordat het zijn werk is - huurmoordenaar voor een schimmige organisatie - maar we krijgen daardoor slechts mondjesmaat te zien dat Joey wel degelijk een zachte kant heeft. Met die zachte kant zorgt hij voor zijn tobberige moeder, met die zachte kant bezoekt hij zijn vader die in de gevangenis zit. Want ja, Joey heeft het vak van pappie geleerd. Sterker nog: hij rolde erin omdat vader nog een schuld had te vereffenen met de onderwereldbaas die hem de opdrachten verschafte. Dat moet Joey nu dus doen.

Bij een van die opdrachten moet hij een corrupte wethouder uit de weg ruimen. Dat lukt, maar terwijl hij probeert de sporen van zijn misdaad op te ruimen, staat plots de assistente van de ambtenaar in de kamer. Joey kan hier nog een keuze maken: deze dame óók neerschieten of zorgen dat deze onschuldige vrouw verwijderd wordt van de plek des onheils. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om haar te doden, dus neemt hij haar mee en sluit hij haar op op zijn kamer, waarna hij een plan gaat bedenken wat hij met haar aan moet. Ondertussen wordt Joey aan alle kanten bevraagd: door zijn moeder over zijn plannen met deze (overigens best knappe) dame, door zijn opdrachtgever of het gelukt is om ongezien zijn opdrachtgever uit te voeren en door collega-huurmoordenaars of hij weet waar de assistente gebleven is die sinds de moord op haar baas niet meer gezien is. Joey zwijgt, maar begint wel in de tussentijd gevoelens te ontwikkelen voor de onschuldige assistente. Hoewel, onschuldig?

Met: Daniel Zovatto, Tilda Cobham-Mervey, Cathy Moriarty, David Proval, Buddy Duress

FIN - song : Miami Nights 1984 - Ascend

woensdag, oktober 30, 2024

Waarom Wettelen - Dimitri Verhulst

Waarom Wettelen op IMDb
 Waarom Wettelen op Moviemeter (3,20)

Zelf vind ik het een heel fijne ontwikkeling, de voorpremière-avonden van mijn lokale filmtheater. Meestal een (te) select publiek, dat alvast inzage krijgt in een van de films die de komende week in roulatie komt. Gisteren draaide het daarbij om het regiedebuut van Dimitri Verhulst, iemand die ik als schrijver al langer met plezier in de gaten houdt en die ook al eerder een geweldige boekverfilming gerealiseerd zag. Ditmaal dus voor het eerst op de regisseursstoel, ik moet zeggen dat hij er in ieder geval in is geslaagd een zekere sfeer neer te zetten (dat ie kon schrijven, dat wisten we al. En dat ie daarbij veel gebruik maakt van zwarte en zelfs absurdistische humor, dat ook). Heeft u er beeld bij?

Tobberige levens, daar draait het om in deze film. Elk van de ongeveer 10 te volgen personen heeft ergens wel een pijnpunt in zijn of haar leven, erg zonnig is de toekomst niet voor hen allen.

We wonen de uitvaartmis van Christine bij, waarna we naar de door haar man Bas uitgekozen begraafplaats trekken. Net voordat ze ter aarde wordt besteld, stapt de lokale notaris naar voren. Hij meldt dat Christine in haar testament heeft vermeld dat ze niet hier in het dorp maar in de - voor velen onbekende- plaats Wettelen begraven wil worden. Hoewel niemand weet waarom, zegt Bas haar laatste wens te willen respecteren. Er zit dus niets anders op dan met de uitvaartprocessie naar Wettelen te gaan. 

Niemand kon bevroeden dat Wettelen op een paar dagen gaans is wanneer je het te voet doet. Twee keer moet de hele groep van 10 volgers een overnachtingsplek zoeken, ondertussen vinden achter de lijkwagen de vreemdste gesprekken en confrontaties plaats. Het is niet aan mij om daarover uit te wijden, maar ik verzeker u: doods is het allemaal niet, lekker zwartgallig wel. En daardoor: lekker vermakelijk ook.

Met: Peter van den Begin, Hilde Heijnen, Marijke Pinoy, Tom Vermeir

Gezien in : Cinema Oostereiland

dinsdag, oktober 29, 2024

Ride the eagle - Trent O' Donnell

Ride the eagle op IMDb (6,3)
 Ride the eagle op Moviemeter (2,94)

Frisse komedie zonder pretenties. Klein verhaaltje, in een paar zinnen verteld maar toch onderhoudend genoeg om een ruime voldoende te halen. Prettig derhalve.

Leif leidt zijn leven op ontspannen wijze: woont in een klein hutje op het terrein van een bevriende muzikant, die tevens een beetje zijn "werkgever" is. Leif is namelijk bongospeler in een orkest, dat percussieklussie vindt hij al een bestaan op zich. Verder richt hij zich op praten tegen zijn hond en genieten van het buitenleven. 

Hij krijgt bezoek van een dame die hij vaag kent uit zijn verleden: zij zat met zijn moeder in een hippie-commune en komt hem nu vertellen dat zijn moeder overleden is. Ze zegt hem dat moeder Honey (!!) hem haar huis nalaat, op voorwaarde dat hij de daar achtergelaten brief doorleest en de daarin opgeschreven opdrachten uitvoert. 

Leif reist daarheen, eigenlijk zonder verwachtingen maar vindt het wel een leuk huisje. Hij zou er wel kunnen wonen, denkt ie. Maar ja: die brief, die brief. Hij besluit de gok te wagen, opent de envelop en begint aan een reeks uitdagingen.

Met; Jake Johnson, Susan Sarandon, J.K. Simmons, D'Arcy Carden

FIN - song : Charlie Crockett- I'm not afraid

The sun is also a star - Ry Russo-Young

The sun is also a star op IMDb (5,9)
 The sun is also a star op Moviemeter (2,93)

Hoopvolle film over jongeren die op een beslissend punt in hun leven staan. Zachtjes raakt deze film (boekverfilming) Amerikaanse maatschappelijke problemen aan (integratie, carrière, ambitie, onderwijs) maar de voornaamste boodschap is toch wel dat men ook de lastigste heuvels in ieder geval ten dele kan beklimmen en dat toeval daarbij een grote rol kan spelen.. 

Terwijl haar ouders het al hebben opgegeven, gelooft de jonge Natascha nog in een laatste kans. Nog een keer wil ze proberen om het gedwongen vertrek van haar ouders te voorkomen. Haar Jamaicaanse ouders hebben alle procedures doorlopen maar hun verblijf in de Verenigde Staten eindigt morgen. Yara besluit nog één keer langs de advocaat te gaan om hun zaak te bepleiten. Zij wil straks natuurkunde gaan studeren, haar ouders werken maar het lijkt allemaal niet te mogen baten.

Daniel zorgt dat hij goed voorbereid is: vandaag een belangrijk gesprek over een plek op de universiteit. Als ie die plek krijgt, kan hij de artsenstudie volgen die zijn Koreaanse expat-ouders zo vurig voor hem wensen. Papa runt een mini-markt, Daniel's broer werkt daar ook, de carrière en de American Dream moet dus van Daniel komen. Strak in het pak, goed voorbereid gaat hij op pad.

Eenmaal onderweg schiet hij te hulp bij een fietser die wordt afgesneden en direct daarna weet hij een jong meisje te behoeden voor oversteken zonder te kijken. Dat meisje, dat is natuurlijk Natascha. Beiden staan aan de grond genageld: ze zien allebei een interessant, jong, knap en ambitieus mens tegenover zich. Ze polsen hun kansen; het duurt nog even voordat elk van hen naar zijn/haar gewichtige afspraak moet. Ze hebben dus even de tijd om elkaar te leren kennen, ze brengen de dag met elkaar door. Een ontmoeting met grote gevolgen.

Met: Yara Shahidi, Charles Melton, JJohn Leguizamo

FIN - song : Bazzi - Paradise

maandag, oktober 28, 2024

Transsiberian - Brad Anderson

Transsiberian op IMDb (6,6)
 Transsiberian op Moviemeter (3,20)

Treinenfilms, ik vind ze altijd wel fijn. De paradox van de weidsheid en het opgesloten zijn, het is voor filmmakers een dankbare invalshoek om beklemmende verhalen te vertellen. Zo een is dit er dus ook, een verhaal waarbij de sterke cast bijdraagt aan de geloofwaardigheid van het verhaal (al geef ik meteen toe dat ik fronste bij bepaalde verhaallijnen waar ik de hoofdpersonen mee weg zag komen). Hoe dan ook: aangenaam thrillertje, deze.

Ze hebben net een succesvolle hulpverleningscampagne in China achter de rug, de happy christians Roy en Jessie. Ze willen hun terugreis naar de VS vanuit Moskou doen, dat biedt hen de kans om eerst met de Transsiberië-express van Peking naar Moskou te reizen. Roy is gek van treinen, watertandend kijkt hij naar het oude materieel dat deze historische spoorlijn berijdt. Jessie is fotografe en acht de mega-treinreis een geweldige kans voor het schieten van gedenkwaardig materiaal. All aboard!

Eenmaal onderweg maken ze al snel kennis met een wat losser stel dan zij zelf zijn: de Amerikaanse Abby en de Spaanse vrijbuiter Carlos reizen al hun hele leven, altijd onderweg en uitstekend in staat zich aan steeds veranderende omstandigheden aan te passen. Roy vindt het allemaal prachtig wat de twee jongelingen hem voorschotelen maar Jessie is voorzichtiger: op een of andere manier vertrouwt ze Carlos maar matig, ze houdt hem liever enigszins op afstand (wat natuurlijk lastig is als je samen een slaapcoupé deelt). Bij een tussenstop op Irkoetsk pakt Roy zijn kans om het aanwezige treinmaterieel te bezichtigen waardoor hij het vertrek van zijn eigen trein mist. Jessie besluit bij het volgende station uit te stappen en een dag op de volgende trein te wachten zodat Roy weer kan aansluiten. Het jonge stel wil Jessie niet alleen laten, bij Jessie gaan langzamerhand steeds meer alarmbellen rinkelen.

Met: Emily Mortimer, Woody Harrelson, Ben Kingsley, Kate Mara, Eduardo Noriega

FIN - song : SN Music Education - Twinkle Variation

zondag, oktober 27, 2024

Hokwerda's kind (aka Hokwerda's child) - Boudewijn Koole

Hokwerda's kind op IMDb (6,3)
 Hokwerda's kind op Moviemeter (2,75)

Van schrijver Oek de Jong las ik wél zijn "Opwaaiende Zomerjurken" en niet zo lang geleden nog het sterke "Zwarte Schuur" maar de titel waar deze boekverfilming op gebaseerd is, las ik niet. Onbevangen de zaal in derhalve, eens kijken hoe regisseur Boudewijn Koole (oa Nooit meer slapen) de drie onafhankelijke verhaallijnen bij elkaar brengt.

Uitdagingen, daar draait het om bij de sterke jonge vrouw Lin. Voordat haar moeder haar vader verliet en ze dus op te verre afstand van haar stoere papa kwam te wonen, onderging ze een Spartaanse opvoeding. In het waterrijke Friesland moest ze voor haar veiligheid al jong leren zwemmen, pappie smeet haar letterlijk het water in. Niet vriendelijk natuurlijk, maar het heeft wel tot resultaat gehad dat Lin niet makkelijk buigt en dat ze haar fysiek ongelooflijk op de proef kan stellen. Urenlang, dagen achtereen ligt ze in het water waarbij haar trainer haar toeschreeuwt dat ze moet versnellen of juist vertragen. Lin is in voorbereiding voor de ultieme zwemmersproef: ze wil het Kanaal per borstcrawl oversteken. Daardoor volstaat baantjestrekken niet meer en ondergaat ze dus trainingen van 6 of 8 uur achtereen. Ze is er klaar voor, zegt haar trainer trots.

Je zou zeggen dat je weet waar haar focus op ligt, maar plots laat Lin zich toch afleiden: ze ontmoet de geheimzinnige Henri, een razend knappe maar ook razend stugge man. Heel kort probeert ze weerstand te bieden aan zijn avances, maar al snel dampt haar leven van de seks. Ze dwingt Henri wel tot meer persoonlijk contact, vooral tijdens hun gemeenschapsuurtjes, maar Henri laat zich moeilijk dwingen. 
Ze beschouwt het als aanloopproblematiek en gaat ver met Henri mee, ze laat zelfs haar voorbereidingen op de tocht er een beetje door versloffen. 

Terwijl ze in de tussentijd ook nog eens de verblijfplaats van haar vader heeft ontdekt (en er ook met Henri naar toe gaat) doorstaat ze de hoge golven van haar volwassen privéleven: ze wil zwemmen, ze wil seks, ze wil contact met haar vader maar ze blijkt elk van die wensen net zo hard na te streven als te laten vallen. Het is complex, leven zoals de kwetsbare Lin dat graag wil. 

Sterke, vooral geloofwaardige rol van de hoofdrolspeelster Sanne-Samina Hanssen.

Met Sanne-Samina Hanssen, Kevin Janssens, Elsie de Brauw, Yorick van Wageningen, Nabil Mallat, Thomas Ryckewaert

Gezien in : Cinema Oostereiland

Drijfzand (aka Quick Sand) - Margot Schaap

Drijfzand op IMDb (6,6)
 Drijfzand op Moviemeter (3,50)

Gisteren besteedde ik de kijktijd aan Nederlandse films. Eerlijk verdeeld, één thuis en één in de zaal. Naast het land van herkomst hadden beide films nóg een overeenkomst: in beide titels speelde de kundige actrice Elsie de Brauw een rol. Sterker nog: in beide films speelt ze de moeder van de hoofdpersoon. Reden voldoende om er eens goed voor te gaan zitten, wetende dat ik het even voor mijn kiezen ging krijgen (want ja: bij Nederlandse films ga je óf voor de romkoms of je gaat voor het meer psychologisch/sociale drama. En daar heb ik zo mijn voorkeuren in.)

Suze woont man en dochter op het eiland Texel. De rust en de stilte doen haar goed, het drukke Amsterdam was niet altijd goed voor haar en zeker niet voor haar gemoedsrust. Nu kabbelt ze lekker voort, speelt haar dochter in het duingebied en gaat de tijd langzamer dan aan de overkant van het Marsdiep. 

De kalmte wordt verstoord door het bezoek van haar nukkige moeder, een theateractrice die het volle leven van cultureel Amsterdam leeft. Ze is in voorbereiding op de volgende première en vindt tussendoor even tijd om wat kwalitatieve aandacht aan dochter en kleindochter te besteden. Het gaat niet van harte allemaal, maar het gaat. Dochter Suze begeleidt na het bezoek haar moeder naar de TESO-boot en krijgt dan de schrik van haar leven: net voordat ze aan boord gaat, vertelt moeder haar dat er tumoren in haar hoofd zijn ontdekt en dat de situatie ernstig is. De hekken sluiten, de boot vaart af en Suze staat daar met een hoofd boordevol gedachten. Het is gedaan met de rust.
Met haar gezin gaat Suze de strijd aan om haar tijd te verdelen tussen hen en haar moeder. Dat klinkt allemaal logisch, maar dat wil niet zeggen dat dit haar makkelijk af gaat. Sterker nog: de strijd om de tijd werkt tegen haar, plots zijn haar dwangneuroses weer terug. En die zitten haar in de weg, zowel richting moeder als richting man en kind. Ze besluit aan een voorstelling mee te gaan werken en stort zich daar (te) volledig op. 

Met; Hanna van Vliet, Elsie de Brauw, Elin Koleci , Jade Olieberg

FIN - song : Alice Phoebe Loe - Berlin Blues

zaterdag, oktober 26, 2024

The Apprentice - Ali Abbasi

The Apprentice op IMDb (7,2)
 The Apprentice op Moviemeter (3,42)

Hij probeerde het verschijnen van deze film nog wel tegen te houden, zo naargeestig en vooral narcistisch is hij ook wel weer. Ik ben na het zien van de film niet slechter over hem gaan denken, dit simpelweg omdat dat eigenlijk al niet kon. Alles wat ik aan Amerika verafschuw, zit in grote hoeveelheden in de persoonlijkheid van Donald Trump: hyperkapitalisme, het bigger/better/faster/greater-gedrag, het "wij zijn de beste", het rüksichtlose streberige dat mensen aan de kant zet die minder succesvol of simpelweg minder ambitieus zijn. Het zit er allemaal in, in deze film. En toch vond ik hem heel erg goed: ook het kijken naar nare en slechte persoonlijkheden kan een prima filmervaring zijn, immers. Wat mij betreft dan ook zeker een aanrader, al is het maar om je een beetje boos te maken wanneer je dieper in het verhaal raakt. 

Als jong ventje al toont de nauwelijks volwassen geworden Donald Trump zijn interesse voor de machtigen en rijksten der aarde. Hij likt zich in in sjieke besloten clubs waar alleen geslaagde zakenlieden en hun blonde aankopen zich mogen vertonen. In zo'n tent ontmoet Trump de enigmatische advocaat Roy Cohn, die in alles uitstraalt dat hij louter met winnaars om wil gaan, omdat losers de tijd niet waard zijn. Cohn is nietsontziend, gebruikt de grofste methoden om zijn gelijk te halen in de zaken die hij doet: verliezen is simpelweg geen optie.

De adoratie van Trump voor Cohn wordt langzamerhand beantwoord, de advocaat neemt het jonge vastgoedventje onder zijn hoede en besluit hem groot te maken. Hij ziet dat Trump bij uitstek de man is die zijn 3-regel-doctrine kan uitvoeren, wat moet gaan inhouden dat Trump ook succesvol de strijd aangaat met de overheid, volgens Cohn de bron van alle kwaad. Trump is de beste leerling van zijn klas: door het ontbreken van erkenning bij zijn vader haalt Donald het maar bij Cohn. Het houdt in dat hij zich dieper en dieper in bikkelhard zakendoen spiraalt: mensen zijn handelswaar, lastige mensen schuif je opzij, heel lastige mensen zien hun imago beschadigd worden door de corrupte en corrumperende praktijken van Trump en Cohn. Dikke vrienden lijken ze, maar ook dit schip vindt het lastig om twee kapiteins te hebben.

Hoewel Sebastian Stan een uitstekende Trump neerzet, wordt hij compleet van het doek gespeeld door de fabuleuze Jeremy Strong, die de sinistere en ondermijnende advocaat Cohn ge-wel-dig neerzet. Waarschijnlijk is dat dan ook een van de redenen dat Trump deze film wilde verbieden, hij kon niet voldoende shinen. 

Met: Sebastian Stan, Jeremy Strong, Maria Bakalova, Martin Donovan

FIN - song : Brian Holmes/David Irvine- The End

Gezien in : Cinema Oostereiland

The Debt- John Madden

 

The Debt op IMDb (6,8)

The Debt op Moviemeter (3,37)

We hadden er al twee films opzitten gisteren, precies toen deze startte. We besloten hem op opnemen te zetten, omdat eerst nog de fijne quizreeks 2voor12 zijn werk moest doen. Omdat we beiden niet vroeg op hoefden, besloten we deze daarna toch aan te zetten. En oef, wat een sterke film toch. Vooral door de sterrencast maar toch ook wel door het goed meanderende verhaal. Dat zit zo goed in elkaar dat ik bijna vergeten was dat ik de film meer dan een decennium geleden al een keer zag, ik zat er direct weer goed in. 

met: Helen Mirren, Jessica Chastain, Sam Worthington, Ciaran Hinds, Tom Wilkinson, Marton Csokas, Jesper Christensen

Mijn recensie van destijds (12 jaar geleden!) : https://begt.blogspot.com/search?q=the+debt

The Marco Effect (Marko Effekten) - Martin Zandvliet

The Marco Effect op IMDb (5,3)
 The Marco Effect op Moviemeter (3,09)

Alweer een deel uit de Department Q boekverfilmingen van de Deense  schrijver Jussi Adler Olsen. Nog steeds wel met de stuurse rechercheur Carl Morck en zijn behendige rechterhand Assad, maar ditmaal worden ze niet meer gespeeld door het prettige koppel Nikolaj Lie Kaas en Fares Fares. Dat went overigens snel want Ulrich Thomsen kan ook prima de briljante maar contactueel wat ongelukkige Morck op het scherm brengen. Opnieuw een fijn geweven plot, schrijven kan Adler Olsen echt wel.

Jong alleenreizend knulletje wordt bij de grensovergang uit de trein gevist. Wat er precies met hem gebeurd is, blijft gissen want hij houdt op het politiebureau stijf zijn mond dicht. Normaal niet een geval waarvoor Morck en Assad erbij geroepen maar het is tamelijk vreemd dat de jongeman een uitgescheurde pagina uit het paspoort van een vermiste ambtenaar in zijn jas bij zich draagt. Deze ambtenaar verdween een jaar of vier geleden nadat er verdenkingen van kinderporno op hem geladen werden waarbij hij vooral bij ontwikkelingshulpprojecten in Afrika over de schreef zou zijn gegaan. 

Morck is nog psychisch herstellende van zijn vorige zaak maar gaat nu versneld weer aan het werk: zijn aangeboren wantrouwen tegen het systeem maakt dat hij vragen stelt bij het versneld sluiten van de kinderporno-zaak. Samen met Assad graaft hij diep en hij weet uiteindelijk verbanden te leggen tussen het aangehouden jongetje Marko, de kindertekeningen van de dochter van de ambtenaar en de handel en wandel van enkele topmannen van ontwikkelingshulporganisaties. Zoals altijd: met gevaar voor eigen leven erop af!

Met: Ulrich Thomsen, Zaki Youssef, Sofie Torp, Hendrik Noel Olesen, Lisa Carlehed

FIN - song : Saveus - Traitors   

woensdag, oktober 23, 2024

Il Colibri (aka The Hummingbird) - Francesca Archibugi

Il Colibri op IMDb (6,3)
 Il Colibri op Moviemeter (3,16)

Heel sterke film dit, de boekverfilming van het boek "De Kolibri" van Sandro Veronesi. Erg ingewikkeld script, dat wel, maar voor de kijker is het voornamelijk zaak om de hoofdpersoon te volgen langs de verschillende stadia die hij doormaakt van spelend jochie naar oude en zieke man. Twee van mijn meest geliefde Italiaanse acteurs in dragende rollen, dat doet mijn filmhart goed. Ik tip!

We reizen door het leven van Marco Carrera, die opgroeit in een prachtig landhuis aan de Italiaanse rotskust. Zijn ouders zijn belangrijk voor hem, maar gedragen zich afstandelijk: veel vorm en soms iets te weinig inhoud. Aanvankelijk maakt dat Marco niet veel uit (hij vermaakt zich prima met zijn broer en vooral met het mooie buurmeisje Luisa) maar daar komt verandering als zijn zwaarmoedige zus een einde aan haar leven maakt. Deze ramp heeft een enorme weerslag op het gezin en vooral op Marco, die goed en veel haar overweg kon. Nog donkerder tijden kondigen zich aan als blijkt dat het burengezin (en dus ook Luisa) naar Frankrijk verhuist. 

Marco maakt zijn studie af, wordt arts, trouwt en krijgt een dochter. Daarmee lijkt hij het pad omhoog wel weer gevonden te hebben, maar wij weten beter. Gesprekken met de psychiater van zijn vrouw brengen bij hem ook dingen aan het licht die hij dacht weggestopt te hebben. Zijn keurigheid en verantwoordelijkheid zitten hem in de weg om radicale stappen te nemen, maar stukje bij beetje begint hij toch openingen te zoeken. Hij wil enkele niet gezette stappen uit zijn verleden misschien alsnog wel eens gaan maken.

Met: Pierfrancesco Favino, Nanni Moretti, Berenice Bejo, Kasia Smutniak, Laura Morante

FIN - song : Marco Menghoni- Caro amore lontanissimo

dinsdag, oktober 22, 2024

LBJ - Rob Reiner

LBJ op IMDb (6,5)
 LBJ op Moviemeter (3,05)

Het is toch wel een genre op zich: presidentenfilms. We maakten er ooit een complete ronde over in onze filmquiz, er zijn er zoveel dat we zelfs nog konden schrappen om tot tien acceptabele keuzes te komen. Iedereen kent wel "JFK" maar zijn opvolger (met een vergelijkbare afkorting) is bij velen een stuk minder bekend. Lyndon Baines Johnson is door de geschiedenis door de jaren heen wel getypeerd als ridder van de droevige figuur. Immers, hoewel zelf hardliner qua politieke ideeën bereikt hij het daarin hoogst haalbare ambt slechts omdat hij de eerst opvolgende in lijn was. Als Kennedy niet zou zijn vermoord, zou hij nummer president zijn geworden. In de film "LBJ" volgt befaamd regisseur Rob Reiner de wording van een president.

De film start op het katalyserende moment van JFK's bezoek aan Dallas, november 1963. Johnson is een zuiderling en denkt aardig thuis te zijn in de denkwijzen van de Texaanse bevolking maar ziet tot zijn verbazing dat ook hier de gekte is toegeslagen: het publiek is idolaat van die goodlooking guy die hun president is, van de man met sex- en alle andere appeals die klasse verraden. Johnson constateert mokkend dat hij een achtergrondfiguur is geworden die door politieke handigheid van JFK min of meer is geneutraliseerd: zijn invloedrijke positie als Southern Senator is ingeruild voor een plek in de schaduw van een immer stralende president. 

Maar ja, we kennen de geschiedenis. Lee Harvey Oswald vermoordt en verstoort de American Dream en dat betekent automatisch dat LBJ uit de schaduw moet stappen. Deze overlegt nog wel met Robert, de nukkige broer van de doodgeschoten president maar deze merkt dat zijn weerstand tegen Johnson het af moet leggen tegen de officiële regels der verantwoordelijkheid: Amerika heeft leiding nodig en daarvoor is de VP nu eenmaal de eerste aangewezen kandidaat. Aanvankelijk verrast Johnson iedereen door kordaat en bewust de ingezette lijn van JFK voort te  zetten: de Civil Rights-act die zijn voorganger zo graag wilde, zal en moet er komen omdat Amerika stappen moet maken richting de moderne tijd. Johnson's oude vrienden voelen zich verraden maar zien ook wel in dat de pragmatische aanpak van de nieuwe president de tijdgeest goed te pakken heeft.

Met; Woody Harrelson, Jennifer Jason Leigh, Richard Jenkins, Michael Stahl-David, Jeffrey Donovan, Bill Pullman

FIN - song : Marc Shaiman- Let's get to work

Measure of revenge- Peyfa

Measure of Revenge op IMDb (3,9)
 Measure of revenge op Moviemeter (1,69)

Zo laag kom ik ze niet vaak tegen (3,9 om 1,69 als waarderingen op de heersende filmsites). Het kan natuurlijk ook niet altijd raak zijn: als je naast het fysieke bioscoopbezoek ook nog eens abonnementen hebt op meerdere filmzenders. Dan gaat er wel eens een de mist in, dan is er wel eens eentje die je als verloren tijd mag beschouwen. Gauw deze film beschrijven dus maar, dan kunnen we door.

Na zijn zoveelste kliniekopname besluit Lillian Cooper dat het maar eens over moet zijn met het drugsgebruik van haar populaire zoon Curtis. Hij is een succesvol zanger die de druk van het wereldje slecht blijkt te kunnen weerstaan, maar dat gaat nu anders worden. Moeder zit er kort bovenop, ze controleert hem waar mogelijk en houdt angstvallig zijn stappen buiten de voordeur in de gaten. Het lijkt te werken.

Lijkt, want op een dag worden Curtis en zijn zwangere vriendin dood aangetroffen in de flat. Alles wijst op een overdosis. Volgens de politie is it a wrap, maar moeder wantrouwt de boel, ze besluit op onderzoek uit te gaan. Stukje bij beetje ontvouwt ze het verleden van haar zoon en legt ze de lijnen bloot waarlangs zijn drugsbezit en dito gebruik werden georganiseerd. Samen met Taz, een fotografe die bevriend was met Curtis, zint ze op wraak. Daarbij komt haar ervaring als toneelactrice goed van pas.

Met: Melissa Leo, Bella Thorne, Jake Weary, Michael Potts

FIN - song : Beat the System - Never be the same

maandag, oktober 21, 2024

Poison - Désirée Noschbusch

Poison op IMDb (6,8)

Poison op Moviemeter (3,09)

Wat houd ik daar toch van, van die films die volledig gedragen worden door twee karakters op een locatie. Klinkt als een toneelstuk, zegt u? Nou, dat klopt in dit geval volledig: de film is gebaseerd op het succesvolle toneelstuk "Gif" van Lot Vekemans, die voor deze film ook het scenario schreef. In zo'n beperkte setting komt het neer op mimiek, op het vermogen om emoties naar voren te brengen maar ook om de kunst om heel veel níét te laten zien. Dat werkt in deze verfilming in ieder geval erg goed: twee ervaren acteurs die je geloofwaardig meetrekken in een rivier van emoties. Sterk. Heel sterk.

Lucas stapt in de auto om van zijn woonplaats Zandvoort naar het Luxemburgse Vianden te rijden. Daar parkeert hij de auto bij de begraafplaats alwaar hij meteen richting zijn bestemming gaat. Gelukkig, de plek is er nog, het graf van zijn zoon is - ondanks de berichten over mogelijke ruiming wegens gif in de grond- nog ongewijzigd. Een harde confrontatie blijkbaar, want Lucas heeft het moeilijk. Hij legt wat schelpjes neer, overdenkt en gaat overduidelijk terug naar een pijnlijke plek in zijn hart.

Edith meldt zich ziek voor werk, stapt op de fiets en rijdt eerst nog even langs de bloemist. Met het bosje in het fietsmandje zet ze koers naar de begraafplaats. Daar aangekomen schrikt ze: hij is er. Ze ziet - voor het eerst in 10 jaar- haar ex-partner Lucas weer, hij staat bij het graf van hun zoon.

In de kapel op de begraafplaats raken de twee dan toch met elkaar in gesprek. Na een aftastend "hoe is het?" komen langzaam de verwijten, de verdrietige gedachten maar ook het gemis naar boven. Het verongelukken van hun zoontje betekende ook het einde van hun relatie, ruim 10 jaar later zoeken ze beiden naar verklaringen. Verklaringen en verwijten voor wat er mis ging, verklaringen en verwijten voor de wijze waarop ze elk hun leven opnieuw hebben ingericht, verklaringen en verwijten voor het verbreken en verklaringen en verwijten voor de stilte. Maar toch, heel af en toe tussendoor, ook verklaringen van een laatste restje van gevoel voor elkaar. In de scene waarin Lucas vertelt waarom hij vandaag toch gekomen is en hij begint over het kuiltje in de wang van Edith is een sleutelscene van onbeschrijflijke schoonheid. Het zegt alles. 

Prachtige - meesterlijk geacteerde- film, ben blij dat ik die op de valreep van zijn roulatie nog even mee kon pikken.

Met: Tim Roth, Tryne Dirholm

Gezien in : Cinema Oostereiland

Mothering Sunday- Eva Husson

Mothering Sunday op IMDb (6,1)
 Mothering Sunday op Moviemeter (2,89)

Vanwege de uitstekende cast deze maar weer eens teruggekeken. Natuurlijk draait de film nog steeds om (het lichaam van) Odessa Young, maar zelf was ik opnieuw zeer onder de indruk van het goede acteerwerk van Josh O'Connor, daarnaast valt op hoezeer classactors als Olivia Colman en Colin Firth eigenlijk verdomd weinig nodig hebben om een karakter een ziel te geven. Razend knap. 

Bij de eerste kijkbeurt van deze film, mei 1922, schreef ik er dit over: 
BEGT: Zoekresultaten voor mothering sunday

zondag, oktober 20, 2024

De Middagvrouw (aka Blind at heart) - Barbara Albert

Die Mittagsfrau op IMDb (6,3)
 Die Mittagsfrau op Moviemeter (2,67)

Deze had ik wegens drukke andere filmwerkzaamheden laten lopen in de periode dat ie in het lokale theater draaide, gisteren hebben we dat via de verhuurservice ingehaald. Zeer wisselende reacties erover vernomen en ik begrijp de beide zijden van de waardering: het spel is niet hoogstaand maar het verhaal wordt wel gaandeweg de film interessanter, waarbij het laatste deel van de boekverfilming zelfs sterk genoemd kan worden. 

De Eerste Wereldoorlog is voorbij, maar de wonden zijn nog lang niet geheeld. Veel familieleden zijn (nog) niet teruggekeerd van het slagveld, ook bij de familie van Helene Wursich heerst nog de hoop dat vader plots weer voor hun neus komt te staan. Voor Helene's moeder komt dat al te laat, zij is volledig doorgedraaid na de mogelijke dood van haar echtgenoot, ze moet worden opgenomen. Helene's zus Martha vat het plan op om het dorp te verlaten en naar het herstellende Berlijn te gaan. Samen met een vriendin trekken ze bij een tante in, maar dat blijkt niet helemaal de juiste ambiance voor de ambitieuze Helene: terwijl haar zuster zich in de roerige feestelijkheden van het interbellum stort (niet voor niets werd dat Babylon Berlin genoemd), zondert Helene zich af van de drank en drugs-feesten. Ze gaat aan het werk bij een apotheek om van daaruit haar opleiding tot arts op te pakken. De poëtische student Karl maakt avances en inderdaad slaat de vonk over: ze verliest haar maagdelijkheid en trekt bij hem in. Langzaam beginnen zich de voortekenen van de volgende oorlog zich te onthullen: Karl komt om bij een demonstratie bij het rijksdag-gebouw, Helene is terug bij af. Nog eenmaal keert ze terug naar haar geboortedorp om aldaar alle documenten die zouden kunnen verwijzen naar haar joodse afkomst te verbranden, een daad waarmee ze zich kortstondig een veiligheid verschaft. Ze gaat weer aan het werk in het ziekenhuis en ontmoet daar de jonge soldaat Wilhelm Schemisch die haar ten huwelijk vraagt. Hij blijkt bereid om Helene aan een nieuwe identiteit te helpen zodat ze geen gevaar loopt bij de opstomende jodenvervolging. Helene staat voor verschrikkelijke keuzes: haar eigen identiteit verhullen, vluchten in een huissloof-huwelijk met een nazi-soldaat, maar dan wel kunnen blijven werken? Overleven of ten onder gaan?

Met : Mala Emde, Max von der Groeben, Thomas Prenn, Liliane Amuat, Laura Louise Garde

vrijdag, oktober 18, 2024

Like Tears in Rain - Sanne Fabery de Jonge

Like Tears in Heaven op IMDb (8,2)
 Like Tears in Rain op Moviemeter (3,67)

Mooie documentaire over de man die 's lands grootste internationale acteerkanon was. Rutger Hauer was al snel te groot voor het servetje dat Nederland heet, hij ging naar Hollywood om daar de nodige tafellakens te bevuilen. Een prachtige palmares, een ook door collega's zeer gewaardeerd acteur. 



Nu had ie ook zo ongeveer alles mee: een goed lijf, een gebeeldhouwde kop en doordringend staalblauwe ogen. Alles wat een regisseur verlangt, zou je zeggen. We stappen in de docu door de jaren heen, van de faam brengende titelrol in "Floris", via het baanbrekende "Turks Fruit" naar zijn meest succesvolle rol in "Blade Runner". Enkele collega's komen aan het woord, maar vooral veel regisseurs die allen nog steeds jubelen om het bruikbare materiaal dat Hauer hen schonk. 

Het andere deel van de docu is bestemd voor Hauer's vrouw en voor zijn jeugdvrienden. Hauer was een product van de hippietijd, was reis- en vaarlustig en had een bijzondere band met de kinderen van het bevriende echtpaar Fabery de Jong. De regisseuse maakt gebruik van het enige setje homemovie-films dat uit de verzameling van Hauer bewaard is gebleven. Hauer wilde alles van zijn dynamische leven vastleggen, had dan ook altijd zelf een camera bij zich. Helaas is een fors deel van die filmrollen verloren gaan na een overstroming bij zijn huis in Los Angeles. Slechts een klein deel bleef bewaard, het deel dat hij in zijn Nederlandse huis op zolder had staan. Deze thuisfilms geven een prachtig beeld van de krachtige vrijbuiter die Hauer in zijn privéleven is geweest.




Anora - Sean Baker

Anora op IMDb (8,2)   Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...