dinsdag, december 31, 2024

Rien à foutre (aka Zero Fucks Given) - Julie Lecoustre/Emmanuel Marre

Rien a foutre op IMDb (6,4)
 Rien a foutre op Moviemeter (2,94)

Ze geeft elke film waarin ze speelt wat extra's mee, deze Adele Exarchopoulos. U weet wel, die dame die doorbrak met haar "La vie d'". Ze heeft iets prettig onaangepast: in bijna elke film waarin ze speelt komt haar interne tonnetje buskruit tot uitbarsting maar nog vaker net niet. En precies op dat breukvlak weet ze zich te onderscheiden. Als zij in een film zit, gebeurt er wat. Daar hou ik van. 

Zo ook in dit verder middelmatige drama: ze speelt Cassandre, stewardess bij een van de vele prijsvechters die goedkope vluchten aanbieden. Die lage prijs moet ergens terugverdiend worden natuurlijk, dus de salarissen zijn lang niet zo hoog als de werkdruk en de targets zouden moeten verantwoorden.

Cassandra lijkt er niet om te geven, ze geeft eigenlijk nergens ene fuck om. Nadat haar moeder omkwam bij een auto-ongeluk heeft ze haar hoop en verwachtingen laten varen. Bindingsangst, gebrek aan verantwoordelijkheidszin en een hoge drang tot "party all night long" dreven haar in de richting van deze baan. Het kriskras over de wereld vliegen, het in hotels leven, Tinderen en de discotheek-uitstapjes met collega's kenmerken zich allen in hetzelfde vluchtige karakter. Zonder je te hoeven binden, kom je overal en ben je lekker bezig.
Is dat dan alles? Nee. Uiteraard gaat het bij Cassandra klagen wanneer haar managers haar steeds maar bestraffend aanspreken over het biertje dat ze de avond voor haar dienst dronk of over de verantwoordelijkheid om meer geld binnen te harken met de giftshop die ze door het gangpad rijdt. Het maakt Cassandre gevoelig voor adviezen om eens buiten de deur te kijken: andere maatschappijen kennen veel betere arbeidsvoorwaarden. En, eerlijk is eerlijk, misschien wil ze ooit wel eens dezelfde stabiliteit in haar leven inbouwen als haar zusje doet (vriendje, appartementje, vaste verblijfplaats etc).

Met : Adele Exarchopoulos, Alexandre Perrier, Mara Taquin, Tamara Al Saadi

FIN - song : Alan Walker- Faded

One Hand Clapping (aka Paul McCartney & Wings- One) - David Litchfield

One Hand Clapping op IMDb (7,5)
 One Hand Clapping op Moviemeter (3,90)

Eens in de zoveel tijd krijg ik een appje van de manager van het lokale filmtheater: "Bert, ik kan de hand leggen op muziekdocumentaire Zus & Zo, wat denk je? Doen? En eenmalig of vaker?" Ze neemt mijn advies dan meestal over. Toen bovengenoemde docu eerder dit jaar in beeld kwam, meldde ik haar dat ze die straffeloos meerdere malen kon programmeren, ook in ons provinciestadje. Voldoende mensen immers die muziekdocu's willen zien. En al helemaal als die iets met the Beatles van doen hebben. Het klopte, de film heeft het goed gedaan in de zaal. Zelf ging ik niet maar plukte ik m afgelopen week van tv.

Een ietwat saai geheel vond ik het, deze live studio-registratie van de band ná DE band. Het is natuurlijk nooit eerlijk om muziekgroepen te vergelijken met de grootste band aller tijden, maar hier ontkomen we er niet aan. Paul McCartney draagt de erfenis met verve, ook na zijn tijd bij the Fab Four bleef hij strooien met fris in het gehoor liggende liedjes, waaronder een van de mooiste ooit wat mij betreft. Dit "Maybe i'm amazed" komt gelukkig ook uitgebreid aan bod, wat mij betreft een hoogtepuntje.

Grotendeels spelen de opnames zich af ten tijde van het verschijnen van het album  "Band on the run", waar naast de gebruikelijke makkelijke popsongs ook semi-orkestrale werken zoals de titelsong op staan. Het leukste deel van de docu zit echter aan het eind, McCartney heeft net verteld hoe hij thuis voor cabaret en showband-muziek werd klaargestoomd (hij noemt "When i'm sixty-four" daarin als voorbeeld) en gaat ter afsluiting van de sessie nog even musiceren in de tuin achter de studio (Abbey Road, welke andere?). In nog geen 10 minuten toont hij een staalkaart van de muziek die hem inspireerde tot het mede-oprichten van de band die geschiedenis zonder weerga schreef.


FIN - song : Paul McCartney & Wings- Babyface

True Mothers (aka Asa Ga Kuru) - Naomi Kawase

True Mothers op IMDb (7,0)
 True Mothers op Moviemeter (3,69)

Geen moment in mijn leven heb ik overwogen om naar het populaire Japan op vakantie te gaan: wat mij betreft een te grote mierenhoop in een geautomatiseerde maatschappij. Gek genoeg overtuigt de Japanse cinema mij steeds weer van het omgekeerde. Geen drukte, integendeel: een weldadige rust straalt er uit de films, het leven lijkt een bepaalde gelatenheid te hebben omdat de omgangsvormen alles bepalend zijn. Daar steekt de horkerige en vaak egoïstische westerling maar flets bij af. Het is daarom dat ik eens in de zoveel tijd wel Japanse films wil kijken omdat ze zo goed zijn voor de reflectie. Deze week zelfs twee!

We vallen in een soort mini-mozaïek: de film volgt twee verhaallijnen die uiteraard wel ergens bij elkaar komen. Echter: hier geen flitsend heen-en-weer springen tussen die lijnen, nee: ze worden onafhankelijk van elkaar verteld maar pakken ergens in "deel 2" het andere verhaal op waar we gebleven waren. Dat brengt rust in de film en dat is nodig: het onderwerp is al heftig genoeg.

Het welgestelde koppel Satoko en Kiyokazu heeft alles wat hun hartje begeert. Nou ja, bijna alles, want al hun weelde en rijkdom leveren ze gaarne in voor de komst van een baby. Het lukt maar niet, medische oorzaken verhinderen dat het stel op natuurlijke wijze zwanger wordt. Op zoek naar oplossingen stuiten ze op een stichting die bemiddelt tussen zoekende ouders en moeders die hun kind niet (zelf) willen grootbrengen. Daar ontmoeten ze de jonge Hikari, die emotioneel doch gelaten haar zoontje Asato aan het gezin overdraagt. "Het zal hem aan niets ontbreken", belooft het koppel.

Met Hikari gaan we verderop in de film naar hoe ze in deze situatie terecht kwam. Ze is een tiener, nog op school en raakt op een onbewaakt ogenblik zwanger van haar grote tienerliefde. Ze is nog nat achter de oren en kan de verantwoordelijkheid dan ook niet aan. Met haar ouders wordt het besluit genomen dat ze zich aanmeldt bij een stichting die - gevestigd op een afgelegen eiland- aanstaande moeders de kans geeft hun zwangerschap uit te dragen en zich verder voor te bereiden op de onvermijdelijke keuze die dan volgt: het kind houden, betekent er levenslang voor zorgen. Het kind afstaan, betekent een levenslang gemis. Voor Hikari wórdt gekozen, ze is als 14-jarige immers zelf nog niet gerechtigd.

Wat klinkt als de ideale oplossing voor deze lastige problematiek gaat natuurlijk op een gegeven moment schuren. Aan beide kanten.

Met : Hiromi Nagasuku, Arata Iura, Aju Makita

maandag, december 30, 2024

Babygirl- Halina Reijn

Babygirl op IMDb (6,5)
 Babygirl op Moviemeter (3,10)

Over publiciteit heeft ze niet te klagen, onze eigen Halina Reijn. Loftrompetten alom, de grootste prijs gepakt op het FilmFestival in Venetië en een lange reeks positieve kritieken. Hoofdrolspeelster Nicole Kidman is lyrisch over haar en noemt haar zelfs "mijn goede vriendin Halina". Ze is veelzijdig, absoluut, en ze durft onbekende paden te betreden. Dat werkt, dat vinden pers en publiek leuk. Het zat gisteravond dan ook bommetje-vol bij de derde voorpremière-voorstelling van haar nieuwste. Om goed voorbereid de zaal te betreden, las ik eerst mijn bevindingen terug over haar regiedebuut van een aantal jaren geleden. Zo wist ik met welke blik ik me in mijn stoel neervlijde. 

Om maar met de deur in huis te vallen: zo goed als "Instinct" vond ik hem in ieder geval niet, daarvoor duurde het te lang voordat er een juiste vorm van conflict en belangenverstrengeling in het verhaal te pas kwam. Maar zeer zeker zet de regisseuse een pakkend verhaal neer dat de kijker wel degelijk keuzes laat maken: is het allemaal moreel fout wat we te zien krijgen? Is de zoektocht van hoofdpersoon Romy misschien wel een hele logische, of op zijn minst eentje waar ze niet aan ontkomt? Het was voor mij als kijker in ieder geval het enige dat zorgde voor een klein beetje sympathie voor die naargeestige en arrogante zakenvrouw. Pas toen ze met zichzelf, haar gezin en haar werk in de knoop kwam, kwam er enige menselijkheid naar voren.

Romy is CEO van een groeiend robotica-bedrijf. In haar schaarse vrije tijd is ze bij haar twee puberdochters, af en toe bezoekt ze repetities of voorstellingen van haar man die regisseur is. Ze kan op kantoor amper de tijd te vinden om de nieuwe groep stagiaires 5 minuten te woord te staan, maar dit keer maakt ze een uitzondering. Een van hen, de mooie jongeman Samuel, heeft een magnetiserende werking op haar (en voelt dat ook aan). Romy, normaal een verstandige en verstandelijke vrouw, weet niet wat haar overkomt. De erotische spanning is in blokken uit de lucht te knippen als de twee elkaar passeren in de lift en de wandelgangen. Al snel fantaseert ze dat hij misschien de man kan zijn die haar eindelijk een keer het orgasme kan geven dat ze met haar zorgzame en vriendelijke man nog nooit bereikt heeft. Ze gaat dus de fout in en herkent zichzelf niet: ze stribbelt nauwelijks tegen als Samuel haar onderwerpt aan een vernederende seksuele relatie. Sterker nog: het windt haar op. Ze weet best wel dat ze dit pad niet op moet gaan, maar het is sterker dan haarzelf. Bukken!

Met: Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonio Banderas, Sophie Wilde, Esther McGregor

FIN - song : Sky Ferrara- Leash

Gezien in : Cinema Oostereiland

Timbuktu- Abderramaneh Sissako

Timbuktu op IMDb (7,1)
 Timbuktu op Moviemeter (3,3)

Het mooie van Afrikaanse film is dat ze vaak een vorm van tijdloosheid uitstralen. Ze lijken te vertellen dat het Westen zichzelf voorbij loopt in haar voortdurende race met de tijd, terwijl hun continent nog streken en zelfs landen kent waar op zeer traditionele, welhaast middeleeuwse wijze geleefd wordt. 
Het waren overdenkingen die ik gistermiddag op de bank had toen ik deze film na 10 jaar weer eens opnieuw bekeek. Veel is er nog hetzelfde, landbouw en veeteelt zijn nog steeds voor een heel groot deel de belangrijkste inkomstenbronnen. Het maakt dat handelsbelangen nog steeds niet grondwetsartikel 1 zijn, zoals dat bij ons is. Het belangrijkste in het leven dat de mensen daar hebben, is hun dagelijkse battle om 's avonds eten op tafel te zetten. Zo was het eeuwen, zo had het nog eeuwen moeten zijn maar helaas is het ze daar ook niet gelukt. Ook bij hen sloeg men door in religieuze verdwazing. Sissako, een befaamd regisseur, maakte daarover deze messcherpe film: wat zijn de gevolgen voor het traditionele leven als de strenge islam, de Islamitische Jihad, naar je omgeving komt. Kijk deze film en aanschouw de ramp.

Mijn recensie van destijds: BEGT's recensie van Timbuktu uit 2014

FIN - song : Amine Bouhafa - Run

zondag, december 29, 2024

In Liebe, Eure Hilde (aka From Hilde with love) - Andreas Dresen

In Liebe, Eure Hilde op IMDb (7,1)
 In Liebe, Eure Hilde op Moviemeter (3,50)

Wat een geweldig filmjaar was 2024 toch. Op de valreep zag ik deze: een indrukwekkend Tweede Wereldoorlog-drama, op waarheid gebaseerd. Met enige regelmaat moest ik aan het prachtige - alweer bijna 20 jaar oude -drama "Sophie Scholl - Die Letzten Tage" denken. De thematiek is vergelijkbaar, maar waar Sophie Scholl de politieke kant van het verzet tegen de nazi's belichaamde, zien we in "In Liebe, Eure Hilde" veel meer de persoonlijke kant. We worden deelgenoot van de gruwelijke gevolgen die activisme voor de daders kunnen hebben. Ontmenselijking is het middel van de macht om verzet te breken, maar deze film laat vooral ook zien hoe gewone mensen op redelijk eenvoudige wijze tot daadkracht kunnen komen.

Terwijl haar man aan het oostfront vecht, komt Hilde in contact met een studentikoze rebellenclub. De club blijkt niet alleen maar rebels, men zet ook daadwerkelijk stappen om zich te weren tegen het wrede en autoritaire regime dat de nationaal-socialisten op half Europa loslaten. Het zijn kleine stappen, die ze zetten, oorspronkelijk vooral bedoeld om hun vrienden en leeftijdsgenoten in het oosten te steunen. Hilde is hiervoor veel te verlegen, maar ze kijkt vol bewondering naar de schuchtere maar vastberaden Hans Coppi, die een zendapparaat heeft bemachtigd waarmee hij gecodeerde berichten naar het Oosten kan sturen, dit alles om de moraal van hun vrienden hoog te houden: "Weet dat we aan jullie denken, wees voorzichtig en kom alsjeblieft terug", veel meer behelst het verzet niet. Maar hoe miniem ook, ze weten dat voorzichtigheid geboden is omdat de represailles hard zijn. 

De afwezigheid van haar man maakt dat Hilde op een andere wijze naar Hans kijkt dan ze eigenlijk zou mogen. Hans leert haar hoe de telegrafie werkt: omdat ze een vaardig typiste is, leert ze ook snel het morse-alfabet en probeert zo haar steentje bij te dragen. Hans neemt vrijpostig de gelegenheid te baat om Hilde het hof te maken, ze krijgen een verhouding en gaan zelfs trouwen. Tussen de vele wolken schijnt een beetje zon.

Maar het gaat alsnog mis; de groep wordt ontdekt en opgerold. Ze worden gevangen gezet en de dwingende terreur van harde verhoortechnieken en psychologische oorlogsvoering begint. Hilde blijkt zwanger, bevalt in het gevangenisziekenhuis en lijkt zowaar enige privileges te krijgen. Die worden haar echter al snel afgepakt, mede door toedoen van haar norse bewaakster Anneliese. HIlde weet wat haar wacht, ze weet dat haar toekomst gitzwart is maar probeert uit alle macht een toekomst voor haar kind veilig te stellen.

Met : Liv Lisa Fries, Johannes Hegemann, Lisa Wagner, Alexander Scheer, Emma Bading, Sina Martens

FIN - song : Sebastian Krumbiegel - Liebeswalzer

Gezien in : Cinema Oostereiland

T2 Trainspotting - Danny Boyle

T2 Trainspotting op IMDb (7,1)
 T2 Trainspotting op Moviemeter (3,39)

Er ging toch weer een onweerstaanbare aantrekkingskracht van uit toen ik deze titel op mijn filmzender zag staan. Het eerste deel was ongekend iconisch, een hele generatie nam de film als voorbeeld van wat contemporaine cinema zou moeten zijn: snelheid, humor, actie en satire bleken de cocktail voor vermakelijke filmverhalen. Net als deel 1 is dit vervolg gebaseerd op de boeken van Irvine Welsh, net als deel 1 is het door Danny Boyle - de man die deze filmische tijdgeest misschien wel het beste aanvoelt van allemaal- flitsend en (droog)komisch verfilmd. Ook bij het opnieuw bekijken van deze film voelde ik uitstekend behandeld, het is heel geen straf om films als deze eens in de zoveel tijd opnieuw te bekijken.

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie T2 Trainspotting in 2017

Met: Ewan McGregor, Ewen Bremner, Jonny Lee Miller, Robert Carlyle, Angela Nedyalkov

FIN - song : Wolf Alice- Silk
anthem FIN - song : Iggy Pop- Lust for Life

vrijdag, december 27, 2024

Poms- Zara Hayes

Poms op IMDb (6,1)
 Poms op Moviemeter (2,93)

Of er al een woord voor is, weet ik niet maar het is zo ongeveer wel een genre op zich geworden: de film waarbij een groepje minder kansrijken samen gaan repeteren om deel te nemen aan een contest waarvan ze normaal als deelnemers geweerd zouden worden. De moedertitels van dit genre zijn natuurlijk het heerlijke "Brassed off" en vooral "The Full Monty"maar ook titels als "Calendar Girls", "Pride" en "Le Grand Bain' vertellen min of meer hetzelfde verhaal. Altijd is er een afgewezene die denkt degenen die het strenge oordeel vellen wel een poepie te laten ruiken. Groepje gelijkgestemden verzamelen, oefenen en hup: op naar de finale! Altijd een hoog feelgoodgehalte, maar ook altijd een licht-serieuze ondertoon: ontneem mensen niet hun dromen want dan kan het link worden. 

In het geval van "Poms" is dat de oude Martha. Vanwege de diagnose van een terminale ziekte verkoopt ze haar ganse inboedel en haar huis en schrijft zich in voor een woning in een zonovergoten bejaardenoord. Nou ja oord: de complete stad is industrieel ingericht op het welzijn van de bejaarde. Alle voorzieningen zijn er: goede en warme huizen, tuintjes, binnen- en buitenzwembaden en vooral veel recreatie. Martha denkt er rustig haar levenseinde te verwelkomen: ze gaat niet meer beginnen aan chemotherapie, het lijkt haar wel wat om in alle rust naar haar levenseinde toe te werken. Ze komt bedrogen uit. De eerste de beste dag staat er al een buurvrouw in haar woonkamer die Martha uitnodigt voor alle diverse clubjes waar zij lid van is. Er zijn er zoveel dat er altijd wel een voor jou tussen zit. En is die er niet, dan kun je er altijd zelf een oprichten.

Veel spullen heeft Martha niet meegenomen, eigenlijk alleen een doos met haar cheerleaderpakje van vroeger, omdat het haar zo aan haar ook al jong overleden moeder doet denken. U voelt hem al aan komen: buurvrouw pookt Martha op tot activiteit, die start een cheerleaderclub die natuurlijk alleen uit oude stramme dames kan bestaan maar toch gaat trainen en zelfs de competitie aangaat met jongere vergelijkbare teams. Dat lukt natuurlijk nooit. Of eh...

Met: Diane Keaton , Jacki Weaver, Pam Grier, Celia Weston, Rhea Perlman, Alisha Boe, Charlie Tahan

FIN - song : Pharmacy- Peanut butter jelly

donderdag, december 26, 2024

Nobody knows (aka Dare mo shiranai) - Hirokazu Koreeda

Nobody knows op IMDb (8,0)
 Nobody knows op Moviemeter (3,75)

Twintig jaar oude film van grootmeester Kore-eda die nog steeds op een 8,0 waardering staat. Dat is tamelijk ongekend. Het is dan ook een zeer bijzondere film, op waarheid gebaseerd maar met fictieve karakters. Het wekt verbazing dat dit verhaal ook maar enigszins aan de waarheid kan raken, want het is te "fantastisch" voor woorden. 



Kinderen van verschillende vaders heeft ze, moeder Keiko. Ze stelt oudste zoon Akira voor aan de buren maar verhult dat ze meer kinderen heeft. Immers: veel buren accepteren niet de overlast van spelende kinderen in een appartementencomplex. Ze vertelt de buren dat Akiro enig kind is en dat haar man in het buitenland werkt. Eenmaal binnen komen er echter nog drie kinderen uit de koffers vandaan.

Akira is vroegwijs. Noodgedwongen, want moeder is veel weg van huis om geld te verdienen. In die tussenliggende periode doet Akira de boodschappen en kookt hij voor zijn zussen en zijn broertje, die zich immers niet buiten mogen vertonen (en dus ook niet naar school gaan).
Het lijkt een waterdichte reeks afspraken, maar als moeder steeds vaker wat langer van huis is, komt Akira in de problemen. Rekeningen worden niet meer betaald, hij doet alles om het gezin in ieder geval eten te geven. En dat gaat ten koste van de voorzieningen en het huishouden. Kan niet lang goed gaan, zegt u, moeder is al een maand niet thuis geweest inmiddels. Akira zoekt naar oplossingen, maar die liggen stap voor stap steeds lastiger voor het oprapen. Het gezin komt in de knel en moeder is in geen velden of wegen te bekennen.

Met: Yuya Yagira, Aya Kitaura, Hiei Kimura, Momoko Shimizu, You




Control - Anton Corbijn

Control op IMDb (7,6)
 Control op Moviemeter (3,77)

In 200/2008 schreef ik nog geen filmrecensies, maar bloggen deed ik al wel. Toen ik dus deze film gezien had, schreef ik er een juichend stukje over. Heb m destijds al een keer herbekeken maar was toch wel benieuwd hoe ik er 17 jaar later over dacht. Dat beschrijf ik hieronder. Maar niet nadat ik zeg dat Joy Division nog steeds een van mijn meest gedraaide bands is, ik onderschrijf hun muzikale intenties nog steeds. En besef daarmee dat ik die tijd ook nog steeds goed kan plaatsen: de no-future generatie kreeg in de muziek van Ian Curtis, Bernard Albrecht, Peter Hook en Stephen Morris een soundtrack. Het was donker, het was verre van makkelijk maar gelukkig kozen weinigen de weg die Curtis koos. Er kwamen andere uitwegen, het werd lichter dan toen. 

1973, Macclesfield, Manchester. Ian Curtis koopt elpees van David Bowie, Roxy Music en Lou Reed. Het zal zijn verdere leven bepalen. Hij is gek op poëzie en begint zijn eigen teksten te schrijven. Wanneer hij deze voordraagt bij zijn vriendje Nick, begint diens vriendin Deborah langzamerhand interesse in hem te krijgen. Ian is nog scholier maar vraagt haar desondanks ten huwelijk. Ze zegt ja, het tienerhuwelijk gaat een hobbelig pad op. 

In de tussentijd heeft Curtis samen met enkele muziekvrienden een band opgericht. Aanvankelijk ging men als Warsaw door het leven, maar als ze eenmaal een heuse manager krijgen (Rob Gretton) gaat het hard. Hernoemd tot Joy Division mogen ze optreden in het tv-programma van Tony Wilson, hun status neemt een vlucht. Ondertussen is Ian vader geworden, een status die hem beperkt in het opbouwen van zijn muziekcarrière. Alsof dat al niet lastig genoeg is, openbaart zich bij hem ook nog eens een ziekte: na een epileptische aanval zit hij voor zijn leven vast aan stevige medicatie. 

Curtis was al geen vrolijke Frans, maar de zich opstapelende problemen ontnemen hem het zicht op logisch handelen. En daar is dan plots Annik, een Belgische interviewster. He lost control.

Met: Sam Riley, Samantha Morton, Alexandre Maria Lara

FIN - song : Joy Division- Atmosphere

woensdag, december 25, 2024

Wham! : Last Christmas Unwrapped - Nigel Cole

Wham! Last Christmas Unwrapped op IMDb (7,3)
 Wham! Last Christmas Unwrapped op Moviemeter (3,50)

Vrolijke documentaire over het tragische, doch onverwoestbare kerstlied "Last Christmas". Ontstaansgeschiedenis van het nummer en de clip komen uitgebreid aan bod, daarnaast uiteraard een "whatever happened to..". 

Het nummer is inmiddels 40 jaar oud, maar op George Michael na zijn eigenlijk alle betrokken wel in beeld in deze documentaire. Uiteraard is Andrew Ridgeley veel in beeld én aan het woord, maar ook de hele vriendengroep die in de videoclip figureert, krijgt de kans om zijn en vooral haar zegje te doen. 

Daarvoor trekt de hele groep (Ridgeley, Pepsi & Shirley, een aantal overige vrienden) naar het Zwitserse Saas-Fee, waar men destijds met de nodige mazzel in de sneeuw belandde. Mooi om te zien hoe makkelijk de hele groep nog terug kan gaan in hun herinneringen. En vooral, hoe liefdevol ze daarbij spreken over "Yog", zoals ze George Michael destijds allemaal noemden. 
Een speciaal plekje in de docu is nog weggelegd voor Bob Geldof, de schrijver van de hit "Do they know it's Christmas". Geldof komt uitgebreid aan het woord over de "competitie" die er bestond tussen beide nummers; welke song staat er met kerst nummer 1 in Engeland? 

Je hoeft geen grote Wham!-fan of kerstliefhebber te zijn om deze docu toch te kunnen waarderen. Ik doe dat immers ook.

FIN - song : Wham! - Last Christmas

dinsdag, december 24, 2024

Alice, darling - Mary Nighy

Alice, darling op IMDb (5,5)
 Alice, darling op Moviemeter (2,43)

Getwijfeld of ik deze film moest gaan zien, want blijkbaar ga ik niet heel goed op de maniertjes van hoofdrolspeelster Anna Kendrick. Iets in mij maakt dat ik haar maniertjes niet goed trek, ik weet niet of het komt doordat ze in het schemergebied tussen comédienne en serieus actrice zit. Maar goed, de synopsis leek wel ok dus ik keek verder. En dat pakte goed uit want het verhaal ging serieus een betere kant op. Je moet er effe doorheen, zeggen ze dan. 

Eigenlijk heeft ze álles, onze hoofdpersoon Alice. Prima baan, leuke vriendinnen en een knappe creatieve gozer als vriend. Toch straalt ze dat geluk niet uit: er zal een reden voor zijn dat ze zo lang weifelend in de badkamer verblijft, er zal een reden voor zijn dat haar vriendinnen haar humeur niet goed kunnen peilen. Een van de meiden is binnenkort jarig, ze vragen Alice mee voor een weekendje in een huisje buiten. En dan beginnen de puzzelstukjes te schuiven.

Ze zit midden in de natuur, maar verblijft veel op haar telefoon. Veel berichten van haar vriendje, tegen wie ze gezegd heeft dat ze voor werk naar Minneapolis moest. Het is voor ons al een teken aan de wand dat ze niet gewoon tegen hem kan zeggen dat ze met vriendinnen weg gaat, al weten die niet dat ze dit leugentje om bestwil heeft gedaan. Het begint te wringen tussen de meiden, vooral de vastberaden Tess legt Alice het vuur na aan de schenen. Het dreigt helemaal fout te gaan tussen hen maar dat verandert bij klokslag als Alice toch kleine tipjes van de sluier oplicht door de meiden kleine details te vertellen over haar relatie.

Met: Anna Kendrick, Kaniehtiio Horn, Charlie Carrick, Wunmi Mosaku

FIN - song : Hannah Cohen - Baby

zondag, december 22, 2024

Io Capitano - Matteo Garrone

Io Capitano op IMDb (7,6)
 Io Capitano op Moviemeter (3,70)

Deze was me van meerdere kanten dik aanbevolen, met name vanuit de filmquiz-partners. Gisteren pas de kans deze te bekijken en dat is tamelijk jammer. Voor deze (prijswinnende) film dan, want ik denk dat ik wel een plaatsje zou hebben ingeruimd in mijn top-10 lijstjes die ik naar respectievelijk VPRO Cinema en Volkskrrant-Film-Van-Het-Jaar inzond. Erg goed dit. En dat dan niet zozeer vanwege hoogstaand acteerwerk of verrassend script, nee: deze film moet het volledig hebben van de impact van het verhaal, het vraagt een empathische blik van de kijker. Dan krijgt de film impact, dan snap je iets van de gruwelen waar veel mensen doorheen gaan die op de vlucht slaan voor een beter leven. In dit geval is dat de route Afrika-Europa, maar we zouden de film overal op de wereld kunnen situeren: we weten welke ontberingen vluchtelingen moeten doorstaan vóórdat ze tegen de kille ambtelijke molens op de plaatsen van bestemming aanlopen. De eindscene, verklap ik u, is in deze fenomenaal. Wat een effect!

Dakar, Senegal. Net als veel andere jongeren dromen de tieners Seydou en Moussa van een beter leven. Beter dan ze nu in de armoedige buitenwijk leiden. Ze dromen van een muzikale carrière, ze dromen van horden juichende Europeanen die hun rhymes & rhythms aanhoren. Ze sparen stiekem het geld bij elkaar omdat ze weten dat hun moeders het nooti goed zullen vinden als ze zeggen te willen vertrekken. Maar het geluk lonkt, de wetenschap dat ze hier in Dakar het verschil niet gaan maken maakt dat ze de blik richten op een betere, een welvarende maar ook een opener wereld. Ze worden her en der gewaarschuwd voor de gevaarlijke reis, maar ze gaan het aan.

Via Niger moeten ze naar Libië. Voordat ze mogelijk Tripoli bereiken om vandaar het Europese El Dorado te vinden, moeten ze al een barre tocht door de woestijn aaan gaan. Hitte, droogte, dorst, het zijn op zich al ontberingen die niemand wenst maar ze verbleken nog bij de gevaren die gewapende rovers en corrupte soldaten op ze loslaten: hun spaargeld slinkt met de dag omdat ze anders niet voorbij de diverse controles komen. Om uiteindelijk zelfs helemaal van ze afgenomen te worden door gewapende milities die het op dit soort doorreis-migranten gemunt hebben. Seydou en Moussa worden plots gescheiden: Moussa wordt door de soldaten vastgezet en Seydou moet alleen verder. Hij bereikt weliswaar steeds een volgende pleisterplaats, maar niet nadat hij mishandeld en zelfs gemarteld wordt, nadat hij zware arbeid moet verrichten om te overleven maar ook om de volgende stap te financieren. Seydou twijfelt hevig, weet niet meer hoelang hij de mishandelingen fysiek en geestelijk nog kan verdragen, maar dan..dan is daar de zee! 
Seydou vindt daar in Tripoli gelukkig Moussa terug, zwaargewond maar na enige druk toch bereid om met Seydou de laatste etappe aan te gaan. De gevaarlijke tocht over zee wacht nog, de jongens zijn blut: hoe dan? Er komt een oplossing, eentje met zware verantwoordelijkheden voor Seydou. Hij zit klem en ziet geen andere keus dan de zware opdracht aan te nemen: het is de nieuwe wereld of geen enkele wereld meer.

Met : Seydou Sarr, Moustapha Fall, Issaka Sawadogo

FIN - song : Andrea Farri/Seydou Sarr/Moustapha Fall - Baby

Beanpole (aka Dylda)- Kantemir Balagov

Beanpole op IMDb (7,2)
 Beanpole op Moviemeter (3,52)

Daar zag ik m plots staan, op de programmering van Film1. Meteen schoten mijn gedachten terug naar een moeilijke periode. Deze film namelijk in maart 2020, toen de wereld plots in het slot viel door de gruwelijke pandemie. Theaters gesloten, dus veel films van toen kregen niet de kans om tot wasdom te komen zoals ze anders mogelijk wel hadden gedaan (deze was trouwens sowieso geen grote kaskraker geworden hoor, een Russisch arthouse-oorlogsdrama trekt al nooit volle zalen). Waarom ik me de film zo goed herinner, is omdat het bij mijn weten onze eerste geslaagde PICL-actie was. Niet eerder had ik op die manier een vers "roulerende" film bekeken. Het zegt alles over mijn gemoedstoestand dat ik destijds voor zo'n heftige film als deze koos. Ik begrijp die keuze nu, vierenhalf jaar later, overigens nog steeds: ik houd van arthouse, van wereldcinema en ik laat me niet afschrikken door stroperige traagheid in de te bekijken film. Welnu, dan kom je hier aan je trekken. 

Mijn recensie van destijds : Beanpole - recensie maart 2020

zaterdag, december 21, 2024

The Room Next Door - Pedro Almodovar

The Room Next Door op IMDb (7,0)
 The Room Next Door op Moviemeter (3,42)

Gevarieerde reacties gisteravond, toen wij (vrouw, dochter, ik) de goedbezette filmzaal verlieten. Wat had die malle Pedro Almodóvar, die veelzijdige regisseur, ons nu precies voorgezet? Was zijn eerste Engelstalige film niet iets te trouw aan het boek waarop het gebaseerd is? Waar de een het te toneelachtig vond, vond de ander dat de snelheid van het proces , met name de besluitvorming daarop, iets te kort door de bocht ging. Zelf stond ik er iets ruimhartiger in, ik heb inmiddels zoveel Almodóvar-films gezien dat ik weet heb van de bijzondere wijze waarop de productieve Spanjaard heikele onderwerpen aansnijdt (ik moest ook regelmatig aan "Hable con ella" denken tijdens het ondergaan van de film). Waar we het overigens sowieso over eens waren, was het fantastische kleurgebruik in de film én het onverbiddelijk goede acteerwerk van Swinton en Moore. Geen 100-procenter dus, maar zeer zeker een ruime voldoende.

Bij een signeersessie van haar laatste boek hoort Ingrid van een bekende dat haar oud-collega  en oude vriendin Martha ziek is, Ernstig ziek zelfs. Jarenlang hebben ze elkaar niet gezien, maar toch komt het bericht bij Ingrid hard binnen. Omdat ze nog niet aan nieuw werk bezig is, besluit Ingrid direct de koe bij de horens te vatten: ze gaat de volgende dag naar het ziekenhuis waar Martha ligt. 

Martha, een sterke persoonlijkheid maar helaas gezegend met een zwakke gezondheid, is aangenaam verrast door het weerzien en legt monter de situatie op tafel: ze vertelt over hoe ze als oorlogscorrespondente vele malen de dood in de ogen heeft gekeken, waardoor ze nu op een heel andere manier naar haar eigen naderende dood kijkt. Ingrid is weliswaar gechoqueerd door de openhartigheid van haar oude vriendin maar snapt haar beweegredenen wel. Ze trekt het contact stevig aan en bezoekt Martha wanneer ze kan: ook wanneer die in een periode tussen behandelingen in weer een tijdje naar huis mag.

Daar ten huize stelt Martha opeens haar vriendin voor een duivelse keuze: ze zegt dat ze graag wil dat Ingrid bij haar laatste dagen aanwezig is. Ze wil niet verder aftakelen en heeft voorbereidingen getroffen; op het darkweb heeft ze een euthanasiepil aangeschaft, die wil ze op een onbekende plek innemen waarbij ze dan Ingrid in de kamer ernaast wil hebben. Ze mag er niet in persona bij zijn (de zelfgekozen versnelling van de dood is immers strafbaar in de VS en hulp daarbij verstrekken is dat dus ook), het is voor Martha al voldoend als ze weet dat Ingrid in de kamer ernaast zit zodat zij zich op dat moment niet alleen zal voelen. Martha slikt. En slikt nog eens. Want hoewel ze natuurlijk alles voor haar vriendin over heeft, is dit nogal wat. Zr komt tot een besluit.

Met: Julianne Moore, Tilda Swinton, John Turturro

FIN - song : Alberto Iglesias - Closing Credits

Gezien in : Cinema Oostereiland

donderdag, december 19, 2024

Carry-on - Jaume Collet Serra

Carry-on op IMDb (6,2)
 Carry-on op Moviemeter (3,09)

We mogen dan in Amsterdam wel steen en been klagen over rolkoffers (dat is wat een Carry-on is), in deze film gaat het een stapje verder. Behoorlijk spannend, behoorlijk ingenieus script dat van de kijker vraagt om steeds de aandacht erbij te houden. Dit niet alleen omdat er van alles gebeurt op LAX-airport, maar ook vanwege het voortdurend kantelend perspectief waardoor je heel lang niet weet welke partij aan het langste eind gaat trekken. Dat is knap, dat boeit. Taron Egerton is op dreef, maar wordt hier qua impact van het doek gespeeld door de onderkoelde engerd die door Jason Bateman wordt neergezet. Prima Netflix-avondje derhalve.

Hij lijkt zo jong in zijn leven al alle ambitie verloren te hebben, onze hoofdpersoon Ethan Kopek. Hij loopt de kantjes eraf in zijn douanebeambte-functie en wordt daar door zijn vrouw Nora dan ook op gewezen. Nu ze zwanger blijkt en er dus het nodige voor het stel gaat veranderen, verlangt ze van hem een andere houding dan passief zijn uurtjes draaien bij de controles op het vliegveld. Ethan slaat er op aan en probeert zijn baas te overtuigen hem niet maar steeds bij de persoonsscan neer te zetten (armen spreiden, aub) maar hem ook een keer de bagage-röntgenscan te laten doen. Het kost overredingskracht, maar chef Sarkowski geeft hem een kans. Hij ruilt met de collega die het al elke dag doet en dat zal ie weten.

Juist die dag, die lopende band en die specifieke douaneplek is namelijk uitgekozen door een terroristische organisatie die de douanebeambte wil dwingen een rolkoffer de scan te laten passeren die boordevol Novichok-gifgas zit. "Niet doen", roepen we vanaf de bank, "denk aan die 250 passagiers" etcetera. Maar de terroristen hebben dwangmiddelen: aanvankelijk focusten ze zich op het gezin van Kopek's collega maar door diens plotselinge switch richten ze zich nu op Nora, die van een afstandje onder schot wordt gehouden en zonder scrupules geofferd zal worden als Kopek zich niet aan de eisen van de terroristen houdt. Ethan baalt, net op zijn glorieuze doorbraak-dag moet hij alle regels overtreden waar hij voor opgeleid is. Hij staat voor een prisoner's dilemma, een Sophie's choice: zijn zwangere vrouw redden of 250 passagiers naar een andere wereld laten helpen. Wroeging, realisme, dadendrang en angst strijden om het hardst in het hoofd van Ethan. De enge passagier fluistert hem toe verstandig te zijn.

Met: Taron Egerton, Jason Bateman, Sofia Carson, Daniela Deadwyler, Theo Rossi, Dean Norris

FIN - song : Darlene Love - Christmas (baby please come home)

Closed circuit - John Crowley

Closed circuit op IMDb (6,2)
 Closed circuit op Moviemeter (3,00)

Wonderlijk hoeveel je vergeten bent van een filmplot als je die meer dan een decennium geleden voor het eerst gekeken hebt. Komt natuurlijk doordat ik zoveel films gezien heb in de jaren daarna, niet elke verhaallijn zal blijven hangen. Zeker niet als het in een genre is waarvan je toevallig véél films voorbij ziet komen (kennelijk onthoud ik de lijnen van een arthouse-verhaal beter dan van een thriller omdat er van die laatste zo ontzettend veel zijn. Wat blijkbaar niet veel verandert, is de perceptie van de film. Die vond ik klaarblijkelijk 9 jaar geleden ook al fijn, omdat de film wél een interessant gegeven had. Daarnaast had ik nu meer aandacht voor de skills van de hoofdrolspelers, met name Rebecca Hall kan ik altijd wel goed hebben omdat ze wérk maakt van haar karakter. Dat zie je terug, meer dus nog als je de film een decennium later nog een keertje bekijkt. 

Mijn recensie van destijds: Closed circuit, recensie 2015

Met: Eric Bana, Rebecca Hall, Jim Broadbent, Ciaran Hinds

FIN - song : Joby Talbot- Questions in the house

woensdag, december 18, 2024

People you may know- Sherwin Shilati

People you may know op IMDb (5,5)
 People you may know op Moviemeter (2,25)

Zowel in 2016 als in 2017 kwam er een film uit met deze titel. Ik kwam uit op deze laatste, terwijl de korte synopis op Film1 verwees naar de eerste Ik zal dus nooit weten of die eerste beter was dan de tweede, ik weet alleen dat deze me maar matig kon bekoren. Wel een leuk gegeven, dus ik keek m wel tot aan de aftiteling. 


We betreden de zolderkamer van Jed Triplett, een supervaardige Photoshopper die voor zijn opdrachtgevers elke gewenste uiting maakt waarbij de geportretteerde mensen afmetingen en houdingen meegeeft die niet realistisch zijn maar die wel lekker smoelen. In schril contrast met zijn vakkundigheid staat Jed's sociale leven. Nerd for life, zo voelt hij zich.

Dat verandert als hij op een receptie tegen een oude klasgenote aanloopt. Zij is actrice en begeeft zich in kringen waar Jed nooit van gehoord heeft. Ze verbaast zich erover dat ze hem na highschool nooit meer gezien heeft en "zelfs niet op Facebook is tegengekomen". Dat is blijkbaar een wake-upcall voor Jed, want hij gaat daar eens een nieuwsgierige blik werpen. Zijn photoshop-vaardigheid gebruikt hij om een schijnwereldje om zich heen te bouwen waardoor het lijkt alsof zijn leven razend interessant is en boordevol bijzondere ontmoetingen zit. Dat valt op bij een marketing-dame die Jed's account als een interessant media-experiment ziet en die hem daarom als sponsored account wil inzetten.
Dat gaat natuurlijk slechts beperkte tijd goed. Jed maakt in een dronken bui een fotofuck-blunder, waarna alle volgers op hem los gaan. Tijd voor zelfinzicht dus, maar is het daar niet al te laat voor?

Met : Nick Thune, Halston Sage, Kaily Smith Westbrook, Carly Chaikin, Nicholas Rutherford, Usher

FIN - song : Disconnection- Digital Department

Le royaume - Julien Colonna

Krachtige film , met een jeugdige powervrouw in de hoofdrol. Hoewel de film uitermate Italiaans aandoet, is het toch echt een Franse film. C...