There's always hope - Tim Lewiston

There's always hope op IMDb (5,0)
 There's always hope op Moviemeter (1,88)

Gewoon een zoetsappig filmpje, maar dat kon deze kijker op zich wel gebruiken na die buitensporige somberte van de film hieronder. Dit is er een die ik alweer vergeten was toen ik m van de schijf verwijderde. Pluspuntje vond ik desondanks ook nog: ik kan acteur Colm Meaney altijd wel velen. 

Het is een rommeltje in de relaties van de familie. Dochter Hope heeft net haar vriendje met een ander zien weglopen en wil voorlopig geen contact met hem. Komt goed uit want ze heeft haar handen vol aan (de relatie van) haar ouders: die lijken plotseling ook uit elkaar te gaan waarbij vader naar Portugal vlucht om zich terug te trekken voor het schrijven van een boek terwijl moeder blijkbaar een relatie heeft aangeknoopt met een collega van de literaire uitgeverij. 

Hope reist haar vader achterna, ze wil uitleg (en stiekem tussendoor wel even haar hoofd verzetten aan de zonnige Portugese kust). Terwijl haar zus in Stratford-upon-avond inpraat op haar moeder, probeert Hope uit alle macht informatie uit haar vader te trekken wat er nou precies is mis gegaan. Dat lukt mondjesmaat, mede doordat ze zelf de aandacht trekt van een stoere surfdude. Relaties knipperen aan en uit. 

Met: Colm Meaney , Hannah Chinn,  Kate Ashfield, John Light

FIN - song :  Sammy Davis Jr. - There is no greater love

Green Border (aka Zielona Granica) - Agnieszka Holland

Green Border op IMDb (6,4)
 Green Border op Moviemeter (3,50)

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten gisteravond, er spookte te veel door mijn hoofd. Een film kijken die een gitzwarte weergave is van onze huidige maatschappij, een waar ik bovendien voor mijn werk ook mee te maken heb: het stemt niet vrolijk. Het duurde lang voordat regisseur Holland een streepje licht door de film heen liet schijnen, want geen verhaal is zo zwaar en zwart of er zijn wel lichtpuntjes in te vinden. Ik ben er nog niet uit of ik deze film nu ga aanraden aan mijn collega's (want JA, het is zeer zeker een goede film) of dat ik ze deze pijnlijke tocht bespaar. 

Terug naar begin 2021: we maken kennis met een opgeluchte groep Syrische en Afghaanse vluchtelingen. Van alle kanten (familieleden, politiek, mensensmokkelaars) hebben ze de informatie gekregen dat de makkelijkste vluchtroute naar Europa die via Wit-Rusland is. Landen in Minsk, daarna met een busje naar de grens alwaar je midden in de nacht door een uitgebreide bosstrook al in Polen aankomt. En Polen, dat is Europa. Men is amper op de hoogte van de Dublin-regeling, hun doelen liggen veel vaker verderop, in Duitsland of Zweden.

Wat ze niet weten (maar waar ze snel achter zullen komen) is dat de Belarus-dictator Loekasjenko hen gebruikt om het Westen te sarren: met satanisch plezier stelt hij steeds zijn grenzen open (prikkeldraad opzij, gaat u maar) waarna de kansarme vluchtelingen aan Poolse zijde tegen agressieve grensbewaking oplopen. Een grensbewaking die hyperstrenge opdrachten heeft gekregen en die middels pushbacks en transporten terug naar de Wit-Russische border alle mensenrechten met voeten treedt. De mensen zijn een speelbal geworden tussen Poetin-trekpoppen en strenge EU-anti-asielpolitici. Het is mensonterend om naar te kijken, wat zijn we als mensheid toch ver afgegleden. Humaan gedrag is ver, heel ver te zoeken, de grenswachten doen immers ook maar wat ze opgedragen wordt. 
Net als je denkt dat je het allemaal niet meer trekt, al dat gif in onze maatschappij, brengt de regisseur enige verlichting: zoals altijd in tijden van crisis zijn er immers ook mensen die helpen. Jonge activisten die bereid zijn hun ziel en zaligheid te leggen in het verlenen van steun en medische verzorging. Daarnaast zijn er uiteraard ook mensen van wie het activisme niet direct afstraalt maar die wel gaandeweg betrokken raken bij de hulpverlening: mensen die in de grensstreek wonen, grenswachten die een oogje dichtknijpen. Het gebeurt gelukkig ook, want zonder deze onverwachte hulpverleners zijn we als mensheid reddeloos verloren. Mensen in nood, daar moet je wat voor doen, die moet je helpen. En terwijl dit gebeurde, was daar plots de Oekraïne-oorlog. 

Met: Jalel Altawil, Maja Ostaszewska, Behi Djanati Atai, Tomasz Wlosok

FIN - song :  Frederic Vercheval- Finale

Back to Black - Sam Taylor-Johnson

Back to Black op IMDb (6,7)
 Back to Black op Moviemeter (2,80)

Ik houd erg van biopics (vooral omdat ze doorgaans zijn gebaseerd op een krachtig en beeldend verhaal) maar ik moet eerst wel altijd ergens doorheen. Dat heeft meestal met het inlevingsvermogen van de hoofdrolspeler te maken, meer specifiek met hoe die maniertjes van het uit te beelden personage overneemt of zelfs uitvergroot. Daar was hier nogal sprake van, het werd bijna karikaturaal. Maar gelukkig is het verhaal dermate interessant en wordt het dermate goed naar voren gebracht dat het deze film uiteindelijk wel tot een goede film maakt. Ik kwam tevreden de zaal uit, namelijk. 

Het is genoegzaam bekend dat Amy Winehouse een bliksemcarrière kende, waardoor een druk ontstond  die ze met haar verslavingsgevoeligheid niet voldoende kon weerstaan. Ze werd slechts 27 jaar oud, een leeftijd waarop het voor veel mensen normaal pas begint. 

In deze film krijgen we voldoende mee van de aanloop naar dat tragische moment: Amy beschikt over een fantastische stem maar ook over een luie persoonlijkheid. Ambitie is haar vreemd, ze wil gewoon lekker zingen. Als ze bij die kroegoptredens dan toch een dermate naam opbouwt dat platenbazen en pluggers komen kijken, blijkt ze er zowaar een lucratief platencontract uit te slepen. Maar ja, dan begint het blijkbaar pas: in ruil voor dat vette contract verwacht het label natuurlijk hits en een coöperatieve media-houding van de artiest. Dat werkt bij de probleemmagneet Amy niet zo goed. Het ene conflict na het andere drinkt ze weg met liters alcohol, ze vertrouwt niemand. Nou ja, niemand: haar lieve oma natuurlijk en zelfs min of meer een beetje haar vader. Beiden adviseren haar waar ze kunnen, maar Amy vaart haar eigen koers en schrijft liedjes in de stijl van haar turbulente leven. Ze ontmoet de intrigerende Blake Fielder-Civil , waardoor een vernietigende relatie ontstaat. Hoewel de liefde hoogtij viert (vooral bij Amy), vervallen ze steeds meer in liederlijke drank- & drugsmomenten. En dat sloopt de jongedame dusdanig dat ze amper meer op haar poten kan staan. Iedereen maakt zich zorgen maar dat werkt dus averechts: elk welgemeend advies belandt in de prullenbak of het toilet, direct naast waar Amy net heeft overgegeven. Dit kan niet lang goed gaan.

Ga er maar aan staan, geef dit maar eens vorm: de mij onbekende actrice Marisa Abela doet het vurig en kundig. Ze zorgt ervoor dat je van Amy houdt, ondanks haar voortdurende misstappen. Voeg daar nog fijne rollen van heerlijke acteurs als Lesley Manville en Eddie Marsan aan toe en je hebt al gauw een onderhoudende film (waarbij een speciale rol is weggelegd voor de teksten van Amy's liedjes; eigenlijk vertellen deze teksten de teloorgang van een wereldster).

Met; Marisa Abele, Jack o ' Connell, Eddie Marsan, Lesley Manville

FIN - song :  Nick Cave & Warren Ellis - Song for Amy

Simple Minds: Everything is Possible - Joss Crowley

Simple MInds: Everything is possible op IMDb (8,0)
 Simple Minds: Everything is possible op Moviemeter (3,30)

Een 8,0 op IMDb. Dat is echt maar voor héél weinig titels weggelegd. Het is dan ook een goede documentaire (misschien dan weer niet zo goed dat ie een 8 rechtvaardigt, maar vooruit). Als vroege fan en latere Sjaak Afhaak zat ik hier toch wel met de nodige interesse naar te kijken. Rise and fall helder in beeld, met daaraan toegevoegd toch nog weer een bescheiden klimmetje bergopwaarts. De film wekt sympathie voor behoorlijk oprechte muzikanten die zich een tijdje in een maalstroom hebben bevonden maar toch veilig de oever wisten te bereiken.

Zeg je Simple Minds, dan zeg je Jim Kerr. Poseur, aansteller misschien. Maar zeer zeker ook een oprecht betrokken mens, met een behoorlijk goede maatschappelijke insteek. Afkomstig uit de armere delen van muziekstad Glasgow treft hij verderop in de straat de creatieve Charlie Burchill aan. De twee gaan een vriendschap aan die tot op heden nog steeds huizenhoog overeind staat. Burchill is een muzikaal genie, die al snel in bandjes verzeild raakt, waar Kerr aanvankelijk nog langs de zijlijn staat. Die komt pas aan bod als na een eerste optreden de onvrede over de dan vigerende zanger resulteert in het einde van dat gezelschap. Kerr is literair geïnteresseerd en schrijft al een tijdje teksten. De twee gaan een co-schap aan, de rest is geschiedenis/

Van het punkbandje Johnny & the Self-Abusers naar de new wave van Simple Minds. Een logisch proces waarbij de Minds opvallen (jazeker ook bij mij, ik zag ze in 1981 al live in onze hoofdstad) door hun vervreemdende soundscapes en aparte songstructuren. Prachtige platen kwamen er uit voort, maar (nog) geen hits. Daartoe legt de band de bekende weg af van producer naar producer om uiteindelijk toch nummer 1-albums te scoren in Canada, VS, Engeland en delen van Europa. Als ze vervolgens met "Don't you (forget about me") een hit scoren voor de succesfilm The Breakfast Club gaan alle deuren open: stadions lopen vol, wereldtours uitverkocht, hitlijsten bestormd. Via Live Aid en Rock against Apartheid weet de band - ondanks de steeds pompeuzere sound- wel voldoende geloofwaardigheid te behouden. Totdat dit opeens ophoudt: eenmaal de 40 bereikt viel de creatieve stroom droog. Was dit nog wel hun muziek? De band breekt op, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een aantal jaren na de split-up proberen Burchill en Kerr toch nog een keer het beste uit zichzelf te persen. En wat denk je? Wereldtour, volle stadions en zo? Yep. 

NB: nog even ter illustratie dat ik er redelijk op tijd bij was met deze band. Deze foto is gemaakt op de heenreis naar het Torhout-festival 1984. Ik sta links op de foto met een Simple Minds-t shirt aan (de hoes van het topalbum "Empires & Dance" verbeeldend). Dit shirt heb ik niet meer want was toen in 1984 al redelijk afgedragen. Ik had het immers al jaren daarvoor in Paradiso gekocht. 

La Chimera - Alice Rohrwacher

La Chimera op IMDb (7,3)

La Chimera op Moviemeter (3,60)We

Lastige film, er wordt aardig wat inlevingsvermogen van de kijker gevraagd. Maar als je die hobbel neemt, dan zit je wel in een sterk poëtische film met steeds meer verklaringen van waar je eerder naar gekeken hebt. Dat culmineert in de eindscene, die welhaast aandoenlijk is.

We reizen naar Riparbella, een dromerig plaatsje aan de Tyreense kust, het gebied waar vroeger de Etrusken heersten. Een rijke historie, die zich vooral uit in archeologische vondsten op oude begraafplaatsen en dito tombes. Die rijkdom, daar is een groep "Tombari" op uit: deze term staat voor de groepen grafheuse arrovers die de voor zielenrust bedoelde plekken openbreken en leegplukken.

De Britse Arthur blijkt er een meester in te zijn, heel de groep vaart op zijn gaven om de rijkste plekken te ontdekken. Arthur blijkt een getroebleerd man te zijn: in flashbaks krijgen we een deel van zijn herinneringen en hersenschimmen te zien (inderdaad: Chimera betekent "hersenschim"). 

Arthur zwalkt tussen diverse idealen: zijn archeologie-achtergrond verliest het steeds van de geldzucht en de noodzaak tot overleven. Er zijn concurrerende groepen, waaronder die van de mysterieuze opkoper Spartaco, er is zijn oude schoonfamilie die zich verenigt rondom de oude zanglerares Flora. En er is vooral haar pupil Italia, die de zangles afwisselt met huishoudelijke taken voor Flora. Flora heeft gevoelens voor Arthur, hij voor haar maar ze wil niets weten van zijn criminele activiteiten. Dan stuit Arthur op zijn grootste vondst ooit.

Met: Josh o' Connor, Carol Duarte. Isabella Rossellini, Alba Rohrwachter

FIN - song :  Franco Battisto - Gli Uccelli 

Transnistra - Anna Eborn

Transnistra op IMDb (6,7)
 Transnistra op Moviemeter (2,92)

Met de kennis van nu is het misschien wel beter dan ik gisteravond/vannacht dacht. In de veronderstelling dat ik naar wereldcinema zat te kijken, naar een arthouse-film misschien wel, zat ik maar te wachten op ontwikkeling in de personages, op een conflict of een moment dat alles omturnde. Nothing arrived!
Nu ik achteraf weet dat ik naar een van de VPRO opgenomen documentaire zat te kijken ipv naar een film vul ik het allemaal iets anders in. Misschien dan toch best nog wel oké.

We kijken - iets minder dan- anderhalf uur naar de belevenissen van jongeren in de tamelijk verse republiek Transnistrië. In een uithoek van Europa is dit van Rusland afgescheiden staatje op weg naar volwassenheid. Net zoals de jongeren die we hier volgen, trouwens. Het staat allemaal nog wankel, er zijn weinig spraakmakende producten of diensten waar het land zich mee onderscheidt, dus de jongeren zullen voor een toekomst toch weg moeten van het lome platteland, richting "grote stad" Tiraspol of verder nog, naar het buitenland. 

We volgen een groepje van 6 jongeren, waarin de zelfbewuste Tanya de grote spil is. Zij hangt met vijf vrienden rond langs het meer en bij de verlaten fabriek, terwijl de jongens beurtelings naar haar hand dingen. Tanya blijkt niet al te kieskeurig te zijn, ze heeft met alle jongeren wel iets maar ze kan maar niet beslissen welke man haar gaat helpen naar grotere dromen waar te maken. Tussen de jongens onderling ontstaat animositeit, waarbij ze hun onderlinge verschillen alleen maar uitvergroten. 

De zomer is lang en heet, het ontspannen gaat ze goed af maar dan valt de winter in en is iedereen meer op zichzelf aangewezen. Nog erger: in deze introverte tijd moeten ze allen hun plannen gaan maken voor hun weg naar volwassenheid. Weggaan of blijven, verkering of het leger in? Keuzes, keuzes.

Met: Tatyana Lipovskaya, Anatoly Nikolaevich, Alexander Stadnik, Dmitrii Maslov, Denis Shetshov, Alexander Sasha

One Life - James Hawes

One Life op IMDb (7,6)
 One Life op Moviemeter (3,67)

Nou, mij hadden ze hoor. Ik had al veel berichten voorbij zien komen over de beleving van deze film. Van " drakerig"  tot "prachtig", van "overdreven sentimenteel"  tot "zeer betrokken". Hoewel ik van een zekere scene wist dat ie zou komen, kreeg ik toch even de gewenste emotionele rillingen over mijn rug toen dat moment aanbrak. Klaarblijkelijk zat ik diep genoeg in het verhaal (en dat pleit voor de regie) om de emotionele lading ervan te erkennen.

1938. In London worden de angstaanjagende berichten uit Europa over de ontwikkelingen rond nazi-Duitsland gespannen gevolgd. Onder andere door de jonge Nicky Winton, die op het punt staat af te reizen naar Praag waar hij zijn vriend zou bijstaan in de hulpverlening aan de groeiende groep vluchtelingen uit het zojuist bezette Sudetenland. Nu het uit de hand dreigt te gaan lopen, laat Nicky al zijn werkzaamheden in London uit zijn handen vallen en trekt per direct in Praag de handen uit de mouwen. 

Wat hij ziet, is schrijnend. Op straat levende kinderen, hele gezinnen op de vlucht, honger en armoede. Hij vat een groots plan op: in nauwe samenwerking met andere Britten en een enkele lokale medewerker zet hij een hulplijn op, waarbij hij zich vooral richt op het redden van kinderen. Ze moeten worden voorzien van visa, er moeten opvangadressen in Engeland voor ze komen en er moet geld gefundeerd worden (50 Engelse pond per kind), als dat geregeld is kunnen ze met treintransporten dwars door Europa richting Hastings en vervolgens London worden gebracht. Het is een race tegen de klok, de nazi's winnen terrein en naderen Praag maar Winton slaagt erin maar liefst 669 kinderen uit hun klauwen te redden. 

1988. Vijftig jaar na dato kijkt de bejaarde Winton terug op die gruwelijke periode, hij verwijt zichzelf dat het hem niet gelukt is om meer kinderen te redden. Voor zijn eigen gevoel heeft hij er veel te veel moeten achterlaten. Omdat hij - onder druk van zijn vrouw- verplicht zijn werkkamer moet opruimen, besluit hij de administratie van zijn reddingsproject te overhandigen aan mevrouw Maxwell, de vrouw van de krantenmagnaat. Dan gaat er alsnog een balletje rollen waarbij de bescheiden Winton alsnog enige eer krijgt toegeschoven voor zijn levensreddende gedrag van een halve eeuw geleden. 

Met: Anthony Hopkins, Lena Olin, Johnny Flynn, Helena Bonham Carter, Alex Sharp, Romola Garai

FIN - song :  Volker Bertelmann - Finale

Foster Boy - Youssef Delara

Foster Boy op IMDb (6,3)
 Foster Boy op Moviemeter (3,30)

Dat was een sterke meevaller: een krachtige rechtbankfilm waarbij je zelf alvast op de stoel van de jury gaat zitten. Sterke rol van de goed opgedroogde Matthew Modine en een ouderwets indringende rol van de zeer recent overleden Louis Gossett jr. 

Niet het type waar je direct sympathie voor opvat, de iets te geslaagde advocaat Michael Trainer. Succesvol zaken winnend voor grote bedrijven, altijd de kant van het grote geld kiezend: voeg daar een scherpe dossierkennis en een net zo scherpe tong aan toe en je weet dat je praat over een "winner". 

Rechter George Taylor heeft al vaak met hem te maken gehad en wil de over het paard getilde advocaat eens een loer draaien: hij dwingt hem een pro deo-zaak op, op straffe van berisping en melding in het advocatenregister. Trainer ziet zich voor het blok gezet: wat moet hij nou met zo'n lowlife randcrimineel, die al een joekel van een strafblad heeft staan? Het alternatief is ook niet aanlokkelijk, want hij wil zijn brandschoon blazoen netjes houden. 

Plots moet Trainer zich inlezen in de zaak van de jonge Jamal Randolph, een 19-jarige jongen die van pleeggezin naar pleeggezin is gegaan en die nu de grote zorginstelling Bellcorp aanklacht omdat ze hem willens en wetens bij een gewelddadige medebewoner in een gezin hebben geplaatst waardoor Jamal meermaals verkracht en mishandeld is. Dit terwijl Bellcorp daarvan op de hoogte was maar simpelweg gel verdiende aan dit soort plaatsingen. 

Trainer staat in enen tegenover een type firma dat hij zelf altijd vertegenwoordigde. Hij merkt dat deze firma al haar macht aanwendt om van Jamal de mislukte randcrimineel te maken die hij ook lijkt te zijn. Trainer wil niet verliezen en graaft zich dieper in de zaak. Een opstelling die grote gevolgen heeft voor hem, zijn kantoor en uiteindelijk zelfs voor zijn gezin. 

Met: Matthew Modine, Shane Paul McGie, Lex Scott Davis, Julie Benz

Summerland - Jessica Swale

Summerland op IMDb (7,0)
 Summerland op Moviemeter (3,33)

Bitterzoete film die zowel de gevolgen van oorlog aankaart als de gevolgen van bekrompen moraliteit. Voor de kijker wordt de pijn van beide misstanden invoelbaar, gelukkig hier en daar wel gelardeerd met lichte humor en verrassende ontwikkelingen. 

Reeds vanaf de eerste scene weten we dat Alice Lamb een complexe persoonlijkheid is, iemand die overduidelijk geraakt is door een lastig leven. Driftig zit ze aan haar schrijftafel te tikken op haar typemachine, ze wil niet worden gestoord in haar werk. . Kinderen die aanbellen voor een collecte worden dan ook met een snauw weggejaagd.

Automatisch drijven we af naar de iets jongere versie van Alice, net zo driftig tikkend op die typemachine, haar volgende wetenschappelijke boek moet immers nodig een keer af. Met de regelmaat van de klok wordt ze gestoord: haar huisje aan de zee wordt regelmatig belaagd door plagende en joelende jongeren die steeds weer haar brievenbus vol storten met afval. Ze doen dit omdat ze haar nazisympathie verwijten, zonder enige motivatie trouwens. Daardoor weet Alice heus wel hoe er in het kustplaatsje over haar gepraat wordt, maar ze heeft simpelweg geen zin om het allemaal te weerleggen en houdt zich liever afzijdig van iedereen. Maar dan..

Daar staat een dame van de lokale liefdadigheidsinstelling voor de deur: een knulletje van een jaar of tien zal door Alice moeten worden opgevangen omdat zijn ouders beiden taken hebben te verrichten in de oorlog. De schrijfster reageert verbaasd als er door de vrouw verwezen wordt naar de brief die ze hierover heeft ontvangen. U snapt het: die volgestorte brievenbus bevat ook serieus spul. 

Alice zwicht, ze wil de jongen wel voor een week opvangen maar daarna moet ie echt weg omdat haar werk niet wacht. De aanvankelijke weerstand en spanning maakt langzamerhand plaats voor begrip als Alice steeds meer leert over de achtergrond van het jongetje. En daarmee ook meteen over die van zichzelf. 

Met: Gemma Arterton, Lucas Bond, Tom Courtenay, Gugu Mbatha-Raw, Penelope Wilton

FIN - song :  Volker Bertelmann - In search of Summerland

Gunpowder Milkshake (aka Bloody Milkshake) - Navot Papushado

Gunpowder Milkshake op IMDb (6,1)
 Gunpowder Milkshake op Moviemeter (2,84)

Ze zijn niet voor mij gemaakt, deze "komische" schietfilms. De payoff van de film beloofde een strijd van drie generaties vrouwen tegen mannen die hen alles zouden kunnen afpakken. Dan verwacht ik iets anders dan veelvoudig piefpafpoef en KNOK!MEP!THUD!BTOOM!PAKAAN! Tja, jammer voor mij, de regie besloot anders.

De jonge Sam(antha) is eraan gewend dat haar moeder er zelden voor haar is. Om elkaar dan toch soms te zien, spreken ze af in de lokale diner. Daar overlaadt moeder haar dochter met excuses om vervolgens toch weer weg te gaan. Moeder doet iets in de geweld-handel, dat weten we dan al: ze is huurmoordenares.

Sprongetje: eenmaal volwassen blijkt dochter Sam hetzelfde pad te hebben bewandeld. Ze verricht haar diensten voor "De Firma" maar komt daar in een slecht daglicht te staan als ze bij een opdracht de zoon van een concurrerende misdaadbaas te hebben omgelegd. De Firma trekt de handen van Sam af, sterker nog: ze gaan achter haar aan. Zelf zit Sam op dat moment opgescheept met het dochtertje van iemand die de Firma geld afhandig had gemaakt. Sam gaat samen met de jonge Emily de strijd aan, zoekt daarvoor eerst de oude vriendinnen van haar moeder op. Deze runnen een tamelijk gewelddadige bibliotheek, waar de achtervolgers Sam uiteindelijk weten te vinden die daar net heen is gevlucht nadat ze eerst al bij haar moeder thuis werd belaagd. 
Snapt u het allemaal nog? Nou, dat is dan fijn voor u.

Met: Karen Gillan, Lena Headey, Carla Gugino, Michelle Yeoh, Chloe Coleman, Paul Giamatti, Ralph Ineson

FIN - song :  Mercury Rev- Goddess on a highway

Ser du Manen, Daniel (aka Held for Ransome) - Niels Arden Oplev/Anders W. Berthelsen

Ser du Manen, Daniel op IMDb (7,6)
 Ser du Manen, Daniel op Moviemeter (3,87)

We weten het allemaal nog precies: die gruwelijke periode dat Islamitische Staat een kalifaat aan het opbouwen was in (o.a.) het verscheurde Syrië. Onderdrukking, terrorisme en gruweldaden: de kruistocht (pun intended) van de religieuze soldaten was een bikkelharde en bloedige tocht.

De film "Ser du manen, Daniel" vertelt het waargebeurde verhaal van Daniel Rye, een Deense fotograaf die zonder al te veel ervaring naar Syrië trok om daar met een te naïeve inslag foto's te maken van door oorlog getroffen kinderen. Het ging mis, duistere krachten wisten hem gevangen te nemen alwaar hij - na de nodige martelingen- als trofee werd ingezet om een fors losgeld te vragen voor zijn vrijlating.

Probleem daarbij was dat de regering van Denemarken het standpunt heiligde dat er niet met terroristen wordt onderhandeld en dus ook geen losgeld wordt betaald. Daar heeft de familie natuurlijk geen boodschap aan, dus die proberen hemel en aarde te bewegen om de geëiste miljoenen bijeen te sprokkelen (crowdfunding, donaties van bedrijven, verhoging van de hypotheek etc). De familie schakelt een bemiddelaar in en probeert het beste uit iedereen naar boven te krijgen. 

Intussen probeert Daniël te overleven in een vijandige omgeving waar executies steeds vaker plaatsvinden (een van zijn celgenoten is de Amerikaan James Foley, waarvan wij allen de vreselijke beelden kennen). Een race tegen de klok vindt plaats: blijft Daniel lang genoeg in leven om middels dit bloedgeld alsnog vrij te komen?

Met: Esben Smed, Sofie Torp, Tobey Kebbell, Anders W. Berthelsen

FIN - song :  Johan Söderqvist - The Funeral

Mrs. Harris goes to Paris - Anthony Fabian

Mrs Harris goes to Paris op IMDb (7,1)
 Mrs. Harris goes to Paris op Moviemeter (3,19)

Natuurlijk wisten we vooraf dat het niet al te diep zou graven, deze romantische komedie. Maar Lesley Manville in de film is - wat mij betreft - altijd een pré, net zoals films over mensen die hun leven totaal omgooien het bij mij vaak wel goed doen. "Klik", daar gingen we.

1957, London. Ada Harris doet haar best de eindjes aan elkaar te knopen. Officieel weet ze nog steeds niet dat ze weduwe is, maar ze gaat daar wel van uit omdat haar man nooit uit de oorlog is teruggekeerd. Ada is schoonmaakster en naaister bij verschillende adressen en redt het daarmee net. Met haar vriendin Vi pakt ze zo af en toe een borrel, waarbij vaak de zeer van Ada gecharmeerde Archie even aanschuift. Ada houdt alle avances echter af, haar man Eddie zou immers zomaar opeens aan haar tafel kunnen staan. 

Bij een van haar adresjes, een nare adellijke dame die niet doorheeft hoeveel pijn ze Ada doet met haar generaliserende gepraat, slaat de verandering toe: de freule heeft een prachtige jurk van Christian Dior in haar kast hangen en laat terloops even de prijs vallen. En die prijs valt Ada niet eens tegen. Thuis leegt ze haar spaarpotje en berekent ze haar kansen: als ze nu eens wat extra klussen aanneemt en veel overwerkt, dan is die 500 pond nog best op te hoesten. Ze durft te dromen, helemaal als het geluk van de voetbaltoto haar kant op valt. 

Next: Parijs! Verwonderd loopt ze rond in de stad van de liefde. Ze vindt het atelier van Dior, waar ze aan de deur wordt tegengehouden: "wat komt u hier doen? U met uw sjofele jas? Een jurk kopen, u?" Ze volhardt en dat valt in goede aarde bij een aardige graaf die haar als zijn gast meetroont naar de aangekondigde modeshow. Er zijn nog aardig wat hobbels te overwinnen, maar uiteindelijk staat de volkse Ada in het atelier van Dior om zich een jurk aan te laten meten. Eind goed, al goed, zou je zeggen. Nou nee, er staat van alle kanten druk op dit verhaal waarin Lesley Manville steeds meer als sterke vrouw naar voren komt.

Met: Lesley Manville, Isabelle Huppert, Lambert Wilson, Alba Baptista, Lucas Bravo, Ellen Thomas, Jason Isaacs

FIN - song :  Rael Jones-  The Legion Dance

The desperate hour (aka Lakewood) - Phillip Noyce

The desperate hour op IMDb (4,9)
 The desperate hour op Moviemeter (2,29)

Gaat u mee een rondje rennen? Wel bijblijven he, anders verliezen we onze hoofdrolspeelster uit het oog. Klaar? Daar gaan we.

Moeder Amy heeft haar jongste kind al op weg geholpen om naar school te gaan, maar de oudste - de puber Noah- heeft geen zin om zijn bed uit te komen. Moeder doet haar best en maant hem toch echt op te staan want hij kan niet wéér te laat komen. Zelf heeft ze vrij genomen van haar belastingbaan omdat ze veel te regelen heeft vandaag. En dat ze goed kan regelen, dat blijkt aardig van pas te komen.

Eerst maar eens een rondje joggen. Terwijl ze hardloopt, belt ze een vriendin over de weerbarstigheid van haar zoon, krijgt ze haar ouders aan de lijn die op het punt staan in het vliegtuig te stappen en belt ze om die reden ook even naar de garage waar hun auto staat. Ondertussen ziet ze de ene na de andere politiewagen gaan. Vanwege de drukte zet ze haar telefoon even op "niet storen" om nog even lekker door te kunnen rennen.

Dat had ze beter niet kunnen doen, want plots blijkt dat ze een VS-alert krijgt (heet het daar ook zo?) waarin blijkt dat er een gijzeling plaatsvindt op de school van haar oudste zoon. Bij Amy gaan alle bellen af, in dit geval een beetje letterlijk. Ze pleegt het ene na het andere telefoontje, terwijl ze ondertussen haar hardloopritme in een sprint heeft omgezet om maar zo snel mogelijk dat bos te verlaten en bij de bewoonde wereld te komen om zo snel mogelijk naar het crisiscentrum te gaan. Maar dat gaat allemaal niet zo snel: ze valt, de politie belt haar terwijl zij 112 belt en ondertussen weet ze nog steeds niets over de situatie van haar zoon. Het wordt een wanhopig uurtje voor moeder Amy.

Met: Naomi Watts, Colton Gobbo

FIN - song :  TRVSTFALL - Sing Louder

So long, Marianne - Paul Wiffen

So long, Marianne op IMDb (5,5)
 So long, Marianne op Moviemeter (1,83)

Gortdroge vertelling over iets wat ook als een knallende en spetterende romance had kunnen worden verbeeld. Ik ben groot fan van het werk van Leonard Cohen, dus ik ben enigszins teleurgesteld dat de Canadese poëet zo bedachtzaam wordt neergezet. 

Hij heeft net een stipendium in de wacht gesleept dus reist de aspirant-schrijver Leonard Cohen naar London. Het plan is om met dat geld zijn manuscript te herschrijven zodat hij zijn eerste boek kan uitbrengen. Eenmaal in London besluit hij al snel een doorreis te maken, dit na ontmoetingen met een Griekse wijkbewoner die uitbundige verhalen vertelt over het Griekse kunstenaarseiland Hydra. 

Daar aangekomen vindt hij al snel aansluiting bij een clubje schrijvers en schilders, die hem allemaal verslag doen van de losbandige sfeer die er op het eiland heerst. Relaties houdt men daar niet louter voor zichzelf, er worden regelmatig crossovers gemaakt. Cohen houdt de eerste avances keurig af want hij heeft zijn zinnen gezet op een prachtige Noorse schone die hij met enige regelmatig bedrukt door het dorp ziet lopen. Ze raken met elkaar in contact, al snel leert Leonard dat deze dame-Marianne Ihlen genaamd- vastzit in een ongelukkige relatie met een man met wie ze weliswaar een kind heeft maar die zich verder nergens aan gelegen laat liggen. Kansen te over dus voor onze Leonard, die zijn romantische inborst ten volle gebruikt om Marianne van zijn liefde te overtuigen.

Met: Joe Vetch, Josefina Frida Pettersen, Suzanne Kendall

FIN - song : Joe Vetch - Hey that's no way to say goodbye

De terugreis (aka Homeward) - Jelle de Jonge

De terugreis op IMDb (7,7)
 De Terugreis op Moviemeter (3,62)

Eerlijk is eerlijk: met een grote berg scepsis ging ik met mijn vrouw mee naar de filmzaal, ik was bang voor weer een volautomatische Nederlandse romkom. Ik kwam bedrogen uit (en dat bedoel ik zeer positief): dit is gewoon een sterke film, vol met prachtige ontroering en uitstekend acteerwerk (applaus voor Leny Breederveld). Goed, gewoon goed. 

Classic Martin van Waardenberg, zoals hij de filmzaal binnendrong: Jaap, een mopperende oude man die wars is van sociaal gedrag en die in onvrede leeft is met de moderne wereld om zich heen. Het zangkoor, daar gaat ie niet meer heen vanwege die oude valsigheid. Het nieuws, dat is louter ellende en de omgeving wordt er niet veiliger op. En nu moet hij ook nog mee met zijn vrouw om een nieuwe relaxfauteuil uit te kiezen. Geef van Waardenberg een vinger, hij pakt deze met tien tegelijk aan om eens even lekker de chagrijn uit te hangen. Zijn vrouw Maartje, daar kunnen we al veel meer sympathie voor opbrengen. Dromerig maar helaas ook erg vergeetachtig. En dat laatste, dat wordt steeds meer een probleem: de eerste verschijnselen van dementie zijn aan alle kanten waarneembaar bij deze verder nog krachtige vrouw. 

Wanneer ze post krijgen van de uitbater van hun favoriete oude vakantieadres vlakbij Barcelona, neemt Maartje een kloek besluit: we gaan naar Spanje! Jaap ziet dat uiteraard niet zitten, zeker niet gezien de fysieke toestand van Maartje, maar ze is vasthoudend. De oude gezinsauto wordt afgestoft en ze gaan op weg. Met alle trubbels van dien: zij heeft alleen wat oude wegenkaarten meegenomen en hij is de drukte van het huidige verkeer totaal ontwend. Het gaat vaak maar net goed, maar ze komen ergens. Onderweg blijkt het langetermijngeheugen van Maartje nog pico bello, maar helaas zorgt ze toch op vele plaatsen voor problemen. Gaat het dit oude koppel lukken om überhaupt de grens over te komen, laat staan Spanje te bereiken?

Vele komische momenten, vele pijnlijke momenten: dit is een film van vlees en bloed.

Met: Martin van Waartenberg, Leny Breederveld

FIN - song : John Coggins- Taylor

The beautiful game - Thea Sharrock

The Beautiful Game op IMDb (6,3)
 The Beautiful Game op Moviemeter (2,79)

Heerlijk luchtige, op enige waarheid gebaseerde sportkomedie. Bovendien: mét Bill Nighy, dan is een film altijd al de moeite waard. 

Vinny, een energieke doch licht sjofele man, hangt rond de lijnen van het lokale voetbalveld waar een clubje kinderen de eerste beginselen krijgt aangeleerd. Hij bemoeit zich op een irritante manier met het spel, waardoor de aanwezige voetbalvaders boos op hem worden. Voordat het uit de hand kan lopen, staat plots de oude Mal middenin de groep, hij ontfermt zich over Vinny en neemt hem mee naar een bijveldje waar een overduidelijk stelletje klungels staat te ballen. Mal biedt Vinny aan even mee te spelen en zijn grote mond waar te maken. Verdomd waar, hij kan het echt. 

De mannen blijken een heus nationaal voetbalelftal te vertegenwoordigen: het Engels nationaal daklozen-voetbalteam. Ze zijn in voorbereiding op het aanstaande WK in Rome. Engeland heeft nog nooit een deuk in een pakje boter geschopt op dat toernooi en dat zal ook dit keer weer zo zijn, tenzij Vinny mee gaat doen. Daarvoor moet Vinny echter wel aan de allereerste toelatingseis voldoen: hij moet dakloos zijn. Hoewel hij te trots is om dat toe te geven, blijkt de mensenkennis van Mal groot genoeg te zijn om te doorzien dat Vinny al maanden in zijn auto slaapt, sinds hij zijn vrouw en kind in de steek liet. De redenen waarom krijgen we later te horen.

Omstandigheden dwingen Vinny er toe een keuze te maken en verdomd, hij gaat mee naar Rome. Daar blijkt dat hij dan weliswaar wel een balletje kan trappen, maar totaal gespeend is van enige teamgeest en behoorlijke omgangsvormen. De anderen (ex-junkies, dropouts, vluchtelingen) hebben hun blik hoopvol op hem gericht maar er is veel overredingskracht van Mal voor nodig om Vinny enigszins bruikbaar te maken voor dit team en voor de nobele voetbalsport.

Met: Micheal Ward, Bill Nighy, Callum Scott-Howells, Kit Young, Valeria Golino

FIN - song : Fela Kuti - Let's start

Trigger Point - Brad Turner

Trigger Point op IMDb (5,0)
 Trigger Point op Moviemeter (2,56)

Dertien (of nee: drieentwintig) in een dozijn film. Kon er de aandacht niet bij houden omdat het mij iets te veel formulewerk leek.

Agent Nicholas Shaw leeft - na een roerige CIA-carrière - teruggetrokken op het Amerikaanse platteland als hij plots weer bezoek krijgt van iemand die zijn oude leidinggevende vertegenwoordigt. Shaw ruikt meteen onraad. En terecht. De man komt namens Shaw's oude CIA-baas Elias Kane, die hem meedeelt dat iemand het op hun oude eenheid gemunt heeft. Van de 10 oorspronkelijke leden zijn er de afgelopen tijd vier vermoord.

Shaw moet natuurlijk op zoek, maar wil eigenlijk niet. En valt zijn oude baas wel te vertrouwen? Gelukkig is er hulp van enkele van zijn dorpsgenoten. En vervolgens is het pief-paf-poef.

Met: Barry Pepper, Colm Feore, Eve Harlow, Carlo Rota, 

FIN - song : Andrew Lockington/Michael White/Harmony on Mars - Still in the deep