Poison - Désirée Noschbusch

Poison op IMDb (6,8)

Poison op Moviemeter (3,09)

Wat houd ik daar toch van, van die films die volledig gedragen worden door twee karakters op een locatie. Klinkt als een toneelstuk, zegt u? Nou, dat klopt in dit geval volledig: de film is gebaseerd op het succesvolle toneelstuk "Gif" van Lot Vekemans, die voor deze film ook het scenario schreef. In zo'n beperkte setting komt het neer op mimiek, op het vermogen om emoties naar voren te brengen maar ook om de kunst om heel veel níét te laten zien. Dat werkt in deze verfilming in ieder geval erg goed: twee ervaren acteurs die je geloofwaardig meetrekken in een rivier van emoties. Sterk. Heel sterk.

Lucas stapt in de auto om van zijn woonplaats Zandvoort naar het Luxemburgse Vianden te rijden. Daar parkeert hij de auto bij de begraafplaats alwaar hij meteen richting zijn bestemming gaat. Gelukkig, de plek is er nog, het graf van zijn zoon is - ondanks de berichten over mogelijke ruiming wegens gif in de grond- nog ongewijzigd. Een harde confrontatie blijkbaar, want Lucas heeft het moeilijk. Hij legt wat schelpjes neer, overdenkt en gaat overduidelijk terug naar een pijnlijke plek in zijn hart.

Edith meldt zich ziek voor werk, stapt op de fiets en rijdt eerst nog even langs de bloemist. Met het bosje in het fietsmandje zet ze koers naar de begraafplaats. Daar aangekomen schrikt ze: hij is er. Ze ziet - voor het eerst in 10 jaar- haar ex-partner Lucas weer, hij staat bij het graf van hun zoon.

In de kapel op de begraafplaats raken de twee dan toch met elkaar in gesprek. Na een aftastend "hoe is het?" komen langzaam de verwijten, de verdrietige gedachten maar ook het gemis naar boven. Het verongelukken van hun zoontje betekende ook het einde van hun relatie, ruim 10 jaar later zoeken ze beiden naar verklaringen. Verklaringen en verwijten voor wat er mis ging, verklaringen en verwijten voor de wijze waarop ze elk hun leven opnieuw hebben ingericht, verklaringen en verwijten voor het verbreken en verklaringen en verwijten voor de stilte. Maar toch, heel af en toe tussendoor, ook verklaringen van een laatste restje van gevoel voor elkaar. In de scene waarin Lucas vertelt waarom hij vandaag toch gekomen is en hij begint over het kuiltje in de wang van Edith is een sleutelscene van onbeschrijflijke schoonheid. Het zegt alles. 

Prachtige - meesterlijk geacteerde- film, ben blij dat ik die op de valreep van zijn roulatie nog even mee kon pikken.

Met: Tim Roth, Tryne Dirholm

Gezien in : Cinema Oostereiland

Mothering Sunday- Eva Husson

Mothering Sunday op IMDb (6,1)
 Mothering Sunday op Moviemeter (2,89)

Vanwege de uitstekende cast deze maar weer eens teruggekeken. Natuurlijk draait de film nog steeds om (het lichaam van) Odessa Young, maar zelf was ik opnieuw zeer onder de indruk van het goede acteerwerk van Josh O'Connor, daarnaast valt op hoezeer classactors als Olivia Colman en Colin Firth eigenlijk verdomd weinig nodig hebben om een karakter een ziel te geven. Razend knap. 

Bij de eerste kijkbeurt van deze film, mei 1922, schreef ik er dit over: 
BEGT: Zoekresultaten voor mothering sunday

De Middagvrouw (aka Blind at heart) - Barbara Albert

Die Mittagsfrau op IMDb (6,3)
 Die Mittagsfrau op Moviemeter (2,67)

Deze had ik wegens drukke andere filmwerkzaamheden laten lopen in de periode dat ie in het lokale theater draaide, gisteren hebben we dat via de verhuurservice ingehaald. Zeer wisselende reacties erover vernomen en ik begrijp de beide zijden van de waardering: het spel is niet hoogstaand maar het verhaal wordt wel gaandeweg de film interessanter, waarbij het laatste deel van de boekverfilming zelfs sterk genoemd kan worden. 

De Eerste Wereldoorlog is voorbij, maar de wonden zijn nog lang niet geheeld. Veel familieleden zijn (nog) niet teruggekeerd van het slagveld, ook bij de familie van Helene Wursich heerst nog de hoop dat vader plots weer voor hun neus komt te staan. Voor Helene's moeder komt dat al te laat, zij is volledig doorgedraaid na de mogelijke dood van haar echtgenoot, ze moet worden opgenomen. Helene's zus Martha vat het plan op om het dorp te verlaten en naar het herstellende Berlijn te gaan. Samen met een vriendin trekken ze bij een tante in, maar dat blijkt niet helemaal de juiste ambiance voor de ambitieuze Helene: terwijl haar zuster zich in de roerige feestelijkheden van het interbellum stort (niet voor niets werd dat Babylon Berlin genoemd), zondert Helene zich af van de drank en drugs-feesten. Ze gaat aan het werk bij een apotheek om van daaruit haar opleiding tot arts op te pakken. De poëtische student Karl maakt avances en inderdaad slaat de vonk over: ze verliest haar maagdelijkheid en trekt bij hem in. Langzaam beginnen zich de voortekenen van de volgende oorlog zich te onthullen: Karl komt om bij een demonstratie bij het rijksdag-gebouw, Helene is terug bij af. Nog eenmaal keert ze terug naar haar geboortedorp om aldaar alle documenten die zouden kunnen verwijzen naar haar joodse afkomst te verbranden, een daad waarmee ze zich kortstondig een veiligheid verschaft. Ze gaat weer aan het werk in het ziekenhuis en ontmoet daar de jonge soldaat Wilhelm Schemisch die haar ten huwelijk vraagt. Hij blijkt bereid om Helene aan een nieuwe identiteit te helpen zodat ze geen gevaar loopt bij de opstomende jodenvervolging. Helene staat voor verschrikkelijke keuzes: haar eigen identiteit verhullen, vluchten in een huissloof-huwelijk met een nazi-soldaat, maar dan wel kunnen blijven werken? Overleven of ten onder gaan?

Met : Mala Emde, Max von der Groeben, Thomas Prenn, Liliane Amuat, Laura Louise Garde

Like Tears in Rain - Sanne Fabery de Jonge

Like Tears in Heaven op IMDb (8,2)
 Like Tears in Rain op Moviemeter (3,67)

Mooie documentaire over de man die 's lands grootste internationale acteerkanon was. Rutger Hauer was al snel te groot voor het servetje dat Nederland heet, hij ging naar Hollywood om daar de nodige tafellakens te bevuilen. Een prachtige palmares, een ook door collega's zeer gewaardeerd acteur. 

Nu had ie ook zo ongeveer alles mee: een goed lijf, een gebeeldhouwde kop en doordringend staalblauwe ogen. Alles wat een regisseur verlangt, zou je zeggen. We stappen in de docu door de jaren heen, van de faam brengende titelrol in "Floris", via het baanbrekende "Turks Fruit" naar zijn meest succesvolle rol in "Blade Runner". Enkele collega's komen aan het woord, maar vooral veel regisseurs die allen nog steeds jubelen om het bruikbare materiaal dat Hauer hen schonk. 

Het andere deel van de docu is bestemd voor Hauer's vrouw en voor zijn jeugdvrienden. Hauer was een product van de hippietijd, was reis- en vaarlustig en had een bijzondere band met de kinderen van het bevriende echtpaar Fabery de Jong. De regisseuse maakt gebruik van het enige setje homemovie-films dat uit de verzameling van Hauer bewaard is gebleven. Hauer wilde alles van zijn dynamische leven vastleggen, had dan ook altijd zelf een camera bij zich. Helaas is een fors deel van die filmrollen verloren gaan na een overstroming bij zijn huis in Los Angeles. Slechts een klein deel bleef bewaard, het deel dat hij in zijn Nederlandse huis op zolder had staan. Deze thuisfilms geven een prachtig beeld van de krachtige vrijbuiter die Hauer in zijn privéleven is geweest.

His Three Daughters- Azazal Jacobs

His Three Daughters op IMDb (7,2)
 His three daughters op Moviemeter (3,31)

Met de nodige interesse begon ik aan deze film. Niet alleen omdat ik er door filmnieuwsbrieven op was geattendeerd, nee, die oorzaak lag veel dichterbij: ik ben zelf vader van drie dochters en weet hoe intens het kan zijn. Maar ook: hoe harmonieus het kan zijn, hoeveel begrip er kan zijn ondanks alle verschillen, dit misschien wel dankzij de overeenkomsten. Hoe dan ook, ik was wel klaar voor een psychologisch drama. De film groeide, en als kijker groeide ik mee.

De terminale zorg is inmiddels al dagelijks over de vloer, het leven van vader Vincent loopt op zijn einde. Zijn drie dochters verenigen zich in zijn woonkamer. Jongste dochter Rachel woont nog thuis, oudste dochter Katie woont iets verderop in de stad en middelste dochter Christina moet van ver uit het land komen om hier te zijn. 

Al direct wordt duidelijk hoe de verhoudingen liggen: oudste dochter Katie is een rigide regelaar, middelste dochter Christina is bemiddelend en vergoelijkend en jongste dochter Rachel lijkt het onderspit te delven in de overmatige communicatie en regelzucht van haar oudere zussen. Dit terwijl het ook háár huis is, terwijl zij juist al die tijd de ziekte van haar vader heeft zien toenemen, terwijl zij met haar geregeld langswippende vriend Benjy voor de ontspanning en de zorg voor haar vader zorgde. 
De thuiszorg doet er alles aan om de sfeer in huis goed te houden maar de drie zussen stevenen op een bikkelharde clash af: nu het einde nadert, neemt de spanning toe. Ieder zal wat stappen moeten zetten, maar wie van de drie gaat er iets toegeven?

Met: Carrie Coon, Natasha Lyonne, Elizabeth Olsen, Rudy Galvan, Jay O. Sanders

FIN - song : Rodrigo Amarante - In time

The Estate - Dean Craig

The Estate op IMDb (5,3)
 The Estate op Moviemeter (2,66)

Laat ik de uitdrukking "vederlichte komedie" gebruiken, om maar niet 13-in-een-dozijn te hoeven schrijven. Dat de balans toch naar de goede kant van de waardering uitvalt, komt vooral door de heerlijke actrice Toni Colette en de lekker atypische rol van David Duchovny. Er valt genoeg te glimlachen, ondanks het gebrek aan verrassende wendingen. Een niemendalletje derhalve, maar daarmee nog geen verloren tijd. 

Het gaat niet goed met het restaurant dat de gescheiden Macy samen met haar huppelende zus Savannah runt. Ze kregen de leiding over de zaak nadat vader overleden is en Macy's man uit haar leven verdween. De schulden stapelen zich op, de banken willen geen extra leningen meer verstrekken. What to do?

Een uitkomst dient zich aan als hun steenrijke tante Hilda plots een diagnose van ongeneeslijke ziekte krijgt. Maar natuurlijk, dáár ligt de oplossing. Hoewel tante Hilda haar hele leven in onmin heeft gelegen met hun moeder, besluiten ze zich voor te doen als de ideale lieve nichtjes. Derwaarts!

Ze blijken daar niet de enige te zijn die op dat idee gekomen is: ook de irritante - want arrogante- nicht Beatrice en de zonderlinge neef Richard "I go by Dick" melden zich in het statige landgoedhuis van de bedlegerige tante. Die heeft natuurlijk donders goed door wat de neef en nichtjes komen doen, maar ze houdt zich op de vlakte omdat ze de plots geleverde zorg wel prettig vindt. Elk van de familieleden dringt zich op eigen manier op om in het gevlei te komen, snode plannen worden gesmeed. Wie gaat er met de eer (en met de poen) strijken?

Met: Toni Collette, Anna Faris, David Duchovny, Rosemarie Dewitt, Kathleen Turner, Ron Livingston

FIN - song : Will Bates- Ellen's time to shine

Der Staat Gegen Fritz Bauer - Lars Kraume

Der Staat gegen Fritz Bauer op IMDb (7,1)
 Der Staat gegen Fritz Bauer op Moviemeter (3,42)

Door het nemen van een "winter"abonnement op een filmkanaal van de fijne filmstudio Cinéart krijgen we tijdelijk een mooie teeks titels in de aanbieding. Velen heb ik al gezien, maar mijn vrouw kan nog een aardige inhaalslag maken. Gisteren begonnen we met deze, een film waar ik een jaar of 7 a 8 geleden erg van onder de indruk was. 

Opnieuw maakt de film een krachtige en prachtige indruk, dit is wel cinema naar mijn hart: geschiedenis vind ik altijd al boeiend, strijd tegen onrechtvaardigheid is al net zo'n fijn verfilmbaar thema voor mij. En dit is ook nog eens waargebeurd en belicht een echte gamechanger in de wereldgeschiedenis. Kijken dus.

Mijn recensie van destijds: Der staat gegen Fritz Bauer, aldus BEGT in 2016

FIN - song : Julian Maas & Christoph Kaiser- Abspann

Witte Flits- Laura Hermanides

Witte Flits op IMDb (7,2)
 Witte Flits op Moviemeter (3,79)

Uitermate integere film, niet voor niets de opener van het laatste Nederlands Film Festival .Tamelijk onmogelijk ook om zonder natte wangen de zaal te verlaten, mij liet dit waargebeurde verhaal in ieder geval niet onberoerd. Er is van alles aan de hand in ons land maar het gegeven dat we nog steeds op een redelijk humane manier nadenken over euthanasie is een toonbeeld van beschaving. 

Ze zijn een stel op middelbare leeftijd, Aagje en Teun, maar ze ogen veel ouder dan ze zijn. Dat komt doordat ze een zwaar kruis dragen: hun zoon Rick wil dood. En Rick zoekt daarvoor de edele weg: hij wil niet van een flat springen, wil zich niet voor de trein gooien zodat zijn ouders hem in stukjes terugvinden. Rick wil euthanasie, hij wil zelf bepalen wanneer het voor hem ophoudt. En wat hem betreft is dat: NU! 

Zijn ouders zijn - hoe zwaar dat ze ook valt- heel supportive naar hun zoon, ze weten dat hij al tientallen jaren lang de ene therapie na de andere, het ene onderzoek in en het ander uit heeft ondergaan. Rick is uitbehandeld, zo zeggen ook zijn artsen. Teun oppert dan nog wel bij de arts of er misschien toch niet nog een keer naar electroshock-therapie gekeken moet worden, de artsen proberen nog een keer te onderzoeken of een ernstige vorm van autisme niet de oorzaak is van Rick's ongelukkige levensgevoel. Ondertussen tekent Rick uit hoe hij zijn uitvaart voor zich ziet: de muziek, de auto (de Witte Flits-Opel Kadett die hij al jaren rijdt), de kleding. Hij ziet het wel voor zich, hij kan niet wachten. 
De film is een proces. Voor Rick, voor de artsen, voor de ouders en de rest van het gezin maar ook voor de kijker. Integer, reëel, pijnlijk maar nergens moralistisch. Heel goed.

Met: Renee Soutendijk, Raymond Thiry, Sanne den Hartogh, Manouschka Zeegelaar Breeveld

FIN - song : Robert Leroy- Laat mij maar gaan

Gezien in : Cinema Oostereiland

Poker Face- Russell Crowe

Poker Face op IMDb (5,2)
 Poker Face op Moviemeter (2,41)

Voor een man met een tamelijk beperkt instrumentarium heeft Russell Crowe het behoorlijk ver geschopt. Ster in een redelijk aantal actiefilms, de nodige recette binnengesleept en - ik wist het nog niet - blijkbaar ook regisseur van films. Wat gingen we doen op deze loze zondagmiddag? We gingen kijken wat meneer daar dan wel van terechtbracht.

Welnu, het is slim om vooraf alvast de verwachtingen bij te stellen. "Poker Face" is gelukkig geen actie- en knokfilm (ook Crowe wordt ouder), al komen we voor een korte periode toch niet onderuit. Deze film gaat vanuit een heel andere hoek aan het werk: jeugdvrienden komen jaren later nog een keer bijeen voor  wat een bijzondere ontmoeting gaat worden. 

De pokerface uit de titel behoort aan Jake Foley, die na een tamelijk onbezorgde jeugd met veel zwemmen, outdoor life en vooral veel kaartspelen op een beslissende fase in zijn leven is aangekomen. Foley heeft alles wat zijn hartje begeert: na een succesvolle carrière als professioneel pokeraar begon hij - samen met jeugdvriend Drew- een bedrijfje voor online gokken. Nadat dat op zijn beurt ook skyhigh ging, namen de twee de volgende stap: vanuit de algoritmes die nodig zijn voor het voorspellen van het verloop van het kaartspel ontwikkelden ze een beveiligingssysteem voor overheden en rijke piefjes. Schathemeltjerijk werden ze ervan, maar er is blijkbaar één ding dat Foley niet kan financieren: zijn gezondheid. Nadat hij de diagnose heeft gekregen dat kanker hem binnenkort zal vellen, roept de puissant rijke gokker en kunstverzamelaar nog een keer zijn oude vriendenkring bij elkaar. Uiteraard om een spelletje poker te spelen maar Foley gebruikt het ook om zijn maten duidelijk te maken dat hij hun steun van vroeger al veel te lang niet meer ervaart.

Met; Russell Crowe, Liam Hemsworth, RZA, Aden Young, Steve Bastoni, Daniel McPherson, Paul Tassone

FIN - song : Piano Project- With or Without You

Lee - Ellen Kuras

Lee op IMDb (7,0)
 Lee op Moviemeter (3,50)

Enkele jaren geleden las ik dat Kate Winslet de filmrechten op het boek "The Lives of Lee Miller" had gekocht, direct wist ik: dat ga ik willen zien. Immers: historisch drama met de elementen fotografie, oorlog, sterke vrouwen én met Kate Winslet, dat zijn dingen die het bij mij goed doen. En dat bleek ik: al snel zat ik er helemaal in. De sterrencast hielp daarbij.

De film stapt in richting het eind van de jaren 30: de Amerikaanse Lee Miller heeft al een aardig bewogen leven achter de rug als ze met haar artistieke Parijse vriendenkring de dreigende situatie in Europa bespreekt. Na een carrière als fotomodel is Miller aan de andere kant van de camera gaan staan, ze meldt dat ze maar wat graag de spanningen in Frankrijk, Duitsland en Engeland zou willen verbeelden in reportages. Die reportages maakt ze onder andere voor het blad "Vogue", tot dan toe een vrij traditioneel instituut, ze zitten nog helemaal niet te wachten op een vrouw die voor de troepen uitloopt. Miller ontmoet bij de vriendenbijeenkomst de ietwat snobistische galeriehouder Roland Penrose, met wie ze -vrijgevochten als ze is - een relatie begint.

Ze reist hem achterna naar London en dat blijkt een goede keus: wanneer hij door het Britse leger gevraagd wordt om decoratieve oorlogsstukken te ontwerpen (denk: beschilderde houten tanks), weet hij Lee ook binnen te gidsen in legerkringen. Ze mag- nadat ze wat vooroordelen aan legerzijde heeft overwonnen- aan de slag: ze fotografeert de gewonde soldaten in Normandië en maakt er indringende reportages van. Maar ze wil meer: ze wil naar waar de actie is, daar waar de oorlog nog beter voelbaar is. Dat lukt, ze mag naar het front bij St. Omer, alwaar het er heet aan toe gaat. Uiteindelijk weet ze met de troepen mee te reizen die Parijs bevrijden. Ze ontdekt dat de oorlog hevig heeft huisgehouden in haar vriendenkring. Precies daar begint haar echte faam: ze maakt foto's van de gearresteerde nazi's en nazi-collaborateurs, maar het blijft wringen: ze wil onderzoeken waar haar vrienden gebleven zijn. Samen met de Life-fotograaf Davy Scherman trekt ze met een jeep Duitsland in alwaar ze haar schokkende en wereldberoemde beelden schiet van concentratiekampen en het langzaam bevrijde Berlijn.

Wij krijgen dit verhaal in flashbackvorm te zien als de oud geworden Miller op welhaast verbitterde wijze haar geschiedenis vertelt aan een tegenover haar zittende journalist. Een geschiedenis die ze met haar iconische beelden mede heeft geschreven.

Met: Kate Winslet, Andy Samberg, Alexander Skarsgaard, Marion Cotillard, Andrea Riseborough, Noémie Merlant, Josh o' Connor

Gezien in : Cinema Oostereiland

Ezra- Tony Goldwin

Ezra op IMDb (6,4)
 Ezra op Moviemeter (3,16)

Toen deze eerder dit jaar in mijn geliefde filmtheater geprogrammeerd stond, liet ik hem passeren omdat ik bang was voor karikaturen. De synopsis van de film gaf immers de kans dat er door de filmmakers met de aandoening van de hoofdpersoon aan de haal zou worden gegaan. Levert vaak wel Oscars op (Rain Men, My Left Foot) maar levert bij mij vaak irritatie op vanwege het voor de film uitvergroten van het gedrag. Dat speelde in deze film alleen in het begin even mee, maar al snel werd het een aandoenlijk vader-en-zoon-verhaal waarbij beiden hun afwijkende eigenschappen hebben. Blij dus dat we deze gisteravond gehuurd hebben.

Als we die eerste 10 minuten doorgekomen zijn, weten we dat Ezra een stevig autistische jongen is die het zijn ouders lastig maakt in de opvoeding. Dermate lastig zelfs dat hun relatie erop stukloopt, moeder vertrekt en doet een andere partner op. Zowel vader als moeder lopen over van liefde voor hun zoon maar ze staan elk een andere aanpak voor. Dit leidt tot een gaandeweg groeiende verwijdering tussen de twee: moeder laat zich door de vele hulpverlenende instanties de wet voorschrijven terwijl vader juist met die instanties in gevecht gaat. Dat laatste zelfs iets te letterlijk, hetgeen leidt tot een contactverbod.

Niet dat pa zich daaraan houdt, natuurlijk. Hij staat bij het schoolplein van Ezra's nieuwe school en ziet dat de nieuwe medicatie een (bijna letterlijk) verlammende werking op de jongen heeft. Zijn hart breekt en hij neemt een radicale beslissing: hij haalt 's nachts de jongen weg uit het huis van moeder en stapt in de auto, onderweg naar een vriend die een paar staten verderop op het platteland woont. Moeder is woest, probeert eerst nog via de eigenzinnige opa met haar ex in contact te komen maar dat helpt niet. Ze neemt een radicale stap en zet een Amber Alert uit voor haar zoon. Terwijl die eigenlijk best een fijne reis maakt met zijn eigenlijk best grappige vader, maakt moeder samen met opa jacht op de twee. Ieder heeft daarbij zijn/haar eigen belang, ieder heeft daarbij zijn/haar eigen achtergrondverhaal.

Ik was zeer te spreken over het acteerwerk van Bobby Cannevale, die een ontwapenende emotionele man neerzet. Hoogtepunt van de film, wat mij betreft.

Met: Bobby Cannevale, Rose Byrne, William A. Fitzgerald, Robert de Niro, Whoopi Goldberg

FIN - song : Rae Isla - Ezra

Irina Palm - Sam Garbarski

Irina Palm op IMDb (7,2)
 Irina Palm op Moviemeter (3,62)

Nog geen weekje geleden zag ik Marianne Faithfull opeens weer in beeld verschijnen, toen ik de hieronder beschreven documentaire van Nick Cave & Warren Ellis keek. We zagen haar daar een tekst inspreken die op het Carnage-album terecht kwam, uiteraard trok zij met haar indrukwekkende gebroken stem die song naar zich toe. Het deed mij eraan denken dat ik nog een film met haar op mijn harde schijf had staan, gelukkig bedacht ik dat op tijd want over een week zou ie ervan vervallen. De film zag ik eerder (bij de eerste editie van de Hoornse Filmdagen), de prettige herinneringen (fijne Ken Loach-achtige sfeer) eraan deden mij de PLAY knop indrukken. 

De timide oma Maggie maakt zich zorgen: het gaat niet goed met haar kleinzoon, de ziekte in diens lijf woekert voort. Het gezin heeft al veel geld uitgegeven aan de behandelingen (Maggie leverde zelfs haar huis als onderpand) maar het komt er nu echt op aan: alleen in Australië is een vorm van behandeling mogelijk die levensreddend kan zijn. De behandeling daar is gratis, maar de reis- en verblijfskosten voor vader en moeder zijn voor eigen rekening. En dat gaat niet meer, de knip is leeg en de schulden torenhoog.

Maggie onderzoekt haar mogelijkheden om toch nog meer bij te dragen en komt tot een onconventionele daad: ze stapt een sekstheater in hartje London binnen, omdat er een briefje aan de deur hangt waarbij ze hostesses vragen. Geen flauw benul wat het inhoudt, maar Maggie gaat voor snabba cash. Miki,de clubeigenaar trekt zijn wenkbrauwen op bij het aanschouwen van deze keurige en bedeesde dame maar hij raakt volledig overtuigd wanneer hij haar de hand schudt. Zo zacht, zo warm heeft hij ze nog zelden gevoeld: het zijn de perfecte handen voor het werk dat hij in gedachten heeft. 

Maggie krijgt een eigen kamertje met een "wanking wall", met haar zachte handen bevredigt ze de mannen die aan de andere kant van de muur hun lul door het gat in de wand steken. Maggie blijkt een natural, al snel overtuigt Miki haar om een artiestennaam aan te nemen zodat hij met haar kan adverteren. Maggie wordt "Irina Palm" en ja, ze trekt volle zalen. Haar morele bezwaren, of eigenlijk haar afkeer zet ze opzij want er moet geld verdiend worden: Volgende!
De tevredenheid die ze voelt over haar steeds beter gevulde portemonnee staat in schril contrast met de waardering die Maggie ondervindt bij haar vriendinnen en vooral bij haar zoon. Zij kunnen de handel en wandel van Maggie/Irina maar moeilijk begrijpen, ze kunnen slecht inschatten hoe gemotiveerd ze haar leven op een ander spoor zet.

Met: Marianne Faithfull, Predrag Manojlovic, Kevin Bishop, Siobhan Hewlett, Jenny Agutter

This much i know to be true - Andrew Dominik

This much i know to be true op IMDb (7,6)
 This much i know to be true op Moviemeter (3,64)

Mijn hele tijdlijn stond vol, enkele weken geleden. Louter jubelende berichten over de fenomenale concerten die Nick Cave in de grote concertzaal in Amsterdam gegeven zou hebben. Ik ging niet. Ook het tot tweemaal toe beluisteren van zijn nieuwe "Wild God" album riep bij mij niet de reactie op dat ik naar de platenwinkel moest. Dat was 40 jaar geleden wel anders, toen hij eerst met The Birthday Party en later met the Bad Seeds mijn gehoor, mijn leven en mijn café binnen kletterde. Heerlijk vond ik het, dat muzikaal exorcisme waarmee een wild om zich heen maaiende Cave de demonen van zich af sloeg. Vijftien jaar later nam hij plaats achter de piano en begon aan zijn tweede muzikale fase: introspectieve en vaak religieus beladen liederen die steeds een dreigende dan wel verzachtende sfeer opriepen. Voor mij is het jammer dat Cave in dat deel van zijn oeuvre is blijven hangen. Tuurlijk, een mens wordt ouder en Cave heeft nogal het nodige voor zijn kiezen gekregen. Maar zelf loop ik niet meer warm voor zijn mompelende liedjes over de duivel, die worden afgewisseld met - terechte - bespiegelingen over de pijn van het verlies van zijn dierbaren. Nog steeds verkies ik zijn muziek boven 90 procent van de hitparade, laat dat duidelijk zijn, maar ik ga niet meer achter zijn platen aan. Nou ja, een paar van zijn oude misschien nog ;-]

"This much i know to be true" is een wordingsfilm. Niet zoals zijn eerdere "Idiot Prayer" een priveconcert-registratie, nee: in deze film kijken we naar het creatieve proces dat aan de ontstaansgeschiedenis van de albums "Ghosteen" en "Carnage" ten grondslag lag (waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de laatste, omdat die minder eenvormig van tempo is). De invloed van Cave's vaste compaan Warren Ellis is duidelijk, wordt immer groter zelfs. Ellis is multi-instrumentalist en zorgt voor de broodnodige afwisseling om Cave's dialogen met de duivel muzikaal te omkleden. Spannend, dreigend, vaak ook indrukwekkend maar - ik zeg het maar zoals ik het beleef - met te weinig variatie. Gelukkig wordt de film aangevuld met impressies van Cave's eigen creatieve processen (schrijven, beeldhouwen) en vooral zijn redactionele werk aan "The Red Hand Files", een forum-website waarop hij vragen van luisteraars beantwoordt. En dat gaat ver. 

FIN - song : Nick Cave & Warren Ellis- Balcony Man

How to have sex - Molly Manning Walker

How to have sex op IMDb (6,5)

How to have sex op Moviemeter (3,16)

Aanvankelijk dacht ik dat ik in een filmversie van "Oh oh Cherso" terecht was gekomen, maar ik bleef toch kijken. Immers, deze film heeft vorig jaar bij ons in het filmhuis gedraaid en niet in de multiplex-bioscoop. Dan moet er dus wel iets meer achter zitten dan het platte vermaak waar je aanvankelijk mee geconfronteerd wordt. Louter om die reden zette ik de film niet na 10 minuten af: er moest toch wel íéts van catharsis, iets van bewustwording komen? Ja, dat kwam.

Direct na hun eindexamen, nog voordat ze de uitslag daarvan kennen, trekken de drie vriendinnen Tara, Skye en Em naar Griekenland om daar de stress van zich af te feesten. Een van de belangrijkste doelen die ze zich stellen is de ontmaagding van Tara, de meest bleue van de drie.

De kansen daarop liggen voor het grijpen, maar Tara houdt aanvankelijk de boot af: ze gaat wel mee in de liederlijke zuippartijen die de jongeren op het eiland aanrichten, maar ze laat zich daarbij (nog) niet verleiden tot het zo gewenste stapje verder. Nog niet de juiste bloke ontmoet, denken we aanvankelijk.

Steeds meer wordt duidelijk dat Tara minder impulsief is dan de andere twee, sterker nog: dat ze er nu eigenlijk pas achter komt hoe hard de vriendinnen eigenlijk met elkaar omgaan, soms op het gemene af. Dit terwijl ze zich óók nog eens zorgen moet maken om de uitslag van haar examen: in tegenstelling tot haar vriendinnen zijn haar resultaten steeds op het randje geweest: ze kan slagen, maar ze kan net zo makkelijk zakken. 

Terwijl Tara de vakantie voornamelijk in haar hoofd beleeft en dikwijls geforceerd een feeststemming voorwendt, doet daar opeens de kans op seks zich voor: zal ze dan inderdaad op dat Griekse strand haar maagdelijkheid verliezen? Is dat dan waar ze het allemaal voor doet? De groepsdruk zorgt voor verschrikkelijke ervaringen.

FIN - song : Romy & Fred Again - Strong

Owd Bob- Rodney Gibbons

Owd Bob op IMDb (6,3)
 Owd Bob op Moviemeter (3,69)

Wat een lieflijke familiefilm lijkt, hoeft dat niet altijd te zijn. Er kunnen dan wel schrandere tieners in de hoofdrol zitten, het gedrag van de volwassen bepaalt voor een fors deel de teneur van de film. Zo ook deze: de hoopvolle toekomstblik van de tieners moet opboksen tegen het van rancune doordrenkt beeld van de volwassenen die zelden willen vergeten wat ze allemaal is aangedaan. 

Wanneer de jonge David na het overlijden van zijn ouders (auto-ongeluk) voor de zomerperiode bij zijn opa op het eiland Man terecht kan, wordt hij vooraf gewaarschuwd: opa is een nukkige, ja zelfs chagrijnige man die het leven als een last draagt. Jeugdzorg hoopt op een klik tussen grootvader en kleinkind, zodat David straks niet in Canada naar een pleeggezin moet. 

Dat gaat niet vanzelf: niet voor niets hadden David's moeder en David's opa amper contact. Opa Adam blijkt een verzuurde man die boos is op de hele wereld en alleen maar vriendschap voelt voor zijn hond Zac. Zac is trouw, Zac is waaks en Zac is bovendien al twee jaar achtereen kampioen schapendrijven, een wedstrijd waar op het groene eiland veel waarde aan gehecht wordt. Slechts door keihard te werken in het boerenbedrijf krijgt David zijn opa een beetje los, stukje bij beetje leert hij waarom opa zo geworden is. Daar hoort onder andere de animositeit met de buren, nee eigenlijk met het hele dorp bij. Een ruzie die zich eigenlijk voortzet in de stamboom van elkaars boerderijhonden. Die blijken namelijk meer familie- en gemeenschapsbanden te hebben dan de bevolking zelf. David gaat, samen met het ondernemende buurmeisje Maggie, proberen daar wat aan te doen. Terwijl er steeds maar schapen doodgebeten worden en de bevolking met beschuldigende vingers naar elkaar kijkt, werkt David aan een oplossing.

Met: James Cromwell, Colm Meaney, Dylan Provencher, Jemima Rooper

FIN - song : Magic Robot- Ludwig Part

Our Friend - Gabriela Cowperthwaite

Our Friend op IMDb (7,3)
 Our Friend op Moviemeter (3,47)

Soms tref je het, als filmkijker. Soms verwacht je niets en krijg je veel. Deze film is er zo een: piepklein - op waarheid gebaseerd- verhaal, maar met zo veel liefde en overtuiging gebracht dat het je onmogelijk onberoerd kan laten. Traantje wegpinken mag, als u de film weet op te sporen zult u hem mogelijk net zo ondergaan als ik. 

De kleinheid van het verhaal zit m er in dat het eigenlijk in één zin verteld kan worden: jonge vrouw krijgt diagnose van terminale kanker, waarna alle vastigheid in het gezin onder hun voeten wegvalt en er gelukkig een goede vriend is om beide partners én de kinderen bij te staan. That's it.

De filmbeschrijving zou hier al kunnen ophouden, maar dan doe ik iedereen te kort: de maker van de film, die het dicht op de huid in beeld brengt. De man/vader in het gezin die zich schuldig voelt ten opzichte van zijn vrouw en kinderen omdat hij zo vaak voor zijn werk weg was dat hij het gevoel heeft zich van hen verwijderd te hebben. De moeder die weliswaar niets aan haar ziekte kan doen maar die er wel voor moet waken dat ze daarvan haar gezin en vooral haar man de schuld geeft. De kinderen die in al hun puberale gedragingen niet beseffen dat de aandacht van hun ouders op dit moment heel lastig te verdelen is. Maar vooral doe ik dan vriend Dane te kort: de opofferingsgezinde man die tijdelijk bij hen intrekt om vader Matt de tijd te geven naar het ziekenhuis te gaan, moeder Nicole de kans geeft om haar ziekbed ook werkelijk als ziekbed te gebruiken, dochters Evie en Mollie die toch de kans krijgen op aandacht voor hun eigen school- en vriendschappensores. 
Niet dat Dane zelf geen issues heeft, oh nee, hij loopt over van de twijfels over de richting die hij zijn leven moet geven. Maar dat lijkt allemaal even minder belangrijk: hij moet dit onder hoogspanning staande gezin steunen, gewoonweg omdat het zijn vrienden zijn. Vrienden die hem ook altijd een luisterend oor hebben gegeven.
Prachtig, Prachtig.

Met: Jason Segel, Casey Affleck, Dakota Johnson, Isabella Kai, Violet McGraw

Sorry we missed you - Ken Loach

Sorry we missed you op IMDb (7,6)
 Sorry we missed you op Moviemeter (3,73)

Het fijne van de drama's van Ken Loach is dat ze dus nooit niét actueel zijn  Vijf jaar geleden bij het verschijnen van deze film was ik er al zwaar van onder de indruk: het herkenbare lot van de familie Turner was vlijmscherp geschetst en vol in de roos. 

Nu ik hem vijf jaar later nog een keer bekeek, vond ik m zo mogelijk nóg verontrustender: de kloof tussen arm en rijk is alleen maar gegroeid, zowel in Engeland als hier. Er zijn te veel mensen die moeite hebben om met een schamel inkomen voldoende geld bij elkaar te krabbelen om de hoge huren, de hoge prijzen en de hoge inflatie te weerstaan. Er wordt nog wel gedroomd, maar er wordt veel te weinig gerealiseerd. In Engelend is in ieder geval de politieke teneur nog omgedraaid, bij ons gaan we gewoon nog dapper voort in het belonen van beursgenoteerde bedrijven en hun topmannen. De kleine man heeft geen kans. Zo knap hoe Ken Loach die sfeer en die slepende tijdgeest weet te pakken. 

Dit schreef ik er vijf jaar geleden over: https://begt.blogspot.com/2019/11/sorry-we-missed-you-ken-loach.html

Joker: Folie á deux - Todd Phillips

Joker: Folie á deux op IMDb (5,5)
 Joker: Folie á deux op Moviemeter (2,54)

Aan de warming-up heeft het niet gelegen: we keken eerder deze week het eerste deel (ik herzag m, mijn vrouw zag m voor het eerst). Daarnaast las ik gisteren enkele recensies, we waren wel klaar voor de première-avond (als in: de eerste dag dat ie draaide. We gingen heus geen rode loper over, hoor). Welnu, we kwamen bedrogen uit. Niets van de brille uit "Joker" zagen we terug, we zagen een geforceerd verhaal wat ook nog eens te vaak onderbroken werd door musical-invallen, waarbij Lady Gaga al haar kansen pakt om te shinen. Wel weer mooi gefilmd - Phillips kan echt wel wat- maar de in het eerste deel zo dominerende dreiging van ongemak bleef geheel uit. We maakten er dus maar een uitje van; samen naar de film, biertje in het restaurant toe. Werd het toch nog leuk.

Het proces zit er aan te komen. Na de gruwelijke daden die Arthur Fleck voor het oog van de natie pleegde, volgt er logischerwijze een proces. Zijn verdediging wil het gooien op zijn meervoudige persoonlijkheid: de ongelukkige en misbruikte Arthur Fleck huist immers in hetzelfde magere jasje als Joker, de nihilistische moordenaar die Gotham City in zijn greep hield en die met zijn daden opvallend veel bijval kreeg van de teleurgestelde burgerbevolking. 

Fleck gedraagt zich als een modelgevangene, verwerft zich daarmee ook enkele privileges. Hij mag zelfs mee naar het gevangenen-zangclubje. Daar omtmoet hij Lee Quinzel, die vastzit voor de moord op haar ouders. Lee adoreert Fleck, nee, eigenlijk adoreert Lee de verborgen Joker. Met het oplaaien van een liefdesvuurtje probeert ze Fleck ook weer op te warmen voor het tevoorschijn toveren van Joker. Als Arthur gaat hij de rechtszaal binnen, maar hij wenst deze als Joker weer te verlaten.

Met: Joaquin Phoenix, Lady Gaga. Brendan Gleeson, Catherine Keener, Steve Coogan, Zazie Beetz

FIN - song : Lady Gaga - That's life

Gezien in : Cinema Oostereiland

The End We Start From - Mahalia Belo

The End We Start From op IMDb (5,9)

The end we start from op Moviemeter (3,04)

Dystopische films, Je moet er van houden maar bij mij werken ze meestal wel, Niet dat ik nou 100% doemdenker ben maar een beetje donker toekomstbeeld heb ik wel. We gaan niet goed met de wereld om - in meerder opzichten niet- en dat gaan we een keer moeten betalen. Nog maar twee weken geleden gebeurde in Midden-Europa iets soortgelijks als we in deze film voorgeschoteld krijgen, dus zo onwaarschijnlijk is het allemaal niet.

Haar man móét weg en dat kan ze nu eigenlijk helemaal niet gebruiken. Ze is hoogzwanger en het weer is slecht. De timing blijkt inderdaad slecht, want op het moment dat bij haar de vliezen breken, sijpelt ook het overvloedige regenwater over de dorpels heen. Hij neemt de telefoon niet op, ambulances zijn niet te krijgen: het lijkt erop dat ze moet gaan bevallen in een druipnat huis en zonder hulp. 
Hulp komt net op tijd, maar in het ziekenhuis is het zo'n chaos dat de vrouw zo kort mogelijk na de bevalling al weer het veld moet ruimen, de bedden zijn hard nodig en verpleging is er amper. 
Het lukt ze om met de auto het dorp van zijn ouders te bereiken, nog net voordat dit ook op slot gaat voor mensen uit de lager gelegen gebieden. Alles safe, zo lijkt het. 
Niets is minder waar: voedsel wordt schaars, mensen vechten voor hun eigen leven of gezin en er vallen slachtoffers tijdens de distributie. Als haar man zijn zogenaamde verantwoordelijkheid neemt en besluit op pad te gaan om eten te zoeken voor zijn gezin, staat de vrouw - met baby- er alleen voor. Manlief keert maar niet terug zodat zij uiteindelijk ook op pad moet om de baby te laten overleven. Een lange tocht vol met hachelijke ontmoetingen volgt, maar gelukkig treft ze in een opvang een andere moeder aan die haar situatie begrijpt. Wanneer de situatie ze daartoe dwingt, gaan ze gezamenlijk op pad: twee moeders, twee kinderen, verlaten wegen en mensen op rooftocht: wat kan er dan eigenlijk mis gaan? 

De film wordt gedragen door Jodie Comer. Haar mimisch talent is onvoorstelbaar, ze maakt de spanning van de film voelbaar. Erg knappe prestatie.

Met: Jodie Comer, Joel Fry, Benedict Cumberbatch, Katherine Waterston, Mark Strong, Gina McKee

FIN - song : Anna Meredith - Little World