Sarmasik op IMDb (8,2)
Tijd voor een Turkse film. We mogen ze niet laten stikken immers, de culturelen en intellectuelen aldaar.
Geen makkelijke film, maar uiteindelijk wel te doen. Voor mij uiteindelijk wat rare "fantastische" elementen, maar de rest van het verhaal is goed te volgen.
De gehele film speelt zich af aan boord van een schip. In het begin monsteren drie mannen aan die hard op zoek zijn naar werk en nog niet weten dat de rest van de bemanning al vier maanden geen salaris heeft ontvangen.
Eenmaal op weg komen de slechte tijdingen door: de reder failliet, de kapitein moet vlak voor de laatste haven voor anker en op zes mensen na de bemanning laten gaan. Hij kiest ervoor om de drie nieuwelingen in ieder geval te houden, de andere mannen hebben immers al genoeg geleden onder de lasten van de reder. Een kombuisman, een voorman , de drie rookies en de kapitein. Dat is het.
De nieuwelingen voeren aanvankelijk hun taken keurig uit maar als ze merken dat ze erin geluisd zijn begint de eerste weigering om slaafs de opdrachten uit te voeren. Een opstand groeit en langzamerhand vertrouwt niemand elkaar meer en weet niemand meer wie nou aan de goede kant staat. Agressie, de laatste drugs, hongerklop . Het wordt een opmaat naar een climax.
donderdag, juli 21, 2016
Le Météore - Francois Delisle
Le Météore op IMDb (7,2)
Ja, kijk maar eens goed naar dat plaatje. Zo voelde het ongeveer, anderhalf uur kijken naar bloemen die langzaam gaan hangen. Niet het verhaal was daarbij de bottleneck, maar de manier waarop het gebracht werd. Geen enkele dialoog. Nul dus. Louter stemmen die gezet werden onder beurtelings een diaserie van verschillende beelden en foto's en onder bewegende beelden van mensen die je niet zag praten. Louter voice-overs . En dat wordt vervelend.
Verhaal draait eigenlijk om een man die in de gevangenis belandt na het veroorzaken van een dodelijk ongeluk (en na vervolgens doorrijden). Zijn ex, zijn moeder, nog wat losse bekenden vertellen hun verhaal over hoe ze dat ervaren hebben, hoe ze met het bezoek in de gevangenis omgaan en hoe ze omgaan met hun verweven leven met een crimineel. Tussendoor krijgt hij (we noemen hem Pierre) ook de kans om zijn visie op het verhaal te vertellen.
Stomvervelend. Tja
Ja, kijk maar eens goed naar dat plaatje. Zo voelde het ongeveer, anderhalf uur kijken naar bloemen die langzaam gaan hangen. Niet het verhaal was daarbij de bottleneck, maar de manier waarop het gebracht werd. Geen enkele dialoog. Nul dus. Louter stemmen die gezet werden onder beurtelings een diaserie van verschillende beelden en foto's en onder bewegende beelden van mensen die je niet zag praten. Louter voice-overs . En dat wordt vervelend.
Verhaal draait eigenlijk om een man die in de gevangenis belandt na het veroorzaken van een dodelijk ongeluk (en na vervolgens doorrijden). Zijn ex, zijn moeder, nog wat losse bekenden vertellen hun verhaal over hoe ze dat ervaren hebben, hoe ze met het bezoek in de gevangenis omgaan en hoe ze omgaan met hun verweven leven met een crimineel. Tussendoor krijgt hij (we noemen hem Pierre) ook de kans om zijn visie op het verhaal te vertellen.
Stomvervelend. Tja
zondag, juli 17, 2016
The Neon Demon- Nicolas Windig Refn
The Neon Demon op IMDb (7,0)
Terwijl in de grote zaal de loper uitging voor de voorpremiere van de Absolutely Fabulous-film toog ik naar ons kleine zaaltje 2. Dit om mij te laven aan het nieuwste kunstwerk van de bizarre regisseur Nicolas Windig Refn, die na het heftige " Drive" en het onverklaarbare " Only God Forgives" al direct een lonkende reputatie heeft opgebouwd. Wat mij betreft is de man de enige waardige erfgenaam van David Lynch. Net zo morbide zijn de vertellingen, net zo verzorgd en klinisch is het beeld, net zo dromerig surreeel zijn de belevenissen zijn de hoofdpersoon. En, net als bij Lynch, de een vindt het niks en begrijpt het niet, de ander vindt het prachtig. Ik sta in de laatste groep.
The Neon Demon draait om de piepjonge Jesse, die in L.A. belandt om het te gaan maken in de modellenwereld. Toegegeven, ze is bloedmooi, ze is "the girl that makes men's heads turn" . Ze is te jong voor het vak, moet liegen over haar identiteit maar met die weerstand is ze er nog niet. Het belangrijkste waar ze tegenop moet boksen is de concurrentie met de andere modellen. Alle andere vrouwen zijn stinkend jaloers op de natuurlijke schoonheid van Jesse, die door simpelweg op te draven alle aandacht krijgt van mode-ontwerpers en vakfotografen.
Er is er maar een die niet haatdragend doet en die haar een beetje op weg lijkt te willen helpen, dat is de make-up-artieste Ruby. Ruby buffert en bemiddelt waardoor ze bloeddorstige concurrentes van Jesse voorlopig op een afstand houdt. Uiteraard heeft ze daar een belang bij.
De film is stilistisch helemaal af, Windig Refn verzorgt zijn beeldwerk zo goed dat het af en toe een lust voor het oog is. Dat levert wel veel overbodige scenes op maar gek genoeg stoort dat niet. We weten allemaal waar het verhaal op afstevent. Door die lijn is de film in recensies al vergeleken met " The Black Swan" , hetgeen ik kan billijken maar niet per se onderschrijf. Deze film gaat veel meer in de richting van Mulholland Drive en een stukje Twin Peaks (vooral door alle bizarre randfiguren en verschijningen in de film). En je kunt het als kijker slechter treffen, toch?
Met Elle Fanning, Christina Hendricks, Jena Malone en Keanu Reeves
Terwijl in de grote zaal de loper uitging voor de voorpremiere van de Absolutely Fabulous-film toog ik naar ons kleine zaaltje 2. Dit om mij te laven aan het nieuwste kunstwerk van de bizarre regisseur Nicolas Windig Refn, die na het heftige " Drive" en het onverklaarbare " Only God Forgives" al direct een lonkende reputatie heeft opgebouwd. Wat mij betreft is de man de enige waardige erfgenaam van David Lynch. Net zo morbide zijn de vertellingen, net zo verzorgd en klinisch is het beeld, net zo dromerig surreeel zijn de belevenissen zijn de hoofdpersoon. En, net als bij Lynch, de een vindt het niks en begrijpt het niet, de ander vindt het prachtig. Ik sta in de laatste groep.
The Neon Demon draait om de piepjonge Jesse, die in L.A. belandt om het te gaan maken in de modellenwereld. Toegegeven, ze is bloedmooi, ze is "the girl that makes men's heads turn" . Ze is te jong voor het vak, moet liegen over haar identiteit maar met die weerstand is ze er nog niet. Het belangrijkste waar ze tegenop moet boksen is de concurrentie met de andere modellen. Alle andere vrouwen zijn stinkend jaloers op de natuurlijke schoonheid van Jesse, die door simpelweg op te draven alle aandacht krijgt van mode-ontwerpers en vakfotografen.
Er is er maar een die niet haatdragend doet en die haar een beetje op weg lijkt te willen helpen, dat is de make-up-artieste Ruby. Ruby buffert en bemiddelt waardoor ze bloeddorstige concurrentes van Jesse voorlopig op een afstand houdt. Uiteraard heeft ze daar een belang bij.
De film is stilistisch helemaal af, Windig Refn verzorgt zijn beeldwerk zo goed dat het af en toe een lust voor het oog is. Dat levert wel veel overbodige scenes op maar gek genoeg stoort dat niet. We weten allemaal waar het verhaal op afstevent. Door die lijn is de film in recensies al vergeleken met " The Black Swan" , hetgeen ik kan billijken maar niet per se onderschrijf. Deze film gaat veel meer in de richting van Mulholland Drive en een stukje Twin Peaks (vooral door alle bizarre randfiguren en verschijningen in de film). En je kunt het als kijker slechter treffen, toch?
Met Elle Fanning, Christina Hendricks, Jena Malone en Keanu Reeves
Self/Less - Tarsem Singh
Self/Less op IMDb (6,5)
Deze film draait om een zeer interessant uitgangspunt. Stel: je bent een briljante geest maar stervende. En stel dan dat er een techniek bestaat die je nog kwieke geest kan overzetten naar een (voorlopig geconserveerd) jonger en sterker lichaam. Je verliest je uiterlijke identiteit maar in je jonge fitte jasje kun je wel weer een tijd voort en wellicht op afstand dingen afmaken die de mensheid nog vooruit helpen.
In deze film kan dat: Albright, een peperduur schimmig instituut dient zich aan bij Damian (Ben Kingsley). Hij is een steenrijke vastgoedmagnaat die met hard en grof handelen een imperium heeft opgebouwd en een complete stad aan zijn grillen en eisen heeft onderworpen. Als de kanker voortschrijdt en hij richting terminaal gaat, speelt hij met het visitekaartje in zijn portemonnee en overweegt zo'n "overzetting" . Zo gezegd, zijn dood wordt geensceneerd.
Hij ontwaakt in het jonge lichaam van Mark (Ryan Reynolds), die na enig aansterken fysiek sterk genoeg is voor de eerste stappen naar buiten. Dagelijks een herstellende pil, geen contact met mensen uit zijn vorig leven: geniet ervan , vent.
Dat gaat lang goed totdat Mark/Damian korte flashbacks op zijn netvlies krijgt. Die horen niet bij het leven van Damian maar bij zijn eigen vroegere leven. Natuurlijk wil hij ontrafelen wie hij was, maar daarvoor moet hij afwijken van de policies van het Albight-instituut. Die zitten hem op de huid. Er ontspint zich een spannend proces waarbij het de vraag is of Mark uit de klauwen van de artsen kan blijven. En tegelijkertijd moet proberen weer in zijn oude omgevingte komen zodat hij zijn vrouw en kind kan uitleggen waarom hij uit hun leven verdwenen is.
Met Ryan Reynolds, Ben Kingsley, Matthew Goode
Deze film draait om een zeer interessant uitgangspunt. Stel: je bent een briljante geest maar stervende. En stel dan dat er een techniek bestaat die je nog kwieke geest kan overzetten naar een (voorlopig geconserveerd) jonger en sterker lichaam. Je verliest je uiterlijke identiteit maar in je jonge fitte jasje kun je wel weer een tijd voort en wellicht op afstand dingen afmaken die de mensheid nog vooruit helpen.
In deze film kan dat: Albright, een peperduur schimmig instituut dient zich aan bij Damian (Ben Kingsley). Hij is een steenrijke vastgoedmagnaat die met hard en grof handelen een imperium heeft opgebouwd en een complete stad aan zijn grillen en eisen heeft onderworpen. Als de kanker voortschrijdt en hij richting terminaal gaat, speelt hij met het visitekaartje in zijn portemonnee en overweegt zo'n "overzetting" . Zo gezegd, zijn dood wordt geensceneerd.
Hij ontwaakt in het jonge lichaam van Mark (Ryan Reynolds), die na enig aansterken fysiek sterk genoeg is voor de eerste stappen naar buiten. Dagelijks een herstellende pil, geen contact met mensen uit zijn vorig leven: geniet ervan , vent.
Dat gaat lang goed totdat Mark/Damian korte flashbacks op zijn netvlies krijgt. Die horen niet bij het leven van Damian maar bij zijn eigen vroegere leven. Natuurlijk wil hij ontrafelen wie hij was, maar daarvoor moet hij afwijken van de policies van het Albight-instituut. Die zitten hem op de huid. Er ontspint zich een spannend proces waarbij het de vraag is of Mark uit de klauwen van de artsen kan blijven. En tegelijkertijd moet proberen weer in zijn oude omgevingte komen zodat hij zijn vrouw en kind kan uitleggen waarom hij uit hun leven verdwenen is.
Met Ryan Reynolds, Ben Kingsley, Matthew Goode
Uncertain Terms- Nathan Silver
Uncertain Terms op IMDb (5,9)
Vermoeiende film, hoewel vol met goede bedoelingen.
We volgen bijna-dertiger Robbie, die na de zoveelste ruzie met zijn vriendin de stad uit vlucht en zich bij zijn tante aanmeldt op het platteland. Hij kan wel een tijdje klusjes doen voor haar, omdat ze het zo druk heeft. Tante heeft namelijk een opvanghuis voor zwangere meisjes, aanstaande tienermoeders zeg maar.
Robbie doet zijn ding, heeft regelmatig ruziende telefoongesprekken met zijn vriendin en eet dagelijks mee aan de tafel met de jongedames. Die meisjes vinden het natuurlijk reuze-interessant, zo'n man in huis. Twee van de dames beginnen steeds opzichtiger naar zijn hand te dingen, waarbij hij de ene continu afwimpelt maar de andere steeds interessanter begint te vinden.
En dat is not done natuurlijk: ten eerste is hij zijn eigen relatie nog aan het redden dan wel afwikkelen, ten tweede hebben deze meisjes sowieso al een probleem dat ze veel te jong een kind op de wereld zetten. Uiteraard loopt de gespannen situatie in de richting van een uitbarsting. Dat gebeurt als Robbie's ex zich bij het huis meldt.
Met Chloe Domont, Nathan Silver
Vermoeiende film, hoewel vol met goede bedoelingen.
We volgen bijna-dertiger Robbie, die na de zoveelste ruzie met zijn vriendin de stad uit vlucht en zich bij zijn tante aanmeldt op het platteland. Hij kan wel een tijdje klusjes doen voor haar, omdat ze het zo druk heeft. Tante heeft namelijk een opvanghuis voor zwangere meisjes, aanstaande tienermoeders zeg maar.
Robbie doet zijn ding, heeft regelmatig ruziende telefoongesprekken met zijn vriendin en eet dagelijks mee aan de tafel met de jongedames. Die meisjes vinden het natuurlijk reuze-interessant, zo'n man in huis. Twee van de dames beginnen steeds opzichtiger naar zijn hand te dingen, waarbij hij de ene continu afwimpelt maar de andere steeds interessanter begint te vinden.
En dat is not done natuurlijk: ten eerste is hij zijn eigen relatie nog aan het redden dan wel afwikkelen, ten tweede hebben deze meisjes sowieso al een probleem dat ze veel te jong een kind op de wereld zetten. Uiteraard loopt de gespannen situatie in de richting van een uitbarsting. Dat gebeurt als Robbie's ex zich bij het huis meldt.
Met Chloe Domont, Nathan Silver
zaterdag, juli 16, 2016
Love & Mercy - Bill Pohlad
Love & Mercy op IMDb (7,4)
Misschien niet aan alle kanten even goed, maar in ieder geval bere-interessant. Zelfs als je niet van de muziek van the Beach Boys houdt, is deze " op waarheid gebaseerde' biografische film de moeite waard. Want wat er vooral uit naar voren komt, is hoezeer een gekwelde kunstenaarsziel zijn weg moet vinden in groepsverband, in familieverband en zeker in maatschappelijk verband.
We hebben het hier over Brian Wilson. In onze dagen algemeen geaccepteerd als een onwaarschijnlijk muzikaal genie, die met zijn harmonieuze melodieen de wereld heeft verblijd in ontelbare onvergetelijke songs. Maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Wilson had psychische problemen, heeft daar zwaar voor moeten boeten door decennialang medicijngebruik en straffe therapeutische behandelingen. Pas op latere leeftijd vocht hij zich eruit, de afgelopen jaren heeft hij zelfs weer enige malen getoerd. Maar de weg daarheen was lang.
De film speelt in twee verschillende tijdsdelen, met twee verschillende acteurs om het brein van Wilson te verbeelden. Paul Dano (die toch al niet bang is om verknipte figuren te spelen) is de Wilson uit de tijd dat die probeert los te komen van de onbekommerde surfdeuntjes over meisjes en auto's. Wilson wil meer, wil dieper. De tijdgeest is er ook naar, hij voelt zich verwant met de muzikale zoektocht van collega's als Lennon & McCartney. Meer in de diepte van de compositie, meer in de spirualiteit. De overige bandleden zijn nog niet zo ver, die zoeken nog steeds naar de hitjes die de lichte muziek nu eenmaal oplevert. Grote criticus is zanger Mike Love, grote stoorzender is echter vader Wilson die doet of hij de bandmanager is en ruig met zijn problematische zoon omgaat.
Wilson ziet en hoort dingen, wordt langzaam knettergek. Zijn bandleden kunnen hem niet meer volgen.
De andere acteur die Wilson weergeeft, is John Cusack. Hij speelt de muzikant als die , zwaar onder de medicatie, volledig onder begeleiding staat van een psychiater. Nou ja, begeleiding: het riekt naar uitbuiting. Eugene Landy (een over de top-rol van Paul Giammati) lijkt er baat bij te hebben om Wilson zwaar gedrogeerd te houden, opdat hij als een mak lammetje luistert. En dan misschien toch nog eens een compositie maakt als Good Vibrations of God Only Knows, want zulks zal Landy ook een rijk man maken. Er is er een die Landy doorziet, dat is de goedmoedige Melinda Leadbetter (Elizabeth Banks). Ze heeft gevoelens voor Wilson, maar ziet hoe weinig die man nog zichzelf kan zijn. Ze gaat proberen daar verandering in te brengen.
Een lange beschrijving, maar dat kan niet anders. De film is mudvol gestopt. Gek genoeg heeft dat een goed effect, want de gekte van zowel Wilson als de muziekbusiness komt daardoor sterkter naar voren. Must see voor mensen die graag het verhaal achter de muzikant willen doorgronden.
Misschien niet aan alle kanten even goed, maar in ieder geval bere-interessant. Zelfs als je niet van de muziek van the Beach Boys houdt, is deze " op waarheid gebaseerde' biografische film de moeite waard. Want wat er vooral uit naar voren komt, is hoezeer een gekwelde kunstenaarsziel zijn weg moet vinden in groepsverband, in familieverband en zeker in maatschappelijk verband.
We hebben het hier over Brian Wilson. In onze dagen algemeen geaccepteerd als een onwaarschijnlijk muzikaal genie, die met zijn harmonieuze melodieen de wereld heeft verblijd in ontelbare onvergetelijke songs. Maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Wilson had psychische problemen, heeft daar zwaar voor moeten boeten door decennialang medicijngebruik en straffe therapeutische behandelingen. Pas op latere leeftijd vocht hij zich eruit, de afgelopen jaren heeft hij zelfs weer enige malen getoerd. Maar de weg daarheen was lang.
De film speelt in twee verschillende tijdsdelen, met twee verschillende acteurs om het brein van Wilson te verbeelden. Paul Dano (die toch al niet bang is om verknipte figuren te spelen) is de Wilson uit de tijd dat die probeert los te komen van de onbekommerde surfdeuntjes over meisjes en auto's. Wilson wil meer, wil dieper. De tijdgeest is er ook naar, hij voelt zich verwant met de muzikale zoektocht van collega's als Lennon & McCartney. Meer in de diepte van de compositie, meer in de spirualiteit. De overige bandleden zijn nog niet zo ver, die zoeken nog steeds naar de hitjes die de lichte muziek nu eenmaal oplevert. Grote criticus is zanger Mike Love, grote stoorzender is echter vader Wilson die doet of hij de bandmanager is en ruig met zijn problematische zoon omgaat.
Wilson ziet en hoort dingen, wordt langzaam knettergek. Zijn bandleden kunnen hem niet meer volgen.
De andere acteur die Wilson weergeeft, is John Cusack. Hij speelt de muzikant als die , zwaar onder de medicatie, volledig onder begeleiding staat van een psychiater. Nou ja, begeleiding: het riekt naar uitbuiting. Eugene Landy (een over de top-rol van Paul Giammati) lijkt er baat bij te hebben om Wilson zwaar gedrogeerd te houden, opdat hij als een mak lammetje luistert. En dan misschien toch nog eens een compositie maakt als Good Vibrations of God Only Knows, want zulks zal Landy ook een rijk man maken. Er is er een die Landy doorziet, dat is de goedmoedige Melinda Leadbetter (Elizabeth Banks). Ze heeft gevoelens voor Wilson, maar ziet hoe weinig die man nog zichzelf kan zijn. Ze gaat proberen daar verandering in te brengen.
Een lange beschrijving, maar dat kan niet anders. De film is mudvol gestopt. Gek genoeg heeft dat een goed effect, want de gekte van zowel Wilson als de muziekbusiness komt daardoor sterkter naar voren. Must see voor mensen die graag het verhaal achter de muzikant willen doorgronden.
Welcome Home - Tom Heene
Welcome Home op IMDb (6,2)
Kleine arthouse-titel uit het avontuurlijke filmland Belgie. Deze is een klein mozaiekje, nogal direct gefilmd. Niet heel slecht, niet heel goed. Een zesje, zeg maar.
In drie verschillende verhaaldelen draait deze film om Lila. Ze is op de vlucht. Op de vlucht voor zichzelf vooral. Plotseling liet ze haar vriend in verwarring achter , om pas drie maanden later weer op te duiken. Hij begreep wel dat ze even zichzelf moest gaan zoeken, maar waarom liet ze niets van zichzelf horen en waarom vertelt ze hem niet wat er gebeurd is?
Vlak voor haar thuiskomst onmoet ze een soortgelijke dolende ziel: een Iraanse man die na 40 jaar weer even terugkeert in Brussel. Ze voelt verwantschap, stelt haar thuiskomst opnieuw even uit en gaat met de man op zoek naar raakpunten uit haar verleden.
Als ze dan uiteindelijk thuiskomt, volgt de confrontatie met haar partner. Opposites attract: er hangt zowel seksuele als relationele spanning in de lucht. Aan de ene kant willen beiden zich op elkaar ontladen, aan de andere kant moeten ze eerlijk zijn over de ware status van hun verhouding.
Als Lila boos vertrekt uit hun appartement stapt ze binnen in het derde deel van dit verhaal. En dat gaat met een klap.
Met Manah de Pauw en Kurt Vandendriessche
Kleine arthouse-titel uit het avontuurlijke filmland Belgie. Deze is een klein mozaiekje, nogal direct gefilmd. Niet heel slecht, niet heel goed. Een zesje, zeg maar.
In drie verschillende verhaaldelen draait deze film om Lila. Ze is op de vlucht. Op de vlucht voor zichzelf vooral. Plotseling liet ze haar vriend in verwarring achter , om pas drie maanden later weer op te duiken. Hij begreep wel dat ze even zichzelf moest gaan zoeken, maar waarom liet ze niets van zichzelf horen en waarom vertelt ze hem niet wat er gebeurd is?
Vlak voor haar thuiskomst onmoet ze een soortgelijke dolende ziel: een Iraanse man die na 40 jaar weer even terugkeert in Brussel. Ze voelt verwantschap, stelt haar thuiskomst opnieuw even uit en gaat met de man op zoek naar raakpunten uit haar verleden.
Als ze dan uiteindelijk thuiskomt, volgt de confrontatie met haar partner. Opposites attract: er hangt zowel seksuele als relationele spanning in de lucht. Aan de ene kant willen beiden zich op elkaar ontladen, aan de andere kant moeten ze eerlijk zijn over de ware status van hun verhouding.
Als Lila boos vertrekt uit hun appartement stapt ze binnen in het derde deel van dit verhaal. En dat gaat met een klap.
Met Manah de Pauw en Kurt Vandendriessche
The Rewrite (a.k.a. How to Write Love) - Marc Lawrence
The Rewrite op IMDb (6,2)
Feelgood die eigenlijk inderdaad best goed voelde. Met Hugh Grant in de hoofdrol weet je als kijker wat je krijgt: een stuntelige maar o zo charmante hoofdpersoon die zich nogal onhandig naar een verbetering van zijn situatie toe werkt. Dat is in deze film niet anders, maar toegegeven moet worden dat ik meerdere malen heb geglimlacht om zijn tongue-in-cheek humor in deze rol. Voeg daarbij dat er belangrijke bijrollen zijn van J.K. Simmons als het emotionele schoolhoofd en Marisa Tomei als studente-op-leeftijd en je weet dat je naar een onschuldig stuk vermaak zit te kijken. Geeft niks, dit keer.
Keith (Hugh Grant) is bezig te mislukken. Ooit won ie een Oscar voor het beste filmscript, maar als zijn navolgende projecten faalden en hij weet bijna geen droog brood meer te verdienen. Als noodoplossing gaat hij tijdelijk (hoopt hij) lesgeven aan een universiteit in het einde van de wereld (ergens in de staat New York, dat voor een Hollywood-mens een wereld verderop is).
Keith is niet erg overtuigd van zijn eigen doceer-kwaliteiten en al snel blijkt dat die gedachte onder zijn collega's ook snel opgeld doet. De belangrijkste groep echter, de studenten, denken er heel anders over. Zeker die ene jongedame, die hem al heel snel om haar vinger windt en verleidt. Maar ook de anderen, die het reuze interessant vinden om Hollywoodfame in de klas te hebben.
Gaandeweg leert Keith ze hun script(ie's) te verbeteren, er ontstaat filmkwaliteit en voor een ervan is er zelfs heuse interesse vanuit L.A.
Keith ondertussen heeft andere zorgen: zijn amoureuze omgang met die studente gaat hem waarschijnlijk zijn baan kosten, het is not done. En dat is jammer, want ondertussen heeft Keith een steeds prettiger omgang met die nieuwe studente: een jonge moeder met een gouden hart en de wil om haar levensverhaaltje verfilmd te zien. Keith moet kiezen: geeft hij op en gaat hij - met de staart tussen de benen - terug naar Hollywood? Of vecht hij terug en probeert hij zijn kwaliteiten als schrijver en leraar verder over te brengen?
Met : Hugh Grant, Marisa Tomei, J.K. Simmons
Feelgood die eigenlijk inderdaad best goed voelde. Met Hugh Grant in de hoofdrol weet je als kijker wat je krijgt: een stuntelige maar o zo charmante hoofdpersoon die zich nogal onhandig naar een verbetering van zijn situatie toe werkt. Dat is in deze film niet anders, maar toegegeven moet worden dat ik meerdere malen heb geglimlacht om zijn tongue-in-cheek humor in deze rol. Voeg daarbij dat er belangrijke bijrollen zijn van J.K. Simmons als het emotionele schoolhoofd en Marisa Tomei als studente-op-leeftijd en je weet dat je naar een onschuldig stuk vermaak zit te kijken. Geeft niks, dit keer.
Keith (Hugh Grant) is bezig te mislukken. Ooit won ie een Oscar voor het beste filmscript, maar als zijn navolgende projecten faalden en hij weet bijna geen droog brood meer te verdienen. Als noodoplossing gaat hij tijdelijk (hoopt hij) lesgeven aan een universiteit in het einde van de wereld (ergens in de staat New York, dat voor een Hollywood-mens een wereld verderop is).
Keith is niet erg overtuigd van zijn eigen doceer-kwaliteiten en al snel blijkt dat die gedachte onder zijn collega's ook snel opgeld doet. De belangrijkste groep echter, de studenten, denken er heel anders over. Zeker die ene jongedame, die hem al heel snel om haar vinger windt en verleidt. Maar ook de anderen, die het reuze interessant vinden om Hollywoodfame in de klas te hebben.
Gaandeweg leert Keith ze hun script(ie's) te verbeteren, er ontstaat filmkwaliteit en voor een ervan is er zelfs heuse interesse vanuit L.A.
Keith ondertussen heeft andere zorgen: zijn amoureuze omgang met die studente gaat hem waarschijnlijk zijn baan kosten, het is not done. En dat is jammer, want ondertussen heeft Keith een steeds prettiger omgang met die nieuwe studente: een jonge moeder met een gouden hart en de wil om haar levensverhaaltje verfilmd te zien. Keith moet kiezen: geeft hij op en gaat hij - met de staart tussen de benen - terug naar Hollywood? Of vecht hij terug en probeert hij zijn kwaliteiten als schrijver en leraar verder over te brengen?
Met : Hugh Grant, Marisa Tomei, J.K. Simmons
dinsdag, juli 12, 2016
The Man Who Knew Infinity - Matthew Brown
The Man Who Knew Infinity op IMDb (7,6)
Dit type film doet het goed bij de filmkijker (zie de IMDb-waardering, die is knap hoog). Op ware feiten gebaseerd (hetgeen iets anders is dan "waargebeurd"), historisch verantwoord, een geniale hoofdpersoon en een setje culturele en relationele verschillen.
Als ik het zo opsom, klinkt het als een formulefilm maar het is niet mijn bedoeling dat negatief te brengen. Ik heb wel wat moeite met het drakerige deel (in dit geval de mislukte briefwisseling tussen Ramanujan en zijn vrouw) , maar ik begrijp dat de regisseur maar anderhalf uur heeft om die elementen zo sterk aan te zetten dat we zien dat ze mede bepalend zijn voor het verhaal. Grosso modo heb ik me gewoon vermaakt bij het kijken naar de film, deze is onderhoudend genoeg.
We spreken de jaren 10 van de vorige eeuw, we bevinden ons in het oude en trage India. In Madras groeit een jonge vent op die abnormaal begaafd is met rekenen. Die oneindige getallenreeksen en wiskundige formules fabriceert zoals een ander zijn akker bewerkt. Niemand begrijpt hem, voor erkenning en herkenning zal hij de wijde wereld in moeten. Via via komt hij aan een baantje, zijn talent wordt gezien. Vanuit de kolonie weet hij contact te krijgen met het fameuze Trinity College, alwaar een hoogleraar wiskunde onder de indruk raakt van zijn beweringen. Deze hoogleraar nodigt de jonge Indiër uit om op de universiteit bewijs te komen leveren van zijn stellingen. Dat gaat niet vanzelf: de collega's wantrouwen de blabla van Ramanujan, het Indiase wonderkind, en hoogleraar Hardy moet met regelmaat de nek uitsteken.
Er wordt hard gewerkt. Dusdanig hard dat de gezondheid van Ramanujan eronder begint te lijden. Koortsachtig werkt hij aan het waarmaken van zijn reputatie, hij moet en zal zijn doel bereiken: hij wil gepubliceerd worden.
Ademloos heb ik zitten kijken en luisteren naar Jeremy Irons. Eredivisie acteerwerk. Dev Patel laat zich ook niet onbetuigd maar hangt wat mij betreft nog iets teveel op de stereotypering van 'de man uit India". Hij haalt een voldoende, maar kan nog veel leren van oude meester Irons.
Alles vereend denk ik een voldoende goede film te hebben gezien. Die een heleboel mensen kan plezieren, vermoed ik.
Dit type film doet het goed bij de filmkijker (zie de IMDb-waardering, die is knap hoog). Op ware feiten gebaseerd (hetgeen iets anders is dan "waargebeurd"), historisch verantwoord, een geniale hoofdpersoon en een setje culturele en relationele verschillen.
Als ik het zo opsom, klinkt het als een formulefilm maar het is niet mijn bedoeling dat negatief te brengen. Ik heb wel wat moeite met het drakerige deel (in dit geval de mislukte briefwisseling tussen Ramanujan en zijn vrouw) , maar ik begrijp dat de regisseur maar anderhalf uur heeft om die elementen zo sterk aan te zetten dat we zien dat ze mede bepalend zijn voor het verhaal. Grosso modo heb ik me gewoon vermaakt bij het kijken naar de film, deze is onderhoudend genoeg.
We spreken de jaren 10 van de vorige eeuw, we bevinden ons in het oude en trage India. In Madras groeit een jonge vent op die abnormaal begaafd is met rekenen. Die oneindige getallenreeksen en wiskundige formules fabriceert zoals een ander zijn akker bewerkt. Niemand begrijpt hem, voor erkenning en herkenning zal hij de wijde wereld in moeten. Via via komt hij aan een baantje, zijn talent wordt gezien. Vanuit de kolonie weet hij contact te krijgen met het fameuze Trinity College, alwaar een hoogleraar wiskunde onder de indruk raakt van zijn beweringen. Deze hoogleraar nodigt de jonge Indiër uit om op de universiteit bewijs te komen leveren van zijn stellingen. Dat gaat niet vanzelf: de collega's wantrouwen de blabla van Ramanujan, het Indiase wonderkind, en hoogleraar Hardy moet met regelmaat de nek uitsteken.
Er wordt hard gewerkt. Dusdanig hard dat de gezondheid van Ramanujan eronder begint te lijden. Koortsachtig werkt hij aan het waarmaken van zijn reputatie, hij moet en zal zijn doel bereiken: hij wil gepubliceerd worden.
Ademloos heb ik zitten kijken en luisteren naar Jeremy Irons. Eredivisie acteerwerk. Dev Patel laat zich ook niet onbetuigd maar hangt wat mij betreft nog iets teveel op de stereotypering van 'de man uit India". Hij haalt een voldoende, maar kan nog veel leren van oude meester Irons.
Alles vereend denk ik een voldoende goede film te hebben gezien. Die een heleboel mensen kan plezieren, vermoed ik.
zaterdag, juli 09, 2016
A Hologram For The King- Tom Tykwer
A Hologram for the king op IMDb (6,3)
Tom Tykwer was krap 2 decennia geleden een van de aanjagers van een enorme bloeiperiode voor de Duitse cinema. De man kan wel wat. Lola Rennt behoort nog immer tot mijn favorieten, maar ook Winterschlafer en Der Krieger und die Kaiserin slikte ik als zoete koek. Gedreven door dat succes stapte de man het internationale pad op, met wisselend succes. Perfume: wisselend ontvangen. Cloud Atlas: de een vond het helemaal geweldig, de ander vond het holistisch gezever. Spraakmakend mannetje dus. Daarom ging ik er echt voor zitten: Dave Eggers is een spraakmakend schrijver dus wat kan een dermate goed regisseur met een dermate rumoerig boek?
Welnu, het komt niet zo uit de verf als ik dacht dat het zou kunnen komen. Het begin is veelbelovend: een surrealistische openingsscene met Tom Hanks als leadzanger in een Talking Heads-clip. Natuurlijk gelooft u me niet, maar ga het maar zien.
Hanks speelt Alan, een zakenman die naar Saoedi-Arabie wordt gezonden om daar een megadeal te sluiten met het rigide koningshuis dat daar met straffe hand het volk onderdrukt. Alan is net gescheiden, heeft net zijn succesvolle bedrijf moeten verkopen aan een grote Chinese geldschieter: hij zit er niet op zijn best in.
De film ontwikkelt zich als de verbeelding van de waanbeelden, de nachtmerries en de dromen van een middelbare man. Draait Alan nu door of heeft ie juist de touwtjes strak in handen? Zijn team van medewerkers is hoe dan ook goed over hem te spreken want hij krijgt toch stukje bij beetje dingen voor elkaar in lastige onderhandelingen met die bizarre samenleving.
Als het daarbij gebleven was, had de film een mooi psychologisch drama kunnen zijn. Helaas zijn er te veel zijlijnen in het verhaal, die afleiden van dit thema. Toppunt daarvna is de overdreven geilheid van Borgen-ster Sidse Babett Knudsen, die als Deense zakenvrouw in den vreemde er alleen maar op uit lijkt om Alan het bed in te krijgen. Waarom?
Wel goed uitgediept is de band tussen de zakenman en diens lokale chauffeur. Als running gag loopt de muzieksmaak van de chauffeur door het verhaal, maar gaandeweg blijken de heren elkaar voor meerdere diensten te kunnen gebruiken en waarderen. Ook de groeiende verstandhouding tussen Alan en zijn (vrouwelijke) dokter kent zijn momenten. Dat wordt wel wat.
Bij het starten van de aftiteling had ik een onbevredigd gevoel: hier had meer in gezeten. Beelden oke, acteerwerk viel niet tegen maar als geheel kwam het verhaal niet van het doek.
Met Tom Hanks, Sarita Chaudhury, Alexander Black, Sidse Babett Knudsen
Tom Tykwer was krap 2 decennia geleden een van de aanjagers van een enorme bloeiperiode voor de Duitse cinema. De man kan wel wat. Lola Rennt behoort nog immer tot mijn favorieten, maar ook Winterschlafer en Der Krieger und die Kaiserin slikte ik als zoete koek. Gedreven door dat succes stapte de man het internationale pad op, met wisselend succes. Perfume: wisselend ontvangen. Cloud Atlas: de een vond het helemaal geweldig, de ander vond het holistisch gezever. Spraakmakend mannetje dus. Daarom ging ik er echt voor zitten: Dave Eggers is een spraakmakend schrijver dus wat kan een dermate goed regisseur met een dermate rumoerig boek?
Welnu, het komt niet zo uit de verf als ik dacht dat het zou kunnen komen. Het begin is veelbelovend: een surrealistische openingsscene met Tom Hanks als leadzanger in een Talking Heads-clip. Natuurlijk gelooft u me niet, maar ga het maar zien.
Hanks speelt Alan, een zakenman die naar Saoedi-Arabie wordt gezonden om daar een megadeal te sluiten met het rigide koningshuis dat daar met straffe hand het volk onderdrukt. Alan is net gescheiden, heeft net zijn succesvolle bedrijf moeten verkopen aan een grote Chinese geldschieter: hij zit er niet op zijn best in.
De film ontwikkelt zich als de verbeelding van de waanbeelden, de nachtmerries en de dromen van een middelbare man. Draait Alan nu door of heeft ie juist de touwtjes strak in handen? Zijn team van medewerkers is hoe dan ook goed over hem te spreken want hij krijgt toch stukje bij beetje dingen voor elkaar in lastige onderhandelingen met die bizarre samenleving.
Als het daarbij gebleven was, had de film een mooi psychologisch drama kunnen zijn. Helaas zijn er te veel zijlijnen in het verhaal, die afleiden van dit thema. Toppunt daarvna is de overdreven geilheid van Borgen-ster Sidse Babett Knudsen, die als Deense zakenvrouw in den vreemde er alleen maar op uit lijkt om Alan het bed in te krijgen. Waarom?
Wel goed uitgediept is de band tussen de zakenman en diens lokale chauffeur. Als running gag loopt de muzieksmaak van de chauffeur door het verhaal, maar gaandeweg blijken de heren elkaar voor meerdere diensten te kunnen gebruiken en waarderen. Ook de groeiende verstandhouding tussen Alan en zijn (vrouwelijke) dokter kent zijn momenten. Dat wordt wel wat.
Bij het starten van de aftiteling had ik een onbevredigd gevoel: hier had meer in gezeten. Beelden oke, acteerwerk viel niet tegen maar als geheel kwam het verhaal niet van het doek.
Met Tom Hanks, Sarita Chaudhury, Alexander Black, Sidse Babett Knudsen
Trigger Point - Philippe Gagnon
Trigger Point op IMDb (4,3)
Ook niet goed, maar wat mij betreft iets beter te verdragen qua sfeer was deze. Iets te volgepropt verhaal dat graag van alles wil zijn: het wil feelgood, sociaal/psychologisch drama en thriller ineen zijn en dat lukt niet erg best. Jammer, want an sich zitten er goede elementen in het verhaal.
Zoals deze: Callie is een jongedame die haar school combineert met een bijbaantje. Ze moet wel, want het is het enige inkomen in huis. Paps is ontslagen door een bruut sanerende grote ondernemer in de buurt. Paps drinkt en vergooit zijn leven, hij heeft de moed opgegeven.
Als er op haar school pamfletten worden uitgedeeld als protest tegen de volgende bouwplannen van diezelfde onderneming raakt Callie betrokken. Ze wil wat doen. Voor de maatschappij, voor die leuke jongen die het verzet leidt maar vooral voor haar vader. Ze wil hem haar waardigheid teruggeven, ze wil tonen dat brute ondernemers niet de macht in een stad mogen overnemen.
DAT is het beste deel van het verhaal, want daar zit nog een bepaalde vorm van geloofwaardigheid in.
Het mindere deel is dat er rondom die actiegroep een aantal mysterieuze moorden en zelfmoorden plaatsvinden, juist op het moment dat men allerlei publicitair succes aan het boeken is. Langzaamaan rolt Callie er met grote ogen in (nee maar echt) en raakt ze betrokken bij de in- en externe problemen van de actievoerders.
Dat is het mindere deel van de film. ten eerste zijn de lijnen iets te mager uitgediept, ten tweede zit er een hoge mate van ongeloofwaardigheid in.
Met Jordan Hinson, Yani Gellman.
Ook niet goed, maar wat mij betreft iets beter te verdragen qua sfeer was deze. Iets te volgepropt verhaal dat graag van alles wil zijn: het wil feelgood, sociaal/psychologisch drama en thriller ineen zijn en dat lukt niet erg best. Jammer, want an sich zitten er goede elementen in het verhaal.
Zoals deze: Callie is een jongedame die haar school combineert met een bijbaantje. Ze moet wel, want het is het enige inkomen in huis. Paps is ontslagen door een bruut sanerende grote ondernemer in de buurt. Paps drinkt en vergooit zijn leven, hij heeft de moed opgegeven.
Als er op haar school pamfletten worden uitgedeeld als protest tegen de volgende bouwplannen van diezelfde onderneming raakt Callie betrokken. Ze wil wat doen. Voor de maatschappij, voor die leuke jongen die het verzet leidt maar vooral voor haar vader. Ze wil hem haar waardigheid teruggeven, ze wil tonen dat brute ondernemers niet de macht in een stad mogen overnemen.
DAT is het beste deel van het verhaal, want daar zit nog een bepaalde vorm van geloofwaardigheid in.
Het mindere deel is dat er rondom die actiegroep een aantal mysterieuze moorden en zelfmoorden plaatsvinden, juist op het moment dat men allerlei publicitair succes aan het boeken is. Langzaamaan rolt Callie er met grote ogen in (nee maar echt) en raakt ze betrokken bij de in- en externe problemen van de actievoerders.
Dat is het mindere deel van de film. ten eerste zijn de lijnen iets te mager uitgediept, ten tweede zit er een hoge mate van ongeloofwaardigheid in.
Met Jordan Hinson, Yani Gellman.
I smile back - Adam Salky
I Smile Back op IMDb (6,1)
Zoals er filmpersonages zijn waar je wel van moet houden, zo is dit er een waar je wel een hekel aan moet hebben. Ik kan me niemand voorstellen die sympathie kan opbrengen voor het nare personage dat Sarah Silverman hier neerzet. In alles is zij een vervelend egoistisch wijf. En dat maakt de film ook moeilijk te verdragen.
Laney lijkt ogenschijnlijk alles bereikt te hebben wat een vrouw kan wensen. Een liefhebbende echtgenoot met behoorlijke baan en inkomen, twee lieve kindertjes en een fijn huis. Toch is Laney niet tevreden. Wat het is, weet ze niet maar ze zoekt en zoekt.
Ze zoekt het in drugs, ze zoekt het in seks met vreemden, ze zoekt het in bot taalgebruik in gezelschap: op alle manieren probeert ze aan te geven dat ze niet tevreden is met het leven dat ze leidt. Probleem is alleen dat niemand haar kan helpen, omdat niemand de kern van het probleem echt te pakken krijgt.
Langzaamaan vervreemdt ze zich van iedereen, om uiteindelijk in de kliniek te belanden waar men alles voor haar moet oplossen. Maar ook daar dient zich de vraag aan: wat dan?
Eerlijk is eerlijk: vervelende film.
Met Sarah Silverman, Josh Charles.
Zoals er filmpersonages zijn waar je wel van moet houden, zo is dit er een waar je wel een hekel aan moet hebben. Ik kan me niemand voorstellen die sympathie kan opbrengen voor het nare personage dat Sarah Silverman hier neerzet. In alles is zij een vervelend egoistisch wijf. En dat maakt de film ook moeilijk te verdragen.
Laney lijkt ogenschijnlijk alles bereikt te hebben wat een vrouw kan wensen. Een liefhebbende echtgenoot met behoorlijke baan en inkomen, twee lieve kindertjes en een fijn huis. Toch is Laney niet tevreden. Wat het is, weet ze niet maar ze zoekt en zoekt.
Ze zoekt het in drugs, ze zoekt het in seks met vreemden, ze zoekt het in bot taalgebruik in gezelschap: op alle manieren probeert ze aan te geven dat ze niet tevreden is met het leven dat ze leidt. Probleem is alleen dat niemand haar kan helpen, omdat niemand de kern van het probleem echt te pakken krijgt.
Langzaamaan vervreemdt ze zich van iedereen, om uiteindelijk in de kliniek te belanden waar men alles voor haar moet oplossen. Maar ook daar dient zich de vraag aan: wat dan?
Eerlijk is eerlijk: vervelende film.
Met Sarah Silverman, Josh Charles.
donderdag, juli 07, 2016
The Captive - Atom Egoyan
The Captive op IMdb (5,9)
Blijkbaar was de avond er perfect voor. Want: hoewel volledig een genrefilm, nam deze film ons toch stevig beet. Althans: ik vond het best spannend. Niet om te weten of er wel een eind aan komt, maar hoe dan? Dat is in deze film behoorlijk goed in elkaar gezet. Er werd naar behoren geacteerd, niet hartstikke goed maar wel oke, en de afwerking van het plot is waarachtig goed.
Het verhaal daarentegen is gruwelijk. Man gaat even de winkel in om taart te halen en bij terugkomst is zijn tienjarige dochtertje Casssandra verdwenen. In totale paniek natuurlijk krijgt hij bij de politie zijn verhaal niet duidelijk verteld. Direct blijkt dat ze hem zelf verdenken , omdat hij geen coherente antwoorden heeft op hun vragen.
De jaren verstrijken, de onzekerheid heeft hem feitelijk zijn relatie gekost maar hij zoekt door. Als dan blijkt dat de rechercheurs in andere verdwijningszaken wel succes boeken en plots aanlopen tegen een foto van een ouder geworden Cassandra, dan begint voor hem de speurtocht opnieuw. Zijn dochter blijkt als ronselaar/lokdame ingezet te worden door een pedofielennetwerk.
Samenwerken met de politie is nicht im frage, ze verdenken hem immers nog steeds. Als hij bij de ijsbaan waar zijn dochter schaatste plots een aanwijzing krijgt, gaat hij er vol op. En vooruit, hij geeft die nare rechercheur desondanks een seintje dat hij op een spoor zit.
Van de Canadese regisseur zag ik in de jaren 90 en 00 een aantal aparte, nogal filmhuistitels (The Sweet Hereafter en Exotica, o.a.) , ik vond dit een prettige terugkeer.
Met oa Ryan Reynolds, Rosario Dawson.
Blijkbaar was de avond er perfect voor. Want: hoewel volledig een genrefilm, nam deze film ons toch stevig beet. Althans: ik vond het best spannend. Niet om te weten of er wel een eind aan komt, maar hoe dan? Dat is in deze film behoorlijk goed in elkaar gezet. Er werd naar behoren geacteerd, niet hartstikke goed maar wel oke, en de afwerking van het plot is waarachtig goed.
Het verhaal daarentegen is gruwelijk. Man gaat even de winkel in om taart te halen en bij terugkomst is zijn tienjarige dochtertje Casssandra verdwenen. In totale paniek natuurlijk krijgt hij bij de politie zijn verhaal niet duidelijk verteld. Direct blijkt dat ze hem zelf verdenken , omdat hij geen coherente antwoorden heeft op hun vragen.
De jaren verstrijken, de onzekerheid heeft hem feitelijk zijn relatie gekost maar hij zoekt door. Als dan blijkt dat de rechercheurs in andere verdwijningszaken wel succes boeken en plots aanlopen tegen een foto van een ouder geworden Cassandra, dan begint voor hem de speurtocht opnieuw. Zijn dochter blijkt als ronselaar/lokdame ingezet te worden door een pedofielennetwerk.
Samenwerken met de politie is nicht im frage, ze verdenken hem immers nog steeds. Als hij bij de ijsbaan waar zijn dochter schaatste plots een aanwijzing krijgt, gaat hij er vol op. En vooruit, hij geeft die nare rechercheur desondanks een seintje dat hij op een spoor zit.
Van de Canadese regisseur zag ik in de jaren 90 en 00 een aantal aparte, nogal filmhuistitels (The Sweet Hereafter en Exotica, o.a.) , ik vond dit een prettige terugkeer.
Met oa Ryan Reynolds, Rosario Dawson.
woensdag, juli 06, 2016
Parched - Leena Yadav
Parched op IMDb (7,4)
Ik moest het even opzoeken, maar weet nu dat "Parched" uitgedroogd betekent. Dat komt aardig overeen met wat de drie a vier hoofdroldames in deze film uitstralen: als er niet snel iets verandert aan hun leven, drogen ze uit en zullen ze sterven van geestelijke armoede.
Op het platteland van India wonen zij, waar zelfs in de tijd van mobieltjes en schotelantennes nog steeds een onoverkomelijk verschil heerst tussen mannen- en vrouwenrechten. De vrouwen lijden onder het geweld van hun mannen, onder seksuele onvrede (waar de ene in de prostitutie moet werken , wordt de andere door haar man de kamer doorgemept vanwege haar vermeende onvruchtbaarheid), onder gedwongen huwelijken en meer van die zaken die wij een eeuw geleden al geregeld lijken te hebben.
De vrouwen zoeken elkaar op om steun te vinden, onderling zijn ze volledig openhartig. Elk van hen heeft zijn dromen en wensen maar allen voelen zij zich belemmerd door hun echtgenoten en zoons dan wel door de dorpsoudsten die elke verandering wanhopig proberen tegen te houden.
Gaandeweg ontstaat er een milde vorm van rebellie: stuk voor stuk weten de dames een verandering op poten te zetten waardoor ze meer regie nemen over hun eigen leven. Daarbij de mannen in verwondering achterlatend, die worden plots geconfronteerd met hun eigen pathetische ouderwetsheid.
Als je even door de overacting heen kijkt, ontwikkelt de film zich tot een kleurrijke en sensuele vertelling, die aantoont dat ook in het bij vlagen prehistorische India een ontwikkeling van gelijkwaardigheid gaande is. En dat is een pré.
(Nou wij nog, de zaal was gisteren voor 99 procent gevuld met vrouwen).
Ik moest het even opzoeken, maar weet nu dat "Parched" uitgedroogd betekent. Dat komt aardig overeen met wat de drie a vier hoofdroldames in deze film uitstralen: als er niet snel iets verandert aan hun leven, drogen ze uit en zullen ze sterven van geestelijke armoede.
Op het platteland van India wonen zij, waar zelfs in de tijd van mobieltjes en schotelantennes nog steeds een onoverkomelijk verschil heerst tussen mannen- en vrouwenrechten. De vrouwen lijden onder het geweld van hun mannen, onder seksuele onvrede (waar de ene in de prostitutie moet werken , wordt de andere door haar man de kamer doorgemept vanwege haar vermeende onvruchtbaarheid), onder gedwongen huwelijken en meer van die zaken die wij een eeuw geleden al geregeld lijken te hebben.
De vrouwen zoeken elkaar op om steun te vinden, onderling zijn ze volledig openhartig. Elk van hen heeft zijn dromen en wensen maar allen voelen zij zich belemmerd door hun echtgenoten en zoons dan wel door de dorpsoudsten die elke verandering wanhopig proberen tegen te houden.
Gaandeweg ontstaat er een milde vorm van rebellie: stuk voor stuk weten de dames een verandering op poten te zetten waardoor ze meer regie nemen over hun eigen leven. Daarbij de mannen in verwondering achterlatend, die worden plots geconfronteerd met hun eigen pathetische ouderwetsheid.
Als je even door de overacting heen kijkt, ontwikkelt de film zich tot een kleurrijke en sensuele vertelling, die aantoont dat ook in het bij vlagen prehistorische India een ontwikkeling van gelijkwaardigheid gaande is. En dat is een pré.
(Nou wij nog, de zaal was gisteren voor 99 procent gevuld met vrouwen).
zaterdag, juli 02, 2016
The Fundamentals of Caring - Rob Burnett
The fundamentals of caring op IMDb (7,4)
Van de eerste (over kindsoldaten) ben ik de titel vergeten omdat ik de film wegens te gruwelijk niet uitgekeken heb, maar Netflix is toch doorgegaan met het produceren van films. Dit is het jongste resultaat, sinds deze week staat de film op het Netflix-kanaal. TFOC is een feelgoodfilm volgens een bepaalde formule: zet een goedbedoelende middelbare man tegenover een vervelende lichamelijk gehandicapte en er ontstaat vanzelf tegenstelling. Die is hetzij naargeestig danwel grappig. Hier wordt geprobeerd de grappige kant te laten overwinnen, anders wordt je nooit een feelgood. Deze heb ik dus wel afgezien.
Ben zit diep in de put. Bij een ongeluk (door zijn schuld) overlijdt zijn zoontje, waardoor zijn ex de relatie verbreekt en de scheidingspapieren overhandigt. Ben weet niet wat hij met zijn leven moet en neemt een radicale stap: hij gaat een opleiding doen voor verzorgende, om zo iets te kunnen doen voor een ander en daarmee wellicht zijn ziel te klaren.
Hij treft het niet: zijn eerste client Trevor is een oervervelende. Een 18- of 19-jarig jochie met de ziekte van Duchenne. Fysiek tot weinig in staat maar verbaal en geestelijk tiptop. De eerste contacten tussen Ben en Trevor verlopen dan ook moeizaam: Ben wordt gekleineerd maar bijt door. En af en toe terug. Hij is vastberaden te laten zien dat Trevor meer kan dan ie tot nu toe deed, dat hij onterecht door zijn angstige moeder wordt gepamperd.
De relatie verbetert en Ben wordt overmoedig: hij probeert Trevor te wijzen op diens dromen. Als jij werkelijk alles wilt weten van het grootste rund ter wereld en van de diepste put ter wereld, dan moet je er naar toe. Van de echte wereld leer je meer dan van de televisie, dat werk.
Uiteindelijk gaan ze op pad. Niets gaat vanzelf maar de band tussen de mannen blijkt sterk. Gaandeweg vervagen de stekeligheden en groeit er een prettige aanhankelijkheid. Als blijkt dat de mannen veel meer aan kunnen dan gedacht, worden uiteindelijk zelfs lifters meegenomen in het busje. En laat nou een van die lifters een voor Trevor zeer interessant meisje zijn..
Niks schokkends aan deze film, maar ook niks fout. Als ervaren filmkijker word je niet echt verrast, maar er zijn voldoende grijns- en grinnikmomenten.
Met Paul Rudd, Craig Roberts, jennifer Ehle en Selena Gomez
Van de eerste (over kindsoldaten) ben ik de titel vergeten omdat ik de film wegens te gruwelijk niet uitgekeken heb, maar Netflix is toch doorgegaan met het produceren van films. Dit is het jongste resultaat, sinds deze week staat de film op het Netflix-kanaal. TFOC is een feelgoodfilm volgens een bepaalde formule: zet een goedbedoelende middelbare man tegenover een vervelende lichamelijk gehandicapte en er ontstaat vanzelf tegenstelling. Die is hetzij naargeestig danwel grappig. Hier wordt geprobeerd de grappige kant te laten overwinnen, anders wordt je nooit een feelgood. Deze heb ik dus wel afgezien.
Ben zit diep in de put. Bij een ongeluk (door zijn schuld) overlijdt zijn zoontje, waardoor zijn ex de relatie verbreekt en de scheidingspapieren overhandigt. Ben weet niet wat hij met zijn leven moet en neemt een radicale stap: hij gaat een opleiding doen voor verzorgende, om zo iets te kunnen doen voor een ander en daarmee wellicht zijn ziel te klaren.
Hij treft het niet: zijn eerste client Trevor is een oervervelende. Een 18- of 19-jarig jochie met de ziekte van Duchenne. Fysiek tot weinig in staat maar verbaal en geestelijk tiptop. De eerste contacten tussen Ben en Trevor verlopen dan ook moeizaam: Ben wordt gekleineerd maar bijt door. En af en toe terug. Hij is vastberaden te laten zien dat Trevor meer kan dan ie tot nu toe deed, dat hij onterecht door zijn angstige moeder wordt gepamperd.
De relatie verbetert en Ben wordt overmoedig: hij probeert Trevor te wijzen op diens dromen. Als jij werkelijk alles wilt weten van het grootste rund ter wereld en van de diepste put ter wereld, dan moet je er naar toe. Van de echte wereld leer je meer dan van de televisie, dat werk.
Uiteindelijk gaan ze op pad. Niets gaat vanzelf maar de band tussen de mannen blijkt sterk. Gaandeweg vervagen de stekeligheden en groeit er een prettige aanhankelijkheid. Als blijkt dat de mannen veel meer aan kunnen dan gedacht, worden uiteindelijk zelfs lifters meegenomen in het busje. En laat nou een van die lifters een voor Trevor zeer interessant meisje zijn..
Niks schokkends aan deze film, maar ook niks fout. Als ervaren filmkijker word je niet echt verrast, maar er zijn voldoende grijns- en grinnikmomenten.
Met Paul Rudd, Craig Roberts, jennifer Ehle en Selena Gomez
Bob and the Trees- Diego Ongaro
Bob and the Trees op IMDb (7,0)
Soms laat ik me adviseren door de alternatieve filmzender Film1 Sundance. Als daar vermeld wordt op welke festivals deze film heeft gedraaid en wat daarbij de waardering was, dan weet je dat je aan een taaie begint. Zo ook deze. Zeker op de breek van vrijdagavond/vrijdagnacht, na een werkweek.
Dan wordt het logisch dat de film voor jou eerder afgelopen is dan dat ie in werkelijkheid duurt.
Bob and the Trees is een ruige plattelandsvertelling,waarbij je moet denken aan de atmosfeer in een film als " Winter's Bone" : diep verscholen in de Noord-Amerikaanse bossen huizen samenlevingen waarvan wij de omgangsvormen maar moeilijk herkennen, waarbij we ons afvragen hoe de mensen een bestaan opbouwen en hoe ze kunnen overleven.
Bob is er zo een. Middelbare leeftijd, samen met zijn zoon bezig om een beetje te overleven in de houthakkers-business. Met zijn laatste spaargeld koopt ie een vergunning om een bepaald bosgebied te ontginnen en het daar gegroeide hout goed te verkopen. Zoals het in dit soort films hoort, gaat er van alles mis. Het hout is rot, veel bomen zijn leeggevreten door mierenkolonies. Opkopers zijn dan ook niet blij met de kwaliteit die Bob ze biedt.
Het leidt tot financiele spanningen, onenigheid met zijn zoon en met zijn vrouw. Als er bovendien ook nog vervelende dingen gebeuren met zijn vee, draait Bob langzaam door. Hij verdenkt zijn buren, zoekt ruzie met de vergunningverlener en vervreemdt zich van zijn vrouw. Alles wijst in de richting van een totale instorting. Maar dan..
Geen prettig sfeertje, geen makkelijke film maar toch een 7,0 op IMDb. Voor de diehard.
Soms laat ik me adviseren door de alternatieve filmzender Film1 Sundance. Als daar vermeld wordt op welke festivals deze film heeft gedraaid en wat daarbij de waardering was, dan weet je dat je aan een taaie begint. Zo ook deze. Zeker op de breek van vrijdagavond/vrijdagnacht, na een werkweek.
Dan wordt het logisch dat de film voor jou eerder afgelopen is dan dat ie in werkelijkheid duurt.
Bob and the Trees is een ruige plattelandsvertelling,waarbij je moet denken aan de atmosfeer in een film als " Winter's Bone" : diep verscholen in de Noord-Amerikaanse bossen huizen samenlevingen waarvan wij de omgangsvormen maar moeilijk herkennen, waarbij we ons afvragen hoe de mensen een bestaan opbouwen en hoe ze kunnen overleven.
Bob is er zo een. Middelbare leeftijd, samen met zijn zoon bezig om een beetje te overleven in de houthakkers-business. Met zijn laatste spaargeld koopt ie een vergunning om een bepaald bosgebied te ontginnen en het daar gegroeide hout goed te verkopen. Zoals het in dit soort films hoort, gaat er van alles mis. Het hout is rot, veel bomen zijn leeggevreten door mierenkolonies. Opkopers zijn dan ook niet blij met de kwaliteit die Bob ze biedt.
Het leidt tot financiele spanningen, onenigheid met zijn zoon en met zijn vrouw. Als er bovendien ook nog vervelende dingen gebeuren met zijn vee, draait Bob langzaam door. Hij verdenkt zijn buren, zoekt ruzie met de vergunningverlener en vervreemdt zich van zijn vrouw. Alles wijst in de richting van een totale instorting. Maar dan..
Geen prettig sfeertje, geen makkelijke film maar toch een 7,0 op IMDb. Voor de diehard.
vrijdag, juli 01, 2016
White Bird in a Blizzard- Gregg Araki
White Bird in a Blizzard op IMDb (6,4)
De film is te doen. Verdere significanties zijn de rebelse rol van de doorgaans zo lieflijk acterende Shailene Woodley en - voor mij vooral - de gigantisch lekkere alternative 80's-soundtrack. Ik veerde elke keer weer op bij de volgende leuke herinnering (deze trend werd overigens tot aan de tshirts van de hoofdrolspeelster doorgetrokken. Leuk).
Kat groeit op in een oorspronkelijk harmonieus gezin. Als ze op haar 17e is aanbeland bij de grote stap naar volwassenheid en zelfstandigheid is er van die harmonie weinig meer over. Haar ouders zijn van elkaar vervreemd, hun huwelijk is niet geworden wat ze er zelf van dachten en verwachtten.
Van het ene op het andere moment verdwijnt haar moeder. Kat wijt het aan het ongelukkige gevoel van mams, gaat weliswaar plichtmatig mee naar recherche en psycholoog maar beschouwt de afwezigheid van haar moeder verder als een gegeven.
Ze is veel te druk met het opbouwen van haar eigen interesses. Neuken is daarbij de voornaamste. In eerste instantie met de lieve maar simpele buurjongen, voorlopig is dat goed genoeg. Als er zich echter in de vorm van een rechercheur een volwassener vent aandient, stapt Kat daar net zo makkelijk onomwonden op af. Onomwonden dient hierbij letterlijk te worden genomen, want Kat geeft zich volledig bloot aan de respectievelijke mannen .
Vader ondertussen sukkelt zijn leven door, wordt door de politie verhoord maar nergens wordt ook maar iets vernomen van moeders.
Twee jaar later is Kat studente, komt tijdens een vakantieperiode terug en gaat toch nog eens langs al haar verschillende bekenden om te vragen of ze iets meer kunnen vertellen van die bewuste dag. Zij was twee lang weg, maar de achterblijvers blijken in de tussentijd veel meer te weten.
Als u de film gaat zien, weet ik zeker dat u aan het eind even net zo verrast bent door de plotwending als ik was.
Met oa Shailene Woodley, Eva Green, Christopher Meloni, Sheryl Lee en Angela Bassett
De film is te doen. Verdere significanties zijn de rebelse rol van de doorgaans zo lieflijk acterende Shailene Woodley en - voor mij vooral - de gigantisch lekkere alternative 80's-soundtrack. Ik veerde elke keer weer op bij de volgende leuke herinnering (deze trend werd overigens tot aan de tshirts van de hoofdrolspeelster doorgetrokken. Leuk).
Kat groeit op in een oorspronkelijk harmonieus gezin. Als ze op haar 17e is aanbeland bij de grote stap naar volwassenheid en zelfstandigheid is er van die harmonie weinig meer over. Haar ouders zijn van elkaar vervreemd, hun huwelijk is niet geworden wat ze er zelf van dachten en verwachtten.
Van het ene op het andere moment verdwijnt haar moeder. Kat wijt het aan het ongelukkige gevoel van mams, gaat weliswaar plichtmatig mee naar recherche en psycholoog maar beschouwt de afwezigheid van haar moeder verder als een gegeven.
Ze is veel te druk met het opbouwen van haar eigen interesses. Neuken is daarbij de voornaamste. In eerste instantie met de lieve maar simpele buurjongen, voorlopig is dat goed genoeg. Als er zich echter in de vorm van een rechercheur een volwassener vent aandient, stapt Kat daar net zo makkelijk onomwonden op af. Onomwonden dient hierbij letterlijk te worden genomen, want Kat geeft zich volledig bloot aan de respectievelijke mannen .
Vader ondertussen sukkelt zijn leven door, wordt door de politie verhoord maar nergens wordt ook maar iets vernomen van moeders.
Twee jaar later is Kat studente, komt tijdens een vakantieperiode terug en gaat toch nog eens langs al haar verschillende bekenden om te vragen of ze iets meer kunnen vertellen van die bewuste dag. Zij was twee lang weg, maar de achterblijvers blijken in de tussentijd veel meer te weten.
Als u de film gaat zien, weet ik zeker dat u aan het eind even net zo verrast bent door de plotwending als ik was.
Met oa Shailene Woodley, Eva Green, Christopher Meloni, Sheryl Lee en Angela Bassett
Abonneren op:
Posts (Atom)
Un Monde (aka Playground) - Laura Wandel
Un Monde op IMDb (7,3) Un Monde op Moviemeter (3,57) Oef, wat komt dat toch altijd keihard binnen; films over pestgedrag zijn eigenlijk ve...
-
Un Monde op IMDb (7,3) Un Monde op Moviemeter (3,57) Oef, wat komt dat toch altijd keihard binnen; films over pestgedrag zijn eigenlijk ve...
-
Polder op IMDb (6,2) Polder op Moviemeter (2,63) Als je achteraf zegt dat je er minder van verwacht had dan je uiteindelijk beleefde, kun ...
-
Megalopolis op IMDb (4,8) Megalopolis op Moviemeter (2,18) Een film die in zijn verschijningsjaar al een cijfer onder de 5 scoort, gaat z...