Dark Shadows op IMDb
"Pap, ik vond het echt geen film voor jou". Klopt, wat mijn dochter zei.
Omdat ik Johnny Depp vaak het voordeel van de twijfel gun én omdat ik Tim Burton in ieder geval visueel een fantastisch regisseur vind, kijk ik dit soort films tóch. Ik heb niets met vampiers en bovennatuurlijke krachten, vind ze meestal op de verkeerde manier lachwekkend. Maar toch he: Burton en Depp, eigenlijk moet je dat toch zien.
Barnabas Collins wordt levend begraven. We schrijven de 18e eeuw. Hij is vervloekt door een dame wiens avances hij links heeft laten liggen. Uit wraak stort deze heks de vrouw van zijn keuze het ravijn in en zorgt ze dat hij voor eeuwig onder zal lijden: hij wordt immers onsterfelijk en zal dit dus altijd meedragen.
We schrijven eind 20e eeuw. Een verbouwing in het dorpje zorgt ervoor dat de kist van Barnabas geopend wordt, de geest is uit de fles. Hij komt tegenover de afstammelinge van de oude heks te staan. Beide families strijden om de zakelijke hegemonie van het dorp.
Tja. Er zijn vast heel veel mensen die dit echt leuk vinden. Ik heb hem uitgezeten ,
zondag, augustus 31, 2014
zaterdag, augustus 30, 2014
A simple life - Ann Hui
A simple life op IMDb
Lange tijd had ik geen Aziatische film meer gekeken, laat staan een HongKong Chinese. Doorgaans zijn het geen gemakkelijke films, je slikt ze niet zomaar even weg.
Deze doet daar wel zijn best voor, is in al zijn traagheid toch een soort feelgood. Derhalve geen onprettige belevenis, maar ik kan het ook weer geen hoogstaande cinema noemen.
Roger is een succesvolle HongKong-Chinees. Zakenmannetje hoor. Door zijn drukke baan als filmfinancier reist hij veel , maar na een tijd in de VS vindt hij toch weer een beetje zijn vaste domicilie in het ouderlijk huis.
Daar is ook en daar is altijd A Tao, de huishoudster die sinds 60 (!) jaar bij de familie in dienst is. Ze stond hem bij toen hij in de ziektewet liep, ze kookt voor hem, ze is als een moeder voor hem.
Als ze wat begint te kwakkelen, zoekt Roger als vanzelf het beste verzorgingshuis dat hij voor haar kan vinden. Maar er knaagt iets: kan hij de dame die zolang voor hem en zijn familie klaar stond wel laten verpieteren in een oudenvandagen-huis?
Hij begint haar mee te nemen op korte uitjes, introduceert haar zelfs bij enkele zakenvriendjes. Er ontwikkelt zich een geweldig mooie verstandhouding.
Meer is het niet, deze film. Een trage vertelling die het door de lieflijkheid van het verhaal (afgezet tegen de rauwe realiteit van harde mentaliteit in buitenwereld en ouderenzorg) op een hartelijke manier overbrengt.
Geen must see, maar niet onprettig.
Lange tijd had ik geen Aziatische film meer gekeken, laat staan een HongKong Chinese. Doorgaans zijn het geen gemakkelijke films, je slikt ze niet zomaar even weg.
Deze doet daar wel zijn best voor, is in al zijn traagheid toch een soort feelgood. Derhalve geen onprettige belevenis, maar ik kan het ook weer geen hoogstaande cinema noemen.
Roger is een succesvolle HongKong-Chinees. Zakenmannetje hoor. Door zijn drukke baan als filmfinancier reist hij veel , maar na een tijd in de VS vindt hij toch weer een beetje zijn vaste domicilie in het ouderlijk huis.
Daar is ook en daar is altijd A Tao, de huishoudster die sinds 60 (!) jaar bij de familie in dienst is. Ze stond hem bij toen hij in de ziektewet liep, ze kookt voor hem, ze is als een moeder voor hem.
Als ze wat begint te kwakkelen, zoekt Roger als vanzelf het beste verzorgingshuis dat hij voor haar kan vinden. Maar er knaagt iets: kan hij de dame die zolang voor hem en zijn familie klaar stond wel laten verpieteren in een oudenvandagen-huis?
Hij begint haar mee te nemen op korte uitjes, introduceert haar zelfs bij enkele zakenvriendjes. Er ontwikkelt zich een geweldig mooie verstandhouding.
Meer is het niet, deze film. Een trage vertelling die het door de lieflijkheid van het verhaal (afgezet tegen de rauwe realiteit van harde mentaliteit in buitenwereld en ouderenzorg) op een hartelijke manier overbrengt.
Geen must see, maar niet onprettig.
donderdag, augustus 28, 2014
The Company Men- John Wells
The Company Men op IMDb
Het zegt iets, als je meegezogen wordt in een film. Als ie het voor elkaar krijgt om je scepsis over "gemakkelijk thema, setje dure acteurs, dat zal wel rits-rats-klik in elkaar gezet zijn". Ho but.
Deze film gaat op een fijne manier diep op de persoonlijke beleving van de crisis in. Op wat het doet met trots, met vriendschap, met status en met het vermogen om je leven te liegen. Knap, echt.
GTX is een toonaangevend, beursgenoteerd scheepswerf-bedrijf. Van de ene op de andere dag regent het plots ontslagen: de crisis slaat toe, de winst staat onder druk en de aandeelhouders eisen desondanks rendement. Dat kan - dogma dogma- alleen door de kosten te gaan drukken. Het personeel gaat dus langzamerhand alleen nog maar naar het kantoor van de reïntegratie-bedrijven, het eigen office is no go.
Het begint onderaan, maar langzamerhand vallen ook de managementlagen uiteen.
Ben Affleck en Tommy Lee Jones proberen elk op hun eigen manier de draad van het buitenwereld-leven weer op te pakken. Dat gaat niet zonder slag of stoot, dat gaat niet zonder relaties onder spanning, dat gaat niet zonder het verlies (soms letterlijk) van vrienden.
Wat het zegt over mijn gevoel over werk, over zekerheid en over de huidige standenmaatschappij , dat durf ik niet hardop te zeggen. Maar het geeft een sterk tijdsbeeld. Ik ken er teveel...
Het zegt iets, als je meegezogen wordt in een film. Als ie het voor elkaar krijgt om je scepsis over "gemakkelijk thema, setje dure acteurs, dat zal wel rits-rats-klik in elkaar gezet zijn". Ho but.
Deze film gaat op een fijne manier diep op de persoonlijke beleving van de crisis in. Op wat het doet met trots, met vriendschap, met status en met het vermogen om je leven te liegen. Knap, echt.
GTX is een toonaangevend, beursgenoteerd scheepswerf-bedrijf. Van de ene op de andere dag regent het plots ontslagen: de crisis slaat toe, de winst staat onder druk en de aandeelhouders eisen desondanks rendement. Dat kan - dogma dogma- alleen door de kosten te gaan drukken. Het personeel gaat dus langzamerhand alleen nog maar naar het kantoor van de reïntegratie-bedrijven, het eigen office is no go.
Het begint onderaan, maar langzamerhand vallen ook de managementlagen uiteen.
Ben Affleck en Tommy Lee Jones proberen elk op hun eigen manier de draad van het buitenwereld-leven weer op te pakken. Dat gaat niet zonder slag of stoot, dat gaat niet zonder relaties onder spanning, dat gaat niet zonder het verlies (soms letterlijk) van vrienden.
Wat het zegt over mijn gevoel over werk, over zekerheid en over de huidige standenmaatschappij , dat durf ik niet hardop te zeggen. Maar het geeft een sterk tijdsbeeld. Ik ken er teveel...
maandag, augustus 25, 2014
Magic in the moonlight- Woody Allen
Magic in the moonlight op IMDb
Het meesterschap van Woody Allen is zichtbaar. Met slechts een minimum aan conflict (toch echt een vereiste voor een beetje film) creëert hij opnieuw een film waar je je prettig bij voelt. De sfeer is net zo niets-aan-de-handerig als in Midnight in Paris en To Rome with love, zijn laatste films. Hij zit duidelijk in een constructieve flow en wil wellicht nog louter plezierige films maken waar hij zelf zijn eitjes in kwijt kan. Zoals daar zijn: jazzmuziek, liefde voor de roaring twenties, Europese landschappen en meer van dat soort feelgood-zaken.
Want feelgood is opnieuw hét kernwoord voor deze film: we hebben aan de ene kant een illusionist die met wetmatige trucjes de mensen een fictieve wereld voorschotelt en we hebben aan de andere kant een medium die oude mensjes geld probeert af te troggelen door "contact" te maken met hun dierbaren aan gene zijde.
De illusionist (een herkenbare Colin Firth) wordt ingeschakeld om de paragnostische dame te ontmaskeren. U snapt het al: dat gaat hem niet makkelijk af. Komt bij dat ze nog best een appetijtelijke dame is en dat meneer Firth daar niet heel makkelijk doorheen kan kijken.
Ikzelf had de plot van het verhaal al vroeg door, dat gaf me de gelegenheid om de aandacht te verleggen naar een van de sterkste punten van de film: het kortweg schitterende taalgebruik. Er wordt me een stukje aristocratisch Engels gebruikt waar je u tegen zegt. En dat zeg ik graag. U?
Het meesterschap van Woody Allen is zichtbaar. Met slechts een minimum aan conflict (toch echt een vereiste voor een beetje film) creëert hij opnieuw een film waar je je prettig bij voelt. De sfeer is net zo niets-aan-de-handerig als in Midnight in Paris en To Rome with love, zijn laatste films. Hij zit duidelijk in een constructieve flow en wil wellicht nog louter plezierige films maken waar hij zelf zijn eitjes in kwijt kan. Zoals daar zijn: jazzmuziek, liefde voor de roaring twenties, Europese landschappen en meer van dat soort feelgood-zaken.
Want feelgood is opnieuw hét kernwoord voor deze film: we hebben aan de ene kant een illusionist die met wetmatige trucjes de mensen een fictieve wereld voorschotelt en we hebben aan de andere kant een medium die oude mensjes geld probeert af te troggelen door "contact" te maken met hun dierbaren aan gene zijde.
De illusionist (een herkenbare Colin Firth) wordt ingeschakeld om de paragnostische dame te ontmaskeren. U snapt het al: dat gaat hem niet makkelijk af. Komt bij dat ze nog best een appetijtelijke dame is en dat meneer Firth daar niet heel makkelijk doorheen kan kijken.
Ikzelf had de plot van het verhaal al vroeg door, dat gaf me de gelegenheid om de aandacht te verleggen naar een van de sterkste punten van de film: het kortweg schitterende taalgebruik. Er wordt me een stukje aristocratisch Engels gebruikt waar je u tegen zegt. En dat zeg ik graag. U?
zondag, augustus 24, 2014
Nannerl, la soeur de Mozart - René Férèt
Nannerl, la soeur de Mozart op IMDb
De derde film van de dag, dat moest ik een beetje bekopen. Kon niet 100 procent de aandacht houden bij dit an sich bijzondere drama. Ingetogen gespeeld, maar bij vlagen wel wat amateuristisch. Geen hoogvlieger dus, al kende de film wel degelijk interessante invalshoeken.
De film vertelt het verhaal van Mozart. Niet van Wolfgang Amadeus (nou ja, óók) maar van oudere zus Marie-Anne, liefkozend Nannerl genoemd.
Hoe is het als het kwartje van geluk nou net niet in jouw bakje valt maar net naast je? Als niet jij, ondanks al je kwaliteiten, maar je broer het wonderkind is dat de hele wereld de adem doet stokken? Als je vader zijn hele leven inricht om de talenten van je broertje aan de man te brengen , terwijl jijzelf louter gebruikt wordt voor je dienstbaarheid aan het gezin en vooral aan je broertje?
De film toont overduidelijk de weerstand van de dame. Van vader mag ze niet vioolspelen, want "dat is alleen voor jongens, dat doen meisjes niet". Ze mag wel haar broertje op klavier begeleiden bij hun reizen langs de Europese hoven, maar ze moet niet denken dat zulks een duiding is van haar eigen talenten.
Door samenloop van omstandigheden ontmoet ze -verplicht verkleed als jongen- een Franse prins, die "hem" vraagt om informatie over zijn zusjes, die Nannerl eerder ontmoet heeft. Inwendig juichend hoort ze het verzoek aan van de prins om voor haar een muziekstuk te schrijven dat hij kan voordragen. Eindelijk kans haar talenten in te zetten, ook al is het onder een alias.
Ze groeit, ze bloeit maar ze loopt al snel tegen de onmogelijkheden aan. Een frontale botsing met haar vader is aanstaande.
De derde film van de dag, dat moest ik een beetje bekopen. Kon niet 100 procent de aandacht houden bij dit an sich bijzondere drama. Ingetogen gespeeld, maar bij vlagen wel wat amateuristisch. Geen hoogvlieger dus, al kende de film wel degelijk interessante invalshoeken.
De film vertelt het verhaal van Mozart. Niet van Wolfgang Amadeus (nou ja, óók) maar van oudere zus Marie-Anne, liefkozend Nannerl genoemd.
Hoe is het als het kwartje van geluk nou net niet in jouw bakje valt maar net naast je? Als niet jij, ondanks al je kwaliteiten, maar je broer het wonderkind is dat de hele wereld de adem doet stokken? Als je vader zijn hele leven inricht om de talenten van je broertje aan de man te brengen , terwijl jijzelf louter gebruikt wordt voor je dienstbaarheid aan het gezin en vooral aan je broertje?
De film toont overduidelijk de weerstand van de dame. Van vader mag ze niet vioolspelen, want "dat is alleen voor jongens, dat doen meisjes niet". Ze mag wel haar broertje op klavier begeleiden bij hun reizen langs de Europese hoven, maar ze moet niet denken dat zulks een duiding is van haar eigen talenten.
Door samenloop van omstandigheden ontmoet ze -verplicht verkleed als jongen- een Franse prins, die "hem" vraagt om informatie over zijn zusjes, die Nannerl eerder ontmoet heeft. Inwendig juichend hoort ze het verzoek aan van de prins om voor haar een muziekstuk te schrijven dat hij kan voordragen. Eindelijk kans haar talenten in te zetten, ook al is het onder een alias.
Ze groeit, ze bloeit maar ze loopt al snel tegen de onmogelijkheden aan. Een frontale botsing met haar vader is aanstaande.
Het meisje met de negen pruiken - Marc Rothemund
Een besteller was het, weet ik nog. Mijn vrouw las het, mijn dochter las het, velen in de trein lazen het. Het is natuurlijk ook een bijzonder verhaal, maar nog aansprekender was het dat het jonge mooie meisje het zo beeldend en treffend beschreven had.
Ik ging met de nodige scepsis de film in, bekeek hem samen met mijn jongste dochter, maar ik moet na afloop volop toegeven: de film is goed. Het verhaal is zwaar, het geheel is minder van suikergoed dan je vooraf denkt. Hij kwam binnen, zogezegd.
Sophie is een jonge studente, volop in het leven. Uitgaan, feestjes en vriendjes zijn een voornaam doel in het invullen van haar leven. Dat alles komt opeens op losse schroeven te staan als ze tegenover een arts komt te zitten. Dat vreemde kuchje dat ze de laatste tijd had, kent een oorzaak. Bij Sophie wordt een tumor geconstateerd, uitermate kwaadaardig. Ze gaat de mallemolen van behandelingen in: chemotherapie, bestraling, the whole shebang.
Na de berusting komt het verzet, na de schrik komt de strijd. Sophie meet zich een aantal identiteiten aan die afhankelijk zijn van haar stemming. Door de invallende kaalheid ziet ze een scala aan pruiken voor zich opdoemen, die elk een deel van haar karakter vormen. De pruiken helpen haar bij het terugvinden van haar vrouwelijkheid, van haar levenslust en uiteindelijk ook bij het bestrijden van haar droeve lot.
De familie steunt, haar beste vriend en vriendin helpen waar ze kunnen maar Sophie moet het uiteindelijk allemaal alleen doen.
Een zware zware strijd, wellicht herkenbaar voor sommigen onder ons. Goed weergegeven: het lot bepaalt veel, maar niet alles. Doorzettingsvermogen, liefde, hulp en steun doen veel goeds aan de human condition.
Sophie heeft daar - ondanks haar rebelse inslag- baat bij.
The Frozen Ground- Scott Walker
The Frozen Ground op IMDb
Dit type film, hoe goed gemaakt ook, zal bij mij nooit helemaal beklijven. Trendsetters in het genre uitgezonderd, maar deze seriemoordenaar-film valt niet te vergelijken met een Silence of the Lambs.
Nicholas Cage speelt een rechercheur in Anchorage, Alaska, die op het punt staat zijn baan op te zeggen en naar de "bewoonde wereld" te verhuizen. Op de valreep doet zich een zaak voor die hij weet te linken aan een aantal onopgeloste verdwijningen , ja zelfs moordzaken.
Hij wel, maar niemand in zijn omgeving ziet de verbanden. Sterker nog; men vindt de verdachte een normale man met werk en gezin, die kan zoiets nooit op zijn geweten hebben.
Cage krijgt herhaaldelijk contact met een slachtoffer en ontrafelt stukje bij beetje het mysterie. De onherbergzame ijsvlakten van Alaska blijken veel geheimen te verbergen.
Waargebeurd, zo blijkt. Op zich ook wel knap gemaakt, die race tegen de tijd om de verdachte zover te krijgen dat ie toegeeft en niet meer wegkomt met wat blasé ontkenningen. Voorspelbaar zoals de film toewerkt naar een "A few good men"climax om moordenaar John Cusack door het ijs te laten zakken.
Voor de genre-liefhebber , zeg maar.
Dit type film, hoe goed gemaakt ook, zal bij mij nooit helemaal beklijven. Trendsetters in het genre uitgezonderd, maar deze seriemoordenaar-film valt niet te vergelijken met een Silence of the Lambs.
Nicholas Cage speelt een rechercheur in Anchorage, Alaska, die op het punt staat zijn baan op te zeggen en naar de "bewoonde wereld" te verhuizen. Op de valreep doet zich een zaak voor die hij weet te linken aan een aantal onopgeloste verdwijningen , ja zelfs moordzaken.
Hij wel, maar niemand in zijn omgeving ziet de verbanden. Sterker nog; men vindt de verdachte een normale man met werk en gezin, die kan zoiets nooit op zijn geweten hebben.
Cage krijgt herhaaldelijk contact met een slachtoffer en ontrafelt stukje bij beetje het mysterie. De onherbergzame ijsvlakten van Alaska blijken veel geheimen te verbergen.
Waargebeurd, zo blijkt. Op zich ook wel knap gemaakt, die race tegen de tijd om de verdachte zover te krijgen dat ie toegeeft en niet meer wegkomt met wat blasé ontkenningen. Voorspelbaar zoals de film toewerkt naar een "A few good men"climax om moordenaar John Cusack door het ijs te laten zakken.
Voor de genre-liefhebber , zeg maar.
zaterdag, augustus 23, 2014
The Fifth Estate - Bill Condon
The Fifth Estate op IMDb
Het blijft een bizar verhaal. Hoe kan een virtuele wereld zo bedreigend zijn voor de echte wereld? Dat kan alleen als die echte wereld verrot is, als die ziek is en de zaken anders voorspiegelt dan ze zijn.
Ten enen male veroordeel ik de vervolging van mensen vanwege het vertellen van hun verhaal. Snowdon, Assange en Manning zijn, elk in hun eigen gradaties, mensen die zaken aan de kaak hebben gesteld die door anderen zijn veroorzaakt of uitgevoerd. Ze zijn niet de moordenaars, niet de onderdrukkers, niet de foutieve wapenhandelaars: ze vertellen erover. En dat blijkt een misdaad op zich.
Dit gezegd hebbende, kan iedereen zijn standpunt bepalen aangaande deze film. Die beschrijft de opkomst en het kaltstellen van de Wikileaks-beweging. Assange (een sterk neurotische rol van Benedict Cumberbatch) komt er niet goed vanaf in deze film. Beter gezegd: de persóón Assange krijgt een dubieuze verbeelding, zijn verhaal blijft echter onverminderd sterk. Hoe kan het dat twee kleine computerfreaks de complete westerse wereld omver hacken? Hoe kunnen zij zo'n bedreiging vormen?
De film toont de strijd op diverse fronten: tussen Assange en zijn assistent Daniel Berg, tussen diezelfde Berg en zijn vriendin, tussen de Amerikaanse regering en zijn informatiediensten, tussen Oost en West en tussen de diverse landen onderling. Oordeel zelf wie er zuiver is, oordeel zelf waar uw moraal ophoudt en die van de andere begint.
De film is af en toe iets té modieus , met al dat knipperende schermgedoe, maar dat maakt het verhaal niet minder urgent. Dit mag en dit moet verteld.
Het blijft een bizar verhaal. Hoe kan een virtuele wereld zo bedreigend zijn voor de echte wereld? Dat kan alleen als die echte wereld verrot is, als die ziek is en de zaken anders voorspiegelt dan ze zijn.
Ten enen male veroordeel ik de vervolging van mensen vanwege het vertellen van hun verhaal. Snowdon, Assange en Manning zijn, elk in hun eigen gradaties, mensen die zaken aan de kaak hebben gesteld die door anderen zijn veroorzaakt of uitgevoerd. Ze zijn niet de moordenaars, niet de onderdrukkers, niet de foutieve wapenhandelaars: ze vertellen erover. En dat blijkt een misdaad op zich.
Dit gezegd hebbende, kan iedereen zijn standpunt bepalen aangaande deze film. Die beschrijft de opkomst en het kaltstellen van de Wikileaks-beweging. Assange (een sterk neurotische rol van Benedict Cumberbatch) komt er niet goed vanaf in deze film. Beter gezegd: de persóón Assange krijgt een dubieuze verbeelding, zijn verhaal blijft echter onverminderd sterk. Hoe kan het dat twee kleine computerfreaks de complete westerse wereld omver hacken? Hoe kunnen zij zo'n bedreiging vormen?
De film toont de strijd op diverse fronten: tussen Assange en zijn assistent Daniel Berg, tussen diezelfde Berg en zijn vriendin, tussen de Amerikaanse regering en zijn informatiediensten, tussen Oost en West en tussen de diverse landen onderling. Oordeel zelf wie er zuiver is, oordeel zelf waar uw moraal ophoudt en die van de andere begint.
De film is af en toe iets té modieus , met al dat knipperende schermgedoe, maar dat maakt het verhaal niet minder urgent. Dit mag en dit moet verteld.
vrijdag, augustus 22, 2014
Jimmy's hall - Ken Loach
Jimmy's Hall op IMDb
Inderdaad is Jimmy's Hall een film van "lange halen, gauw thuis". Inderdaad is het (lang) niet Ken Loach's beste film. Natuurlijk zien we veel verhaallijnen al lang van te voren aankomen.
Maar toch he... Toch zet Ken Loach met deze jaren 20-30 verfilming opnieuw een sterke metafoor neer voor het huidige, verworden tijdsgewricht. Toch doet hij met een simpel, op waarheid gebaseerd , verhaal van het Ierse platteland opnieuw een uithaal naar het huidige tijdsgewricht waarin de grote stromingen (kerk en kapitaal) het voor het zeggen hebben. Waar de kunst ondergeschikt is. Waar het volk soms niet eens genoegen kán nemen met brood en spelen , simpelweg omdat dat ontzegd, wegbezuinigd of botweg verboden is. Voorbeelden zat in onze huidige tijd, ik denk dat dat de achterliggende gedachte van de socialistische regisseur is geweest bij het maken van deze film. En if not, dan is het in ieder geval mijn associatie.
Ik ben een sucker voor sociale en socialistische films, ik veer op bij volksverzet en ik zal altijd de kant van de kleine man kiezen wanneer hij ten strijde trekt tegen de grootmachten. Dat zit in me. Dociel opgevoed , doch de rebellie wel degelijk in de genen meegekregen. Films als deze maken dat het hart een hupje maakt, dat het gemoed betrokkenheid herkent en dat je blij bent dat sociale strijd bestaan heeft omdat we anders niet waren gekomen waar we nu staan.
Jimmy's Hall is een dorpszaaltje waar enkele lokale initiatiefnemers de plattelandsbevolking bijspijkert in cultuur: dans en muziek, poëzie en sport. Onschuldig, toch?
Onschuldig my ass, denkt de lokale pastoor. Hij is van de oude hel-en-verdoemenis-stempel en mobiliseert zijn volgelingen om dit opkomende goddeloze communisme in te dammen. Dat lukt, doch slechts met grove middelen.
Kies zelf aan welke kant uw sympathie ligt. Dat mag, dat hoort bij dit soort films.
Inderdaad is Jimmy's Hall een film van "lange halen, gauw thuis". Inderdaad is het (lang) niet Ken Loach's beste film. Natuurlijk zien we veel verhaallijnen al lang van te voren aankomen.
Maar toch he... Toch zet Ken Loach met deze jaren 20-30 verfilming opnieuw een sterke metafoor neer voor het huidige, verworden tijdsgewricht. Toch doet hij met een simpel, op waarheid gebaseerd , verhaal van het Ierse platteland opnieuw een uithaal naar het huidige tijdsgewricht waarin de grote stromingen (kerk en kapitaal) het voor het zeggen hebben. Waar de kunst ondergeschikt is. Waar het volk soms niet eens genoegen kán nemen met brood en spelen , simpelweg omdat dat ontzegd, wegbezuinigd of botweg verboden is. Voorbeelden zat in onze huidige tijd, ik denk dat dat de achterliggende gedachte van de socialistische regisseur is geweest bij het maken van deze film. En if not, dan is het in ieder geval mijn associatie.
Ik ben een sucker voor sociale en socialistische films, ik veer op bij volksverzet en ik zal altijd de kant van de kleine man kiezen wanneer hij ten strijde trekt tegen de grootmachten. Dat zit in me. Dociel opgevoed , doch de rebellie wel degelijk in de genen meegekregen. Films als deze maken dat het hart een hupje maakt, dat het gemoed betrokkenheid herkent en dat je blij bent dat sociale strijd bestaan heeft omdat we anders niet waren gekomen waar we nu staan.
Jimmy's Hall is een dorpszaaltje waar enkele lokale initiatiefnemers de plattelandsbevolking bijspijkert in cultuur: dans en muziek, poëzie en sport. Onschuldig, toch?
Onschuldig my ass, denkt de lokale pastoor. Hij is van de oude hel-en-verdoemenis-stempel en mobiliseert zijn volgelingen om dit opkomende goddeloze communisme in te dammen. Dat lukt, doch slechts met grove middelen.
Kies zelf aan welke kant uw sympathie ligt. Dat mag, dat hoort bij dit soort films.
zaterdag, augustus 16, 2014
The Grey- Joe Carnahan
The Grey op IMDb
Uitgewoond teruggekomen van een stevige werkweek, bad genomen en toch nog even een film geprobeerd. De weerstand zal niet al te goed geweest zijn, want in beteren doen had ik deze film eerder gezet.
Niet spannend, niet eng, niet verhalend, gewoon een sequentieel verhaaltje van de overlevers van een vliegtuigongeval. Ze landen , ergens in het koude Alaska, in een gebied dat gedomineerd wordt door wolven. En dus valt er -volgens het 10 kleine negertjesprincipe- met de regelmaat van de klok eentje af , terwijl zij hun tocht terug naar de bewoonde wereld proberen te maken.
Saai.
Uitgewoond teruggekomen van een stevige werkweek, bad genomen en toch nog even een film geprobeerd. De weerstand zal niet al te goed geweest zijn, want in beteren doen had ik deze film eerder gezet.
Niet spannend, niet eng, niet verhalend, gewoon een sequentieel verhaaltje van de overlevers van een vliegtuigongeval. Ze landen , ergens in het koude Alaska, in een gebied dat gedomineerd wordt door wolven. En dus valt er -volgens het 10 kleine negertjesprincipe- met de regelmaat van de klok eentje af , terwijl zij hun tocht terug naar de bewoonde wereld proberen te maken.
Saai.
donderdag, augustus 14, 2014
A thousand times goodnight - Erik Poppe
A thousand times goodnight op IMDb
Ondanks het onderwerp een fijne film. Eigenlijk moet ik zeggen: onderwerpen. De film bevat namelijk twee continue verhaallijnen: die van een wereld in brand en die van een gezin onder druk van de relationele banden en verantwoordelijkheden.
Becca is fotografe, en niet zomaar een. Ze schiet haar plaatjes in de brandhaarden van de wereld. De film start als ze aanwezig is bij het optuigen van een zelfmoordterroriste in de omgeving van Kabul. Ze registreert, maar ze doet niets. Ze houdt niet tegen, ze wil de wereld laten zien wat er speelt.
De bom gaat af, midden op de markt. Naast een fors aantal doden raakt ook Becca zelf gewond.
Als ze bijkomt in het ziekenhuis is haar man bij haar, die brengt haar thuis. De kinderen tonen hun ongerustheid, de man geeft aan niet verder te kunnen als zij haar leven in de waagschaal blijft stellen. Dat kan hij niet aan, dat kan het gezin niet aan.
Becca neemt afstand, doet uitermate haar best maar komt terecht in een intern conflict. Staat haar eigen kleine wereldje wel in verhouding tot de echte problemen in de wereld? En moet ze die niet blijven tonen?
Op schitterende wijze toont deze film hoe een gezin worstelt met de toestand in de wereld. Aan de ene kant is het belangrijk dat men zich om de medemens blijft bekommeren, aan de andere kant verbeter je de wereld pas echt als je aan de keukentafel - met je eigen puberdochter- begint. Erg goed weergegeven, Prima film.
Ondanks het onderwerp een fijne film. Eigenlijk moet ik zeggen: onderwerpen. De film bevat namelijk twee continue verhaallijnen: die van een wereld in brand en die van een gezin onder druk van de relationele banden en verantwoordelijkheden.
Becca is fotografe, en niet zomaar een. Ze schiet haar plaatjes in de brandhaarden van de wereld. De film start als ze aanwezig is bij het optuigen van een zelfmoordterroriste in de omgeving van Kabul. Ze registreert, maar ze doet niets. Ze houdt niet tegen, ze wil de wereld laten zien wat er speelt.
De bom gaat af, midden op de markt. Naast een fors aantal doden raakt ook Becca zelf gewond.
Als ze bijkomt in het ziekenhuis is haar man bij haar, die brengt haar thuis. De kinderen tonen hun ongerustheid, de man geeft aan niet verder te kunnen als zij haar leven in de waagschaal blijft stellen. Dat kan hij niet aan, dat kan het gezin niet aan.
Becca neemt afstand, doet uitermate haar best maar komt terecht in een intern conflict. Staat haar eigen kleine wereldje wel in verhouding tot de echte problemen in de wereld? En moet ze die niet blijven tonen?
Op schitterende wijze toont deze film hoe een gezin worstelt met de toestand in de wereld. Aan de ene kant is het belangrijk dat men zich om de medemens blijft bekommeren, aan de andere kant verbeter je de wereld pas echt als je aan de keukentafel - met je eigen puberdochter- begint. Erg goed weergegeven, Prima film.
dinsdag, augustus 12, 2014
Margaret- Kenneth Lonergan
Margaret op IMDb
Margatet is een tienermeisje in de highschoolleeftijd, volop in de ontdekking van het leven. Juist op de dag dat ze voorzichtig begint met daten met een schoolvriendje, is ze getuige van een dodelijk ongeval. Een ongeval dat mede haar schuld is omdat zij de buschauffeur afleidt die het ongeluk veroorzaakt. Ze staat het slachtoffer bij in de laatste momenten en is diep onder de indruk als ze thuiskomt.
Volgens verwachting ontwikkelt ze zich gaandeweg steeds sterker, ze begint het ongeluk te verwerken maar toch begint haar geweten te knagen. In de lichte paniek die zich na het ongeluk van haar meester maakte, heeft ze bij de politie een verklaring afgelegd die de buschauffeur ontziet. En daar heeft ze spijt van, want hij heeft wel iemand doodgereden. Mede door haar aanwezigheid zelfs, dus voor een deel ook haar schuld.
In haar drang om het geweten te sussen en schoon schip te maken, ontziet ze niets of niemand. Moeder, vader, vriendjes, medestrijders tegen "het onrecht" : iedereen krijgt vegen uit de pan van de onvolwassen doch overdreven mondige dame. (Ze krijgt het voor elkaar dat je als kijker een hekel aan haar krijgt en dat je hoopt dat haar strijd voor rechtvaardigheid mislukt).
Een lange, doch sterke coming-of-age film die scherp aangeeft hoe moeilijk het voor de huidige mens is om maar zoveel ontwikkelingen getuige te zijn. Mensenleven-bepalende ontwikkelingen, in dit geval. 2,5 uur geboeid kijken. Knappe acteerprestatie van Anna "the Piano" Paquin.
Margatet is een tienermeisje in de highschoolleeftijd, volop in de ontdekking van het leven. Juist op de dag dat ze voorzichtig begint met daten met een schoolvriendje, is ze getuige van een dodelijk ongeval. Een ongeval dat mede haar schuld is omdat zij de buschauffeur afleidt die het ongeluk veroorzaakt. Ze staat het slachtoffer bij in de laatste momenten en is diep onder de indruk als ze thuiskomt.
Volgens verwachting ontwikkelt ze zich gaandeweg steeds sterker, ze begint het ongeluk te verwerken maar toch begint haar geweten te knagen. In de lichte paniek die zich na het ongeluk van haar meester maakte, heeft ze bij de politie een verklaring afgelegd die de buschauffeur ontziet. En daar heeft ze spijt van, want hij heeft wel iemand doodgereden. Mede door haar aanwezigheid zelfs, dus voor een deel ook haar schuld.
In haar drang om het geweten te sussen en schoon schip te maken, ontziet ze niets of niemand. Moeder, vader, vriendjes, medestrijders tegen "het onrecht" : iedereen krijgt vegen uit de pan van de onvolwassen doch overdreven mondige dame. (Ze krijgt het voor elkaar dat je als kijker een hekel aan haar krijgt en dat je hoopt dat haar strijd voor rechtvaardigheid mislukt).
Een lange, doch sterke coming-of-age film die scherp aangeeft hoe moeilijk het voor de huidige mens is om maar zoveel ontwikkelingen getuige te zijn. Mensenleven-bepalende ontwikkelingen, in dit geval. 2,5 uur geboeid kijken. Knappe acteerprestatie van Anna "the Piano" Paquin.
maandag, augustus 11, 2014
Penthouse North- Joseph Ruben
Penthouse North op IMDb
Ternauwernood overleeft ze een zelfmoordaanslag. Ze wordt blind, dat wel, en ze kan dus haar baan als oorlogsfotografe nooit meer uitvoeren. Wel kan ze rustig met haar vriendje leven en wonen in een chique penthouse in een dito Newyorkse wijk.
Kabbel de kabbel, totdat ze op oudejaarsavond plots in haar huis overvallen wordt. De inbreker is op zoek naar haar man, krijgt geld en andere duistere waar van hem. De dame weet nog niet dat haar man dan al vermoord is, ze ziet hem simpelweg niet liggen in de keuken waar ze net doorheen ging.
Als die confrontatie er eenmaal wel is, groeit het besef dat het deze man menens is. Op kunstige wijze weet ze te ontsnappen, maar ze loopt rechtstreeks in de handen van de handlanger, die al gealarmeerd is.
Een naar spelletje ontstaat, in dat o zo chique penthouse. Gaat ze hen vertellen waar de spullen liggen of weerstaat ze hun dreigementen en martelingen?
Zo'n film. Niet heel erg voor mij..
Ternauwernood overleeft ze een zelfmoordaanslag. Ze wordt blind, dat wel, en ze kan dus haar baan als oorlogsfotografe nooit meer uitvoeren. Wel kan ze rustig met haar vriendje leven en wonen in een chique penthouse in een dito Newyorkse wijk.
Kabbel de kabbel, totdat ze op oudejaarsavond plots in haar huis overvallen wordt. De inbreker is op zoek naar haar man, krijgt geld en andere duistere waar van hem. De dame weet nog niet dat haar man dan al vermoord is, ze ziet hem simpelweg niet liggen in de keuken waar ze net doorheen ging.
Als die confrontatie er eenmaal wel is, groeit het besef dat het deze man menens is. Op kunstige wijze weet ze te ontsnappen, maar ze loopt rechtstreeks in de handen van de handlanger, die al gealarmeerd is.
Een naar spelletje ontstaat, in dat o zo chique penthouse. Gaat ze hen vertellen waar de spullen liggen of weerstaat ze hun dreigementen en martelingen?
Zo'n film. Niet heel erg voor mij..
United- James Strong
United op IMDb
Toen ik klein jongetje was, was ik net als anderen. Verzot op voetbal, geen middag of vooravond thuis en in de uren daarna lezen of voetbalplaatjes sparen. Een van de memorabele boeken uit die tijd, was "25 jaar Europacup" van Ed van Opzeeland. Behelste uiteindelijk lang geen 25 jaar, maar het verhaal dat hier verfilmd is, staat er uitgebreid in beschreven. Logisch dat dat ik snel inklikte toen ik deze op de film1-agenda zag staan.
Het is een integere film geworden over een zwaar dramatisch verhaal. ManU is nu een van de grootste clubs ter wereld, maar was toen nog volop in opbouw. De Britse voetbalbond wilde niet zo erg dat haar clubs ook naar andere bonden en competities gingen luisteren, dus maakte ze het de kandidaten lastig. Nooit een wedstrijd verdagen of verplaatsen: als je Europees wilt, is dat je eigen verantwoordelijkheid".
De film volgt Bobby Charlton, nog immer het grote clubicoon. In 1956 begint hij naam te maken, wordt bij de selectie gevoegd en komt langzamerhand aan spelen toe. Hij scoort veel en helpt United landskampioen te maken.
In de daaropvolgende Europacupronde moet men een uitwedstrijd tegen Belgrado spelen, De terugreis moet snel na de wedstrijd, want zaterdag wacht alweer Wolverhampton Wanderers. Deze haast verklaart de wens om, ondanks het slechte weer, toch op te stijgen vanaf het vliegveld in München. Het gaat mis.
Een forse crash, het elftal bijna letterlijk gedecimeerd. Land in shock, zelfs de bond in shock. De doden worden begraven en er moet toch langzamerhand een show ongo'en. Bobby wil niet meer, hij heeft zijn buik vol van het voetbal nu het hem zoveel vrienden heeft gekost. Er wordt dus op hem ingepraat.
De film is integer, is ook boeiend voor wie niet zo in het voetbalspelletje is omdat er een fraai staaltje vriendschap en mannenpsychologie wordt toegepast. Ik vond m oke!
Toen ik klein jongetje was, was ik net als anderen. Verzot op voetbal, geen middag of vooravond thuis en in de uren daarna lezen of voetbalplaatjes sparen. Een van de memorabele boeken uit die tijd, was "25 jaar Europacup" van Ed van Opzeeland. Behelste uiteindelijk lang geen 25 jaar, maar het verhaal dat hier verfilmd is, staat er uitgebreid in beschreven. Logisch dat dat ik snel inklikte toen ik deze op de film1-agenda zag staan.
Het is een integere film geworden over een zwaar dramatisch verhaal. ManU is nu een van de grootste clubs ter wereld, maar was toen nog volop in opbouw. De Britse voetbalbond wilde niet zo erg dat haar clubs ook naar andere bonden en competities gingen luisteren, dus maakte ze het de kandidaten lastig. Nooit een wedstrijd verdagen of verplaatsen: als je Europees wilt, is dat je eigen verantwoordelijkheid".
De film volgt Bobby Charlton, nog immer het grote clubicoon. In 1956 begint hij naam te maken, wordt bij de selectie gevoegd en komt langzamerhand aan spelen toe. Hij scoort veel en helpt United landskampioen te maken.
In de daaropvolgende Europacupronde moet men een uitwedstrijd tegen Belgrado spelen, De terugreis moet snel na de wedstrijd, want zaterdag wacht alweer Wolverhampton Wanderers. Deze haast verklaart de wens om, ondanks het slechte weer, toch op te stijgen vanaf het vliegveld in München. Het gaat mis.
Een forse crash, het elftal bijna letterlijk gedecimeerd. Land in shock, zelfs de bond in shock. De doden worden begraven en er moet toch langzamerhand een show ongo'en. Bobby wil niet meer, hij heeft zijn buik vol van het voetbal nu het hem zoveel vrienden heeft gekost. Er wordt dus op hem ingepraat.
De film is integer, is ook boeiend voor wie niet zo in het voetbalspelletje is omdat er een fraai staaltje vriendschap en mannenpsychologie wordt toegepast. Ik vond m oke!
zaterdag, augustus 09, 2014
Last Vegas - John Turteltaub
Last Vegas op IMDb
Natuurlijk zijn ze verschrikkelijk, die "oude mannen doen nog één keer leuk"films. Zo ook deze.
Je begint er aan met een sprankje hoop dat het acteertalent van Freeman en De Niro, de karakterrolletjes van Douglas en de alle-kanten-op-schietende humor van Kline hier een bepaald soort symbiose tot stand brengt. Not.
Te flauw, te voorspelbaar, te weinig malen de mondhoeken in de krul. Jammere poging.
Vier jeugdvrienden lopen in de zestig en hebben elk hun levensloop. Een van de vier doet aan jonge vriendinnetjes en gaat er eentje huwen. Dat moet natuurlijk met een klinkend vrijgezellenweekend worden in geluid. In Las Vegas liefst.
De een een hartpatiënt, de andere seksueel uitgeblust maar nog voor één weekend vol lust, de andere twee strijden met elkaar om de verwerking van de dood van hun gedeelde jeugdvriendinnetje. Een leven vol verwijten en ongemakken dus, dat eenmalig in een feestje moet worden omgezet.
Oordeel zelf, wellicht vindt u het wel leuk.
Natuurlijk zijn ze verschrikkelijk, die "oude mannen doen nog één keer leuk"films. Zo ook deze.
Je begint er aan met een sprankje hoop dat het acteertalent van Freeman en De Niro, de karakterrolletjes van Douglas en de alle-kanten-op-schietende humor van Kline hier een bepaald soort symbiose tot stand brengt. Not.
Te flauw, te voorspelbaar, te weinig malen de mondhoeken in de krul. Jammere poging.
Vier jeugdvrienden lopen in de zestig en hebben elk hun levensloop. Een van de vier doet aan jonge vriendinnetjes en gaat er eentje huwen. Dat moet natuurlijk met een klinkend vrijgezellenweekend worden in geluid. In Las Vegas liefst.
De een een hartpatiënt, de andere seksueel uitgeblust maar nog voor één weekend vol lust, de andere twee strijden met elkaar om de verwerking van de dood van hun gedeelde jeugdvriendinnetje. Een leven vol verwijten en ongemakken dus, dat eenmalig in een feestje moet worden omgezet.
Oordeel zelf, wellicht vindt u het wel leuk.
woensdag, augustus 06, 2014
Paulette - Jérôme Enrico
Paulette op IMDb
Niet bijster goede, doch wel onderhoudende film over een oude oma die - na de zoveelste onteigening door een deurwaarder- genoeg heeft van haar armeluisbestaan. Ze woont in een wijk waar de drugshandel welig tiert en ze besluit een kruimeltje van de cake mee te pakken.
Dat laatste zelfs letterlijk, want als blijkt dat ze inderdaad makkelijk geld verdient, combineert ze haar nieuwe stiel met haar voormalige: banketbakker.. Ze maakt spacecakes, afghaanse muffins en zweefmacarons.
De buurt smult ervan, men staat ervoor in de rij. Jammer dat ook haar schoonzoon, politieagent van beroep, er lucht van krijgt. Samen met haar vriendinnen rolt Paulette van het ene "probleem" in het andere.
Niet bijster goede, doch wel onderhoudende film over een oude oma die - na de zoveelste onteigening door een deurwaarder- genoeg heeft van haar armeluisbestaan. Ze woont in een wijk waar de drugshandel welig tiert en ze besluit een kruimeltje van de cake mee te pakken.
Dat laatste zelfs letterlijk, want als blijkt dat ze inderdaad makkelijk geld verdient, combineert ze haar nieuwe stiel met haar voormalige: banketbakker.. Ze maakt spacecakes, afghaanse muffins en zweefmacarons.
De buurt smult ervan, men staat ervoor in de rij. Jammer dat ook haar schoonzoon, politieagent van beroep, er lucht van krijgt. Samen met haar vriendinnen rolt Paulette van het ene "probleem" in het andere.
Stoker- Chan-Wook Park
Stoker op IMDb
Stevige namen toch wel op de poster. Gevestigde dame met artistieke bewijsdrang (Nicole Kidman) en een rising star in de damesrollen (Mia Wasikowska). Reden genoeg om deze te proberen. Helaas bleek ie me niet te pakken te nemen, deze thrillerachtige filmwaas.
Dochter India lijkt een dame met afwijkende , want licht paranormale, gaven. Wat het ook moge zijn, een gangbaar meisje is ze niet. Als haar vader plots overlijdt bij een raar ongeluk, ziet zij zichzelf nog meer geconfronteerd met haar egoïstische en afstandelijke moeder.
Alles verandert als de broer van vader in het huis langskomt. Oorspronkelijk als begrafenisvisite, maar wanneer hij blijft logeren , verandert plots de hele setting in het huis.
Moeder toont enige avances naar de broer, broer zelf lijkt juist veel meer gefocust op de dochter terwijl deze van beiden niets lijkt te moeten hebben. Er ontwikkelt zich een rare driehoek. En er vallen in de omgeving nogal wat slachtoffers.
Rare film. Ik kan er niet veel moois over naar voren brengen.
Stevige namen toch wel op de poster. Gevestigde dame met artistieke bewijsdrang (Nicole Kidman) en een rising star in de damesrollen (Mia Wasikowska). Reden genoeg om deze te proberen. Helaas bleek ie me niet te pakken te nemen, deze thrillerachtige filmwaas.
Dochter India lijkt een dame met afwijkende , want licht paranormale, gaven. Wat het ook moge zijn, een gangbaar meisje is ze niet. Als haar vader plots overlijdt bij een raar ongeluk, ziet zij zichzelf nog meer geconfronteerd met haar egoïstische en afstandelijke moeder.
Alles verandert als de broer van vader in het huis langskomt. Oorspronkelijk als begrafenisvisite, maar wanneer hij blijft logeren , verandert plots de hele setting in het huis.
Moeder toont enige avances naar de broer, broer zelf lijkt juist veel meer gefocust op de dochter terwijl deze van beiden niets lijkt te moeten hebben. Er ontwikkelt zich een rare driehoek. En er vallen in de omgeving nogal wat slachtoffers.
Rare film. Ik kan er niet veel moois over naar voren brengen.
maandag, augustus 04, 2014
Loenatik, te gek! - Johan Timmers
Loenatik, te gek! op IMDb
In zijn genre waarlijk een briljante film. Een kinderserie-idee, het verhaal uitvergroot naar filmscript-lengte en dan op behoorlijk sterke wijze alle cliché-invullingen doen. Klinkt simpel, maar het effect is verbluffend goed. Ik heb me in ieder geval goed vermaakt en betrapte mezelf geregeld op grinnik en schater. Zo ook de rest van de zaal, waar opvallend veel volwassenen aanwezig waren voor deze jeugdfilm.
Het verhaal: door het overheidsbeleid moest de vorige opvanglocatie van de pyschisch nogal instabiele hoofdpersonen worden gesloten. Ze moesten terug in de maatschappij, midden tussen de mensen. Ook hun verzorgende zuster moest op zoek naar een nieuwe baan.
Kort na een van haar sollicitaties verdwijnt ze, buurvrouw ziet nog net hoe de zuster een busje in getrokken wordt: ontvoering op klaarlichte dag.
Via de voormalige arts worden alle oud-cliënten opgespoord om vervolgens de zoektocht in te zetten naar de verdwenen verpleegster. De majoor zet de plannen uit, Bep Brul charmeert en schmiert om informatie los te krijgen, ook de overige cliënten worden vol ingezet. Zal het ze lukken om de zuster te vinden en te bevrijden?
Vooral gaat mijn petje af voor John Buisman, die op onnavolgbare wijze de angstige en huilerige dierenvriend Dokter Doolittle speelt. Prachtig zoals hij zijn rol vormgeeft.
Andere open doekje gaat naar Karen van Holst Pellekaan, die talloze woordgrapjes in het script vervlocht. En verder: lachen geblazen voor jong en oud.
In zijn genre waarlijk een briljante film. Een kinderserie-idee, het verhaal uitvergroot naar filmscript-lengte en dan op behoorlijk sterke wijze alle cliché-invullingen doen. Klinkt simpel, maar het effect is verbluffend goed. Ik heb me in ieder geval goed vermaakt en betrapte mezelf geregeld op grinnik en schater. Zo ook de rest van de zaal, waar opvallend veel volwassenen aanwezig waren voor deze jeugdfilm.
Het verhaal: door het overheidsbeleid moest de vorige opvanglocatie van de pyschisch nogal instabiele hoofdpersonen worden gesloten. Ze moesten terug in de maatschappij, midden tussen de mensen. Ook hun verzorgende zuster moest op zoek naar een nieuwe baan.
Kort na een van haar sollicitaties verdwijnt ze, buurvrouw ziet nog net hoe de zuster een busje in getrokken wordt: ontvoering op klaarlichte dag.
Via de voormalige arts worden alle oud-cliënten opgespoord om vervolgens de zoektocht in te zetten naar de verdwenen verpleegster. De majoor zet de plannen uit, Bep Brul charmeert en schmiert om informatie los te krijgen, ook de overige cliënten worden vol ingezet. Zal het ze lukken om de zuster te vinden en te bevrijden?
Vooral gaat mijn petje af voor John Buisman, die op onnavolgbare wijze de angstige en huilerige dierenvriend Dokter Doolittle speelt. Prachtig zoals hij zijn rol vormgeeft.
Andere open doekje gaat naar Karen van Holst Pellekaan, die talloze woordgrapjes in het script vervlocht. En verder: lachen geblazen voor jong en oud.
zondag, augustus 03, 2014
Boyhood- Richard Linklater
Boyhood op IMDb
Zo eens in de zoveel jaar komt er eentje: een film die de geschiedenis verandert. Waar "One flew over the cuckoo's nest" kijkers opeens de andere kant van psychiatrie in films liet zien, waar "Magnolia" met de kunstig vervlochten levens van de rollen het lemma "mozaïekfilm" definitief een andere lading gaf, daar geeft "Boyhood" voor altijd een andere inhoud aan de "coming of age"-films.
Werkelijk een ongelooflijke prestatie die Richard Linklater met zijn acteurs heeft neergezet. Gedurende een periode van 12 jaar riep hij jaarlijks zijn club acteurs bij elkaar om de volgende fase van het opgroeien van het zusje en vooral het broertje uit just another American family te volgen. Mazzel voor de regisseurs dat hij niemand kwijtraakte gedurende het traject, mazzel voor de kijker die echt een realtime-inzage krijgt in het verouderingsproces van de kinderen én de ouders.
Het is dan ook niet het plot dat deze film zo bijzonder en zo geslaagd maakt. Het is de waarheid die in elke scene zit. Het is de herkenbaarheid voor mensen met jonge kinderen. Het is de herkenbaarheid voor tieners dat het leven op zo veel plekken op aarde hetzelfde is.
We volgen Mason, 6 jaar oud, op zijn wandeling door het leven. We nemen pas op z'n 18e afscheid van hem. Mason is een dromertje: papa en mama gescheiden en een zusje dat totaal niet in hem geïnteresseerd is en hem zelfs een hinderpaal vindt. Wat volgt is een logisch chronologisch verhaal: verhuizingen, weekendjes met papa, nieuwe school, nieuwe pappa's in het leven van mama, scheidingen, ruzies, verbinding, onthechting,vriendinnetjes en vriendjes, nieuwe verhuizingen.
Allemaal zo voorspelbaar als wat, maar deze film krijgt het voor elkaar dat juist de logica van het leven heel confronterend is. Het meest werd ik om m'n nummer gezet door de huilende moeder , die- op het moment dat ook haar zoon het huis verlaat- wanhopig uitroept: 'I thought there would be more".
Nee dus, dit is wat het leven is. Een verzameling kleine krabbelaars die elk hun eigen biotoopje bevolken. In dat kleine kringetje zoeken ze naar geluk, pakken ze het vast en laten ze het weer los. Om vervolgens gewoon opnieuw te gaan zoeken. Het is wat het is, alle cliché's die je erop los kunt laten zijn niet voor niets cliché's : "Je moet het zelf doen". "Geniet nu, want morgen is het voorbij". "Familie is het belangrijkste geschenk". "Het leven is vergankelijk". "Van het concert des levens etcetera".
Deze film zet de nieuwe standaard. Hier gaat de komende tijd niemand overheen komen. Wat een impact, wat een brille. Wat een schitterende film. 164 minuten confrontatie, ik gun werkelijk iedereen om deze te zien.
zaterdag, augustus 02, 2014
Chez Nous - Tim Oliehoek
Chez Nous op IMDb
Sommige films sla je over. Bewust. En dat overweeg je te blijven doen, totdat er zich een gelegenheid voordoet om hem "gelegitimeerd" te kijken. Gisteren was zo'n dag: moe van werkweek, met vrouw en dochter op de bank. En het was de vooravond van de Canal Parade. Betere kans om deze film te zien komt niet voorbij.
Het is, ondanks het wat aparte onderwerp, volop een familiefilm. In de zin van: vol kneuterig Hollandse gezelligheid en herkenbare probleempjes. In die zin is de film dus echt niet slecht. Hij zal geen toplijst halen maar voldoet exact aan de verwachtingen. En over de hoofdrolspelende Alex Klaassen kan ik niet anders zeggen dan dat hij veelzijdigheid laat zien. Plusjes dus, al is het over de hele linie ietwat mager qua plot.
Caféeigenaar van Amsterdams gay- en travocafé komt in de financiële problemen door zijn onbegrensde menselijke goedheid. Zijn "aangenomen' zoon wil hem helpen, zeker als de cafeman ook nog eens in het ziekenhuis komt te liggen. Daar krijgt de zoon te horen wie eigenlijk zijn echte vader is en dat ie op zoek moet. De echte vader is een draaideurcrimineel.
Legt u zelf de eindjes bij elkaar? Zoon vindt vader, die moet helpen om met een ouderwetse kraak het geld op te hoesten om het café te kunnen kopen en aldus de faillissementsverkoop te verhinderen. Die kraak moet, u voelt hem al, plaatsvinden op de dag van de botentocht, de Canal Parade. Dan is Amsterdam immers heel ergens anders mee bezig.
Het is plat, bij vlagen te, maar ach, voor een vermoeide avond best te doen.
Sommige films sla je over. Bewust. En dat overweeg je te blijven doen, totdat er zich een gelegenheid voordoet om hem "gelegitimeerd" te kijken. Gisteren was zo'n dag: moe van werkweek, met vrouw en dochter op de bank. En het was de vooravond van de Canal Parade. Betere kans om deze film te zien komt niet voorbij.
Het is, ondanks het wat aparte onderwerp, volop een familiefilm. In de zin van: vol kneuterig Hollandse gezelligheid en herkenbare probleempjes. In die zin is de film dus echt niet slecht. Hij zal geen toplijst halen maar voldoet exact aan de verwachtingen. En over de hoofdrolspelende Alex Klaassen kan ik niet anders zeggen dan dat hij veelzijdigheid laat zien. Plusjes dus, al is het over de hele linie ietwat mager qua plot.
Caféeigenaar van Amsterdams gay- en travocafé komt in de financiële problemen door zijn onbegrensde menselijke goedheid. Zijn "aangenomen' zoon wil hem helpen, zeker als de cafeman ook nog eens in het ziekenhuis komt te liggen. Daar krijgt de zoon te horen wie eigenlijk zijn echte vader is en dat ie op zoek moet. De echte vader is een draaideurcrimineel.
Legt u zelf de eindjes bij elkaar? Zoon vindt vader, die moet helpen om met een ouderwetse kraak het geld op te hoesten om het café te kunnen kopen en aldus de faillissementsverkoop te verhinderen. Die kraak moet, u voelt hem al, plaatsvinden op de dag van de botentocht, de Canal Parade. Dan is Amsterdam immers heel ergens anders mee bezig.
Het is plat, bij vlagen te, maar ach, voor een vermoeide avond best te doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...