maandag, december 30, 2013

Silver Linings Playbook - David O. Russell

Silver Linings Playbook op IMDb
Nog net op de valreep van het jaar zag ik deze prijswinnende film. Onderhoudend, vond ik m. Niet in het minst door het spetterende acteerwerk. Bradley Cooper ken ik verder niet zo, maar la Lawrence ( ik zou als man van middelbare leeftijd zelfs Oh la la Lawrence willen zeggen) zag ik in meerdere hoedanigheden al eerder voorbij komen. En ik vond haar ditmaal net zo overtuigend goed als in "Winter's bone'.. Dat zegt wat.

De film draait om Pat (Bradley Cooper), een man met bipolaire stoornis die na 8 maanden ontslagen wordt uit de psych-inrichting waar ie een poging tot verpleging heeft ondergaan.
Mams is een zorgtype, paps is een moeilijk communicerende man die alleen maar leeft voor zijn favoriete baseballteam. Een gevoel overigens dat ie graag met zijn zoon zou willen delen, als in : dan praten we tenminste met elkaar, dan doen we iets samen.
Pat blijkt nog vol te zijn van zijn ex-vrouw, ondanks haar overspel en vervolgens overstap. Hij is daar knap neurotisch in. Op curieuze wijze ontmoet hij een dame die net zoveel psychische lasten lijkt mee te dragen, maar die hem wel gaandeweg probeert te bevrijden van zijn hang naar zn ex en het juk van z'n vader.
De film culmineert in een verwikkeling waarbij vader weddenschappen over zijn eigen (financiële) toekomst slechts kan winnen door de prestaties van zijn zoon. Prestaties in een danswedstrijd met de wulpse Tiffany, dus.

Ongeloofwaardig is de film is de  plotse genezingen van beide zwaar psychiatrische hoofdrolspelers, maar het spelplezier van de acteurs en het terugkeerpatroon van enkele rode draadjes in de film maken de film zeer onderhoudend.

vrijdag, december 27, 2013

Le pere de mes enfants- Mia Hansen Love

Le pere de mes enfants op IMDb
Lekker sombere film die het goed doet in deze donkere dagen.
Paps leidt een niet goed lopen filmproductiebedrijf. Naar de ondergang. Zijn vaak al geestelijke afwezigheid wordt opgevolgd door een fysieke als hij zijn leven beëindigt. Zelfgekozen: hij kon niet meer los komen van de schulden, kon de mensen in zijn bedrijf niet meer helpen en durfde zijn gezin niet onder ogen te komen.

Het gezin herstelt maar moeizaam van de klap. Vrouwlief probeert nog het een en ander aan filmproducties tot wasdom te laten komen om aldus nog iets van een erfenis achter te laten. Maar het wringt.
En het wreekt zich ook nog. Als er nog een stukje dubbelleven van papa aan de oppervlakte komt, valt vooral de oudste dochter hem hard af.

Daarmee heb ik ook gelijk de boeiendste rol genoemd. Dochter Clemence is in alles de verbeelding van dit would-be gezin. Ze sombert aanvankelijk, maar leert en probeert op eigen benen te staan . Steeds meer.
Trieste maar best aandoenlijke vertelling

zondag, december 22, 2013

Flight- Robert Zemeckis

Flight op IMDb
En alweer een vliegeniersfilm. Ik heb er zin in deze week.
Ook deze vanaf de bank bekeken, op de rustige zaterdagavond rule'de Film1 maar weer eens.

Deze film is een soort "Speed" meets "Leaving Las Vegas".
Zwaar bekaterd wordt onze hoofdpersoon wakker in z'n hotel. Over 2 uur vertrekt z'n vliegtuig. Normaal niet zo'n probleem, maar hij moet 'm besturen. Whip Whitaker is een piloot met een drank- en een cokeprobleem. Geen ideale combi met zijn beroep, maar hij houdt al jaren vol.

De vlucht van Orlando naar Atlanta die hij moet doen is immers normaal een makkie voor 'm . Uurtje binnenlands vliegen. Deze gaat echter anders: zwaar weer en een krakkemikkig vliegtuig vragen alles van zijn jarenlange ervaring. Hoe ie t doet, doet ie 't  maar hij weet het vliegtuig acrobatisch op een grasveld te landen. Wel 6 slachtoffers, maar ook 96 overlevenden. Een kunststukje.

Geboren voor het heldendom, zo lijkt het. Niet deze man: de schuldvraag tussen verzekeraars van de luchtvaartmaatschappij en die van de vliegtuigbouwer leidt tot een diepgaand onderzoek. En daarbij komt naar boven dat meneer Whitaker zwaar onder invloed het vliegtuig moet hebben bestuurd. In plaats van medailles dreigt dus gevangenisstraf.
Alle hulp krijgt Whitaker aangeboden, maar zijn drankprobleem duikt steeds weer op. Uit arren moede sluiten de verzekeraars hem een tijdje op, zodat hij bij de volgende zitting in ieder geval nuchter verschijnt.

Wat me het meest opviel aan de film: Denzel Washington die een keer geen doortastende veelkunner blijkt, maar gewoon een man met vaardigheden én zwakheden. Grote zwakheden zelfs..

zaterdag, december 21, 2013

Mijn top 10 van 2013

Toegegeven, op het moment van inzenden had ik al spijt van enkele keuzes. Of eigenlijk: van het niet maken van andere.
Want waar is "Ginger & Rosa"? Waar is "Inside Llewyn Davis"? Waar zijn ... en ... ?

Op voorhand ben ik dus al met u eens dat onderstaande lijst ter discussie staat. Maar voor het moment moet ik het er maar mee doen. Mijn beste tien van 2013 :

    Volkskrant film van het jaar 2013

    01 Grande Bellezza, La
    02 Lore
    03 Kapringen (A Hijacking)
    04 Paradies: Glaube
    05 Broken
    06 Master, The
    07 Vie d'Adèle, La
    08 Passé, Le
    09 Boven is het stil
    10 Mud

In het niets- Daniel Bruce

In het niets op IMDb
Televisiefilm, uit de One Night Stand-reeks.

Mooi ingetogen verteld verhaal over de Bijlmerramp, 4 oktober 1992. Zoals we allen weten crashte toen een El Al-vliegtuig op een flat in de Amsterdamse Bijlmer. Veel slachtoffers zijn nooit gevonden, want opgelost in de enorme hitte. Veel van de slachtoffers waren niet bekend bij de overheid, omdat ze op dat moment illegaal in de flats verbleven.

De film toont het aan de hand van de in-en-in trieste Agymah, een man die zijn vrouw verloren is doordat hij niet voor haar naar de dokter durfde toen ze longontsteking had, bang als hij was dat hun illegaliteit werd ontmaskerd.
Hij leeft in een flat met een stuk of tien andere Ghanezen, ze krijgen er nog iemand bij als het jonge nichtje van een van zijn medebewoners overkomt. Nina is 12, kan geen kant op en hoopt op een plek op een van de sscholen aldaar. Zodat ze zich verder kan bekwamen om haar droom uit te laten komen: een Madonna-achtige zangeres worden.
Oorspronkelijk moeten Agyman en Nina niets van elkaar weten, maar gaandeweg groeien ze naar elkaar toe en motiveren ze elkaar zelfs ietwat. Agymah durftt schoorvoetend de deur uit, voor Nina wordt een optreden geregeld in het lokale (illegale) restaurant. Op een zondagavond. Op 4 oktober. In 1992.



dinsdag, december 17, 2013

Troubled Water (DeUsynlige) - Erik Poppe

Troubled Water op IMDb
Vergeving of vergelding. Goed of kwaad. Schuld of boete.
Als deze thema's voorbijkomen, is de kerk nooit ver weg. En de maatschappelijke exegese van bijbelteksten ook niet.

Uitermate sterke film met veel bekende Scandinavische gezichten. De film speelt sterk met het moreel bewustzijn van de kijker. Geloof je in een tweede kans of is een moordenaar voor eeuwig een moordenaar? Helpt en heelt gevangenisstraf of zal een dader altijd terugvallen in zijn oude zonden?

 Jan Thomas heeft zijn tijd in t gevang erop zitten, althans: tweederde daarvan. Hij krijgt de kans om kerkorganist te worden in een kleine parochie met een vrouwelijke pastor.
Al snel wordt duidelijk waarom Thomas vastzat. Al snel wordt duidelijk dat hij verbetering zoekt, maar steeds wordt teruggeworpen door zijn daden in het verleden.
Al spoedig komt men in de parochie erachter wie er achter het orgel zit. En moet men keuzes maken en kanten kiezen.

Beresterk. Al een oudje, maar blijkbaar nog steeds impact.

The Hunger Games : Catching Fire - Francis Lawrence

The hunger Games: Catching Fire op IMDb
Vooropgesteld: ik ben niet van actie- en adventure-films. Het schiet en het knokt me al snel teveel.
Ik ben echter wel getrouwd met een vrouw die deze film graag wou zien, en ik had met haar ook ooit deel 1 al gekeken. (En daar bovenop: ik vind het heel geen straf om anderhalf uur naar Jennifer Lawrence te kijken).

Dat ik deel 1 had gezien, hielp een heleboel want Catching Fire is in alles een vervolg. Je moet het een en ander aan personages kennen uit deel 1, je moet de opzet en het verhaal kennen anders is deel 2 een behoorlijk ongrijpbaar tafereeltje. Dit is dus het verfilmde tweede deel uit de trilogie.

Dictator Snow maakt in deel 2 de balans op van de vorige Hunger Games. Het volk mort, het volk ziet - geheel contra aan zijn bedoelingen - in de winnares van de laatste editie een volksheld. En een dame die de opstand zou kunnen leiden. Derhalve organiseert het voor de jubileumeditie eens een keertje geheel anders: bij de 75e Hongerspelen zullen slechts winnaars uit vorige edities tegen elkaar in de arena staan.
Opzet van Snow is daarbij uiteraard dat Katniss Everdeen zal gaan sneuvelen, hij zal niet nalaten zijn beste strijders dusdanig te manipuleren dat ze haar te grazen nemen.

Pluspuntje van het verhaal is dat je zit te kijken naar een kritische tekening van totalitair beleid. Referenties naar nazisme, naar dictatorschap en machtsmisbruik komen volop naar voren. En daar mag u dan uw eigen oordeel over vellen.

woensdag, december 11, 2013

Child's pose (Pozitia copilului) - Calin Peter Netzer

Child's pose op IMDb
Of de Roemeense humor ligt mij niet, óf er is geen Roemeense humor. Nog nooit zag ik een vrolijkmakende film uit dat land. Maar goed, film is er niet alleen voor het entertainment, zullen we maar zeggen.
Deze film won de Gouden Beer in Berlijn en moet dus wel wat in de mars hebben. Dat blijkt te kloppen: ondanks je gebrek aan identificatie met de acteurs wordt hier wel een intrigerend verhaal verteld over mensen die leven in een land dat zich naar de moderne maatstaven toe ontwikkelt.
Anders gezegd: een film die na de dictatoriale overheersing langzaam bezig om net zo'n klassenmaatschappij te worden als andere landen in Europa. Een land waar de gegoede burgerij uit vrees voor positie-verlies meent de goedkeuring en het begrip van de arme bevolking te kunnen kopen.
De film draait om de dominante Cornelia, een vrouw uit een welgesteld aristocratisch milieu. Al direct bij de opening van de film blijkt dat haar zoon moeite heeft met haar bemoeizucht en haar arrogantie. De zoon probeert afstand te creëren en draagt zijn vriendin op niet open te doen als moeder voor de deur staat. Waarop uiteraard de dochter het gedaan heeft.
Als we vervolgens tot de kern van het verhaal komen (zoonlief rijdt in een onbewaakt ogenblik een jongetje - 14 jaar oud, armoedige afkomst- dood) zet moeder al haar machineriën in om haar zoon uit de gevangenis te houden. Moederliefde, geld, omkoping, advocaten, aanzet tot meineed: moeder probeert alles. Zoonlief sukkelt achter haar aan en van haar af: ondanks zijn afkeer van hoe moeder het doet, heeft ie zelf ook geen enkel idee hoe ie dit zou moeten aanpakken.
De film nadert zijn tragische climax: moeder sleept zoonlief mee naar het getroffen gezin. Het is óók haar leed, zij heeft ook de indruk dat haar iets is overkomen.

Bij vlagen indringend, maar niet zo hoogstaand dat ik de film zelf bekroond zou hebben. Da's dan weer het aparte van de Oostereuropese cinema.

dinsdag, december 10, 2013

Populaire - Regis Roinsard

Populaire op IMDb
Hoe noem je zo'n film: vriendelijk of lief? Luchtig wellicht?
Hoe dan ook, voor een maandagavond was het prettig vermaak. Niemendalletje over een dame die , we schrijven het jaar 1959, haar dorp wil ontvluchten om carrière te gaan maken als secretaresse (ja ja , dat kon toen nog!) .
Ze komt in dienst bij een stugge man die weigert contactuele openheid te geven maar wel ziet dat ze ontegenzeggelijke typiste-kwaliteiten heeft. Haar snelheid en foutloosheid brengen hem op het idee haar in te zetten in "typist of the year"- wedstrijden.
Naast het groeien in deze rol weet de ontwapenende Rose Pamphyle ( Deborah Francois, de Belgische actice die je zou kunnen kennen van "La tourneuse des pages" en "L'enfant) haar baas langzaam aan te ontdooien. Diens oorlogsverleden weerhoudt hem van al te open contact, maar stukje bij beetje verwordt hij van de stugge trainer in iemand met wie je het over dagelijkse zaken kunt hebben.
En Rose met de Bambi-ogen hoopt natuurlijk op meer , doet daarom haar best om al haar wedstrijden te winnen. Zodat ze hem overtuigt .

Zoals gezegd, niet veel om het lijf, maar overduidelijk vol vreugde geacteerd en dame hoofdrolspeelster is onverwacht leuk in haar doen en laten. Morgen weer vergeten, maar gisteren genoot ik er van!

maandag, december 09, 2013

Crazy, Stupid, Love - Glenn Ficarra/ John Requa

Crazy, Stupid, Love op IMDb

Een comedy of errors-filmpje, da's echt wat voor de zondagavond.

Sterrencast doet een komische reeks verwikkelingen omtrent "de liefde".
Vader en moeder gaan scheiden. Zoonlief is verliefd op de oppas. Oppas is verliefd op de vader. Vader van de oppas is vriend van de vader. Vader ontwikkelt stappers- en versierderskwaliteiten dankzij de lessen van een ervaren kroegganger die hem onder de hoede neemt. Vader blijkt er goed in. Versiert, zonder het te weten, de lerares van zijn zoon.

En zo nog een hele reeks meer, die ik niet allemaal mag noemen omdat ik anders de hele film al weggeef. Ik heb me wel vermaakt, er zaten veel komische momenten en woordgrappen in. Dan is het op zondag al gauw goed.
Qua acteurs: Steve Carrell, Julianne Moore, Ryan Gosling, Marisa Tomei, Kevin Bacon. Aardig rijtje toch, voor zo'n niets-aan-de-hand-film?

zondag, december 08, 2013

Like Crazy - Drake Doremus

Like Crazy op IMDb
Het verhaal van de allesverzengende liefde, maar dan wel op een geheel eigen manier verteld. En een onverwacht goede manier ook. Deze familiefilm (zaterdagavond met de dochters op de bank) pakte me verrassend in.

Jacob en Anna ontmoeten elkaar op de universiteit van Los Angeles. Hij studeert voor meubelontwerper, zij studeert literatuur. Ze vallen voor elkaar, als het spreekwoordelijke blok. Een blok dat een block wordt als Anna, Engelse van geboorte, de geldigheidsduur van haar visum overschrijdt , om maar langer bij haar vriendje te zijn.
Een bezoek aan haar ouders levert vervolgens een blokkade op bij de grens: ze wordt teruggestuurd naar Engeland, de geliefden worden door een oceaan gescheiden. Beiden pakken hun leven op, maar jeuk is erger dan pijn. Een spel van aantrekken en afstoten begint.

Het gemis is steeds voelbaar, de zucht naar verdergaan met het eigen leven ook. Het kost slachtoffers: beiden komen anderen tegen maar kunnen daar maar moeilijk een liefdesleven mee opstarten want één sms-je, een berichtje van de ander is alweer voldoende om te ervaren wie er voor elkaar gemaakt zijn. En je moet van goeie huize komen wil je Jennifer Lawrence als tijdelijke vriendin weer inruilen, nietwaar?

Erg knap aan de film is dat ie keurig speelt met de continue worsteling die de beide jongelingen ervaren, maar die dat ook op hun nabije omgeving projecteren. Verrassend knappe film.

vrijdag, december 06, 2013

La Grande Bellezza - Paolo Sorrentino

La grande bellezza op IMDb
Mudvol met leegte. Bolstaand van holheid. Maar man man man wat een pracht.

De faam van LGB had me al langs vele wegen bereikt en ik zeg meteen: is geen woord van gelogen. Visuele pracht, feestelijke overdaad en complex doorwrochte dialogen. Helemaal in mijn straatje, deze film. Als ik dan ook nog eens het geschenk krijg dat de stad Rome er een grote, welhaaste een hoofd-, rol in speelt, ben ik dubbelblij.

Sorrentino, die we zouden kunnen kennen van bijv. Il Divo en La Consequenzo dell'amore , kiest voor een fenomenale ijkpersoon om de decadentie van Rome te tonen: Jep Gambardello is een schrijver op leeftijd. Bekend van slechts 1 boek en verder wat interviews behoort hij desondanks tot de jet set van de stad: feesten, feesten en feesten zijn zijn 3 dagelijkse bezigheden. Daar krijgen we in vele varianten beeld van voorgeschoteld.
Maar Jep zit in een periode van transitie: hij beseft dat hij oud  en eenzaam wordt als er plots een man voor zijn deur staat die zegt dat Jep's eerste vriendin is overleden. De man heeft haar dagboek gelezen en meldt haar hele leven verliefd op Jep te zijn gebleven. Daarmee herziet Jep opeens zijn ganse leven: een aaneenschakeling van leegte. Feest en drank en drugs, alla, maar waar is die "shoulder to cry on?" Om toch nog iets goed te maken gaat hij zelf die rol spelen voor anderen, hij kiest de dochter van een vriend uit om voor haar belangrijk te zijn. EN haar langs de feesten te slepen, uiteraard.

Schitterend hoe Sorrentino schakelt tussen loeidrukke, energieke scenes en de zeer serene nachtelijke wandeling over straten en door paleizen. De kijker kijkt , de kijker laat zich opzuigen: dit is prachtig. Maar dit is ook naargeestig. Dit is overweldigend. Maar dit is ook eenzaam.

Een film van zeldzame klasse. Ik ben stiekem verliefd, nou ,, ten minste jaloers op de persoonlijkheid van Jep.


woensdag, december 04, 2013

Taken 2 - Oliver Megaton

Taken 2 op IMDb
Uit de koker van Luc Besson, dan weten de meesten al genoeg. Mijn dame had deel 1 ook gezien en nodigde me voor deze uit omdat de film grotendeels in Istanbul speelt. Ik bewaar zoete herinneringen aan die stad, dus ik keek mee.

Ik moet zeggen: Istanbul is fantastisch, met afstand de beste rol van de film. Verder veel schiet- en ontplofwerk van een ietwat onwaarschijnlijke (want te oude) actieheld - in de vorm van Liam Neeson verwacht je geen man die vechttechnieken en hardlopende achtervolgingen met succes uitvoert tegen jongere en sterkere opponenten. Niet mijn bakkie leut dus, deze film.

Verhaal is iets met de wraak van een Albanese familie op meneer Leeson omdat ie in deel 1 de zoon van de familie vermoord had. Omdat die z'n dochter had ontvoerd. De familie neemt nu wraak door ditmaal de (ex-)vrouw van Leeson te ontvoeren, het is weer eens wat anders.



maandag, december 02, 2013

Het Diner - Menno Meyjes

Het Diner op IMDb
Het boek was beter.

Gauw klaar zo, met de recensie. Toch zal ik nog enigszins aanvullen, anders blijft de reden van die opmerking voor u onzichtbaar.
Wat ik aan de film sterk vond, was de niet aflatende reeks aan ontregelende dialogen. Steeds weer wordt tempo verlegd, voornamelijk door de prima optredende Jacob Derwig, maar ook zo af en toe door zijn filmechtgenote Thekla Reuten. De taal is sterk , en de taal is sterk overheersend. Dat is uiteraard een verdienste van schrijver Herman Koch.
Wat de film echter veel minder heeft dan het boek, is spanning. In het boek is de misdaad van de kinderen van de dinerende echtparen voelbaar en steeds groeiende, in het diner is het steeds louter de reden van het bijeenkomen. In het boek identificeer je je met de ouders, soms met de kinderen, soms met die getroffen zwerver. In de film stonden alle personages te karikaturaal van me af.
Maar de taal vergoedde veel.

Verhaal in t kort: 2 broers komen -met echtgenoten- bijeen in chique restaurant om de situatie van hun zoons te bespreken. Die zoons blijken een naargeestige misdaad te hebben begaan, waarbij alleen de ouders weten wie de daders waren en waar de rest van de maatschappij met afschuw reageert.
De ene broer is politicus (presidentskandidaat) en denkt dus na over reputatieschade, de andere is een werkloze onderwijzer met een bizarre kijk op maatschappelijke ontwikkelingen. Het botst aan alle kanten, elke vorm van status wordt stukje bij beetje ontrafeld.

Oordeel zelf.

zondag, december 01, 2013

Inside Llewyn Davis - Joel & Ethan Coen

Inside Llewyn Davis op IMDb
Naar mijn hart in ieder geval, maar ik ken er nog wel een aardig stel voor wie dit een film naar het hart is. Vooropgesteld dat je in de eerdere Coen Brothers-films de cynische humor kon waarderen. En vooropgesteld dat je de door de regisseurs gekozen muziek voor de soundtrack altijd een extra USP vond.

Is dat het geval, dan ga je je aan deze film geen buil vallen. Al deze ingrediënten zijn namelijk fors uitvergroot in wat hun eerste muziekfilm mag heten. Het gáát over een muzikant, over muziek maken en over leven van de muziek. De broertjes doen echter hun reputatie alle eer aan door de hoofdpersoon Llewyn Davis, een startend folksinger die hunkert naar een carrière, weer de hele film lang de meest bonte figuren te laten ontmoeten.
De concurrerende muzikanten (jaja, een zeer meevallende Justin Timberlake o.a.) , de managers en zaaluitbaters, de katten die hij steeds maar blijft tegenkomen, de gastgezinnen waarbij hij steeds na optredens op de bank crasht, de chauffeurs en medepassagiers die hij op zijn (lift)reizen ontmoet.

Honderd procent Coen, ga m gewoon doen!

Wij mochten hem in voorpremière zien, je bent alvast gewaarschuwd.


Only God Forgives- Nicolas Winding Refn

Only God Forgives op IMDb
Toegegeven, het is niet de actiefilm die je aan de hand van de posters en de faam van de regisseur (Drive!) zou verwachten. En toegegeven, er wordt met verve en gretigheid gespeeld met traagheid en vaagheid.
Maar dan nog: het is niet de onbegrijpelijke, altijd moeilijke tweede van een filmmaker die net succes heeft geproefd.
Ryan Gosling kijkt wellicht net iets te vaak nadenkend meewarig in het oneindige, de schets van zijn lege drugsdealersbestaan wordt door de regisseur vakkundig neergezet. Eenzaam in het Verre Oosten, wellicht poen zat maar in ieder geval liefde tekort .
Ook tekort aan liefde voor zijn broer , maar dat blijkt al snel terecht. Als die een 15jarig meisje verkracht en ombrengt en vervolgens wordt omgebracht door de vader van het meisje, voelt hij zich in eerste instantie helemaal niet geroepen om de familienaam te gaan redden. Daar komt verandering als zijn moeder overkomt uit de VS, er dient orde op zaken te worden gesteld. In de eersteklas bitchy moeder herkennen we Kristin Scott Thomas, die daarmee afstapt van haar vaak aristocratische rollen.
De moord op zijn broer blijkt gevolmachtigd te zijn door de lokale politie, alwaar een nogal mysterieuze officier niet alleen de scepter maar ook een hele reeks Oosterse zwaarden zwaait. Die te pas en te onpas gebruikt worden, omdat de familie toch langzamerhand op het spoor van de moordenaars van hun broer/zoon komt.

Het einde is voor velerlei uitleg vatbaar, dat zal de ervaring van vaagheid voor velen verklaren. Ikzelf heb er mijn uitleg in , maar laat ik het houden op een verlossing van/voor de zoon.


zaterdag, november 30, 2013

Hansel & Gretel : Witch hunters - Tommy Wirkola

Hansel & Gretel: Witch hnuters op IMDb
Dus! Er zijn van die avonden dat je film kijkt met het hele gezin en dus een beetje moet toegeven aan de artistieke verlangens en interesses. Daarom deze!

Het sprookje van Hans & Grietje, maar dan doorgetrokken naar een wat meer fantasywereld. Broer en zus zijn - net als in het boek - inderdaad in het bos achtergelaten, bij een snoephuisje beland en gevangen door een heks. En net als in het boek pakken ze de heks en weten te ontsnappen.

Daar houdt elke vergelijking op: ze groeien op als premiejagers. Door hun ervaringen (en afkomst?) zijn ze bij uitstek geschikt om hekserij te herkennen en te bestrijden. Zo komen ze uiteindelijk tegenover opperheks Famke Janssen te staan , die het bovendien ook nog eens op hen persoonlijk heeft gemunt.

Veel actie, veel knokken, veel duckface Gretel. Maar ik moet wel zeggen dat het er verrassend goed uitzag.  Visueel was de film zeer oke, de rest ben ik waarschijnlijk volgende week alweer vergeten. De kinderen vonden het oké, dat telt ook.

donderdag, november 28, 2013

Zero Dark Thirty- Kathryn Bigelow

Zero Dark Thirty op IMDb
Eindelijk kwam ie voorbij op de filmzender, deze begin dit jaar zo spraakmakende titel. Voor mij bracht hij niet wat ik verwachtte: niet dat de film tegenviel, maar waar ik vooral een aanklacht tegen marteling van dubieus gevangen gehouden gasten meende te gaan zien, was het vooral een spannend verslag van de jacht op een terroristenleider. Zeer spannend verfilmd en kundig gespeeld, maar wel hyper-Amerikaans. Terwijl ik de mediaberichten rondom deze film destijds opgezogen heb als een kritische blik op de Amerikaanse war on terror, zag ik hier een -vrij kritiekloos- minutieus verslag van hoe dat in zn werk ging.

Ik verklap niets als ik zeg dat de film een min-of-meer happy end kent, we kennen allen de berichtgeving. Ook geef ik geen oordeel over aan welke zijde nu welk gelijk ligt, beide kanten moorden er lustig op los en leveren er met plezier enkele vrijheden en mensenrechten voor in. We hebben het hier over film en als film is ie ok, kent ie een aantal knap gespeelde rollen en zijn de gevechtsscenes technisch knap (Hugo Walker!) in beeld gebracht.
Ophef is dus terecht, waardering ook, maar een Oscarnominatie?


dinsdag, november 26, 2013

Like father like son (Soshite chichi ni naru) - Hirokazu Koreeda



Like Father Like Son op IMDb



Bijzondere insteek van een op zich bekend gegeven: het (ver)wisselen van levens is vaker vertoond in films, maar in deze gebeurt op een aparte en integere manier. Twee gezinnen worden na een jaar of acht gecontact door het ziekenhuis: door een bloedtest op een jongetje is men erachter gekomen dat die niet de biologische zoon kan zijn van diens ouders. En dat hij dus bij geboorte verwisseld moet zijn met een ander jongetje.
Het puzzelstukje lijkt voor de ene, zeer succesvolle en hardwerkende, vader precies te passen: hij acht zijn zoon niet ambitieus en talentvol genoeg, ondanks alle hardvochtige opvoedende pogingen.
De andere vader , een sjofele man met een electronica-winkel, is losser en speelser en heeft dat ook op zijn zoon weten over te dragen. De beide moeders staan er duidelijk anders in: die lopen over van liefde voor hun kind. Wat hun kind dus eigenlijk niet blijkt te zijn.

Het ziekenhuis regelt ontmoetingen tussen de ouders en de kinderen waardoor langzamerhand een fase bereikt moet worden waarop de fout hersteld wordt: de jongetjes worden uitgeruild, de families worden anders ingericht en moeten opnieuw hun levens op elkaar af leren stellen.
Zonder slag of stoot? Nee toch?

Indringend gemaakt, de vele invalshoeken van nature en nurture komen aan bod. Sterke film.


Sorry!

Ik was even weg, mensen.

Niet weg van de wereld en zéker niet weg van de filmwereld. Maar het mede-organiseren van een quiz had me zozeer doen verdiepen in films en genres waar ik verder zelden kom, dat ik even geen tijd en lust had om films te bekijken.
Zondag j.l. pakte ik de draad weer op , met een vernieuwde kijkbeurt van "Searching for Sugar Man".

Gisteren weer het echte werk, ik ga u vanaf heden echt weer bezig houden hier.

Stay tuned!

maandag, november 11, 2013

Into the white - Petter Naess

Into the white op IMDb
WO II, Noorwegen-noord. In een nogal onherbergzaam gebieden vechten Duitse en Britse piloten een battle. De strijd gaat om de hegemonie over Noorwegen, een gebied dat vanwege de grondstoffen nogal gewild is.
Aan beide kanten sneuvelt een vliegtuig, na een barre tocht bereikt de Duitse crew een afgelegen jachthut. Ze prijzen zich gelukkig en installeren zich. Plan is om zo snel als het kan de tocht te voet naar de kust te maken en zich daar weer bij hun nationale leger aan te sluiten.
Een dag later: na een nacht overleven in het vliegtuig bereiken twee Britse piloten dezelfde hut. Uit humanitaire overwegingen besluit de Duitse commandant de mannen binnen te laten, ze daarmee reddend van een wisse dood. De Britten worden als krijgsgevangenen behandeld en delen daarmede ook in het bitter weinige voedsel dat aanwezig is.
Een kat-en-muisspel ontspint zich tussen de drie nazi's en de twee Tommy's. Gaandeweg zien ze in dat ze de meeste kans op overleven hebben als ze samenwerken. Dit terwijl ze weten dat hun bazen van ze verlangen dat ze de tegenpartij ombrengen. Het is oorlog, immers.

Verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, dat maakt de aftiteling ook tamelijk bijzonder.
Boeiend spel, in meerdere opzichten.

zondag, november 03, 2013

The young & prodigious T.S. Spivet ( L'extravagant voyage du jeune et prodigieux T.S. Spivet) - Jean-Pierre Jeunet

The young and prodigious T.S. Spivet op IMDb
Op zondagmorgen, medewerkersbijeenkomst. Koffie, toespraakje en filmpje toe. Wat heerlijk om dan deze als toetje te krijgen: het nieuwste rariteitenkabinet van Jean-Pierre Jeunet. Niet de meest beroemde naam, maar filmliefhebbers weten dat hij verantwoordelijk is voor de beeldenpracht in o.a. Delicatesssen, Le cité des enfants perdus, Un long dimanche a Fiancailles en zijn meest beroemde project "Le fabuleux destin d'Amelie Poulain".
In het kort: bizarre hersenspinsels, schitterende beelden, invalshoeken, beeldbewerking en animaties. En dat allemaal bijeengevlochten tot een filmverhaal. Schitterend, schitterend. Je moet ervan houden, maar als je meegaat in de fantasietjes en gedachtenkronkels heb je een zeer vermakelijke anderhalf uur.

Verhaal in het kort: jongetje is buitenbeentje in het gezin waarmee op de Amerikaanse prairie woont. Vader is een te laat geboren cowboy, moeder is gespecialiseerd in het determineren van krekeltjes én het opblazen van broodroosters, zusje wil eerst Miss Montana en daarna Miss U.S.A. worden, broertje is junior-cowboy editie van z'n vader. En hij? Hij is whizzkid, nerd, ontdekker en uitvinder tegelijk.
Als hij dan ook een inzending doet voor een prestigieuze prijs en hem uiteindelijk ook wint ( het eerste perpetuum mobile in de geschiedenis van de mensheid), dan moet hij op pad. Om die prijs op te halen. Om zijn verhaal te vertellen.
Een wonderlijke reis begint. Ga er gewoon voor zitten: het is een wonder.

La fille du puisatier - Daniel Auteuil

La fille du Puisatier op IMDb
Het drukke gepraat, het overdadige drama, het accentueren. Ik kan heel goed tegen deze wijze van filmmaken, zoals de Italianen en de Fransen dat zo sterk kunnen. Deze film komt echter net iets te karikaturaal naar binnen om goed te zijn. Het is te eendimensionaal vermaak, terwijl het verhaal an sich voldoende drama in zich heeft. Schijnt al een historisch verantwoord verhaal te zijn in Frankrijk, een soort "op Hoop van Zegen" van La Douce France.
Om die reden stofte steracteur (echt he, die man is zo goed) Daniel Auteuil het verhaal weer eens af om zelf de hoofdrol op zich te kunnen nemen. Hij is de putgraver uit de titel, die als weduwnaar met zijn dochters een moeizaam bestaan leidt en door hard te werken net alle monden weet te voeden.
Zijn oudste dochter is een plaatje om te zien en vertoont daarbij nog eens engelachtig, want voorbeeldig gedrag. Als zij kennis krijgt aan de zoon van de putgraver's rijke opdrachtgever, gaat het allemaal even te snel.
In het pureteinse Frankrijk van die tijd (we schrijven randje WO I) is de zwangerschap van de dochter not done. Hij verbant haar, op hetzelfde moment dat haar liefde onder de wapenen wordt geroepen.
Zo goed en zo kwaad als het kan, herpakt hij zijn leven. Zijn werkgever echter begint zich ermee te bemoeien omdat hij op een of andere manier de controle wil krijgen over wat toch zijn kleinkind schijnt te zijn.

Jammer van het starre overactende acteerwerk, het verhaal werd verpakt als "alle leeftijden" film, terwijl er met meer diepgang en drama een serieus intense film van gemaakt had kunnen worden.

vrijdag, november 01, 2013

Beyond the hills (Dupa dealuri) - Christian Mungiu

Beyond the hills op IMDb
Tja, dat moet je als arthouse-liefhebber ook allemaal maar verdragen. Films van 2,5 uur die eigenlijk zo een uur korter kunnen. Het vraagt om respect voor de filmmaker die de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Dat lukte bij deze, maar ik zou volgende keer graag met de regisseur tot een compromis komen.

Voichita is een jonge vrouw die is ingetreden in het klooster. Haar devotie valt op , ze wordt alom gewaardeerd bij collega-zusters en bij de "papa" en de "mama"  die het klooster runnen.
Ze krijgt bezoek, haar jarenlange vriendin Alina komt uit Duitsland over. Al spoedig blijkt dat Alina hoopt dat ze Voichita kan overhalen met haar mee te gaan naar de nieuwe wereld, waar banen en geluk voor het opscheppen zou liggen. Voichita volhardt in haar geloof, Alina krijgt een moeizame positie in het klooster omdat men niet overtuigd is van haar reden om daar te blijven hangen.
Als het Alina allemaal te lang duurt en het haar daarmee te machtig wordt, draait ze door. Zij wil alles doen om haar vriendin te "redden" en uit de streng-religueuze wereld weg te voeren, de zusters en de priester denken echter dat zij om andere redenen daar zit: probeert zij het geloof te ondermijnen en is zij daardoor een duivelse verschijning? Ze dient gered, de duivel dient te worden uitgedreven.
Wat is sterker: de wereldlijke wens of de volhardende religie?

De regisseur overigens, dat is dus écht een Oosteuropese grootheid he. ik zeg alleen maar "4 maanden, 3 weken, 2 dagen"...


donderdag, oktober 31, 2013

The Numbers Station - Kasper Barfoed

The numbers station op IMDb
Behoorlijk niet mijn film dit. CIA-toestanden, veel geheimzinnige techniek en rare codekrakers. Het is effe te ver van mijn bed.

Emerson is een CIA-agent van het bijzondere soort. Aan de hand van cijfercoderingen krijgt hij opdrachten om mensen 'uit de weg te ruimen" als de CIA dat wenst. Bij een van die opdrachten vlucht een toevallige bijstander weg, die zoekt hij thuis op om deze getuige te vermoorden. De dochter des huizes daar ziet hem dit doen en dan komt Emerson met zn geweten in de knel. Hij kan toch niet ook nog eens een meisje van 16 ombrengen alleen omdat ze hem dat bij haar vader ziet doen? 
De baas van Emerson ziet dit, lost het probleem op en zorgt er vervolgens voor dat de agent geschortst wordt wegens niet nakomen van de afspraken. Hij mag ver weg, in Engeland, een station gaan bemannen dat de eerder genoemde coderingen de ether in stuurt. Diensten draait hij samen met een niet onaantrekkelijke wetenschapsdame.
Het station wordt overvallen, misdadigers proberen opdrachten de wereld in te sturen om de CIA te ontregelen. De situatie voor de CIA-man en zijn collega wordt levensbedreigend.
U mag raden welke zijde Emerson gaat kiezen.

dinsdag, oktober 29, 2013

What Maisie knew- Scott McGehee/David Siegel

What Maisie knew op IMDb
Veelbesproken film die waarschijnlijk voor vele kijkers herkenbaarheid zal opleveren. In ieder geval voor de kijkers die ooit een scheiding hebben meegemaakt. Het razend knappe aan de film is dat het gebaseerd is op een boek uit de 19e (!) eeuw, maar volstrekt naturel is geplaatst in de moderne tijd. Dusdanig goed gedaan dat je de film juist ziet als een zeer actueel tijdsbeeld, terwijl deze problematiek blijkbaar van alle tijden is.

Maisie is een jong meisje dat gewend raakt te leven met dagelijkse ruzies tussen haar ouders. Die ruzies hoor je steeds wel, maar je ziet ze amper. De focus ligt volledig op het meisje en hoe ze dat ervaart.
De relatie loopt stuk, vader de kunsthandelaar hervat zijn trips over de wereld en is voornamelijk telefonisch in contact met zijn dochter. Moeder de rockzangeres moet de studio in en vervolgens op toernee dus krijgt slechts tussendoor de tijd haar dochter kapot te verwennen.
Logisch dus dat Maisie zich hecht aan haar vaste oppas. En dat ze er heel naturel in staat als deze oppasdame gevoelens blijkt te hebben voor haar pappa. En dat mamma uit wraak ook maar een jonge lover in de arm neemt om tijdens haar moederende 10 dagen ook te zorgen dat er altijd iemand is om Maisie van school te halen en eten te geven.

Wonderlijk mooi speelt het jonge meisje, ze vertoont een prachtige gelatenheid in alle gebeurtenissen maar steekt daarbij steeds haar teleurstelling niet onder stoelen of banken. Emotionele verwaarlozing, de compensatie daarvan en de uiteindelijke nieuwe ontwikkelingen maken dit een stevige, maar o zo boeiende film.


Brasserie Romantiek - Joël Vanhoubrouck

Brasserie Romantiek op IMDb
Niemendalletje waar ik weliswaar een kwartier te laat in viel, maar die toch prima te volgen viel.
Mozaiekfilm die zich zo goed als op één locatie afspeelt: een restaurant biedt een Valentijnsmenu aan, uiteraard met de bedoeling bij de klanten de amoureuze gevoelens aan te wakkeren.
Het ganse scala aan romantische stadia wordt geetaleerd: de datenden, de jongverliefden, de nog-steeds-gelukkig-met-elkaren, de reeds-lang-niet-meer-gelukkig-met-elkaren, de verlatene eenling, de gelijkgeslacht-gestemden en uiteindelijk zelfs ook nog de elkaar-al-jaren-uit-het-oog-verloreren.

Niet echt bijzonder, deze film, maar zeker vol van goede bedoelingen. En zo af en toe raak taalgebruik: "Gij zijt 'ne loser. Gij zijt de vergeten sok in de wasmachine".

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...