Mila (aka Apples) - Christos Nikou

Mila op IMDb (6,9)

Mila op Moviemeter (3,05)

De filmbranche in Griekenland draait op volle toeren. Onder aanvoering van Yiorgos "the Favourite" Lanthimos komt een frisse serie afwijkende films uit het land onze kant op. Christos Nikou was eerder cameraman bij Lanthimos en komt nu met zijn eerste grote eigen speelfilm. En opnieuw is dat er een met een eigenwijze, afwijkende blik. Fullblown arthouse dit, lekker voer voor uw recensent in deze. 

De hele stad, misschien wel het hele land, wordt geplaagd door een toenemend aantal gevallen van geheugenverlies. Aris hoort erover op de radio net als hij de deur uit wil gaan: hij groet de buurman, speelt nog even met diens hond en gaat op weg. We zien hem vervolgens laat in de avond in de bus zitten, hij wordt er door de buschauffeur op geattendeerd dat de eindhalte is bereikt en dat hij de bus moet verlaten. Omdat Aris geen flauw benul heeft waar hij is en ook geen papieren bij zich heeft, slaat de buschauffeur alarm : op naar het ziekenhuis. 

Daar blijkt een team zich bezig te houden met de opvang van de amnesiasten : eerst de inhuizing, vervolgens de medicatie en daarna een herstelprogramma. Patiënten van wie familieleden kunnen worden gevonden, worden daarheen gebracht voor herstel. Niets van dat alles voor Aris: hij is alleen en zal alleen moeten herstellen, dit gebeurt door middel van een speciale training. Hij krijgt een woning toegewezen waar hij door middel van ingesproken cassettebandjes langzamerhand weer moet socialiseren. Alles moet op foto worden vastgelegd, zodat de artsen de voortgang kunnen monitoren. Aris gaat langzaam maar monter aan de slag: hij leent een fiets voor een rondje rijden, maakt een foto, plakt die in het album. Stap voor stap worden de opdrachten vreemder . Aris voelt de controle toenemen, helemaal als hij de jonge Anna ontmoet die in hetzelfde programma zit. De twee helpen elkaar zo goed en zo kwaad als het kan. 
Aris merkt dat hij goed gedijt in zijn nieuwe persoonlijkheid en is dan ook helemaal niet zo blij met de eerste signalen van terugkeer van een stukje geheugen: hij komt de hond van de buurman tegen in het park, deze springt blij tegen hem op maar Aris zorgt dat hij er vandoor is voordat de buurman zelf in zicht komt. Hij wil nog niet herkend worden, hij wil niet meer de man worden die hij hiervoor was. Al snel leren we waarom dat vroegere leven voor Aris zo pijnlijk was, al snel snappen we waarom hij kiest voor naamloosheid en anonimiteit. 

Wie uit bovenstaande destilleert dat dit een zware en medische film is, die heeft ongelijk. Heel de film lang heerst er een lichtvoetige, droogkomische sfeer, we kijken naar een welhaast blije dystopie. 

Met : Aris Sevetalis, Sofia Georgovassili , Anna Kalaitzidou, Argyris Bakirtzis

FIN - song : Lane 8 & Tinlicker - Anthracite

 

No Sudden Move - Steven Soderbergh

No Sudden Move op IMDb (6,5)

No Sudden Move op Moviemeter (2,79)

Carrière maken in de misdaad is niet voor iedereen weggelegd, zo leren we uit de laatste film van Steven Soderbergh, de succesvolle Oceans-regisseur. Als de misdadiger niet waakzaam blijft, niet slim genoeg is en teveel dollartekens in de ogen krijgt, dan zijn er altijd vakgenoten die op hun specifieke kans wachten. Het is een slangenkuil, niemand is te vertrouwen. 

Detroit, 1954. Curt Goynes komt net uit de bak vandaan als hij door een van vroegere contacten aan een nieuwe klus geholpen wordt. Hij weet niet precies wie de opdrachtgever is (het zou zelfs degene kunnen zijn die hem in de gevangenis heeft doen belanden) , hij kent zelfs de mensen met wie hij moet samenwerken niet. Maar het klinkt wel heel aanlokkelijk: 5000 dollar verdienen in 3 uur tijd, voor een op het oog simpel klusje. 
De drie aan elkaar toegewezen mannen moeten bij een boekhouder van General Motors binnen vallen en hem door de gijzeling van zijn gezin weten te bewegen om een map met geheime inhoud uit de kluis te halen. Dat gaat mis, de boekhouder treft op kantoor een lege kluis aan waarop de gijzeling bij hem thuis uit de hand loopt. Curt schiet een van zijn twee collega-boeven neer en gaat met de andere, de arrogante Ronald Russo, achter de oorzaak van de mislukking aan. 

De twee randcriminelen krijgen langzaam inzicht in wie hun opdrachtgevers zijn en dat ze stiekem aan iets heel groots meewerkten: een grote innovatie in de autowereld staat op til, maar degenen die aan de touwtjes trekken hebben daar nog niet veel behoefte aan. Curt en Ronald zetten een slim plan op om iedereen tegen elkaar uit te spelen en daarmee hun oorspronkelijke gage bijna te vertienvoudigen. Maar dat vereist voorzichtig manoeuvreren in een waar crimineel schaakspel. 

Met : Don Cheadle, Benicio del Toro, Jon Hamm, Ray Liotta, Matt Damon , David Harbour, Julia Fox
 

FIN - song : Bobby Mitchell - Well, I done got over it

Alexandra's Project - Rolf de Heer

Alexandra's Project op IMDb (6,5)

Alexandra's Project op Moviemeter (3,26)

"Lang zal ie leven, lang zal ie leven, lang zal ie leven in de gloria.". Het is feest, zou je denken, maar aan alles is te zien dat Alexandra de gelukwensen voor haar man Steve maar met moeite over de lippen krijgt. 

Steve krijgt een cadeautje maar moet al snel naar zijn werk. Alexandra blijft met de kinderen achter en richt zich op de slingers en overige versieringen. Terwijl Steve een bijzondere dag op kantoor beleeft (inclusief de aankondiging van een promotie) , maakt Alexandra het zwaar beveiligde huis op voor een bijzondere verrassing. 
Bij thuiskomst treft Steve aanvankelijk niemand aan: geen kinderen die hem om de broekspijpen springen maar ook geen Alexandra die hem om de hals valt. De lampen zijn onklaar gemaakt, de kamer is verduisterd, wel hangen er slingers en ligt er een klein cadeautje. Uitpakken!

In het pakketje zit een videotape, met sierlijke letters "Play Me" erop geschreven. Steve krijgt de opdracht eerst een biertje te pakken en er eens lekker voor te gaan zitten. Eenmaal gesettled ziet hij de kinderen in beeld, die samen met hun moeder proosten en zingen voor de jarige jobhopper. De vreugde van Steve bij het zien van dit alles laait hoger op als Alexandra de kinderen uit beeld dirigeert en aan een heuse striptease begint. Zwetend en zuchtend zit Steve in zijn stoel, totdat Alexandra de performance onderbreekt en tegen de camera zegt: "Steve, en nu wij: we moeten praten.". Het feestje van Steve verandert stap voor stap in een horrorscenario. Alexandra lucht haar hart op ongewone en vooral radicale wijze. 

Met : Gary Sweet, Helen Buday, Bogdan Koca

Hitsville: The Making Of Motown - Benjamin Turner & Gabe Turner

Hitsville: The Making of Motown op IMDb (7,9)
 Hitsville: The Making of Motown op Moviemeter (3,81)

A.s. vrijdag mag ik weer eens bandbegeleiding doen als dj van dienst bij een Soul Classics-dansavond. Wat is dan een betere voorbereiding dan het bekijken van deze documentaire, die ik een maandje geleden van de NPO plukte? De film heeft maar enkele fragmenten nodig om direct in de sfeer te raken van die energieke en motiverende sound. Een verhaal. 

Detroit, USA, eind jaren 50. De jonge Berry Gordy werkt in een van de vele autofabrieken in die stad. Het werk aan de lopende band stompt hem niet af, integendeel: het inspireert hem. "Die effectieve manier om auto's te produceren, dat kan ik toch ook anders toepassen?" Hij zegde zijn baan op, betrok een pand dat later bekend zou worden als "Hitsville" en creëerde zijn eigen productielijn: schrijvers had ie nodig, voor de vele teksten van de liedjes. Muzikanten uiteraard, die deze tekstuele ideeën konden vertalen naar klank. Artiesten, die waren ook hard nodig: Gordy creëerde een pool van zangers en zangeressen die naar hartelust werden ingeschakeld om nieuw werk in te zingen. Gordy voegde nog administratieve ondersteuning toe en -heel belangrijk - een A&R-manager die Artist en Repertoire gingen verkopen als concept. 

Het lijkt een onhaalbaar plan, maar het werkt: met begenadigde tekstschrijvers als Smokey Robinson, Norman Whitfield en het fameuze trio Holland-Dozier-Holland heeft Gordy goud in huis. Hij creëert een competitieve sfeer : zowel de schrijvers als de artiesten moeten hengelen naar nieuw werk. Wie is de uitverkorene om dit keer op single uitgebracht te worden, wie mag de hitlijsten bestormen? 
De sterrencast is onuitputtelijk: Four Tops, Temptations. Supremes, Martha Reeves, Marvin Gaye, Stevie Wonder. Dat kan niet mis gaan en dat ging het ook niet. Motown werd een onweerstaanbaar succes, waarbij men niet alleen dreef op competitie maar net zo hard op vriendschap en gun-effect. 

Heerlijke documentaire, de kijker/luisteraar wordt getrakteerd op een lange lijst delicatessen.

Undine - Christian Petzold

Undine op IMDb (6,6)

Undine op Moviemeter (3,12)

Niet geheel geslaagd sprookje, niet goed maar ook niet heel verkeerd. Niet te verwarren met de film "Ondine" uit 2009 (met Colin Farrell). Beide films betreden hetzelfde speelveld: dat van de mythologie. Undine/Ondine is een benaming uit de Griekse mythologie voor een waternimf, een elf. Een sprookjesfiguur derhalve en dus een stukje buiten de werkelijkheid levend. 

Dat onwerkelijke is precies wat we al direct ervaren als we kennismaken met Undine Wibeau, een historica die zich bezighoudt met rondleidingen en gidsen omtrent de geschiedenis van Berlin Mitte. Een van de details die ze in haar verhalen vertelt, is dat de naam Berlin afstamt van het Slavische woord "Berl", moeras. We weten al snel dat we straks met Undine onder de waterspiegel gaan duiken. 

Voor die tijd heeft ze haar laffe vriendje die het plotsklaps met haar uitmaakt al gezegd dat hij een keus moet maken: of hij blijft bij haar of ze zal hem moeten doden. De vriend twijfelt maar is niet genoeg onder de indruk. Pas later in het verhaal komen we hem weer tegen (en daar hoeft hij niet blij mee te zijn). 
Undine heeft dan al kennis gemaakt met de vriendelijke Christoph, een duiker/lasser die voor zijn werk veel onder water zit. Undine is zeer geïnteresseerd in zijn werk en raakt al snel diep verslingerd aan Christoph. Alles gaat goed, totdat ze op een gegeven moment mee gaat duiken. Onder water , hoe troebel ook, wordt opeens alles helder. 

Met : Paula Beer, Franz Rogowski

FIN - song : Vikingur Olafsson, JS Bach- Concerto in D Minor 

Doraibu mai ka (aka Drive my Car) - Ruysuke Hamaguchi

Drive my car op IMDb (7,7)
 Drive my car op Moviemeter (3,68)

Van een ongekende schoonheid, deze film. Hier is de uitdrukking "poetry in motion" voor uitgevonden. Prachtige cameravoering, uitgesponnen stiltes, diepe blikken , een goed gevlochten dramatisch script, korte maar krachtige dialogen en intens acteerwerk. Alles aan  "Drive my car" is goed. 

Het lijkt allemaal dik voor elkaar in de relatie van Yusuke en Oto. Succesvol in wat ze doen, knappe creatieve mensen die welhaast aan elkaar verslaafd zijn. Yusuke is acteur/regisseur, Oto is scriptschrijfster. Ze heeft er een gewoonte van gemaakt om, nog nahijgend van intense seks, verhalen aan haar man te vertellen, waardoor zich gaandeweg een script ontwikkelt. Daarnaast heeft ze zich erin bekwaamd om toneelteksten in te spreken voor haar man: alle overige rollen staan op cassettebandjes, zodat Yusuke tijdens lange autoritten kan studeren op zijn eigen rollen en teksten. 

Het duurt niet lang voordat wij door krijgen dat dit een shiny buitenkant is en dat er van binnen echt wel iets schort aan hun verhouding: Oto gaat vreemd , steeds met de hoofdrolspeler van elk gezelschap dat haar stukken uitvoert. Dat dit haaks staat op hun liefdevolle verhouding, moet dan ook ergens vandaan komen. Nogal. Ze blijken hun dochtertje verloren te zijn , op 4 jarige leeftijd werd ze ziek. 

Enkele jaren later: Yusuke is Oto verloren aan een hersenbloeding, van het ene op het andere moment was ze weg. Geen kans om dingen uit te praten, geen kans om de onderlinge scheefstand recht te zetten. Hij wordt gevraagd als regisseur bij een theaterfestival in Hiroshima en krijgt daar een chauffeur toegewezen. Deze jonge vrouw, Misaki geheten, blijkt de perfecte toehoorder van zowel Yusuke's repetities in de auto als van zijn langzaam gebrachte ontboezemingen over zijn achtergrond. 

De les die we uit deze film kunnen trekken is dat iedereen - hoe succesvol of geliefd ook - zijn of haar worstelingen met het leven kent. En dat het relativeert, wanneer je je eigen problemen deelt met anderen. Dwars door de misvattingen heen ontstaat er dan duidelijkheid en zelfinzicht. 

Fabuleus, deze film. 

Met : Hidetoshi Nishijima, Toko Miura, Reika Kirishima, 

FIN - song : Eiko Ishibashi - Drive my car (cassette)

Drive-in - Rod Amateau

Drive-in op IMDb (6,3)

Drive-in op Moviemeter (2,50)

Al jaren heb ik een abonnement op filmzender Film1 , maar in vergelijking met vroeger levert het me steeds minder op. Ze hebben duidelijk de slag verlopen op de filmrechtenmarkt aan de Netflixen , Amazons en Disneys van deze wereld. Noodgedwongen hebben ze een catalogus ontsloten van jaren 70-films, waar ik toch best nog wel eens wat uit kan plukken. Maar deze, die ik een tijdje geleden op record gezet had, dat is een schande. Dramatisch slecht, flauw, mateloos gedateerd, een aanfluiting. Amateuristisch gewoon. 

Het draait allemaal om een drive-in bioscoop ergens in Texas in het zonnige zuiden van Amerika. Er zijn een aantal personages: het leuke ventje dat enigszins moeizaam op zoek gaat naar zijn ontmaagding, het leuke meisje dat zich daar waarschijnlijk voor naar voren dringt, een slecht duo criminelen dat van B1 en B2 nog een hoop zou kunnen leren, een soort lokale gang dat in hun busje rondtrijdt om indruk te maken, een verlegen vent die vanavond zijn aanstaande ten huwelijk wil vragen, een kersvers in de stad gearriveerde arts die doodsbang is voor Ku-Klux-Klan activiteiten en een zuinige priester. 
Wellicht heb ik nog wat gemist, maar dit draait dus allemaal om elkaar heen. 

Met : Glenn Morshower, Lisa Oz , 

FIN - song : The Statler Brothers - Whatever happened to Randolph Scott? 
 

Our Ladies - Michael Caton-Jones

Our Ladies op IMDb (6,7)

Our Ladies op Moviemeter (3,38)

Hoe vrijgevochten de sfeer in deze film ook mag lijken, de film is een tamelijke aaneenschakeling van clichés. De sfeer in de film is goed en dat maakt het desondanks tot een vlot kijkspektakel. Het hoeft niet altijd hoogdravend en vernieuwend te zijn, dat snap ik. 


Jaren 90, Fort William , Schotland. Vijf meisjes vormen een vriendinnengroep die op de nonnenschool waarop ze zitten de rebellenclub zijn. Allemaal op weg naar volwassenheid, gretig om de wereld te inhaleren en vooral om seks te ontdekken. Ondubbelzinnig gaan ze met elkaar in gesprekken over wie er al ontmaagd is, wie welke jongen op de korrel heeft en wie zelfs toekomstplannen daarop maakt. 

Ze maken onderdeel uit van het schoolkoor en bereiden zich voor op een busreis naar culturele hoofdstad Edinburgh om daar aan een korenwedstrijd mee te doen. Dat brave gegeven staat haaks op de wilde plannen die de dames hebben: de meeste van hen hebben wilde plannen voor hun verblijf in de hoofdstad, een enkeling is zelfs vast van plan om buitenshuis op zoek te gaan naar zichzelf. 
De dames hebben elk een verschillende rol in het geheel: de brutale, de sociaal achtergestelde, de getalendeerde zangeres, de cynicus met het kleine hart en de ongeneeslijk zieke. 

Zodra ze uit de bus stappen, beginnen de dames hun zoektocht. Het zal een louterende dag worden. 

Met : Talullah Greive, Abigail Lawrie, Rona Morison, Marli Siu, Sally Mesham , Eve Austin, Katie Dickie

FIN - song : Eddi Reader - In a big country 

The Duke - Roger Michell

The Duke op IMDb (6,9)

The Duke op Moviemeter (3,20)

We keken er al enige tijd naar uit, naar deze. Lekker gemaakt door een knap hilarische trailer boekten we de voorstelling zogauw hij in onze agenda paste. Wellicht hadden we de verwachtingen iets te hoog opgeklopt, want die werden niet geheel waargemaakt. Alsof alle hoogtepunten al zo'n beetje in de trailer zaten verwerkt, zo voorspelbaar ontrolde zich de film. Natuurlijk brengen Jim Broadbent en Helen Mirren hun rollen met verve, dat kun je deze twee ervaren topacteurs wel opdragen. Al met al een leuke komedie, maar niet de hoogstaande weergave waarop we hadden gehoopt. 

Wellicht vindt dat zijn oorzaak in het feit dat we weliswaar naar een komedie keken, maar dat het verhaal eigenlijk een serieus en misschien zelfs een beetje triest verhaal is. De film is op waarheid gebaseerd, immers. 
1961. Een man van 12 ambachten, 13 ongelukken, dat is Kempton Bunton. Hij is rechtgeaard maar daardoor ook zeer onhandig in de omgang met mensen en vooral met instanties. Hij rebelleert tegen de Engelse overheid omdat hij bijvoorbeeld weigert kijk- en luistergeld te betalen. Hij verwijdert een spoel uit zijn tv-toestel en zegt daardoor geen uitzendingen van staatsomroep BBC te kunnen ontvangen. Hij vindt dat hij daarvoor dan ook geen belasting hoeft te betalen. Hij komt in conflict met de overheid en moet een paar dagen brommen. 


Na zijn vrijlating gaat zijn strijd tegen dit onrecht echter onverminderd door. Handtekeningen inzamelen voor petities , éénpersoonsdemonstraties etcetera, alles om tv-uitzendingen voor ouderen betaalbaar of zelfs gratis te maken .Ondertussen spendeert de staat wel 140.000 pond aan de aanschaf van een middelmatig schilderij van Francisco Goya, Bunton vindt dat Engeland daarmee verkeerde prioriteiten stelt. 
Zijn weerzin loopt zo hoog op dat hij besluit het betreffende schilderij te stelen uit The National Gallery, hetgeen op verbluffend simpele wijze lukt. Het schilderij wordt thuis in de achterwand van een kast verstopt, Bunton richt zich op het schrijven van losgeldbrieven, waarbij hij duidelijk aangeeft dat het geld niet voor eigen gewin is, nee: dat moet ten goede komen van de ouderen, om hun kijk- en luistergeld te betalen. Het kan natuurlijk niet lang goed gaan, Bunton gaat worden opgepakt en zal voor het gerecht moeten verschijnen. Niet onverwacht natuurlijk, maar hij is vast van plan daar eerst nog wel zijn zegje te doen. 

Met : Jim Broadbent, Helen Mirren. Matthew Goode

FIN - song : George Fenton - The Gallery (Jerusalem) / The Duke Theme

Runner Runner - Brad Furman

Runner Runner op IMDb (5,6)

Runner Runner op Moviemeter (2,67)

Middelmatige misdaadthriller die zich afspeelt in de gokwereld. Richie (!) is een arme Princeton-wiskundestudent die bijverdient in de gokwereld. Zelfs op de universiteit heeft hij afnemers en zet hij medestudenten aan tot gokken, hetgeen hem door de directie niet in dank wordt afgenomen. Hij wordt er afgetrapt. 


Eenmaal de handen vrij richt hij zich op het vervullen van een van zijn grote wensen: hij gaat op zoek naar de mysterieuze Ivan Block, een naar Costa Rica uitgeweken Amerikaan die een enorm imperium heeft opgebouwd met gokwebsites en casino's . Richie trekt naar Midden-Amerika en het lukt hem inderdaad om op te vallen bij Block: hij beschuldigt hem van frauduleuze handelingen op zijn websites maar meldt erbij dat hij zijn bevindingen (handig zo'n wiskunde-achtergrond) niet openbaar heeft gemaakt. Block snapt dat je zo iemand beter binnenboord dan tegenover je kunt hebben, hij neemt Richie in dienst. Die gaat voortvarend van start en weet voor zijn baas grote sommen geld binnen te halen. En passant papt hij ook aan met Rebecca, de overweldigende vriendin van Block. Spelen met vuur , maar Richie ziet geen gevaar.

Dat wordt anders wanneer hij in de hoek gedreven wordt door FBI-agenten die reeds lang proberen om Block op te pakken. Richie wordt voor de keuze gesteld: of we arresteren je of je helpt ons Block op te pakken. Een prisoner's dilemma natuurlijk , Richie beseft dat hij heel voorzichtig moet manoeuvreren om niet in de handen te vallen van Block, van Block's vijanden en ook niet van de FBI. Rebecca schiet hem te hulp. 

Met : Justin Timberlake, Ben Affleck, Gemma Arterton , Anthony Mackie

 FIN - song : Foals - Inhaler

Nel Mio Amore (aka Answer Me) - Susanna Tamaro

Nel Mio Amore op IMDb (6,0)
 Nel Mio Amore op Moviemeter (2,17)

Ingetogen familiedrama dat op iets teveel gedachten hinkt om helemaal goed uit de verf te komen, maar goed, ik kon er wel wat mee. Italiaans, daar ben ik van. Drama , daar ben ik van. En fraaie natuurlandschappen, daar ...eh..juist. 

Lange tijd na het overlijden van haar man keert Stella weer terug in de chique villa waar ze met haar gezin woonde. Stella draagt een zware last, zoveel is duidelijk. De terugkeer in de woning is confronterend, ze krijgt veel dingen terug op haar netvlies die ze liever achter zich wilde laten. We reizen mee met haar herinneringen: 
Stella is een ravissante jonge vrouw van eenvoudige afkomst die een rijke partner aan de haak heeft geslagen. Alles aan de man is fout: hij is dominant , hij is vaak afwezig, hij is stinkend jaloers en hij heeft een overduidelijke hekel aan 1 van zijn twee kinderen. Waar hij dochter Laura vertroetelt en verwent, is hij streng en bestraffend tegen zijn dromerige zoon Michele. Die jongen is een gevoelig ventje, die geeft om natuur en dieren en zich ook nog eens religieus aangesproken voelt. Allemaal aardse zaken waar de vader niets mee heeft, die is van het geld verdienen. 
Stella is niet sterk genoeg om op te staan tegen de agressie van haar man: keer op keer denkt ze dat ze hem moet verlaten maar telkens keert ze weer bij hem terug. Als Michele de puberleeftijd bereikt, nemen de ruzies met zijn vader toe. hetgeen uiteindelijk tot een gruwelijk drama leidt. 

Met : Licia Maglietta, Urbano Barberini, Vincent Riotta , Damiano Russo

FIN - song : Giovanni Paolo Fontana - Tema della Candela CT

De Son Vivant - Emmanuele Bercot

De Son Vivant op IMDb (6,8)

De Son Vivant op Moviemeter (2,68)

Wat een fantastische film. We grepen de laatste kans aan (vanaf vandaag uit roulatie bij ons) om deze 100 procent jankfilm te bekijken. En hoe terecht bleek dat te zijn: indrukwekkende acteerprestaties en een meeslepend verhaal maken dit tot een subliem portret van ziekte en pijn. 

Benjamin Boltanski is nog niet eens 40 jaar oud als hij de diagnose alvleesklierkanker krijgt. En zijn oncoloog Dr. Eddé, hoewel een zeer inlevend mens, windt er geen doekjes om: het is terminaal. Benjamin schiet in de ontkenningsfase, zijn moeder probeert nog aan alle kanten een gevoel van hoop te simuleren. Aanvankelijk weigert Benjamin een chemokuur te gaan volgen, hij wil niet met een kale kop voor zijn klas vol theaterstudenten staan.

Het lijkt een paar maanden goed te gaan, waardoor Benjamin zich nog fanatieker op zijn werk stort maar al snel blijkt de ziekte hem meer en meer in de greep te krijgen. Hij moet een proces in waarin hij in toenemende mate naar zichzelf moet gaan kijken: hoe heeft hij geleefd? Heeft hij mensen pijn gedaan, gaan mensen hem missen? Zullen mensen hem herinneren? 
De kanker woedt voort, zijn fantastische dokter en betrokken assistent doen wat ze kunnen om de harde realiteit tot Benjamin te laten doordringen. Een pijnlijk proces, maar wel een prachtig proces. Benjamin probeert fouten uit het verleden goed te maken, daarbij sterk geholpen door het vijfpuntenplan van zijn arts. 
Prachtig . Echt prachtig. Zakdoeken te kort, maar prachtig. 

Met : Benoit Magimel , Catherine Deneuve , Gabriel A. de Sara, Cecile de France

FIN - song : Soap & Skin - Voyage Voyage 

Dune : Part One - Denis Villeneuve

 Dune: Part one op IMDb (8,1)

Dune:Part One op Moviemeter (3,72)

Nieuwe streamaanbieder , dat maakte dat wij op een filmtitel klikten die we van onze levensdagen niet in de zaal waren gaan zien. Het bleek een lange zit. Ontegenzeggelijk zijn de beelden spectaculair, cameravoering is knap en de visuele effecten lijken echt wel ergens op. Maar voor mij is film meer dan dat, op alleen techniek kun je niet varen. Het verhaal is ronduit bespottelijk, er is nog maar net een touw aan vast te knopen en het gedweep met quasi-diepgravende termen en benamingen is lachwekkend. Niet voor mij gemaakt dus, deze dik tweeënhalf uur opgeklopte slagroom zonder enige diepgang. 

Een poging het verhaal na te bootsen: Paul is de jonge erfgenaam van het leiderschap van het Atreides-volk , dat naar een bepaalde woestijnplaneet gestuurd wordt om daar de exploitatie te doen van een lucratieve grondstof. Die taak is vrij gekomen omdat een ander volk daar plotseling mee gestopt is. 
Als de Atreidessers net een tijdje aan de gang zijn, komt plotseling dat volk weer terug. Het blijkt een valstrik geweest te zijn en ze gaan vechten. Paul weet met zijn moeder te ontsnappen maar belandt in de woestijn waar de gevaarlijk aardworm hem als lekker hapje wenst te beschouwen. Moet ie dus ook nog voor vluchten, hij moet alle zeilen bijzetten om de bescherming te vinden van het Vrijman-volk, geoefende woestijnbewoners. Zoiets. 

Een keur aan bekende acteurs verleende medewerking aan dit spektakel. En er volgt nog een deel 2 ook.

Met : Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Javier Bardem, Stellan Skarsgard, Jason Momoa, Josh Brolin

Madres Paralelas (aka Parallel Mothers) - Pedro Almodovar

Madres Paralelas op IMDb (7,1)

Madres Paralelas op Moviemeter (3,36)

Gelukkig is het tweede deel van de film beter maar de eerste helft van Almodovar's nieuwste begint als een ordinaire soap. Als de lijnen van het verhaal langzaam bijeen komen en het hoofdthema van de film (verwantschap en familie) er dik bovenop ligt, bereikt de film een acceptabel niveau. Doorgaans ben ik zeer geporteerd van Almodovar (een kleurrijke en zwierige manier van filmen, verhalen over sterke vrouwen en hun relatie tot de wereld) maar ik denk te mogen zeggen dat dit niet zijn beste is. Net te houterig, net niet goed genoeg .

Janis heeft een afspraak met de antropoloog Arturo die ze wil inschakelen om onderzoek te doen naar een massagraf uit de burgeroorlog, waar vermoedelijk haar overgrootvader in begraven ligt. Het klikt tussen de twee, ze krijgen een relatie en Janis wordt zwanger. Arturo weigert zijn vrouw te verlaten voor Janis, maar Janis is vastberaden de baby te krijgen. Ze is een zelfstandige vrouw die al over de dertig is en acht het een "nu of nooit" kans. 

Als ze voor de bevalling naar het ziekenhuis gaat, komt ze op de kamer te liggen met de jonge Ana. Ook onverwacht zwanger geraakt, maar als tienermoeder nog niet eens gestart met haar leven. Janis vat sympathie op voor het meisje dat duidelijk de last draagt van een dominante, doch afwezige moeder. Terwijl hun pasgeboren baby's op de observatiekamer liggen, wisselen de vrouwen telefoonnummers uit en beloven elkaar te contacten over hoe het gaat met het opgroeiende kind. 

Wanneer Arturo na enige tijd contact opneemt met Janis om te vertellen over de voortgang van het massagraf-project vraagt hij Janis of hij de baby ("toch ook zijn kind") mag zien. Hij herkent niets van zichzelf of van Janis in baby Cecilia en vraagt Janis tamelijk direct of hij wel de vader is. Hoewel Janis ontkent andere sekspartners te hebben gehad, rijst bij haar de twijfel. Ze doet een DNA-test die glashard uitwijst dat zij niet de moeder van Cecilia kan zijn. Om uit te vinden of de baby's wellicht in het ziekenhuis verwisseld zijn , zit er voor Janis niets anders op dan contact te zoeken met Ana. Dat lukt, maar er volgt verschrikkelijk nieuws. 

Met : Penelope Cruz, Milena Smit, Israel Elajalde, Rossy de Palma, Aitana Sanchez-Gijon

FIN - song : Alberto Iglesias - En procesion/La Fosa

The Town - Ben Affleck

The Town op IMDb (7,5)

The Town op Moviemeter (3,57)

Nieuwe streamingsdienst aangenomen, direct eens kijken door het filmaanbod. Viel me nog niet mee, maar deze leek ons beiden wel wat. Gaandeweg bedacht ik me dat ik m ooit al gezien moest hebben. Klopt, een jaar of 11 geleden blijkbaar al. 

Recensie van destijds : The Town recensie - 27 mrt 2011

  FIN - song : Ray Lamontagne- Jolene

The Hunchback of Notre Dame - Peter Medak

The Hunchback of Notre Dame op IMDb (6,1)
 The Hunchback of Notre Dame op Moviemeter (2,66)

Hoewel deze week voor een groot gedeelte in het teken staat van film, was gisteren de enige avond dat ik daadwerkelijk een film kon bekijken. We hadden filmclubavond en dat is altijd bijzonder interessant. Niet alleen de keuze van de gastheer is reden voor gespreksstof , veel meer zijn dat de motivaties waarom hij die keuze maakt (en uiteraard de randverhalen die van zowel zijn kant als de onze opkomen). Als ik u vertel dat het gisteren al vóór het kijken van de film ging over social media, stedenbouw langs de Rijn , de aan de kerkdeur gespijkerde verklaringen van Maarten Luther en het eeuwenoude gegeven van geld en macht , dan weet u dat deze filmclub zijn waarde al menigmaal bewezen heeft. 

Dat was voor mij dan ook de reden dat ik de avond goed doorkwam, van de film zelf moest ik het niet hebben. Want hoewel deze versie wel degelijk goede acteermomenten bevatte en het in beginsel natuurlijk een sterk socialistisch verhaal blijft (Victor Hugo schreef het), had ik wel moeite met de drakerigheid die steeds de kop op stak. Iets te veel platte gedachtenromantiek, iets te makkelijk switchend. Maar uiteraard beoordelen we films ook vaak op de vraag: zal het goede het kwade overwinnen? Dat kwam ten dele uit, maar dat heeft u natuurlijk allang al van Walt Disney gehoord. 

Dom Frollo is een hardvochtige bisschop die toch nog over enig hart blijkt te beschikken wanneer hij zich ontfermt over een vondeling die op de trappen van zijn Notre Dame-kathedraal is neergelegd. Parijs is nog arm, Parijs is horig en gelovig, de koning en de adel staan nog ver boven het volk verheven. En de kerk zorgt daarbij dat haar stevige positie tussen die beide groepen in zo onaangetast mogelijk blijft. 
25 jaar later: de harde bisschop strijdt tegen de opkomst van de boekdrukkunst omdat die het volk de gelegenheid kan geven kennis te vergaren en meningen te ontwikkelen. Het volk mort, de zigeuners voorop. Onder hen de ravissante danseres Esmeralda, die met haar bewegingen op het kerkplein het hoofd van de harkerige bisschop op hol brengt. Niet alleen zijn hoofd overigens, hoog in de toren schuifelt de ongelukkige Quasimodo rond. De vondeling van destijds is uitgegroeid tot een volwassen man , die vanwege zijn onooglijke verschijning de bevolking niet onder ogen durft te komen. Hij luidt de klokken en bekijkt verder alles wat er gebeurt op het plein. Ook hij is onder de indruk van Esmeralda, al weet hij dat nooit zal zijn wat hij op dat moment bedenkt. Alles verandert en komt in een stroomversnelling wanneer Quasimodo de arme zigeunerin ontzet als zij door soldaten van de koning dreigt te worden gearresteerd. In plaats van Esmeralda wordt nu Quasimodo vastgezet en bestraft: het begin van de totale omwenteling. 

Met : Mandy Patinkin, Richard Harris, Salma Hayek

Here we Move, Here we Groove - Sergej Kreso

Here we move here we groove op IMDb (7,5)
 Here we move here we groove op Moviemeter (3,00)

Heerlijk swingende documentaire over Robert Soko, een dj uit voormalig Joegoslavië, die rondom de Balkan-oorlog wegtrok uit de hete regio en zich in Berlijn vestigde. Gebruik makend van de enorme creatieve spirit van die stad groeide hij uit tot de grootste dj in zijn genre: Balkan Beat. 

Soko gebruikt de volkswijsjes uit zijn jeugd, implementeerde de typisch roffelende ritmes van de regio erin en vulde het aan met blazers. Nu klinken dat allemaal als kenmerkende onderdelen van de beat, maar Soko is echt een van de grondleggers van het genre dat eind jaren '00, begin jaren '10 tot grote hoogten steeg. Niet alleen in Berlijn maar over de gehele wereld volgde een zegetocht. Een zegetocht die voor Soko uiteindelijk afstompend werkte: alles gezien, overal geweest, alles meegemaakt.

Het grootste deel van de documentaire bestaat dan ook uit de huidige activiteiten van de dj. Hij wil weer fris worden, hij wil weer verrassen en verrast worden. Daarvoor maakt hij een uitgebreide zoektocht langs de vele culturen in Berlijn, maar zeer zeker ook langs zijn geboortegrond. Met regelmaat reist hij terug naar Bosnië , om nieuwe invloeden op te doen. Met nadruk richt hij zich op de vele vluchtelingen die dwars door de Balkan reizen: ze komen van ver, ze willen naar het Westen en ze hebben allemaal een verhaal. Er zitten uiteraard zangers tussen, er zitten rappers en dichters tussen. Soko vermengt hun verhaal tot een nieuwe dynamische muziek. 

Om een idee te krijgen: hier de link naar de soundtrack van de documentaire.

Noot: mijn filmliefhebbershart maakte een sprongetje, nou ja een sprong, toen er opeens een scene in gemonteerd werd die uit een van de beste films uit de jaren 80 kwam: "Wie zingt daar zo" van Slobodan Sijan. Achteraf logisch, want die film maakt een vergelijkbare reis door een vergelijkbare regio. 

What lies below - Braden R. Duemmler

What lies below op IMDb (4,3)

What lies below op Moviemeter (2,32)

Binnenkort gaat ons Film1-abonnement eruit dus ben ik nu de boel een beetje aan het leegtrekken. Dan klik je ook wel eens verkeerd, voor je het weet start je een film op waar je van meet af aan de zwakte aan af ziet. Afbreken doe ik alleen als het te gruwelijk is, slappe en voorspelbare films halen het wel tot het eind maar dan laat ik me makkelijk afleiden door dingen in huis. Geeft meestal niks, je pakt zo de draad weer op omdat elke verrassing ontbreekt. Dit is er zo een. 

Libby wordt door haar moeder verrast als ze terug komt van schoolkamp. Niet alleen mag ze een stuk in de auto rijden op de rustige wegen naar huis, ook laat moeder haar nieuwe sieraad zien dat ze gekregen heeft van haar nieuwe vriend. "Je zult hem leuk vinden, hij is geweldig". 

Inderdaad is John een brok van een mand, Libby moet oppassen dat haar mond niet openvalt. Hij is charmant, gespierd, buitenaards knap en ook nog eens een intelligente bioloog. En daar dan overal het woordje "te" voor. Libby's moeder heeft al halsoverkop ja gezegd tegen een huwelijk, maar Libby ziet dat John ook interesse in haar toont. De man deugt niet, concludeert ze tijdig, en er is iets vreemds aan het, er klopt iets niet. Klopt, John blijkt niet van deze wereld. Hij heeft een heel andere agenda.

Met : Ema Horvath, Mena Suvari , Trey Tucker