Love Eternal op IMDb
Weirde film, maar ik durf m achteraf niet slecht te noemen. Ondanks het "ondoden"-onderdeel in het verhaal...
Ian is een teruggetrokken jongeman die een eind aan zijn leven wil maken (nee, popliefhebbers, dit is geen loodrechte lijn naar een zeker doemwave-bandje). Al van jongs af aan wordt hij geconfronteerd met de dood (vader, meisje van school) en het stoot hem niet af. Sterker nog: de dood fascineert hem. Hij kluizenaart, hij vereenzaamt. Als vervolgens ook zijn moeder overlijdt, krijgt hij door haar dagboek een wake-up call. Geknipt en geschoren gaat hij weer de buitenwereld in, vooralsnog alleen om een goede suicide-spot uit te kiezen.
Langzamerhand ontwikkelt hij zich tot een serie-zelfmoordenaar: hij komt in contact met vrouwen die zelfmoord willen plegen, beraamt plannen met ze en sleurt ze vervolgens mee zijn huis in om een soort van, eh, samen te leven.
Dit gaat goed totdat hij een doodswens-dame tegenkomt die hem andere vergezichten biedt.
Zoals gezegd, weird. Hoofdrol is voor "onze eigen" Robert de Hoog.
vrijdag, januari 30, 2015
donderdag, januari 29, 2015
It felt like love - Eliza Hittman
It felt like love op IMDb
Goedbedoelde film die helaas niet zo uitpakt. De bedoelingen van de filmmaker zijn al snel duidelijk: de worsteling met seksualiteit tonen van een opgroeiend pubermeisje. En door dat ietwat vaag in beeld te brengen, positioneer je je in de arthouse-hoek. Wat mij betreft een niet geheel geslaagde poging.
Lila is een meisje van, pakweg, 15 jaar. Ze heeft een vooruitstrevend vriendinnetje die "het" al doet. Ze is frequent getuige van flirtgedrag en aanzetten tót. En, wat moet je op die leeftijd, je wilt zelf ook. Hormonen gieren immers.
Het begint met wat stoere leugentjes, uiteindelijk zet ze haar zinnen op een stoere getatoeërde gast die de helft van haar mensenleven ouder is. Door zich op te dringen aan hem, speelt ze een gevaarlijk spel. Ze moet zich plots ouder gedragen dan ze is en ze staat voor een aantal beslissende keuzes.
Goedbedoelde film die helaas niet zo uitpakt. De bedoelingen van de filmmaker zijn al snel duidelijk: de worsteling met seksualiteit tonen van een opgroeiend pubermeisje. En door dat ietwat vaag in beeld te brengen, positioneer je je in de arthouse-hoek. Wat mij betreft een niet geheel geslaagde poging.
Lila is een meisje van, pakweg, 15 jaar. Ze heeft een vooruitstrevend vriendinnetje die "het" al doet. Ze is frequent getuige van flirtgedrag en aanzetten tót. En, wat moet je op die leeftijd, je wilt zelf ook. Hormonen gieren immers.
Het begint met wat stoere leugentjes, uiteindelijk zet ze haar zinnen op een stoere getatoeërde gast die de helft van haar mensenleven ouder is. Door zich op te dringen aan hem, speelt ze een gevaarlijk spel. Ze moet zich plots ouder gedragen dan ze is en ze staat voor een aantal beslissende keuzes.
dinsdag, januari 27, 2015
Il Capitale Umano - Paolo Virzi
Il capitale Umano op IMDb
Waar het precies in de film zat , weet ik niet meer maar dat het er was, dat is zeker. Het omslagpunt.
Ergens veranderde de film van een traditioneel drukdoende Italiaan in een intrigerend menselijk pamflet. In een toonzetting van menselijke waarden en, vooral, menselijke waarde.
Hoeveel is een mens waard? Het is de kernvraag van deze film. Mag de rijke eigenaar van een beleggingsmaatschappij alle financiële gronden onder het bestaan van een ander gezin weggrissen, louter omdat dat gezinnetje ook wil ontvluchten aan het krabbende bestaan en denkt een grote slag te kunnen slaan? Mag diezelfde krabbelaar vervallen tot afpersing respectievelijk verraad van een ander om zijn eigen bestaan alsnog te kunnen redden? Kan een mensenleven worden afgekocht met een somma van berekende waarden in levensgenot, nog te verdienen centjes, x euro per vriendschap etcetera?
Dat is het ijzersterke aan deze film. Een film die begint als een kakafonie van mediterrane drukdoenerij maar steeds dieper in het hoofd kruipt, met de bedoeling je moraal steeds meer te testen.
Kern van het verhaal: tobbend makelaartje denkt groot geld binnen te halen als hij bij de schoonvader van zijn dochter geld belegt. Geld dat hij eigenlijk niet heeft, geld dat uiteraard ook als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ondertussen is hun omgeving in rep en roer omdat er een fietser is aangereden en de automobilist is doorgereden. Alle seinen wijzen op de zoon van de rijke belegger, het blijkt diens auto te zijn. Maar wie zat er achter het stuur?
Een machinatie van manipulatie en bedrog komt op gang, met ieders doel om het eigen blazoen van smetten vrij te houden.
Sterk, echt sterk. Oscarkandidaat voor beste buitenlandse film. Ik weet nog niet precies wat de concurrentie daarvoor is, maar deze is er goed genoeg voor.
Waar het precies in de film zat , weet ik niet meer maar dat het er was, dat is zeker. Het omslagpunt.
Ergens veranderde de film van een traditioneel drukdoende Italiaan in een intrigerend menselijk pamflet. In een toonzetting van menselijke waarden en, vooral, menselijke waarde.
Hoeveel is een mens waard? Het is de kernvraag van deze film. Mag de rijke eigenaar van een beleggingsmaatschappij alle financiële gronden onder het bestaan van een ander gezin weggrissen, louter omdat dat gezinnetje ook wil ontvluchten aan het krabbende bestaan en denkt een grote slag te kunnen slaan? Mag diezelfde krabbelaar vervallen tot afpersing respectievelijk verraad van een ander om zijn eigen bestaan alsnog te kunnen redden? Kan een mensenleven worden afgekocht met een somma van berekende waarden in levensgenot, nog te verdienen centjes, x euro per vriendschap etcetera?
Dat is het ijzersterke aan deze film. Een film die begint als een kakafonie van mediterrane drukdoenerij maar steeds dieper in het hoofd kruipt, met de bedoeling je moraal steeds meer te testen.
Kern van het verhaal: tobbend makelaartje denkt groot geld binnen te halen als hij bij de schoonvader van zijn dochter geld belegt. Geld dat hij eigenlijk niet heeft, geld dat uiteraard ook als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ondertussen is hun omgeving in rep en roer omdat er een fietser is aangereden en de automobilist is doorgereden. Alle seinen wijzen op de zoon van de rijke belegger, het blijkt diens auto te zijn. Maar wie zat er achter het stuur?
Een machinatie van manipulatie en bedrog komt op gang, met ieders doel om het eigen blazoen van smetten vrij te houden.
Sterk, echt sterk. Oscarkandidaat voor beste buitenlandse film. Ik weet nog niet precies wat de concurrentie daarvoor is, maar deze is er goed genoeg voor.
zondag, januari 25, 2015
Much ado about nothing- Joss Whedon
Much ado about nothing
Voor mijzelf een experimentje , deze Shakespeare-verfilming. Niet zozeer omdat een eeuwenoud toneelstuk wordt verfilmd (of , zoals deze, naar de moderne tijd wordt gezet). Nee, het was meer om de tekst. Het is raar om een hippe, strak gestileerd geschoten film te bekijken die getoonzet is op de oude tekstvorm en duidelijk als toneeltekst wordt opgebracht. Dat is wennen, ik moet bekennen dat ik op een gegeven moment wel klaar was met de gimmick.
Twee verschillende relaties ontstaan tijdens een bezoek van drie prinsenbroeders aan de villa van een geslaagde zakenman. Een van de prinsen zal worden gekoppeld aan de dochter van de zakenman, daarnaast wordt een huisvriend gekoppeld aan het nichtje van die dochter.
Er gaat uiteraard iets mis, er wordt wel een huwelijk voorbereid maar de ene prinsenbroer gunt de andere het licht in de ogen niet en zet een roddelcircuit op.
Hieraan merk je sterk dat het oorspronkelijke verhaal al erg oud is, maar het wordt knap vertaald naar nu. Zoals gezegd: vooral visueel is de film prima te doen. Verder vond ik hem niet makkelijk. Het is aan u.
Voor mijzelf een experimentje , deze Shakespeare-verfilming. Niet zozeer omdat een eeuwenoud toneelstuk wordt verfilmd (of , zoals deze, naar de moderne tijd wordt gezet). Nee, het was meer om de tekst. Het is raar om een hippe, strak gestileerd geschoten film te bekijken die getoonzet is op de oude tekstvorm en duidelijk als toneeltekst wordt opgebracht. Dat is wennen, ik moet bekennen dat ik op een gegeven moment wel klaar was met de gimmick.
Twee verschillende relaties ontstaan tijdens een bezoek van drie prinsenbroeders aan de villa van een geslaagde zakenman. Een van de prinsen zal worden gekoppeld aan de dochter van de zakenman, daarnaast wordt een huisvriend gekoppeld aan het nichtje van die dochter.
Er gaat uiteraard iets mis, er wordt wel een huwelijk voorbereid maar de ene prinsenbroer gunt de andere het licht in de ogen niet en zet een roddelcircuit op.
Hieraan merk je sterk dat het oorspronkelijke verhaal al erg oud is, maar het wordt knap vertaald naar nu. Zoals gezegd: vooral visueel is de film prima te doen. Verder vond ik hem niet makkelijk. Het is aan u.
zaterdag, januari 24, 2015
Die Andere Heimat- Chronik einer Sehnsucht - Edgar Reitz
Die Andere Heimat - op IMDb
De tv-serie kenden we allemaal, de serie keken we allemaal. Althans , iedereen met een beetje arthousegevoel, met een beetje VPRO-mentaliteit, die volgde dit in de jaren 80/90.
Deze verfilming is recenter (2013) maar vormt gek genoeg een soort prequel. Waar de tv-serie de aanloop liet zien naar de twee wereldoorlogen van de vorige eeuw, gaat de film daar nog een eeuw aan vooraf.
We schrijven de veertiger jaren van de 19e eeuw, economisch gaat het allemaal nog niet zo goed in het vredige Schabbach, het gefilmde dorpje in de Hundsrück-streek. De familie Simon drijft al de smederij, zoonlief Jakob droomt echter van veel verdere en vreemdere oorden. Vastbesloten is hij om weg te gaan, de wijde wereld in. Door allerlei omstandigheden komt het er echter niet van.
Het feodale systeem heerst nog op dit gebied, de arme dorpelingen zijn horig aan de rijke landheren. Als er dan vervolgens enkele oogsten mislukken en er hongersnood dreigt, gaat niet Jakob maar zijn broer vervolgens de andere emigranten achterna en reist naar Brazilië. Jakob is boos omdat nu automatisch de zorg en verantwoordelijk voor zijn ouders op hem neerkomt. En waardoor hij dus niet weg kan.
Ik keek de film in delen want dit is echt een onthaastfilm, vier uur heeft men voor de vertelling nodig. Niet wereldschokkend dit, echt alleen voor geduldige liefhebbers van de serie
De tv-serie kenden we allemaal, de serie keken we allemaal. Althans , iedereen met een beetje arthousegevoel, met een beetje VPRO-mentaliteit, die volgde dit in de jaren 80/90.
Deze verfilming is recenter (2013) maar vormt gek genoeg een soort prequel. Waar de tv-serie de aanloop liet zien naar de twee wereldoorlogen van de vorige eeuw, gaat de film daar nog een eeuw aan vooraf.
We schrijven de veertiger jaren van de 19e eeuw, economisch gaat het allemaal nog niet zo goed in het vredige Schabbach, het gefilmde dorpje in de Hundsrück-streek. De familie Simon drijft al de smederij, zoonlief Jakob droomt echter van veel verdere en vreemdere oorden. Vastbesloten is hij om weg te gaan, de wijde wereld in. Door allerlei omstandigheden komt het er echter niet van.
Het feodale systeem heerst nog op dit gebied, de arme dorpelingen zijn horig aan de rijke landheren. Als er dan vervolgens enkele oogsten mislukken en er hongersnood dreigt, gaat niet Jakob maar zijn broer vervolgens de andere emigranten achterna en reist naar Brazilië. Jakob is boos omdat nu automatisch de zorg en verantwoordelijk voor zijn ouders op hem neerkomt. En waardoor hij dus niet weg kan.
Ik keek de film in delen want dit is echt een onthaastfilm, vier uur heeft men voor de vertelling nodig. Niet wereldschokkend dit, echt alleen voor geduldige liefhebbers van de serie
vrijdag, januari 23, 2015
Birdman- Alejandro Gonzalez Inarritu
Birdman op IMDb
Het filmjaar 2015 begint briljant met hoofdletter B, vervolgens hoofdletter R, en u snapt: daarna de I, de L , de J, de A, de N en tenslotte een toefje T.
Waar ik met gematigde verwachtingen heenging ( Michael Keaton? Een voormalige superheld? Man in verval? Magische vogels?) kwam ik totaal overrompeld uit de zaal vandaan. Waar had ik naar zitten kijken?
Ik zag een lawine van een film, een verzameling opgekropte zenuwen en waanbeelden, ik hoorde een jagende soundtrack met knetterende drums, ik werd meegezogen in de bizarre geest van een uitmuntend regisseur die niets anders dan de naakte waarheid van zijn acteurs eiste.
Michael Keaton speelt de rol van zijn leven als de uitgerangeerde acteur Riggan Thompson. Fameus geworden als film-superheld wil hij- aan de boorden van zijn sociaal mislukte leven- nog eenmaal laten zien dat hij het kan., Dat hij kan acteren en zelfs regisseren. Op Broadway wil hij een toneelstuk neerzetten , een bewerking van de zelfkantschrijver Raymond Carver.
Die zelfkant, dat lukt: hij is gescheiden, hij heeft een drugsverslaafde dochter, hij is door zijn roem heen, hij gaat in de richting van financiële problemen. Maar hij zal!
Hij krijgt te maken met een begaafd toneelacteur (Edward Norton) die veel van hem eist, zowel op toneel als in de wandelgangen. Het motortje in zijn hoofd begint te draaien en niet altijd gebeurt dat zonder hickups. De groep acteurs en entourage climaxen zich in de richting van de première-avond.
De film is zenuwachtig, van het soort dat Lola Rennt zo mooi maakte. De film is magisch, van het soort dat Donnie Darko zo memorabel maakte. De film is simpelweg uitmuntend goed. Twee uur van jachtige kunde, twee uur van overrompelende beeldtaal. Ik ben hier helemaal door gegrepen. Birdman: een schitterende must-see!
Het filmjaar 2015 begint briljant met hoofdletter B, vervolgens hoofdletter R, en u snapt: daarna de I, de L , de J, de A, de N en tenslotte een toefje T.
Waar ik met gematigde verwachtingen heenging ( Michael Keaton? Een voormalige superheld? Man in verval? Magische vogels?) kwam ik totaal overrompeld uit de zaal vandaan. Waar had ik naar zitten kijken?
Ik zag een lawine van een film, een verzameling opgekropte zenuwen en waanbeelden, ik hoorde een jagende soundtrack met knetterende drums, ik werd meegezogen in de bizarre geest van een uitmuntend regisseur die niets anders dan de naakte waarheid van zijn acteurs eiste.
Michael Keaton speelt de rol van zijn leven als de uitgerangeerde acteur Riggan Thompson. Fameus geworden als film-superheld wil hij- aan de boorden van zijn sociaal mislukte leven- nog eenmaal laten zien dat hij het kan., Dat hij kan acteren en zelfs regisseren. Op Broadway wil hij een toneelstuk neerzetten , een bewerking van de zelfkantschrijver Raymond Carver.
Die zelfkant, dat lukt: hij is gescheiden, hij heeft een drugsverslaafde dochter, hij is door zijn roem heen, hij gaat in de richting van financiële problemen. Maar hij zal!
Hij krijgt te maken met een begaafd toneelacteur (Edward Norton) die veel van hem eist, zowel op toneel als in de wandelgangen. Het motortje in zijn hoofd begint te draaien en niet altijd gebeurt dat zonder hickups. De groep acteurs en entourage climaxen zich in de richting van de première-avond.
De film is zenuwachtig, van het soort dat Lola Rennt zo mooi maakte. De film is magisch, van het soort dat Donnie Darko zo memorabel maakte. De film is simpelweg uitmuntend goed. Twee uur van jachtige kunde, twee uur van overrompelende beeldtaal. Ik ben hier helemaal door gegrepen. Birdman: een schitterende must-see!
woensdag, januari 21, 2015
The imitation game - Morten Tyldum
The imitation game op IMDb
Eindelijk de kans gekregen deze te zien, blij toe. Ik vond het namelijk een fijne film. Niet zozeer vanwege het waargebeurde verhaal (daarvan waren alle finesses al ruim vooraf bekend), niet zozeer vanwege die typisch Britse manier van oorlogsverhalen aanpakken (waar ik altijd de tegenstrijdige begrippen "arrogantie" en "onderdanigheid" in vind zitten), nee : vooral vanwege het ijzersterke acteerwerk.
Mark Strong als de MI6-commandant die vileine geheimedienst-gedrag koppelt aan tongue-in-cheek humor, Matthew Goode (die we kennen van Matchpoint en A single man) als de andere behoorlijk briljante wiskundige en natuurlijk Benedict Cumberbatch, die de rol van zijn leven lijkt te spelen.
Het autisme spat er vanaf bij Alan Turing, een huizenhoogbegaafde wiskunde die zich kort voor WOII aanmeldt bij de Britse geheime dienst. Hij heeft gehoord van de encodeermachine Enigma, die de Duitsers gebruiken voor hun militaire berichtgeving, en hij denkt dat hij degene is die de code zou kunnen kraken. Immers: hij is -ondanks zichzelf - een geslaagd wonderkind te noemen met als specialisme encryptie en geheimtaal.
Hij mag het proberen, maar merkt dat werken in een team iets heel anders is dan studeren op een lastig onderwerp. Hij komt in de knel en moet moeite doen om het leger te investeren in de bouw van de door hem bedachte machine die stapsgewijs de code moet kraken. Om daarmee, uiteraard het doel van de geheime dienst, mensenlevens te redden en de koers van de oorlog om te turnen.
Het lukt, dat is geen geheim. Maar het kost Turing uiteindelijk letterlijk zijn leven, omdat de persoonlijke geheimen die hij meedraagt in het puriteinse Brittania niet gevreten worden. Dan mag je nog zo'n oorlogsheld zijn, je gaat niet als man aan andere mannen zitten.
Een stevige dosis waargebeurd drama, een klein stukje kunstmatige spanning en heel veel spelkunst: prima film!
Eindelijk de kans gekregen deze te zien, blij toe. Ik vond het namelijk een fijne film. Niet zozeer vanwege het waargebeurde verhaal (daarvan waren alle finesses al ruim vooraf bekend), niet zozeer vanwege die typisch Britse manier van oorlogsverhalen aanpakken (waar ik altijd de tegenstrijdige begrippen "arrogantie" en "onderdanigheid" in vind zitten), nee : vooral vanwege het ijzersterke acteerwerk.
Mark Strong als de MI6-commandant die vileine geheimedienst-gedrag koppelt aan tongue-in-cheek humor, Matthew Goode (die we kennen van Matchpoint en A single man) als de andere behoorlijk briljante wiskundige en natuurlijk Benedict Cumberbatch, die de rol van zijn leven lijkt te spelen.
Het autisme spat er vanaf bij Alan Turing, een huizenhoogbegaafde wiskunde die zich kort voor WOII aanmeldt bij de Britse geheime dienst. Hij heeft gehoord van de encodeermachine Enigma, die de Duitsers gebruiken voor hun militaire berichtgeving, en hij denkt dat hij degene is die de code zou kunnen kraken. Immers: hij is -ondanks zichzelf - een geslaagd wonderkind te noemen met als specialisme encryptie en geheimtaal.
Hij mag het proberen, maar merkt dat werken in een team iets heel anders is dan studeren op een lastig onderwerp. Hij komt in de knel en moet moeite doen om het leger te investeren in de bouw van de door hem bedachte machine die stapsgewijs de code moet kraken. Om daarmee, uiteraard het doel van de geheime dienst, mensenlevens te redden en de koers van de oorlog om te turnen.
Het lukt, dat is geen geheim. Maar het kost Turing uiteindelijk letterlijk zijn leven, omdat de persoonlijke geheimen die hij meedraagt in het puriteinse Brittania niet gevreten worden. Dan mag je nog zo'n oorlogsheld zijn, je gaat niet als man aan andere mannen zitten.
Een stevige dosis waargebeurd drama, een klein stukje kunstmatige spanning en heel veel spelkunst: prima film!
dinsdag, januari 13, 2015
Top 100 2014
Volgens de lezers van de Volkskrant dan he. Ik heb de overzichten nog vanaf 1993, vind het altijd een sport om te wandelen langs wat ik allemaal wel gezien heb en wat ik allemaal nog moet bekijken.
Voor wie dat ook heeft : Boyhood-is-de-film-van-het-jaar
Voor wie dat ook heeft : Boyhood-is-de-film-van-het-jaar
Oldboy- Spike Lee
Oldboy op IMDb
Remake van wat een heftige Japanse film moet zijn geweest. Deze is ook vrij heftig maar heeft bij mij een nogal dubbel effect. De vechtscenes zijn ronduit belachelijk, enkele martelscenes (ja dus) te naar maar aan het eind had ik wel het idee dat ik een behoorlijke film had gezien. En dat komt louter en alleen door een ingenieus script, dat de kijker fors op het verkeerde been heeft gezet.
Een film over wraak is het. Joe is een alcoholische reclameman die na een nachtelijk bacchanaal plots ontwaakt in een soort hotelkamer, waar hij niet uit kan. Hij blijkt te zijn gekidnapt, maar met een doel. Maar liefst twintig jaar wordt hij vastgehouden en stukje bij beetje blijkt waarom.
Eenmaal vrijgelaten heeft hij de opdracht om binnen enkele tijd zowel zijn dochter op te sporen als degene die hem heeft vastgehouden. En die laatste, die wil ie nog wel om de redenen vragen.
Hij krijgt hulp van zijn oude bevriende barman en van een LegerdesHeils-achtige dame, die verderop dieper in het complot blijkt te zitten dan hij vermoedt.
Zoals gezegd: het script is ingenieus, daarnaast spelen Josh Brolen en hertenogen-meisje Elisabeth Olsen niet onverdienstelijk hun wederzijdse rol.
Remake van wat een heftige Japanse film moet zijn geweest. Deze is ook vrij heftig maar heeft bij mij een nogal dubbel effect. De vechtscenes zijn ronduit belachelijk, enkele martelscenes (ja dus) te naar maar aan het eind had ik wel het idee dat ik een behoorlijke film had gezien. En dat komt louter en alleen door een ingenieus script, dat de kijker fors op het verkeerde been heeft gezet.
Een film over wraak is het. Joe is een alcoholische reclameman die na een nachtelijk bacchanaal plots ontwaakt in een soort hotelkamer, waar hij niet uit kan. Hij blijkt te zijn gekidnapt, maar met een doel. Maar liefst twintig jaar wordt hij vastgehouden en stukje bij beetje blijkt waarom.
Eenmaal vrijgelaten heeft hij de opdracht om binnen enkele tijd zowel zijn dochter op te sporen als degene die hem heeft vastgehouden. En die laatste, die wil ie nog wel om de redenen vragen.
Hij krijgt hulp van zijn oude bevriende barman en van een LegerdesHeils-achtige dame, die verderop dieper in het complot blijkt te zitten dan hij vermoedt.
Zoals gezegd: het script is ingenieus, daarnaast spelen Josh Brolen en hertenogen-meisje Elisabeth Olsen niet onverdienstelijk hun wederzijdse rol.
maandag, januari 12, 2015
The Railway Man- Jonathan Teplitzky
The Railway Man op IMDb
Veel interessanter was de tweede film van de dag, een oorlogsdrama.
Eric Lomax is oorlogsveteraan, zo zien we aan de opening van de film. Al spoedig blijkt dat hij ook decennia later nog niet los is van zijn Jappenkamp-verleden. Hij ontmoet in de trein een vrouw, trouwt en lijkt een weg omhoog te hebben gevonden.
Al spoedig ervaart zijn vrouw dat hij veel van zijn angstige momenten nog geregeld herbeleeft. De club van veteranen helpt hem erbij, zozeer zelfs dat hij van een van zijn oude makkers een foto en verblijfplaats in handen krijgt van de kampcommandant die hem zoveel pijnlijke vernederingen deed ondergaan. Hij gaat op zoek en neemt uiteindelijk een aantal zeer bijzondere besluiten.
De film is rustig, goed geacteerd en neemt je aan alle kanten in voor de karakters die worden neergezet. Echt goed, echt een fijne bespiegelende kant van wat trauma's óók kunnen opleveren.
Veel interessanter was de tweede film van de dag, een oorlogsdrama.
Eric Lomax is oorlogsveteraan, zo zien we aan de opening van de film. Al spoedig blijkt dat hij ook decennia later nog niet los is van zijn Jappenkamp-verleden. Hij ontmoet in de trein een vrouw, trouwt en lijkt een weg omhoog te hebben gevonden.
Al spoedig ervaart zijn vrouw dat hij veel van zijn angstige momenten nog geregeld herbeleeft. De club van veteranen helpt hem erbij, zozeer zelfs dat hij van een van zijn oude makkers een foto en verblijfplaats in handen krijgt van de kampcommandant die hem zoveel pijnlijke vernederingen deed ondergaan. Hij gaat op zoek en neemt uiteindelijk een aantal zeer bijzondere besluiten.
De film is rustig, goed geacteerd en neemt je aan alle kanten in voor de karakters die worden neergezet. Echt goed, echt een fijne bespiegelende kant van wat trauma's óók kunnen opleveren.
Hartenstraat - Sanne Vogel
Hartenstraat op IMDb
Ja, natuurlijk wist ik waar ik aan begon. Maar de weerstand was , na drie intensieve feestdagen, een beetje weg. Dan maar een feelgood-film, en een Nederlandse nog wel.
Jammer is dat aan alle kanten blijkt dat de Nederlandse filmindustrie denkt dat de film "Love actually" de verlichting heeft gebracht in de cinema. Van "Alles is liefde/familie" via "Chez Nous" tot nu weer deze: men denkt dat een licht romantische inslag , verwerkt in de levens van een groepje dicht bij/op elkaar levende mensen de crux is voor elk te volgen script en voor elk gewenst succes.
Gemakkelijk, mijns inziens. Gisteren hadden wij dan op de bank dan ook na vijf minuten elkaar het vervolg van de film voorspeld. En wat denkt u? Goed geraden.
Daan heeft een traiterie in de Amsterdamse Negen Straatjes. In de winkel naast hem komt een koele zakelijke dame een hippe zaak openen. Uiteraard stuit dat op onderlinge weerstand, op botsing der karakters. U mag raden waar dat eindigt.
Er is nog iets met een dochter, er is iets met een lieve opa die de mopperende oma van de zakenvrouw op de korrel krijgt, er is nog een homo-twist (want ja, Amsterdam he). Ik was deze film alweer vergeten toen ik de volgende aanzette.
Ja, natuurlijk wist ik waar ik aan begon. Maar de weerstand was , na drie intensieve feestdagen, een beetje weg. Dan maar een feelgood-film, en een Nederlandse nog wel.
Jammer is dat aan alle kanten blijkt dat de Nederlandse filmindustrie denkt dat de film "Love actually" de verlichting heeft gebracht in de cinema. Van "Alles is liefde/familie" via "Chez Nous" tot nu weer deze: men denkt dat een licht romantische inslag , verwerkt in de levens van een groepje dicht bij/op elkaar levende mensen de crux is voor elk te volgen script en voor elk gewenst succes.
Gemakkelijk, mijns inziens. Gisteren hadden wij dan op de bank dan ook na vijf minuten elkaar het vervolg van de film voorspeld. En wat denkt u? Goed geraden.
Daan heeft een traiterie in de Amsterdamse Negen Straatjes. In de winkel naast hem komt een koele zakelijke dame een hippe zaak openen. Uiteraard stuit dat op onderlinge weerstand, op botsing der karakters. U mag raden waar dat eindigt.
Er is nog iets met een dochter, er is iets met een lieve opa die de mopperende oma van de zakenvrouw op de korrel krijgt, er is nog een homo-twist (want ja, Amsterdam he). Ik was deze film alweer vergeten toen ik de volgende aanzette.
zondag, januari 11, 2015
Coming Home (Gui Lai) - Zhang Yimou
Coming Home op IMDb
Allemaal, denk ik. Ik geloof niet dat ik een film van deze regisseur heb gemist, voorzover ze in Europa uitgebracht zijn. Hij begon met een zwaar stempel als maatschappijkritisch filmer (Het Rode Korenveld en Ju dou) maar werd later een geaccepteerde en gegoede burger die zelfs de openingsceremonie van de Peking- Olympische Spelen mocht regisseren.
Hij lijkt nu voorzichtig te proberen om weer iets over de Chinese geschiedenis tegen het licht te houden, maar slaagt daar in deze film maar mondjesmaat in.
Docent Feng is een vrouw van middelbare leeftijd. Zij (een rol van de fraaie Gong Li) leeft al een jaar of tien zonder haar man, die tijdens de Culturele Revolutie in een werkkamp is gezet wegens kritisch gedrag. Als manlief daar vervolgens ontsnapt en haar thuis opzoekt, kost het haar de band met haar dochter. Deze is gehersenspoeld door de wensen en eisen van de machthebbers en zorgt er dan ook voor dat haar vader weer wordt opgepakt, na een heftige strijd waarbij ook moeder een forse deuk oploopt.
Enkele jaren later, de Culturele Revolutie is ten einde en Yu Yanshi, de man, probeert weer thuis te komen. Er is echter veel veranderd: dochterlief woont na het gebeurde niet meer thuis en vrouwlief blijkt te dementeren. Ze herkent haar man niet meer, die moet dan ook vele pogingen doen om in het leven van zijn te herintreden. De pijn en het gemis zijn voelbaar, maar hij vindt een creatieve manier om zich in het leven van zijn gemankeerde vrouw belangrijk te maken.
Fraaie beelden weer volop, maar dit is niet een klassieker in de reeks Korenveld, Dou, Red Lantern of Flying Dagger. Ik verliet ietwat onbevredigd de zaal.
Allemaal, denk ik. Ik geloof niet dat ik een film van deze regisseur heb gemist, voorzover ze in Europa uitgebracht zijn. Hij begon met een zwaar stempel als maatschappijkritisch filmer (Het Rode Korenveld en Ju dou) maar werd later een geaccepteerde en gegoede burger die zelfs de openingsceremonie van de Peking- Olympische Spelen mocht regisseren.
Hij lijkt nu voorzichtig te proberen om weer iets over de Chinese geschiedenis tegen het licht te houden, maar slaagt daar in deze film maar mondjesmaat in.
Docent Feng is een vrouw van middelbare leeftijd. Zij (een rol van de fraaie Gong Li) leeft al een jaar of tien zonder haar man, die tijdens de Culturele Revolutie in een werkkamp is gezet wegens kritisch gedrag. Als manlief daar vervolgens ontsnapt en haar thuis opzoekt, kost het haar de band met haar dochter. Deze is gehersenspoeld door de wensen en eisen van de machthebbers en zorgt er dan ook voor dat haar vader weer wordt opgepakt, na een heftige strijd waarbij ook moeder een forse deuk oploopt.
Enkele jaren later, de Culturele Revolutie is ten einde en Yu Yanshi, de man, probeert weer thuis te komen. Er is echter veel veranderd: dochterlief woont na het gebeurde niet meer thuis en vrouwlief blijkt te dementeren. Ze herkent haar man niet meer, die moet dan ook vele pogingen doen om in het leven van zijn te herintreden. De pijn en het gemis zijn voelbaar, maar hij vindt een creatieve manier om zich in het leven van zijn gemankeerde vrouw belangrijk te maken.
Fraaie beelden weer volop, maar dit is niet een klassieker in de reeks Korenveld, Dou, Red Lantern of Flying Dagger. Ik verliet ietwat onbevredigd de zaal.
donderdag, januari 08, 2015
Une Nouvelle Amie- Francois Ozon
Une Nouvelle Amie op IMDb
Na alle nare hectiek van gisteren was een Franse film me zeer welkom. En een Francois Ozon-film helemaal. Prachtige titels als "Sous le sable" en "Swimming pool" op zijn naam, maar ook zwaar ontregelende titels als 'Gouttes d'eau sur pierres brulantes" zag ik. Nooit makkelijk, maar altijd intrigerend. Zo beschouwd heeft Ozon zich er ditmaal welhaast makkelijk vanaf gemaakt: deze film handelt over de problematiek van "geboren in verkeerd lichaam".
Claire en Laura zijn jeugdvriendinnen. Als Laura al jong aan een ziekte overlijdt, belooft Claire voor haar kind en haar achterblijvende man te zullen zorgen. Dat pakt anders uit dan ze denkt.
Weduwnaar David blijkt zijn heimelijke wens om in vrouwenkleren rond te lopen nu pas te durven toepassen, al is het voorlopig binnenshuis. Hij hoopt zo zijn dochtertje ook zijn moeder een beetje terug te geven en aldus beide ouders in een te zijn.
Claire is geschokt, maar tegelijkertijd geïntrigeerd. Een ragfijn spel van afstoten en aantrekken ontspint zich, met uiteindelijk dramatische gevolgen. Alhoewel: is niet all well that ends well?
Na alle nare hectiek van gisteren was een Franse film me zeer welkom. En een Francois Ozon-film helemaal. Prachtige titels als "Sous le sable" en "Swimming pool" op zijn naam, maar ook zwaar ontregelende titels als 'Gouttes d'eau sur pierres brulantes" zag ik. Nooit makkelijk, maar altijd intrigerend. Zo beschouwd heeft Ozon zich er ditmaal welhaast makkelijk vanaf gemaakt: deze film handelt over de problematiek van "geboren in verkeerd lichaam".
Claire en Laura zijn jeugdvriendinnen. Als Laura al jong aan een ziekte overlijdt, belooft Claire voor haar kind en haar achterblijvende man te zullen zorgen. Dat pakt anders uit dan ze denkt.
Weduwnaar David blijkt zijn heimelijke wens om in vrouwenkleren rond te lopen nu pas te durven toepassen, al is het voorlopig binnenshuis. Hij hoopt zo zijn dochtertje ook zijn moeder een beetje terug te geven en aldus beide ouders in een te zijn.
Claire is geschokt, maar tegelijkertijd geïntrigeerd. Een ragfijn spel van afstoten en aantrekken ontspint zich, met uiteindelijk dramatische gevolgen. Alhoewel: is niet all well that ends well?
Kankerlijers - Lodewijk Crijns
Kankerlijers op IMDb
Een in zijn genre (jeugdfilm) niet eens zo slecht verhaaltje over jeugdkanker. 4 jonge mannen verblijven al geruime tijd in het kankerziekenhuis, ze hebben de afgelopen jaren alle onderzoeken gehad die je kunt bedenken.
Ondanks alle ellende houden ze de moed erin , maken ze toekomstplannen en dromen ze van vriendinnetjes en kindertjes. Opstandigheid hoort bij hun leeftijd, maar het onrecht dat hen overkomt doet enkelen van hen hard afstand nemen van de wensen van ouders en doktoren om maar vooral alle behandelingen te ondergaan die levensreddend kunnen zijn. Juist degene die daar vol voor gaat- de minst opstandige van het kwartet-, gaat er uiteindelijk onderdoor.
In hun houding verandert veel als er een erg mooi jong meisje op de afdeling komt te liggen. Opeens voelen ze zich jonge mannen en gaan de gesprekken een heel andere richting op.
Beetje Carry Slee-achtige benadering van een zwaar onderwerp. Niet slecht gedaan.
Een in zijn genre (jeugdfilm) niet eens zo slecht verhaaltje over jeugdkanker. 4 jonge mannen verblijven al geruime tijd in het kankerziekenhuis, ze hebben de afgelopen jaren alle onderzoeken gehad die je kunt bedenken.
Ondanks alle ellende houden ze de moed erin , maken ze toekomstplannen en dromen ze van vriendinnetjes en kindertjes. Opstandigheid hoort bij hun leeftijd, maar het onrecht dat hen overkomt doet enkelen van hen hard afstand nemen van de wensen van ouders en doktoren om maar vooral alle behandelingen te ondergaan die levensreddend kunnen zijn. Juist degene die daar vol voor gaat- de minst opstandige van het kwartet-, gaat er uiteindelijk onderdoor.
In hun houding verandert veel als er een erg mooi jong meisje op de afdeling komt te liggen. Opeens voelen ze zich jonge mannen en gaan de gesprekken een heel andere richting op.
Beetje Carry Slee-achtige benadering van een zwaar onderwerp. Niet slecht gedaan.
maandag, januari 05, 2015
In our nature- Brian Savelson
In our nature op IMDb
Kleine film , geplukt van de Sundance-zender. Vier mensen, één locatie, velerlei problemen.
Locatie is de vakantiewoning van vader, waar zoonlief vele vele zomers heeft doorgebracht. Vader is er met zijn nieuwe vriendin, zoonlief met de dame die hij eigenlijk een aanzoek wil gaan doen dit weekend.
Alles wordt echter overheerst door de problemen tussen vader en zoon. Zoonlief verwijt hem een vorm van affectieve verwaarlozing, vader verwijt zoon een gebrek aan doorzettingsvermogen en resultaat. In steeds wisselende setting (vader met schoondochter, zoon met stiefmoeder, de stellen onderling) komt een complexe probleemstelling naar boven die niet makkelijk is op te lossen.
Af en toe is er een opening, soms is er toenadering. Iedereen groeit een beetje naar elkaar toe, behalve de vader en de zoon.
Kleine film , geplukt van de Sundance-zender. Vier mensen, één locatie, velerlei problemen.
Locatie is de vakantiewoning van vader, waar zoonlief vele vele zomers heeft doorgebracht. Vader is er met zijn nieuwe vriendin, zoonlief met de dame die hij eigenlijk een aanzoek wil gaan doen dit weekend.
Alles wordt echter overheerst door de problemen tussen vader en zoon. Zoonlief verwijt hem een vorm van affectieve verwaarlozing, vader verwijt zoon een gebrek aan doorzettingsvermogen en resultaat. In steeds wisselende setting (vader met schoondochter, zoon met stiefmoeder, de stellen onderling) komt een complexe probleemstelling naar boven die niet makkelijk is op te lossen.
Af en toe is er een opening, soms is er toenadering. Iedereen groeit een beetje naar elkaar toe, behalve de vader en de zoon.
zondag, januari 04, 2015
Labor Day - Jason Reitman
Labor Day op IMDb
Zo klem als Kate Winslet op de filmposter staat, zat ze uiteindelijk niet. Ja, klem in haar eigen hoofd. Klem in haar opgekropte gevoelens van mislukte doch hartstochelijke vrouw die verlaten is door haar man. Die haar zoontje dusdanig beschermd opvoedt dat ie eigenlijk geen kans krijgt om neutraal tussen vader en moeder te staan.; Ze is depressief, ze is ongelukkig en haar zoontje probeert een troost, jazelfs een man voor haar te zijn.
Alles verandert als er plots een vreemdeling opduikt, een gevaarlijke bovendien. Aan alles is te zien dat deze man (een innemende Josh Brolin) op de vlucht is. Dat blijkt, hij is gewond geraakt bij een ontsnapping aan zijn gevangenisbewakers. Alles wat hij zoekt is even rust en schuilplek, zodat hij zodra het donker wordt weer verder kan vluchten.
Het loopt anders. Adele (Winslet) voelt naast zorgverlening ook enige andere verlangens opspelen, zoon Henry kijkt opgelucht naar zijn moeder omdat hij ziet dat ze zich - ondanks de bedreigende en anonieme situatie- weer meer vrouw begint te voelen. Henry ziet een nieuwe papa wel zitten, vooral omdat ie daarmee weer een oude mama terugheeft.
Maar hoe hou je het geheim? Hoe hou je de vreemdeling buiten zicht van de continue patrouillerende politie, van de fruitbrengende buurman, of van de oppas zoekende buurvrouw? Het gaat lang goed...
Regisseur Reitman verraste eerder met Juno, was iets minder op dreef met Up in the Air, maar maakt hier toch weer een sterke film die volgens mij in ons land geheel onopgemerkt is gebleven. Prachtig acteerwerk (ik heb het altijd wel op Kate Winslet en haar oneindige blikken) en een hoop broeierigheid. Prima film.
Zo klem als Kate Winslet op de filmposter staat, zat ze uiteindelijk niet. Ja, klem in haar eigen hoofd. Klem in haar opgekropte gevoelens van mislukte doch hartstochelijke vrouw die verlaten is door haar man. Die haar zoontje dusdanig beschermd opvoedt dat ie eigenlijk geen kans krijgt om neutraal tussen vader en moeder te staan.; Ze is depressief, ze is ongelukkig en haar zoontje probeert een troost, jazelfs een man voor haar te zijn.
Alles verandert als er plots een vreemdeling opduikt, een gevaarlijke bovendien. Aan alles is te zien dat deze man (een innemende Josh Brolin) op de vlucht is. Dat blijkt, hij is gewond geraakt bij een ontsnapping aan zijn gevangenisbewakers. Alles wat hij zoekt is even rust en schuilplek, zodat hij zodra het donker wordt weer verder kan vluchten.
Het loopt anders. Adele (Winslet) voelt naast zorgverlening ook enige andere verlangens opspelen, zoon Henry kijkt opgelucht naar zijn moeder omdat hij ziet dat ze zich - ondanks de bedreigende en anonieme situatie- weer meer vrouw begint te voelen. Henry ziet een nieuwe papa wel zitten, vooral omdat ie daarmee weer een oude mama terugheeft.
Maar hoe hou je het geheim? Hoe hou je de vreemdeling buiten zicht van de continue patrouillerende politie, van de fruitbrengende buurman, of van de oppas zoekende buurvrouw? Het gaat lang goed...
Regisseur Reitman verraste eerder met Juno, was iets minder op dreef met Up in the Air, maar maakt hier toch weer een sterke film die volgens mij in ons land geheel onopgemerkt is gebleven. Prachtig acteerwerk (ik heb het altijd wel op Kate Winslet en haar oneindige blikken) en een hoop broeierigheid. Prima film.
zaterdag, januari 03, 2015
Silent City - Threes Anna
Silent City op IMDb
De Silent City uit de titel is Tokyo. Daar trekt de jonge Rosa heen om het vak te leren van een Japanse meesterkok. Spartaans is de opleiding, groot is haar teleurstelling als ze de eerste maanden alleen maar in een zijkeuken in de snijploeg wordt ingedeeld.
Maar gaandeweg lukt het haar om in contact te komen met de chef. Het succes in haar opleiding is omgekeerd evenredig met haar geluksgevoel in de kille onpersoonlijke stad die Tokyo voor haar is.
Cultureel onbegrip, onvermogen om te communiceren en ook nog eens gebrek aan geld. Maar ze zet door.
Ik vond de film nogal vermoeiend, maar wellicht vinden anderen hem gestileerd.
De Silent City uit de titel is Tokyo. Daar trekt de jonge Rosa heen om het vak te leren van een Japanse meesterkok. Spartaans is de opleiding, groot is haar teleurstelling als ze de eerste maanden alleen maar in een zijkeuken in de snijploeg wordt ingedeeld.
Maar gaandeweg lukt het haar om in contact te komen met de chef. Het succes in haar opleiding is omgekeerd evenredig met haar geluksgevoel in de kille onpersoonlijke stad die Tokyo voor haar is.
Cultureel onbegrip, onvermogen om te communiceren en ook nog eens gebrek aan geld. Maar ze zet door.
Ik vond de film nogal vermoeiend, maar wellicht vinden anderen hem gestileerd.
vrijdag, januari 02, 2015
Before Midnight - Richard Linklater
Before Midnight op IMDb
2014 was voor mij - en waarschijnlijk alleen voor mij- het jaar van Richard Linklater. Ik zag maar liefst vijf films van de man, waaronder mijn nummer 1 van het jaar. Getriggerd door het principe van "Boyhood" bekeek ik ook zijn Before-trilogie, die volgens dezelfde realtime-analogie is gemaakt.
Dit was deel 3, we zijn negen jaar verder. De acteurs ook ja, die zijn met de tijd meegegroeid. Na hun vorige ontmoeting in Parijs zijn ze alsnog voor elkaar gevallen , nu zitten ze met een tweeling en een dagelijks leven opgescheept dat ze maar moeizaam op elkaar krijgen afgestemd.
Tijdens een vakantie in Griekenland komt alles eruit: de stress, de gemiste kansen , de jaloezie en het wantrouwen. Maar ook de terechte keuze om aan elkaar te blijven hangen na die ene trein-ontmoeting 18 jaar geleden.
De film toont de strijd die ontwikkelde mensen nu eenmaal voeren met het maken van keuzes. Het "could've been" is niet van de lucht, dromen zijn er nog volop maar ook is er veel omzien in verwondering. En dat wordt opnieuw echt bijzonder knap in beeld gebracht door Linklater's "eigen "acteurs Ethan Hawke en Julie Delpy.
De film start met enige omwegen maar het gesprek van de twee onderweg naar het liefdeshotel voor een avondje allen is intens. En intens goed. Het gesprek houdt niet meer op, hier zit alles in. Bewondering, twijfel, geilheid, ruzie, afhankelijkheid én onafhankelijkheid. Werkelijk: dit einde is schitterend.
2014 was voor mij - en waarschijnlijk alleen voor mij- het jaar van Richard Linklater. Ik zag maar liefst vijf films van de man, waaronder mijn nummer 1 van het jaar. Getriggerd door het principe van "Boyhood" bekeek ik ook zijn Before-trilogie, die volgens dezelfde realtime-analogie is gemaakt.
Dit was deel 3, we zijn negen jaar verder. De acteurs ook ja, die zijn met de tijd meegegroeid. Na hun vorige ontmoeting in Parijs zijn ze alsnog voor elkaar gevallen , nu zitten ze met een tweeling en een dagelijks leven opgescheept dat ze maar moeizaam op elkaar krijgen afgestemd.
Tijdens een vakantie in Griekenland komt alles eruit: de stress, de gemiste kansen , de jaloezie en het wantrouwen. Maar ook de terechte keuze om aan elkaar te blijven hangen na die ene trein-ontmoeting 18 jaar geleden.
De film toont de strijd die ontwikkelde mensen nu eenmaal voeren met het maken van keuzes. Het "could've been" is niet van de lucht, dromen zijn er nog volop maar ook is er veel omzien in verwondering. En dat wordt opnieuw echt bijzonder knap in beeld gebracht door Linklater's "eigen "acteurs Ethan Hawke en Julie Delpy.
De film start met enige omwegen maar het gesprek van de twee onderweg naar het liefdeshotel voor een avondje allen is intens. En intens goed. Het gesprek houdt niet meer op, hier zit alles in. Bewondering, twijfel, geilheid, ruzie, afhankelijkheid én onafhankelijkheid. Werkelijk: dit einde is schitterend.
Yves Saint Laurent - Jail Lespert
Yves Saint Laurent op IMDb
Biopics vind ik altijd moeilijk te beoordelen. De ene regisseur kiest voor een zo getrouw mogelijke weergave van het gebeurde, de ander geeft een iets vrijere interpretatie van het leven van zijn held(in). De "zo zou het gegaan kunnen zijn"-gedachte geeft een film veel meer middelen.
Ik schat in dat deze (overgeacteerde) film tot de laatste categorie behoort, tenzij de werkelijkheid erger is dan we dachten. Want deze ongenaakbare modekoning was een irritant , egoistisch, manisch-depressief, verslagingszuchtig, monomaan ventje. En als hij echt zo was als hij hier neerzet, geloof ik niet dat zijn imperium zo strak zakelijk geleid zou zijn door zijn partner, die de ene vernedering na de andere over zich heen laat komen , alleen maar om het onmetelijke talent van de Algerijns-Franse couturier te laten bloeien.
Dát is het interessante van deze film: je gaat je afvragen wat waar is en wat niet. En je bedenkt maar weer dat de modewereld helemaal geen creatieve is, maar gewoon een keiharde zakenwereld. Waarin niet iedereen de weelde kan dragen. Net echt.
Biopics vind ik altijd moeilijk te beoordelen. De ene regisseur kiest voor een zo getrouw mogelijke weergave van het gebeurde, de ander geeft een iets vrijere interpretatie van het leven van zijn held(in). De "zo zou het gegaan kunnen zijn"-gedachte geeft een film veel meer middelen.
Ik schat in dat deze (overgeacteerde) film tot de laatste categorie behoort, tenzij de werkelijkheid erger is dan we dachten. Want deze ongenaakbare modekoning was een irritant , egoistisch, manisch-depressief, verslagingszuchtig, monomaan ventje. En als hij echt zo was als hij hier neerzet, geloof ik niet dat zijn imperium zo strak zakelijk geleid zou zijn door zijn partner, die de ene vernedering na de andere over zich heen laat komen , alleen maar om het onmetelijke talent van de Algerijns-Franse couturier te laten bloeien.
Dát is het interessante van deze film: je gaat je afvragen wat waar is en wat niet. En je bedenkt maar weer dat de modewereld helemaal geen creatieve is, maar gewoon een keiharde zakenwereld. Waarin niet iedereen de weelde kan dragen. Net echt.
Simon and the oaks (Simon och ekarna) - Lisa Ohlin
Simon and the oaks op IMDb
Veel van wat er de laatste jaren uit Scandinavië komt, valt op door bijzonder goede scripts en goed acteerwerk. Deze film - een boekverfilming naar Marianne Frederiksson - heeft helaas alleen het eerste>Het verhaal is boeiend en lekker complex, het clichématige spel steekt daar schril bij af. Jammer, iets meer zorg had het een succes kunnen maken.
We zitten aan het meer op de Zweeds-Noorse grens, iets voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Berichten over jodenvervolging sijpelen vanaf het europese continent zelfs hier in het idyllisch onschuldig landschap door. Simon is een stil knulletje, lievelingetje van zijn moeder maar zorg van zijn vader. Hij leest maar , heeft geen vrienden behalve de grote eikenboom aan het meer. Daar praat hij mee en daarin zit hij dag in dag uit dromerig te lezen. Dat zint vader niks, die wil een echte kerel als zoon.
Al snel blijken er complicaties: Simon is niet de echte zoon, hij woont bij zijn oom en tante en is kwart-joods. Als hij dan op school ook nog een joods vriendje ontmoet, begint het spel te rollen. Zijn vader moet onder de wapenen, de ouders van zijn vriendje blijken gevlucht uit Berlijn.
Er ontwikkelt zich een omgekeerd spel: waar hij de vader van zijn vriendje een erg interessante , want cultureel ontwikkelde man vindt, blijkt zijn vriendje zich juist beter thuis te voelen bij hem thuis waar handen gebruikt worden als kolenschoppen. De een het hoofd, de ander de handen.
De oorlog zet een en ander op scherp , beide jongetjes zoeken naar hun identiteit. Dat gaat uiteraard niet zonder conflict met hun ouders.
Veel van wat er de laatste jaren uit Scandinavië komt, valt op door bijzonder goede scripts en goed acteerwerk. Deze film - een boekverfilming naar Marianne Frederiksson - heeft helaas alleen het eerste>Het verhaal is boeiend en lekker complex, het clichématige spel steekt daar schril bij af. Jammer, iets meer zorg had het een succes kunnen maken.
We zitten aan het meer op de Zweeds-Noorse grens, iets voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Berichten over jodenvervolging sijpelen vanaf het europese continent zelfs hier in het idyllisch onschuldig landschap door. Simon is een stil knulletje, lievelingetje van zijn moeder maar zorg van zijn vader. Hij leest maar , heeft geen vrienden behalve de grote eikenboom aan het meer. Daar praat hij mee en daarin zit hij dag in dag uit dromerig te lezen. Dat zint vader niks, die wil een echte kerel als zoon.
Al snel blijken er complicaties: Simon is niet de echte zoon, hij woont bij zijn oom en tante en is kwart-joods. Als hij dan op school ook nog een joods vriendje ontmoet, begint het spel te rollen. Zijn vader moet onder de wapenen, de ouders van zijn vriendje blijken gevlucht uit Berlijn.
Er ontwikkelt zich een omgekeerd spel: waar hij de vader van zijn vriendje een erg interessante , want cultureel ontwikkelde man vindt, blijkt zijn vriendje zich juist beter thuis te voelen bij hem thuis waar handen gebruikt worden als kolenschoppen. De een het hoofd, de ander de handen.
De oorlog zet een en ander op scherp , beide jongetjes zoeken naar hun identiteit. Dat gaat uiteraard niet zonder conflict met hun ouders.
Top 10 2014
Ik kan natuurlijk niet aan het nieuwe filmjaar beginnen zonder dat ik oude goed afsluit.
173 films zag ik , dat is net geen 0,5 per dag. Dat zulks beter kan , bewijst 2015. Daar stond ik de eerste dag al op 3. Jajaja, dat zal gaan dalen.
Ik zag veel nieuw werk, maar bleef ook terugkijken - via de vijf kanalen van film1 - wat ik in eerdere jaargangen gemist had. Dat gaat nog even door, totdat Ziggo de filmkanalen moet afstoten wegens het grote belang in UPC en de daarmee gepaard gaande machtsconcentratie.
Wat me daarin opviel: Film1 toont premierefilms ongeveer een half jaar na verschijning maar veel komt er ook helemaal niet meer door. Waarschijnlijk komt dat door het ontstaan van Netflix en HBO, die niet voor niets de rechten kopen op bepaalde films.
De verwachting is dan ook dat als je een abonnement neemt op de ene (uit)zender je de gekochte films van de anderen nooit zult zien. Tenzij je weer ouderwets de videotheek gaat opzoeken of toch maar eens begint met downloaden.
Ik noem een voorbeeld: de veelgeroemde "Wolf of Wall Street" miste ik tijdens de draaiperiode. Als Film1 die had aangekocht, was ie daar inmiddels al gaan rouleren. Maar nee: die hebben vermoedelijk de rechten niet. Die zal ik dus nooit zien. Het is wat het is!
Op naar een mooi filmjaar, afsluitend nog even "mijn" tien beste van 2014:
173 films zag ik , dat is net geen 0,5 per dag. Dat zulks beter kan , bewijst 2015. Daar stond ik de eerste dag al op 3. Jajaja, dat zal gaan dalen.
Ik zag veel nieuw werk, maar bleef ook terugkijken - via de vijf kanalen van film1 - wat ik in eerdere jaargangen gemist had. Dat gaat nog even door, totdat Ziggo de filmkanalen moet afstoten wegens het grote belang in UPC en de daarmee gepaard gaande machtsconcentratie.
Wat me daarin opviel: Film1 toont premierefilms ongeveer een half jaar na verschijning maar veel komt er ook helemaal niet meer door. Waarschijnlijk komt dat door het ontstaan van Netflix en HBO, die niet voor niets de rechten kopen op bepaalde films.
De verwachting is dan ook dat als je een abonnement neemt op de ene (uit)zender je de gekochte films van de anderen nooit zult zien. Tenzij je weer ouderwets de videotheek gaat opzoeken of toch maar eens begint met downloaden.
Ik noem een voorbeeld: de veelgeroemde "Wolf of Wall Street" miste ik tijdens de draaiperiode. Als Film1 die had aangekocht, was ie daar inmiddels al gaan rouleren. Maar nee: die hebben vermoedelijk de rechten niet. Die zal ik dus nooit zien. Het is wat het is!
Op naar een mooi filmjaar, afsluitend nog even "mijn" tien beste van 2014:
1 Boyhood |
2 Mommy |
3 Ida |
4 Deux jours une nuit |
5 Diplomatie |
6 Whiplash |
7 Kreuzweg |
8 Winter Sleep |
9 Zwei leben |
10 Venus in fur |
Abonneren op:
Posts (Atom)
Irina Palm - Sam Garbarski
Irina Palm op IMDb (7,2) Irina Palm op Moviemeter (3,62) Nog geen weekje geleden zag ik Marianne Faithfull opeens weer in beeld verschijn...
-
I am all girls op IMDb (5,6) I am all girls op Moviemeter (3,18) Mensenhandel. Een van de laagste manieren van misdaad die er bestaat, in ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...