woensdag, juni 27, 2012
Our idiot brother - Jesse Peretz
Fijne feelgood, waar niemand zich een buil aan valt. In het midden kabbelt de film een beetje door een te grote hoeveel opsommingen, maar het verrassende einde en het algehele oplossingsgericht denken maken dat allemaal goed.
Ned is een volbloed hippie: onbespoten, beetje bloemetjes en bijtjes, beetje blowend en onbekommerd goedmoedig idealistisch.
Door een sukkelig instinkertje belandt ie in het gevang en komt z'n makkelijke leventje in het gedrag: hij verliest baan, huis, vriendin en hond. Vooral dat laatste raakt hem.
Noodgedwongen richt hij zich voor hulp tot zijn drie zussen. Die zijn elk voor zich bezig met hun eigen leven: gehaast, bij vlagen egoistisch en bij andere vlagen ingedut. De ronduit verfrissende kijk die hun broer levert op hun beslommeringen haalt alles overhoop. Dat kan niet goed gaan. Denk je.
Komisch, ontwapenend, zoals gezegd met een gezapig middenstuk maar het einde maakt alles goed.
Wat kan een mens van Willie Nelson houden...
dinsdag, juni 26, 2012
All Stars 2 Old Stars- Jean van der Velde
Meisje was langs de bieb geweest en had deze dvd meegenomen, of ik mee wilde kijken. Van de eerste had ik nog wel wat glimlachen in de herinneringen, dus vooruit..
Tweede deel speelt 10 jaar verder, de mannen zijn ten dele arrivé, ten dele nog zoekende naar zichzelf. Scheidingen, ziekte en zakelijk (on) vermogen zijn in het leven van de voetbalgabbers geslopen. Een van de mannen is geëmigreerd en meldt dat ie gaat trouwen.
De heren gaan onderweg naar de bruiloft en naar een beloofde voetbalwedstrijd. Maar er gaat on the road natuurlijk van alles mis.
Zal ik t maar eerlijk zeggen? Niet mijn humor, slecht een sporadisch optrekken van de mondhoek. Voorspelbare flauwe humor, alle originaliteit van het eerste deel was vertrokken. Enige lichtpuntje was een subtiel eerbetoon aan de overleden Hero uit de eerste editie. Deel 3 wordt niet op gewacht, ik zeg t maar vast.
maandag, juni 25, 2012
Marley - Kevin MacDonald
Onmogelijk om níét vrolijk uit de zaal te komen na deze 2,5 uur durende documentaire. Ondanks het iets te juichende sfeertje (Robert Nesta Marley wordt hagiografisch behandeld, dwz neergezet als een heilige) is de algemene teneur na afloop er een van bewondering en tevredenheid.
De man was in alle opzichten (een) revolutionair : de manier waarop hij zijn eigen - optisch kansloze- leven in handen nam, de manier waarop hij streed tegen de machthebbers in de muziek, de manier waarop hij muzikaal iets veranderde en de manier waarop hij het dubieuze Rasta-geloof wereldwijd wist te verbreiden: het verdient respect.
Heel veel "talking heads" in deze film, maar die zijn bij vlagen dan wel zo hilarisch dat je dat al snel vergeet en helemaal meegaat in de feestelijke beschrijvingen van het harde leven in Trenchtown , Kingston, Jamaica.
Als muziekliefhebber zat ik vooral in het begin op het puntje van mijn stoel, omdat de eerste singletjes van Marley gewoon radicale ska bevatten, en daar werd/word ik blij van.
Hoe zwaar het leven ook, als een film afsluit met "I say don't worry 'bout a thing, cause every little thing gonna be allright' , dan kun je een glimlach en een lichte huppel niet onderdrukken.
Fijn!
Ouwehoeren- Gabriëlle Provaas/Rob Schröder
Heerlijke docu over een an sich intriest verhaal. De zussen Martine en Louise Fokkens vertellen over hun ervaringen uit "het leven".
Op zeer humoristische wijze beschrijven ze hoe ze overleefden in de harde wereld van prostitutie, pooiers, wet- en regelgeving en privé-problematiek.
Hoewel al in de 70 is een van beide zussen nog steeds actief, de beelden vanuit haar peeskamertje zijn hilarisch. Het commentaar dat ze geeft op voorbijlopende en weigerachtige passanten is schitterend, de actieve behandeling van werkelijke bezoekers voorziet ze van prettig cynisch commentaar .
De andere zus is wegens ziekteverschijnselen gestopt met werken en probeert zich door het dagelijks leven heen te staan.
En passant komen nog financiële problematiek en belaging door religieuze sekte-achtige organisaties op de proppen. Het is een pracht.
De film was een kneiter van een filmhuis-hit in Nederland, gaat inmiddels ook internationaal de boer op.
zaterdag, juni 23, 2012
Het echte leven - Robert Jan Westdijk
Heeft bij ons op de Hoornse Filmdagen gedraaid , heb m toen laten lopen omdat ie me gek genoeg toen niet zo erg trok. Deze week was ie op tv, heb t nu maar ingehaald
Blij toe, want ik vond m wel ingenieus in elkaar gevlochten. Film in een film, het is vaker vertoond. Wat een pré is aan deze is dat je zelf moet uitzoeken welk deel de gemaakte film is en welke uit "het echte leven" komt.
Twee van de hoofdrolspelers zijn in het echt ook geliefden, en de man die in de film in het script wordt geschreven wordt "in het echte leven" stiekem ook verliefd op de hoofdrolspeelster.
Dat is het knappe aan deze opvolger van "Zusje" , het acteerwerk is niet altijd om over naar huis te schrijven helaas. Sallie Harmsen is een lief poppetje met hertenogen, maar deze eerste dragende rol was toen nog even te groot voor haar, .is mijn inschatting.
half-om-half gevoel dus , waarbij de balans naar voldoende doorslaat vanwege de knappe insteek van de film.
dinsdag, juni 19, 2012
Ma part du gateau - Cédric Klapisch
Engelse titel: My piece of the pie.
Van deze regisseur zag ik eerder de aandoenlijke Parijs-films "Un air de famille' en "Chacun cherche son chat". Beide films ademen zwaar Frans, bij deze titel is dat iets minder omdat ie ook ten dele in Londen speelt. Maar prettig hoor, dat zeker.
Gilles Lelouche speelt een onuitstaanbare lul van 35, die grof geld verdient in de hedgefonds wereld. Karin Viard speelt een vermoeide moeder die na het ontslag bij de failliet gegane lokale fabriek eerst zelfmoord wil plegen en na het mislukken daarvan besluit om in Parijs op zoek te gaan naar werk om daarmee haar gezin te kunnen onderhouden.
Hij, de poenige pipo, is werkzaam in Londen maar krijgt de opdracht in Parijs een filiaal op te zetten. U snapt al wie hij als huishoudster in zijn overbodig luxe appartement in dienst neemt. En u snapt ook dat de argeloze , ietwat levensmoeie moeder steeds meer begint te doorzien van de simpele manier waarop geld te verdienen is. En u snapt wellicht nog beter wie er voor het plotseling opduikende zoontje van de grote geldgraaier moet gaan zorgen.
Hij en zij groeien alras naar elkaar toe, totdat.... zij iets meer over zijn handel en wandel te weten komt.
Eindconclusie: Geen wereldschokker, maar opnieuw een zeer prettige film van Klapisch.
Van deze regisseur zag ik eerder de aandoenlijke Parijs-films "Un air de famille' en "Chacun cherche son chat". Beide films ademen zwaar Frans, bij deze titel is dat iets minder omdat ie ook ten dele in Londen speelt. Maar prettig hoor, dat zeker.
Gilles Lelouche speelt een onuitstaanbare lul van 35, die grof geld verdient in de hedgefonds wereld. Karin Viard speelt een vermoeide moeder die na het ontslag bij de failliet gegane lokale fabriek eerst zelfmoord wil plegen en na het mislukken daarvan besluit om in Parijs op zoek te gaan naar werk om daarmee haar gezin te kunnen onderhouden.
Hij, de poenige pipo, is werkzaam in Londen maar krijgt de opdracht in Parijs een filiaal op te zetten. U snapt al wie hij als huishoudster in zijn overbodig luxe appartement in dienst neemt. En u snapt ook dat de argeloze , ietwat levensmoeie moeder steeds meer begint te doorzien van de simpele manier waarop geld te verdienen is. En u snapt wellicht nog beter wie er voor het plotseling opduikende zoontje van de grote geldgraaier moet gaan zorgen.
Hij en zij groeien alras naar elkaar toe, totdat.... zij iets meer over zijn handel en wandel te weten komt.
Eindconclusie: Geen wereldschokker, maar opnieuw een zeer prettige film van Klapisch.
maandag, juni 18, 2012
Gianni e le donne - Gianne di Gregorio
fijne film, niet hoogstaand maar best te doen. Samen met de dochters bekeken, want op film1 gepresenteerd als komedie.
Gianni is een man die de midlife eigenlijk al ver voorbij is. Te vroeg met pensioen gegaan, spanning is er niet meer in zijn leven maar hij is en blijft zeer gedienstig. Aan zijn vrouw, aan zn dochter, maar vooral aan zn moeder.
Zijn beste maat ziet zn uitgeblustheid en raadt hem aan weer een echte Italiaanse man, in zijn geval een Romein te worden. 'Het leven wordt leuker als je je weer eens op "de vrouwtjes" richt. Kijk om je heen, alle leeftijdsgenoten doen het en zijn zichtbaar levenslustiger."
Gianni probeert het, maar het gaat allemaal moeizaam. Tegelijkertijd blijkt dat ie eigenlijk beter nog dan al zijn vrienden met jongere vrouwen omgaat en door hen gewaardeerd wordt.
"Sympathiek" noem je zo'n film.
vrijdag, juni 15, 2012
De Rouille et d'Os - Jacques Audiard
Gister in première gegaan, de roem is de film al fors vooruit gesneld. Ik wilde er dan ook vlot bij zijn. Meteen maar de eindconclusie: Sterke film! Niet voor watjes..
De film kent een kunstige spagaat tussen spijkerhard en romantische intimiteit. Vooral Matthias Schoenaerts blijkt beide kanten in zich te verenigen in deze hoofdrol. Hij is een prijsvechter, een agressieve beveiligingsbeambte en tegelijk is hij vader en minnaar. Minnaar van de orka-trainster die op haar werk een bizar ongeval meemaakt en beide onderbenen verliest.
Ali zorgt voor haar maar laat haar ook vele malen stikken. Wat prachtig is aan deze film is de groeiende zelfacceptatie van de gehandicapte schoonheid. Samen spelen ze een spel van aantrekken en afstoten. Scherp en op de huid gefilmd, bij vlagen wat bloederig maar het verhaal is te boeiend om het geweld storend te vinden. Keigoed!
dinsdag, juni 12, 2012
Drei - Tom Tykwer
Ik ben nogal weg van de filmstijl van Tom Tykwer, al vanaf het moment dat ie me overdonderde met het pompende "Lola rennt". De man heeft inmiddels een reputatie opgebouwd "het toeval" de hoofdrol te laten spelen in zijn films. Of dat nou de keuze is om de ene straat in te rennen of de andere , zoals bij zijn debuut, of omdat het is dat toeval de schoonmaakster een kantoor binnenkomt waarin de hoofdrolspeelster een bom wil laten afgaan , zoals in "Heaven" : Tykwer toont steeds aan dat de mens zijn keuzes en beslissingen voortdurend moet aanpassen omdat er toevalligheden zijn die een planning compleet in de war sturen.
In dit geval: een min of meer uitgebluste relatie krijgt zowel tikken als boosts doordat zowel de man als de vrouw toevallig met een hoogstaand chemicus in aanraken komen. Alleen: ze weten het niet van elkaar. Ze bloeien beide op door het lieflijke contact dat ontstaat en weten daardoor beide hun ingesukkelde relatie weer anders te waarderen. Totdat....het toeval toeslaat.
tikkeltje poëtische gedachtengang wellicht , maar mij heb je er wel mee gewonnen!
maandag, juni 11, 2012
X- Jon Hewitt
a.k.a. "X- Night of Vengeance".
Tja, waarom hier op opnemen is geklikt , weet ik niet. deze is te niksig om te beschrijven, eigenlijk. speelt in het prostitutie-milieu in Sydney, waar twee dames elkaar vakmatig ontmoeten. De ene is een wat geslaagder variant, die hoopt inmiddels genoeg geld verzameld te hebben om naar Parijs te vertekken en opnieuw te beginnen. De andere is 17, net wees geworden na het overlijden van haar verslaafde moeder. Berooid komt ze aan in de grauw weergegeven stad.
Allerlei onwaarschijnlijkheden vinden plaats, de dames gaan samen op klus waarbij de feestende trio-gast tevens een dealer blijkt te zijn die een hitman ontmoet. waar zij weer getuige van zijn, waardoor ze moeten vluchten. en u snapt het al, de man vindt de beide dames ook nog waardoor er het een en ander aan knokken plaatsvindt. en dan is er gelukkig ook nog een beschermeling, maar die blijkt van de poltie. En niet betrouwbaar.
zo'n soort film...
donderdag, juni 07, 2012
Moonrise kingdom - Wes Anderson
Heerlijke film, vooral gaan zien! Is (bijna)voor alle leeftijden, maar is vooral een ode aan de vrije geest. Leve degene die het leven zelf in de hand neemt en uit het keurslijf wil breken.
Verhaal is loeisimpel: op een afgelegen eiland smeden twee tieners het plan om van huis weg te lopen. Op zich niet slim om dat op een eiland te doen, want je kunt niet naar zoveel plekken toe. het jochie is een boyscout, het meissie is een dromerige boekenwurm-puber "die haar ouders haat".
De film draait voornamelijk om de ophef die het weggelopen stel op het eiland veroorzaakt: bij de ouders, bij de politie, bij de boyscouts, bij de jeugdzorg. Prachtige kleine rollen van beroemde acteurs vertegenwoordigen die groep: Harvey Keitel, Bill Murray, Tilda Swinton, Frances McDormand, Bruce Willis en Edward Norton. De allerbeste gimmick in de film is de zwaar volwassen en wijze teksten die de tienertjes uitspreken, die vervreemden het geheel volkomen logisch. Voeg daar aan toe de werkelijk schit te ren de vormgeving van de film (zeer gedetailleerd , zeer stilistisch), en u snapt dat deze film een onontkoombare is. Must see.
maandag, juni 04, 2012
The invader (L'envahisseur) - Nicolas Provost
Bijzonder boeiende film, om nogal tegenstrijdige redenen. De regisseur pakt me helemaal in met het ingetogen trieste verhaal van een aangespoelde afrikaanse vluchteling, die uiteindelijk in Brussel zijn bestaan probeert op te bouwen. In eerste instantie belandt ie daarbij vanzelfsprekend in het koppelbazen-circuit , maar daar stapt hij al snel uit.
Door de stad zwervend stuit hij op een aantal toevalligheden waar hij zich helemaal aan vast klampt. Een van de zakenrelaties van zijn gewezen koppelbaas is een fraai geboetseerde zakendame en hij zet al zijn zinnen op haar. Letterlijk ook ja.
Dát stuk van de film is boeiend, bij vlagen meeslepend en zelfs vermakelijk vanwege de innemende serie leugens van hoofdrolspeler Amadou.
Wat me minder voor de film inneemt is de ongeloofwaardigheid van de uiteindelijke rauwe methodieken waarmee Amadou zich staande probeert te houden. Na het charmante eerste stuk is dat voor mij wel een heel radicale trendbreuk met de opbouw van de film.
enige manier om er achter te komen of ik het te zwart danwel te filmisch bekijk: oordeel zelf. Ga 'm zien.
Door de stad zwervend stuit hij op een aantal toevalligheden waar hij zich helemaal aan vast klampt. Een van de zakenrelaties van zijn gewezen koppelbaas is een fraai geboetseerde zakendame en hij zet al zijn zinnen op haar. Letterlijk ook ja.
Dát stuk van de film is boeiend, bij vlagen meeslepend en zelfs vermakelijk vanwege de innemende serie leugens van hoofdrolspeler Amadou.
Wat me minder voor de film inneemt is de ongeloofwaardigheid van de uiteindelijke rauwe methodieken waarmee Amadou zich staande probeert te houden. Na het charmante eerste stuk is dat voor mij wel een heel radicale trendbreuk met de opbouw van de film.
enige manier om er achter te komen of ik het te zwart danwel te filmisch bekijk: oordeel zelf. Ga 'm zien.
zondag, juni 03, 2012
Made in Dagenham - Nigel Cole
Opnieuw Engeland in de jaren 60, opnieuw veel leuke inkijkjes in zowel de mode van toen als de intimiteit van de Britse keukens (zie hieronder).
Wat deze film voor mij echter nog meer de moeite waard maakt, is het sociaal-drama aspect dat er in zit (en daarmee verwijst naar Ken Loach en Neil Jordan) als het waargebeurde "opstand der klassen"-verhaal.
Dagenham was in de jaren 60 net als Amsterdam één der grotere locaties van de Ford-fabrieken wereldwijd. De hele stad dankte er zijn werkgelegenheid aan, dat was in Mokum gelukkig niet het geval. De mannen in de assemblage-lijn, de vrouwen in het naaiatelier voor de bekleding van het intereur.
De dames zitten in een oververhitte kelder hun werk te doen (dat wordt hilarisch geillustreerd door het continu in alleen beha achter de machine zitten en joelen zodra een man de trap naar de afdeling afdaalt), ze doen het bovendien voor een exceptioneel lager loon dan de mannen.
De vakbonden poken de dames op een beetje voor hun rechten op te komen, maar blijken zich daarmee in een wespennest te hebben gestoken. De dames blijken bereid daarin veel verder te gaan dan een klein succesje voor de vakbond: het werk wordt platgelegd en de volkse dames beginnen een tocht langs de kantoren van de hoge heren en zelfs het ministerie.
Prachtig wordt getoond welke frictie dat in de keukens en slaapkamers oplevert. De mannen zijn net zo afhankelijk van de fabriek, zijn net zo af- en aanhankelijk van hun vrouwen maar zien toe hoe de productie stilvalt door de staking op het interieur-deel van hun trotse auto's. Rita 'o Grady (dit keer een niet zo hysterische rol van Sally Hawkins) groeit uit tot stakingsleidster, hetgeen tot zowel waardering als hoon leidt.
Net als in Toast veel typisch Britse acteurs ( Bob Hoskins, Rosamund Pilke , Geraldine James en Daniel Mays). Koppen die u ongetwijfeld uit andere films kent. Begt zegt: heerlijke film!
Wat deze film voor mij echter nog meer de moeite waard maakt, is het sociaal-drama aspect dat er in zit (en daarmee verwijst naar Ken Loach en Neil Jordan) als het waargebeurde "opstand der klassen"-verhaal.
Dagenham was in de jaren 60 net als Amsterdam één der grotere locaties van de Ford-fabrieken wereldwijd. De hele stad dankte er zijn werkgelegenheid aan, dat was in Mokum gelukkig niet het geval. De mannen in de assemblage-lijn, de vrouwen in het naaiatelier voor de bekleding van het intereur.
De dames zitten in een oververhitte kelder hun werk te doen (dat wordt hilarisch geillustreerd door het continu in alleen beha achter de machine zitten en joelen zodra een man de trap naar de afdeling afdaalt), ze doen het bovendien voor een exceptioneel lager loon dan de mannen.
De vakbonden poken de dames op een beetje voor hun rechten op te komen, maar blijken zich daarmee in een wespennest te hebben gestoken. De dames blijken bereid daarin veel verder te gaan dan een klein succesje voor de vakbond: het werk wordt platgelegd en de volkse dames beginnen een tocht langs de kantoren van de hoge heren en zelfs het ministerie.
Prachtig wordt getoond welke frictie dat in de keukens en slaapkamers oplevert. De mannen zijn net zo afhankelijk van de fabriek, zijn net zo af- en aanhankelijk van hun vrouwen maar zien toe hoe de productie stilvalt door de staking op het interieur-deel van hun trotse auto's. Rita 'o Grady (dit keer een niet zo hysterische rol van Sally Hawkins) groeit uit tot stakingsleidster, hetgeen tot zowel waardering als hoon leidt.
Net als in Toast veel typisch Britse acteurs ( Bob Hoskins, Rosamund Pilke , Geraldine James en Daniel Mays). Koppen die u ongetwijfeld uit andere films kent. Begt zegt: heerlijke film!
Alle Tijd- Job Gosschalk
Met de dochters op de bank, dan is het tijd voor een familiefilm.
In dit geval best een opgave want deze film is zeker het eerste uur niet om aan te zien: slechte dialogen, matig tot slecht acteerwerk en geen cliché wordt geschuwd. Het tweede deel van de film is beter, als het echte drama haar intrede doet, lukt het beter om ernaar te kijken.
Maarten en Molly zijn als broer en zus op jonge leeftijd hun ouders verloren, vanaf dat moment zorgde de iets oudere Maarten voor zijn jonge en onstuimige zusje. Als deze laatste op vrijerspad gaat, wordt het voor hem dan ook lastig haar los te laten. Nieuwe vriendjes worden eigenlijk standaard afgekeurd.
Daaraan toegevoegd is nog dat Maarten cliché-homo is en maar niet aan de man wil komen. uiteraard doen beide ontmoetingen op met slechte kandidaten en zowaar op een gegeven moment ook een goede, en uiteraard verandert alles als net de boel een beetje op de rit lijkt: Molly blijkt een dodelijke ziekte te hebben. Dochters vonden het nog wel redelijk, ik beveel m niet aan. Als u echt van hollandse films bent of smelt bij het type "alles is liefde" film: kijken
In dit geval best een opgave want deze film is zeker het eerste uur niet om aan te zien: slechte dialogen, matig tot slecht acteerwerk en geen cliché wordt geschuwd. Het tweede deel van de film is beter, als het echte drama haar intrede doet, lukt het beter om ernaar te kijken.
Maarten en Molly zijn als broer en zus op jonge leeftijd hun ouders verloren, vanaf dat moment zorgde de iets oudere Maarten voor zijn jonge en onstuimige zusje. Als deze laatste op vrijerspad gaat, wordt het voor hem dan ook lastig haar los te laten. Nieuwe vriendjes worden eigenlijk standaard afgekeurd.
Daaraan toegevoegd is nog dat Maarten cliché-homo is en maar niet aan de man wil komen. uiteraard doen beide ontmoetingen op met slechte kandidaten en zowaar op een gegeven moment ook een goede, en uiteraard verandert alles als net de boel een beetje op de rit lijkt: Molly blijkt een dodelijke ziekte te hebben. Dochters vonden het nog wel redelijk, ik beveel m niet aan. Als u echt van hollandse films bent of smelt bij het type "alles is liefde" film: kijken
Toast- S.J. Clarkson
Engeland in de jaren 60. Alleen al voor de mode en de sfeer rijp voor een filmisch inkijkje.
Nigel is een jong moederskindje, dat al jong homoseksuele neigingen wil koppelen aan de lust om te koken. Dat laatste komt vooral doordat zijn moeder die kunst totaal niet beheerst en bang is voor vers voedsel. Vader is een beetje bullebak, dus erg veel lol heeft het jongetje niet in zijn leven.
Moeder blijkt een longziekte te hebben en met lede ogen ziet Nigel zijn moeder wegvallen. Alleen achterblijven met zijn vader benauwt hem aan alle kanten. Als dan ook nog niet al te lang na het overlijden een nieuwe dame haar intrede doet , in eerste instantie als poetsvrouw maar gaandeweg als de vrouw des huizes, is de horror voor hem compleet.
Na een leeftijdssprongetje ontdekken we dat Nigel zijn kookhobby heeft uitgebouwd tot kok in een lolkaal restaurant. Hij begint tegen zn nieuwe schoonmoeder op te bieden, om via de maag de liefde van zijn vader te veroveren.
Lekker kleine film , met typisch Britse acteurs als Helena Bonham Carter, Ken Stott en Freddie Highmore (Charlie & the chocolate factory). Echte tv-kijker, maar best fijn om gezien te hebben
Moeder blijkt een longziekte te hebben en met lede ogen ziet Nigel zijn moeder wegvallen. Alleen achterblijven met zijn vader benauwt hem aan alle kanten. Als dan ook nog niet al te lang na het overlijden een nieuwe dame haar intrede doet , in eerste instantie als poetsvrouw maar gaandeweg als de vrouw des huizes, is de horror voor hem compleet.
Na een leeftijdssprongetje ontdekken we dat Nigel zijn kookhobby heeft uitgebouwd tot kok in een lolkaal restaurant. Hij begint tegen zn nieuwe schoonmoeder op te bieden, om via de maag de liefde van zijn vader te veroveren.
Lekker kleine film , met typisch Britse acteurs als Helena Bonham Carter, Ken Stott en Freddie Highmore (Charlie & the chocolate factory). Echte tv-kijker, maar best fijn om gezien te hebben
vrijdag, juni 01, 2012
Play- Ruben Östlund
Dat zijn de echte regisseurs, die van een flinterdun gegeven een echt verhaal en een meeslepende speelfilm kunnen maken. 113 minuten in dit specifieke geval, en ik wilde er al eerder uit. Niet omdat de film niet goed is, integendeel. Ik wilde weg omdat ik wilde dat het verhaal af was: een continue naargeestig hangende angst over wat er met de hoofdpersoontjes (alle hoofdrollen zijn pubers) gaat gebeuren respectievelijk wat de ene helft van de hoofdpersoontjes met de andere helft van plan is.
Razend knap zoals Ostlund het voor elkaar krijgt om de uiteindelijke afloop zeer lang verborgen te houden, terwijl je eigenlijk de afloop al niet eens meer wilt weten. Daarvoor wordt er teveel gepest, gedreigd, macht misbruikt, geschreeuwd en geintimideerd.
Maar wat fokking goed is dit. of hoe dat nu ook alweer: kapot lauw bruut. Schitterend!
Razend knap zoals Ostlund het voor elkaar krijgt om de uiteindelijke afloop zeer lang verborgen te houden, terwijl je eigenlijk de afloop al niet eens meer wilt weten. Daarvoor wordt er teveel gepest, gedreigd, macht misbruikt, geschreeuwd en geintimideerd.
Maar wat fokking goed is dit. of hoe dat nu ook alweer: kapot lauw bruut. Schitterend!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...