zaterdag, april 30, 2016

Kollektivet- Thomas Vinterberg

Kollektivet op IMDb (6,8)
Vinterberg flikt het hem weer. Toegegeven, het is geen "Festen" , maar met "Jagten" en "Submarino" kan de film zich zeker meten. Vinterberg gebruikt wederom zijn fileermes om te snijden in het dunne laagje welbehagen dat de mens omkleedt.
Sociale omgang, geaccepteerd gedrag, bespreekbaarheid, moraal. Stuk voor stuk onderwerpen die ergens in de jaren 60 en 70 een omslag kennen en nu, zo'n vier decennia daarna, ook een weerslag. Want niet alles is goed gegaan in ons streven naar gelijkwaardigheid en tolerantie. Dat is - net als bij "Festen"- de nare conclusie die we moeten trekken. Ondanks hier en daar veel goede wil blijft de mens een kleine krabbelaar. Met nukken en onhebbelijkheden, maar ook met liefde en beminnelijkheid. We moeten het er maar mee doen.

Erik erft het enorme huis van zijn vader , die hij overigens al decennia niet meer gezien heeft. Hij is vastbesloten het direct te verkopen en iets fijns met het geld te gaan doen, maar zijn schattige vrouw Anna gooit er een voorstel in: Mee eens dat het huis veel te groot is voor ons en onze dochter, maar wat als wij er gaan wonen en er gelijk wat andere mensen bij uitnodigen? Kamers zat en het gaat ons vast weer wat spanning en humane rijkdom opleveren.
Erik gaat morrend akkoord en er worden "sollicitatiegesprekken" opgezet. Een ander stel met een zoontje, een jeugdvriend, een hippievrouw en een buitenlandse man, om de ruimdenkendheid maar te benadrukken. Het gaat allemaal vloeiend in elkaar, zo lijkt het. Huisvergaderingen, zwempartijen, drankgebruik, feestjes: allemaal instrumenten om aan te tonen dat men voor elkaar zorgt en voelt.
De eerste barst ontstaat als Erik , docent architectuur, een affaire krijgt met een studente. En dat moet blootgeven aan vrouw en dochter. Hij lijkt zich te diskwalificeren maar Anna reageert ruimhartig: waar plaats is voor zoveel anderen, moet ook plaats zijn voor haar concurrente op liefdesgebied. Enter Emma, de fraai geboetseerde studente die alleen al daarom direct door de groep geaccepteerd wordt. Maar dan...

Wrange momenten, pijnlijke momenten. De grenzen van de ruimdenkendheid blijken helemaal niet zo rekkelijk. Waarlijk schitterend brengt Trine Dyrholm tot uiting hoe Anna worstelt met deze ongemakkelijke situatie. Prachtig gespeeld.
Een nare film. Maar ook af en toe een beetje een lachfilm. Ideale combi, me dunkt.

vrijdag, april 29, 2016

Der Staat gegen Fritz Bauer - Lars Kraume

Der Staat gegen Fritz Bauer op IMDb (7,5)
Tientallen kan ik er hiervan zien. Dit soort films zijn een kalfje naar mijn hond: stuk geschiedenis, stuk recht, stuk onrecht en daartussen de vermorzeling van de menselijke maat. Vorig jaar zagen we al een vergelijkbare titel(Im Labyrinth des Schweigens), maar ik zeg nu dat ik deze beter vind. Komt mede door het geloofwaardige acteerwerk van Burghart Klaussner , die we natuurlijk kennen als de nare hoofdman van "Das Weisse Band". Het verhaal doet de rest.

Fritz Bauer is procureur-generaal. In Duitsland, in de jaren 50. Ex-concentratiekamp-slachtoffer, strijdend voor rechtvaardigheid. Hij is vastberaden bezig ontsnapte SS'ers op te sporen en voor het gerecht te brengen, maar ondervindt daarbij veel tegenwerking van oude fouterikken die gaandeweg toch weer hun cruciale plekjes in de maatschappij heroverd hebben.
Bauer is chantabel (want joods en homoseksueel), maar Bauer blijft oprecht. Als hij de vinger krijgt achter de verblijfplaats van Adolf Eichmann begint hij voor het eerst bewust de regels te overtreden: omdat hij zijn eigen organisaties niet vertrouwt, neemt hij contact op met de geheime dienst van een andere natie (Israël in dit geval). En deze stap kan hem op het verwijt van landverraad komen te staan. Bauer neemt de gok want hij moet en zal Eichmann naar Duitsland halen. Hij sluit een deal met de Mossad en verdomd, ze pakken hem.
Eind goed, al goed, zou je zeggen. Maar nee: een van Bauer's assistenten blijkt óók chantabel (geen jood, wel homoseksueel), deze wordt onder druk gezet om Bauer's verraad te bevestigen.
De rest is geschiedenis (het eerste deel ook trouwens, want meneer Bauer heeft echt bestaan). Ga zien!

Low Down - Jeff Preis

Low Down op IMDb (6,1)

Vooral interessant vanwege de bemoeienis van de Peppers Flea en Anthony Kiedis (beiden zijn producer en Flea speelt ook nog eens een bepalende rol - als trompettist nota bene). Maar het grootste pluspunt is eigenlijk het spel van Elle Fanning, in mijn ogen nog een Amerikaans tienersterretje maar hier toch echt een dragende actrice.
In dit op bestaande personen gebaseerde verhaal speelt ze de dochter van een hemeltergend goede jazzpianist. Overal speelt ie de sterren van de hemel, maar desondanks komt ie nergens. Dat komt door een continue opspelende heroïne-verslaving, het lukt hem maar niet om er over langere periodes afstand van te nemen.
Moeder is amper in beeld, en gelukkig maar want ze is een naargeestige alcoholiste. Alle zorg en wijsheid komt van oma (Glenn Close) die roeit met de riemen die ze heeft. Ze blijft proberen haar zoon in toom te houden maar ze geeft hem ook continue weer de kans om terug te keren. Vader gaat gevangenis in en uit en om dat ritme te doorbreken verdwijnt ie voor een langere periode naar Europa. In Parijs rijst zijn ster, maakt hij plaatopnames met de groten. Maar toch, plotseling belt hij weer en staat hij weer bij de dappere Amy-Jo en haar oma voor de deur. De liefde van de dochter voor haar vader is onvoorwaardelijk: ter plekke vergeet ze alles en omhelst ze de man die er maar niet in slaagt om een verantwoordelijke vader e worden. Verval. Herstel. Verval. Herstel. Hoe houdt zij dit vol?

Met John Hawkes, Elle Fanning, Glenn Close, Peter Dinklage, Flea.


What we did on our Holiday - Andy Hamilton/Guy Jenkin

What we did on our holiday (6,9)
Fijne feelgood. Humoristisch, cynisch, belerend. Met ook een heel fijne rol voor drie veel te wijsneuzerige kinderen, die je meent achter het behang te moeten plakken maar die voor de film wel heel eerlijk ontwapenend zijn.

Jong stel ligt in scheiding, maar moet dat voor de familie nog even stilhouden. Opa wordt 75, is terminaal ziek en moet gespaard blijven van negatieve verhalen. De kinderen zijn helemaal niet van plan geheimen te bewaren, want liegen is slecht.
Als het gezin arriveert, gaat het dan ook al vrij snel los. De merkwaardige oom en tante krijgen hem vol van voren, papa en mama worden niet gespaard. De enige die overal gunstig uitspringt, is opa. Opa (een herkenbare rol van Billy Connolly) is al zijn hele leven onaangepast, waant zich Viking in the Highlands, vind dat mensen eens iets minder zouden moeten zeuren omdat het geruzie nimmer ergens toe leidt. En , belangrijker nog, omdat er eigenlijk op iedereen wel wat aan te merken valt, dus wie ben jij om wat van de ander te zeggen? (Levensles!)
Als opa op de grote feestdag besluit om de voorbereidingen te ontlopen en lekker met zijn kleinkinderen naar het strand te gaan, is de ontreddering groot. Zou je dat nou wel doen? Moet dat nu?
Ja, dat moet nu. Opa heeft een prachtdag met de kleintjes, de ene na de andere pedagogische overtreding wordt gemaakt. In vrede zakt hij weg, op het strand overvalt hem de eeuwige slaap.
De kinderen , eerst geschrokken, denken al gauw aan wat hij hen leerde en houden hem weg van volwassenen. Zij zullen zelf wel een waardige begrafenis voor opa regelen. Vlot gebouwd, ceremonie erbij en brandend wordt opa de oceaan op geduwd.
De boot is aan bij de volwassenen , dat begrijpt u. Schande en dergelijke, totdat blijkt dat de kinderen de lessen van opa echt heel goed hebben geïnterpreteerd. Waarmee ze vervolgens bij de volwassenen de deuren openen.

Bij vlagen hilarisch, af en toe tikkeltje moralistisch, maar verder een heerlijke film.

Met oa: Rosamund Pike, Billy Connolly, David Tennant

donderdag, april 28, 2016

Out of the Furnace- Scott Cooper

Out of the Furnace op IMDb (6,8)
Gezien het genre is het niet heel vreemd dat ik nog nooit van deze film had gehoord. Gezien de sterrencast is het dat wel. Want er komt wat voorbij hoor: Christian Bale, Casey Affleck, Willem Dafoe, Forest Whitaker, Sam Shepard, Woody Harrelson.
Allen verzameld in een eersteklas trailertrash-drama. Ik was vooral onder de indruk van het spel van Christian Bale. Ijzersterke rol.

Wat is het verhaal? Russell heeft een hart van goud, maar het gaat wel eens mis. Zijn broer Rodney is meermaals uitgezonden naar Irak en komt daar ietwat verknipt van terug. Gokschulden, problemen. Om daaruit te komen zet ie zich in als prijsvechter. Waardoor ie uiteraard bij de verkeerde mensen uit komt, mensen die hem langzaam behoorlijk in de tang krijgen.
Russell ondertussen, die doet zijn fabriekswerk, worstelt met zijn vriendinnetje, bezoekt zijn zieke vader en verzuipt de rest van de tijd zijn geld. Als ie met drank op achter het stuur kruipt en een dodelijk ongeluk veroorzaakt, moet ie de bak in. En precies op dat moment gaat het verder mis met zijn broertje. En overlijdt zijn vader. En loopt zijn meissie over naar een ander, een agent nota bene.
Als hij vrijkomt, wil hij alles oplossen. Met zichzelf in het reine komen gaat vrij aardig, maar zijn vriendinnetje terugverdienen? En vooral: zijn broer weghouden van die levensgevaarlijke criminelen die zoveel geld van hem krijgen? Het clasht. Uiteraard clasht het. Maar Russell knokt voor een beetje genoegdoening. Voor rechtvaardigheid in het verder zo miezerige bestaan.


A Nagy Fuzet (Le Grand Cahier/The Notebook) - Janos Szasz

Le Grand Cahier op IMDb (7.0)
Er is altijd iets speciaals met Balkan-driven films. De humor is anders , het fatalisme is groter en daardoor is het geheel vaak absurdistisch. In deze film komt daar nog een element bij: nihilisme.

Einde WO2. Ergens in Hongarije. Een tweeling wordt op jonge leeftijd door moeder bij hun naargeestige oma ("de ouwe heks") afgeleverd omdat ze op het platteland meer kans op overleven hebben. Vader dient in het leger, moeder zoekt elders heenkomen.
De jongens moeten afzien, Oma houdt ze op afstand, ze moeten hard werken voor een marginaal beetje eten. Ze besluiten zichzelf daarin te harden: ze eten weinig, tuchtigen zichzelf en communiceren weinig met de buitenwereld. Dat helpt. Ze leren wennen aan de harde aanpak van de vlakbij gelegerde soldaten, ze leren wennen aan de klappen van de dorpsbevolking die hen als diefjes beschouwt. Ze overleven. En winnen daarmee ook de sympathie van de boze oma, die beetje bij beetje ontdooit.
De oorlog eindigt. De soldaten vluchten, de honger trekt weg en plots staat moeder weer voor de deur. Wat gaan de jochies doen? Krijgt ze ze weg bij de plek die langzaam de hunne is geworden?

The Good Lie - Philippe Falardeau

The Good Lie op IMDb (7,4)
Vriendelijk doch gevoelig. Een wellevende film over een zwaar onderwerp. Zo kan het ook.

Begin jaren 80 is het in Soedan heibel. Toen al ja, hoor ik u zeggen. Het is daar al decennia lang onrustig, inderdaad. Dorpen worden uitgemoord, bevolking op de vlucht. We volgen een gezin van 4 weesgeworden broers en hun zus.Na een lange en gevaarlijke tocht op de vlucht voor het oorlogsfront - waarbij ze één broer in handen zien vallen van de rebellen-  belanden ze in Kenia in een vluchtelingenkamp. Daar verblijven ze 13 (dertien!) lange jaren, voordat ze via een missievlucht asiel krijgen aangeboden in Amerika.
Naast de enorme cultuurschok krijgen ze ook nog eens te maken met een opdeling. Omdat ze door een christelijke organisatie worden opgevangen, mag hun zus niet in hetzelfde huis wonen als zij. De heren gaan aarzelend het arbeidzame pad op, enkele baantjes mislukken maar gaandeweg vinden ze toch hun draai. De aan hen toegewezen hulpverleenster stelt inmiddels alles in het werk om de broers te herenigen met de zus. En daarbovenop komt na vele jaren opeens contact vanuit hun moederland: er zou weer signaal zijn opgevangen van de oudste broer.
De op-een-na oudste neemt zijn verantwoordelijkheid: zoals zijn broer zich toenmaals opofferde om hen te redden van de rebellen, zo zal hij het nu doen. Hij trekt naar Kenia en gaat zijn broer een enkele reis naar de VS aanbieden. Zelfs als dat ten koste gaat van zichzelf.

Een aandoenlijke film over het vluchtelingenonderwerp. Wat zouden eigenlijk veel mensen dit moeten zien. Omdat het verhaal niet alleen maar dramatisch en angstig hoeft te zijn. Tagline van de film is dan ook: Miracles are made by people who refuse to stop believing.

woensdag, april 27, 2016

Still Alice- Richard Glatzer/Wash Westmoreland

Still Alice op IMDb (7,5)
Indrukwekkend. Zonder meer.
Natuurlijk werken films over ziekte altijd, natuurlijk pakken ze de kijker bij de keel maar bij mij is er daar wel een onderscheid of men de grens van pathos ruim overschrijdt. Bij films waar de subtiliteit of de verstilling de overhand heeft, zit ik geboeider te kijken dan bij "lange halen, gauw thuis"-titels.
Deze valt zonder meer in de subtiele groep in te delen. Laat dat maar aan Julienne Moore over, een topactrice die alles kan. Ze kan zwaar over the top spelen, maar ze kan ook met ingetogenheid en vertwijfeling de teloorgang van een personage weergeven.

Alice (natuurlijk) is hoogleraar in de linguïstiek. Een hyperintelligente vrouw die met haar lezingen en colleges moeiteloos mensen overtuigt van de weelde van taalgebruik. Ze is gevierd, ze wordt aanbeden. En terecht: ze doet het allemaal: carrière en gezin, relatie en werk worden allemaal moeiteloos met elkaar verweven. De ene piek na de andere.
Totdat: ze tijdens een van die lezingen niet meer op bepaalde woorden kan komen. Ze hapert. Zelf merkt ze de kortsluiting heviger dan haar toehoorders, maar ze is gewaarschuwd. Het sluipt. Het nadert.
Als ze tijdens een hardloopronde verdwaalt in de omgeving waar ze woont en werkt, is de boot aan. Ze bezoekt een specialist en die is onthutsend eerlijk: het kán Alzheimer zijn. Hoewel ze er veel te jong voor is, neemt de specialist toch het zekere voor het onzekere en onderwerpt haar aan een reeks scans. Alice licht eerst haar man in die - zelf medicus - er niets van gelooft. Totdat hij meegaat naar een consult. De kinderen worden op de hoogte gebracht en langzamerhand neemt iedereen zijn stellingen in: hoe vangen we mama op? Hoe erfelijk is het? Hoe snel gaat het? Hoe houden we de waardigheid in tact?

Het verval is onherroepelijk, de ontreddering binnen de familie ook. Maar die wordt wel op mooi ingetogen wijze in beeld gebracht. De wanhoop straalt eenieder uit de ogen. Wanhoop die afgewisseld wordt met trots op wie deze vrouw ooit was, waar nog bepaalde glimpsen van doorheen schijnen. Prachtig gefilmd, prachtig gespeeld. Indrukwekkend. Uiteraard ga je thuis de discussie aan: wat zou jij doen als deze afschuwelijke situatie zich voordoet? Hoe zou je ingrijpen, hoe zou je zorgen?

Met oa Julienne Moore, Alec Baldwin, Kristin Stewart

Rendez Vous - Antoinette Beumer

Rendez Vous op IMDb (5,9)
Eerlijk is eerlijk: heel veel in de film zie je mijlenver van te voren aankomen, maar het eindspel vond ik toch verrassend. Dat is een pré, in een film die voor het overige precies past in die lange reeks van boekverfilmde Nederthrillers die we de laatste tijd voorgeschoteld hebben gekregen. Nu was Esther Verhoef aan de beurt, volgende keer weer eens mevrouw Gerritsen of een van de anderen.

Jong stel verhuist - na het overlijden van haar moeder - naar Frankrijk en trekt in het bouwvallige huis dat ze geërfd hebben. Er is een financiële buffer, maar er is ook een shitload aan klussen die ze niet allemaal zelf aan kunnen. Er moeten dus lokale bouwvakkers worden ingehuurd. Tussen alle wantrouwende dorpelingen zit "toevallig" een Nederlander die "toevallig" een bouwbedrijfje heeft en die "toevallig' deze klus wel op zich wil nemen.
In zijn werkteam zit natuurlijk een mooie jongen. En die maakt het hitsig hart van de vrouw onrustig, zeker als manlief eerst alleen maar onhandig aan het klussen is en later wegens ziekte van zijn moeder enige tijd terug naar Nederland moet.
Het geld giert uit de kas, overspel lonkt vurig en de dorpelingen hebben zo hun twijfels. Twijfels over het nieuwe stel, maar ook over de pluisheid van die bouwvakmannetjes. Er moet iets mis gaan.

Met oa : Loes Haverkort , Peter Paul Muller, Mark van Eeuwen

dinsdag, april 26, 2016

The Hunger Games MockingJay part 1- Francis Lawrence

The Hunger Games Mockingjay part 1 op IMDb (6,7)
Eigenlijk is het een schande. Dat men er 2 uur voor nodig heeft om te melden dat er een deel 2 voor nodig is om het verhaal van deze film te vertellen. Want de gehele duur van de film wordt je voorbereid op de climax die tweeledig is: Katniss moet weer met Peeta in het reine komen en Katniss moet de opstand leiden tegen boze dictator Snow.
We kabbelen daar naartoe met enkele schietuitstapjes naar andere districten, waarna de dictator vanuit zijn hoofdkwartier steeds reageert. En dat allemaal om ons voor te bereiden op deel 2 , want "dan gebeurt er echt wat, mensen".

Ik heb de eerdere delen van deze filmreeks ook bekeken maar die springen er aan alle kanten beter uit. Deel 3 kent geen op zichzelf staand verhaal, leunt alleen maar op deel 1 en 2 én preludeert op deel 4. Deel 1 en 2 hadden een verhaal te vertellen, kenden ook wel een emotionele lijn in de karakters. Waarschijnlijk heeft deel 4 dat ook weer.  Maar deze?  Deze film had niet gemaakt hoeven worden. 

Niet voor niets werd ik de hele film lastig gevallen door een deuntje in mijn hoofd: tra la la la, twiedeliediedie. Tra la la la. En dan iets met Mockingbird.

zaterdag, april 23, 2016

La Famille Bélier - Eric Lartigau

La Famille Bélier op IMDb (7,3)
Feelgoodje die afgelopen jaar met redelijk succes in de filmhuizen draaide. Bekend principe van de dochter die eigenlijk de spil in het gezin is, maar eindelijk iets voor zichzelf wil. En dat stuit dan op weerstand natuurlijk.

Paula is een tienermeisje in een bijzonder gezin. De rest van haar familie is namelijk doof. Zij is de enige die kan horen en praten, ze is dan ook de poort naar de buitenwereld voor het gezin. Ze doet de contacten en de vertalingen.
Maar ze is ook gewoon een tienermeisje, met beginnende verliefdheden en dromen van een meer zorgeloze toekomst. Als de jongen op wie ze haar blik gericht heeft, besluit om op school de zanglessen te gaan volgen, meldt ze zichzelf snel aan. En ze blijkt het leuk te vinden. En, minstens zo belangrijk, ze blijkt erg goed te zingen. De muziekleraar enthousiasmeert haar tot bijlessen. De uren die ze erin steekt, gaan echter ten koste van haar aanwezigheid in familiaire kring. Die laten hun onvrede daarover duidelijk merken, ze blijken te afhankelijk van haar te zijn.
Net op het punt dat ze denkt te stoppen met zingen, komt de kentering.

Lieve film, aandoenlijke hoofdrol voor de jonge Louana Emera. Best te doen , deze film.

zondag, april 17, 2016

Demolition - Jean Marc Vallée

Demolition op IMDb (7,6)
Heel sterk. Vond ik. Ik houd van ontregelende verhalen, vind het ook altijd fijn als de hoofdrolspeler dingen doet die helemaal niet logisch zijn in het verhaal. Gyllenhaal doet weer een beetje denken aan Donnie Darko: hem overkomen hele rare onwerkelijke dingen maar hij is zelf ook niet helemaal zuiver op de graat. En die tegenstelling voorkomt dat je heel veel sympathie voor hem krijgt, hij is een beetje slachtoffer en hij is een beetje dader. Die tegenstelling is sterk en maakt de film zelfs bij vlagen vermakelijk en gniffelbaar.

Gyllenhaal is Davis Mitchell, doet iets in de financiële wereld in het bedrijf van zijn schoonvader. Niet met veel overtuiging, maar hij doet het. Alles verandert als zijn vrouw omkomt bij een auto-ongeluk. Hij zit ernaast en verwijt zichzelf dat hun laatste momenten samen die van een woordenwisseling waren.
Aanvankelijk lijkt hij zich iets teveel te vermannen, niemand verwacht hem al weer zo snel op het werk als hij doet. Maar er blijkt toch iets geknakt: hij overdenkt zijn relatie, hij overdenkt zijn baan en hij overdenkt zijn leven. Alles glipt door zijn vingers, alles gaat kapot. En juist dat laatste, dat lucht hem op. Hij kan alleen zichzelf hervinden als alles wat hij had stuk is gemaakt. Dat is dus de piepende wc-deur op zijn werk, dat is de computer op zijn bureau en later is dat zelfs het designhuis waarin hij met zijn vrouw samenleefde.
Hij focust zich op klachtbrieven naar een apparatenfirma, omdat hun automaat niet de consumptie levert waarvoor hij betaalt. Het contact met de dame van de klantenservice wordt zijn nieuwe focus: na wat telefoongesprekken ontmoeten ze elkaar in het echte leven. Zij heeft een verfrissend andere kijk op het leven dan de mensen waarmee hij zich eerder omringde. Zij, en vooral haar zoontje van een jaar of 12, 13. Hij ontspant, hij begint met de totale vernietiging van zijn onware persoonlijkheid van weleer.

Met oa: Jake Gyllenhaal, Naomi Watts en Chris Cooper.

Jin ling shi san chai (The Flowers of War) - Zhang Yimou

The Flowers of War op IMDb (7,6)
De intenties waren goed, daar twijfel ik niet aan. Die 7,6 waardering op IMDb komt immers ergens vandaan. Blijkbaar ging ik er met de verkeerde verwachtingen in, blijkbaar hoopte ik iets terug te zien van die puntige werken als "Het Rode Korenveld" of "Ju Dou", desnoods iets van "Raise the red lantern". Stuk voor stuk titels van deze regisseur die iets prangends hadden, iets van verholen maatschappijkritiek wellicht. Maar Yimou is ingekapseld door de Chinese machthebbers: na jarenlang op de kritische lijsten te hebben gestaan mocht hij in 2008 de opening van de Peking-spelen regisseren. Sindsdien is hij arrivé, en lijkt hij films te maken die de overheid beter bevallen.

In deze film geeft hij feitelijk een gortdroge registratie van het beleg van Nanking in 1937. Japan valt China overal aan en in deze grote stad gaat het behoorlijk fout voor de bevolking. John Miller (Christian Bale) belandt op zijn vlucht in een grote kerk, handig om zich even schuil te houden. Twee wonderlijk verenigde groepen bemensen die kerk dan al: de ene is een groep jonge schoolmeisjes, de andere is een groep ervaren prostituees. De priester is vermoord, er is nog slechts een van zijn helpertjes die overleefde. Miller voelt in eerste instantie meer voor de groep publieke dames, maar als de Japanners dreigen de kerk te bezetten en de jonge meisjes te ontmaagden, wordt het goede mens in hem wakker. Hij doet zich voor als de priester des huizes en maant - RodeKruisvlag in de hand- de soldaten te vertrekken.
Het wordt een competentiestrijd tussen hem en de Japanners, met de jonge schoolmeisjes als inzet. Langzamerhand krijgt hij hulp van de prostituees, ook zij zien in iedereen in de kerk in hetzelfde schuitje zit.

zaterdag, april 16, 2016

La French- Cedric Jimenez

La French op IMDb (7,1)
De Engelse titel van deze film is "The Connection". En als u die twee varianten nu even kundig door elkaar husselt, weet u waar deze film over gaat. Precies, over diezelfde drugslijn als in de film uit 1971. Alleen, nu wordt ie bekeken van de andere zijde. Dus niet wat de stroom van geïmporteerde drugs precies doet in de VS, nee, maar hoe komt die massa cocaïne en heroïne eigenlijk vanuit Frankrijk daar terecht?
Pierre Michel krijgt na enkele successen promotie en wordt tot onderzoeksrechter benoemd voor de zware misdaad in zijn woonplaats Marseille. En dat die misdaad zwaar is, moge duidelijk zijn: een keiharde drugsscene, moorddadige afrekeningen en corrupte politie-apparaten.
Hij vindt zijn grootste tegenstander in Gaetan Zampa, een nietsontziende drugsmagnaat die nogal heerst over de afzetmarkt in Marseille. De onderzoeksrechter boekt kleine succesjes maar krijgt niet echt vat op Zampa, die nog steeds menig succes boekt maar toch ook wel vaker dan hij nodig acht over zijn schouder moet kijken. Als zijn vrouw bij hem dreigt te vertrekken, wordt de spanning Michel op een gegeven moment te veel  en barst hij uit zijn vel waarna hij van de zaak wordt afgehaald.
Bij hem keert de rust weer, maar in de drugsscene nog niet. Op feestjes krijgt Michel plots wat openingen te horen en hij verzoekt zijn bazen weer op de zaak te worden gezet. Hij heeft immers de meeste kans op succes. Dat mag, hij heropent de jacht op Zampa.

donderdag, april 14, 2016

Far from the madding crowd- Thomas Vinterberg

Far from the madding crowd op IMDb (7,1)
Boekverfilming uit de historische Britse literatuur. Het boek van Thomas Hardy speelt op het Engelse platteland, in het Victoriaanse tijdperk rond 1870. Landadel heerste nog, de eigenaar van de landerijen was heer en meester.
Bathsheba erft van haar oom een groot landgoed. Veel personeel, veel meters en veel dieren maar ook een vervallen geheel. Als de boel dreigt af te branden, wordt ze gered door een toevallige passant, in wie ze de buurman herkent van de tante waar ze na het overlijden van haar ouders zo lang woonde. Die buurman vond haar leuk, vroeg haar zelfs ten huwelijk en bood haar daarmede een redelijk zekere toekomst als eigenaresse van een klein maar fijne boerenvesting.
De posities zijn gewisseld, zij (Carey "kuiltjes" Mulligan) is nu plots de dame van standing en hij (Matthias 'Rundskop" Schoenaerts) de man die werk zoekt. Ze neemt hem in dienst en hij toont zich loyaal. Met geen woord rept hij tot iemand over zijn gevoelens voor zijn bazin, zelfs niet als ze hem keer op keer om raad en bijstand vraagt. Haar situatie vraagt erom dat ze  "op stand" trouwt. De rijke landeigenaar van het landgoed naast het hare dingt naar haar hand, maar ook de joyeuze soldaat die het- ondanks zijn overheidsbetrekking - met de regeltjes allemaal niet zo nauw neemt.
Steeds als er iets mis gaat, als Bathseba zich in de verkeerde armen dreigt te werpen, is daar die oude vertrouweling.  Die niets begrijpt van haar spel van aantrekken en afstoten, maar die zijn loyaliteit serieus neemt.

Prachtige rol opnieuw van de majesteuze Matthias Schoenaerts, een zinderend acteur die met zijn blikken zowel dierlijke agressie als mannelijk begrip uitstraalt. Heerlijk om naar te kijken, en mevrouw Mulligan doet opnieuw waar ze voor ingehuurd wordt: ze speelt weer de getroubleerde dame die aan de buitenkant olijk en steels schijnt maar van binnen met stormen te kampen heeft.
Geen wereldschokkende film, wel prettig om te kijken.

woensdag, april 13, 2016

Trumbo - Jay Roach

Trumbo op IMDb (7,5)
Intrigerende film. Dit vooral doordat dit waargebeurdje over een zeer interessante periode uit de Amerikaanse geschiedenis gaat. Een geschiedenis die zich ook nog eens herhaalt, maar dan meer op Europees (en vooruit: op Nederlands-nationaal) niveau. De raakvlakken van de communistenjacht in de VS-jaren '50 en de jacht op "politiek-correct' in het Europa van nu zijn onmetelijk. Bij het bekijken van de film kreeg ik het ongemakkelijke gevoel dat Europa aan de vooravond staat van een vergelijkbare fase: dat mensen, die niet per sé "patriottisch"/ "nationalistisch"/ "landslievend" of vergelijkbaar denken, verdacht zijn. En zwartgemaakt dienen te worden.
In de VS van die tijd ging het allemaal nog een stapje verder (we zijn gelukkig nog niet zover). Toenmaals werd de toegang tot de arbeidsmarkt ontzegd aan mensen die "on-Amerikaanse activiteiten" verrichten (lees : ruimer denkbeelden hadden dan louter "Hup Uncle Sam"juichen). En sterker nogL men werd voor het gerecht gesleept, het cachot in geworpen als ware men criminelen. In het land van de onbegrensde mogelijkheden, in het land van the First Amendment. Nog maar 60 jaar geleden he, mensen. Met een uitloop naar halverwege jaren 670, net 40 jaar geleden. Ik was er toen al..
Dalton Trumbo is meester-scriptschrijver in Hollywood. Alle grote regisseurs willen met hem werken en niet voor niets: hij brengt ze succes. Totdat.. Totdat de jacht geopend wordt op mensen die in de jaren 30 een lidmaatschap aangingen van de Amerikaanse Communistische Partij. Die mensen zijn verdacht, want ze juichen minder hard over de verrichtingen van de Yanks in WOII. En als de voormalige bondgenoot Rusland naoorlogs opeens de vijand wordt en  de Koude Oorlog zijn aanvang neemt, begint de grote schoonmaak. Acteurs, regisseurs en scriptschrijvers komen in het spic-en-span gemaakte Hollywood niet meer aan de bak. Trumbo gaat met 10 gelijkgestemden in het verweer, maar verliest. Hij belandt in de bak , het gezin aan de bedelstaf. En zo nog 10 gezinnen.
Na zijn vrijlating verzint hij de ultieme wraak: onder pseudoniemen begint hij als een gek scripts af te leveren om zo de boycot te ontduiken. Het werkt, hij begint weer geld te verdienen. Hij roept zijn oude maten op om mee te schrijven en ze creëren een ondergrondse industrie. Met veel succes ook nog: tot twee maal toe wint een alias van Trumbo de Oscar voor het beste script. Waargebeurd he, mensen?
De film gaat vooral in op de persoonlijke strijd van het gezin Trumbo. En van al die andere getroffen gezinnen. In een fantastisch mooie eindspeech overziet Trumbo in 1970 deze hectische periode. Mooi en gevoelig.

Met oa: Bryan "Heisenberg" Cranstron, Diane Lane,, Louis C.K. en Helen Mirren


dinsdag, april 05, 2016

Land of Mine (Under Sandet) - Martin Zandvliet

Land of Mine op IMDb (8,0)
Onuitputtelijk is de bron van verhalen over deze oorlog. Er zijn vele oorlogen geweest, maar de filmindustrie blijft opvallend vaak putten uit de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog. Zo ook deze: hij gaat ongelooflijk diep in op de wonden die een oorlog slaat in de gevoelens van mensen voor hun medemens. Twijfel en haat staan dikwijls een nuchtere blik in de weg.
In deze film betekent het dat de Deense bevolking met een enorme haatdragendheid kijkt naar een groepje jongens tussen 16 en 20. Jongens die de botte pech hadden in het verkeerde land geboren te worden en om die reden ten oorlog werden gestuurd, nog goed en wel voordat zij de kans hadden gehad enigszins man te worden en weten hoe de wereld in elkaar steekt.
Op de Deense stranden zijn door de nazi's duizenden, welhaast miljoenen mijnen verstopt omdat men dacht dat de invasie van de geallieerden wel eens via die kant kon komen.
Nu de oorlog voorbij is en er weer genormaliseerd moet worden, zet men de jonge Duitse jochies in om al die mijnen onschadelijk te maken, het strand moet mijnvrij en begaanbaar. En ach, als er een ontploft dan is het toch maar een Duitser die naar God wordt geholpen, nietwaar. Wat is daar nou helemaal aan verloren als het mis gaat?
Sergeant-majoor Rasmussen krijgt de twijfelachtige heer het jongensregiment te begeleiden, te sturen en te motiveren. Dat gebeurt barbaars, conventies van Geneve golden blijkbaar nog niet echt. Er ontstaat een band in de groep, maar gek genoeg langzamerhand ook tussen de Deense legerman en "zijn mannen'. Dat is een zeer ontroerend stuk in een verder zeer harde film.
Vanuit mijn luie stoel is het makkelijk om te zeggen dat de Denen onmenselijk met de jonge jochies omspringen, maar ik snap dat ik ook moet proberen me te verplaatsen in de haatdragendheid, de verwerking van een oorlog door een volk dat geleden heeft. Ik projecteer dingen daarvan op het heden en zie dat de mensheid nog niet veel is opgeschoten in die 70 jaar.

Zeer sterke film, ongemakkelijk goed eigenlijk. Bijzonder realistisch geacteerd, dat maakt het klein en fijn.

zondag, april 03, 2016

Appropriate Adult - Julian Jarrold

Appropriate Adult op IMDb (7,6)
Doorgaans sla ik dit soort tv-films/miniseries over, maar door de aanwezigheid van Emily Watson én doordat ik bekend was met het verhaal, ben ik toch deze in tweeën gehakte film gaan kijken.
Achteraf terecht: Watson doet wat ze goed kan. Emotioneel inleven in een rol van een op het oog doodnormale en timide vrouw, die ze vervolgens naar de toppen van emotionele uitbarsting brengt. Het is geen "Breaking the Waves' of "Angela's ashes' , maar het is opnieuw een prima prestatie.

Watson speelt Janet Leach , een gemiddelde huisvrouw die een cursus volgt voor "Appropriate Adult". Dat is iemand die bij politieverhoren de toehoorder is om ten dienste van de verdachte te bevestigen dat verhoren volgens de regels en ordelijk verlopen. Ze is geen raadsman, maar wel een praatpaal en enigszins tot steun. Wat haar door de verdachte verteld wordt, dient ze ten vertrouwen te houden, dat kan en mag afwijken van de officieel vastgelegde gesprekken.
Ze heeft nog niet eens haar papiertje binnen als ze wordt gevraagd om toehoorder te worden bij gesprekken met een bizarre verdachte: Fred West, een simpele bouwvakker uit Gloucester, wordt ervan verdacht enkele van zijn dochters te hebben omgebracht en ze te hebben begraven in de tuin. Al in de eerste verhoren blijkt West een fantast, die speculeert op veel meer moorden. De recherche spit het hele arsenaal aan vermissingen en coldcases door en komt gaandeweg steeds verder in de verklaringen van West. Die , op zijn beurt, speelt met de waarheidsdrang van de recherche en daarbij heel handig gebruik maakt van de onervarenheid van de toehoorder.
Ze raakt geïmponeerd door de enge koelheid van de man, ze wil heel graag de rechercheurs helpen maar zit vast in haar rol: vertrouwen is vertrouwen, ze kan en mag niets doen met de verklaringen die West haar persoonlijk toefluistert.
Een stuk verderop in het proces, als West en zijn medeplichtige vrouw reeds langs vast zitten, zoekt de moordenaar opnieuw contact met haar. Hij heeft nog enige aanvullende verklaringen en wil die graag met haar delen, omdat zij hem altijd zo vertrouwend heeft behandeld. Leach komt in gewetensnood: haar gevoelens conflicteren. Laat ze zich voor het karretje spannen of helpt ze mee aan het vinden van de ultieme waarheid?

Ik kan me de toenmalige krantenberichten nog goed herinneren over deze spraakmakende zaak in de 90's. Iets te losjes verfilmt m.i. (de warrige houding van de moordenaar is niet altijd even geloofwaardig) , maar wel fijn om Watson deze innerlijke strijd zo goed te zien voeren.

vrijdag, april 01, 2016

In jouw naam - Marco van Geffen/Jean-Claude van Rijckeghem

In Jouw Naam op IMDb (6,2)
Was de onderstaande film al verdrietig om te kijken, deze kwam nog iets harder binnen. Dat kwam vooral omdat ik onlangs in de vriendenkring iets soortgelijks meemaakte, daardoor dringt dit verhaal harder binnen dan het wellicht twee jaar geleden bij me gedaan zou hebben.

Een jong stel. Ze hebben alles. Een goed huis, goede baan, goede vrienden en een enorm vertrouwen in de toekomst. Bij het bouwen van die toekomst hoort ook de gezinsplanning.
Alles valt in duigen als hun baby'tje kort na de geboorte overlijdt. Daar staan ze: een lege babykamer, een lang-niet-alles begrijpende vriendenkring, een maatschappij die doorgaat waar voor hen het leven stil staat.
Eerst moeten ze hun eigen relatie resetten, ze hadden immers elk hun eigen verwachtingen. Woorden zijn er niet of te weinig, gevoelens te veel. Staan ze nog wel zo dicht bij elkaar? Stort hij zich op zijn werk en zij zich op het huishouden? Of wordt het andersom: wil zij vooruit kijken en hij alleen maar terug? Hoe verwerk je de postnatale gevoelens als je ook nog eens dit verlies erbij moet accepteren?
Ze herkennen elkaar niet meer, maar ze proberen het wel. Vrijen wordt vechten, verhuizen wordt vluchten, werken wordt ontkennen. Ondanks alle hulp die van alle kanten geboden wordt: hoe lang hou je dat vol, voordat je al dan niet doordraait?

Hoewel de film veel stilstaande momenten kent van louter starende acteurs en shots van lege kamers, doet ie toch zijn werk: je gaat nadenken. Wat is logica, wat is emotie? En hoe breng je die twee bij elkaar?

Tehilim- Raphael Nadjari

Tehilim op IMDb (6,1)
Een oudje tussendoor, stond reeds lang op de harde schijf en die behoefde opschoning.
Lekker trage vertelling over de verwerking van gemis. Een doodnormaal gezin in Jeruzalem, waarvan de vader van de ene op de andere dag na een bizar auto-ongeluk verdwijnt. Oudste zoon zit naast hem en gaat na de crash hulp halen. Als hij terugkomt, staat de auto nog tegen de boom. Zijn jongste broertje ligt gewond achterin, maar vader is achter het stuur verdwenen en onvindbaar.
Een moeizaam gezinsproces begint: vanwege hun streng-religieuze achtergrond wordt er in eerste instantie vooral gebeden voor de terugkeer van papa, maar gaandeweg verliest moeder daarin het vertrouwen. Ze bonjourt de rabbi (die gewoon tot de familie behoort overigens) en zijn gevolg haar huis uit en wil zelf in kleine kring de zaken op een rijtje proberen te krijgen.
Oudste zoon Menahem beschouwt dat als verraad. Verraad aan zijn vader, maar ook verraad aan zijn god. Hij zoekt opnieuw zijn opa rabbi op en begint eigenhandig acties op touw te zetten.
De tijd heelt in deze film geen enkele wond, sterker nog: de tijd zaagt ze er steeds dieper in. Niemand staat meer stevig in zijn eigen schoenen, het cement is uit het gezin gesleten.

Moeizame film, maar in zijn geheel wel een geloofwaardige vertelling. Een verdrietige, dat wel. Maar daar zijn we niet bang voor.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...