maandag, april 30, 2018

Der Hauptmann- Robert Schwentke



Gruwelijk. De enige reden - vermoed ik - dat mensen niet de zaal uitliepen, was dat de gruwelijkheden door Duitsers aan Duitsers werden aangedaan. Als het zich in nog ongelijker verhoudingen had afgespeeld , dan was de boot aan geweest met deze film. Zelf ben ik aardig wat gewend, maar ik heb me het leeuwendeel van de film ongemakkelijk gevoeld. Mishandeling, geweld, machtsmisbruik, vernedering en uiteindelijk terechtstelling: het is aan de orde van de dag in "Der Hauptmann". 

De kapitein uit de titel is helemaal geen kapitein. We beginnen de film met scenes waaruit we leren wie hij werkelijk is: een deserteur op de vlucht, opgejaagd door Duitse collega-soldaten. Als hij op het nippertje aan de dood weet te snappen en in een vastgelopen auto een koffer met Duits uniform vindt, weet hij dat het zijn redding is. Hij kleedt zich om, verandert zijn identiteit. En dat laatste moet u vrij letterlijk nemen: van die angstige fugitive wordt hij een zelfverzekerende, arrogante en koelbloedige kapitein die veinst orde op zaken te komen stellen. "Met een speciale opdracht van de Führer zelf" , jawel. 
Hoewel hij door sommigen echt wel doorzien wordt, blijken de meeste soldaten het wel prettig te vinden dat er iemand is die de leiding neemt en duidelijkheid toont. De meesten van hen komen uit elkaar geschoten pelotons, twijfelen zelf tussen desertie of de dood en vinden dus met gretigheid een nieuwe leider. Willi Herold, zoals de kapitein heet, zet een snelrecht-eskader op en gaat op tournee door het Noordduitse gebied rond Oldenburg. In de kampen die hij bezoekt zitten in die fase van de oorlog (we spreken april 1945) bijna geen joden meer, het zijn voornamelijk Duitsers met een kerfstok: plunderingen, desertie en meer van dat soort "OnDuits" gedrag. Herold voert een schrikbewind en het is huiveringwekkend om te zien hoe weinig hem in de weg wordt gelegd: het draait om "Ordnung" , het draait om "Ehre".

Ik werd er licht onpasselijk van, vooral doordat ik weet dat het verhaal op waarheid gebaseerd is. Oorlog kent vele gruwelen, maar deze kant is zelden belicht. En dat tekent het belang van de film, die ik alleen daarom tot het eind heb uitgezeten. 



zondag, april 29, 2018

Arrival - Denis Villeneuve

Arrival op IMDb (7,9)
In drie stukken bekeken, deze film. En dat ligt aan mij. Het blijkt toch dat ik niet goed genoeg in het verhaal getrokken wordt bij sciencefiction . Ik haak af , wellicht te snel als ik zie dat deze 2 jaar oude film een gemiddelde 7.9 scoort. Dat is vrij hoog, weet ik door veelvuldig raadplegen van de database.
Dat ik toch ook weer twee keer opnieuw begonnen ben om de film toch af te kijken, dat is ook een verdienste. En dat ligt vooral aan het feit dat hier een interessante component is toegevoegd.

Op zeven verschillende plekken in de wereld verschijnen ruimteschepen. Dichterbij dan ooit, beter benaderbaar dan ooit. Ze willen wat van ons, zoveel is duidelijk. De aanpak van het Amerikaanse leger is er gelukkig een van niet direct de boel naar God bombarderen, maar eerst proberen te ontdekken wie en wat ze zijn. Daarvoor kan feitelijk maar één middel worden ingezet: communicatie. Een vermaarde linguïst wordt ingehuurd, zij moet proberen om met "ze" in contact te komen. Ze slaagt er stukje bij beetje in om haar eigen bedoelingen duidelijk te maken en daarbij de "heptapods" een soort van taal te ontfutselen. De tekens die de aliens achterlaten, worden opgeslagen en geanalyseerd en er ontstaat een soort ruimte-alfabet.
Dát is voor mij het interessante stuk van de film, er zit ook nog een component in van een dochtertje dat iets met de paranormale wereld te maken heeft, van andere wereldnaties dan de Amerikaanse die liever militair ingrijpen en schieten. En van een legereenheid die het de linguïst lastig maakt en die haar forse druk oplegt. Dat was voor mij het deel waarbij ik de aandacht verloor. Maar goed, ik keek hem af. Tot het bittere einde.

Met : Amy Adams, Jeremy Renner, Forest Whitaker

Drone - Jason Bourque

Drone op IMDb (5,3)
Het is geen "Eye in the sky", lang niet zelfs, maar toch zit er wel enige vorm van spanning en inhoud en deze film die beklijft. Niet al te lang, binnen de anderhalf uur ben je klaar. Maar wat opvallend is, is dat ie daarna nog niet af is omdat je toch met enige morele vragen blijft zitten. En dat is altijd knap, als een film je iets meegeeft.

Neil is een sullige IT'er. Althans, dat is ie voor zijn gezin. In werkelijkheid staat Neil onder contract bij de CIA en zit hij op een schimmig industrieterrein drones te besturen die daadwerkelijke bommen op politieke en humanitaire brandhaarden los laten. Vanuit zijn veilige Amerikaanse stoel bombardeert hij elders in de wereld terroristen en opstandeling naar de andere kant. En daar zit uiteraard een risico aan vast dat je onschuldige burgers ook ombrengt, als je op markten en straathoeken je projectielen loslaat. Desondanks rijdt Neil 's avonds naar huis, de handen gewassen , een wijntje en een moeizaam gesprek met vrouw en kind. Een uitermate schone manier van oorlogvoeren, sterker nog: eentje waar eigenlijk niemand weet van heeft.
Het gaat allemaal zijn explosieve gangetje totdat er opeens een meneer op de stoep staat die de boot van Neil's recent overleden vader wil kopen. Er ontstaat een gesprek, de boot wordt bezichtigd en de specs besproken. De koper is een keurige man, een bestudeerde Pakistaan, die op uitermate innemende wijze Neil en zijn thuiskomende vrouw overtuigt van zijn bedoelingen. Wij weten dan - als kijker - al meer. De man is bij een drone-bombardement vrouw en dochter kwijtgeraakt en is gaan speuren naar degene die de bom losliet. De hacks bij de NSA bleken allemaal niet zo toevallig, hij heeft dusdanig veel informatie dat hij recht op zijn doel af kan.
Voordat de koop van de boot gesloten is, wordt er gedronken en gegeten. Tijdens de tafelgesprekken komt Neil er heel heel langzaam achter wie hij in huis gehaald heeft.

Met : Sean Bean, Patrick Sabongui, Mary McCormack

zaterdag, april 28, 2018

Atomic Blonde- David Leitch

Atomic Blonde op IMDb (6,7)
Hoewel ver buiten my league (ik heb doorgaans weinig met actiefilms) heb ik me met deze wel aardig vermaakt. Kan komen door het heerlijke gevoel dat de stad Berlijn me altijd geeft, kan komen door de lichte tongue-in-cheeck humor , ik weet niet. Maar het ging.

De explosieve blondine uit de titel is Lorraine Broughton, agent voor MI6 en bij die dienst onder vuur vanwege de vele vragen die zijn gerezen tijdens haar laatste missie. Ze wordt verhoord door haar spionnenbaas én door een toehoorder van de CIA. Dat heeft alles te maken met wat ze - in het Berlijn ten tijde van de val van de Muur- als missie had meegekregen: repatrieer de daar onlangs omgebrachte Britse agent en zorg tegelijkertijd "de lijst" te bemachtigen die diezelfde agent het leven kostte. Het handelt uiteraard om informatie die vanuit een Stasi-agent richting Britten en Amerikanen moest komen: een compleet overzicht van alle dubbelagenten, degenen die zowel snoepten van Westerse als van Sovjet-zijde.
De strijd om de lijst is hard en bloederig, onze witkop moet aardig aan de bak om ten eerste te overleven en ten tweede te slagen in haar reisdoel. Als de verborgen lijst maar steeds buiten haar bereik blijft, besluit ze voor second best te gaan: ze wil de Stasi-agent evacueren naar het westelijke deel van Berlijn. Daar steken de Russen natuurlijk stokjes voor, net zoals de vele dubbelspionnen die haar omringen. Feitelijk is iedereen verdacht en doet iedereen iets met elkaar.

Met: Charlize Theron, James McAvoy, John Goodman, Eddie Marsan , Toby Jones

donderdag, april 26, 2018

Their Finest - Lone Scherfig

Their Finest op IMDb (6,8)
Oorlogsfilm zijn en toch een beetje een "niets-aan-de-hand-gevoel" geven. Deze film lukt het. Want hoewel de oorlog dominant aanwezig is in de film (en zelfs de rol en functies van de spelers bepaalt) blijft de film vooral draaien om de intermenselijke contacten. Slechts zijdelings zien we het leed en de verwoestingen die oorlog brengt, veel meer gaat deze film over het gevoel dat mensen er aan over moeten houden, over de moraal die dient te worden opgekrikt.

Catrin Cole woont samen met een kunstenaar. Ze zijn uit Wales naar London gekomen voor de kansen, maar hadden de oorlog niet zien aankomen. Haar "man" heeft aan de oorlog in Spanje een wond en daarmede een gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid over gehouden, waardoor het sappelen is om te overleven. Het lukt Catrin een baan te veroveren op het Ministerie van Informatie: ze gaat aan de gang met ondersteunende schrijfwerkzaamheden op de filmafdeling. Uiteraard drijft die in die dagen vooral op propagandafilms en de teksten van Catrin zijn dan ook vooral obligaat.
Alles verandert wanneer ze een interview doet met een publiciteitsschuwe tweeling, die een heldendaad zou hebben verricht in de Duinkerken-evacuatie. Eenmaal terug op kantoor dikt Catrin het verhaal flink aan en ze groeit in haar rol als scriptschrijver. Haar verhaal slaat aan, het ministerie ziet propagandistische kansen in de verfilming van dit verhaal, dat moeiteloos de moraal van de Britten zou kunnen opkrikken.
Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot en de intensieve samenwerking van Catrin met haar twee mede-scriptschrijvers begint op diverse vlakken enige spanning op te wekken.

Een prachtige bijrol is er voor Bill Nighy, die een alle kanten op schmierende acteur-op-leeftijd speelt.

Met : Gemma Arterton, Bill Nighy , Sam Claflin


woensdag, april 25, 2018

Foxtrot - Samuel Maoz

Foxtrot op IMDb (7,5)
Schrijnende film. Alles doet pijn, iedereen kent schuld. Foxtrot is een moeilijke film, de kijker moet er hard voor werken om bij het verhaal te blijven. Als dat je eenmaal lukt, dan heb je ook wat.
De film handelt weliswaar in Israël, maar is universeel in zijn signalering van het eeuwigdurend trauma dat oorlogen veroorzaken. Burgers die familie kwijt raken, soldaten die zware (mis)daden hebben gepleegd en soms een combinatie van die twee.

In deze film draait het om de laatste groep: al vanaf het begin dragen we het leed van Michael en Daphna Feldman met ons mee. Zij krijgen bezoek aan de deur, bezoek dat hen een vreselijke boodschap brengt. Hun zoon Jonathan is bij het uitoefenen van zijn beroep (jazeker: soldaat in het Israëlische leger) gesneuveld en gaat eervol worden begraven.
Heel klinisch is de uiteenzetting van de legercollega's, heel zwijgend maar o zo pijnlijk is het gedrag van de luisterende Michael. Hij ervaart wat elke ouder zal ervaren: hij wil zijn kind dichtbij hebben, maar er is geen lichaam. Het bezoek is onder hoogspanning, zowel gasten als gastheren hebben moeite hun emoties de baas te blijven.
De film bestaat uit twee verhalen die op een heel andere manier met elkaar verweven zijn dan de kijker lang zal denken. Dat maakt deze film razend knap, ingenieus in elkaar gestoken. Het ene deel is het thuisverhaal van de ouders, het andere deel is het verhaal van de werkplek van zoon Jonathan: een desolate grensovergang die slechts af en toe opgeschrikt wordt door passanten. Meestal is dat de kuierende kameel, die graast aan beide kanten van de slagboom. Maar als er dan daadwerkelijk reizigers voor de poort staan, schiet de stress en de spanning omhoog. Vernederende scenes, zowel aan soldatenzijde als aan automobilistenzijde. Het is pijnlijk om naar te kijken, je voelt de haat die aan weerszijden voor elkaar leeft.
Ik mág gewoon niet te veel zeggen, dat zou het complexe script tekort doen. Maar man man, wat raad ik u deze film aan (als u een beetje tegen een trage en lange zit kunt).

Met : Lior Ashkenazi, Sarah Adler, Yonathan Shiray

donderdag, april 19, 2018

Mia Madre - Nanni Moretti

Mia Madre op IMDb (6,8)
Ik mag mezelf wel liefhebber noemen van de films van Nanni Moretti. Diep menselijke films vaak (o.a. Caos Calmo en het fantastische La Stanza del figlio) met een veel minder drukke sfeer dan veel andere films uit zijn vaderland. De film die ik gisteren zag, was niet zijn beste.

Margherita heeft het moeilijk. Dat is niet zo vreemd, ze is zelf ook nogal moeilijk. Ze is regiseusse en krijgt maar met heel veel moeite haar nieuwte filmproject van de grond. Daarnaast ligt haar moeder in het ziekenhuis en het lijkt op dier laatste dagen aan te lopen. Alle reden voor Margherita om te somberen en ook nog eens lastig te zijn voor haar omgeving. De Amerikaanse steracteur die ze heeft ingehuurd voor de hoofdrol lijkt er opeens niets meer van te kunnen. Kritiek krijgt ze van alle kanten: van haar moeder, van haar dochter. van haar acteurs en crew. Slechts één iemand verlaagt zich niet tot kritiek, hij ziet dat ze beter gebaat is bij hulp en begrip dan bij onverbloemde kritiek. Die iemand is haar fantastische broer Giovanni, die feitelijk voor iedereen in zijn omgeving zorgt.
Juist als de problemen zich dusdanig opstapelen dat alles lijkt te crashen, komt Margherita tot inzichten. En u snapt dat haar kritische moeder daar een belangrijke rol in zal spelen.

Met : Margherita Buy, Nanni Moretti, John Turturro

woensdag, april 18, 2018

Doof kind - Alex de Ronde

Doof kind op IMDb (7,6)
Uitermate boeiende documentaire, afgelopen jaar reeds op IDFA te zien.
Alex de Ronde - in het dagelijks leven zakelijk leider van Het Ketelhuis in Amsterdam- filmde de opgroeifase van zijn zoon Tobias. Tobias is een bijzonder kind, zo blijkt al snel: hij is een dove jongen in een horende wereld. Ouders en broer zijn horend, hij neemt helemaal niets waar. Het gezin maakt de keuze om van begin af aan te gaan voor de gebarentaal om zo Tobias een zo inclusief mogelijk leven te kunnen geven.
De verplichte logopedie-lessen vindt hij verschrikkelijk, maar in de gebarentaal redt hij zich uitstekend. In het gezin zijn geen communicatieproblemen, die ervaren ze pas als ze de buitenwereld in gaan. Logisch uiteraard, maar het is verwarmend om te zien hoe tegemoetkomend anderen zijn : de scene waarop vader Alex zijn zoon een bestelling laat plaatsen op een terras is hilarisch en bemoedigend tegelijk.
Aan het eind van de film is Tobias een volwassen jongen, we weten dan dat hij sterk en optimistisch in het leven staat. Maar we weten ook welke weg hij daarvoor heeft afgelegd.

Sympathieke documentaire, die terecht met lof is overladen.

Met : Tobias de Ronde, Joachim de Ronde,

dinsdag, april 17, 2018

Finding your feet - Richard Loncraine

Finding your feet op IMDb (6,6)
Lekker niemendalletje dat prettig volgens verwachting verloopt. 100 procent feelgood, dit: tikkeltje komisch, stukje verdriet en veel kwinkslag-gebabbel. Het is goed te doen, maar gaat geen prijzen winnen.

Net op het moment dat Sandra verwacht samen met haar man van diens pensioen te gaan genieten, komt zij erachter dat hij haar al enkele jaren bedriegt. Ze vertrekt, gaat tijdelijk bij haar zus inwonen. Opgelost, zou je zeggen, maar er is een probleem: Sandra is nogal anders dan haar zus, feitelijk staan hun levens diametraal tegenover elkaar. Sandra is een lady geweest, met een landhuis en personeel. Bif is een radicale feministe, die altijd voor zichzelf en de maatschappij heeft gezorgd. Maar wat moet, dat moet. De twee zijn op elkaar aangewezen.
Bif probeert haar zus mee te trekken in haar eigen dynamische leventje: maatschappelijke randfiguren met een joie de vivre waar je jaloers op kunt worden. Allemaal met hun eigen levensleed, maar ze proberen er wat van te maken. Vooral de wekelijkse dansles is een ontsnapping voor de meesten.
U begrijpt: na behoorlijke aarzeling lukt het Bif om haar zus weer aan het dansen te krijgen, ze ontmoet daardoor mensen waar ze voorheen in een grote boog omheen zou zijn gelopen. En, belangrijker, ze heeft er lol in en komt los.

Volgens vaste patronen ontwikkelt zich de film, maar dat geeft niks: voldoende scenes om blij van te worden, fijn uitstapje naar het prachtige Rome en tongue-in -cheeck humor. En wat mij betreft de topattractie van de film: Timothy Spall , die op onnavolgbare wijze de aarzelende Charlie speelt. Een bescheiden man met een zware taak, maar behept met een bijzonder optimistische kijk op wat er op hem af komt. Alleen voor hem ga je al naar deze film, die mij met regelmaat aan "Brassed off" deed denken.

Met : Imelda Staunton, Celia Imrie, Timothy Spall, Joanna Lumley , David Hayman

dinsdag, april 10, 2018

Lady Bird - Greta Gerwig

Lady Bird op IMDb (7,6)
Zelfs voor egoïstische meisjes bestaat het recht op de zoektocht naar geluk. Als je door het puberale gedrag heen kijkt, zie je overheersende onzekerheid en zelftwijfel.
Je moet door ruzies en onhebbelijkheden heen. Pas als daarin de lucht geklaard is, zie je de werkelijke onderlinge verhoudingen. En dan blijkt het vaak best mee te vallen met de haat en afkeer.

Christine is zo'n meisje. Ze wil veel meer dan er ogenschijnlijk in haar vermogen ligt. Ze woont in het voor haar boerse Sacramento en wil op zeker na haar highschooldiploma door naar steden met veel meer cultuur. New York voorop. Ze heeft op voorhand al haar naam veranderd: Christine bekt niet goed in culturele kringen, ze wil "Lady Bird" genoemd worden.
Maar het is thuis geen vetpot: moeder slooft met haar ziekenhuisbaan, vader is IT'er op leeftijd en ontslag zit er aan te komen. Er is dus eigenlijk helemaal geen geld voor het financieren van een studie aan de andere kant van het land.
Lady Bird droomt groter: ze droomt zichzelf in de huizen aan de andere kant van het spoor, die statige villa's met zwembad en carport. Samen met haar vriendin Julie fantaseert ze zich een toekomst aan de rijke kant van het leven, met een knappe en gefortuneerde vent aan hun zijde.
Maar afkomst verloochent zich niet: ondanks de leugentjes om bestwil lukt het Lady Bird maar moeizaam om zich in te likken in het hogere culturele volksdeel. Haar vader steunt haar in het hebben van dromen, maar moeder is realistischer en harder. En daarmee dus ook confronterender.
Wanneer haar dochter achter haar rug om inschrijvingsformulieren heeft aangevraagd voor universiteiten aan de andere kant van het land, zal dan ook de boel gaan clashen. Vader en dochter doen er dus alles aan om dit voor haar geheim te houden.

Uitstekend spel van Saoirse Ronan, lichtvoetige regie. Alles lijkt ok aan deze film maar toch had ik het gevoel ergens nog iets te missen. Anders gezegd: ik zag de vele Oscar-nominaties er niet geheel aan af.
Met Saoirse Ronan, Laurie Metcalfe, Tracy Letts

zaterdag, april 07, 2018

Wilson - Craig Johnson

Wilson op IMDb (5,8)
Zelf zou ik al snel ruzie met hem hebben, maar an sich bedoelt een typetje als Wilson het niet kwaad. Hij wil dat de mens bewuster wordt van zichzelf, dat ie minder volgzaam en passief wordt. De mobieltjesgeneratie is hem een horror, maar ook veel van zijn leeftijdsgenoten zijn murwgeslagen in hun dagelijkse gedrag. Te pas en te onpas knoopt Wilson gesprekken aan met mensen die daar niet om hebben gevraagd, hij dringt irritant binnen in hun leefwereld. Met niet altijd goede gevolgen.
Maar Wilson pakt ook zichzelf aan: wanneer zijn vader overlijdt en hij daardoor weer eens in zijn oude woonplaats komt, zoekt hij nog een keer oude vrienden op. Om te constateren dat vertrekken destijds al een goede optie was en dat hij door moet met verandering. Hij speurt zijn ex op , die gillend bij hem vertrokken is. Er ontstaat langzamerhand enig mislukt contact en Wilson staat op het punt van de grootste omwenteling van zijn leven: hij hoort van haar dat ze destijds hun in haar buik groeiende kind niet heeft laten aborteren maar laten adopteren. Klinkt bijna hetzelfde, maar is een wereld van verschil. Want Wilson is nu opeens vader. En vindt een levensdoel.
Ook zijn dochter weet hij op te sporen en hij begint - op bijna stalking-achtige wijze - haar te contacten. Bloedirritant. Eigenlijk kan dat niet anders , want vader én moeder waren bloedirritant, daar kan bijna geen fris kind uit voortkomen.
Het gedrag van Wilson gaat dermate ver dat de adoptie-ouders van het meisje besluiten in te grijpen. Met voor Wilson tamelijk destructieve gevolgen.

Met : Woody Harrelson, Laura Dern, Isabelle Amara

woensdag, april 04, 2018

Aus dem nichts - Fatih Akin

Aus dem nichts op IMDb (7,3)
Zijn "Gegen die Wand" heb ik lang met me meegedragen als de beste film die dit millennium verscheen. Inmiddels is daar wel het een en ander tussen gekomen, maar feit blijft dat ik nog precies weet hoe schokkend en direct ik die film vond. Zijn nieuwste, "Aus dem Nichts" , kent diezelfde urgentie. Is waarschijnlijk niet zo beklijvend maar is absoluut een film die indruk maakt, die je meesleept.

Katja levert haar zoontje af bij het kantoor van haar man, ze gaat lekker een dagje met haar zus naar de hamam. Ze ontspant. Als ze terugrijdt, botst ze op een blokkade van linten en politiewagens rondom de straat van het kantoor. "Ga terug, mevrouw". Al snel ontdekt ze dat er een explosie is geweest. En die blijkt bij het bewuste kantoor te zijn afgegaan. Binnen enkele uren is ze van zorgzame moeder én weduwe én kinderloos geworden: haar man en kind zijn omgekomen.
Ze dempt haar verdriet met alcohol en drugs, maar niets neemt de pijn weg. Ze moet immers weten wat er gebeurd is: hebben haar geliefden pijn geleden en vooral: waaróm ? 
Tijdens de verhoren met de politie blijkt ze de valide informatie te geven die het onderzoek openbreekt: het is een aanslag en het is er een met nazistische grondslag. Twee jonge Duitsers worden opgepakt.
Het proces is zwaar. Alles tezamen lijkt het bewijs overduidelijk , het kan niet anders dan tot een veroordeling leiden. Katja ondergaat het als een marteling: gruwelijke details hoort ze, vreselijk ondermijnende pogingen van de verdediging moet ze zich laten welgevallen. Maar ze houdt vol: dit móét tot een veroordeling leiden. Ze zullen hun verdiende straf krijgen. Hoe dan ook.

Met: Diane Kruger, Denis Moschito, Numan Acar, Ulrich Tukur

maandag, april 02, 2018

Genius - Michael Grandage

Genius op IMDb (6,5)
Er zijn van die films waar je niet doorheen lijkt te komen, die je dan maar opknipt. Deze keek ik ook in twee delen. Achteraf komt dat vooral door de trage aanloop want gaandeweg wordt dit een heel interessante film.
De film is een ode aan het schrijverschap , maar meer nog is het een ode aan de editor, de eindredacteur. Max Perkins is er een. En een hele goeie. Hij werkt met "the great novelists" : Scott Fitzgerald en Ernest Hemingway leggen hun ruwe werken bij hem neer, waarna hij gaat schuren en schaven om er een coherenter boek van te maken. Bescheiden en op de achtergrond voert hij zijn werk uit, de bepalende finesses in de zinnen leggend. Zijn wereld komt op de kop te staan wanneer een nieuwe schrijver zich aandient: Thomas Wolfe.
Wolfe is in alles een tegenpool van Perkins: hij leeft het leven ten volle, is inconsequent in meningen en gevoelens en heeft een obsessieve dwang tot schrijven. De hele dag door maakt hij zinnen, plakt woorden aan elkaar en schrijft kisten vol met tekstvellen. U snapt: het is aan Perkins om een beetje samenhang te creëren en Wolfe op het juiste pad te houden om het altijd moeilijke "tweede boek" te realiseren. Dag en nacht zijn de mannen samen bezig: Wolfe fabulerend en declamerend, Perkins schrappend en corrigerend. Hun beider privé-levens lijden eronder, relaties staan onder druk.
Maar het komt er. Het tweede boek wordt juichend ontvangen en Wolfe wordt overmoedig. Hij haalt uit naar andere schrijvers, waant zich een ware held en ziet niet in hoeveel pijn hij de bescheiden Perkins daarmee doet. Steeds meer komen de beide mannen tegenover elkaar te staan. Een breuk is onvermijdelijk, ze zijn op ramkoers.

Met: Colin Firth, Jude Law, Nicole Kidman, Guy Pearce, Laura Linney , Dominic West

zondag, april 01, 2018

T2 Trainspotting - Danny Boyle

T2 Trainspotting op IMDb (7,3)
Natuurlijk moest ik deze nog zien. Heb destijds erg genoten van de wervelende voorstelling die de eerste film gaf. Toonzettend, spraakmakend, bepalend. Erg belangrijke film destijds.
Van deze had ik al veel reacties gehoord, gek genoeg omschreven de meesten de sequel als "teleurstellend". Die mening deel ik niet. Uiteraard is veel van de verrassing eraf omdat de personages nog steeds geheel hun egoïstische zelf zijn, maar juist de 20 jaar meer levenservaring die ze alle vier hebben zet de bouwsteentjes van de groep nu op een heel andere manier in elkaar. Leuke invalshoek van de film vind ik dat, we hebben er met genoegen naar zitten kijken.

20 jaar later dus. Hernieuwde kennismaking met de bizarre club levensgenieters, drugsverslaafden, psychopaten en randcriminelen die in Edinburgh hun vriendenclubje vormen. En nu weer proberen te hervormen. Renton, Sick Boy, Begbie en Spud hebben elkaar nog heel wat te vertellen na deze rare periode van elkaar missen. Op het oog lijkt Renton de best geconserveerde van het stel: hij keert uit Amsterdam terug in Schotland om een en ander recht te zetten. Hij beseft dat hij zijn maten van destijds een klotestreek heeft geleverd door er met de poen van de drugsdeal vandoor te gaan en wil nu tot vereffening komen. Sick Boy is nog steeds een randcrimineel die alles wat hij met zijn duistere dingetjes verdient rechtstreeks zijn neus in snuift. Spud is de loser van de club, zo lijkt het: teruggevallen in zijn heroïneverslaving nadat hij baan en gezin verloor. Begbie lijkt van iedereen het minst veranderd: nog steeds razend agressief en gevaarlijk, alleen heeft hij dat twintig jaar lang tussen de muren van de gevangenis moeten zijn omdat keer op keer de gratieverzoeken worden afgekeurd. Ziedaar de setting , zie het gesternte waaronder het viertal met de hernieuwde kennismaking begint.
Er heerst groot wantrouwen tussen de vrienden, Renton wordt niet echt geloofd in zijn goede bedoelingen. Gelukkig speelt Sick Boy's vriending Veronika een bemiddelende rol. De twee oude vrienden tasten elkaar af, doen weer wat kruimelig misdaadwerk en smeden langzamerhand grootse plannen. Spud wordt door de heren uit zijn moeras getrokken en moet een belangrijke rol gaan spelen in het opzetten van hun nieuwe plan: een hoerenkast onder het mom van een sauna. Allen hebben zij echter gerekend buiten Begbie, die na de zoveelste njet op zijn vrijlatingsverzoek besluit om dan de gevangenis maar te ontvluchten. En vervolgens zijn oude makkers maar eens op te zoeken om verhaal te halen: waarom was hij de enige die de bak in draaide, waarom hebben de anderen bijna ongestoord hun gang kunnen gaan?

Veel humor, nog redelijk wat snelheid en fijne visuele grapjes: de film staat op zichzelf. Is op vele vlakken niet met de eersteling te vergelijken, maar is toch heel goed het uitzitten waard. Vermakelijk, mag ik het zo noemen?

Met : Ewan McGregor, Ewan Bremner, Robert Carlyle , Jonny Lee Miller, Anjela Nedyalkova

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...