Operation Kandahar (aka Kanahar/ Burn Run) - Ric Roman Waugh

Kandahar op IMDb (6,1)
 Operation Kandahar op Moviemeter (2,86)

Alsof het zo moest zijn, sloot ik het filmjaar 2023 vlammend af. Het was knokken, het was strijden, de boel moet in de hens. En als je daarom verlegen zit, dan kun je dus altijd Gerard Butler bellen. Ik hoop voor de man dat ie de feestdagen rustig thuis kon doorbrengen, want verder loopt die man de hele dag te rennen tussen de vlammen, ik zie hem niet gauw in een Franse praatfilm verschijnen.

Butler begint de film als Tom Harris, klusjesman (althans, dat moeten wij denken). In de woestijn bij het Iraanse Qom is hij bezig om verstoorde communicatielijnen te herstellen. Wat de Iraanse agenten die hem begeleiden niet weten, is dat hij stiekem een Trojaans paard installeert, dat op commando de nabijgelegen ondergrondse kerncentrale kan verwoesten. (Dit zijn de eerste twee minuten he, bent u er nog?) Het lukt, vanuit Langley laten zijn bazen de woestijncentrale imploderen. Harris rijdt met zijn busje terug naar de stad en bereidt zich voor op de vlucht naar huis, naar het examenfeest van zijn dochter. 

Helaas is de Iraanse geheime dienst ook niet achterlijk en zij achterhalen al snel de identiteit van de twee technici. En dat niet alleen, ze vinden ook hun verblijfplaats: Harris moet direct op de vlucht en weet slechts met de grootste moeite de grens bij Afghanistan te bereiken, waar hij door CIA-mattie Roman wordt opgevangen. Hoewel Harris direct naar huis wil, weet Roman hem te overtuigen nog één klein klusje te doen: net boven Kandahar moet hij een operatie uitvoeren die hem weer even in het Iraanse grondgebied brengt. En laat ie daar nou net weer de mensen tegenkomen die naar hem op zoek zijn. Harris wordt door meerdere partijen (Iran, IS, Pakistan, Afghaanse stammen) om meerdere redenen achtervolgt, maar hij staat zijn mannetje!

Met: Gerard Butler, Bahador Foladi, Navid Negahban, Travis Fimmel, Ali Fazal

FIN - song : Tom Rhodes/ Hustle Standard - Low tide 

Fair Play - Chloe Domont

Fair Play op IMDb (6,4)
 Fair Play op Moviemeter (3,09)

Heftige film die ik waarschijnlijk nooit aangeklikt zou hebben als ik niet in de trailer Eddie Marsan ontwaarde, een acteur die mij zelden teleurstelt. Ook hier niet, maar toch is zijn rol hier - op een paar kleine piekmomenten na- tamelijk verwaarloosbaar. De film draait voornamelijk om het té ambitieuze duo Emily & Luke.

Nooit rommelen op de werkvloer, dat loopt niet goed af. Die basisregel die bij veel bedrijven terecht is ingesteld, wordt door de financiële executives Emily en Luke met voeten getreden. Ze werken samen hard voor het beursvloer-bedrijf van de bikkelharde zakenman Campbell. Veel uren maken, veel kleinerende opmerkingen ondergaan: alles doen ze om maar in the spotlights te komen wanneer ze een goed financieel advies geven en het bedrijf daarmee veel geld laten verdienen. Ze houden hun relatie geheim omdat ze ten eerste weten dat het niet mag, maar ook omdat het hen elk zou kunnen schaden in hun carrière. Op kantoor zijn ze voorkomend naar elkaar, maar 's avonds vliegen de vonken eraf.

Maar dan! Er komt een management-plek vrij en Emily vangt op dat collega's de naam van vriend Luke noemen. Hoe mooi zou dat zijn, in de aanloop naar hun heimelijke verloving? Het loopt allemaal anders: niet Luke, maar Emily krijgt de baan. Daarmee wordt zij opeens de leidinggevende van haar sekspartner en dat blijkt lastig werken. Ze is professioneel genoeg om niets te laten merken, maar Luke heeft er duidelijk problemen mee dat zijn liefje opeens midden in de nacht gebeld wordt en naar late vergaderingen en etentjes moet. Steeds moeilijker kan hij werk en privé scheiden, hetgeen tot gevolg heeft dat zijn werk er onder lijdt. En daarmee ook zijn leidinggevende. 

Met; Phoebe Dynevor, Alden Ehrenreich, Eddie Marsan

FIN - song : Charles Hodges - There is love

Gary Numan: Resurrection - Randall Wright

Gary Numan Resurrection op IMDb (6,8)
 Gary Numan Resurrection op Moviemeter (3,33)

Gunstige uitzondering op de regel dat documentaires over hun carrière herstartende muzikanten vaak iets pathetisch hebben. Wat mij betreft komt Numan daar gunstig uit naar voren omdat hij heel goed motiveert waar het in zijn ogen mis ging en waaraan hij zijn herstart te danken heeft (spoiler alert: we hebben het dan een keer niet over religie).

Eind jaren 70 kwam hij opeens als een komeet naar voren: electropionier Gary Numan. Eerst met zijn band Tubeway Army maar toen bleek dat hij eigenlijk die band was, kon hij gewoon onder zijn eigen naam verder. Goed verkopende platen en tournees die per stap hun podium vergrootten: het kon niet op voor de maker van klassiekers als "Cars" en -wmb- vooral "Are friends electric". De weg naar groter en meer leidde uiteindelijk tot een inmiddels berucht optreden op Wembley, waarna Numan zich plots terugtrok, weg uit de schijnwerpers. 

We krijgen inzicht in de demonen die hem destijds kwelden :een zware vorm van Asperger stuurde hem in onhandelbaar gedrag, schoolverlaten, behandeling in een instelling en ruzies. Omdat hij moeilijk tot sociaal contact in staat was, werd muziek was zijn uitlaatklep, Een van zijn trouwste fans, Gemma, werd zijn vrouw. Zij perste hem door zijn moeilijke jaren heen en motiveerde zijn terugkeer op de podia: waarom bang zijn voor menselijk contact als je zo'n goed verhaal hebt te vertellen. Numan is alweer jaren op de podia te zien- soms zelfs bijgestaan door zijn net zo muzikale dochters- en heeft zich daarbij doelen gesteld. Naast het onderhouden van zijn gezin is er nog maar één hoofddoel: nog een keer op Wembley staan en daar dat vorige concert in de schaduw stellen. 

Sundown - Michel Franco

Sundown op IMDb (6,6)
 Sundown op Moviemeter (3,19)

Zo, dit was goed zeg. Minimale middelen, maximaal effect. Aan de korte kant, en dat is tegenwoordig een pre. Meesterlijke rol van Tim Roth, die optimaal gebruik maakt van zijn vermogen om zowel sullig als vilein over te komen. 

Cocktails, luchtbedden, zonnestoelen: de familie neemt het ervan. Vanuit het verre Londen trokken ze naar de gouden stranden van Acapulco. Alice is blij dat Neil mee is gekomen, zo bekent ze hem. Op deze manier kan hij wat aandacht aan de kinderen besteden terwijl zij af en toe lichtjes aan het werk is. Neil is de gelatenheid zelve. 

Een droevig telefoontje verandert alles: moeder is naar het ziekenhuis overgebracht, op stel en sprong pakt de familie de koffers en haast zich naar het vliegveld. Nog in de taxi krijgen ze te horen dat moeder overleden is. Dat is nog niet de laatste schok: op het vliegveld blijkt Neil zijn paspoort niet bij zich te hebben, waardoor Alice met de kinderen alvast vooruit reist. 

Vanaf dat moment krijgen we een andere Neil te zien: hij ontspant, gaat helemaal niet op zoek naar zijn paspoort maar boekt gewoon een ander hotel en zet zijn strandvakantie voort. Dusdanig opvallend de toerist uithangend dat de jonge Bernice opzichtig naar zijn aandacht hengelt. Neil vindt het allemaal best, aanvankelijk stelt hij telefonisch de familie gerust ("ja, ik moet naar de ambassade maar die is pas maandag open") maar daar is hij op zeker moment ook klaar mee. Heel langzaam ontvouwt zich het web van geheimen dat Neil met zich meedraagt. 

Met : Tim Roth, Charlotte Gainsbourg, Iazua Larios

2 days in New York - Julie Delpy

2 days in New York op IMDb (6,0)
 2 days in New York op Moviemeter (2,46)

Onnodig chaotische film, die best met een beetje minder toe had gekund. Je vraagt er natuurlijk om als je een grootheid uit de Franse praatfilm koppelt aan een Amerikaanse stand-up comedian. Even doorbijten dus, maar gelukkig zit er voldoende grappigs in om de film te volbrengen. 

De Franse kunstenares Marion woont in New York samen met radiopresentator Mingus. Samen stemmen ze hun drukke werkbestaan af met de zorg voor elkaars kinderen en proberen ze ook zo af en toe nog aandacht voor elkaar te vinden. Lukt dat al mondjesmaat, het wordt allemaal nog erger als de familie van Marion voor de deur staat.

Dat vader overkomt, stemt Marion zeer tevreden. Dat haar zus meekomt ook nog wel, maar dat die een vriend heeft meegenomen met wie Marion vroeger zelf ook nog een korte fling had maakt haar ongerust en aggressief. De vader is een schat, dolblij dat hij zijn kleinkinderen weer eens ziet (ja hoor, ook de bonuskinderen krijgen zijn warme aandacht) maar Marion ergert zich aan de aanwezigheid van haar zus. Die is namelijk therapeute en heeft een iets te grote dosis van haar werk meegenomen op deze vakantietrip. Marion wordt geanalyseerd, haar kinderen krijgen een diagnose en ook haar relatie gaat onder de loep. Het ergert niet alleen Marion, ook haar partner vindt er wat van waardoor hun relatie opeens onder druk komt te staan. 

Met : Julie Delpy, Chris Rock, Albert Delpy, Alexia Landeau, Dylan Baker, Daniel Brühl

Znachor (aka Forgotten Love) - Michal Gazda

Znachor op IMDb (7,5)
 Znachor op Moviemeter (3,85)

Mooie film! Romantisch en nostalgisch, haves and havenots, fraaie beelden. Ik kon er wel wat mee en zo te zien zijn er meer op de hierboven genoemde filmdatabases die Znachor goed konden waarderen. 

Rafal Wilczur lijkt alles mee te hebben: professor/dokter aan een gerenommeerde privékliniek, goed inkomen en vrouw en kind in een ruimschoots van personeel voorzien huis, het hart op de goede plaats. Maar het is niet alles goud wat er blinkt: de relatie met zijn vrouw loopt stroef, zijn collega's gaan slimmer met hun ambities om dan hij en zijn dochtertje is verdrietig dat ze haar hardwerkende vader te weinig ziet. Net op het moment dat hij een wetenschappelijke doorbraak maakt, slaat het noodlot toe.

Rafal wordt op straat beroofd en daarbij dusdanig hard geslagen dat hij zijn geheugen kwijtraakt. Als vervolgens alleen nog zijn jas aan de rivieroever wordt gevonden, gaat iedereen er van uit dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Zijn vrouw trekt met zijn dochter bij haar minnaar in,  Rafal zwerft over het platteland zonder te weten wie hij is en wat hij wil gaan doen. 

Hij belandt op het platteland waar hij werk vindt op een boerderij (en zelfs enige amoureuze stappen neemt met de molenaarsvrouw). Het dorpje wordt grotendeels bestierd door de rijke baron die de bevolking afknijpt qua rechten en inkomen. Wat ze nog hebben, brengen ze meestal naar de kroeg. Alwaar achter de bar een prachtige jongedame is komen werken, die de aandacht trekt van de zoon van de baron. Terwijl er tussen die twee langzaam een betere verstandhouding ontstaat, begint Rafal met het helpen van de lokale bevolking. Ergens ver in zijn geheugen zit nog veel medische kennis verstopt, hij doet wat hij kan. En dat gaat alleen nog maar toenemen als de rijkeluiszoon samen met het barmeisje een ongeluk krijgt: Rafal moet diep in zijn geheugen graven om zijn oude kennis aan te boren. Hij stelt alles in het werk om het meisje te redden, want zij blijkt veel meer voor hem te betekenen dan hij aanvankelijk beseft.

Met : Leszek Lichota, Maria Kowalska, Ignacy Liss, Anna Szymanczyk

FIN - song : Pawel Lucewicz - Final

The Good Neighbor - Stephan Rick

The Good Neighbor op IMDb (6,0)
 The Good Neighbor op Moviemeter (2,89)

Mijn opbouw was goed gisteren want deze was al een stukje beter dan de film die ik eerder op de dag zag. 

Paar keurige plotwendingen, gestaag opgevoerde spanning en een keurige karakterstelling (sympathiek vs onsympathiek) en je komt al gauw tot een goed te verhapstukken filmpje.

David, misdaadjournalist, heeft de wijk genomen naar het verre Litouwen. Hij hoopt daar wat makkelijker zijn onlangs ervaren teleurstellingen te overkomen. Hij gaat aan de slag bij een hem bekende krantenredacteur, alwaar hij schrijvenderwijs richting zijn eigen opfrisbeurt werkt. 

Hij maakt snel kennis met de buurman, een ietwat vreemd opererende man maar goed: enige kennis van zijn nieuwe omgeving is welkom dus hij gaat stappen met deze Robert. In de bar ontmoet hij een knappe dame waarmee hij alvast telefoonnummers uitwisselt. Het acclimatiseren lijkt hem derhalve goed af te gaan, maar dan..

Omdat beide mannen gedronken hebben, nemen ze een binnenweg naar huis en daar slaat het noodlot toe. Ze rijden een slecht verlichte fietser aan: BAM! Knal! Dood! En dat is nog niet het ergste: het blijkt de dame te zijn die David net ontmoet heeft. In één klap lijkt zijn vers opgepakte toekomst uit zicht te verdwijnen. Robert aarzelt geen moment: niemand kan ze hier gezien hebben, als ze doorrijden naar huis zal Robert zorgen dat de auto verdwijnt waarmee alle sporen min of meer gewist zouden moeten zijn. 

Maar het noodlot zal nog een keer toe slaan: de hoofdredacteur wijst de spraakmakende zaak (fietser dood, daders doorgereden) toe aan David. Hoe kan hij maskeren dat hij research doet voor een zaak waar hij zelf alle sporen en lijnen weet te leggen? En hoe gaat hij om met het ontmoeten van de wanhopige zus van het slachtoffer? 

Met: Luke Kleintank, Jonathan Rhys Meyers, Eloise Smyth

FIN - song : Enis Rothoff- The Neighbor Suite

Ring of deception (aka The Gentlemen menteur/Seduced by a stranger) - Scott Belyea

Ring of deception op IMDb (4,7)
 Ring of deception op Moviemeter (2,33)

Dit jaar kregen we er nog een tv-zender bij in het pakket, Filmbox genaamd. Voor gratis, dus toch eens kijken. Voornamelijk tv-films en b-materiaal, af en toe een bekende oude titel. Ik kan zonder dus, maar toch klik ik af en toe eens iets aan. Dat had ik bij deze wel kunnen overslaan, een voorspelbaar en amateuristisch geheel werd het.

Ze krabbelt net weer een beetje op, de nog verse weduwe Julie Stevens. Na het overlijden van haar steenrijke man stort ze zich weer op haar kunstgalerie, die ze samen met een goede vriendin drijft. Daar gebeurt het: er komt een knappe vreemdeling de zaak binnen die zich voorstelt als Martin Hale. Hij is nieuw in de buurt en nu op zoek gaat naar inrichting van zijn huis. Julie vindt hem mysterieus en reageert afhoudend, maar is toch meer geïnteresseerd dan ze van zichzelf dacht. 

Wij weten dan al meer: we weten dat Hale een oplichter is die vrouwen verleidt om hen vervolgens het een en ander af te troggelen. Hale's dochter Dana is dat gedrag van haar vader meer dan zat omdat ze om de zoveel tijd moeten verhuizen vanwege pappie's misdragingen. Hij heeft haar beloofd dat dit de laatste verhuizing is en dat hij zijn leven betert. Dana hoopt het van harte, want ze komt op school de verdomd interessante (want razend knappe) Charlie tegen. Deze is zelf ook enthousiast van zijn nieuwe klasgenote en nodigt haar uit om te komen eten, haar vader mag mee. U raadt het al: als Dana met haar vader aanbelt, wemelt het van de verraste blikken. "Nou ja zeg, wat toevallig..". 

Om er nog een sausje overheen te gooien, is er ook de wraakzuchtige ex van Hale, die ten tonele verschijnt. 

Met: Chandra West, Steve Bacic, Cate Sproule, Lucie Guest, Madison Smith

FIN - song : Mrkniceguy- M4th I5 SOM3 COOI SH!7

Absolutely Anything - Terry Jones

Absolutely Anything op IMDb (6,0)

Absolutely Anything op Moviemeter (2,71)
 

Superflauwe scifi-komedie. Zo dan hebben we dat maar gehad. Het is dat Simon Pegg het type acteur is dat de voorkeur van de twijfel geniet, anders was ik er waarschijnlijk niet eens aan begonnen (en had ik m vermoedelijk niet afgerond). 

Pegg speelt Neil, een mislukte schrijver die droomt van een succesvolle boekpresentatie én van een wat inniger verstandhouding met zijn schattige buurvrouw. Dat kan geregeld worden. Want..

zonder dat Neil het doorheeft, wordt er dat moment ver in de ruimte van het heelal vergaderd door de meesters van het universum. Zij overwegen de planeet aarde te vernietigen wegens herhaalde mislukking van de mensheid. De mens krijgt nog één kans waarbij ze een specifiek mens uitkiezen om goede daden te verrichten met de hem toegewezen superkrachten: hij kan met een handgebaar alles regelen wat hij wenst. U raadt het al: die uitgekozen mens is Neil. En die weet dat aanvankelijk niet.

Op het moment dat hij het doorheeft, gebeuren er wonderlijke dingen om hem heen die beginnen te lijken op een grote clusterfuck: terwijl Neil denkt dat hij goede dingen doet voor de mensen om hem heen, blijken die juist tamelijk veel last te ondervinden van de uitwerkingen van de vervulde wensen. Neil rent van hot naar haar en moet uiteindelijk zelfs zijn hond om raad vragen. Tamelijk mal.

Met: Simon Pegg, Kate Beckinsale, Sanjeev Bhaskar, Rob Riggle , Robert Bathurst, Eddie Izzard, Joanna Lumley

FIN - song : Kylie Minogue- Absolutely Anything and Anything at All

Tanja: dagboek van een guerillera (aka Tanja: Up in Arms) - Marcel Mettelsiefen

Tanja: dagboek van een guerillera op IMDb (7,4)
 Tanja: up in arms op Moviemeter (3,07)

Uitermate boeiende documentaire over hoe een Nederlandse onderwijzeres betrokken raakte bij een burgeroorlog in Midden-Amerika. Confronterend ook, omdat de documentaire heel goed aantoont dat iedereen zich de vraag moet stellen hoe je je eigen definities vastlegt. Waar eindigt vrijheidsstrijd, waar begint terrorisme? Wat is geoorloofd in een ongelijke strijd tussen leger(s) en burgerbevolking? Het maakt dat je niet lichtzinnig kunt oordelen over woorden als "vrijheid", "aanslagen" en "verzet". 

Tanja Nijmijer heeft die vragen voor zichzelf allemaal wél beantwoord. Ze is er volledig van bewust dat ze grenzen heeft overschreden die anderen nimmer zouden overschrijden. Ze snapt dat er pijn wordt geleden door mensen die familieleden missen en daardoor eigenlijk nooit klaar zijn met de strijd die destijds gevoerd werd. Ze weet dat ze vanwege haar lidmaatschap van de FARC op de Interpol-lijst staat en dat ze daardoor nooit meer zal kunnen terugkeren naar het kleine Denekamp waar ze opgroeide. Ze schikt zich in haar lot, waar destijds heel Nederland een mening over had. Ze is beladen met labels en zal nooit meer het anonieme onderwijzeresje zijn als in het begin, ze is Colombiaanse burger. En een nauw betrokkene ook.

In de tijden van mijn politiek ontwaken spraken we veel over de vrijheidsstrijd zoals die in Colombia maar ook zeer zeker in El Salvador en Nicaragua werd gevoerd. We zullen er van achter onze veilige dijkjes nooit de finesses van begrijpen. Daarom is het goed dat deze docu er is. 

Met: Jineth Bedoya , Jorge Enrique Botero, Tanja Nijmijer

Kuolleet Lehdet (aka Fallen Leaves / Dead Leaves) - Aki Kaurismäki

Fallen Leaves op IMDb (7,6)
 Fallen Leaves op Moviemeter (3,59)

Vrolijk zijn ze zelden, de bijzondere films van de Finse regisseur Aki Kaurismäki. Toch bespeur ik zijn laatste, aardig ontvangen, film "Fallen Leaves" wel iets wat je optimisme zou kunnen noemen. De meester van "Leningrad Cowboys" en "The Match Factory Girl" wordt wellicht milder naarmate de jaren vorderen.

Neemt niet weg dat we eerst weer door een aardige hoeveelheid ellende heen moeten voordat we kunnen toewerken wat mogelijk een "happy end" genoemd kan worden. We volgen twee eenzame zielen in hun hobbelige pad naar begrip, gezelschap en enig licht in het bestaan.

De stille Ansa is een lieve vrouw maar met iets te weinig ruggengraat om van zich af te bijten. Het ene ontslag volgt op het andere, toch zet ze zich er elke keer weer toe om zich voor een schamel loontje te laten vernederen (nee echt, de werkgevers komen er bij Kaurismäki niet goed van af). 

De ingetogen Holappa is net zo'n "12 ambachten,13 ongelukken"-stuntelaar maar hij lijkt volledig happy in zijn rol. Zolang hij maar overal op zijn werkplekken een paar flessen drank kan verstoppen, slaat hij zich wel door de dag heen. Zolang als het goed gaat natuurlijk, want ongelukjes liggen op de loer en dan valt zijn alcoholwalm doorgaans snel op. 

De twee ontmoeten elkaar bij een karaoke-avond maar zijn beiden te schuchter om elkaar aan te spreken. Daar zijn een aantal toevallige ontmoetingen voor nodig, waarna zelfs dan nog de eerste afspraakjes mislukken. Omdat ze daar beiden ongelukkig in zijn, zetten ze toch door en verdomd: er komt toch een eetafspraak. Hoe krijg je de schuchtere jonge vrouw en de alcoholische jongeman zover dat ze elkaars gezelschap positief gaan waarderen? 

Met : Jussi Vatanen, Alma Pöysti

FIN - song : Olavi Virta - Kuolleet Lehdet

The Virtuoso - Nick Stagliano

The Virtuoso op IMDb (5,0)
 The Virtuoso op Moviemeter (2,55)

Niemendalletje, maar in ieder geval wel geslaagd qua toonzetting, acteurs en plotwendingen. Verder gauw vergeten, vermoed ik.

De film draait om een seriemoordenaar, die The Virtuoso wordt genoemd. Dit heeft hij te danken aan zijn gedegen voorbereiding en uitvoering van zijn opdrachten (jajaja, daar zit natuurlijk een link in met de dit jaar verschenen film "The Killer"). De moordvirtuoos kiest voor volledige afzondering, voor leven in een boshutje. Daar bereidt hij zich voor op de volgende opdracht, die hem door het mysterieuze type The Mentor wordt aangereikt: nooit namen, altijd slechts een hint vergezeld van coördinaten en gewenste tijd. Hij gaat er goed op, hij is slim en geduldig en punctueel: altijd weet hij the Mentor (die ooit al met zijn vader samenwerkte in het leger) tijdig te melden dat de opdracht vervuld is.

Wanneer hij echter een keer de opdracht niet volledig correct vervult (dwz: doelwit is wel uitgeschakeld maar er was "collateral damage"), beginnen beiden aan elkaar te twijfelen. Dat blijkt ook wel uit de volgende opdracht: het enige dat hij op een briefje krijgt is "White Rivers" met een cryptische omschrijving van tijd en locatie. Volledig op zijn hoede vertrekt hij naar een kalm provinciestadje, alwaar hij in de plaatselijke diner aan het observeren slaat: een serveerster, een stelletje, een einzelganger en de plaatselijke sheriff. Wees dan maar eens doelgericht, als je niet weet wie hier het doelwit is.

Met: Anson Mount, Abbie Cornish, Anthony Hopkins, David Morse, Eddie Marsan

Maestro - Bradley Cooper

Maestro op IMDb (7,1)
 Maestro op Moviemeter (3,06)

Net als bij de grote dirigentenfilm van eerder dit jaar had ik een breekpunt in de film nodig om de film alsnog beter te kunnen waarderen. Bij "Tár" duurde dat een uur, hier zal t niet veel eerder geweest zijn. Maar dan gebeurt er toch iets, dan rijst er conflict en komen de persoonlijkheden toch meer tot leven en krijgen de rollen eindelijk body. Daarmee sleept Bradley Cooper alsnog een voldoende in de wacht voor dit megalomane project waarvoor hij de samenwerking aanging met grootheden als Martin Scorsese en Steven Spielberg om deze forse productie executief van de grond te krijgen. 

In "Maestro" wordt het verhaal opgetekend van de dynamische componist Leonard Bernstein, een van de grootste van de afgelopen eeuw. Zoals veel van de grote kunstenaars was Bernstein een complexe persoonlijkheid, gekweld en verscheurd door bewijsdrang en ambitie in de carrière, karaktertrekken die moeilijk samengaan met een logisch verlopend privéleven. Want ook deze maestro krijgt de eindjes van dit complexe vlechtwerk niet aan elkaar, hetgeen hem als mens niet sympathieker maakt. 

Hij is nog maar net begonnen met naam te maken (na een invalbeurt in de fameuze Carnegie Hall) als hij de jonge Felicia Montealegre Cohn ontmoet. Zij is bezig naam te maken als actrice op Broadway en maakt met haar frisse persoonlijkheid duidelijk niet onder de indruk te zijn van de roem die Bernstein op dit moment al begint te achtervolgen. De componist/dirigent verdringt zijn homoseksuele verleden en gaat vol voor de jonge toneelster: gezin, kindertjes, the whole shebang.
Hoewel pappie vaak van huis is, probeert hij wel echt een gezinsman te zijn en veel tijd met de kinderen door te brengen. Dat werkt, ze lopen met hem weg. Felicia cijfert zichzelf weg voor het gezin en pakt pas veel later haar carrière weer op: pas nadat er verwijdering ontstaat tussen de echtelieden omdat Bernstein de verlokkingen van het reizende bestaan niet kan weerstaan en opnieuw valt voor de avances van mannen uit zijn hofhouding. Hoewel Felicia woedend is, probeert ze de affaires voor haar kinderen geheim te houden. Dat lukt maar mondjesmaat, wanneer de kinderen langzamerhand volwassen worden, komen man en vrouw toch tegenover elkaar te staan. Net als de verwijdering op zijn grootst lijkt, slaat het noodlot toe.

Met : Bradley Cooper, Carey Mulligan, Matt Bomer, Sarah Silverman

FIN - song : Leonard Bernstein & London Symphony Orchestra- Chichester Psalms: Psalm 23

The Old Oak - Ken Loach

The Old Oak op IMDb (7,1)
 The Old Oak op Moviemeter (3,50)

Hoewel de film reeds openingstitel was van de afgelopen Hoornse Filmdagen, gold de vertoning van gisteravond nog steeds als voorpremière, pas vanaf donderdag gaan de overige zalen in het land meedoen. En dat is geen dag te laat, want als er dan toch mensen met "kerstgedachten" en "vrede op aarde" bezig zijn, zouden ze deze film daarin moeten meenemen. We werden voorafgaand aan de film getrakteerd op een kort toespraakje van de regisseur die vertelde waar de film volgens hem over ging. En dat was goed om in het achterhoofd te houden bij het kijken van de film, want die zou zomaar de attentie een andere kant op kunnen leggen. 

Easington, Noord Engeland, 2016. Het verarmde gebied (nabij Durham) is nog lang niet hersteld van de klappen die het opliep bij het sluiten van de mijnen: torenhoge werkloosheid, armoede, waardedaling van de woningen, sociaal isolement. Van buitenaf komen nieuwe dreigingen: de makelaars verkopen woningen ver onder de prijs aan buitenlandse investeerders die het plaatsje nog verder komen uitwonen. Het zet de boel al enigszins op scherp, maar dat gebeurt nog een graadje erger als er een bus met vluchtelingen stopt. Voor de oorlog gevluchte Syriërs krijgen onderdak in de diverse leegstaande arbeiderswoninkjes. In Engeland zijn de mensen niet anders dan elders: veel gemopper a la "denk eerst eens aan je eigen mensen" en "waarom worden zij wel geholpen en wij niet?" . Niets nieuws onder de zon.

Gelukkig zijn er ook mensen die anders in de wedstrijd zitten (inderdaad: ook die zijn gelukkig overal). De ingetogen barman T.J. is hulpvaardig voor de vragende Syrische mensen, hij rijdt met zijn busje spullen rond die de sociale dienst verstrekt en hij biedt een luisterend oor aan de geschrokken Yara, wier fotocamera door de woedende lokale bevolking werd vernield zodra ze uit de bus stapte. 

T.J. heeft dagelijks zijn barretje vol zitten met oude mopperende Britten, die hun dag verdoen met klagen over de buitenlanders en hun eigen sociale situatie terwijl ze de ene na de andere pint verorberen. TJ hoort het aan en mengt zich niet in discussies, maar komt daar onvermijdelijk toch in terecht wanneer hij besluit in te gaan op een verzoek van Yara, die een verbindend diner wil organiseren waarop de Syrische gasten de lokale bevolking trakteren en aldus een verbeterde start en kennismaking willen organiseren. TJ voelt er wel wat voor maar stuit op weerstand bij zijn vaste klanten.

Zelf keek ik de film met gemengde gevoelens: niet alleen raakt het onderwerp zowel aan mijn dagelijkse werkzaamheden als aan mijn sociale hart, ook besefte ik maar al te goed dat dit de laatste film is die meesterregisseur Ken Loach aflevert. De 87-jatige social cinema-exponent heeft me met zijn werk meerdere malen tot tranen toe geroerd of juist boos gemaakt. Daar mag ik hem dankbaar voor zijn. Wat een legacy!

Met : Dave Turner, Ebla Mari, Claire Rodgerson, Trevor Fox

FIN - song : Wladek Zabawa - Ho Ho

Freakscene: The Story of Dinosaur Jr. - Philipp Virus

Freakscene op IMDb (6,8)
 Freakscene op Moviemeter (3,50

Na een lange reeks films dit weekend was ik aan een documentaire toe. En deze kwam daar toevallig precies voor in mijn straatje: bij vlagen ongrijpbaar, maar zeer zeker ook uiterst herkenbaar in het blootleggen van de onderliggende spanningen die vrijkomen bij een creatief proces. Voeg daarbij dat ik direct bij het verschijnen het cd-singletje van de titelsong aanschafte, ergens midden jaren 80 en dat ik dat nog steeds een van de beste gitaarsongs uit die periode vind, je snapt dat ik met smaak deze docu in ging.

Freakscene: the story of Dinosaur Jr. vertelt het verhaal over opkomst, (tijdelijke) ondergang en hernieuwde opkomst van een van de meest onbestuurbare en wellicht ook invloedrijkste gitaarbands van de VS. Zoals vele acts een highschool-ontstaan, maar dan wel een waaruit bleek dat men zich niet wenste aan te passen aan de conventies van de rock-n-roll maatschappij: tegentonen, oversturing, nauwelijks verstaanbare zanglijnen en een totaal gebrek aan communicatie met het publiek. Dinosaur was er op uit om te overdonderen, de muziek moest het werk doen. En dan liefst zo luid en onbeheersbsar mogelijk; alle drie de muzikanten ragden het bloed uit de instrumenten vandaan, het was eerder geseling dan akkoorden nastreven. Prachtig, al zeg ik het zelf, ik draaide het veel. Niet alleen het gitaarwerk was indrukwekkend, ook de nasale murmelzang van J. Mascis maakte het werk unuek herkenbaar. 

Het ging lang goed, de drie haalden het beste in elkaar naar boven. Totdat bassist Lou Barlow het allemaal niet meer trok en in de contramine ging tegen de stuurse leiding van Mascis. Het leidde tot een breuk die welhaast een decennium duurde. Barlow had zich kunnen uitleven in zijn eigen band Sebadoh (ook niet te versmaden, mind you) en was daarin zijn boosheid wel aardig kwijt geraakt, waarna er toch weer toenadering ontstond tussen de beide mastodonten. De dinosaurus bleek heel niet uitgestorven.

Met: J. Mascis, Lou Barlow, Kim Gordon, Henry Rollins

FIN - song : Dinosaur Jr. - Freakscene

Leave the world behind - Sam Esmail

Leave the world behind op IMDb (6,5)
 Leave the world behind op Moviemeter (3,11)

Ja, hier kon ik wel wat mee. Wisselende reacties gehoord op deze, maar mijn vrouw schatte in dat ik dit wel zou gaan waarderen. Klopt, ik ben wel van dit sinistere uitzichtloze sfeertje, zonder dat er meteen aan parallelle werelden en aliens moet worden gedacht. Uitstekend spel van de acteermastodonten in de hoofdrollen, goede doorbraakrol voor de jonge Myha'la die een irritante maar glasheldere dochterrol speelt.

Amanda is er wel even klaar mee, met al die lastige mensen die aan haar hoofd zeuren en die hun dagelijkse ding doen. Ze boekt een weekendje weg, de stad uit: lekker ontspannen in een landhuis in Long Island. Met recht hoor: prachtig huis, zwembadje erbij en een strand in de buurt. Het drukbezette stel komt zelfs weer even aan seks toe, tijd voor elkaar was ze lang niet gegeven. 

Eenmaal op het strand lijkt de ontspanning in te dalen maar die wordt al snel verstoord: een olietanker - die nu nog een stukje uit de kust ligt- raakt stuurloos en koerst recht op het strand af. Paniek, rennen, vluchten: het schip strandt. Geen gewonden, maar wel volop verbazing hoe dit kon gebeuren op wat een relaxdagje had moeten worden.

Eenmaal terug in de vakantiewoning wacht het gezin een nieuwe verrassing: er staan een vader en dochter voor de deur die beweren de eigenaren van het huis te zijn. Ze zijn onderweg gestrand door de verkeerschaos en zouden nu gaarne willen overnachten in de kelder van het huis. Vooral Amanda biedt weerstand, manlief Clay is hier meer open in en biedt ze onderdak. 

Niemand voelt zich meer op zijn gemak, de vakantie voelt niet echt meer als vakantie. Daar komen nog wat dingen bovenop: internet werkt niet meer, men krijgt korte flitsen door als zou de oostkust van de VS volledig gehackt zijn door criminelen, hetgeen de verkeerschaos en de gestrande schepen en vliegtuigen verklaart. Naast de spanning die van buiten komt, komt ook binnenshuis de boel onder druk te staan door de onverenigbaarheid der karakters van de twee gezinnen. Nood breekt wet: men zal moeten samenwerken om deze onverklaarbare ellende te overleven.

Met : Julia Roberts, Mahershala Ali, Ethan Hawke, Myha'la, Kevin Bacon

FIN - song : The Rembrandts - I'll be there for you

Seven psychopaths - Martin mcDonagh

Seven psychopaths op IMDb (7,1)

Seven psychopaths op Moviemeter (3,21)
 

Als er één verandering is in mijn kijkgedrag tov de laatste jaren, dan is het wel het vaker herzien van films. Veel meer dan eerder bekeek ik dit jaar films voor een tweede of derde keer. Soms omdat ik ze gewoon zo goed vond dat het weer kon, soms omdat ik eigenlijk de pointe van verhaal en film vergeten was. En wat blijkt: door het recenseren van films heb ik mezelf ook aangeleerd om anders naar film te kijken, waardoor ik een heel andere (of een aangescherpte) mening heb dan de eerste keer dat ik de film zag.

Deze bijvoorbeeld, die zag ik in 2013. Dat is inmiddels 10 jaar geleden en de tijd is goed geweest voor deze film. Veel meer dan de eerste keer zag ik de outstanding komische talenten van Sam Rockwell, opnieuw viel ik voor de ingetogen karaktercharme van Christopher Walken en zelfs het script vond ik minder los-zand dan de vorige keer. Louter plussen dus voor het herzien van deze black comedy.

Mijn recensie van destijds: BEGT-recensie Seven Psychopaths 2013

FIN - song : PP Arnold - The First Cut is the Deepest