Still Life op IMDb (7,4)
Een onnavolgbare parel, een van de fijnste die ik in tijden zag. Om stil van te worden zo mooi: innemend, ontroerend, sober en somber, traag maar zacht. Prachtig prachtig.
John May heeft een bijzondere baan. Al 22 jaar speurt hij voor de gemeente naar nabestaanden van eenzaam overledenen. Menigmaal staat hij als enige bij de uitvaart van de ongelukkigen, zij die zich van iedereen vervreemd hebben en door pech, onkunde of wangedrag in een zeer stil hoekje van de maatschappij hebben gemanoeuvreerd.
John is een gedegen ambtenaar: plichtsgetrouw, zorgvuldig en empathisch. Hij snuffelt met huisbazen door de achtergelaten flats, de vervuilde woonruimtes. Soms vindt hij aanknopingspunten, soms krijgt hij via via contact met kinderen van de overleden. De teleurstelling, die hij ervaart als die kinderen melden niets meer met hun vader of moeder te maken te willen willen hebben, druipt van het gezicht van John af maar hij houdt zich netjes. Ieder zijn mening, immers, ieder mens is uniek.
John kost uiteraard geld en de gemeente blijkt hem weg te willen bezuinigen. Want als er dan niemand gevonden wordt voor zo'n overledene, nou ja, dan is ie toch al dood nietwaar. En cremeren is goedkoper dan begraven. John krijgt een oprotdatum te horen en besluit zich nog één keer vol in te zetten. Voor de overleden Billy Stoke zal hij alles doen om niet alleen bij de kist te staan straks.
Er volgt een tocht langs ex-vriendinnen, alcoholische zuipmaatjes, collega-militairen en uiteindelijk zelfs een dochter van de betreurde Billy. John voelt het , hij boekt succes. Hij kan straks het boek met tevredenheid dichtslaan. Straks, eerst dit nog even goed afronden.
Het einde is dramatisch, de slotscène is kippenvel-trekkend mooi. Wat een schitterende film. Wat een menselijkheid.
Bijna in zijn eentje draagt Eddie Marsan deze film. Eddie hebben we al in vele rollen gezien, maar nog nooit in een normale: de ene keer hyper aggressief (Happy-go-lucky, Disappearance of Alice Creed), de andere keer sukkelig (Vera Drake, deze). Maar wat een weergaloze expressie, wat een menselijke weergave van de typetjes die hij moet neerzetten. Geef die man een prijs.
Met : Eddie Marsan , Andrew Buchan en Joanne Froggatt
zaterdag, februari 20, 2016
Big Eyes - Tim Burton
Big Eyes op IMDb (7,0)
Bizar verhaal. En het is blijkbaar echt zo gebeurd, de hoofdpersoon van de film leefde vorig jaar nog. En doet nog steeds haar eigen dingetje. Met de nadruk op "eigen".
Eind jaren 50/begin 60. Margaret vlucht met haar dochter weg uit een ongelukkig huwelijk. In het puriteinse Amerika is het nog vrij ongewoon. Tenminste: als een vrouw die stap neemt. Ze moet aan het werk om in het onderhoud te voorzien, maar liefst zou ze de hele dag schilderen. Ze heeft zo haar eigen stijl en die stijl valt op.
Ze ontmoet een praatjesmaker, een wannabe-kunstenaar (in wie we Christopher Waltz herkennen). Deze man zoekt al jaren naar een ingang in de kunstscene en lijkt nu de sleutel voor zich te zien. Er onstaat romance, de flamboyante Walter Keane neemt haar mee naar Hawaïi om te gaan trouwen. Het lijkt aan de buitenkant allemaal perfect.
Dat gaat wringen als blijkt hoe miskend Walter zich voelt. Hij veinst kunstopleidingen in Parijs te hebben gevolgd, maar ondertussen komt er niets uit zijn handen. Margret ondertussen kleurt dapper door. Walter heeft wel een ander talent en dat is marketing. Op kunstige wijze weet hij de kunst van het gezin aan de man te brengen. Enige probleem daarbij is dat hij is gestart met een leugentje (niet zij, maar hij zou de kunstwerken gemaakt hebben, hij zou de grote geïnspireerde man zijn). Margaret zucht maar zwicht, want er volgt succes. En op succes volgt faam. En op faam volgt rijkdom. Men vaart goed op de gladde praatjes van Walter, maar de kunstenaar in Margret begint steeds meer weerstand te krijgen tegen het "werken in opdracht".
Langzamerhand komt het stel tegenover elkaar te staan, zozeer dat ook de dochter voorgelogen moet worden om het spel maar te kunnen blijven spelen. Dat kan niet goed gaan, nee. Het clasht, men komt tegenover elkaar te staan. Tot in de rechtbank zelfs.
Het verhaal is de grote motor van deze film. Het acteerwerk kan bij vlagen beter, ik heb beide hoofdrolspelers mooiere dingen zien doen. Maar de film beklijft.
Met : Amy Adams, Christopher Waltz, Terence Stamp
Bizar verhaal. En het is blijkbaar echt zo gebeurd, de hoofdpersoon van de film leefde vorig jaar nog. En doet nog steeds haar eigen dingetje. Met de nadruk op "eigen".
Eind jaren 50/begin 60. Margaret vlucht met haar dochter weg uit een ongelukkig huwelijk. In het puriteinse Amerika is het nog vrij ongewoon. Tenminste: als een vrouw die stap neemt. Ze moet aan het werk om in het onderhoud te voorzien, maar liefst zou ze de hele dag schilderen. Ze heeft zo haar eigen stijl en die stijl valt op.
Ze ontmoet een praatjesmaker, een wannabe-kunstenaar (in wie we Christopher Waltz herkennen). Deze man zoekt al jaren naar een ingang in de kunstscene en lijkt nu de sleutel voor zich te zien. Er onstaat romance, de flamboyante Walter Keane neemt haar mee naar Hawaïi om te gaan trouwen. Het lijkt aan de buitenkant allemaal perfect.
Dat gaat wringen als blijkt hoe miskend Walter zich voelt. Hij veinst kunstopleidingen in Parijs te hebben gevolgd, maar ondertussen komt er niets uit zijn handen. Margret ondertussen kleurt dapper door. Walter heeft wel een ander talent en dat is marketing. Op kunstige wijze weet hij de kunst van het gezin aan de man te brengen. Enige probleem daarbij is dat hij is gestart met een leugentje (niet zij, maar hij zou de kunstwerken gemaakt hebben, hij zou de grote geïnspireerde man zijn). Margaret zucht maar zwicht, want er volgt succes. En op succes volgt faam. En op faam volgt rijkdom. Men vaart goed op de gladde praatjes van Walter, maar de kunstenaar in Margret begint steeds meer weerstand te krijgen tegen het "werken in opdracht".
Langzamerhand komt het stel tegenover elkaar te staan, zozeer dat ook de dochter voorgelogen moet worden om het spel maar te kunnen blijven spelen. Dat kan niet goed gaan, nee. Het clasht, men komt tegenover elkaar te staan. Tot in de rechtbank zelfs.
Het verhaal is de grote motor van deze film. Het acteerwerk kan bij vlagen beter, ik heb beide hoofdrolspelers mooiere dingen zien doen. Maar de film beklijft.
Met : Amy Adams, Christopher Waltz, Terence Stamp
Cloro- Lamberto Sanfelice
Cloro op IMDb (6,0)
Enigszins moeizame film, arthouse pur sang.
We volgen Jennifer, een meisje van 17 uit de mondaine badplaats Ostia. Ze traint fanatiek voor de aanstaande kampioenschappen synchroonzwemmen, uren brengt ze met haar team in het bad door.
Er komen kinken in de kabel als vader een beetje blijkt door te draaien. Die duikt plotseling op in het noorden van het land, in een klein bergdorpje waar hij naakt en dronken door de besneeuwde velden zwerft. Jennifer moet daar heen en moet daarbij ook de zorg voor haar jongere broertje op zich nemen.
Dat is an sich al zwaar voor een meisje van 17, maar helemaal als je er ook nog eens topsport bij wilt bedrijven. Ze neemt een baantje in het berghotel, vooral omdat er daar ook een zwembad bij is waarin ze stiekem kan trainen.
Ze maakt haar uurtjes, het gaat met haar steeds beter terwijl het met vader steeds slechter gaat. Die wordt uiteindelijk liefdevol opgenomen in een klooster in de bergen, maar dat maakt de zorgplicht voor haar broertje alleen maar zwaarder. Er wordt een oom en tante-stel ingeschakeld om te helpen met de zorg, wat na lang tegenstribbelen door de jongen geaccepteerd lijkt te worden. Jenny kan zich weer meer op het zwemmen toeleggen. Totdat.. totdat ze betrapt wordt. De conciërge van het hotel . een nogal verwarde man, dreigt alles te verklappen, ze dreigt haar baan te verliezen. Er is nog wel een oplossing, denkt ze: ze papt aan met de man, ze offert haar maagdelijkheid en dat helpt. De man begeleidt haar zelfs in haar trainingen, het zwembad is even van hun tweeën.
De kampioenschappen naderen, Jennifer reist terug naar Ostia en ziet dat haar teamleden veel meer vorderingen hebben gemaakt dan zij. Ze moet nú een keuze maken: wat is er eigenlijk belangrijk voor de toekomst? Blijft ze zwemmen of blijft ze zorgen en liefhebben?
Enigszins moeizame film, arthouse pur sang.
We volgen Jennifer, een meisje van 17 uit de mondaine badplaats Ostia. Ze traint fanatiek voor de aanstaande kampioenschappen synchroonzwemmen, uren brengt ze met haar team in het bad door.
Er komen kinken in de kabel als vader een beetje blijkt door te draaien. Die duikt plotseling op in het noorden van het land, in een klein bergdorpje waar hij naakt en dronken door de besneeuwde velden zwerft. Jennifer moet daar heen en moet daarbij ook de zorg voor haar jongere broertje op zich nemen.
Dat is an sich al zwaar voor een meisje van 17, maar helemaal als je er ook nog eens topsport bij wilt bedrijven. Ze neemt een baantje in het berghotel, vooral omdat er daar ook een zwembad bij is waarin ze stiekem kan trainen.
Ze maakt haar uurtjes, het gaat met haar steeds beter terwijl het met vader steeds slechter gaat. Die wordt uiteindelijk liefdevol opgenomen in een klooster in de bergen, maar dat maakt de zorgplicht voor haar broertje alleen maar zwaarder. Er wordt een oom en tante-stel ingeschakeld om te helpen met de zorg, wat na lang tegenstribbelen door de jongen geaccepteerd lijkt te worden. Jenny kan zich weer meer op het zwemmen toeleggen. Totdat.. totdat ze betrapt wordt. De conciërge van het hotel . een nogal verwarde man, dreigt alles te verklappen, ze dreigt haar baan te verliezen. Er is nog wel een oplossing, denkt ze: ze papt aan met de man, ze offert haar maagdelijkheid en dat helpt. De man begeleidt haar zelfs in haar trainingen, het zwembad is even van hun tweeën.
De kampioenschappen naderen, Jennifer reist terug naar Ostia en ziet dat haar teamleden veel meer vorderingen hebben gemaakt dan zij. Ze moet nú een keuze maken: wat is er eigenlijk belangrijk voor de toekomst? Blijft ze zwemmen of blijft ze zorgen en liefhebben?
vrijdag, februari 19, 2016
Hail, Caesar! - Joel & Ethan Coen
Hail, Caesar! op IMDb (7,0)
Première-avond gister en toch geen volle zaal. Het had een voorteken kunnen zijn. Want uit alles bleek al dat dit niet de beste film zou zijn uit het oeuvre van de regisserende broers. Nu is het ook godsonmogelijk om de sterkste titels te overtreffen, maar vraag is welke wat voor een positie deze op hun eigen ranglijst gaat bezetten. Eigenlijk gaat het nergens over.
Gek genoeg denk je dan achteraf dat je toch hebt laten beetnemen door de broertjes. Want wat je net hebt ondergaan, is wél echt film. Het is spektakel, het is kundig geregisseerd en vormgegeven. Het is ontregelend en bij vlagen zeer humoristisch (de scene met de vier geestelijken aan tafel is nu al een klassieker). En als je al die elementen bij elkaar optelt, kom je toch tot de slotsom dat het de gang naar het filmtheater waard was.
Twee uurtjes onderhouden worden, onschuldig vermaak met hier en daar lichtpuntjes. Niet goed genoeg voor opname in de galerij der klassiekers, maar zeker goed genoeg voor een fijne avond.
Eddie Mannix is een fixer. En dan niet een in de drugscene, nee. Hij is de man die de sterren van de filmstudio beschermt voor blunders en media-schandalen, hij houdt iedereen uit de wind. De film neemt ons een dagje mee naar zijn werk. In een kort tijdsbestek zien we zijn omgang met dronken filmsterretjes die zich bijna laten misbruiken, met een grote zwem-ster die ongewenst zwanger is geraakt, met een top-acteur die gegijzeld wordt door crypto-communisten, met haaien van de pers (die toevallig alle twee door Tilda Swinton worden gespeeld) en met een zakenman die hem probeert los te weken bij zijn baas. Eddie slaat zich overal doorheen. Het is zwaar, maar hij moet het doen.
Meer dan dit is het niet, de film. Mager, natuurlijk. Maar snap dat zelfs met dit flinterdunne gegeven de kleinzoons van Jan Pieterszoon helemaal los kunnen gaan. Een keur aan grote Hollywoodsterren komt voorbij, ze dringen om een plekje op de aftiteling. En ze zijn bereid zichzelf daarbij danig voor joker te zetten. Dat is de kracht van de regisseurs. En dat maakt hun films altijd de moeite waard.
Met oa: Josh Brolin, George Clooney, Scarlett Johansson, Alden Ehrenreich, Ralph Fiennes. En, als je goed kijkt, heel even met Quentin Tarantino.
Première-avond gister en toch geen volle zaal. Het had een voorteken kunnen zijn. Want uit alles bleek al dat dit niet de beste film zou zijn uit het oeuvre van de regisserende broers. Nu is het ook godsonmogelijk om de sterkste titels te overtreffen, maar vraag is welke wat voor een positie deze op hun eigen ranglijst gaat bezetten. Eigenlijk gaat het nergens over.
Gek genoeg denk je dan achteraf dat je toch hebt laten beetnemen door de broertjes. Want wat je net hebt ondergaan, is wél echt film. Het is spektakel, het is kundig geregisseerd en vormgegeven. Het is ontregelend en bij vlagen zeer humoristisch (de scene met de vier geestelijken aan tafel is nu al een klassieker). En als je al die elementen bij elkaar optelt, kom je toch tot de slotsom dat het de gang naar het filmtheater waard was.
Twee uurtjes onderhouden worden, onschuldig vermaak met hier en daar lichtpuntjes. Niet goed genoeg voor opname in de galerij der klassiekers, maar zeker goed genoeg voor een fijne avond.
Eddie Mannix is een fixer. En dan niet een in de drugscene, nee. Hij is de man die de sterren van de filmstudio beschermt voor blunders en media-schandalen, hij houdt iedereen uit de wind. De film neemt ons een dagje mee naar zijn werk. In een kort tijdsbestek zien we zijn omgang met dronken filmsterretjes die zich bijna laten misbruiken, met een grote zwem-ster die ongewenst zwanger is geraakt, met een top-acteur die gegijzeld wordt door crypto-communisten, met haaien van de pers (die toevallig alle twee door Tilda Swinton worden gespeeld) en met een zakenman die hem probeert los te weken bij zijn baas. Eddie slaat zich overal doorheen. Het is zwaar, maar hij moet het doen.
Meer dan dit is het niet, de film. Mager, natuurlijk. Maar snap dat zelfs met dit flinterdunne gegeven de kleinzoons van Jan Pieterszoon helemaal los kunnen gaan. Een keur aan grote Hollywoodsterren komt voorbij, ze dringen om een plekje op de aftiteling. En ze zijn bereid zichzelf daarbij danig voor joker te zetten. Dat is de kracht van de regisseurs. En dat maakt hun films altijd de moeite waard.
Met oa: Josh Brolin, George Clooney, Scarlett Johansson, Alden Ehrenreich, Ralph Fiennes. En, als je goed kijkt, heel even met Quentin Tarantino.
donderdag, februari 18, 2016
The Grand Seduction - Don McKellar
The Grand Seduction op IMDb (7,0
Er moet een naam zijn voor dit genre, ik noem het voor het gemak maar "plattelandsfilm". Ik houd ervan. Altijd is er een kleine dorpsgemeenschap in het nauw: bedreigd door werkloosheid, ontvolking, oprukkende industrie et cetera. En altijd zijn het de vereende krachten die maken dat David net op tijd zijn Goliath weet te verslaan.
Hier zitten we op een plek die zich niet eens dorp noemt. Een verzameling huizen aan een haventje (In Canada, for that matter) dat getroffen is door de vernieuwde visregels. Niets mag meer, de visserij staat droog en meer dan de helft van het dorp zucht onder een uitkering. Pogingen om nieuwe industrie binnen te halen mislukken omdat die steeds zeggen dat het dorp basisbenodigdheden mist: er is niet eens een dokter en de burgemeester is vertrokken om elders in loondienst te gaan.
Er komt licht aan de horizon als er op het vasteland een jonge arts wordt gearresteerd op het vliegveld. Cocaïne in zijn tas. De douanier in functie is toevallig de oud-burgemeester, die belt direct oude plaatsgenoten op: ik heb er eentje. Zullen we hem voor straf een maand dorpsdokter laten spelen?
Zo gaat het. En u snapt al dat die mondaine dokter het leven in dat trage plaatsje langzamerhand heel leuk gaat vinden. En er is een love interest. En de grote leugen van het dorp, dat men allerlei maren de wereld in helpt om het de dokter hier maar naar zijn zin te laten hebben, die gaat natuurlijk aan het eind uitkomen.
Geeft niks, de film is zeer vermakelijk, al werpt het verhaal tien keer zijn schaduw vooruit. Ik vond m te doen. En Brendan Gleeson is gewoon een fijn acteur.
Er moet een naam zijn voor dit genre, ik noem het voor het gemak maar "plattelandsfilm". Ik houd ervan. Altijd is er een kleine dorpsgemeenschap in het nauw: bedreigd door werkloosheid, ontvolking, oprukkende industrie et cetera. En altijd zijn het de vereende krachten die maken dat David net op tijd zijn Goliath weet te verslaan.
Hier zitten we op een plek die zich niet eens dorp noemt. Een verzameling huizen aan een haventje (In Canada, for that matter) dat getroffen is door de vernieuwde visregels. Niets mag meer, de visserij staat droog en meer dan de helft van het dorp zucht onder een uitkering. Pogingen om nieuwe industrie binnen te halen mislukken omdat die steeds zeggen dat het dorp basisbenodigdheden mist: er is niet eens een dokter en de burgemeester is vertrokken om elders in loondienst te gaan.
Er komt licht aan de horizon als er op het vasteland een jonge arts wordt gearresteerd op het vliegveld. Cocaïne in zijn tas. De douanier in functie is toevallig de oud-burgemeester, die belt direct oude plaatsgenoten op: ik heb er eentje. Zullen we hem voor straf een maand dorpsdokter laten spelen?
Zo gaat het. En u snapt al dat die mondaine dokter het leven in dat trage plaatsje langzamerhand heel leuk gaat vinden. En er is een love interest. En de grote leugen van het dorp, dat men allerlei maren de wereld in helpt om het de dokter hier maar naar zijn zin te laten hebben, die gaat natuurlijk aan het eind uitkomen.
Geeft niks, de film is zeer vermakelijk, al werpt het verhaal tien keer zijn schaduw vooruit. Ik vond m te doen. En Brendan Gleeson is gewoon een fijn acteur.
Oorlogsgeheimen- Dennis Bots
Oorlogsgeheimen op IMDb (7,1)
Vaak klik ik van alles aan; opnemen die hap. Gewoon om verzekerd te zijn van variëteit aan filmaanbod. Dan zit er dus ook wel eens een film tussen die jeugdfilm blijkt te zijn. Wat hem niet direct slecht maakt, maar wat de spanningsboog of de verrassing doorgaans al een stuk vermindert. Geeft niet, het kan soms best nog onderhoudend zijn.
Deze film bewees dat pas aan het einde, het begin was te cliché voor woorden maar gelukkig herstelt zich dat dus.
Tweede Wereldoorlog, Limburgs dorpje. Twee vriendjes spelen in de velden en de grotten en ontdekken zelfs een geheime schuilplaats van een neergehaalde soldaat. Hun vaders bevinden zich - uiteraard, voor een film is dat nodig- aan weerszijden van het machtscentrum. De een z'n vader heult en wordt de nieuwe burgemeester als de oude is afgevoerd. De andere lijkt een slappe vaatdoek maar blijkt stiekem in het verzet te zitten en verzetsgroepen te bevoorraden.
Dat is stap 1 die de vriendschap tussen de jochies op scherp zet. Stap 2 is de entree van een jong meisje in de klas. Ze zegt uit Ijmuiden te komen maar blijkt al snel een joodse vluchtelinge uit Amsterdam. De vriendschap tussen het ene jongetje en het meisje neemt toe, de ander (de zoon van de foute vader) voelt zich buitengesloten en ziet zich genoodzaakt enkele geheimen te onthullen om maar wraak te nemen en weer in het spel te komen. Vanaf dan wordt het interessant.
Met oa Joes Brouwers, Stefan de Walle, Eva Duijvesteijn.
Vaak klik ik van alles aan; opnemen die hap. Gewoon om verzekerd te zijn van variëteit aan filmaanbod. Dan zit er dus ook wel eens een film tussen die jeugdfilm blijkt te zijn. Wat hem niet direct slecht maakt, maar wat de spanningsboog of de verrassing doorgaans al een stuk vermindert. Geeft niet, het kan soms best nog onderhoudend zijn.
Deze film bewees dat pas aan het einde, het begin was te cliché voor woorden maar gelukkig herstelt zich dat dus.
Tweede Wereldoorlog, Limburgs dorpje. Twee vriendjes spelen in de velden en de grotten en ontdekken zelfs een geheime schuilplaats van een neergehaalde soldaat. Hun vaders bevinden zich - uiteraard, voor een film is dat nodig- aan weerszijden van het machtscentrum. De een z'n vader heult en wordt de nieuwe burgemeester als de oude is afgevoerd. De andere lijkt een slappe vaatdoek maar blijkt stiekem in het verzet te zitten en verzetsgroepen te bevoorraden.
Dat is stap 1 die de vriendschap tussen de jochies op scherp zet. Stap 2 is de entree van een jong meisje in de klas. Ze zegt uit Ijmuiden te komen maar blijkt al snel een joodse vluchtelinge uit Amsterdam. De vriendschap tussen het ene jongetje en het meisje neemt toe, de ander (de zoon van de foute vader) voelt zich buitengesloten en ziet zich genoodzaakt enkele geheimen te onthullen om maar wraak te nemen en weer in het spel te komen. Vanaf dan wordt het interessant.
Met oa Joes Brouwers, Stefan de Walle, Eva Duijvesteijn.
maandag, februari 15, 2016
Chef - Jon Favreau
Chef op IMDb (7,3)
Opnieuw een lichtvoetige film, maar dat kwam zeer goed uit na een stevige week. Niemendalletjes , dat had ik nodig.
Jon Favreau is een comedian/acteur en tegenwoordig soms ook regisseur. Deze film maakte hij als vehikel voor zijn komische zelf. Dat lukt aardig. Niet dat het de geschiedenis ingaat, maar het is goed toeven in deze film. Feelgood zoals feelgood moet.
Carl is meesterchef in een gerenommeerd restaurant. Spraakmakend begonnen, maar voor zijn eigen gevoel langzamerhand beland in formulewerk. Als er een gevreesde culinair-journalist op bezoek gaat komen, wil hij eigenlijk ouderwets gaan vlammen maar de eigenaar eist van hem de voortzetting van zijn succesformule.
Het gaat mis, natuurlijk. De recensie is vernietigend, Carl kan het niet verkroppen en slaat om zich heen. Uiteindelijk leidt dat tot zijn vertrek, nogal stormachtig verbeeld in de media. Hij krijgt oorspronkelijk geen poot meer aan de grond in de restaurantwereld, aanbiedingen blijven uit. Als nanny voor zijn zoon kan hij een vluchtje met zijn ex mee, die heeft in Florida iets te doen. Carl hervindt zich, begint een foodtruck met de in die streek populaire Cubaanse broodjes en snacks. Dat slaat aan. Hij herbouwt zijn naam en begint aan een zegetocht door Amerika, terug naar zijn kritische Californische publiek. U raadt al hoe het ongeveer afloopt.
Opnieuw een lichtvoetige film, maar dat kwam zeer goed uit na een stevige week. Niemendalletjes , dat had ik nodig.
Jon Favreau is een comedian/acteur en tegenwoordig soms ook regisseur. Deze film maakte hij als vehikel voor zijn komische zelf. Dat lukt aardig. Niet dat het de geschiedenis ingaat, maar het is goed toeven in deze film. Feelgood zoals feelgood moet.
Carl is meesterchef in een gerenommeerd restaurant. Spraakmakend begonnen, maar voor zijn eigen gevoel langzamerhand beland in formulewerk. Als er een gevreesde culinair-journalist op bezoek gaat komen, wil hij eigenlijk ouderwets gaan vlammen maar de eigenaar eist van hem de voortzetting van zijn succesformule.
Het gaat mis, natuurlijk. De recensie is vernietigend, Carl kan het niet verkroppen en slaat om zich heen. Uiteindelijk leidt dat tot zijn vertrek, nogal stormachtig verbeeld in de media. Hij krijgt oorspronkelijk geen poot meer aan de grond in de restaurantwereld, aanbiedingen blijven uit. Als nanny voor zijn zoon kan hij een vluchtje met zijn ex mee, die heeft in Florida iets te doen. Carl hervindt zich, begint een foodtruck met de in die streek populaire Cubaanse broodjes en snacks. Dat slaat aan. Hij herbouwt zijn naam en begint aan een zegetocht door Amerika, terug naar zijn kritische Californische publiek. U raadt al hoe het ongeveer afloopt.
zondag, februari 14, 2016
Vijay and I - Sam Garbarski
Vijay and I op IMdb (5,3)
Een comedy of errors op zondagochtend, na een lange week en een plezant zware nacht. Ik was weerloos. Op elke andere dag was ik gaan lezen of iets anders gaan kijken, maar nu had ik de fut niet om de remote op te tillen. Ik keek.
En zag aangenaam verrast dat ik Moritz Bleibtreu ging krijgen. Hij opent de film als Will, een loser-achtige acteur die alleen bekend is vanwege een prijs van vroeger en een thans succesvolle rol die hij volledig in pak speelt. Hij kan geen kant meer op met zn leven en alles explodeert op de dag dat hij veertig wordt. Hij verdenkt zijn dochter ervan zijn verjaardag te vergeten, zijn vrouw is sowieso veel te druk aan de telefoon. Zelfs zijn vrienden laten niks van zich horen. Dat iedereen op dat moment bezig is met de surpriseparty, krijgt hij niet meer mee. Hij knapt uit zijn vel (pak) en vlucht. De straat op. Als hij gaat tanken, wordt zelfs zijn auto gestolen. Alles om aan te tonen dat deze dag gauw ten einde moet.
Hij bezoekt een vriend en daar op de bank ziet hij het nieuws: de bekende acteur in dat succesvolle konijnenpak is vandaag verongelukt in een gruwelijk auto-ongeluk. Will kan zijn ogen niet geloven: het bericht over zijn eigen dood geeft hem de kans om zijn oude leven weg te gooien en helemaal opnieuw te beginnen. En hij is acteur, nietwaar? Hij meet zich een rol aan van een Sikh, die zich presenteert als Vijay, een oude vriend van Will. Hij bezoekt zijn eigen begrafenis en wat hij hoort, stemt hem niet volijk. Hij besluit met de rol van Vijay alle eigenschappen te etaleren die Will miste, om zo aan zijn vrouw aan te tonen dat hij wél een attente vent kan zijn.
U snapt: vrouwlief wordt verliefd op de Sikh en na veel pijn komt er uit dat zij op vele manieren juist nogal gesteld was op die voormalige loser, omdat hij zo zijn bijzondere kanten had. Maar ze wil de nieuwe eigenschappen van de liefhebbende Sikh (tantrische seks!!) ook niet kwijt.
We kabbelen naar een compromis, want bedrog komt natuurlijk altijd uit. Maar hoe nu verder?
Een comedy of errors op zondagochtend, na een lange week en een plezant zware nacht. Ik was weerloos. Op elke andere dag was ik gaan lezen of iets anders gaan kijken, maar nu had ik de fut niet om de remote op te tillen. Ik keek.
En zag aangenaam verrast dat ik Moritz Bleibtreu ging krijgen. Hij opent de film als Will, een loser-achtige acteur die alleen bekend is vanwege een prijs van vroeger en een thans succesvolle rol die hij volledig in pak speelt. Hij kan geen kant meer op met zn leven en alles explodeert op de dag dat hij veertig wordt. Hij verdenkt zijn dochter ervan zijn verjaardag te vergeten, zijn vrouw is sowieso veel te druk aan de telefoon. Zelfs zijn vrienden laten niks van zich horen. Dat iedereen op dat moment bezig is met de surpriseparty, krijgt hij niet meer mee. Hij knapt uit zijn vel (pak) en vlucht. De straat op. Als hij gaat tanken, wordt zelfs zijn auto gestolen. Alles om aan te tonen dat deze dag gauw ten einde moet.
Hij bezoekt een vriend en daar op de bank ziet hij het nieuws: de bekende acteur in dat succesvolle konijnenpak is vandaag verongelukt in een gruwelijk auto-ongeluk. Will kan zijn ogen niet geloven: het bericht over zijn eigen dood geeft hem de kans om zijn oude leven weg te gooien en helemaal opnieuw te beginnen. En hij is acteur, nietwaar? Hij meet zich een rol aan van een Sikh, die zich presenteert als Vijay, een oude vriend van Will. Hij bezoekt zijn eigen begrafenis en wat hij hoort, stemt hem niet volijk. Hij besluit met de rol van Vijay alle eigenschappen te etaleren die Will miste, om zo aan zijn vrouw aan te tonen dat hij wél een attente vent kan zijn.
U snapt: vrouwlief wordt verliefd op de Sikh en na veel pijn komt er uit dat zij op vele manieren juist nogal gesteld was op die voormalige loser, omdat hij zo zijn bijzondere kanten had. Maar ze wil de nieuwe eigenschappen van de liefhebbende Sikh (tantrische seks!!) ook niet kwijt.
We kabbelen naar een compromis, want bedrog komt natuurlijk altijd uit. Maar hoe nu verder?
dinsdag, februari 09, 2016
Locke - Steven Knight
Locke op IMDb (7,1)
Nee, deze dan! Verslag kan minstens zo kort zijn, maar in tegenstelling tot onderstaande titel vond ik deze helemaal goed. Bij vlagen zelfs spannend: de acteur lijkt onberekenbaar in zijn volgende stap. En toch zo vastberaden. Erg fraai.
Ivan Locke is een hoofduitvoerder op grote betonbouw-projecten. Uitgerekend aan de vooravond van een van de grootste internationale klussen uit zijn bestaan krijgt hij een verontustend bericht. En neemt hij actie.
Hij stapt in de auto voor een rit die de gehele film in beslag zal nemen. Locke begint te bellen met deze en gene om zijn gedrag te verklaren, maar hij voelt dat hij het goede doet. Juist omdat hij is opgegroeid met een afwezige vader zal hij zorgen dat hij zelf niet zo wordt, hij neemt verantwoordelijkheid.
Eerste verantwoordelijkheid is zorgen dat het bouwproject morgen - ondanks zijn afwezigheid- toch in goede banen geleid kan worden. Hij regelt een -minder gekwalificeerde- vervanger en belooft hem telefonische ondersteuning. Hij belt de baas, hij belt ambtenaren, hij zorgt dat alles strak volgens afspraak kan verlopen.
Tweede stap is het thuisfront. Nee, hij komt niet thuis voor het kijken van de voetbalmatch, hij komt wellicht voorlopig helemaal niet meer thuis. Of hooguit morgen om te praten over hoe het verder moet.
Derde verantwoordelijkheid is de aanstaande moeder. Die heeft hij slechts één keer ontmoet, hij wil verder ook niets met haar maar hij vertikt het om net zo'n vader te worden als hij zelf had. Dus contact hij haar, het ziekenhuis en meldt steeds zijn positie. Hij is onderweg. Onderweg naar een onbekende en onzekere toekomst. Hij zal in één autorit alles verspelen wat hij heeft, maar hij is vastberaden.
Ja, mensen, zo simpel doeltreffend kan film zijn. Prachtig.
Met: Tom Hardy. (en meer niet!)
Nee, deze dan! Verslag kan minstens zo kort zijn, maar in tegenstelling tot onderstaande titel vond ik deze helemaal goed. Bij vlagen zelfs spannend: de acteur lijkt onberekenbaar in zijn volgende stap. En toch zo vastberaden. Erg fraai.
Ivan Locke is een hoofduitvoerder op grote betonbouw-projecten. Uitgerekend aan de vooravond van een van de grootste internationale klussen uit zijn bestaan krijgt hij een verontustend bericht. En neemt hij actie.
Hij stapt in de auto voor een rit die de gehele film in beslag zal nemen. Locke begint te bellen met deze en gene om zijn gedrag te verklaren, maar hij voelt dat hij het goede doet. Juist omdat hij is opgegroeid met een afwezige vader zal hij zorgen dat hij zelf niet zo wordt, hij neemt verantwoordelijkheid.
Eerste verantwoordelijkheid is zorgen dat het bouwproject morgen - ondanks zijn afwezigheid- toch in goede banen geleid kan worden. Hij regelt een -minder gekwalificeerde- vervanger en belooft hem telefonische ondersteuning. Hij belt de baas, hij belt ambtenaren, hij zorgt dat alles strak volgens afspraak kan verlopen.
Tweede stap is het thuisfront. Nee, hij komt niet thuis voor het kijken van de voetbalmatch, hij komt wellicht voorlopig helemaal niet meer thuis. Of hooguit morgen om te praten over hoe het verder moet.
Derde verantwoordelijkheid is de aanstaande moeder. Die heeft hij slechts één keer ontmoet, hij wil verder ook niets met haar maar hij vertikt het om net zo'n vader te worden als hij zelf had. Dus contact hij haar, het ziekenhuis en meldt steeds zijn positie. Hij is onderweg. Onderweg naar een onbekende en onzekere toekomst. Hij zal in één autorit alles verspelen wat hij heeft, maar hij is vastberaden.
Ja, mensen, zo simpel doeltreffend kan film zijn. Prachtig.
Met: Tom Hardy. (en meer niet!)
Lone Survivor- Peter Berg
Lone Survivor op IMDb (7,6)
Al in de eerste beelden van de film weten we -met inachtneming van de titel- hoe de film gaat aflopen en wie nou precies die ene overlever is. Tot die tijd moeten we door een heleboel schieten heen, springt men van een berg af, haalt de benen open om vervolgens weer lekker verder te schieten. En dat een uur of twee lang. Niets kan ik er mee.
Het speelt in Afghanistan, VS-kamp doet een klopjacht op een gewelddadige veldheer. Die hebben ze in het vizier, ze besluipen zijn dorpje maar stuiten per ongeluk op een aantal verdwaalde herders. Conventies verhinderen de stoere kerels om deze mannen om te brengen, zodat ze terug in het dorp kunnen komen en uiteraard alarm slaan. En dan begint het schieten. Spoiler alert: van de vier overleeft er één.
Me
t oa Mark Wahlberg ,
Al in de eerste beelden van de film weten we -met inachtneming van de titel- hoe de film gaat aflopen en wie nou precies die ene overlever is. Tot die tijd moeten we door een heleboel schieten heen, springt men van een berg af, haalt de benen open om vervolgens weer lekker verder te schieten. En dat een uur of twee lang. Niets kan ik er mee.
Het speelt in Afghanistan, VS-kamp doet een klopjacht op een gewelddadige veldheer. Die hebben ze in het vizier, ze besluipen zijn dorpje maar stuiten per ongeluk op een aantal verdwaalde herders. Conventies verhinderen de stoere kerels om deze mannen om te brengen, zodat ze terug in het dorp kunnen komen en uiteraard alarm slaan. En dan begint het schieten. Spoiler alert: van de vier overleeft er één.
Me
t oa Mark Wahlberg ,
zaterdag, februari 06, 2016
The Revenant- Alejandro Gonzalez Inarritu
The Revenant op IMDb (8,3)
Nu al een 8,3 op IMDb. Nog maar anderhalve week hier in roulatie, maar de roem snelt de film vooruit. Loftuitingen, "beste film sinds tijden" kwalificaties. Daar moet Bertje heen natuurlijk: zolang het geen fantasy is, probeer ik heel veel titels en genres uit. En als je dan bedenkt dat dit filmmakend team (regisseur en cameralieden) verantwoordelijk was voor míjn nummer 1 film van vorig jaar, dan snap je dat ik nieuwsgierig ben.
Welnu: ik zeg dat men ten dele geslaagd is. De film is zeer overrompelend en indringend, het camerawerk en kleurgebruik is opnieuw fascinerend mooi, het acteerwerk van Di Caprio is ontegenzeggelijk sterk en indrukwekkend, de menselijke strijd tegen de elementen is voelbaar. Dit tezamen is al goed voor een stevige voldoende voor de film. Die is binnen.
Maar toch knaagt er iets bij me: bij aanvang wordt er gezegd dat het gebaseerd is op een boek, waarvan ik weet dat dat boek dan weer gebaseerd is op een heus bestaande figuur. Hugh Glass heeft echt bestaan, zeg ik maar kort door de bocht. En als dat zo is, dan is het wonderbaarlijk dat het op deze manier in beeld is gebracht. Natuurlijk, het is "gebaseerd' en niet een biografie. Maar een continue ontsnappende superheld bestaat alleen in comics, niet in de harde buitenwereld. Daar moest ik ff doorheen, als er zich weer de volgende klopjachten, schietpartijen of gevechten voordeden. Het maakte dat de film lang duurde (wat overigens in werkelijkheid ook zo is). Dat ik de film toch als voldoende en onderhoudend betitel, is dan ook louter te danken aan het ambachtelijke karakter: de regisseur wil een echt verhaal vertellen en de acteurs willen echt laten zien dat het verbeelde leven lood- en loodzwaar was. Dat is aan alles af te zien en dat waardeer ik zeer. Maar het gaat niet mijn "beste film van het jaar worden".
Hugh Glass is pelsjager met een aantal speciale skills. Hij is lomp sterk, hij is een uitstekende speurneus en hij heeft een goed gevoel voor omgaan met gevaren. Hij heeft een zoon uit een relatie met een Indiaanse vrouw. Die vrouw, zijn vrouw, is vermoord door de blanken en hij heeft gezworen tot in het oneindige voor zijn zoon te zorgen.
We vallen in het verhaal als het team van pelsjagers waar Glass deel van uitmaakt, wordt opgejaagd door bloeddorstige indianenstammen. Ze moeten vluchten, moeten hun buit achterlaten en moeten met een noodgang proberen terug te komen naar het fort dat als uitvalsbasis dient. De rivier die ze afzakken is te gevaarlijk, men kan van alle kanten door de indianen worden beschoten. Derhalve moet men over land, door de bergen en de bossen. De strijd tegen de elementen drukt zwaar op het team, er ontstaat frictie over de keuzes die de kapitein (ingefluisterd door Glass) maakt om zijn mannen thuis te krijgen. Alles verandert als Glass wordt aangevallen door een grizzlybeer en ternauwernood overleeft. Zijn collega's moeten hem dragen en dat terwijl de tocht al inspannend genoeg is. Men verliest snelheid, verliest terrein en het team splitst op. Drie mannen blijven bij Glass, waaronder de meest onbetrouwbare. Het gaat dan ook mis. De niet heel jofele Fitzgerald vermoordt de zoon, praat het andere jonge jochie om en laat Glass achter. Aan de groep vertelt hij later dat hij Glass netjes heeft begraven, hij heeft er een kruis op gezet en god hebbe zijn ziel.
In werkelijkheid ademt Glass nog, hij overleeft en begint aan een helse tocht naar herstel en overleving. Het is rauw, het is bloederig en het is zwaar. Ja, ook het kijken ernaar is zwaar, de film vraagt wat van de kijker.
Langzaam wordt gewerkt naar de climax: wat als Glass uiteindelijk levend het fort bereikt en Fitzgerald met zijn verschijning confronteert? Gaat dat lukken? Glass is er gemotiveerd genoeg voor, hij is vastberaden alle ontberingen te overleven.
Met oa: Leonardo di Caprio en Tom Hardy. (waarbij DiCaprio echt dusdanig excelleert dat hij nu inderdaad best eens een prijs mag krijgen). En de cameraman ook, want jezus , wat een imponerende beelden.
Nu al een 8,3 op IMDb. Nog maar anderhalve week hier in roulatie, maar de roem snelt de film vooruit. Loftuitingen, "beste film sinds tijden" kwalificaties. Daar moet Bertje heen natuurlijk: zolang het geen fantasy is, probeer ik heel veel titels en genres uit. En als je dan bedenkt dat dit filmmakend team (regisseur en cameralieden) verantwoordelijk was voor míjn nummer 1 film van vorig jaar, dan snap je dat ik nieuwsgierig ben.
Welnu: ik zeg dat men ten dele geslaagd is. De film is zeer overrompelend en indringend, het camerawerk en kleurgebruik is opnieuw fascinerend mooi, het acteerwerk van Di Caprio is ontegenzeggelijk sterk en indrukwekkend, de menselijke strijd tegen de elementen is voelbaar. Dit tezamen is al goed voor een stevige voldoende voor de film. Die is binnen.
Maar toch knaagt er iets bij me: bij aanvang wordt er gezegd dat het gebaseerd is op een boek, waarvan ik weet dat dat boek dan weer gebaseerd is op een heus bestaande figuur. Hugh Glass heeft echt bestaan, zeg ik maar kort door de bocht. En als dat zo is, dan is het wonderbaarlijk dat het op deze manier in beeld is gebracht. Natuurlijk, het is "gebaseerd' en niet een biografie. Maar een continue ontsnappende superheld bestaat alleen in comics, niet in de harde buitenwereld. Daar moest ik ff doorheen, als er zich weer de volgende klopjachten, schietpartijen of gevechten voordeden. Het maakte dat de film lang duurde (wat overigens in werkelijkheid ook zo is). Dat ik de film toch als voldoende en onderhoudend betitel, is dan ook louter te danken aan het ambachtelijke karakter: de regisseur wil een echt verhaal vertellen en de acteurs willen echt laten zien dat het verbeelde leven lood- en loodzwaar was. Dat is aan alles af te zien en dat waardeer ik zeer. Maar het gaat niet mijn "beste film van het jaar worden".
Hugh Glass is pelsjager met een aantal speciale skills. Hij is lomp sterk, hij is een uitstekende speurneus en hij heeft een goed gevoel voor omgaan met gevaren. Hij heeft een zoon uit een relatie met een Indiaanse vrouw. Die vrouw, zijn vrouw, is vermoord door de blanken en hij heeft gezworen tot in het oneindige voor zijn zoon te zorgen.
We vallen in het verhaal als het team van pelsjagers waar Glass deel van uitmaakt, wordt opgejaagd door bloeddorstige indianenstammen. Ze moeten vluchten, moeten hun buit achterlaten en moeten met een noodgang proberen terug te komen naar het fort dat als uitvalsbasis dient. De rivier die ze afzakken is te gevaarlijk, men kan van alle kanten door de indianen worden beschoten. Derhalve moet men over land, door de bergen en de bossen. De strijd tegen de elementen drukt zwaar op het team, er ontstaat frictie over de keuzes die de kapitein (ingefluisterd door Glass) maakt om zijn mannen thuis te krijgen. Alles verandert als Glass wordt aangevallen door een grizzlybeer en ternauwernood overleeft. Zijn collega's moeten hem dragen en dat terwijl de tocht al inspannend genoeg is. Men verliest snelheid, verliest terrein en het team splitst op. Drie mannen blijven bij Glass, waaronder de meest onbetrouwbare. Het gaat dan ook mis. De niet heel jofele Fitzgerald vermoordt de zoon, praat het andere jonge jochie om en laat Glass achter. Aan de groep vertelt hij later dat hij Glass netjes heeft begraven, hij heeft er een kruis op gezet en god hebbe zijn ziel.
In werkelijkheid ademt Glass nog, hij overleeft en begint aan een helse tocht naar herstel en overleving. Het is rauw, het is bloederig en het is zwaar. Ja, ook het kijken ernaar is zwaar, de film vraagt wat van de kijker.
Langzaam wordt gewerkt naar de climax: wat als Glass uiteindelijk levend het fort bereikt en Fitzgerald met zijn verschijning confronteert? Gaat dat lukken? Glass is er gemotiveerd genoeg voor, hij is vastberaden alle ontberingen te overleven.
Met oa: Leonardo di Caprio en Tom Hardy. (waarbij DiCaprio echt dusdanig excelleert dat hij nu inderdaad best eens een prijs mag krijgen). En de cameraman ook, want jezus , wat een imponerende beelden.
Kill me please - Olias Barco
Kill me please op IMDb (6,4)
Zwarte komedies, ik kan er doorgaans wel wat mee. Een zwaar onderwerp als de dood mag soms ook best eens luchtig worden aangepakt. Dat gebeurt in deze film wel, het enige probleem is dat het eigenlijk nergens écht grappig wordt. De film heeft zijn momenten, maar draagt niet genoeg mee om te beklijven.
We zitten ergens in België, randje Frankrijk. In een klein kasteeltje heeft een arts een levensbeëindigingskliniek opgezet. Zelfmoordlustigen kunnen zich - tegen forse betaling uiteraard - bij hem melden om middels het uitvoeren van een allerlaatste wens onstoffelijk te worden. Omdat hij daarmee op de rand van wetten balanceert, is als bedrijfspolicy ingevoerd dat er eerst terdege moet worden geprobeerd om cliënten van hun idee af te brengen. Als je nog niet ziek genoeg bent, als je niet overduidelijk zwaar lijdt aan het leven, gaat het geheel niet door. De film lijkt dan ook gemaakt met een goede knipoog naar de Nederlandse euthanasiewetgeving.
Een bonte stoet cliënten verschijnt. De zakenman die het allemaal wel gezien heeft en nog een keer met een lekkere blonde het bed in wil en die ook op die plek en in die positie wil sterven. De zangeres die haar carrière moest beëindigen omdat haar stem haar in de steek liet en die niet kan leven met het gegeven dat niemand haar meer om een handtekening vraagt. De helemaal niet zieke man die de ergste aandoeningen verzint om maar in aanmerking te komen voor een plekje in een van de sterfruimtes.
In het dorp buiten het kasteel groeit het verzet. "Moordenaars, Moordenaars!!" klinkt het steeds luider langs de oprijlanen van het kasteel. Het gaat uit de hand lopen. De burgers verenigen zich en vallen het kasteel aan. En nu komt de ironie van het verhaal, het stukje dat het black comedy maakt: veel van de zelfmoord-kandidaten komen nu op een andere, veel gewelddadiger manier aan hun einde dan ze eerst hadden gedacht.
Met o.a. Benoit Poelvoorde en Bouli Lanners.
Zwarte komedies, ik kan er doorgaans wel wat mee. Een zwaar onderwerp als de dood mag soms ook best eens luchtig worden aangepakt. Dat gebeurt in deze film wel, het enige probleem is dat het eigenlijk nergens écht grappig wordt. De film heeft zijn momenten, maar draagt niet genoeg mee om te beklijven.
We zitten ergens in België, randje Frankrijk. In een klein kasteeltje heeft een arts een levensbeëindigingskliniek opgezet. Zelfmoordlustigen kunnen zich - tegen forse betaling uiteraard - bij hem melden om middels het uitvoeren van een allerlaatste wens onstoffelijk te worden. Omdat hij daarmee op de rand van wetten balanceert, is als bedrijfspolicy ingevoerd dat er eerst terdege moet worden geprobeerd om cliënten van hun idee af te brengen. Als je nog niet ziek genoeg bent, als je niet overduidelijk zwaar lijdt aan het leven, gaat het geheel niet door. De film lijkt dan ook gemaakt met een goede knipoog naar de Nederlandse euthanasiewetgeving.
Een bonte stoet cliënten verschijnt. De zakenman die het allemaal wel gezien heeft en nog een keer met een lekkere blonde het bed in wil en die ook op die plek en in die positie wil sterven. De zangeres die haar carrière moest beëindigen omdat haar stem haar in de steek liet en die niet kan leven met het gegeven dat niemand haar meer om een handtekening vraagt. De helemaal niet zieke man die de ergste aandoeningen verzint om maar in aanmerking te komen voor een plekje in een van de sterfruimtes.
In het dorp buiten het kasteel groeit het verzet. "Moordenaars, Moordenaars!!" klinkt het steeds luider langs de oprijlanen van het kasteel. Het gaat uit de hand lopen. De burgers verenigen zich en vallen het kasteel aan. En nu komt de ironie van het verhaal, het stukje dat het black comedy maakt: veel van de zelfmoord-kandidaten komen nu op een andere, veel gewelddadiger manier aan hun einde dan ze eerst hadden gedacht.
Met o.a. Benoit Poelvoorde en Bouli Lanners.
donderdag, februari 04, 2016
Marina- Stijn Coninx
Marina op IMDb
Leuk niemendalletje. Biopic die in de categorie "feelgood" valt.
Salvatore is een echte Italiaanse man. Heeft alles over voor zijn gezin en zijn kinderen. Zozeer zelfs dat hij bereid is om gastarbeider te worden in het verre België. Hij kan daar in een paar jaar zoveel verdienen dat hij daarna in zijn thuisland iets voor zichzelf kan beginnen. Hij wordt mijnwerker.
Vrouw en kinderen zien het met lede ogen aan: pappa een paar jaar uit beeld. Het wordt nog erger als ze na ongeveer een half jaar het verzoek krijgen om naar Belgie te komen: er is plaats voor iedereen.
Ze laten hun fijne Calabrische dorpje achter en komen terecht in een barakkenkamp, waar alle Italiaanse mijnwerkers worden geplaatst. De formule is duidelijk: dag en nacht hard werken, zodra je zoon oud genoeg is kan ie ook in het bedrijf en kan ie langzaam je plaats overnemen.
Zoon Rocco wil dat echter niet. En eigenlijk wil vader het ook niet. "Volg je dromen, jongen. Dit is mijn droom, dat ik straks geld genoeg heb voor een eigen bedrijfje. Jij moet ook een droom kiezen, jongen":
En dat doet Rocco. Hij wil de muziek in, daarvoor bezit hij passie en talent. Maar geld om instrumenten te kopen is er niet, dus moeten er methodieken worden gevonden om daaraan te komen. Op een gegeven moment dreigt de mijn toch de enige oplossing te zijn en Rocco ziet zijn zangcarrière al stranden. Totdat... totdat ie dat ene liedje schrijft dat zich ontpopt tot wereldhit.
Tussen de bedrijven door toont de film de aanpassingsmoeilijkheden aan van gastarbeiders. Zeker in de jaren 50 was elke vreemdeling levensgevaarlijk. Ouderen zijn vaak het probleem, jongeren zien die verschillen veel minder. Hiermee is de film naast biopic ook op een andere manier sociaal verantwoord: als je maar inzet toont om te slagen, vervallen alle grenzen. Dan bestaan buitenlanders helemaal niet.
Met : Matteo Simoni en Luigo Lo Cascio.
Leuk niemendalletje. Biopic die in de categorie "feelgood" valt.
Salvatore is een echte Italiaanse man. Heeft alles over voor zijn gezin en zijn kinderen. Zozeer zelfs dat hij bereid is om gastarbeider te worden in het verre België. Hij kan daar in een paar jaar zoveel verdienen dat hij daarna in zijn thuisland iets voor zichzelf kan beginnen. Hij wordt mijnwerker.
Vrouw en kinderen zien het met lede ogen aan: pappa een paar jaar uit beeld. Het wordt nog erger als ze na ongeveer een half jaar het verzoek krijgen om naar Belgie te komen: er is plaats voor iedereen.
Ze laten hun fijne Calabrische dorpje achter en komen terecht in een barakkenkamp, waar alle Italiaanse mijnwerkers worden geplaatst. De formule is duidelijk: dag en nacht hard werken, zodra je zoon oud genoeg is kan ie ook in het bedrijf en kan ie langzaam je plaats overnemen.
Zoon Rocco wil dat echter niet. En eigenlijk wil vader het ook niet. "Volg je dromen, jongen. Dit is mijn droom, dat ik straks geld genoeg heb voor een eigen bedrijfje. Jij moet ook een droom kiezen, jongen":
En dat doet Rocco. Hij wil de muziek in, daarvoor bezit hij passie en talent. Maar geld om instrumenten te kopen is er niet, dus moeten er methodieken worden gevonden om daaraan te komen. Op een gegeven moment dreigt de mijn toch de enige oplossing te zijn en Rocco ziet zijn zangcarrière al stranden. Totdat... totdat ie dat ene liedje schrijft dat zich ontpopt tot wereldhit.
Tussen de bedrijven door toont de film de aanpassingsmoeilijkheden aan van gastarbeiders. Zeker in de jaren 50 was elke vreemdeling levensgevaarlijk. Ouderen zijn vaak het probleem, jongeren zien die verschillen veel minder. Hiermee is de film naast biopic ook op een andere manier sociaal verantwoord: als je maar inzet toont om te slagen, vervallen alle grenzen. Dan bestaan buitenlanders helemaal niet.
Met : Matteo Simoni en Luigo Lo Cascio.
dinsdag, februari 02, 2016
Spotlight - Tom McCarthy
Spotlight op IMDb (8,2)
Hoewel een beetje American Style toch een kolfje naar mijn hand, deze film. Ten eerste omdat het onderwerp bloedserieus is en aandacht verdient, ten tweede omdat ik wel wat kan met een groep mensen die goede bedoelingen hebben maar moeite ondervinden die aan de wereld te tonen.
Film is gebaseerd op ware gebeurtenissen, waarschijnlijk is de werkelijkheid nog gruwelijker geweest. We spreken het begin van de jaren 00. Een redactieteam van the Boston Globe is -onder de codenaam Spotlight- vrijgemaakt om diepgaand onderzoek te doen, om zwaar-serieuze journalistiek te doen op heikele onderwerpen. Ze doen wat in corruptie, ze doen wat in fraude en nu stuiten ze op iets menselijks: het seksueel misbruik door de katholieke kerk. Ze ontdekken een systeem van roulatie van priesterfuncties: als er een betrapt is, gaat ie de boeken in als "op ziekteverlof" en wordt ie vervolgens herplaatst in een andere parochie verderop in het bisdom. Juist de systematiek van de herplaatsingen overtuigt hen van het feit dat de hoogsten in het bisdom van alles weten, sterker nog: dat ze dit in stand houden en met de kerkelijke mantel der kinderliefde bedekken.
Het team bijt zich vast in het onderzoek, het wordt een race tegen de klok en een strijd tegen rechterlijke machten en zwijgende betrokkenen, maar men is vastberaden. Het volk moet dit lezen, de mensen moeten dit weten.
En wij weten: dit was Boston, maar het moet overal zo gegaan zijn. In Ierland , in Spanje,. in Nederland. Bij vlagen de rillingen over je rug, je moet proberen niet na te denken over ons land in de jaren 50, 60 en 70. Gelukkig ging de ontkerkelijking hier heel hard, me dunkt dat het hier nu niet zo'n vaart meer loopt.
Oscar-kandidaatje, deze film, dat snapt u. Maar niet alleen voor het verhaal: Michael Keaton is - na Birdman- opeens weer een geloofwaardig acteur en Mark Ruffalo schittert schitterend. Sterk werk.
Met : Michael Keaton, Mark Ruffalo, Rachel McAdams.
Hoewel een beetje American Style toch een kolfje naar mijn hand, deze film. Ten eerste omdat het onderwerp bloedserieus is en aandacht verdient, ten tweede omdat ik wel wat kan met een groep mensen die goede bedoelingen hebben maar moeite ondervinden die aan de wereld te tonen.
Film is gebaseerd op ware gebeurtenissen, waarschijnlijk is de werkelijkheid nog gruwelijker geweest. We spreken het begin van de jaren 00. Een redactieteam van the Boston Globe is -onder de codenaam Spotlight- vrijgemaakt om diepgaand onderzoek te doen, om zwaar-serieuze journalistiek te doen op heikele onderwerpen. Ze doen wat in corruptie, ze doen wat in fraude en nu stuiten ze op iets menselijks: het seksueel misbruik door de katholieke kerk. Ze ontdekken een systeem van roulatie van priesterfuncties: als er een betrapt is, gaat ie de boeken in als "op ziekteverlof" en wordt ie vervolgens herplaatst in een andere parochie verderop in het bisdom. Juist de systematiek van de herplaatsingen overtuigt hen van het feit dat de hoogsten in het bisdom van alles weten, sterker nog: dat ze dit in stand houden en met de kerkelijke mantel der kinderliefde bedekken.
Het team bijt zich vast in het onderzoek, het wordt een race tegen de klok en een strijd tegen rechterlijke machten en zwijgende betrokkenen, maar men is vastberaden. Het volk moet dit lezen, de mensen moeten dit weten.
En wij weten: dit was Boston, maar het moet overal zo gegaan zijn. In Ierland , in Spanje,. in Nederland. Bij vlagen de rillingen over je rug, je moet proberen niet na te denken over ons land in de jaren 50, 60 en 70. Gelukkig ging de ontkerkelijking hier heel hard, me dunkt dat het hier nu niet zo'n vaart meer loopt.
Oscar-kandidaatje, deze film, dat snapt u. Maar niet alleen voor het verhaal: Michael Keaton is - na Birdman- opeens weer een geloofwaardig acteur en Mark Ruffalo schittert schitterend. Sterk werk.
Met : Michael Keaton, Mark Ruffalo, Rachel McAdams.
maandag, februari 01, 2016
A long way down - Pascal Chaumeil
A long way down op IMDb (6,4)
Niemendalletje. En toch ook weer niet. Laat ik het anders stellen: in deze film wordt luchthartig omgegaan met een heel zwaar onderwerp.
Oudejaarsavond is een belangrijk tijdstip in veel mensenlevens. Contemplatie, overwegingen van geluk en ongeluk. Kort voor het middernachtelijk uur vindt een wonderlijke ontmoeting plaats op het dak van het hoogste flatgebouw in London. Vier voor elkaar onbekende mensen die allen op dat tijdstip zelfmoord willen plegen door naar beneden te springen. Er ontstaat een koddige wachtrij van "heb je nog lang nodig?" en "Geef me in ieder geval even mijn laatste moment alleen".
Door de gesprekken besluiten de vier er gezamenlijk voorlopig even van af te zien. Ze spreken een pact af: tot aan Valentijnsdag (6 weken na oudjaar) zal niemand er tussenuit stappen. Als men het dan nog steeds van plan is, zullen ze elkaar daarna opnieuw bovenop de flat ontmoeten.
Omdat een van de vier een bekend tv-presentator is, krijgt de pers lucht van het plan en komt het in een stroomversnelling. Een van de vier is de dochter van een beroemd politicus dus ook de politiek gaat zich ermee bemoeien. Van het een komt het ander: de vier beginnen elkaar door dik en dun te steunen en elkaars positieve punten te benadrukken. Het onwaarschijnlijke viertal vlucht zelfs even voor de publiciteit en neemt een gezamenlijke vakantie. Daar ontwikkelt zich langzaam de scheiding der geesten.
Aardig, luchtig, best ok.
Met oa. Pierce Brosnan, Toni Collette, Aaron ("Breaking Bad") Paul
Niemendalletje. En toch ook weer niet. Laat ik het anders stellen: in deze film wordt luchthartig omgegaan met een heel zwaar onderwerp.
Oudejaarsavond is een belangrijk tijdstip in veel mensenlevens. Contemplatie, overwegingen van geluk en ongeluk. Kort voor het middernachtelijk uur vindt een wonderlijke ontmoeting plaats op het dak van het hoogste flatgebouw in London. Vier voor elkaar onbekende mensen die allen op dat tijdstip zelfmoord willen plegen door naar beneden te springen. Er ontstaat een koddige wachtrij van "heb je nog lang nodig?" en "Geef me in ieder geval even mijn laatste moment alleen".
Door de gesprekken besluiten de vier er gezamenlijk voorlopig even van af te zien. Ze spreken een pact af: tot aan Valentijnsdag (6 weken na oudjaar) zal niemand er tussenuit stappen. Als men het dan nog steeds van plan is, zullen ze elkaar daarna opnieuw bovenop de flat ontmoeten.
Omdat een van de vier een bekend tv-presentator is, krijgt de pers lucht van het plan en komt het in een stroomversnelling. Een van de vier is de dochter van een beroemd politicus dus ook de politiek gaat zich ermee bemoeien. Van het een komt het ander: de vier beginnen elkaar door dik en dun te steunen en elkaars positieve punten te benadrukken. Het onwaarschijnlijke viertal vlucht zelfs even voor de publiciteit en neemt een gezamenlijke vakantie. Daar ontwikkelt zich langzaam de scheiding der geesten.
Aardig, luchtig, best ok.
Met oa. Pierce Brosnan, Toni Collette, Aaron ("Breaking Bad") Paul
Abonneren op:
Posts (Atom)
Anora - Sean Baker
Anora op IMDb (8,2) Anora op Moviemeter (4,05) Gouden Palm -winnaar in Cannes, deze film . Dat schept verwachtingen. Die gingen bij mij ui...
-
Poor things op IMDb (8,4) Poor Things op Moviemeter (4,10) De eerste de beste kans na mijn vakantie aangegrepen om deze te gaan zien. Ben ...
-
The Zone of Interest op IMDb (7,9) The Zone of Interest op Moviemeter (3,68) Deur in huis: wat Glazer hier neerzet, is fenomenaal. Nee, d...
-
de verkiezingen van gisteren tonen aan dat ons land zichzelf definitief de vernieling in heeft geholpen. de gespletenheid is dermate groot d...